Η σύντροφός μου έχει συμπτώματα ναρκισσιστικής διαταραχής προσωπικότητας?

σου εχω πει πολλες φορες την αποψη μου για το θεμα σου, εξακολουθω να πιστευω τα ιδια.
στον εαυτο σου οφειλεις τις απαντησεις ως προς το τι κανεις ακομα με αυτο το ατομο. εμεις τι αλλο να σου πουμε για να βοηθησουμε??

το καινουριο θεμα που προεκυψε με τους "αρραβωνες", δεν ειναικαθολου καινουριο, ειναι ενα ακομα περιστατικο της γνωστης συμπεριφορας της.
μπορει να ερχεσαι καθε βδομαδα και να μας εξιστορεις απο ενα...
βεβαιως και ηταν αγενεστατη προς την μανα σου να απαιτει συγκεκριμενα δωρα συγκεκριμενου ποσου, να της λεει καταμουτρα ποσο ασχημες βρισκει τις επιλογες της και με ποιον τροπο ειναι αποδεκτη στο να γνωρισει την δικη της μητερα (!)
κι εσυ αναρωτιεσαι αν οφειλεις να στηριξεις εκεινη η την οικογενεια σου.... θεμα στηριξης ειναι η κοινης λογικης και αισθητικης???

Έχετε δίκιο, παιδιά... κι εγώ στην ουσία απαντήσεις για μένα ψάχνω. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν κάνω κάτι δραστικό, ιδιαίτερα μετά το συμβάν με τη μητέρα μου. Και να σκεφτείτε ότι από πέρυσι που πήρα την απόφαση να ξαναπροσπαθήσουμε, πηγαίναμε πολύ καλύτερα. Αλλά μετά από αυτό που έγινε, δεν ξέρω... για μένα ήταν πάρα πολύ χοντρό. Εγώ οκ, μπορεί να έχω την υπομονή και να ανέχομαι κάποια πράγματα. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι μπορούν και οι υπόλοιποι να είναι το ίδιο (ούτε καν λιγότερο) ανεκτικοί. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την οικογένειά μου. Δεν μπορώ να αφήνω τον οποιονδήποτε να πληγώνει τους δικούς μου. Και πράγματι υπάρχει συναισθηματική βία που αναφέρετε. Όταν συμβαίνει κάτι, αρχίζω και τα χώνω άγρια γιατί μαζεύονται (γενικά είμαι πολύ ήρεμος και χαμηλών τόνων). Και, όπως μου είπε, γίνομαι σαρωτικός και την ακυρώνω εντελώς. Στη συνέχεια, όμως, πάντα πατάει πάνω στα συναισθήματά μου... κλαίει, με ρωτάει αν την αγαπάω, μου λέει ότι είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα αρκεί να είμαστε μαζί ευτυχισμένοι και γενικώς με κάνει κομμάτια.

Δυστυχώς, φίλε μου λεει ψέμματα, δεν γινεται κομματια αυτή, απλώς δεν θελει να χασει το ρομποτ-υπηρετη της. Διαβασε για τους ναρκισσους θυτες που εχουν μεινει στο στάδιο που το παιδί δεν εχει συνειδοποιείσει ακόμη την υπαρξη των αλλων και νομιζει οτι αυτό ειναι το κεντρο του κοσμου. Δεν εχει την ικανοτητα να σε αναγνωρισει ειτε εσενα είτε οποιονδηποτε ως ξεχωριστες υπάρξεις με δικαιώματα. όλοι υπαρχουν μονο για την εξυπηρέτηση της αυτού εξοχοτητας του ναρκισσου. Λυπάμαι αλλά κομματια γινεσαι μονο εσύ. Εχεις σοβαροτατο προβλημα, όπως όλα τα θυματα που νομιζουν οτι το να μην διεκδηκουν τα δικαιώματα τους και να ανέχονται την κακοποιηση απο τους αλλους , τα κανει κατα ενα τρόπο καλύτερους ανθρώπους, ενώ στην πραγματικότητα υπάρχει πιθανοτητα εσυ να εχεις μεχρι και αλεξιθυμια.
Επειγόντως πηγαινε σε ψυχολόγο, ΕΣΥ, για το δικο σου σοβαρότατο προβλημα, οι ψυχολογικές βλάβες υστερα απο τοσα χρόνια συναισθηματικής κακοποιησης που υφίστασαι, δυστυχώς θελουν πάνω απο χρόνο θεραπεια για να αποκατασταθούν. Προσεχε, αν με τοσο χυμα που σου τα λεω δεν καταλαβαίνεις, δεν μπορώ να κανω κατι αλλο. ΣΩΣΕ την ψυχή σου!!!!Τρέξε μακριά ΤΩΡΑ.

φιλεμου, ευχομαι να βρεις το δρομο τον σωστο για εσενα, δειχνεις πολύ αιεσθητος κι ουσιαστηκος ανθρωπος, είναι κριμας να περνας τετοια, βεβαια δεν εχω το δικαιωμα να κρινω την σχεσησου, μονο την γνωμημου σου λεω κι σορρυ κι παλυ.
ΑΛηθεια, ετσι ηταν παντα, δλδη κι πριν τα φτιαξετε ετσι ηταν? η ενιωθες την συνηθης υποκρισια που εχουν στην αρχη για να πεσουμε στα δυχτιατους κι μετα εβγαλε όλα αυτά? θα ελεγα ναα πας σε καποιον ειδικο -δε ξερω αν εχεις παει ηδη-
καλο θα ηταν να μαθεις από παλιους φιλους της η συγγενείς της αν ηταν ετσι παντ, αν δλδη είναι ο χαρακτηρας της η αν η κοπελια εχει καποιο πρόβλημα ,αν εχει αλλαξει τωτες καλο είναι να σταθεις διπλα της ,α την βοηθήσεις να γιανει.
χωρις να θελω να σε προσβαλω καλο θα ηταν να κοιτάξεις τον εαυτοσου, δλδη , να προσπαθήσεις με τροπο , κερδίζεις λιγο λιγο χρονο για σενα, κι αφου δεν εχεις οικονομικα θεματα, να φτιαξεις ένα περιβαλον που να μπορεις να γνωρίσεις κι καποια άλλη κοπελα!! καντω!! αλλα χωρις να το καταλαβει , καντω με τροπο, μπορεις να συνενοηθεις με εμπιστασου ατομα , να σε καβατσονουν δλδη , κι με τροπο να βγαινεις κι να γνωρίζεις κοπελες, κοπελες που θα αναγνωρισουν την αξια σου. όμως να προσεχεις!!! το νουσου, γτ. ατομα όπως η δικιασου θα είναι πολύ επιθετηκη σαν μαθει κατι, προσεχε γτ. μπορει να κανει κακο!! δυστυχως υπαρχουν πολλες τέτοιες κοπελες κι αντιδρουν πολύ βιαια αν μαθουν ότι η καρδια μας δεν βρησκει την αγαπη που αξίζουμε σε αυτές!!μπορει να κανει απίστευτα πραγματα, αλλα κι να χωρησεις δυσκολα θα φυγεις , μακαρι να πανε όλα καλα , να γινει καλα κι να κανετε οικογενεια, όμως ψαξε για καποια άλλη κοπελιτσα ταυτόχρονα! όμως μην κανεις το λαθος να εισαι ερωτευμενος με δυο καρδιες!!! δεν αξιζει, πρωτα γτ. εσυ θα πονας κι μετα είναι προσβλητικο προς την κοπελα που θα σε αγαπησει, που θα σου δωσει την εμπιστοσυνη της.
ευχομαι ότι καλητερο

παντος φιλεμου εχει ξεπερασει καποια ορια, να προσβαλει την μητερασου είναι ασχημο, δε σεβετε δλδη εσενα!!απλα το κανει με εμεσο τροπο!! φαντασου αυριο τι θα κανει?? για "ταξιδεψε λιγο στο μελον" παντρεμενει 10 χρονια, τι θα σου κανει?
συγνωμη, μακαρι να είναι θεμα ψυχικης της υγειας και να μπορει καποιος ειδικος θεραπευτης να την κανει καλα κι να ζησετε ερωτευμενοι!!μακαρι!! γτ. εισαι αξιόλογος ανθρωπος κι θα είναι ομορφο να πανε όλα καλα.
αν όμως είναι χαρακτηριστικο της , αν ετσδι είναι ,τωτες δυσκολα τα πραματα.
αποψημου, με τροπο κερδιζε τον χοροσου κι τον χρονοσου, βγαινε με φιλους σου, πλασε ομορφες δικαιολογιες κι λιγο λιγο , ξανα βρες τον εαυτοσου, βγες, γνωρισε κοπελες, υπαρχουν πολλες αξιολογες κοπελες εκει εξω που θα αναγνωρισουν την αξιασου. Ξερεις φιλεμου, πολλες φορες εμεις οι ανδρες, ειδικα αν εχουμε και καποιες τυψεις ,δυστυχως ειμαστε πολύ αυστηροι με τον εαυτομας, λεμε ότι πρεπει να ανεχόμαστε τις κοπελες μας με τα ελλατοματατους! ΟΧΙΙΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟς ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟ!! ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!! ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΚΟΠΕΛΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΟΥΝ!! ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΝΕ ΚΙ ΔΕΝ ΓΚΡΙΝΙΑΖΟΥΝ ΣΥΝΕΧΩΣ!!!
σορρυ που εχω τοσο ασχοληθεί με το θεμασου, αλλα για διαφορους λογους με ενοχλεί η αδικια που περενας, ετσι , καλα θα ηταν με τροπο να ψάχνεις για καποια αξια αγαπη, κι μονο αν εισαι συγουρος για την νεασου αγαπη, τοτε φυγε!!! φυγε από την κοποελα που δεν εκτιμα κι συνεχισε στην νεα κοπελα, που θα σε θελει με χαμογελο κι παθος

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Βρε συ Wolfcry, πώς αντέχεις 5 χρόνια? Είτε πρόκειται για διαταραχή είτε για παλιοχαρακτήρα, ποιο είναι το δικό σου πρόβλημα και ανέχεσαι έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα σου? Μήπως θα έπρεπε να ψάξεις ποιο είναι το δικό σου πρόβλημα και όχι το δικό της?
Δεν ξέρω, αλλά έτσι όπως την περιγράφεις μοιάζει να είναι τέρας. Έναν μαζοχισμό σίγουρα τον έχεις.

---

Ναι συμφωνώ απόλυτα σε αυτό.
Μάλλον εσύ έχεις το πρόβλημα,που κάθεσαι με έναν τέτοιο άνθρωπο....δεν καταλαβαίνω τι σε κρατάει αφού η κοπέλα είναι φουλ υστερικιά και μας ρωτάς και την γνώμη μας...
τελοσπάντων καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι και δεν σου την ''π'εφτω'' αλλά νομίζω ότι αν ακόμα δεν χώρισες,είναι στιγμή...

Quote:

---

Originally Posted by Paprika

επομένως, έχεις καταλήξει στο τι θέλεις.
το να εξηγείται όλο αυτό από μια διαταραχή πώς μπορεί να αλλάξει αυτό που θέλεις;
ανέφερες πως δεν έχεις το κουράγιο να προσπαθήσεις.

---

πολυ καλο!

Η αλήθεια είναι ότι πάω σε ψυχολόγο εδώ και καιρό για να μάθω πράγματα για μένα. Βέβαια, επειδή για καιρό πηγαίναμε αρκετά καλά, δεν προβληματιζόμουν και ιδιαίτερα. Και σκεφτόμουν ότι και στην ψυχολόγο που πάω, ίσως δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Ωστόσο μετά τα τελευτεία γεγονότα, μου έκανε το ίδιο ερώτημα που μου λέτε όλοι... 'γιατί είστε εκεί?'. Της είπα ότι με πονάει να πληγώνω έναν άνθρωπο, δεν μπορώ να τη βλέπω να κλαίει κλπ. Μου είπε, όμως, ότι ίσως υπάρχουν και άλλα πράγματα τα οποία ακόμα δεν μου είναι σαφή. Επίσης, μου είπε να μη βιαστώ να πάρω αποφάσεις αλλά να πάρω το χρόνο μου, κι ότι αυτό ίσως ήταν το λάθος μου εξαρχής. Μέσα μου πιεζόμουν ότι έπρεπε να πάρω μια απόφαση γρήγορα και τελικά κατέληξα μετά από τόσο καιρό, ακόμα να παίρνω απόφαση. Σε μία άλλη συνεδρία, όμως, μου είπε κάτι το οποίο ίσως είναι σημαντικό. Μου είπε ότι επειδή όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου σηκώθηκε και έφυγε, ότι ίσως ασυνείδητα θεωρώ πάρα πολύ άσχημη μία εγκατάλειψη και ίσως να είναι ένας λόγος για τον οποίο μένω... ότι δηλαδή είναι πολύ άσχημο να εγκαταλείψω έναν άνθρωπο και δεν πρέπει να το κάνω...

Κατά τα άλλα για να πάμε και σε πιο χειροπιαστά γεγονότα, η μάνα μου μου είπε ότι άλλαξε το δώρο τον αρραβώνων και θα το στείλει στους αρραβώνες μας. Η ίδια, όμως, δε παρευρεθεί και πλέον, μετά από όλη την "πίεση" με τις επισημότητες, δε θέλει να γνωρίσει τους γονείς της κοπέλας. Αναρωτιόταν αν αναρωτήθηκαν ποτέ ότι αυτός ο λεβέντης όπως λένε οι ίδιες και έχουν στο σπίτι τους, έχει μία μάνα και τι άνθρωπος είναι... να τη γνωρίσουν σαν τη μαμά του, σαν άνθρωπο καθαρά και όχι να κριθεί από το δώρο που θα φέρει. Επίσης, δε θέλει καμία συμμετοχή στο γάμο που λέγαμε να κάνουμε. Θα παρευρεθεί μόνο στην εκκλησία. Είπε δε θέλει συγνώμες και ότι όταν την φτάνουν σε σημείο με τέτοια νευρά και κλάματα, δε θέλει πισωγυρίσματα. Κατά τα άλλα, με συμβούλεψε ότι αν συνεχίσω τελικά τη σχέση, να κοιτάξω να είμαι ακέραιος και δυνατός σαν άνθρωπος και να κοιτάξω να είμαι καλά.

Αυτά τα πολύ λίγα... :) Μου φαίνεται ότι πιο πολύ σας τα λέω γιατί νιώθω και την ανάγκη να τα εκφράσω κάπου. Και έχετε δίκιο σε πολλά πράγματα που λέτε. Θα το παλέψω και θα τα καταφέρω.

Quote:

---

Originally Posted by Wolfcry

Η αλήθεια είναι ότι πάω σε ψυχολόγο εδώ και καιρό για να μάθω πράγματα για μένα. Βέβαια, επειδή για καιρό πηγαίναμε αρκετά καλά, δεν προβληματιζόμουν και ιδιαίτερα. Και σκεφτόμουν ότι και στην ψυχολόγο που πάω, ίσως δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Ωστόσο μετά τα τελευτεία γεγονότα, μου έκανε το ίδιο ερώτημα που μου λέτε όλοι... 'γιατί είστε εκεί?'. Της είπα ότι με πονάει να πληγώνω έναν άνθρωπο, δεν μπορώ να τη βλέπω να κλαίει κλπ. Μου είπε, όμως, ότι ίσως υπάρχουν και άλλα πράγματα τα οποία ακόμα δεν μου είναι σαφή. Επίσης, μου είπε να μη βιαστώ να πάρω αποφάσεις αλλά να πάρω το χρόνο μου, κι ότι αυτό ίσως ήταν το λάθος μου εξαρχής. Μέσα μου πιεζόμουν ότι έπρεπε να πάρω μια απόφαση γρήγορα και τελικά κατέληξα μετά από τόσο καιρό, ακόμα να παίρνω απόφαση. Σε μία άλλη συνεδρία, όμως, μου είπε κάτι το οποίο ίσως είναι σημαντικό. Μου είπε ότι επειδή όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου σηκώθηκε και έφυγε, ότι ίσως ασυνείδητα θεωρώ πάρα πολύ άσχημη μία εγκατάλειψη και ίσως να είναι ένας λόγος για τον οποίο μένω... ότι δηλαδή είναι πολύ άσχημο να εγκαταλείψω έναν άνθρωπο και δεν πρέπει να το κάνω...

Κατά τα άλλα για να πάμε και σε πιο χειροπιαστά γεγονότα, η μάνα μου μου είπε ότι άλλαξε το δώρο τον αρραβώνων και θα το στείλει στους αρραβώνες μας. Η ίδια, όμως, δε παρευρεθεί και πλέον, μετά από όλη την "πίεση" με τις επισημότητες, δε θέλει να γνωρίσει τους γονείς της κοπέλας. Αναρωτιόταν αν αναρωτήθηκαν ποτέ ότι αυτός ο λεβέντης όπως λένε οι ίδιες και έχουν στο σπίτι τους, έχει μία μάνα και τι άνθρωπος είναι... να τη γνωρίσουν σαν τη μαμά του, σαν άνθρωπο καθαρά και όχι να κριθεί από το δώρο που θα φέρει. Επίσης, δε θέλει καμία συμμετοχή στο γάμο που λέγαμε να κάνουμε. Θα παρευρεθεί μόνο στην εκκλησία. Είπε δε θέλει συγνώμες και ότι όταν την φτάνουν σε σημείο με τέτοια νευρά και κλάματα, δε θέλει πισωγυρίσματα. Κατά τα άλλα, με συμβούλεψε ότι αν συνεχίσω τελικά τη σχέση, να κοιτάξω να είμαι ακέραιος και δυνατός σαν άνθρωπος και να κοιτάξω να είμαι καλά.

Αυτά τα πολύ λίγα... :) Μου φαίνεται ότι πιο πολύ σας τα λέω γιατί νιώθω και την ανάγκη να τα εκφράσω κάπου. Και έχετε δίκιο σε πολλά πράγματα που λέτε. Θα το παλέψω και θα τα καταφέρω.

---

καλα στα ειπε η ψυχολογος σου, κυριως οσον αφορα την δικη σου λειτουργια μεσα σε αυτην την σχεση.
δεν ξερω κατα ποσο εχει δικιο στο θεμα της εγκαταλειψης ομως. θεωρω πιθανοτερο να εχτισες εναν ανασφαλη χαρακτηρα που γινεται ευκολα αντικειμενο χειριστικοτητας λογω της ελλειψης του πατερα σου, παρα οτι εχεις θεμα με την εγκαταλειψη οπως λες και γι αυτο δεν φευγεις..
νομιζω δλδ οτι το σημαντικο δεν ειναι αυτο που τονισες,αλλα αυτο που σου ειπε και δεν εχεις ακομα επεξεργαστει.
οτι υπαρχει κατι αλλο που σε κραταει σε μια τετοια βασανιστικη σχεση που δεν εχεις εντοπισει ακομα και οχι η αδυναμια σου να την εγκαταλειψεις..

περα απο αυτο, και εφοσον συμφωνεις με την ψυχ σου, δεν βλεπω να εχεις ακολουθησει τις συμβουλες της.
βλεπω οτι ενω εξακολουθεις να προβληματιζεσαι απο τις ακυρες συμπεριφορες της συντροφου σου, αντι να δωσεις χρονο στον εαυτο σου ν καταλαβει πληρως τι τρεχει, η να βεβαιωθεις οτι εχουν σταματησει οι συμπεριφορες αυτες (χλωμο), εσυ προχωρας σε επισημη δεσμευση . αυτο πως το αξιολογεις?

Πολύ καλή ερώτηση. Καταρχάς να αναφέρω ότι πέρυσι όταν έφυγα, παρά τις στεναχώριές μου στην αρχή και ότι εν γένει μου έλειπε συχνά, σε λίγο χρονικό διάστημα ήμουν σχετικά καλά. Ίσως βοήθησε και το γεγονός ότι δεν είχαμε επαφές, τουλάχιστον στην αρχή. Μετά από λίγο καιρό και ενώ εκείνη ξεκίνησε να επικοινωνεί σχεδόν καθημερινά μήπως τα βρούμε, σκεφτόμουν ότι έχω δύο επιλογές: ή φεύγω οριστικά ή πλέον όντας αρκετά πιο ήρεμος, κάνω μια προσπάθεια να δω πώς θα πάει. Και ακολούθησα τη 2η επιλογή. Από τότε, ως ένα βαθμό είχε αλλάξει κι εκείνη προς το καλύτερο. Το έβλεπα ότι προσπαθούσε. Ήταν πολύ λιγότερες οι άκυρες συμπεριφορές που αναφέρεις. Χωρίς αυτο να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν καθόλου. Υπήρχαν και θεωρώ ότι πάντα θα υπάρχουν. Εν γένει πάντως ήμασταν πολύ καλύτερα. Περνούσαμε καλά, υπήρχε συντροφικότητα και όμορφα συναισθήματα. Ωστόσο ήθελα να κυλήσει ο χρόνος, να σταθεροποιηθεί αυτό. Και έτσι και έγινε, γι' αυτό φτάσαμε σε σημείο να μιλάμε για επίσημη δέσμευση. Να φανταστείς ότι ακόμα και η ίδια η μητέρα μου, παρόλο που παλιότερα είχε κάποιους ενδοιασμούς, μου είπε ότι καιρός ήταν να προχωρήσουμε και ότι πολύ το αργήσαμε. Τελικά, όμως, αρκούσε ένα βράδυ για να γίνει ό,τι έγινε. Και μιλάμε για μία συμπεριφορά την οποία η ίδια η σύντροφός μου δεν την καταλαβαίνει καν. Θεωρεί πώς ήταν όλα φυσιολογικά. Σκέψου τώρα δύο πλευρές μετά από εκείνο το βράδυ... εκείνη να είναι χαρούμενη και ενθουσιασμένη... και η μάνα μου να πηγαίνει σπίτι και να βάζει τα κλάματα από τη στενοχώριά της.

μα εφοσον δεν το καταλαβαινει καν! πως ελπιζεις οτι μπορει να το διορθωσει??
επισης, οταν περασε τοσο μεγαλο σοκ, οπως ο χωρισμος σας εκ μερους σου, οπως καταλαβαινεις, αποδεχομενος εσυ την επανασυνδεση, εννοειται οτι θα εκανε τα αδυνατα- δυνατα να δειξει εναν αλλο εαυτο. πως μπορεις να ξερεις οτι δεν ηταν με πολλη προσπαθεια και αυτοσυγκρατηση (και υποκρισια) , αλλα μια πραγματικη αλλαγη?
μιλας για τις δυο πλευρες, εννοωντας την μανα σου και την γυναικα σου.
εσυ που εισαι σε ολα αυτα?
εισαι παρατηρητης? αν η μανα σου δεν παραπονιοταν μπροστα σου, θα ησουν οκ με αυτο που εγινε?

Ωραίες ερωτήσεις, Remedy. Πολύ εύστοχες.

Δεν μπορώ να ξέρω αν ήταν πραγματική αλλαγή ή απλά προσπάθεια. Και εδώ που τα λέμε, ίσως είναι ταυτόχρονα θετικό και ανησυχητικό το γεγονός να προσπαθεί κάποιος πάρα πολύ να αποκτήσει βασικούς τρόπους καλής συμπεριφοράς. Δηλαδή να καταβάλει "υπεράνθρωπες" προσπάθειες για να πετύχει το "αυτονόητο".

Όχι, εγώ δεν ήμουν οκ με αυτό που έγινε. Τουλάχιστον η εικόνα που αντίκρυσα δε μου άρεσε. Εννοείς προφανώς τι θα έπραττα αν δεν παραπονιόταν η μάνα μου. Πιθανόν να θεωρούσα ότι όλα ήταν καλά και εγώ ίσως ήμουν λίγο υπερβολικός. Με αποτέλεσμα να το άφηνα...

Wolfcry αν εχω καταλαβει καλα διορθωσε με, αλλα αυτη η σχεση δεν εχει τελειωσει ακομα ε; Πως πιστευεις οτι θα νιωσεις μολις τελειωσει; Ειναι κατι που ισως μετανιωσεις/θεωρησεις ως χασιμο χρονου;

Όχι, δεν έχει τελειώσει. Δεν ξέρω αν θα το μετάνιωνα, σίγουρα όμως δε θα το θεωρούσα χάσιμο χρόνου. Από κάθε σχέση αποκομίζουμε εμπειρίες. Τυχόν χωρισμός, όμως, με κάνει να "φοβάμαι" την αρχή, το πρώτο διάστημα. Και επειδή θα μου λείπει (γιατί όσο να 'ναι έχουμε και πολλές καλές στιγμές) και επειδή θα πονάει και θα το ξέρω. Θεωρώ, όμως, ότι με τον καιρό θα είμαι καλύτερα, θα τα βλέπω κι εγώ πιο ορθολογικά.

mady1, προσπαθώ να σου στείλω pm να σε ρωτήσω κάποια πράγματα αλλά βλέπω έχεις απενεργοποιήσει τη δυνατότητα λήψης μηνυμάτω.