Ειναι 1 η ωρα το βραδυ είχα μια πολυ κουραστικη μερα το σωμα μου θελει να ηρεμησει αλλά το πνευμα μου αρνείται πεισματικα. Νιωθω οτι εκανα πολύ μεγάλο σφαλμα στον εαυτο μου, Μετα τον χωρισμο μου ημουν στα προθυρα της καταρευσης. Τωρα μετα από ολο αυτο νιωθω πως η καταθλιψη με εχει κυριευσει υπαρχουν στιγμες που μου κοβεται μεχρι ο αερας που αναπνεω και μετραω μεχρι το 10 για να συνελθω. Ολη αυτη η υπομονη για το παρακατω νιωθω θα με διαλυσει, υπομονη μην τον πιεσεις, αλλωστε το λενε ακόμα και βιβλια ψυχολογιας, αστον καμια 20ρια μερες για να του λειψεις, για να μην πεις λογια που δεν πρεπει, να βρεις και εσυ τον εαυτο σου, να πατησεις ξανα στα ποδια σου. Αλλά αυτο τι κανει στον ψυχισμό μου; Τον ροκανιζει σαν το σαρακι. Θελω να τον βρισω, Θελω να του πω ότι μου ελειψε, θελω να αναλυσω μια προς μια όλες τις κινησεις μου και του, πολλές και γρηγορες σκεψεις που μου κουραζουν τον νου...Οταν τα σκεφτεσαι όλα με ηρεμο μυαλο βλέπεις οτι τα σημαδια υπαρχουν αλλα εισαι πολυ εντυπωσιασμενος να τα δεις. Οταν σκεφτεσαι με ηρεμο μυαλο σκεφτεσαι τις φανφαρες που σου ειπε ο αλλος και ποσο δεν τις ακολουθησε. Σημερα ειχε 2 λογους για να με ψαξει να δει αν ειμαι καλα αλλά δεν μου εστειλε μνμ να δει τι κανω. Λεω στον εαυτο μου απλά δεν σε γουσταρει αλλα αυτό γεμιζει ενα δηλητηριο την καρδια μου και με κανει να χανω όλη την ενεργεια του ειναι μου. Πως απο το να δουλευει 14 ωρες μετα μπορουσε να βγαινει μαζι μου 7 ωρες και να κοιμαται τοσο λιγο και τωρα δεν μπορει. Του ειχα πει στην αρχη πως ο καθενας μας μπορει να μεταφραζει τις πραξεις του άλλου αναλογα με το αν θελει να νευριασει μαζι του η να τον αγαπησει. Εκείνος 30 μερες κανει μαζί μου το πρωτο θα μπορουσε απλά να μου ειχε πει ζηλευεις και να νιωσει κολακευμενος αλλωστε δεν του μιλησα και τοσο ασκημα πια..Σκεφτομαι όταν μου ειπε ότι πηρε ένα δειγμα του πως ειναι να ξυπνάει μαζί μου και μάλλον είμαι ειδικος στα ξυπνηματα. Αλλά τωρα σκέφτομαι πως η λεξη δείγμα δεν ήταν και τόσο καλή λέξη, ίσως αλήθεια πήρε το δείγμα του και εξω από την πορτα. Σκεφτομαι οτι μερικες φορές εψαχνα τα χειλια του και εκεινος μου εδινε φιλια στο κεφαλι και στα ματια, δειγμα πως δεν ειχε ξεκαθαρισει μεσα του. Σκεφτομαι οτι μου ελεγε οτι η αδερφη του ειναι πολυ πληγωμενη απο τους αντρες και την συμβουλευει και θελει να ειναι προτυπο αντρα και εγω νομιζα πως αυτα που ελεγε αυτα θα εφαρμοζε στην μεταξι μας συνηπαρξη. Σκεφτομαι οτι προχτες μου ελεγε οτι τσακωθηκε με καποιους στην δουλεια γιατι μου μιλησαν ασκημα και δεν θελει να μου φερονται ετσι, και αυτος μου φερεται χειροτερα. Σκεφτομαι οτι με εβαλε να του ορκιστω οτι δεν θα ξανανευριασω και δεν θα ξανατσακωθουμε και τι κανει γιαυτο; Πρεπει να του μιλησω να τα βγαλω απο μεσα μου, αλλα ξερω πως αν κανω ξανα μια τετεια κουβεντα θα σημαινει σιγουρα το τελος, οχι οτι τωρα δεν εχει σημανει αλλά τουλαχιστον δεν εχουν υποθει διαφορα λογια...Αλλά οσο τα κραταω μεσα μου τοσο με πνιγουν, νιωθω αρνηση για το οτιδηποτε λες και ολη η ενεργεια μου χανεται, δεν μπορω να διαχειριστω αλλο αυτη την κατασταση, πονουσα πολυ ηδη για τον χωρισμο μου και αυτο με διελυσε. Ποτε ειναι η σωστη στιγμη να μιλησουμε και ποια ειναι τα σωστα λογια που πρεπει να ειπωθουν, πόση ειναι η σωστη σιωπη, ποση είναι η γραμμή της αντοχης μου νομιζω εχω φτασει στα ορια μου...