Originally Posted by
dwyn
πέρυσι το καλοκαίρι χωρίσαμε, μετά από ένα ταξίδι που είχαμε πάει. Μετά βρεθήκαμε ξανά από κοντά ένα χρόνο αργότερα δηλαδή φέτος το καλοκαίρι, για να αποφασίσουμε το ΠΩΣ θα είμαστε μαζί. Δηλαδή τί θα κάνουμε, πού να μείνουμε και πως να συνεχίσουμε στο μέλλον γιατί έχουμε κοινή ας το πούμε πορεία στα επαγγελματικά. Σύμφωνα με εκείνον, ο οποίος όλη τη χρονιά που μεσολάβησε μου τηλεφωνούσε τακτικά (εγώ δεν απαντούσα παρά μόνο 3-4 φορές συνολικά) και στο τέλος μου είπε όλα αυτα για το πόσο πολύ θέλει να ειναι με μένα, γιατί κανείς δε μπορει να τον καταλάβει, μόνο εγώ είμαι αυτή που τον κάνω ευτυχισμένο και το πόσο μ'αγαπάει και δε μπορεί να με χάσει από τη ζωή του, θα του κόστιζε πολύ να μη με έχει....μπλα μπλα. Εγώ του είπα να μην κάνει τίποτα αν δεν είναι σίγουρος, γιατί δε θα το αντέξω να αλλάξει γνώμη. "όχι δεν αλλάζω γνώμη κλπ κλπ"
Ήρθε να με βρει εκεί που ήμουν και μόλις με είδε εντάξει,καλύτερα να μην τα θυμάμαι...την πρώτη ώρα. Τη δεύτερη ώρα, ήταν "ναι, ξέρεις εγώ θα φύγω, γιατί φοβάμαι τώρα, δεν έπρεπε να έχω έρθει"
Λίγο καιρό μετά (ένα μήνα πριν) και ενώ ήμουν χάλια, εγώ έκανα την κίνηση, γιατί απλά δεν άντεχα άλλο και τον πήρα στο τηλέφωνο να του πώ ότι γιατί ρε @#!@$ το έκανες αυτό; Ας με άφηνες όπως πρώτα...και από τη φωνή του κατάλαβα ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει ως προς εμένα και αυτά που υποτίθεται ότι νιώθει. Τώρα όμως είναι με άλλη. Μικρότερη, εμφανισιμότερη (για τα δικά του στανταρ παντα. Εγώ δεν έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να συγκριθώ. Φρόντιζα τον εαυτό μου για μένα πρώτα. Αυτό φαίνεται και στους άλλους θεωρώ.). Παρ'όλα αυτά δεν ένιωσα ποτέ πιο άσχημη...Πότε, μέσα σε τόσο λίγο άλλαξαν όλα μέσα του;