Originally Posted by
Lou!
για μενα, η πιστη κ η αναζητηση του Θεου δεν ειναι μονο για ψυχοθεραπευτικους σκοπους. αν ηταν μονο ετσι παω κ στην ψυχολογο μου κ διαβαζω τονους βιβλια ψυχολογιας κ αυτοβοηθειας. ειναι ΚΥΡΙΩΣ για ολα εκεινα τα ζητηματα που απασχολουν τον ανθρωπο που η ψυχολογια δεν μπορει να δωσει μια απαντηση. ειναι στο χωρο της μεταφυσικης κ της φιλοσοφιας.
ειναι η αναζητηση του νοηματος της ζωης κ το μυστηριο του θανατου. το βαθια υπαρξιακο/οντολογικο ζητημα του ανθρωπου. που τελοςπαντων, εμενα με απασχολει.
για το αν με εχει βοηθησει η πιστη να ξεπερασω κατι? ενταξει δεν πιστευω κ πολυ καιρο, πολυ λιγο καιρο ειναι η αληθεια, 2-3 μηνες θα ελεγα, κ παλια δεν πιστευα καθολου. στο ενδιαμεσο περασα ενα 8μηνο περιπου μεγαλων ψυχολογικων συγκρουσεων. δεν Τον ηθελα καθολου, Τον θεωρουσα κακο κ οτι θα με τιμωρησει. το θεωρουσα τραγικο γεγονος κ που γεννηθηκα κ που μπορει να υπαρχει Θεος! πισω στο ερωτημα, οχι, δεν με εχει βοηθησει, αλλα δεν εχω ζητησει κ βοηθεια για πρακτικα προβληματα.
για το αν με χει βοηθησει η πιστη με την καταθλιψη? καθολου θα ελεγα. μαλλον το αναποδο. η καταθλιψη εγινε εμποδιο στην πιστη. γιατι οταν ειχα καταθλιψη, μονο που ακουγα για ζωη κ μαλιστα αιωνια, μου ρχοταν να ξερασω! ενα φερετρο ηθελα, με ενα καλο παπλωματακι κ ενα εξτρα μαξιλαρακι αγκαλια κ ημουν υπερευχαριστημενη! να ριξω υπνο αιωνιο, ακους εκει ζωη αιωνια! κ μονο που τους ακουγα αυτους τους χριστιανους με την αιωνια ζωης τους κουραζομουν!
τωρα που η καταθλιψη υποχωρησε, οχι φυσικα με τη βοηθεια του Θεου, αλλα με αντικατ κ ψυχοθεραπεια κ επειδη αρχισα πιο πολυ να κανω πραγματα που μ αρεσουν κ να βγαινω με ανθρωπους πιο πολυ, κ πηγα κ το σεπτεμβρη διακοπες στην εξοχη, στη Φυση, κ με φιλους μου που περναμε καλα αυτην την περιοδο, κ περασα πολυ καλα, εχω αρχισει να Τον βλεπω πιο θετικα το Θεο κ θα ηθελα να Τον γνωρισω, αλλα για την ωρα δεν μου καθεται! :)
τι εννοω με τη λεξη Θεος? οχι το γερο με μουσι στους ουρανους (το ξεπερασα αυτο το σταδιο της παιδικης ηλικιας), ουτε το θεο τιμωρο της παλαιας διαθηκης ή της καθολικης παραδοσης που θελει να ειμαστε ηθικοι κ καλοι κ θα μας κρινει σαν δικαστης αναλογα με τις καλες μας πραξεις.
Τον φανταζομαι σαν μια συνειδητοτητα (consciousness) που υπαρχει παντου κ πουθενα ταυτοχρονα, μεσα μας κ εξω μας, κ μαλλον γινεται αντιληπτος εμμεσα, εκτος κ αν αποκαλυφθει. κ οσο κανεις μιλαει με το Θεο, κ χτιζει σχεση προσωπικη, δεν ξερω τι μπορει να βιωνει, καλα πραγματα παντως, ωραιοτητα, ερωτικα συναισθηματα, γαληνη, κλπ.
ας πουμε οτι θα ελεγα οτι οταν βλεπω κατσικια στους βραχους ή γατια να ακροβατουν κομψα σε λεπτα καγκελα, με ολη τη χαρη κ την κομψοτητα του αιλουροειδους, σκεφτομαι οτι εμμεσα αισθανομαι καπως την παρουσια κ την ωραιοτητα του Θεου. γιατι προφανως ενα κατσικι δεν μπορει απο μονο του να εχει τοση νοημοσυνη κ να ακροβατει στα βραχια με τετοια κομψοτητα. ή σε ενα πολυ ωραιο φυσικο τοπιο, σκεφτομαι οτι εχει απο την υψηλη αισθητικη του Θεου.
φυσικα τα πιο πανω ειναι ερμηνεια που δινω στα πραγματα, κ αν καποιος μου πει, αυτο δεν εχει καμια σχεση με το Θεο, εσυ κοτσαρες το Θεο μες στη μεση, θα του πω, οτι εχει απολυτο δικιο στην κριτικη του! γιατι πραγματι ειναι η ερμηνεια που δινω στα πραγματα. για αυτο εγραψα πιο πανω οτι η υπαρξη του Θεου σχετιζεται με το νοημα που δινουμε στη ζωη μας. κ γι αυτο αναφερομαι σε "πιστη στο Θεο", κ οχι σε γνωση Θεου, ή σε επιχειρημα περι Θεου, ή σε αποδειξη υπαρξης Θεου, ακριβως γιατι δεν παιζει τπτ τετοιο! δεν υπαρχει ουτε γνωση, ουτε επιχειρημα, ουτε αποδειξη, ουτε θεωρημα Θεου.
ενας φιλος μου (πιστος) λεει: "η πιστη ειναι ερωτας!" ε, καπως ετσι τη νιωθω κ εγω την πιστη, ειναι αυτο το ερωτικο πολυ ομορφο συναισθημα που αναδυεται οταν εχεις απεναντι σου την ομορφια κ σε αγγιζει συναισθηματικα κ μετεχεις σε αυτην! ο ερωτας του ηλιοβασιλεματος, του εραστη σου, της γατας σου, του λουλουδιου σου, του παιδιου σου, κ οποιας οντοτητας αγαπας πολυ!
