Printable View
η φυση φαινεται ναμη θελει κενα ωφειλει ομως να τα καλυβει ακριβως οπως τα δημιουργει
αν ειμαστε κομματι της ...τοτε καποιοι απο μας ειμαστε αναπροσαρμοστοι στο περιβαλλον της..να δεχτω τι?????την ζωη???σαν ενα ψεμα μοιαζουν ολα ..μπλεγμενο κουβαρι που ψαχνουμε την ακρη ενω καποιος την εχει κοψει....
Η φύση δε μας χρωστάει τίποτα. Αυτός που κάτι οφείλει να κάνει είμαστε εμείς. Κι εμείς μέσα στη φύση είμαστε. Το θέμα είναι πως φτάνουν οι «φυσικοί νόμοι» να καταστρατηγούνται και γιατί. Πώς συμβαίνει να μην (μπορεί ή να θέλει έστω να) κάνει κάτι αυτός που τον αφορά άμεσα και το έχει ανάγκη. Αυτό είναι μεγάλη ιστορία κι εξαρτάται από διαφορετικά για τον καθένα πράγματα. Αν κρίνω απʼ την πείρα μου, κάποιοι άνθρωποι πράγματι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Αλλά αυτό είναι μόνο μια γνώμη.
Γεννηθηκαμε για να πολεμησουμε την φυση...να επιβιωσουμε με οποιον τροπο μπορουμε και οσο το δυνατον καλυτερα...ειμαστε μερος της φυσης και την πολεμουμε...οχι δεν θα παμε με τα νερα της παρα μονο οταν μας βολευει...αποφυγη της αυτοκαταστροφης.
keeeper.......τα πες ολα
παλευουμε αυτο στο οποιο ανηκουμε
olorou η φυση αν δεν κανει λαθη τοτε ναι χρωσταει για το οτι ενα μερος της εχει προβλημα....
Quote:
Originally posted by keep_walking
Γεννηθηκαμε για να πολεμησουμε την φυση...να επιβιωσουμε με οποιον τροπο μπορουμε και οσο το δυνατον καλυτερα...ειμαστε μερος της φυσης και την πολεμουμε...οχι δεν θα παμε με τα νερα της παρα μονο οταν μας βολευει...αποφυγη της αυτοκαταστροφης.
Στη φύση υπάρχουν φαινόμενα. Εμείς τα χαρακτηρίζουμε έτσι ή αλλιώς. Γεννηθήκαμε μέσα στη φύση με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Το θέμα είναι: υπάρχει τρόπος να βρούμε «ένα ποταμό να ʽναι για μας πλωτός;» Αν δεν υπάρχει αντικειμενικά τρόπος άλλος για να ζει κανείς απʼ αυτόν που ήδη γνωρίζει, τότε κάθε αντίδραση είναι μάταιη, ίσως και παρελκυστική. Ενδεχομένως στο ευρύτερο πλαίσιο της φύσης, της πραγματικότητας να έχουμε να κάνουμε με επιλογές. Οπότε ο «πόλεμος» είναι μάλλον μια προσωπική μας υπόθεση.
στεκομαστε μεσαστην απορια κοιταμε το πουθενα κ αναρωτιομαστε προς τα που πλευσουμε?????????????
\"δεν εχουμε δικαιωμα αλλα απο τη στιγμη που το νιωθουμε πρεπει να εκφραστει αλλιως μενει μεσα κ σε καταρακωνει..\"
Είμαι σύμφωνη 100%! Τόσα χρόνια που τα κρατούσα όλα μέσα μου, ότι άσχημο κι αν μου συνέβαινε, δεν κέρδισα τίποτα και προκάλεσα μεγάλο κακό στον εαυτό μου.
Olorou,
νομίζω είναι πολύ καλό το ότι αποδέχεσαι τον αποχωρισμό των νεκρών αγαπημένων προσώπων. Και ποιος δεν έχει πρόβλημα με τον αποχωρισμό των ζωντανών; Όλοι
μας, τουλάχιστον στο φυσιολογικό βαθμό. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, είτε δηλαδή για ζωντανούς είτε για νεκρούς, η δυσκολία αποδοχής μπορεί να φτάσει για αρκετούς ανθρώπους σε τέτοιο σημείο που να χρειαζόμαστε ίσως βοήθεια...
Keep έχεις δίκιο...
\"στεκομαστε μεσαστην απορια κοιταμε το πουθενα κ αναρωτιομαστε προς τα που πλευσουμε????????????? \"
Απόγνωση...ένα από τα χειρότερα συναισθήματα...Χαρακτηριστ� �κό συναίσθημα του πένθους. Μέσα στην απόγνωση που ένιωθα περισσότερο έντονη ομολογουμένως τον πρώτο καιρό (όχι πως τώρα δεν τη νιώθω) μερικές φορές σκεφτόμουν άλλους ανθρώπους του μακρινού ή του κοντινού μου περιβάλλοντος που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα...Και αναρρωτιόμουν και απορούσα τόσο πως εκείνοι επιβίωσαν; Πως τα κατάφεραν και εγώ νιώθω έτσι; Αυτό με βοήθησε κάπως να παρηγορηθώ Ιωάννα, έστω και λίγο. Μπορεί να σκεφτόμαστε ότι η δική μας κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από άλλων που γνωρίζουμε και μπορεί πράγματι να είναι αλλά υπάρχουν ακόμα και άλλοι πολύ που βιώνουν πολύ χειρότερες απώλειες. Όσο κι αν θύμωνα όταν μου το λέγανε εμμέσως - πλην σαφώς - έτσι είναι. Παρόλα αυτά θυμώνω όταν μου το λένε για να μου αφαιρέσουν το δικαίωμα να πονώ. Είναι δικαίωμά μας να πενθήσουμε. Απλά εγώ χρησιμοποιώ αυτό το γεγονός \"ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα\" για να μη χάνω εντελώς την ελπίδα μου...
Quote:
Originally posted by anwnimi
Όσο κι αν θύμωνα όταν μου το λέγανε εμμέσως - πλην σαφώς - έτσι είναι. Παρόλα αυτά θυμώνω όταν μου το λένε για να μου αφαιρέσουν το δικαίωμα να πονώ. Είναι δικαίωμά μας να πενθήσουμε.
Θα πρέπει να το ʽχεις καταλάβει νομίζω πως δεν πρόκειται πια για την έκφραση των συναισθημάτων σου, αλλά για το δικαίωμά σου να νιώθεις ό,τι θέλεις. Τα αισθήματα έχουν μια δική τους δυναμική. Η αδράνειά τους ίσως σε παρασύρει πια, όχι τα ίδια καθαυτά. Θα πρέπει κανείς να ʽχει τη δυνατότητα και να νιώθει και να μη νιώθει κάτι. Κι αυτό δικαίωμα είναι.
Quote:
Olorou,
νομίζω είναι πολύ καλό το ότι αποδέχεσαι τον αποχωρισμό των νεκρών αγαπημένων προσώπων. Και ποιος δεν έχει πρόβλημα με τον αποχωρισμό των ζωντανών; Όλοι μας, τουλάχιστον στο φυσιολογικό βαθμό. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, είτε δηλαδή για ζωντανούς είτε για νεκρούς, η δυσκολία αποδοχής μπορεί να φτάσει για αρκετούς ανθρώπους σε τέτοιο σημείο που να χρειαζόμαστε ίσως βοήθεια...
Εκλαμβάνοντάς το ως συμβουλή, σε ευχαριστώ πολύ. Θα το ʽχω υπόψη μου.
το πενθος για μενα ειναι κατασταση οχι συναισθημα ...μια κατασταση που περιλαμβανει 1002 συναισθηματα θυμο,πικρα, απογνωση,κενο,να μην εχεις καν την απαραιτητη θεληση να συνεχισεις,να ΑΝΑΓΚΑΖΕΣΑΙ να το ζησεις μιας κ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΠΤ ΑΛΛΟ..ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ΑΚΟΜΑ Κ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΥΝΕΙΣ..ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙΣ ΟΤΙ ΕΣΥ Κ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΙΣΤΕ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ
ΚΙ ΟΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟ!
ναι anwnimh..παντα το να ξερω οτι καποιος το περναει το ιδιο?αλλιως?πιο εντονα?πιο αψυχα?δεν ξερω αλλα με παρηγορει κι αφου επιβιωναν παντα ολοι απεναντι στην απωλεια τοτε μπορουμε κι εμεις
olorou οντως ο αποχωρισμος σε οποιοδηποτε επιπεδο μπορει να κανει τον αλλον να μπλοκαρει κ ν αχρειαστει υποστηριξη απο εναν ειδικο που δεν κανει θαυματα μεν αλλα δειχνει το δρομο δε κ ν ατο δεις μονο σαν γιατρο..
Quote:
Originally posted by interappted
το πενθος για μενα ειναι κατασταση οχι συναισθημα ...μια κατασταση που περιλαμβανει 1002 συναισθηματα θυμο,πικρα, απογνωση,κενο,να μην εχεις καν την απαραιτητη θεληση να συνεχισεις,να ΑΝΑΓΚΑΖΕΣΑΙ να το ζησεις μιας κ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΠΤ ΑΛΛΟ..ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ΑΚΟΜΑ Κ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΥΝΕΙΣ..ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙΣ ΟΤΙ ΕΣΥ Κ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΙΣΤΕ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ
ΚΙ ΟΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟ!
Ένα γεγονός βιώνεται ανάλογα με τη σημασία που θα του αποδώσουμε. Είναι διαφορετικά πράγματα, το τι γίνεται και το τι νιώθω, το τι συμβαίνει και το τι μου συμβαίνει, το γεγονός και τα αισθήματα που μου γεννά. Εφόσον όμως ο αποχωρισμός από ένα πρόσωπο έχει φορτιστεί αρνητικά, δε θα πάψει ποτέ η ανάμνησή του να ʽναι πηγή πόνου. Κι όσο περισσότερο είναι συνδεδεμένος κανείς μʼ ένα πρόσωπο, τόσο περισσότερο θα πονάει, αν το αποχωριστεί.
Υπάρχουν ωστόσο παράγοντες που απαλύνουν και τείνουν να τον εξαλείψουν αυτό τον πόνο. Ο χρόνος φέρνει τη λήθη. Τα νέα πράγματα και πρόσωπα επισκιάζουν τη μνήμη των παλιών. Κι όμως, οι επώδυνες αναμνήσεις δε σβήνουν. Τι τις ανακαλεί; Τι εξακολουθεί να τις φορτίζει τόσο έντονα;
Ίσως ο πόνος να ʽναι ένας τρόπος να διατηρεί κανείς την επαφή του με κάποιον, να παραμένει δεμένος μʼ αυτόν, ενώ εκείνος δεν είναι πια κοντά του. Χάνοντας την πηγή αυτών των αισθημάτων, θα ʽπρεπε λογικά κι αυτά να χαθούν ή τουλάχιστον να εξασθενήσουν. Αλλά αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν. Άρα πηγή τους δεν είναι ο «άλλος», αλλά εμείς. Τα αισθήματα που τρέφουμε για κάποιον είναι και τροφή της ψυχής μας. Κι οι διατροφικές συνήθειες γενικά δύσκολα αλλάζουν. Η δύναμη της συνήθειας, το αίσθημα της ασφάλειας μέσα στην οικειότητα των γνωστών τρόπων συμπεριφοράς μπορούν να σε καθηλώσουν σε επώδυνες καταστάσεις για απροσδιόριστο χρόνο.
Θα ʽπρεπε να ʽναι σχετικά εύκολο το να καταφέρει κανείς να ξεπεράσει τον αποχωρισμό από ένα προσφιλές πρόσωπο, εφόσον λειτουργεί το αίσθημα της επιβίωσης κι η κοινή λογική. Κι όμως η αίσθηση της απώλειας σε μερικούς ανθρώπους ξεπερνάει σε δύναμη και το ίδιο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Σα να μην μπορούν ή να μη θέλουν να αποδεχτούν μια κατάσταση, στην οποία θα ζουν χωρίς το πρόσωπο που επιθυμούν. Σα να μη θέλουν να διανοηθούν τη ζωή και τον εαυτό τους χωρίς αυτό.
Μπορεί τώρα ένας ειδικός να καταφέρει να σπάσει όλον αυτό το φαύλο κύκλο; Ή έστω να πείσει και να παρακινήσει κάποιον που έχει καθηλωθεί σε μια πένθιμη ψυχοτροπία να αποδεσμευτεί απʼ αυτή; Θεωρητικά ναι. Αλλά στην πράξη δεν το βλέπω. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως κανείς άλλος δεν το μπορεί. Αλλά αν η ίδια η ζωή, αν στην καθημερινή πράξη δεν πραγματωθεί αυτή η υπέρβαση, κανείς δεν ξεφεύγει από τον ίδιο του τον εαυτό. Αλλά εκεί ο ειδικός δεν μπαίνει ποτέ. Εκ προοιμίου είναι και παραμένει για πάντα εκτός. Κι όμως. Χρειάζεται κανείς κάπου να πιαστεί, κάπου να πατήσει.
Μπορεί να φαίνεται φρικτά μοιρολατρικό, οικτρά ηττοπαθές και αφάνταστα σκληρό, αλλά προσωπικά μου φαίνεται προτιμότερο να αποδεχτώ τη φυσική πορεία των πραγμάτων, όσο δυσάρεστη ή επώδυνη κι αν είναι, παρά να καταφύγω σε προσωρινές, επισφαλείς και επιφανειακές παρεμβολές. Προτιμώ το πραγματικό μαρτύριο από τις τεχνητές, πλαστικές παραμυθίες της επιστήμης. Τα διανοητικά σχήματα κι οι λογικές αναπαραστάσεις της πραγματικότητας δεν μπορούν ούτε ό,τι χάθηκε να υποκαταστήσουν ούτε ό,τι υπάρχει να αντιπαλέψουν. Ούτε που το επιχειρούν άλλωστε. Είναι μʼ άλλα λόγια σα να εξηγείς σε κάποιον τον τρόπο για να υπερπηδήσει τα εμπόδια που αντιμετωπίζει, ενώ δε διαθέτει τα μέσα. Ο άνθρωπος όμως που προστρέχει στη βοήθεια του ειδικού είναι αντιμέτωπος με όλα αυτά και δεν έχει άλλο τρόπο να τα αντιμετωπίσει από αυτό που ήδη γνωρίζει. Απλά δεν πείθομαι να ανταλλάξω το ένα κακό με ένα άλλο. Είναι, αν μη τι άλλο, περιττό.
olorou συμφωνω 100% με την αναλυση σου ολη....
αλλα απο κει κ περα θα σου πω οτι αυτο που σε δυσκολευει με τους ειδικους ειναι να καταλαβεις οτι ο ειναι ενας γιατρος..το χω ξαναπει αλλα εχω ανγκη να το ξαναεκφρασω τις ωρες που γεννουσα πιστευα κ ημουν κολλημενη στο γυναικολογο μου..μπορει ποτε ως αντρας να μην ετυχε να γεννησει η να μεινει εγκυος αλλα ηταν ο μονος που μπορουσε να με βοη8ησει σε ολο αυτο τον πονο...κανεις αλλος κανεναν δεν ηθελα διπλα μου εκεινες τις στιγμες ...καπως ετσι ειναι κ με το γιατρο μου τωρα...ποναω -υποφερω δεν μπορω να δεχτω οτι θα ζησω χωρις την υπαρξη του αντρα μου κ μονο μα μονο ο γιατρος ειναι αυτος που θα με ακουσει οσο βαρια κ ασηκωτα κ να ειναι αυτα που θα του πω κ θα μου δωσει κουραγιο..θα μου σφιξει παραβολικα το χερι οπως τοτε ο γυναικολογος μου κ θα μπυ πει οτι ολο αυτο θα το περασουμε μαζι!ειναι τοσο σημαντικο....ακομα κι αν πληρωνεται ν αμου προσφερει βοηθεια..αν δεν πληρωνοταν δεν θα ηταν γιατρος μου,θα ηταν φιλος μου..κ ισως τα λογια του να μη μοιαζαν με αυτα του ειδικου πια
εμενα με εχει βοηθησει να εξακολουθω να επιβιωνω πιστευω οτι χωρις το σμπρωξιμο το δικο του ....θα ειχα επισης παει σε τοπο χλοερο..ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ
Inter, εχω καιρο να μπω και η αληθεια ειναι οτι δεν εχω τωρα τον χρονο να διαβασω ολα τα ποστ.
Θελω ομως να σου πω οτι αυτον τον δυσκολο αγωνα σου τον θαυμαζω....
Δινε κουραγιο στον εαυτο σου..
Η απωλεια ενος ζωντανου πονα καμια φορα περισσοτερο απο εκεινην ενος πεθαμενου...
Δες λοιπον τον αγωνα που δινεις και σαν κατι που θα ωφελησει το ιδιο σου το παιδακι, για να μην \"χασει\" και την μανα του..
Σε εχω στη σκεψη,
φιλια.
Πάντα πρέπει να στηριζόμαστε στς δικές μας δυνάμεις, έχετε δίκιο κορίτσια...
Ακόμα και όταν πάμε σε ειδικό πάλι στις δικές μας δυνάμεις πρέπει να στηριζόμαστε. Κι αν είναι πραγματικά καλός αυτός ο ειδικός απλά θα είναι ο βοηθός μας στο να μας το υπενθυμίζει γιατί πολλές φορές η σκληρότητα της ζωής μας κάνει να το ξεχνάμε...Δε θα μας δίνει έτοιμες λύσεις αλλά θα μας βοηθά να βρούμε τις δικές μας.
Όμως ειδικά στο θέμα του πένθους βοηθά και στο απλά να είναι παρών όπως λες Ιωάννα. Πολλές φορές ο πόνος μετριάζεται όταν απλά τον μοιράζεσαι...όταν υπάρχει κάποιος που απλά να σε ακούσει και όχι να σε κρίνει - μα πως κάνεις έτσι, ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία - απλά να είναι εκεί και να σου σφίξει το χέρι και να αναγνωρίσει ότι με αυτό που περνάς είναι φυσιολογικό να αισθάνεσαι έτσι...Και δε θα χρειάζεται να ανησυχείς για αυτόν ότι ίσως τον κουράσεις ή τον χάσεις από΄φίλο γιατί έγινες πολύ μοιρολατρική, ευέξαπτη, κλαψιάρα, μιλάς όλο για σένα κτλ κτλ...
Δε λέω οι φίλοι είναι ότι πολυτιμότερο αρκεί να έχεις βρει πραγματικούς αλλά και να ξέρουν να σε στηρίξουν...Μπορεί κάποιος να έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει αλλά, είτε από απουσία πείρας είτε πανικοβλημένος και ο ίδιος γιατί έρχεται αντιμέτωπος με το φόβο του θανάτου των δικών του αγαπημένων, να μουδιάζει και να αποστασιοποιείται άθελά του...
σημερα πηρα το μικρο κ ανεβηκα πανω στα κοιμητηρια
εχω πιεστει παρα πολυ αλλλα μου το ζητησε ο μικρος να το κανω
ημουν χαλια κ ειμαι
δεν μπορω ακομα ουτε να το συνειδητοποιησω ουτε τπτ...
Ειναι σημαντικο αυτο που λες Ιν. Που πατε μαζι στα κοιμητηρια. Μεγαλο κεφαλαιο ο θανατος ενος γονιου σε τοσο τρυφερη ηλικια...