Originally Posted by
Constantly curious
Κυκνακι μου, στη σωστη ψυχο θεραπεια αναγκαστικα περναμε και παταμε τα αγκαθια μας. Ποια ειναι η διαφορα ? Οτι ο -η ψυχολογος δεν το κανει απο σαδισμο αλλά επειδη καλουμαστε να δουμε και να βιωσουμε ο,τι μας τσακισε. Ναι ειναι δυσκολο, ποναει πολυ, ωρες ωρες αφορητο αλλά το γεγονος πως οτι πουμε ειναι ακρως απορρητο, δευτερον θα ειναι εκει το ατομο ειτε κλαψουμε ειτε βγαλουμε νευρα ειτε αρνηση και δημιουργειται μια αισθηση του "μαζι" ειναι που κανει ολη την διαφορα.
Αν πω σε καποιον αγνωστο κανω ψυχοθεραπεια λεει - ΑΧ, ΤΙ ΚΑΛΑ !!! Εκτονωνεσαι ε? Μα τι τυχερη που εισαι εσυ ?
Ελεος. Πρωτον δεν ειναι εκτονωση αλλά θεραπεια αρα εχει πονο και λιγες φορες χαρα. Δευτερον δεν ειναι τυχη αλλά ατυχία να πληρωνεις για να τα βγαλεις περα στη ζωη με τον εαυτο και την πραγματικοτητα.
Ειναι απλη λογικη. Οταν κανείς απο το αμεσο περιβαλλον ποτέ δεν καταφερε για τον α,β λογο να σε βοηθησει και νιωθεις να βουλιαζεις μονη και ξανα μονη και ξανα δε σου μενει παρα να δοκιμασεις και την ψυχοθεραπεια.
Δεν παμε για να μας πουν ποσο αδικηθηκαμε ή μας εκαναν κατι κακο - παμε για να αναλαβουμε τον δικο μας εαυτο !!! Απλα με ενα χερι που δεν θα μας σπρωξει.
Τωρα ειτε ετυχε εγω να το βλεπω θετικα, ειτε ετυχε να πεσω σε καλη τυπισσα, ειτε φταιει οτι δεν εχω κλεισει ακομα χρονο θεραπειας.
Καταλαβα και ειδα ομως περισσοτερα απο οσα πριν πασχιζα με ανθρωπους που αγαπω.
Βαστα γερά Κυκνε μου ομορφε.