Originally Posted by
Petitefille
Δύσκολη η σημερινή νύχτα. Δεν κατάφερα ακόμη να κοιμηθώ. Σκέψεις με βασανίζουν. Για πόσο ακόμη θα ταλαιπωρούμαι. Δεν αντέχω άλλο. Ησυχία στο σπίτι. Και όμως πραγματοποιούνται φοβερές μάχες μέσα στην ψυχή μου. Εχθρός,ο ίδιος μου ο εαυτός. Δε θέλω να παραδώσω τα όπλα,όμως όπως φαίνεται θα χάσω και πάλι τη μάχη. Οι πληγές μου πονάνε. Δεν μπορώ να κουνήσω το χέρι μου. Οι γονείς μου δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στο περιστατικό. " Ένα από τα γνωστά ξεσπάσματα της Ειρήνης"θα σκέφτονται. Έχω πεθάνει μέσα μου. Αισθάνομαι άδειος άνθρωπος,χωρίς συναισθήματα. Που είναι αναγκασμένος να συνεχίσει τη ζωή του χωρίς να το θέλει. Του το επιβάλλει η οικογένεια του, ο κόσμος, η ίδια η κοινωνία. Άρχισα και τρέμω. Σκέφθομαι το μέλλον μου. Αβέβαιο. Χωρίς πτυχίο,σχέση,ευτυχία. Ολομόναχη στον κόσμο. Απομονωμένη. Αδυνατώντας να καλύψω τις ανάγκες μου,ψυχικές και σωματικές. Αυτό το μαρτύριο είναι ατελείωτο. Είμαι πλήρως απογοητευμένη. Δε θέλω να πάω αύριο στην ψυχίατρο. Ποιο το νόημα της συνεδρίας; Οι αυτοκτονικές τάσεις θα συνεχιστούν,ο ατέρμονος ψυχικός πόνος βαρύδι,που στέκεται πάνω στα πόδια μου και δε μου επιτρέπει να προχωρήσω,να κινηθώ. Παραμένω στάσιμη. Ανακυκλώνοντας τα ίδια και τα ίδια. Καταβάλλω τεράστια προσπάθεια να απομακρύνω το βαρύδι. Όμως είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Απεγνωσμένη αναζητώ μία διέξοδο,κάποιον να με βοηθήσει να απομακρύνουμε το βαρύδι ενωμένοι. Λίγοι προθυμοποιούνται να με βοηθήσουν,όμως στο τέλος,εγκαταλείπουν τον αγώνα. Λυπούνται. Έκαναν ό,τι μπορούσαν. Βρίσκομαι στον έλεο της μοίρας μου. Δε θέλω να παραδεχθώ την ήττα μου. Θα παλέψω ως την τελευταία μου πνοή. Εως ότου αισθανθώ πως είναι μάτοιος ο αγώνας και πως η συντριπτική ήττα είναι προδιαγεγραμμένη.