Originally posted by Mοναξιά
Quote:
Originally posted by krinoΑν θες να σταθω στο ακραιο παραδειγμα σου, θα σου πω οτι σε μια τετοια στιγμη ισως αποφασισω να μην ζω. Η αλλη μου λυση ειναι να συνεχισω την ζωη μου με το πονο μου, κατι που αλλωστε ειναι και αυτο ενα κομματι της ζωης.
Οσο για την ζωη.... εισαι σιγουρος οτι ειναι γλυκια???
Να μιλάμε μαθηματικά, άρα και φιλοσοφικά ορθολογικά όπως προείπα. Το ερώτημά μου δεν ήταν αν θα επιλέγατε την αυτοκτονία ή την ευθανασία σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά πώς θα αντιδρούσατε στον επερχόμενο θάνατο συναισθηματικά. Δεν είναι ακραίο το παράδειγμά μου. Στις περισσότερες περιπτώσεις στατιστικά ο θάνατος δεν είναι ανώδυνος όπως τον φαντάζονται οι άνθρωποι, κι επειδή η συνείδηση λειτουργεί προ του θανάτου, όλοι τρομάζουν, απλά κάνουν τα παλικάρια και δεν το ομολογούν. Ζείτε, ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η ζωή σας είναι γλυκιά ή έστω μια μέτρια ανθρώπινη ζωή χωρίς τραγωδίες και αφόρητους πόνους. Ποιός ο λόγος να μην νοιώσετε τρόμο όταν βλέπετε ότι τελειώνει και ότι την διαδέχεται ένα ατέλειωτο σκοτάδι ; Δεν θα σας άρεσε να συνεχιστεί το φως και το γλέντι και να μην πάτε κάτω από το χώμα άψυχος και παγωμένος ; Δεν θα περάσει απ\'το μυαλό σας η σκέψη ότι τέλος τα τραγούδια, τέλος οι χαρές της ζωής, τέλος οι ομορφιές και πάμε ντουγρού στο απύθμενο σκοτάδι ; Παρακαλώ διαβάστε κάτω από τις γραμμές μου. Δεν γράφω για να επιβεβαιωθώ, το κάνω για να βοηθήσω θλιμένους ανθρώπους που διαβάζουν και νοιώθουν όπως ένοιωθα εγώ κάποτε και έλεγα δεν φοβάμαι το θάνατο, η ζωή είναι χάλια, ας πεθάνω λοιπόν. Κάποια στοιχειώδης πνευματικότητα - δεν λέω να το ρίξουν στην θρησκεία ή να τρέχουν στα κατηχητικά - είναι παρηγορητική απέναντι στον επερχόμενο θάνατο.
Τη ζωή αν ρωτάτε εμένα την έχω βιώσει ως τώρα γλυκόπικρα όπως όλοι οι άνθρωποι λίγο έως πολύ. Δεν είναι ούτε γλυκιά ούτε πικρή, ούτε μαύρη ούτε άσπρη. Αν με ρωτάγατε αν θα επέλεγα αυτοκτονία ή ευθανασία δεν θα το έκανα ποτέ, μάλλον γιατί ακόμα θεωρώ γλυκιά τη ζωή.
