Πολύ καλό και εύστοχοQuote:
Originally Posted by Alone_In_The_Dark
Printable View
Πολύ καλό και εύστοχοQuote:
Originally Posted by Alone_In_The_Dark
Χαίρομαι που σου άρεσε.Quote:
Originally Posted by insect
Άλλο ένα του ιδίου λοιπόν που εύχομαι να δώσει σε όλους την ίδια δύναμη που δίνει σε εμένα κάθε φορά που το διαβάζω.
Roll The Dice
if you’re going to try, go all the
way.
otherwise, don’t even start.
if you’re going to try, go all the
way. this could mean losing girlfriends,
wives, relatives, jobs and
maybe your mind.
go all the way.
it could mean not eating for 3 or
4 days.
it could mean freezing on a
park bench.
it could mean jail,
it could mean derision,
mockery,
isolation.
isolation is the gift,
all the others are a test of your
endurance, of
how much you really want to
do it.
and you’ll do it
despite rejection and the
worst odds
and it will be better than
anything else
you can imagine.
if you’re going to try,
go all the way.
there is no other feeling like
that.
you will be alone with the
gods
and the nights will flame with
fire.
do it, do it, do it.
do it.
all the way
all the way.
you will ride life straight to
perfect laughter,
it’s the only good fight
there is.
Charles Bukowski
Και η απαγγελία από τον Ματ Ντίλον στην ταίνια Factotum
http://www.youtube.com/watch?v=bVS4xeCV1S4
ενας ομορφος κοσμος που απεχει ενα βημα μην αναβεις το φως τραβα απλα τη κουρινα..............
LOTTA CONTINUA
Με κάποιον άνθρωπο που
Ήταν
Το άλλο μου παπούτσι
Περπατήσαμε, η δημοσιά
Έτρεξε σαν μια μαντόνα
Διαλυμένη
Στο τέρμα του ορίζοντα και
Σ’ ερωτεύθηκε
Απουσία μου
Μέχρι να φανερώσεις
Τους εαυτούς σου
Το ονείρο μου δεν παύει
Εκεί ψηλά που
Το σύννεφο είναι
Οι ιστοί κάποιου φωτοστέφανου
Που θρυμμάτιζε μια γροθιά
Του τραγουδιού
Που κατέβηκε
Από το βουνό
Κι έβαλε το γυμνό του
Πρόσωπο στο νερό
Και υψώθηκε φορώντας
Το δικό σου.
Τζακ Χίρσμαν (μτφ. Γιάννης Λειβαδάς)
Τρελοί που λέγατε
Ποτέ πια
Μπρος
Ξαναπείτε το
Σάμουελ Μπέκετ
ΟΥΛΑΛΟΥΜ . . .
Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.
Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .
Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:
. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπά"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωιμένα -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.
Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω - στραβός - μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .
Γιάννης Σκαρίμπας.
Το έχει μελοποιήσει ο Νικόλας Άσιμος
http://www.youtube.com/watch?v=BijmC-lzcsA
Πιάνο βυθού
Αυτές οι νότες
που σας στέλνω με την άνωση
δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον.
Απ’ τον καιρό του ναυαγίου
που αργά μας σώριασε τους δυo
ως κάτω στον βυθό
σαν βάρος έκπληκτο
το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ
έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος
μια υπόκωφη επίπλωση βυθού
ένα λουλούδι εξωτικό
ή ένα τεράστιο όστρακο
φωλιά ιπποκάμπων
διάδρομος ψαριών που όλο απορούν
μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη
του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου.
Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας
διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια
τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες
σαν ντο και σολ και μι
μη φανταστείτε μουσική
είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται
πιέζει κι ανεβαίνει.
Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε.
το πιάνο μου κι εγώ
είμαστ’ εδώ πολύ καλά
εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες
αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου
και ιδίως
μακριά επιτέλους
από κάθε προοπτική πνιγμού
Γιάννης Βαρβέρης ~ ~ ~
Dear everything.
Today I witnessed a crucifixion in pink and lavender and gold.
I've heard people say that beauty is in details,
but I don't think they have ever seen you.
There were mortal wounds inflicted on the sky
and incriminating blue stains on my shirt.
The shirt you bought for me.
Christ it hurts.
Like stars in my belly going supernova.
I feel like a zombie that refuses to live.
Haunting the junkyards and cutting myself on scraps of you.
The other day I masturbated to pictures of you at your birthday party.
They were the only ones I still had.
It felt so wrong, just like my life.
I hope I'm dead by the time you read this. I love you.
Μαύρη Σοκολάτα - χαϊκού
Ακροβατώντας
διέκρινα το δίχτυ
όχι το σουγιά
~
Μας δυναστεύουν
εκείνοι που ξεχνάνε
πως θα πεθάνουν
~
Πριν πέσω μπαίνω
στη φωτογραφία σου.
Βγάζει στον κήπο.
~
Άλλοι φυλάνε
το κρίμα σε θυρίδες
Εγώ σε λέξεις.
Χάρης Μελιτάς
Μπαγάσας
Στίχοι: Νικόλας Άσιμος
Μουσική: Νικόλας Άσιμος
Πρώτη εκτέλεση: Νικόλας Άσιμος
Άλλες ερμηνείες:
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Ενδελέχεια
Aφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια
θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια
να ξαναγίνω καβαλάρης και ξαναέλα να με πάρεις ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης και τη χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ
Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω
μιαν ανάσα γυρεύω για να γιάνω
δεν το πιστεύω να με χλευάζεις
σαν σε χαζεύω δεν χαμπαριάζεις
πρότεινέ μου κάποια λύση
δεν θα σου παρα-κοστήσει
και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'
Aφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους
έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους
πως να ξεφύγω από τη μοίρα
κι έχω μέσα μου πλημμύρα ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις γαλανέ
Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω
κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω
'κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
κι ότι σου 'ρθει κατεβάζεις
μην θαρρείς πως με ταράζεις
γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ' αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαίν'.
http://www.youtube.com/watch?v=GInPBZP9fE8
Γυμνή γυναίκα
το ρόδι που έσπασε
ήταν γεμάτο αστέρια
~
Πού να μαγεύεις
τα χίλια κομματάκια
του κάθε ανθρώπου;
~
Βουλιάζει ο κόσμος
κρατήσου, θα
σ' αφήσει
μόνο στον ήλιο
Νικόλας Άσιμος - Πάλι στην ξεφτίλα
Πάλι στην ξεφτίλα
Κι είχες μια σκασίλα
Αποδοχή χωρίς υποταγή
Γι' αυτό δεν κλαίω ούτε γελώ
Μα από τον κόσμο ασφυκτιώ
Λέω να φτιάξουμε παράνομο σταθμό
Να διαδώσουμε σ' αυτούς
Τους γκαντεμιάρικους καιρούς
Να μη σκοτώνουνε τους διαφορετικούς.
Πέφτεις στη μαρμίτα
Αιωνίως πίτα
Κοντολογίς ωσάν τον Οβελίξ
Μιας κι έχεις μέσα σου φωτιά
Να μη σ' αγγίζει η φθορά
Και να μπορείς ν' αναταράζεις τα νερά
Γι' αυτό στο δρόμο της ζωής
Τράβα σαν άλλος Μωϋσής
Αλλά χωρίς να σε ακουλουθεί κανείς.
Μια ζωή εντάξει
Κι είμαι σαν αμάξι
Όποιος μπορεί το χρησιμοποιεί
Γι' αυτό δεν κλαίω ούτε γελώ
Και από τον κόσμο ασφυκτιώ
Να αγνοήσετε τον άνθρωπο αυτό
Μα διαδώσατε σ' αυτούς
Τους γκαντεμιάρικους καιρούς
Να μη σκοτώνουνε τους διαφορετικούς.
Νικόλας Άσιμος - Παράτα τα
Παράτα το σχολειό, παράτα αυτό το χάλι
Να είσ' αφεντικό του εαυτού σου πάλι
Παράτα τα θρανία και τ' αμφιθέατρα
Να ρθης στη παραλία να κάνουμ' έρωτα.
Παράτα τη δουλειά, παράτα την τη σκρόφα
Και κοίτα πως εσύ θ' αποφασίζεις πρώτα.
Χιλιάδες σουπερμάρκετ γεμάτα πράματα
Γιατί δεν τα βουτάμε για τα γεράματα;
Παράτα το θεό, πατέρα και παρτάλι
Μη θέλεις παντρειά και μισθωτό χαμάλη
Αρνήσου να 'σαι σκλάβα διπλά κι ολόϊδια
Να ζήσουν τα παιδιά μας μεσ' τα κοινόβια.
Παράτα το λοιπόν, παράτα το το κόμμα
Μη θες να κουβαλάς το κουρδιστό σου πτώμα.
Της κεντρικής γαϊδάρας να είσ' ερμηνευτής
Αρνήσου να 'σαι χάφτης και καθοδηγητής.
Κατούρα στη βουλή και σπάστους τα γραφεία
Να πάει να πνιγεί κι η γραφειοκρατία
Και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε
Σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε.
Παράτα το στρατό το προβατοποιείο
Και ας μας έχουνε για το τρελλοκομείο
Για μια χαζή πατρίδα οπλίζουν τους λαούς
Δεν κάνει η ιεραρχία για τους αναρχικούς.
Στην κοινωνία αυτή σαπίσαμε στ' αλήθεια
Απάνθρωποι θεσμοί μας γίνανε συνήθεια
Παράτησέ τα όλα να ζήσουμ' άβολα
Οι άλλοι όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα.
Αυτογνωσία - χαϊκού
Πριν ακουμπήσω
μιαν αλήθεια στο χαρτί
φοράω γάντια
Χάρης Μελιτάς
<iframe width="425" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/OAMxTIZCpvw" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
Hello, hello, hello
Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me.
Is there anyone at home?
Come on, come on down,
I hear you 're feeling down.
Well I can ease your pain,
Get you on your feet again.
Relax, relax, relax
I need some information first.
Just the basic facts.
Can you show me where it hurts?
There is no pain, you are receding.
A distant ship's smoke on the horizon.
You are only coming through in waves.
Your lips move, but I can't hear what you 're saying.
When I was a child, I had a fever.
My hands felt just like two balloons.
Now I 've got that feeling once again.
I can't explain, you would not understand.
This is not how I am.
I have become comfortably numb.
Ο θάνατος της κόρης
Στίχοι: Κωστής Παλαμάς
Μουσική: Γιάννης Αρχιμανδρίτης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Λυμπεράκου
Γνωρίζω κάποια μυστικά που δεν τα ξέρουν άλλοι
αφού ξεχώρισες απ' την αγκάλη,
απ' την αγκάλη του παντός πριν της ζωής το κύμα
σε ρίξει στ' ακρογιάλια μας με κόρης αγνό σχήμα.
Αφού ξεχώρισες ψυχή λευκή σα γαλαξίας
απ' τη γαλήνη της ανυπαρξίας,
ένιωσες πρώτα τη ζωή μέσα στης γης τα βάθη
ακίνητη, άνεργη, θολή και δίχως νου και πάθη.
Πετράδι πρωτοβρέθηκες, βαθιά σ' ανήλια μέρη
και μιαν ημέρα σκόρπισες λευκή φεγγοβολιά
μα πριν στολίσεις κανενός το χέρι
και στέμμα πριν πλουτίσεις βασιλιά,
η μοίρα ήρθε την λάμψη σου να κόψει
και χάθηκες κι άλλαξες όψη.
Κι ακόμ' ανέβεις ένα σκαλοπάτι
τη σκάλα την τεράστια, την ζωή
κ' έγινες κρίνο ολόλευκον αλλά προτού ένα μάτι
να σ' αντικρύσει και προτού να σε χαϊδέψει μια πνοή,
η μοίρα σε ξερίζωσε, μαράθηκες και πάλι, μορφήν επήρες άλλη.
Άλλη ακριβότερη μορφή, με πιο σοφά στολίδια
και κύκνος γλυκοτάραξες της λίμνης τα νερά.
Αλλ' όμως πριν ανοίξεις τα φτερά
γοργά για μακρινά, για μακρινά ταξίδια,
η μοίρα κάρφωσε το πέταμά σου
και πέθανες κι ανοίχτηκαν άλλοι ουρανοί μπροστά σου,
άλλοι ουρανοί κατάβαθοι και ασύγκριτοι κι εφάνης
στα νυχτωμένα μάτια μας, ολόφωτη παρθένα.
Αλλ' όμως πριν να κάνεις την ευτυχία μιας καρδιάς
που είχε πλαστεί για σένα, της μοίρας ήταν η βουλή
και σ' έβαλαν να κοιμηθείς πάλι βαθιά στο χώμα...
Ψυχή, ποιο σχήμα σε προσμένει ακόμα;
Ποιος κόσμος εντελέστερος παρθένα σε καλεί;
Αλλά γνωρίζω κάποια μυστικά που δεν τα ξέρουν άλλοι.
Δε σε τραβάει κανένα περιγιάλι,
δεν έχεις πια καρδιά, ευωδιά, ακτίνες και φτερά
και δε σε ξεχωρίζει πια θωριά, ομορφιά καμιά.
Δε σε μεθάει του κόσμου πια η χαρά,
του κόσμου δε σε δέρν' η τρικυμία.
Τίποτε πλέον τ' όνειρο του κόσμου, όνειρο πλάνο,
πια τίποτε στα μάτια σου δε θα το ξαναφέρει
και πια ν' απλώσει δε μπορεί, ψυχή,
σ' εσένα πάνω η μοίρα σιδερένιο χέρι.
Η θεία του παντός δικαιοσύνη
η ολάγρυπνη, την άφραστην ανάπαυση σου δίνει
γιατί από τη στιγμή τη μακρινή που ήρθες, ξεχώρισες
ψυχή λευκή σα γαλαξίας απ' τη γαλήνη της ανυπαρξίας,
άδολη, πάναγνη έζησες, έλαμψες, μοσχομύρισες.
Γι αυτό μες' τη γαλήνη την παντοτινή,
μες' στην ασάλευτη γαλήνη εγύρισες.
http://www.youtube.com/watch?v=vVOUkhMu-o4&NR=1
Ντρέπομαι να σχολιάσω τα ποιήματα του. Θα ήταν ιεροσυλία. Αυτό ειδικά! Από τα καλύτερα.
http://youtu.be/aJHdVN-VmTQ
Ο πληθυντικός αριθμός
Ο έρωτας ,
όνομα ουσιαστικόν ,
πολύ ουσιαστικόν ,
ενικού αριθμού ,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού ,
γένους ανυπεράσπιστου .
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες .
Ο φόβος ,
όνομα ουσιαστικόν ,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός :
οι φόβοι .
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα .
Η μνήμη ,
κύριο όνομα των θλίψεων ,
ενικού αριθμού ,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη .
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη .
Η νύχτα ,
όνομα ουσιαστικόν ,
γένους θηλυκού ,
ενικός αριθμός .
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες .
Οι νύχτες από δω και πέρα.
Κική Δημουλά
Πράγματι, τι να πω; Απλά υπέροχο!Quote:
Originally Posted by insect
Χρειάζομαι αγάπη
Στίχοι: Μάνος Ξυδούς
Μουσική: Μάνος Ξυδούς
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Σου απλώνω το χέρι, το δικό σου δεν δίνεις.
Σου απλώνω χαμόγελα, μισά μου τ' αφήνεις.
Όλα φταίνε για σένα για το μαύρο σου χάλι
μα το χάλι το δικό μου δεν το παίρνεις χαμπάρι.
Θλιβερές συγκινήσεις συναντάω στο πηγάδι
που βουτάω συνέχεια και ένα χέρι με βγάζει.
Με ανόητες σκέψεις που με κάνουν χαμίνι
να καώ δίχως άλλο στης ζωής το καμίνι.
Μα χρειάζομαι αγάπη, χρειάζομαι εσένα
δε σε βρίσκω ακόμα γιατί δε βρίσκω εμένα.
Σε στρατόπεδα "ελεύθερα" στην ουρά περιμένω,
ν' αποκτήσω συνήθειες που καθόλου δεν θέλω.
Μα τις παίρνω ευχαρίστως αφού φοβάμαι να χάσω
κι έτσι ανήκω σ' αυτούς που την καλή θα την πιάσουν.
Μια Πόρσε γυρίζει το κορμί μου με χίλια
κι ένα σπίτι χλιδάτο μου ζεσταίνει τα χείλια.
Μηχανάκια μικρά σταματούν τα γιατί μου,
αγοράζω τα πάντα για να αλλάξει η ζωή μου.
Μα χρειάζομαι αγάπη, χρειάζομαι εσένα
δε σε βρίσκω ακόμα γιατί δε βρίσκω εμένα.
Η νοσταλγία γυρίζει
Η γυναίκα γδύθηκε και ξάπλωσε στο κρεβάτι
ένα φιλί ανοιγόκλεινε πάνω στο πάτωμα
οι άγριες μορφές με τα μαχαίρια αρχίσαν να ξεπροβάλλουν στο ταβάνι
στον τοίχο κρεμασμένο ένα πουλί πνίγηκε
κι έσβησε
ένα κερί έγειρε κι έπεσε απ’ το καντηλέρι
έξω ακουγόνταν κλάματα και ποδοβολητά
Άνοιξαν τα παράθυρα μπήκε ένα χέρι
έπειτα μπήκε το φεγγάρι
αγκάλιασε τη γυναίκα και κοιμήθηκαν μαζί
Όλο το βράδυ ακουγόταν μια φωνή:
Οι μέρες περνούν
το χιόνι μένει
Μίλτος Σαχτούρης
(ακούς; οι μέρες περνούν / το χιόνι μένει)
~
Το κεφάλι μου
με όλα τα θηρία τακτοποιημένα
στο πάνω διάζωμα
Το στόμα αντιδρά
με ψεύτικους ουρανούς.
Αντιδρά; Αυτό το ρημάδι;
Άμα τραβήξεις τα δοκάρια του
θα πέσουν λόγια και κάρβουνα λόγια
θα πέσει
ο τυφλός άγγελος
Γιάννης Στίγκας (στις σιωπές μου οι λέξεις του)
Κόλαση με τόσο φως
δεν το περίμενα.
Μίλτος Σαχτούρης
I took my Power in my Hand —
And went against the World —
'Twas not so much as David — had —
But I — was twice as bold —
I aimed my Pebble — but Myself
Was all the one that fell —
Was it Goliath — was too large —
Or was myself — too small?
—Emily Dickinson
Bruce Dickinson - Abduction
I wake in sweat
You've come to steal my life away
Some strange electric glow
Of artificial day
The power breakers closed
The grid of darkness falls
Shining gleaming black as night
Burning all the light
What do you want from me
I sense your mastery
There's something you won't ever find
So have your way with me
This prisoner is never free
Rip me up leave me behind
Are you the truth to sit in judgement on my sins
Evil laser gadgets come to penetrate my skin
The hanging judge is open
And I'm damned before his eyes
Another genesis has failed
And many more have tried
Masterplan moment
And so the story goes
I dreamt this long ago
Highways hidden in the sand
Reveal the troops I know
They took my worthless heart
And spat it through their eyes
Abduction means the end for me
A million years of misery
So have your way with me
This soldier's lost his victory
Rip me up...
"πλαϊ σου μόνο το χάος μέσα μου σωπαίνει
τα δάκρυα μου πια δεν είναι αρκετά
μόνο η φωτιά σου, μονάχα αυτή ξεπλένει,
τη λερωμένη, τη φτωχή μου την καρδιά"
Μονάχα το χαμόγελό σου
ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.
Κράτησέ με.
Γιάννης Ρίτσος
Kreator - Violent Revolution
Society failed to tolerate me
And I have failed to tolerate society
Still I can't find what you adore
Inside I hear the echoes of an inner war
Nothing can take the horror from me
Your sick world the loss of all morality
My hate has grown as strong as my confusion
My only hope my only solution
is a Violent Revolution
Violent Revolution, Violent Revolution
Reason for the people to destroy
I do not need a cause for my rage
I just despise the nature of the human race
When all I see is repulsion and hate
Violence becomes my only friend, my saving grace
When love is lost beyond your control
A pale shadow of lust can not enlight your soul
So keep your ice cold bitter illusions
I don't need your empty world my only solution
is a Violent Revolution
Violent Revolution, Violent Revolution
Reason for the people to destroy
Beauty is no more it's all gone
And utopia will not come
Trust I can not feel, only pain
And my burning mind has gone insane
Θυμήσου, σώμα...
Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
Καβαφης
Φίλος
'Ωρα έκτη πρωινή
Μοιάζει κάπως παράλογο
Μα έρχεται τούτο το αηδόνι
Και τινάζει απο πάνω του τη στιγμή.
-Γιάννης Λειβαδάς
:)
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τʼ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσʼ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απʼ το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καλή νύχτα…”
Abyssaria - Architecture Of Chaos
When the sun at the horizon dies away
and the loneliness awakes
the whole world in its hour of death
I walk the stony path again.
Now I am my own leader
I wretch my life from you
Free from your herd, which follows blind and tries to devour me.
Guided by spirit
In my endless empire
Crawling into infinity
In this endless night
The way is my destination
away from you god of slaves
My sharpened instinct guides me
through this abyss of endless pain.
Only I can pronounce myself guilty, my judge - this is me
I've cutted the strings you hold out of my skin.
Entering the spheres of soul, discovering all secrets you may find
Feeling the despise of this deaf and blind mankind
Irrational created structures procced to hide
The architecture of chaos from inside
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
να 'ν' ήμερος να 'ναι άκακος
λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση
κι όπου φωλιάσει και σταθεί
κανείς να μην του φτάνει εκεί
Μα 'ρθαν αλλιώς τα πράματα
τονε ξυπνάν χαράματα
τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος
του τρώνε και το λίγο βίος
κι από το στόμα την μπουκιά
πάνω στην ώρα τη γλυκιά
του τηνε παίρνουνε κι αυτή
Χαρά στους που 'ναι οι Δυνατοί!
Οδυσσέας Ελύτης
Βούτηξα σε έναν ωκεανό από ανθρώπους
Κορμιά και λέξεις, ψυχές και μάτια
Κολλημένα, γεμάτος ο βυθός
Χέρια που με τραβούσαν, πότε από δω
πότε από κει.
Κύματα άγρια που μου άλλαζαν
κατευθύνσεις φορές πολλές
Μικρά ξεθωριασμένα μπαλόνια που
άρπαξα σαν τρελλή να μην πνιγώ
Ακούω τη σειρήνα, μου τρυπάει τ'αυτιά
Το πλοίο πλησιάζει
Βγάζω το σκουλαρίκι μου και σκάω
τα μπαλόνια
Δε θέλω να με πάρει..
Δε θέλω...
Μπήγω τα δάχτυλά μου στ'αυτιά..
Πέρασε..
Βουτάω στα μπλε, βαθιά νερά γυμνή..
..και δε φοβάμαι πια να κολυμπήσω..
Μιλῶ...
Μιλῶ γιατὶ ὑπάρχει ἕνας οὐρανὸς ποὺ μὲ ἀκούει
Μιλῶ γιατὶ μιλοῦν τὰ μάτια σου
Καὶ δὲν ὑπάρχει θάλασσα δὲν ὑπάρχει χώρα
Ὅπου τὰ μάτια σου δὲ μιλοῦν
Τὰ μάτια σου μιλοῦν ἐγὼ χορεύω
Λίγη δροσιὰ μιλοῦν κι ἐγὼ χορεύω
Λίγη χλόη πατοῦν τὰ πόδια μου
Ὁ ἄνεμος φυσᾶ πού μᾶς ἀκούει
Σαραντάρης
εγω δεν τον ακουω,σημερα
Τώρα λοιπόν είναι που περισσότερο θα επιμένω, θα ουρλιάζω,
έστω κι αν μένω μόνος, μια ανίσχυρη μειοψηφία, έστω κι αποδιωγμένος, στιγματισμένος, ύποπτος.
Θα 'τανε βολικό να σώπαινα. Μα δεν μπορώ!
Το δρόμο, πρέπει να βρούμε το δρόμο
κάθε στιγμή να ξαναβρίσκουμε το δρόμο.
Τίτος Πατρίκιος
Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δεν βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;
Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!
Μανόλης Αναγνωστάκης
... Πάμε, πάμε σ' αυτήν την πόλη.
Σε κάθε πόρτο, αντί για διαβατήριο, θα δείχνουμε τα εργατικά μας πρόσωπα.
Σ 'όλες τις χώρες μας γνωρίζουν. Είμαστε απ' τους δικούς τους.
Φωτιά; Τσιγάρο; Εντάξει.
Τρεις λέξεις μόνο φτάνουν για ν' αγαπηθούν οι άνθρωποι.
Δυο χέρια για να ζήσουν. Μια σημαία για να νικήσουνε. Πάμε!
Μας υποδέχονται παντού - βουίζουν οι πλατείες - καίει μακριά ο ορίζοντας. Ξημερώνει.
Ό,τι κι αν κάνουν θα νικήσουμε - ο κόσμος μας ανήκει.
Το μέλλον είναι μες στην τσέπη μας σαν το κλειδί του σπιτιού μας.
Είμαστε μεθυσμένοι, απόψε, μα όχι από κρασί.
Απόψε είμαστε μεθυσμένοι απ' όλο το αύριο.
Πάμε, πάμε...
Τάσος Λειβαδίτης