Άγχος, κρίσεις πανικού και φόβος για την υγεία

διαβασα απο την αρχη το θεμα σου comofortably numb και ειναι σαν να βλεπω τον εαυτο μου το 2004 , εγω δεν ειχα παρει καποιο φαρμακο , η αληθεια ειναι οτι δεν μου εδωσε και καποιος απο τους 3 ψυχοθεραπευτες που ειχα αλλα3ει . Αλλαζει ολη την κοινωνικη υποσταση ολο αυτο το θεμα , τοτε ευτυχως ειχα διπλα μου τη μαμα μου και με καταλαβαινε σε ολα . Απο την αλλη να εχεις παντα τους ασχετους και ανεγκεφαλους να λενε "δεν εχεις τιποτα τοσοι γιατροι στο εχουνε πει " αυτη η απαισια επιφανειακη αντιμετωπιση απο διαφορους γνωστους . Τωρα οπως εχω πει και σε αλλα τοπικς βασανιζομαι απο αρρυθμιες εδω και 8 χρονια και ετοιμαζομαι μαλλον να αρχισω νεο κυκλο ψυχαναλυσης

Quote:

---

Originally Posted by mary115

καλησπερα comfortably Numb τα κιλά που έχεις χάσει είναι απο τα χάπια στην αρχή αυτά ετσι είναι χάνεις και συνήθως μετά θα τα ξαναπάρεις αλλα αυτο που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι εσυ έχεις αρχίσει να νιώθεις καλύτερα αλλα πραγματικ'α πως μπορεις και πέρνεις xanax το πρωί δεν σου φέρνει υπνό?

---

Γεια σου mary115!

Δυστυχώς είχα αρχίσει να χάνω κιλά καιρό πριν ξεκινήσω τα φάρμακα, λόγω κακής διατροφής, την οποία ακόμα έχω. Όμως ναι, τα φάρμακα δεν βοηθάνε να τα ξαναπάρω και πιθανόν να χάσω και άλλα.
Παίρνω το πρωί 0.25mg Xanax, έχω την εντύπωση πως είναι λίγο. Αλλά η αλήθεια είναι πως όταν ξεκινάει η μέρα μου έχω τόσα να κάνω που είμαι γενικά σε υπερένταση, οπότε μάλλον για αυτό δεν μου φέρνει ύπνο. αλλά καμιά φορά χασμουριέμαι αρκετά. Όμως αν τύχει να πάρω και άλλο 0.25 το μεσημέρι τότε ναι, όχι ότι νυστάζω ακριβώς, αλλά άμα ξαπλώσω θα κοιμηθώ σίγουρα.

Quote:

---

Originally Posted by Touch_The_Sky

Θες τα δικα μου κιλα C.N? Τοσα θελω να χασω :P

---

Έκλεισε! :p

Quote:

---

Originally Posted by viki38

διαβασα απο την αρχη το θεμα σου comofortably numb και ειναι σαν να βλεπω τον εαυτο μου το 2004 , εγω δεν ειχα παρει καποιο φαρμακο , η αληθεια ειναι οτι δεν μου εδωσε και καποιος απο τους 3 ψυχοθεραπευτες που ειχα αλλα3ει . Αλλαζει ολη την κοινωνικη υποσταση ολο αυτο το θεμα , τοτε ευτυχως ειχα διπλα μου τη μαμα μου και με καταλαβαινε σε ολα . Απο την αλλη να εχεις παντα τους ασχετους και ανεγκεφαλους να λενε "δεν εχεις τιποτα τοσοι γιατροι στο εχουνε πει " αυτη η απαισια επιφανειακη αντιμετωπιση απο διαφορους γνωστους . Τωρα οπως εχω πει και σε αλλα τοπικς βασανιζομαι απο αρρυθμιες εδω και 8 χρονια και ετοιμαζομαι μαλλον να αρχισω νεο κυκλο ψυχαναλυσης

---

Η αλήθεια είναι πως ήθελα να τα αποφύγω και εγώ τα φάρμακα. Αλλά επειδή αυτό που τραβάω μου μπαίνει εμπόδιο παντού και με δυσκολεύει στο να πετύχω κάποιους στόχους στον χρόνο που θέλω, είπα να τα πάρω ως υποβοήθεια μπας και το ξεπεράσω πιο γρήγορα. Προς το παρόν είμαι οκ, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω εντελώς το Xanax.
Aν και εμένα η οικογένειά μου και οι φίλοι μου με υποστηρίζουν σε όλο αυτό, όντως ότι και να σου λένε, άμα σου έχει καρφωθεί η ιδέα στο μυαλό πως έχεις κάτι ή πως θα πάθεις κάτι, μόνο εσύ μπορείς να την βγάλεις. Με τη βοήθεια ψυχανάλυσης σίγουρα έχεις περισσότερες πιθανότητες να το κάνεις πιο γρήγορα και αποτελεσματικά.
Καλή τύχη με τις αρρυθμίες και την ψυχανάλυση viki38!

Καλο παιδακι φαινεσαι βρε συ C.N!!
Και ειχα διαβασει οτι οι κρισεις πανικου χτυπανε τα καλα παιδια..Γιατι δεν θελουν να στεναχωρουν τους αλλους,δεν λενε οχι κλπ κλπ!!!

μπραβο πεστα φιλοσοφε κ δανεισε μου το κερατο σου το τραγιο για να το βαλω εκει που ξερω κ μετα να τραβαμε τα μαλια μας ολοι μαζι.... ενας ενας με τη σειρα χαχα

Quote:

---

Originally Posted by Comfortably Numb

Η αλήθεια είναι πως ήθελα να τα αποφύγω και εγώ τα φάρμακα. Αλλά επειδή αυτό που τραβάω μου μπαίνει εμπόδιο παντού και με δυσκολεύει στο να πετύχω κάποιους στόχους στον χρόνο που θέλω, είπα να τα πάρω ως υποβοήθεια μπας και το ξεπεράσω πιο γρήγορα. Προς το παρόν είμαι οκ, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω εντελώς το Xanax.
Aν και εμένα η οικογένειά μου και οι φίλοι μου με υποστηρίζουν σε όλο αυτό, όντως ότι και να σου λένε, άμα σου έχει καρφωθεί η ιδέα στο μυαλό πως έχεις κάτι ή πως θα πάθεις κάτι, μόνο εσύ μπορείς να την βγάλεις. Με τη βοήθεια ψυχανάλυσης σίγουρα έχεις περισσότερες πιθανότητες να το κάνεις πιο γρήγορα και αποτελεσματικά.
Καλή τύχη με τις αρρυθμίες και την ψυχανάλυση viki38!

---

Ευχαριστω πολυ , και εγω θελω να πιστευω οτι καποια στιγμη ολα θα βελτιωθουνε ή απλα θα μαθω να ζω με αυτο . Οσο αφορα τα φαρμακα , καλα κανεις και αντιμετωπιζεις τοσο ωριμα το θεμα σου . Θα θελα να παρω φαρμακα , αλλα δεν 3ερω τι φοβαμαι περισσοτερο τα φαρμακα ή τα συμπτωματα .

καποια στιγμη ολα βελτιωνονται αλλα θελει το χρονο του.απ οτι καταλαβα πρεπει να μαθουμε να ζουμε με αυτο θελουμε δεν θελουμε δεν ειναι ομως ευκολο.οσο για τα φαρμακα να ξερεις οτι στην αρχη εχουν καποιες παρενεργειες αλλα αμα δεν γινεται διαφορετικα και εχεις φτασει κοκκινο πρεπει να τα παρεις.

Σε αυτή την ζωή όλα συνηθίζονται. Δεν ξέρω αυτό αν είναι καλό ή κακό, πάντως όλα τα συνηθίζει κανείς και τις αρρυθμίες και τις φοβίες και τις κρίσεις πανικού και μαθαίνει να ζει και να συμβιώνει με τους φόβους του. Η μαγκιά είναι να μπορεί κάποιος να τα ξεπεράσει, άλλα τον τρόπο για αυτό δεν τον έχω βρει ακόμα!

Συμφωνώ. Αν και από ότι καταλαβαίνω η θλιβερή πραγματικότητα είναι όντως κάποιος να συμβιβάζεται και να συνηθίζει μία τέτοια κακή κατάσταση που του μπαίνει εμπόδιο σε πολλά πράγματα, πιστεύω πως όντως ο στόχος είναι να προσπαθεί κάποιος να το ξεπεράσει και όχι να το συνηθίσει. Αν και η συνήθεια ή ο συμβιβασμός είναι καλύτερα από το τίποτα, το να προχωρήσεις είναι ακόμη καλύτερο.
Δεν θέλω να φανταστώ τον εαυτό μου να μην ξεπερνά αυτή την κατάσταση και απλά να μάθω να ζω με τέτοιους φόβους και άγχος. Θέλω να προσπαθήσω να το ξεπεράσω, όπως πιστεύω πως αυτό πρέπει να προσπαθήσουν να κάνουν όλοι όσοι αντιμετωπίζουν τέτοια ή άλλα προβλήματα που μπορεί να είναι εντός του ελέγχου τους. Αλλιώς, ποιο το νόημα;

Καλησπέρα.Δεν διάβασα τα σχόλια των άλλων (προς το παρόν) και θα σου πω την εμπειρία μου
Θα σου πω (ίσως όπως και πολύ άλλοι) ότι είναι ΚΑΘΑΡΑ ψυχολογικό πρόβλημα κι η ιστορία σου,είναι σχεδόν ίδια με ατόμων που βιώνουν κρίσεις πανικού.Όπως εγώ δηλαδή,όχι τόσο έντονα τώρα που είμαι 28,όπως όταν ήμουν κι εγώ 24!
Η ιστορία σου έχει πολλές ομοιότητες με τη δική μου αλλά και μερικές διαφορές στις οποίες υπάρχει μια πολύ σημαντική και θα σου την αναφέρω παρακάτω.

Πέρασα κι εγώ την ίδια κατάσταση,με την πρώτη κρίση πανικού να με πιάνει στο λεωφορείο από θεσσαλονίκη για έβρο που υπηρετούσα στα 24.Το έλαβα σαν έντονο άγχος γιατί είχα αφήσει κάποια θέματα άλυτα πίσω και δεν είχα χρόνο να αντιδράσω γιατί η άδεια μου τελείωνε.Σε καμία περίπτωση δεν είχα πρόβλημα με τη θητεία,παρόλο που ήταν πολύ δύσκολη μονάδα.Προσπαθησαν πολλοί δηλαδή να μου πούνε ότι οφείλεται ο στρατός αλλά όχι καμία σχέση.Δεν είχα πρόβλημα εκεί.Περισσότερο ήταν η αντίδραση που σου είπα.Ότι δεν είχα χώρο και χρόνο να αντιδράσω.
Εμένα μούδιαζαν τα πόδια μου,από τη μέση και κάτω ένιωθα πως δεν ένιωθα το σώμα μου και είχα και το αίσθημα της συχνοουρίας.Αν δηλαδή δεν υπήρχε τουαλέτα σε κλειστό χώρο (για αρχή) τότε ένιωθα αυτά.Η πίεσή μου κι εμένα ήταν πολύ ανεβασμένη (17,5) για παιδί 24 χρονών είναι πάρα πολύ.Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανα εξετάσεις,κακώς,αλλά είμαι λίγο ανεύθυνος σε αυτά γιατί πραγματικά δεν φοβάμαι για τη ζωή μου.Έχω συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου.Δεν φοβήθηκα ποτέ δηλαδή αν θα πάθω καρδιά ή κάτι σχετικό.Ξέρω ότι είναι απόλυτο,είναι λάθος αλλά έτσι νιώθω.Δεν μπορώ να φοβηθώ τον θάνατο,τώρα που μιλάμε,δεν ξέρω γιατί μη με ρωτήσεις.Αν αυριο (χτυπα ξυλο) μου πεις έχεις καρκινο,ίσως φοβηθώ τι να σου πω δεν ξέρω.Και μάλλον θα φοβηθώ αλλά πάλι θα είναι η αναμονή αυτή που θα με φοβήσει κι όχι ο θάνατος σαν ιδέα.Τέσπα,αυτά δεν σε πολυαφορούν απλά τα έγραψα για να καταλάβεις την ομοιότητα μας στην κατάσταση,αλλά και τη διαφορά.
Η ομοιότητα δηλαδή με πίεση,άγχος,μούδιασμα και τα σχετικά και η διαφορά ότι εσύ έκανες (και καλά έκανες ) εξετάσεις,μήπως πραγματικά κάτι υπάρχει..

Στη συνέχεια,είναι που το ''κλειστοί χώροι'' έγινε παντού κι εδώ είναι που εντόπισα μια σημαντική (Για μένα) διαφορά μας και μακάρι,με το χέρι στην καρδιά,να έκανα κι εγώ το ίδιο που έκανες.Ίσως επειδή εμένα με χτύπησε αλλού,γι αυτό δεν είχα αυτή την αντιμετώπιση.Θα σου εξηγήσω.

Οι κρίσεις πανικού,εμένα οπως σου είπα μου έφερναν το αίσθημα της συχνοουρίας.Πρόσεξε,το ΑΙΣΘΗΜΑ.Αν με άφηνες σε έναν χώρο που ένιωθα ασφάλεια,θα πήγαινα κανονικά όπως ένας φυσιολογικός άνθρωπος.Έχω κρατήσει ημερολόγιο χρόνων με αυτό και σου μιλάω σαν άτομο με εμπειρία και δεν κάνω εικασίες.Το αποτέλεσμα ήταν να κλείνω τον κύκλο της ''εμβέλειάς'' μου σιγά σιγά,μέρα με τη μέρα,μέχρι που μετά από 2 χρόνια ο κύκλος έγινε κουκίδα.Κι αυτή η κουκίδα ήταν το σπίτι με αποκορύφωμα το να βγαίνω μόνο 3 μήνες βράδυ.Οπότε η αντίδρασή σου,στο να βγαίνεις να περπατάς δηλαδή όταν σε πιάνει,είναι πέρα ως πέρα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ,γιατί σίγουρα δε θα απομονωθείς σαν εμένα.Εμένα με απομονώσε και από εκεί που ήμουν πραγματικά μέσα σε όλα,χάθηκα από τα πάντα,σταμάτησα τη δουλειά γιατί πλέον δεν μπορούσα καν να πάω στη δουλειά...και το ένα έφερε το άλλο.Κριση πανικού,αγοραφοβία,κατάθλι ψη και πάει λέγοντας.Φαντάσου δηλαδή έναν άνθρωπο που τη μια μέρα κάνει την βαλίτσα για κρήτη για δουλειά,μετά θεσσαλονίκη,μετά σαντορίνη ,μετά μύκονο...μετά ...μετά........να μην μπορεί να πάει στο περίπτερο για τσιγάρα....!!!Είναι δύσκολο....

Τραγικό μου λάθος που δεν αντέδρασα γρήγορα,να ζητήσω δηλαδή βοήθεια.Πίστευα (απόλυτα λάθος) ότι μπορώ να το λύσω μόνος μου.Τελικά ο αγώνας ήταν πραγματικά άνισος κι έχασα πανηγυρικά.Μέρα με τη μέρα με έτρωγε ΚΑΙ μέσα στο σπίτι,με διάφορα επεισόδια κατά καιρούς (υπερφαγία,ασιτία,αυπνία,υπ νηλία) μέχρι που έκανα 7 μέρες να κοιμηθώ και ο οργανισμός μου πλέον δεν άντεχε άλλο.Εϊχα συνεχώς μια πλάκα σε όλο το σώμα και δεν μπορούσα με τίποτα να τη βγάλω από πάνω μου.Κλειστά πατζούρια,πίσσα σκοτάδι και .....αυτά!!!Μέχρι που δεν άντεξα και ζήτησα βοήθεια....Σε άλλο ποστ θα σου πω για το μετά!

Συγγνώμη που σου είπα την ιστορία μου στην ουσία,αλλά νομίζω πως αυτό έπρεπε να σου πω,γιατί τα έχω περάσει και κράτησε την σημαντική διαφορά μας,που πραγματικά να την λάβεις σαν ΠΟΛΥ σημαντική.

Το μετά έχει να κάνει με πανικό.Έστειλα απλά 2 μηνύματα (σε 2 άτομα) και το μόνο που έγραψα είναι ''χρειάζομαι βοήθεια,χωρίς ερωτήσεις,έχω ψυχολογικό πρόβλημα'' ...Αυτό και μόνο.
Η αντίδρασή τους,φυσικά ήταν αντίδραση πανικού.Κι εγώ θα ένιωθα το ίδιο αν κάποιος μου έλεγε κάτι τέτοιο,ειδικά όταν με έβλεπαν να λιώνω μέρα με τη μέρα.
Οπότε με τσουβάλιασαν και με πήγαν σε ψυχίατρο.Θυμάμαι σαν σήμερα,όχι σαν χθες,σαν σήμερα τη μέρα που βγήκα έξω με το φώς του ήλιου.Πραγματικά ένιωθα ότι δεν ανήκω καν σε αυτό τον κόσμο.Ήταν ίσως η πιο άσχημη φάση της ζωής μου.Ένιωθα ότι όλος ο κόσμος γύρω μου,είναι (σαν) ελεύθεροι σκοπευτές και ότι πάνω μου έχω τα λέιζερ που σε σημαδεύουν.Άσχημη εμπειρία.

Είχα ψάξει πάνω κάτω τι έχω,ένιωθα τι έχω και με πήγαν στον ψυχίατρο.Γιατί με πήγαν ?Γιατί έβλεπαν έναν άνθρωπο χάλια,συμβουλεύτηκαν κι έναν γιατρό όταν τους μίλησα για κρίσεις πανικού κι αυτός θεώρησε ότι έπρεπε να πάω σε ψυχίατρο.Πήγα λοιπόν στον ψυχίατρο και το έβλεπα ότι θέλει να μου δώσει χάπια.Η κάθε του λέξη δε με ενδιέφερε και πραγματικά ένιωθα ότι δεν έπρεπε να είμαι εκεί.ΑΛλά όταν φοβάσαι να πας για τσιγάρα,σίγουρα δεν έχεις την πολυτέλεια να ψάξεις τη χρειάζεσαι και το πιο σημαντικό να πας μόνος σου.
Στην πρώτη κι όλας συνεδρία του ξεκαθάρισα πως σε καμία περίπτωση δεν θα πάρω χάπια και να το ξεχάσει.Μέχρι και σε εκείνο το σημείο,που ήμουν πραγματικά στο χείλος του γκρεμού,δεν τα πήρα.Ούτε καν τα αγόρασα.Μου είπε το ίδιο πράγμα...μέτρια καταθλιψη και τα σχετικά.
Δεν παρεξηγώ τους ψυχιάτρους,υπάρχουν περιπτώσεις που χρίζουν φαρμακευτικής αγωγής.Αν πραγματικά ένιωθα ότι πρέπει,τότε θα τα έπερνα.Αλλά δεν μπορείς να τα δίνεις συνεχώς για να κάνεις απλά τη δουλειά σου.Μόλις αρνήθηκα για τα χάπια,τον ρώτησα αν τα χρειάζομαι κι άρχισε να μου τα αλλάζει λέγοντας ότι αν θα έπρεπε να πάρω μια απόφαση ζωής τις επόμενες 10 μέρες,τότε θα έπρεπε σίγουρα να τα πάρω.Του απάντησα,νομίζω όπως θα απαντούσε ο καθένας.Θυμάμαι ακριβώς ότι του είπα οτι πως θα πάρω απόφαση ζωής,αφού η ζωή μου έχει σταματήσει εδώ και καιρό κι ότι η απόφαση που πήρα είναι απλά να ξαναβρώ την ίδια την ζωή μου.Ναι εννοείται ότι δεν συνέχισα μαζί του,απλά πήγα ακόμη 2-3 φορές για να δω αν έχει κάτι ουσιαστικό να μου πει.Φυσικά και δεν είχε για την περίπτωσή μου.Είναι γιατρός.Κανονικός γιατρός...Δεν ήθελα κάτι τέτοιο..

Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω πολύ περήφανος για τον ευατό μου που δεν πήρα χάπια εκείνη τη μέρα,εκείνη τη δύσκολη στιγμή.Και είμαι πολύ αυστηρός κριτής του εαυτού μου.
Ξέρεις γιατί σου τα γράφω όλα αυτά?Γιατί μέσα σε όλα αυτά που έγραψες παρατήρησα 3-4 φορές την έκφραση ''μου έδωσε αυτά τα χάπια'' και γενικά τη λέξη χάπια πολλές φορές.Και φτάνεις στο σημείο που ο ένας καρδιολόγος ''κατηγορεί'' στην ουσία,τον άλλο για τα λάθος χάπια που σου έδωσε.Δηλαδή για να πούμε ότι κάναμε δουλειά,πάρε χάπια.Έχουμε χάπια για όλους και για όλα.
ΠΡΟΣΟΧΗ!Εκτιμώ όσο τίποτε άλλο την επιστήμη και τις αγωγές που χρειάζομαστε κατά καιρούς για να μην πεθαίνουμε από ασθένειες απλές,όπως γινόταν παλιά ή γιατί χρειαζόμαστε να καταπολεμήσουμε κάτι δύσκολο που προς το παρόν δε μπορούμε να το εξαλείψουμε.Αλλά δεν γίνεται με το παραμικρό ''πάρε χάπια''...!!!
Οπότε στην περίπτωση της ψυχολογίας είμαι προς το παρόν 100% κάθετος,γιατί πολύ απλά μιλάμε για καταστολή κι όχι για αντιμετώπιση.

Επειδή κούρασα,έχω να σου πω το μετά του μετά,που είμαι πολύ έξω πλέον από αυτά και τα βλέπω από ψηλά.
Πραγματικά δεν είναι τόσο τραγικό το πρόβλημα,αλλά σίγουρα το θεωρείς το μεγαλύτερο όταν είσαι μέσα στο πρόβλημα.Απλά χρειάζονται μερικές σωστές κινήσεις από ανθρώπους που ξέρουν με τι έχουν να κάνουν,από τον ίδιο μας τον εαυτό κι αρκετή υπομονή από τους γύρω μας!!!
Να είσαι καλά :)

Καλησπέρα Ntoubroutza!

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση, αρχικά, κακώς ζητάς συγνώμη γιατί κάθε εμπειρία και συμβουλή είναι χρήσιμη για μένα.
Δυστυχώς με έχει επηρεάσει και εμένα με παρόμοιο τρόπο όλη αυτή η κατάσταση. Δηλαδή και εγώ βλέπω πολλά κοινά σημεία με την ιστορία σου.
Όταν με πιάνει κρίση πανικού, βγαίνω και περπατάω για να νιώσω ένα αίσθημα ασφάλειας, αλλά δεν είμαι σε θέση να πιάσω κουβέντα, να παρακολουθήσω κάποια συζήτηση, να πάω για καφέ κλπ. γιατί απλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ αλλού και να αποσπάσω την προσοχή μου από αυτό που νιώθω.
Απομονώθηκα και εγώ κοινωνικά, σταμάτησα να βγαίνω με άτομα με τα οποία δεν είχα μεγάλη οικειότητα, απέφευγα να κάνω σχέδια για εξόδους και τα σχετικά, εκτός αν ήταν να βγω με άτομα τα οποία γνωρίζουν και καταλαβαίνουν τι περνάω. Ξανά, για να έχω κάποια ψευδαίσθηση ασφάλειας.
Όλο αυτό έχει επηρεάσει τον τρόπο που συμπεριφέρομαι, που αντιδρώ και γενικότερα τον τρόπο που ζω, από το τι και πόσο θα φάω (αρκετά λιγότερο από ότι συνήθιζα), μέχρι και τις προσωπικές μου σχέσεις.
Είχα και εγώ την εντύπωση πως όλο αυτό θα μπορέσω να το ξεπεράσω μόνος μου και είχα σκοπό να το αφήσω και να δω, αλλά με συμβουλές από οικογένεια και φίλους πήγα τελικά σε ψυχίατρο και έκανα ένα μήνα να ξεκινήσω τελικά τα χάπια που μου έγραψε. Ο λόγος είναι πως φοβήθηκα τελικά μήπως περάσει αρκετός καιρός και όλο αυτό γίνει συνήθεια και παγιωθεί τελικά, πράγμα που δεν θέλω σε καμία περίπτωση να γίνει.

Όσο για την διαφορά που έχουμε με τον φόβο για τον θάνατο, όντως σημαντική, γιατί αυτό με βασανίζει τελευταία. Φόβος, αναπάντητο ερώτημα, απώλεια ελέγχου, όπως θέλεις πες το. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι πως δεν το σκεφτόμουν ποτέ παλιότερα. Δεν έχω συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου καθόλου, αλλά ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να το κάνει έτσι και αλλιώς αυτό. Αλλά άλλο να μην έχεις συμβιβαστεί, πράγμα φυσιολογικό πιστεύω, και άλλο να το φοβάσαι συνεχώς, αν και όποτε γίνει, πράγμα παράλογο που μου συμβαίνει τώρα.
Έκανα όλες τις εξετάσεις για την καρδιά μου και ήταν φυσιολογικές. Η πιθανότητα να πάθω κάποιο έμφραγμα, να έχω κάτι θανατηφόρο που δεν βρέθηκε στις εξετάσεις είναι πάρα πολύ μικρή.
Όπως το να περπατάω στο πεζοδρόμιο και να πέσει κάποια γλάστρα από ένα μπαλκόνι και να με σκοτώσει, ή να με χτυπήσει κάποιος κεραυνός. Η λογική μου μου λέει πως αυτός δεν είναι λόγος να σταματήσω να περπατάω κάτω από μπαλκόνια, γιατί αν είναι να συμβεί κάτι τέτοιο, είναι εντελώς απρόβλεπτο, εκτός του δικού μου ελέγχου, οπότε δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ για αυτό. Και όπως είπαμε, είναι σχεδόν απίθανο.
Αλλά έλα που έχω κολλήσει. Προσπαθώ να σκέφτομαι λογικά αλλά ο φόβος παραμένει, συγκεντρώνομαι και δίνω μεγάλη βάση στην πολύ μικρή πιθανότητα, δηλαδή στο μικρό παραθυράκι του «απίθανο μεν, αλλά μπορεί να συμβεί» ενώ ξέρω πως εγώ, όπως και όλοι, έχουμε τις ίδιες πιθανότητες να πάθουμε κάτι από το οτιδήποτε. Πρέπει να ξεκολλήσω από αυτές τις σκέψεις.

Δεν λέω πως ο φόβος μου αυτός είναι πιο μεγάλος ή πιο μικρός από άλλους φόβους, έτσι και αλλιώς ένα πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο όσο και οι επιπτώσεις που έχει σε εσένα. Ο καθένας έχει τους δικούς του δαίμονες να τον βασανίζουν. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι πως ενώ ποτέ δεν είχα αυτό το πρόβλημα στο παρελθόν, φοβάμαι τώρα πως αφού μπήκα σε αυτό τρυπάκι, πάντα θα το έχω στην άκρη του μυαλού μου και δεν θα σταματήσω να ανησυχώ.

Παρατήρησα και εγώ κάποια κοινά σημεία στις στιγμές που με έπιανε αυτό το άγχος. Όπως τότε το καλοκαίρι σε απομακρυσμένη περιοχή (που δεν υπήρχε άμεση ιατρική βοήθεια σε έκτακτη περίπτωση), σε μία τελετή απονομής ενός βραβείου σε κάποιον διακεκριμένο παγκοσμίως επιστήμονα (που δεν μπορούσα να φύγω επειδή θα με έβλεπαν όλοι) και γενικά σε στιγμές όπου το να φύγω εύκολα δεν είναι πάντα εύκολη επιλογή. Αλλά ακόμα ψάχνω για κοινά σημεία.

Τουλάχιστον με τα φάρμακα όντως βλέπω μία βελτίωση προς το παρόν, αν και ήθελα πολύ να τα αποφύγω, μου φάνηκαν μονόδρομος. Τώρα περιμένω και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως όντως είναι καθαρά ψυχολογικό όλο αυτό και πως είναι στο χέρι μου να το ξεπεράσω.

EDIT:
Τώρα είδα και το δεύτερο ποστ. Ναι δυστυχώς έτσι είναι με τους ψυχιάτρους και τα φάρμακα, τα δίνουν με το παραμικρό. Δύο φορές που έχω πάει και έχουμε μιλήσει για μία ώρα, αν και με καθησύχασε σε μερικά θέματα προσωρινά, δεν έβλεπα κάποιου είδους σύνδεση ή κάποια νέα οπτική γωνία.
Αλλά δυστυχώς, στην περίπτωσή μου χρειαζόμουν κάτι να γίνει γρήγορα και έτσι πήρα τα φάρμακα και παράλληλα κάνω τις αλλαγές που χρειάζεται να κάνω για να ξεπεράσω όλο αυτό το πρόβλημα.
Χωρίς τα φάρμακα και την αίσθηση ότι είμαι καλύτερα, αυτές οι αλλαγές θα ήταν δυσκολότερες να γίνουν. Αλλά όπως είπες, τα φάρμακα δεν αντιμετωπίζουν την ουσία του προβλήματος, όμως οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να αντιμετωπιστεί η ουσία, είναι δυσκολότερο να γίνουν χωρίς κάποια αρχική βοήθεια. Αυτό τουλάχιστον για την περίπτωσή μου. Είναι κύκλος.
Πήρα τα φάρμακα για να με βοηθήσουν να κάνω κάποιες αλλαγές και οι αλλαγές με τη σειρά τους να με βοηθήσουν να απαλλαγώ από το πρόβλημά μου.

Μπράβο πάντως που κατάφερες να το ξεπεράσεις όλο αυτό. Σε αυτό ελπίζω και εγώ τώρα, να φτάσω σε τέτοιο σημείο.

Α, είδα και στο άλλο θέμα που απάντησες σε αυτό που έγραψα. Συμφωνώ, αλλά δεν απάντησα γιατί όντως, είναι πολύ μεγάλη κουβέντα και θα βγούμε εντελώς εκτός θέματος αν το πιάσουμε!

Πρώτα από όλα να σου πω για το άλλο θέμα.Καλά έκανες που δεν απάντησες.Η τοποθέτησή σου για τα περί θεού ήταν άψογη και μακάρι να το καταλάβαιναν όλοι αν τους το έλεγες έτσι.Δεν το καταλαβαίνουν όμως οι άνθρωποι γιατί κατά κάποιο τρόπο θέλουν να βρίσκονται σε έναν συνεχόμενο πόλεμο επιχειρημάτων.Αν δεν υπήρχε αυτό το ''τα ξέρω όλα κι έχω δίκιο'' η τοποθέτησή σου θα ήταν υπέρ αρκετή.Έλα όμως που όλοι απαντάνε με το ''ναι αλλά...'' .Για μένα δεν υπάρχει πρόταση μετά το ''ναι αλλά'' και δε δίνω καμιά σημασία.Στο θέμα μας τώρα!

Αναφέρεις ότι κάτι πρέπει να γίνει γρήγορα.Γιατί?Ποιος το λέει ότι πρέπει να γίνει γρήγορα?Με αυτό και μόνο που λες βάζεις μία έξτρα πίεση στον εαυτό σου.Έχω πολλά παραδείγματα να σου πω.Π.χ.Πρέπει μέχρι τα 35 να έχεις οικογένεια.Ποιος το λέει?Πρέπει να χάσω 30 κιλά μέχρι τα χριστούγεννα.Γιατί άμα χάσεις 10 θα σε πειράξει?Σε αυτό πρέπει να λάβεις υπόψιν και τον παράγοντα του δε το κάνω,οπότε τα 10 τελικά είναι +20.Μπλέχτηκα πάρα πολύ με αυτά και θεώρησα πολλές καταστάσεις μου σαν αποτυχία,βάζοντας ανέφικτους στόχους.Μάλλον είχα άλλη αίσθηση της φυσικής τι να πω!!!
Σε αυτό υπάρχουν παγίδες.Στο πρέπει.Μια παγίδα είναι ο χρόνος,όπως θα κατάλαβες.Γιατί πρέπει να γίνει γρήγορα?Και πόσο είναι το γρήγορα?Μπορείς να μου απαντήσεις?Το γρήγορα το δικό μου ίσως διαφέρει από το δικό σου.
Πάλι το παράδειγμα,της παλιάς νοοτροπίας των γιαγιάδων.Αντε να περάσεις στις εξετάσεις,να σπουδάσεις,να τελειώσεις,να βρεις μια δουλίτσα και να παντρευτείς μέχρι τα 30-35 (τα πέντε χρόνια έχουν να κάνουν με το πόσο openmind ήταν η γιαγιά.Aν ήταν τσακαλάκι έδινε και 5 χρόνια συν στον άντρα σε σχέση με άλλες γιαγιάδες.χαχαχαχα) ....Γιατί πρέπει να γίνει έτσι?
Σε μπερδεύω το ξέρω αλλά ο χρόνος είναι μια έξτρα πίεση.

Έβλεπα μια ταινία και σε κάποια φάση τους ξεφεύγει ένας κρατούμενος από αεροπλάνο και λέει ο ένας στον άλλο ''Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο επίθεσης'' και του απαντάει ο αλλος ''έχω ένα σχέδιο,ΕΠΙΘΕΣΗ''.....
Ίσως σου φαίνεται αστείο κι ίσως εγώ τα υπεραναλύω όλα.Εδώ όμως έχει να κάνει με το πως αντιμετωπίζει ο καθένας το κάθε πρόβλημα.Θα έχεις ακούσει δηλαδή πολλές φορές το κλασικό ''πήγαινε κόντρα στις φοβίες σου''.ΤΙ φοβάσαι?Να μπεις σε αστικό?Μπες σε αστικο και θα το ξεπεράσεις.Σε άλλους ισχύει,σε άλλους όχι.Είναι το πόσα ψυχικά αποθέματα έχεις μάλλον.Εγώ δεν μπόρεσα να το κάνω αυτό.Εσύ ισως μπορέσεις,ο άλλος πάλι όχι.....
Όλα αυτά μπορεί για κάποιον που τα διαβάζει να είναι αστεία,αλλά μόνο εμείς ξέρουμε τις δυνάμεις του εαυτού μας και κανείς άλλος.Εσύ ξέρεις μόνο πως θα αντιδράσεις μετά από παρόμοιες εμπειρίες.

Αν βάζεις ανέφικτους στόχους σαν εμένα πχ,το μόνο που θα καταφέρεις είναι τα αντίθετα αποτελέσματα......

φιλοι μου καλησπέρα οι κρίσεις πανικού αυτή την βδομαδα ήταν πολύ έντονές τελικά καταλαβα οτι οσο πιο πολυ άγχος έχεις τοσο πιο πολυ χτυπάνε......και δεν φτάνει μόνο αυτό σημερά μετά απο 6 μέρες θεραπεία με zoloft μ έχει πίασει κάψιμο σε όλο μου το σώμα.μακάρι μια μερά να ξυπνήσω και να σταματήσουν όλα αυτά

Quote:

---

Originally Posted by Touch_The_Sky

Καλο παιδακι φαινεσαι βρε συ C.N!!
Και ειχα διαβασει οτι οι κρισεις πανικου χτυπανε τα καλα παιδια..Γιατι δεν θελουν να στεναχωρουν τους αλλους,δεν λενε οχι κλπ κλπ!!!

---

ετσι ειναι.

Φίλε μου καλησπέρα,πλέον δεν την πάλεψα και γω μ αυτά τα περίεργα,και πήγα σ ένα γιατρό,και μου έδωσε την δική σου αγωγή,LADOSE 20MG + ZANAX 0,25 αλλά με άλλες οδηγίες..
Μισό ladose μέρα παρά μέρα για 10 μέρες,το πρωί μαζί με 0,25 ζαναξ, μετά το πρωινό και το βράδυ πάλι ζαναξ 0,25...
Μισό ladose κάθε μέρα για για 10 μέρες μαζί με ζαναξ ,μετα το πρωινό,και το βράδυ ζαναξ,και μετά τις 20 μέρες ενα ολόκληρο ladose 20mg μαζί με ζαναξ μεχρι να με ξαναδεί σε 2 μήνες γιατί λέει είναι αργό χάπι αλλά καλό..
Ταυτόχρονα μου είπε να βρώ εναν καλό ψυχαναλυτη γιατι ο ίδιος δεν δουλεύει ψυχαναλυτικά(καλύτερα γιατί κοστίζει και 120ε η επίσκεψη είναι καθηγητής)..
Τό θέμα είναι οτι τα φάρμακα τ αγορασα αλλά....Ανοιξα το χαρτάκι..Και τι το θελα...Διάβασα στις παρενέργειες για γρήγορο και ακανόνιστο παλμό,και φοβάμαι πάρα πολύ να το πάρω..
2 μέρες τα χω δίπλα μου και συνέχεια σκέφτομαι να το κουμπώσω να τελειώνω αλλά όλο φοβάμαι...Τι να πώ..Ολο φόβοι...