Originally Posted by
Blue9791
Kαλημερα σε ολους.
6 ωρες υπνου με το ρολοϊ. Λες και καταπια ξυπνητηρι.
Μετα τα γνωστα, σφιξιματα, εντονο αγχος κλπ.
Οσο περναει η ωρα στρωνει σχετικα.
Αυτο ελεγα και με τον tieinaitoutopali στο νημα του.
Οτι δεν καταλαβαινω πως λειτουργει αυτο το "πρωι χαλια, βραδυ καλα".
Σε εναν ψυχιατρο που το ειχα πει παλια μου ειχε δωσει την επιστημονικοτατη εξηγηση με ρομαντικο υφος "η αγκαλια της νυχτας...".
Μαϊστα.
Και να φανταστεις οτι ναι μεν δεν ειμαι πρωινος τυπος αλλα μια απο τις ωραιοτερες στιγμες της μερας μου οταν ειμαι στα καλα μου ειναι να ανοιγω τα πατζουρια για να μπει το φως μεσα.
Ασε το εντερο μου που εχει φρικαρει , ασε η ορεξη μου που ειναι ανυπαρκτη αλλα αυτη τη φορα δεν επεσα στο λαθος του "αφου δεν πειναω δεν τρωω" γιατι ειναι καταστροφικο.
Τρωω εστω και λιγο συχνα για να παραγεται σεροτονινη. Εστω και λιγη για να πορευομαστε αφου τωρα δεν παιρνουμε αυτα τα κωλοχαπια που τη δινουν ετοιμη.
15 χρονια το ζω αυτο το πραγμα και ακομα οταν συμβαινει δεν μπορω να το χωνεψω...
Τοσο πολυ με ενοχλει.
Θα μου πεις καλα την παθαινεις 1-2 φορες το χρονο και παραπονιεσαι;
Ε, παραπονιεμαι και θυμωνω κιολας.
Αλλες φορες λεω αστο, μη δινεις σημασια, θα περασει. Οπως η γριπη. Κανει τον κυκλο του και περναει.
Και αυτη ειναι και η σωστη αντιμετωπιση.
Αλλα οποιος εχει εμπειρια πανω στις διαταραχες αγχους θα καταλαβει οτι δεν ειναι παντα ευκολο.
Και θα θυμωσω, και θα νευριασω και θα παραπονεθω και θα βριζω τη μοιρα μου και ολα αυτα που δεν βοηθουν σε τιποτα ισα ισα κανουν την κατασταση χειροτερη.
Χθες τι απογευμα μετα τη δουλεια (στην οποια απο το 1-10 ημουν καλα 7) πηγα σε ενα μαγαζι που το εχουν φιλοι, κατσαμε, γελασαμε, περασαμε καλα, δεν ημουν 10 αλλα ημουν 7 παλι.
Μολις μου ειπε η λατρεια οτι θα ερθει μαζι μου σπιτι εγινα 10!
Μετα τελος παντων κατι προεκυψε δεν μπορεσε να ερθει αλλα δεν επεσα πολυ, ενα 8 σταθερο ημουν.
Την πηγα και σπιτι και γυρισα και στο δικο μου μονη μου παρ'ολο που αισθανομαι ανασφαλεια οταν οδηγω σε τετοιες περιοδους και ημουν γενικα καλα.
Ημουν και με πολυ λιγο υπνο και με το που ξαπλωσα ξεραθηκα αλλα αυτο το ωραιο ξεραμα, το γλυκο. Στις 2.
8 το πρωι, χαλια μαυρα.
Και παρα το οτι παιρνω το μισο ζαναξ το πρωι και μισο το απογευμα, με νυσταζει αλλα δεν με χαλαρωνει.
Αυτο το παθαινω παντα τα πρωινα οταν δεν ειμαι καλα.
Το ζαναξ και θα με νυσταξει και δεν θα μπορω να κοιμηθω γιατι το αγχος παραμενει.
Επισης ας μου εξηγησει καποιος πως γινεται να νυσταζω και να εχω αγχος ταυτοχρονα!
Το παραλογο το ιδιο.
Το απογευματινο ζαναξ με ισιωνει.
Αλλα δεν ειναι το ζαναξ θεωρω.
Ειναι που οσο περναει η μερα ειμαι εκ των πραγματων καλυτερα.
Τελος παντων ας σκασω γιατι κουρασα ακομα και μενα.
Υ.Γ. Ο γιατρος μου ειπε μια ιστορια για μια οικογενεια στην κατοχη (απο μια ταινια ειναι) που βεβαια δεν εχουν να φανε και τρωνε καθε μερα πληγουρι.
Το πιτσιρικι ονειρευεται ψητο. Η φτωχεια ομως προσταζιε πληγουρι. Τελειωνει η κατοχη και ερχεται η ωρα του ψητου.
Οταν δοκιμαζει το πιτσιρικι το ψητο συνειδητοποιει οτι παλι πληγουρι θελει...
Αυτο ως παραδειγμα για το πως μας τρομαζουν οι αλλαγες στη ζωη μας, ποσο συνηθιζουμε στη μιζερια μας και ποσο γιγαντωνεται στο μυαλο μας η αξια αυτου που δεν εχουμε.
