Printable View
Quote:
Originally Posted by melina_
..θα το ξέρεις ότι όλοι μας χρειαζόμαστε και τον προσωπικό μας χρόνο για να κάνουμε πράγματα για μας
που θα μας ανακουφίσουν από τα βάρη μας και θα μας ευχαριστήσουν ενώ μας επιτρέπουν παράλληλα, να επιστρέφουμε μετά στην σχέση μας περισσότερο δοτικοί.
Και για τους άντρες είναι λίγο διαφορετικά απ' ότι για μας τις γυναίκες, που υπερισχύει το συναίσθημα.
το ξερω μαρκελα μου....εγω το πηρα σαν εγκαταλειψη, σαν προδοσια. ξερω πως δικαιολογημενα πανικοβληθηκα οπως και ξερω οτι θα μπορουσα να το χειριστω πιο ψυχραιμα-όχι για κεινον- μα πρώτα για μένα. και παλι ομως, επιμενω σε αυτο που και εσυ ειπες πιο πανω...οτι οι ανθρωποι οταν αγαπιουνται βρισκουν τη λυση, μπορει να φανε τις σαρκες τους και να διαλυθουν αλλα τη βρισκουν. και αυτο ηταν παντα και η δικη του αποψη. αν φυσικα ελεγε αληθεια....
μαλλον δεν ελεγε αληθεια, αλλιως δεν θα ηταν τοσο απολυτος οτι τελειωσαμε....
..εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι πληγωμένος και γι' αυτό κι αντιδρά έτσι και σ' αυτήν του την φάση ό,τι και να κάνειςQuote:
Originally Posted by melina_
γίνονται όλα χειρότερα! Χρειάζεται ν' απομακρυνθείς και σύντομα αν το θέλετε κι οι δυό θα είστε πάλι μαζί!
μακαρι...το θελω οσο τιποτα να ξαναπροσπαθησουμε και βημα βημα να τα ξεδιαλυνουμε ολα.
θέλω να ξέρεις ότι οι άνδρες, όταν είναι αγχωμένοι, νιώθουν πιεστική την ανάγκη της απομόνωσης, για ν' αναλύσουν τους προβληματισμούς τους.Quote:
Originally Posted by melina_
Εμείς οι γυναίκες αντίθετα, αισθανόμαστε την ανάγκη να μιλήσουμε και να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας με φιλικά μας πρόσωπα.
Όσο ο άνδρας προσπαθεί λοιπόν ν' απομακρυνθεί, για να αναλύσει την κατάστασή του, τόσο η γυναίκα αναστατώνεται γιατί πιστεύει, εσφαλμένα βασιζόμενη στις δικές της εμπειρίες, ότι ο άντρας δεν την αγαπά πια και δεν ενδιαφέρεται για τη σχέση τους. Αυτό δεν ισχύει, αλλά δημιουργεί φαύλο κύκλο όσο καταπιέζουμε τον σύντροφό μας που έτσι κι αλλιώς μ' αυτόν τον τρόπο λειτουργεί.
Δεν χρειάζεται δηλ. να κολλάμε πάνω του σαν στρείδι, αλλά να του δίνουμε την δυνατότητα ν' αναπνέσει, κάνοντας κι εμείς πράγματα για τον εαυτό μας.
Ακόμα κι απ' την δουλειά όταν γυρνά οι ερωτήσεις "πώς πέρασες? Τί έκανες σήμερα?" είν' ενοχλητικές την στιγμή που θάπρεπε να τον αφήσουμε να χαλαρώσει πρώτα για νάρθη μόνος του στην συνέχεια και ν' ασχοληθεί μαζί μας.
Τί να κάνουμε που μ' αυτήν την ψυχολογία λειτουργούν.
αυτο ειναι αληθεια. και στην περιπτωση μας εγιναν τοσο λαθος κινησεις και δημιουργηθηκαν τοσο λαθος εντυπωσεις που δεν ξερω απο που να αρχισω και που να τελειωσω να λυνω πραγματα. νιωθω πελαγωμενη. θελω τοσα να του πω και τα πνιγω. μπηκαν και ενδιαμεσα καποιοι φιλοι να βοηθησουν και αφησαν λαθος μηνυματα του τύπου: "αφου την αφησες παρε το ρισκο οτι μπορει να βρει αλλον" (εξ ου και οι "ενδειξεις" που λεει οτι εχει για το οτι εχω αλλον, γενικα ενα μπερδεμενο κουβαρι λαθος εντυπωσεων και λαθος χειρισμων. χαλια μαυρα.
Quote:
Originally Posted by melina_
..φρόντιζε τον εαυτό σου όσο μπορείς καλύτερα κι όταν σου δοθεί ξανά η ευκαιρία, που θα σου δοθεί, πες του, ότι δεν έπαψες να τον αγαπάς κι ούτε αυτό γίνεται ή θα γίνει απ' την μια μέρα στην άλλη.
Το ξέρει φαντάζομαι!
Από την άλλη μεριά πες του επίσης, ότι σέβεσαι τις αποφάσεις του όποιες κι αν είναι αυτές κι ότι είσαι διατεθειμένη αν χρειαστεί να κάνεις το καλύτερο που περνά απ' το χέρι σου.. Εσύ τώρα πιά ξέρεις!
Μελινάκι μου καλή σου επιτυχία!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
προσπαθω να με φροντισω....ή τουλαχιστον να επιβιωνω αναμεσα στην απελπισια, το σοκ, την αρνηση και την αποδοχη, την καταρρευση. Νιωθω οτι μεσα σε 3 εβδομαδες διαλυθηκε ολος ο κοσμος που με τοση προσπαθεια και αγωνα φτιαξαμε μαζι. μου ειναι τρομερα δυσκολο....ολο αυτο.
Μελινακι καλο κουραγιο, και ηρεμησε...Αν ειναι καποτε να ειστε μαζι, θα ειστε, και με τον τροπο που θες! Καλη τυχη!!
..έχεις δίκιο ο χωρισμός είν' ένας μικρός θάνατος! Μόνο που όλα είναι για μας!Quote:
Originally Posted by melina_
Όλα είναι μέσα στην ζωή. Και μετά δεν ξέρουμε αν τελικά είναι κι εντελώς οριστικό.
Ας μην καταστροφολογούμε.. Ο χρόνος θα δείξει. Υπομονή και κουράγιο εύχομαι.
μακαρι julias....μακαρι....γιατι τα δακρυα δεν εχουν τελειωμο. πανω που λεω να ηρεμησω ξαναβυθιζομαι στην απελπισια, χανω καθε ελπιδα.
Οχι για να σου δωσω θαρρος, αλλα επειδη τον αγαπησες και του το εδειξες, και το ζησατε, το πιθανοτερο ειναι να το ξανασκεφτει. Γιατι οταν καποιος ξερει οτι υπαρχει καποιος που θα του προσφερει ζεστασια και εχει καποια αισθηματα για αυτον, δεν τον αφηνει..Ομως εσυ, μπροστα...και οταν γυρισει, θα δεις τί θα κανεις...Quote:
Originally Posted by melina_
αυτο πιστευω κι εγω julias. και για πρωτη φορα νιωθω μια ελαχιστη ανακουφιση κανοντας το εξης: μια και δεν μπορουμε να μιλησουμε κανονικα σαν ανθρωποι, του εστειλα ενα μεγαλο μηνυμα αναγνωριζοντας τα λαθη μου, εξηγώντας αυτα που με οδηγησαν στις υστερίες, θυμίζοντάς του πόσο υπέροχη δεμένη σχέση είχαμε αλλά πάνω απ' όλα οτι σέβομαι απολυτα την αποφαση του παρολο που φοβαμαι μηπως μετανιωσουμε και οι δυο που δεν δωσαμε μια ευκαιρια. εμμέσως είπα οτι εγω ημουν διατεθειμμένη να κανω τα παντα για να ξαναπροσπαθησουμε να βρουμε μια ακρη. εκλεισα λεγοντας οτι τα εγραψα ολα αυτα, ουτως ωστε αν βρεθουμε θα ηθελα να πιουμε απλα ενα χαλαρο καφε εχοντας απτη μερια μου εξηγηθει. απο κει και περα θα τα εχει να τα διαβαζει, του πεταξα το μπαλακι- πιστευω με τον καλυτερο τροπο- ας κανει οπως νομιζει.
ισως ηταν λαθος η κινηση μου να μιλησω, αλλα μεσα μου νιωθω οτι εκανα το σωστο. ειχα αναγκη απο τη μερια μου να αναγνωρισω σε κεινον τα λαθη μου, να δειξω αυτα που πιστευω καθως και το ποσο αδικο θεωρω το να μη δινεται μια τελευταια ευκαιρια σε μια τετοια σχεση.