Printable View
το να σκεφτεσαι οτι δεν εχεις αναγκη κανεναν και τίποτα το θεωρεις υγιες? υπάρχει ανθρωπος που δεν εχει αναγκη την αγάπη ας πουμε? ξεκινώντας απο την βρεφική ηλικία και μεγαλώνοντας μεχρι τον θάνατο....?Η ολοκληρωμένη προσωπικότητα δεν εχει αναγκες δλδ? και λεγοντας ολα αυτα,διαχωρίζω την αναγκη απο την εξαρτηση...αλλο εχω αναγκη καπιους ανθρωπους, αλλο εξαρτωμαι απο αυτους
Μικρότερη σκεφτόμουν όπως εξέφρασε ο krino. Τώρα πια όχι όπως είπα νωρίτερα.
Γιατί; Γιατί αυτό που θέλω είναι να νιώσω ότι είμαι μέσα σε οικογένεια με όλες τις δεσμεύσεις αυτής. Φανταστείτε μια μητέρα να έλεγε ότι ωραία είναι αυτή τη στιγμή με τα παιδιά αλλά κάποια στιγμή αν νιώσω ότι δε με κάνουν ευτυχισμένη, ότι δεν είναι αυτό που θέλω από τη ζωή μου, θα μπορώ να σηκωθώ να φύγω όποια στιγμή θελήσω.
Υπάρχει ένα αίσθημα ασφάλειας μέσα στην οικογένεια. Ξέρεις ότι είναι δικιά σου, προσπαθείς να λύσεις τα προβλήματα που τυχαίνουν, όχι πάντα με επιτυχία, αλλά επιμένεις περισσότερο γιατί είναι η ευθύνη σου. Θέλω κάποιος να έχει την ευθύνη μου, όπως κι εγώ τη δική του. Θέλω κάποιον που θα ξέρω ότι θα είναι δίπλα μου σε ότι κι αν συμβεί και γνωρίζοντας αυτό να μπορώ να αφεθώ, να επενδύσω. (Εννοείται ότι θέλω να είναι και ο κατάλληλος άνθρωπος για μένα, για αυτό θα προσπαθήσω να βρω αυτόν με τον οποίο θα μπορώ να φανταστώ ότι θα είμαι ευτυχισμένη 20 χρόνια μετά. Δεν είναι θέμα αγάπης, είναι θέμα κατά πόσο ταιριάζουν τα μονοπάτια ζωής που θα έχουμε επιλέξει.)
Τι είναι αυτό που κρατά τις οικογένειες ενωμένες; Σκεφτείτε το.
Μαλλον εχεις δικιο...ειναι και πως θα ορισει κανεις την ολοκληρωμενη προσωπικοτητα...υπαρχει τετοιο πραγμα?Quote:
το να σκεφτεσαι οτι δεν εχεις αναγκη κανεναν και τίποτα το θεωρεις υγιες? υπάρχει ανθρωπος που δεν εχει αναγκη την αγάπη ας πουμε? ξεκινώντας απο την βρεφική ηλικία και μεγαλώνοντας μεχρι τον θάνατο....?Η ολοκληρωμένη προσωπικότητα δεν εχει αναγκες δλδ? και λεγοντας ολα αυτα,διαχωρίζω την αναγκη απο την εξαρτηση...αλλο εχω αναγκη καπιους ανθρωπους, αλλο εξαρτωμαι απο αυτους
Δηλαδη καποιοι εχουν αναπτυξει ολοκληρωμενη προσωπικοτητα και καποιοι ημιτελη και με τι κριτηρια θεωρειτε μια προσωπικοτητα ημιτελης?
Αν εισαι κατακοιτος και εχεις αναγκη-εξαρτηση απο αλλους ανθρωπους μπορεις να πεις οτι αυτος ο ανθρωπος δεν εχει ολοκληρωμενη προσωπικοτητα?
Δεν πιστευω σε αυτο το κριτηριο για να αναθεωρησω αυτα που ειπα...δεν πιστευω δηλαδη οτι καποιος ενηλικας δεν εχει ολοκληρωμενη προσωπικοτητα...απλως διαφορετικη απο την δικια μας ή οποια μπορει να εχει πολλες \"ατελειες\" με βασει καποια στανταρντ που καθοριζει ο καθενας,ειτε προκειται για αλλους ή για τον εαυτο του στην προσπαθεια αυτοβελτιωσης.
Ισως να προσπαθουσα να περιγραψω την εννοια οσο το δυνατον πιο \"πληρης\"...δηλαδη δεν εχει αναγκη τιποτα και κανεναν μεσα σε λογικα ορια.
Α και δεν μου αρεσει να ακουω καποιον να λεει οτι δεν εχω προσωπικοτητα...ολοι εχουμε απλως αν δεν ειναι μεσα στα στανταρντ που θετουμε...αυστηρα ή οχι...προσπαθουμε να την βελτιωσουμε.
Quote:
Originally posted by Aphelia
Μικρότερη σκεφτόμουν όπως εξέφρασε ο krino. Τώρα πια όχι όπως είπα νωρίτερα.
μαλλον τοτε εγω σκεφτομαι ακομα σαν μικρο παιδι. :P
Η πλακα ειναι οτι ελπιζω να σκεφτομαι ετσι για παντα.
Γιατί; Γιατί αυτό που θέλω είναι να νιώσω ότι είμαι μέσα σε οικογένεια με όλες τις δεσμεύσεις αυτής. Φανταστείτε μια μητέρα να έλεγε ότι ωραία είναι αυτή τη στιγμή με τα παιδιά αλλά κάποια στιγμή αν νιώσω ότι δε με κάνουν ευτυχισμένη, ότι δεν είναι αυτό που θέλω από τη ζωή μου, θα μπορώ να σηκωθώ να φύγω όποια στιγμή θελήσω.
το να σηκωθεις να φυγεις δεν σημαινει οτι δεν θα ασχοληθεις με τα παιδια σου, το θεωρω ανευθυνο κατι τετοιο.
Ωστοσο αν εχεις παντρευτει και νιωθεις καταπιεσμενη τι πρεπει να κανεις??? να μεινεις γιατι αυτο ειναι υπευθυνοτητα??
Ξερω καμποσες γυναικες (και εδω μεσα) που σκεφτονταν ετσι και σημερα το εχουν μετανιωσει.
Υπάρχει ένα αίσθημα ασφάλειας μέσα στην οικογένεια. Ξέρεις ότι είναι δικιά σου, προσπαθείς να λύσεις τα προβλήματα που τυχαίνουν, όχι πάντα με επιτυχία, αλλά επιμένεις περισσότερο γιατί είναι η ευθύνη σου.
Θέλω κάποιος να έχει την ευθύνη μου, όπως κι εγώ τη δική του.
η παραπανω προταση με τρομαζει και πλέον με απωθει,
ειχα καμποσες σχεσεις στο παρελθον που με αναγκαζαν σε μονιμη βαση, να εχω την ευθυνη τους και να λυνω τα προβληματα τους. Να λυνω τις παρεξηγησεις με τις φιλες της, να λυνω τα ψυχολογικα της, να την συμβιβαζω με την οικογενοια της και τις συγκρουσεις της και γενικα να μαλακωσουν καμποσες επιθετικοτητες που υπηρχαν.
Λοιπον ιναφφφφφφφφφφφ.......
Δεν θελω να εχω την ευθυνη καμιας, ο ψυχιατρος μας τελειωσε και ο κοινωνιολογος απολυθηκε!
Απο φετος αρχισα νεο βιολι, οποια εχει προβληματα να παει πρωτα να τα λυσει και μετα να ερθει να μου μιλησει. (μιλαμε για σχεση παντα) 20 χρονια ψυχολογικης στηριξης και φθορας που εχω απο τις σχεσεις μου μου φτανουν και μου περισευουν, θελω πλεον την ησυχια μου και κυριως δεν θελω να μου χωνουν ευθυνες που δεν ειναι επιλογη μου.
Θέλω κάποιον που θα ξέρω ότι θα είναι δίπλα μου σε ότι κι αν συμβεί και γνωρίζοντας αυτό να μπορώ να αφεθώ, να επενδύσω. (Εννοείται ότι θέλω να είναι και ο κατάλληλος άνθρωπος για μένα, για αυτό θα προσπαθήσω να βρω αυτόν με τον οποίο θα μπορώ να φανταστώ ότι θα είμαι ευτυχισμένη 20 χρόνια μετά. Δεν είναι θέμα αγάπης, είναι θέμα κατά πόσο ταιριάζουν τα μονοπάτια ζωής που θα έχουμε επιλέξει.)
μπλεκεις σε επικινδυνα μονοπατια τα οποια δεν ξερεις πυο θα σε οδηγησουν.
Αυτο ομως θελει πολυ αναλυση.
Τι είναι αυτό που κρατά τις οικογένειες ενωμένες; Σκεφτείτε το.
η μοναξια των ανθρωπων...
διαβαζοντας ποστς, βλεπω οτι επιμενεται οτι για να ζησεις αρμονικα με τον συντροφο σου πρεπει να πας με παπα και με κουμπαρο....
:D
krino, δε πιστεύω ότι για να ζήσεις αρμονικά με το σύντροφό σου πρέπει να πας με παπά και με κουμπάρο. Δεν έχει καμία σχέση η ποιότητα της σχέσης με το αν παντρευτείς ή όχι. Και τώρα είμαι μια χαρά με το σύντροφό μου και μια χαρά ήμουν με τους εκάστοτε συντρόφους μου. Το θέμα είναι τι θέλω κάθε φορά από μία σχέση. Και αυτό επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες. Αν αυτό που θέλω είναι να είμαι απλά με τον άλλο, να νιώθω όμως και αρκετά ανεξάρτητη και ελεύθερη ώστε να φύγω ανά πάσα στιγμή τότε μια χαρά αρμονία θα έχω σε μια τέτοια σχέση.
Για το μέλλον όμως θέλω κάποια στιγμή να κάνω οικογένεια, με τις δεσμεύσεις που έχει μια οικογένεια, με τα συναισθήματα, την καθημερινότητα, την ευθύνη, τα συναισθήματα που σου προκαλεί μια οικογένεια.
Εάν αυτό γίνει με παπά και με κουμπάρο δε με απασχολεί κιόλας. Τα εθιμοτυπικά υπάρχουν όμως για κάποιο λόγο. Οριοθετούν χρονικά σημεία, προετοιμάζουν ψυχολογικά. Εάν μπορούσα να έχω μία δήλωση συγχρόνως και από τους δύο (γιατί πρέπει να το ξέρεις, η αβεβαιότητα για το πως το βλέπει ο άλλος το θέμα δε προσφέρεται για επένδυση ψυχολογική) γνωρίζοντας ότι προέβησαν σε αυτή τη δήλωση μετά από ενδελεχή σκέψη, γνωρίζοντας τις πλήρεις συνέπειες και τις δεσμεύσεις που συνεπάγεται τότε δε θα με πείραζε καθόλου και να μη γίνει γάμος. Δεν είναι το εθιμοτυπικό του γάμου το ουσιαστικό.
Τι εννοείς να νιώθεις καταπίεση μέσα στο γάμο και να θέλεις να φύγεις; Γιατί αν εννοείς να είμαι μέσα σε έναν γάμο στον οποίο ο σύζυγός μου δε θα με σέβεται, υπάρχει περίπτωση να υποστώ κακοποίηση, κλπ, τότε φυσικά δεν εννοώ αυτό. Αν όμως εννοείς ότι εκεί που πήραμε ένα μονοπάτι της ζωής μας μας τη δώσει κάποια στιγμή και θέλουμε να το αλλάξουμε γιατί δε μας ικανοποιεί πια σύμφωνα με τα καινούρια θέλω μας τότε είναι αυτό ακριβώς που θέλω να αποφύγω. Όχι μόνο για τον άλλο αλλά και για μένα. Θέλω την ψυχολογική δέσμευση. Ξέρω τι χρειάζεται το μυαλό μου για να έχω αυτό που θέλω.
Υπάρχουν κάποια πράγματα που συνειδητοποιείς ότι αυτά θα θέλεις και σε 50 χρόνια. Αυτά θα ψάξω σε ένα σύντροφο όταν αποφασίσω να παντρευτώ. Αν τα βρω σε κάποιον έχει καλώς, αν όχι τότε τι να κάνουμε, δε πειράζει, μπορώ να είμαι και μόνη μου. Θα προτιμήσω να μείνω μόνη μου από το να γνωρίζω εξαρχής ότι δε θα είμαι ευτυχισμένη μαζί του σε 20-30 χρόνια. Το να είμαι εκείνη τη στιγμή ευτυχισμένη δε συνεπάγεται ότι θα είμαι και στη συνέχεια. Εγώ ξέρω τι μονοπάτι θέλω να πάρω, θα βρω κάποιον που να θέλει το ίδιο.
Όσον αφορά τις ευθύνες που ανέφερες, φυσικά δεν αναφέρομαι σε τέτοιου είδους ευθύνες. Θεωρείς ότι οι ευθύνες μέσα σε ένα γάμο καλύπτονται από αυτό που περιέγραψες; Η ευθύνη που έχουν οι γονείς σου καλύπτεται από αυτά;
Ανέφερα ένα παράδειγμα για μια μητέρα που θα εγκαταλείψει τα παιδιά της και αντέδρασες λέγοντας ότι θα είναι ανεύθυνη τότε. Ακριβώς. Η συναισθηματική αντίδραση που σου προκαλεί το παράδειγμα είναι αυτό ακριβώς που θέλω να δείξω για το τι υποτίθεται ότι πρέπει να σημαίνει γάμος και οικογένεια και δέσμευση αυτής.
Θέλεις μία μητέρα που να νιώθει ανά πάσα στιγμή ότι μπορεί να φύγει; Δε θέλω ούτε εγώ λοιπόν να νιώθω ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ να φύγω. Η δέσμευση που θα κάνω με τα παιδιά μου, θέλω να υπάρχει και με το σύντροφό μου όταν θα αποφασίσω ότι από δω και πέρα αυτός θα είναι η οικογένειά μου. Όπως λαμβάνεις την ευθύνη της απόφασής σου να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί έτσι μπορείς να αναλάβεις και την ευθύνη της απόφασής σου να συμπλέξεις τη ζωή σου με έναν άλλο άνθρωπο. Σκέψου τι σκέψεις θα σου προκαλούσε μία μητέρα που έλεγε \"μα την απόφαση για να κάνω παιδί την πήρα πριν 5 χρόνια, τότε ήταν άλλα τα δεδομένα, τώρα θέλω να κάνω άλλα πράγματα στη ζωή μου\".
Δεν είναι η μοναξιά των ανθρώπων που κρατάει τις οικογένειες ενωμένες. Γιατί αν ήταν μόνο αυτό τότε αν βρίσκανε έναν άλλο άτομο που να τους καλύπτει τη μοναξιά θα μπορούσαν εύκολα να αντικαταστήσουν κάποιον.
διαφωνω σε πολλα σημεια,
θα επιχειρηματολογησω εκτενως αργοτερα μολις παω σπιτι.
Παπάς και κουμπάρος ή και Δήμαρχος αν θέλετε! Νυφικό ή όχι νυφικό, δαχτυλίδι ή απλά μία απόφαση ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ!! Όταν είσαι μέσα σε μία σχέση 10 χρόνια με ή χωρίς γάμο, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα και φευγεις με την ίδια δυσκολία! Ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά που καταφευγεις στα δικαστήρια έτσι κι αλλιώς για την κηδεμονία... Δηλαδή τι εννοείτε? Πως ο σεβασμός προν τον άλλον έχει σημασία με το αν φοράμε βέρα ή όχι? Αν θες να φύγεις φευγεις έτσι κι αλλιώς! Αν θες πάλι να δεσμέυτείς πάλι έτσι κι αλλιώς το κάνεις! Μια τελετή δεν κάνει τη διαφορά! Πάλι μέσα σε ένα σπίτι θα ζούμε μαζί, πάλι τις ίδιες υποχρεώσεις θα έχουμε! Εκτός πια αν επιλέξουμε μία μακροχρόνια σχέση που ο καθένας θα μένει στο σπιτάκι του... Γούστα είναι αυτα!Quote:
Originally posted by krino
[
διαβαζοντας ποστς, βλεπω οτι επιμενεται οτι για να ζησεις αρμονικα με τον συντροφο σου πρεπει να πας με παπα και με κουμπαρο....
:D
Quote:
Originally posted by Aphelia
krino, δε πιστεύω ότι για να ζήσεις αρμονικά με το σύντροφό σου πρέπει να πας με παπά και με κουμπάρο. Δεν έχει καμία σχέση η ποιότητα της σχέσης με το αν παντρευτείς ή όχι. Και τώρα είμαι μια χαρά με το σύντροφό μου και μια χαρά ήμουν με τους εκάστοτε συντρόφους μου. Το θέμα είναι τι θέλω κάθε φορά από μία σχέση. Και αυτό επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες. Αν αυτό που θέλω είναι να είμαι απλά με τον άλλο, να νιώθω όμως και αρκετά ανεξάρτητη και ελεύθερη ώστε να φύγω ανά πάσα στιγμή τότε μια χαρά αρμονία θα έχω σε μια τέτοια σχέση.
ουτε και εγω το πιστευω, το πιστευουν αλλοι για αυτο το αναφερω.
Για το μέλλον όμως θέλω κάποια στιγμή να κάνω οικογένεια, με τις δεσμεύσεις που έχει μια οικογένεια, με τα συναισθήματα, την καθημερινότητα, την ευθύνη, τα συναισθήματα που σου προκαλεί μια οικογένεια.
επειδη ειμαι λιγο ασχετος μπορεις να το προσδιορισεις λιγο αυτο???
δηλαδη ποιες ειναι οι δεσμευσεις, τα συναισθηματα, η καθημερινοτητα και οι ευθυνες που εχειμια οικογενοια και δεν μπορω να τα κανω η να τα νιωσω με την συντροφο μου.
Αμα κατι εχω χασει, δεν βαριεσαι, να παντρευτω στο φιναλε.
Εάν αυτό γίνει με παπά και με κουμπάρο δε με απασχολεί κιόλας. Τα εθιμοτυπικά υπάρχουν όμως για κάποιο λόγο. Οριοθετούν χρονικά σημεία, προετοιμάζουν ψυχολογικά. Εάν μπορούσα να έχω μία δήλωση συγχρόνως και από τους δύο (γιατί πρέπει να το ξέρεις, η αβεβαιότητα για το πως το βλέπει ο άλλος το θέμα δε προσφέρεται για επένδυση ψυχολογική) γνωρίζοντας ότι προέβησαν σε αυτή τη δήλωση μετά από ενδελεχή σκέψη, γνωρίζοντας τις πλήρεις συνέπειες και τις δεσμεύσεις που συνεπάγεται τότε δε θα με πείραζε καθόλου και να μη γίνει γάμος. Δεν είναι το εθιμοτυπικό του γάμου το ουσιαστικό.
αυτη η προταση με μπερδευει σε σχεση με την πιο παραπανω.
Τι εννοείς να νιώθεις καταπίεση μέσα στο γάμο και να θέλεις να φύγεις; Γιατί αν εννοείς να είμαι μέσα σε έναν γάμο στον οποίο ο σύζυγός μου δε θα με σέβεται, υπάρχει περίπτωση να υποστώ κακοποίηση, κλπ, τότε φυσικά δεν εννοώ αυτό. Αν όμως εννοείς ότι εκεί που πήραμε ένα μονοπάτι της ζωής μας μας τη δώσει κάποια στιγμή και θέλουμε να το αλλάξουμε γιατί δε μας ικανοποιεί πια σύμφωνα με τα καινούρια θέλω μας τότε είναι αυτό ακριβώς που θέλω να αποφύγω. Όχι μόνο για τον άλλο αλλά και για μένα. Θέλω την ψυχολογική δέσμευση. Ξέρω τι χρειάζεται το μυαλό μου για να έχω αυτό που θέλω.
ολα τα εννοω και ολα τα νομιζω.
Ολα οσα τουλαχιστον συμβαινουν στις ελληνικες οικογενοιες που βλεπουμε γυρω μας.
Και οταν δεσμευεσαι με ενα ανθρωπο, ειναι ντε φακτο οτι δεν ξερεις τι σου ξημερωνει.
Αν ηξεραν καποια ζευγαρια οτι θα χωρισουν δεν θα παντρευοντουσαν κιολας.
Χωρισμενα ζευγαρια που εχω ρητησει,
- μα καλα αφου ηταν ετσι γιατι τον παντρευτηκες,
απαντανε ολοι μα ολοι οτι δεν ηταν ετσι πριν το γαμο αλλα εγιναν μετα.
Εσυ μπορει να περιμενεις σεβασμο αλλα αυτο δεν ειναι απαραιτητο οτι θα τον εχεις.
Υπάρχουν κάποια πράγματα που συνειδητοποιείς ότι αυτά θα θέλεις και σε 50 χρόνια. Αυτά θα ψάξω σε ένα σύντροφο όταν αποφασίσω να παντρευτώ. Αν τα βρω σε κάποιον έχει καλώς,
πως θα τα βρεις??
και μαλλον καλυτερα πως θα τα εξασφαλισεις??
πως μπορεις να βεβαιωθεις οτι αυτο τον τυπο που γνωρισε ςκαι δειχνει οτι σε σεβεται τωρα - σημερα η αυριο θα σε σεβαστει οντως πχ και του χρονου???
αν όχι τότε τι να κάνουμε, δε πειράζει, μπορώ να είμαι και μόνη μου.
αυτο τον μαζοχισμο δεν το καταλαβαινω.
Τι εννοεις να εισαι μονη σου??
Καλογρια θα γιεις δηλαδη???
Η αν εισαι σε μια κανονικη σχεση τοτε εισαι μονη σου??
Θα προτιμήσω να μείνω μόνη μου από το να γνωρίζω εξαρχής ότι δε θα είμαι ευτυχισμένη μαζί του σε 20-30 χρόνια.
δεν εχω γνωρισει κανενα μα κανενα ζευγαρι που να παντρευτηκε και μετα να χωρισε και να γνωριζε εξαρχης οτι δεν θα ειναι ευτυχισμενοι μετα απο οχι 20-30 χρονια αλλα την επομενη χρονια.
Οταν παντρευοντουσαν ηταν και οι δυο μεσα στα μελια....
Το να είμαι εκείνη τη στιγμή ευτυχισμένη δε συνεπάγεται ότι θα είμαι και στη συνέχεια. Εγώ ξέρω τι μονοπάτι θέλω να πάρω, θα βρω κάποιον που να θέλει το ίδιο.
το προβλημα ειναι οτι οσο και να ψαχνεις δεν θα βρεις τιποτα.
Οχι οτι δεν υπαρχει αλλα γιατι οι σχεσεις δοκιμαζονται στο χρονο μεσα και δυστθχως δεν υπαρχουν τεστ μελλοντολογιας.
Όσον αφορά τις ευθύνες που ανέφερες, φυσικά δεν αναφέρομαι σε τέτοιου είδους ευθύνες. Θεωρείς ότι οι ευθύνες μέσα σε ένα γάμο καλύπτονται από αυτό που περιέγραψες; Η ευθύνη που έχουν οι γονείς σου καλύπτεται από αυτά;
Δεν σε καταλαβαινω,
τι ευθυνες εχουν οι γονεις μου, για μενα??
και τι δουλεια εχουν οι γονεις μου με μενα και την ζωη μου???
Ανέφερα ένα παράδειγμα για μια μητέρα που θα εγκαταλείψει τα παιδιά της και αντέδρασες λέγοντας ότι θα είναι ανεύθυνη τότε. Ακριβώς. Η συναισθηματική αντίδραση που σου προκαλεί το παράδειγμα είναι αυτό ακριβώς που θέλω να δείξω για το τι υποτίθεται ότι πρέπει να σημαίνει γάμος και οικογένεια και δέσμευση αυτής.
δηλαδη εγω αν κανω ενα παιδι και ειμαι σε μια σχεση και το διαλυσω με την συμβια μου θα τοπαρατησω και θα φυγω??
περιεργη η αποψη σου....
Θέλεις μία μητέρα που να νιώθει ανά πάσα στιγμή ότι μπορεί να φύγει;
αρα λοιπον εχουμε μια μητερα που ενιοτε καθεται αλυσοδεμενη γιατι την παντρευτηκα ετσι??
Δεν λες και κατι καινουριο, οι μισες ελληνικες οικογενοιες ειναι καπως ετσι.
Απλα αυτο το σεναριο ζωης δεν μου ταιριαζει.
Δε θέλω ούτε εγώ λοιπόν να νιώθω ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ να φύγω. Η δέσμευση που θα κάνω με τα παιδιά μου, θέλω να υπάρχει και με το σύντροφό μου όταν θα αποφασίσω ότι από δω και πέρα αυτός θα είναι η οικογένειά μου.
η δεσμευση που θελω να εχω με την συντροφο μου ειναι η αυτοδεσμευση που εχει ο καθενας μας καταρχην στον εαυτο του και στην συνεχεια με την συντροφο μου και εκει τελος.
Αρνουμε κατηγορηματικα να συμπεριλαβω την θρησκεια η την πολιτεια στο να μου καθοριζει στο πως θα ειμαι με την συντροφο μου. Η πολιτεια μου βαζει χερι καθημερινα με οσους τροπους μπορει, με υποχρεωσαν να βαφτιστω χωρις να με ρωτησουν (οι κοινωνικες πιεσεις βλεπεις) θελουν να με υποχρεωσουν να παντρευτω επισης και ενδεχωμενα να θελουν να με θαψουν....
Για το πρωτο και το τριτο το ξεπερνω, το δευτερο ομως που στην ουσια ειναι ολη μου η ζωη προτιμω να το ρυθμιζω επ ακριβως οπως θελω εγω και σε αυτο δεν σηκωνω κουβεντα.
Και αυτο που θελω ειναι να αφηνω εξω τους παντες οσων αφορα τα προσωπικα μου.
Το αν εγω ειμαι με μια γυναικα 20 χρονια αυτο ειναι προσωπικο μου θεμα και δεν αφορα απολυτως κανενα. Δεν ειναι κοινωνικο γεγονος, δεν εχει να κανει με την πολιτεια και μενω σε αυτο.
Όπως λαμβάνεις την ευθύνη της απόφασής σου να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί έτσι μπορείς να αναλάβεις και την ευθύνη της απόφασής σου να συμπλέξεις τη ζωή σου με έναν άλλο άνθρωπο.
αντε να συμπλεω δεν λεω οχι.
Απλα δεν συμπλεω με τους συνηθης κοινωνικους ορους.
Σκέψου τι σκέψεις θα σου προκαλούσε μία μητέρα που έλεγε \"μα την απόφαση για να κάνω παιδί την πήρα πριν 5 χρόνια, τότε ήταν άλλα τα δεδομένα, τώρα θέλω να κάνω άλλα πράγματα στη ζωή μου\".
εκκατομυρια παντρεμενες γυναικες σε ολο το πλανητη λενε ακριβως παρομοιες ατακες.
Σε πληροφορω επισης οτι αμα κανω παιδι με τους δικους μου ορους η συντροφος μου δεν θα φυγει ποτε απο κοντα μου.
Πολυ απλα δεν θα ειναι κοντα μου γιατι την βαραινει καποιο συμβολαιο, αλλα γιατι την (και με) εμπνεω και εκει τελεια.
Δεν είναι η μοναξιά των ανθρώπων που κρατάει τις οικογένειες ενωμένες. Γιατί αν ήταν μόνο αυτό τότε αν βρίσκανε έναν άλλο άτομο που να τους καλύπτει τη μοναξιά θα μπορούσαν εύκολα να αντικαταστήσουν κάποιον.
ευκολα??
προφανως δεν εχεις δει ποση μοναξια υπαρχει γυρω μας...
ποσος κοσμος παραμενει μονος του και δεν κανει σχεσεις γιατι φοβαται, γιατι εχει ψυχολογικα προβληματα, γιατι κομπλεξ κατωτεροτητας γιατι... γιατι....
Μακαρι οι σχεσεις να ηταν ενα τοσο απλα πραγμα και να λεγαμε φυγε εσυ - ελα εσυ.
Quote:
Originally posted by nama
Παπάς και κουμπάρος ή και Δήμαρχος αν θέλετε! Νυφικό ή όχι νυφικό, δαχτυλίδι ή απλά μία απόφαση ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ!! Όταν είσαι μέσα σε μία σχέση 10 χρόνια με ή χωρίς γάμο, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα και φευγεις με την ίδια δυσκολία! Ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά που καταφευγεις στα δικαστήρια έτσι κι αλλιώς για την κηδεμονία... Δηλαδή τι εννοείτε? Πως ο σεβασμός προν τον άλλον έχει σημασία με το αν φοράμε βέρα ή όχι? Αν θες να φύγεις φευγεις έτσι κι αλλιώς! Αν θες πάλι να δεσμέυτείς πάλι έτσι κι αλλιώς το κάνεις! Μια τελετή δεν κάνει τη διαφορά! Πάλι μέσα σε ένα σπίτι θα ζούμε μαζί, πάλι τις ίδιες υποχρεώσεις θα έχουμε! Εκτός πια αν επιλέξουμε μία μακροχρόνια σχέση που ο καθένας θα μένει στο σπιτάκι του... Γούστα είναι αυτα!Quote:
Originally posted by krino
[
διαβαζοντας ποστς, βλεπω οτι επιμενεται οτι για να ζησεις αρμονικα με τον συντροφο σου πρεπει να πας με παπα και με κουμπαρο....
:D
Νομιζω οτι λεμε τα ιδια πραγματα,
η τουλαχιστον ετσι μου φανηκε.
krino οι ανθρωποι συνήθιζαν πάντα να κάνουν τελετουργίες και να χρησιμοποιούν σύμβολα ! Το μυαλό μας λειτουργεί χρησιμοποιώντας σύμβολα , αλλά αν εσύ δεν θέλεις να τα χρησιμοποιήσεις , καλώς !!! Εξάλλου αν πρόσεξες και τα μηνύματα των άλλων, δεν δίνουν τόσο σημασία στην τελετουργία ή στο σύμβολο, αλλά στην ΟΥΣΙΑ του πράγματος ! Και η ουσία του πράγματος είναι η ΣΧΕΣΗ πάνω στην οποια θα δημιουργηθεί μια ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ !
Επιπλέον, αν ζείς στην Αθήνα, και η κοινωνία δεν πολυενδιαφέρεται για την δική σου προσωπική επιλογή !
Τώρα η γυναίκα , η οποια τεκνοποιεί, έχει κάποιους φόβους, όπως :
1. μπαίνει σε έναν πρωτόγνωρο ρόλο, με σημαντικές ψυχοσωματικές αλλαγές πάνω της το οποίο αρχικά φοβίζει και έπειτα την αλλάζει και αλλάζει και τις προτεραιότητες της.
2. αλλάζει το σώμα της και σημάδια μένουν μετα απο την εγκυμοσύνη πολλές φορές με αποτέλεσμα να φοβάται οτι δεν θα είναι το ίδιο επιθυμητή
3. δεν μπορεί να εργαστεί όσο πριν γιατί έχει και άλλες φροντίδες και σε συνδυασμό με το οτι πρέπει να θρέψει και το παιδί της, δημιουργεί μια ανασφάλεια
4. σε περίπτωση χωρισμού , οπου συνήθως παίρνει και την επιμέλεια του παιδιού, φοβάται οτι δεν θα βρεί άλλον συντροφο, γιατί
α. η καινούργια τροπή που έχει πάρει η ζωή της θα φοβίσει κάποιον μελλοντικό σύντροφο
β. βάζει προτεραιότητα το παιδί της και ανησυχεί για το πως θα δεχτεί το παιδί την εισβολή ενός νέου άντρα στην ζωή της
γ. έχει πιθανόν χαλάσει το σώμα της και πιθανόν η οικονομική της δυνατότητα και η έλλειψη ελεύθερου χρόνου να μην της επιτρέπουν να περιποιείται όπως πρίν τον εαυτό της
Ολα τα παραπάνω την φοβίζουν και μια κάποια δέσμευση του στύλ \'\' Είμαστε μαζί ! Θα βοηθήσω ! Ακόμα και οταν ασχημήνεις , δεν θα φύγω ! Θα σηκώσω και εγώ το οικονομικό βάρος ! Θα είμαι δίπλα σου και θα μου αρέσεις και θα σε αγαπάω ! \'\' την βοηθάνε !
Δεν λέω οτι αυτές οι αλλαγές δεν επιρεάζουν καθόλου τον άντρα, αλλά δεν νομίζω οτι είναι στον ίδιο βαθμό ! Ξέρω άντρες krino, που οταν η γυναίκα τους γέννησε και απέκτησε την ευθύνη του παιδιού, αντι να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους, έκαναν τα εξής απαράδεκτα :
1. έχοντας δεδομένο οτι η γυναίκα τους δεν μπορεί να βγεί , βγαίνουν με φίλους και την αφήνουν μόνη, χωρίς να υπάρχει συνεννόηση και χωρίς να συμβαίνει και το ανάποδο (αντρας σπίτι -γυναίκα έξω)
2. την κατηγορούν για τα κιλά που πήρε , ενω αυτοί πάνε γυμναστήριο και διατηρούνται .
3. μετά το χωρισμό , παρατάνε την δουλειά τους για να μην πληρώσουν διατροφή
κ.α.
Για να μην βιαστείς να βγάλεις συμπεράσματα τα παραπάνω είναι παραδείγματα απο παντρεμένα ζευγάρια !!
Που σημαίνει οτι Η ΟΥΣΙΑ του πράγματος δεν είναι η τελετουργια του γάμου, αλλά αυτό που αντιπροσωπεύει.
Και αυτό που αντιπροσωπεύει περιλαμβάνει ευθύνες ( αλλά οχι μόνο) .
Και οι ευθύνες υπάρχουν γιατί κυρίως υπάρχει παιδί, αλλά και γιατί υπάρχει μια γυναίκα που θέλει και αυτή στήριξη στην κοινή σας απόφαση να το κάνετε !
Βέβαια η σχέση είναι η βάση του γάμου ! Αλλά η σχέση αυτή αλλάζει με το παιδι και οταν ο άντρας συνήθως αντιστεκεται σε αυτή την αλλαγή, υπάρχουν προβλήματα !
Εν κατακλείδι, ούτε ο παπάς ούτε ο κουμπάρος ούτε ο δήμαρχος ούτε κανένας άλλος κάνει την διαφορά , αν δεν την κάνεις εσύ μέσα σου ! Και η διαφορά είναι , ένας καινούργιος ΡΟΛΟΣ που έχει και αυτός τις απαιτήσεις του !
Αν τον θές αυτόν τον ρόλο, δεν είναι ανάγκη να πάς στην εκκλησία, αλλά σίγουρα πρέπει να το συζητήσεις με τον συντροφό σου και να το συναποφασίσετε, γιατί (αν και δεν το έχω ακόμα αποτολμήσει) ξέρω οτι είναι ένας δύσκολος ρόλος και έχει και αυτός δουλειά !
Μας παραπαρουσίασα φοβισμένες στο μήνυμα ! Ισως και να το παράκανα λίγο ! Αλλα πιστεύω οτι υπάρχουν τέτοιες , ασυνείδητες πολλές φορές φοβίες !
Να προσθέσω επίσης, οτι και φυσικά δεν μπορείς να ξέρεις , εκ των προτέρων , με σιγουριά τι καταλήξη θα έχει η απόφαση σου να κάνεις οικογένεια με κάποιον !
Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν έχεις επιλογή ! Προσπαθείς να βρείς κάτι που νομίζεις οτι σου ταιριάζει, αλλά βέβαια μόνο ο χρόνος θα δείξει !
Η ωριμότητα που έχεις, η αποφασιστηκότητα να τα καταφέρεις και η καλή διάθεση που προκύπτει απο την καλή σχέση που έχεις με τον συντροφό σου , βοηθάει !!!
Και αν είναι χωρισμός να έρθει , ας έρθει ! Τι να κάνουμε ?
Ακόμα και γάμο να κάνεις , έχεις το δικαίωμα να χωρίσεις krino, λίγο δυσκολότερα (αλλά δεν είναι απαραίτητα κακό, γιατί θα πάρεις ενδεχομένως και την απόφαση να παντρευτείς δυσκολότερα !)
Ομως επαναλαμβάνω, γιατί για μένα είναι σημαντικό
ΓΑΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΟΥΤΕ Η ΒΕΡΑ !!
Γάμος για εμένα είναι η απόφαση να μπούμε σε έναν άλλο ρόλο και να φτιάξουμε οικογένεια !
Και πρέπει ο ρόλος αυτός να αντιμετωπίζεται με ωριμότητα !!
Κι εγω επισης πιστευω οτι η αποφαση να εισαι με εναν ανθρωπο ή και να ζησεις με εναν ανθρωπο στο ιδιο σπιτι, το αν τον θελεις αν τον σεβεσαι κλπ ουδεμια σχεση εχουν με το οποιο γραπτο συμβολαιο. Απο εκει και περα δεν ειμαι υπερ ή κατά του γάμου γενικώς, απλα νομιζω οτι αν το αποφασισει κανεις χρειαζεται να σκεφτει με βαση ποια κριτηρια το αποφασισε (αν ας πουμε υπερισχυει ο ρομαντισμος της αρχης ή τα κοινωνικα πρεπει τοτε οι πιθανοτητες για καταπιεση και δυστυχια στο οχι και τοσο μακρινο μελλον αυξανονται) και κατα ποσον ειναι συναισθηματικα ωριμος και οικονομικα ανεξαρτητος.
Γιατι οσο κι αν ειμαστε ικανοποιημενοι με μια σχεση στο παρον, δεν υπαρχουν οι απολυτες εγγυησεις οτι τα πραγματα δεν θα αλλαξουν ποτε, γιατι εμπλεκεται και ενας αλλος ανθρωπος περα απο τον εαυτο μας 9αν υποθεσουμε οτι για τον εαυτο μας τουλαχιστον ειμαστε σιγουροι!...) καθως και αλλοι παραγοντες που δεν μπορουμε να ελεγξουμε. Οσο και να επιλεξαμε να μην ζησουμε μονοι δεν ειναι σιγουρο οτι δεν θα βρεθουμε μονοι (οχι απαραιτητα μετα απο διαζυγιο) και γι\' αυτο ειναι καλο να ειμαστε θωρακισμενοι. Μερικες φορες βεβαια δεν ξερω σε τι το παρακανουμε: στις αμυνες ή στους συμβιβασμους...
Όπως και ναχει να πω οτι εχω την εμπειρια ενος διαζυγιου που πηρε χρονια να εκδοθει. Αυτο ομως ουδολως εμποδισε την αποφαση μου να μην ειμαι με αυτον τον ανθρωπο (η οποια υλοποιηθηκε αμεσως) ή τις οποιες αλλες σχεσεις δημιουργηθηκαν (ναι νομικως δεν μπορουσα να ξαναπαντρευτω αλλα το θεωρησα ανευ ουσιας).
Και καποια στιγμη βρηκα καποιον που με εμπνεει και τον εμπνεω, για αυτο που ειναι και αυτο που ειμαι, θεωρησα οτι μου αρεσει η συγκατοικηση μαζι του (η οποια δεν μου αρεσει γενικως αλλα μονο ειδικως, αλλιως καλα περνω και μονη στο σπιτι). Τελικα...χαχα....παντρευτηκα� �ε, γιατι θεωρησαμε ανωφελο το στρες των κοινωνικων και οικογενειακων πιεσεων, τη στιγμη που για εμας το χαρτι δεν αλλαζει κατι. Αν αλλαξει κατι δεν βλεπω πως ακριβως με κρατα \'αλυσοδεμενη\' ο γαμος.
Να προσθεσω επισης οτι δεν θεωρω το γαμο προοιμιο της αποκτησης παιδιων. Αυτο ειναι μια εντελως διαφορετικη υποθεση και αποφαση και καλο ειναι τα βιολογικα και κοινωνικα ρολογια να μην ειναι τα μονα που καθοριζουν τη ζωη μας.
Είμαι περίπου 30 και σκέφτομαι έτσι. Αν ήμουν 60 και ανύπαντρη, τότε μάλλον ο γάμος θα ήταν \'\'παρέα στα γεράματα\'\'
Επίσης δεν θεωρώ οτι σκοπός του ανθρώπου είναι να κάνει οικογένεια !
Αν δεν θέλει, να μην κάνει !
Αν θέλεις όμως να κάνεις (καλή ώρα εγώ) και είσαι γυναίκα, νιώθεις μια πίεση απο το γεγονός οτι όσο το αφήνεις, οι πιθανότητες υγιούς εγκυμοσύνης είναι εις βάρος σου !!!
Απο την άλλη, αυτή τη στιγμή έχω τόσα πράγματα να κάνω για μένα, που δεν μου αφήνουν ελεύθερο χρόνο και το να κάνω τώρα παιδί θα σήμαινε οτι θα πρέπει τουλάχιστον να αναβάλλω κάποια όνειρά μου !
Γενικά συμφωνώ μαζί σου και πράγματι μπορείς να ορίσεις τον γάμο με διαφορετικούς τρόπους. Απλά ο ορισμός που δίνω εγώ σήμερα για μένα (και μόνο εμένα) είναι οικογένεια ! Ισως βέβαια να μην μπορέσω να αποκτήσω παιδιά ή και να αναθεωρήσω την επιθυμία μου να αποκτήσω παιδιά και να αναθεωρήσω τον ορισμό του γάμου για εμένα ! Ολα πιθανά !Quote:
Originally posted by pennyva
Να προσθεσω επισης οτι δεν θεωρω το γαμο προοιμιο της αποκτησης παιδιων. Αυτο ειναι μια εντελως διαφορετικη υποθεση και αποφαση και καλο ειναι τα βιολογικα και κοινωνικα ρολογια να μην ειναι τα μονα που καθοριζουν τη ζωη μας.
Τα κοινωνικά ρολόγια καλό είναι να τα αγνοούμε (όσο μας το επιτρέπουν ) αλλά αν θέλουμε να κάνουμε κάποια στιγμή παιδιά, ο παράγοντας ηλικία θα παίξει ρόλο ! Πως να τον αγνοήσεις ?