Α, γιατί; Νόμιζα ότι θα έμενες κανένα εξάμηνο όπως έλεγες...τόσο πολύ σ' επηρέασε το φόρουμ; Μου κάνει εντύπωση αυτή η αρνητική επιρροή που περιγράφεις, εμένα προσωπικά στις περισσότερες περιπτώσεις με βοηθάει και δεν με κάνει να πιστεύω ότι έχω πράγματα που δεν έχω...Quote:
Originally Posted by Depressed_soul
Το είπα ο δόλιος, αλλά στο τέλος βλέπω να καταγράφω στη ζωή μου και έναν ακούσιο εγκλεισμό....
εγω προσπαθω να βοηθησω με τα λιγα που ξερω :)
Τότε ήρεμα γιατί οι εντάσεις με ταράζουν περισσότερο και δεν το αντέχω...και δεν μπορούμε να κάνουμε συζήτηση έτσι...Quote:
Originally Posted by Αρης31
Κι επίσης η εκκλησία δεν είναι κάτι κακό, ακόμα κι αν εσύ δεν πιστεύεις...ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει ή όχι... :)
φυσικα οτι πεις :)
Ευχαριστώ! :)Quote:
Originally Posted by Αρης31
Άντε παιδιά, μαζευτείτε να πούμε καμιά κουβέντα τώρα που ηρεμήσαμε...
Τελικά ξέχασα να πάρω εφημερίδα.
Α, κρίμα... :( Αύριο δεν θα υπάρχουν ακόμα στα περιοδικάδικα; (δική μου λέξη :p)Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
εσεις που μπορειτε και διαβαζετε και ενημερωνεστε δε μου απαντησετε στο αλλο θεμα σχετικα με το ασφαλιστικο
Θα μειώσουν νομίζω τις συντάξεις άνω των 1000 ευρώ.
Α, δεν ξέρω αν θα έχουν αύριο! "Περιοδικάδικα", χεχε, ωραία λέξη. Θα την χρησιμοποιώ κι εγώ. Κι ο αδελφός του άντρα μου φτιάχνει δικές του λέξεις. Το mountain bike π.χ., το λέει βουνοποδήλατο.
Χαίρομαι που σου άρεσε, τελικά βρήκες τίποτα;Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Χαριτωμένο και το βουνοποδήλατο :D
Εγώ ξύπνησα πριν καμιά ώρα και στην αρχή νόμιζα πως ξημέρωσε κι άργησα για τη δουλειά... :confused: Εν τω μεταξύ αγρίεψε απότομα και πολύ ο καιρός εδώ, έριξε καρεκλοπόδαρα το μεσημέρι και κάνει κρύο...
Δεν πήγα τελικά γιατί είχα μαστορα στο σπίτι, το οποίο έχει μετατραπεί σε γιαπί γιατί έπεσε ο σοβάς από το ταβάνι της κουζίνας και το επισκευάζουμε. Μετά είχαμε συνέλευση της πολυκατοικίας. Όλο "χαριτωμένες" δουλειές μου βγαίνουν τελευταία! Εδώ στην Αθήνα δεν έβρεξε το απόγευμα. Πώς αισθάνεσαι γενικά; Εγώ είμαι λίγο αγχωμένη και η διάθεσή μου όχι και τόσο καλή γιατί η εβδομάδα μου έχει πολλές αγχωτικές δουλειές. Αλλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Διάβασα κάπου οτι όσο σκέφτεσαι και επεξεργάζεσαι τα άγχη και τους φόβους τόσο τα βοηθάς να μεγαλώσουν.
Δεν αισθάνομαι και τόσο καλά μ' αυτόν τον καιρό, με μελαγχολεί το κρύο κι η βροχή...και με τρομάζει κιόλας, με κάνει να νιώθω ευάλωτη ο άσχημος κι "απειλητικός" καιρός...Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Τώρα όσον αφορά του φόβους εγώ έναν μεγάλο που έχω τουλάχιστον και μου δυσκολεύει την ζωή πρέπει να τον ξεπεράσω και νομίζω πως για να γίνει αυτό πρέπει να τον συζητήσω, εσύ τί λες; Κι αν συμφωνείς να στον πω να πάρω και γνώμες; Ίσως βοηθήσει...
Ναι, αν θέλεις. Νομίζω έχω να σου πω γνώμη για τον φόβο γιατί έχω και προσωπική πείρα.
Εγώ προσωπικά ξεπέρασα έναν φόβο μου μέσα από δυσάρεστες καταστάσεις και με όπλο τον θυμό μου
Λοιπον, από μικρή φοβόμουν το σκοτάδι, τα φαντάσματα, τους διαβόλους, τους κλέφτες, και γενικά φοβόμουν να μείνω μόνη μου, ειδικά τα βράδια. Όταν τύχαινε να λείψει ο άντρας μου από το σπίτι το βράδυ πήγαινα στο πατρικό μου να κοιμηθώ. Η φαντασία μου έπλαθε μορφές και παρουσίες που με έκαναν να μην μπορώ να κοιμηθώ. Κάποια στιγμή, πριν μερικά χρόνια, άρχισαν να συμβαίνουν πολύ δυσάρεστα γεγονότα στη ζωή μου, το ένα πίσω από το άλλο. Πολύ σοβαρά και πολύ δυσάρεστα! Ένα βράδυ, εν μεσω αυτών των καταστάσεων, έμεινα μόνη μου στο σπίτι. Στην αρχή είχα όλα τα φωτα ανοιχτά και την τηλεόραση μαζί και καθώς περνούσε η ώρα έκλειναν τα μάτια μου από τη νύστα αλλά και στον παραμικρό θόρυβο με έπιανε φρίκη και ξυπνούσα.
Κάποια στιγμή που κοιμήθηκα είδα έναν εφιάλτη και ξύπνησα. Εκείνη τη στιγμή που ξυπνούσα ένιωσα έναν απέραντο θυμό και ένα αίσθημα αδικίας σε βάρος μου και σκέφτηκα : Εγώ αυτά που θεωρώ απαίσια και τρομαχτικά τα έζησα στην πραγματική μου ζωή, δεν μπορεί να με τρομάξει κανένα φάντασμα πλέον ! Άι σιχτίρ από κει χάμω! είπα από μέσα μου. Και από τη αγανάκτησή μου δεν ξαναφοβήθηκά. Κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου οτι είναι τεράστια αδικία να έχω τόσες στεναχώριες και επιπλέον να φοβάμαι να ξεκουραστώ λίγο. Από τότε, κάθε φορά που πάει να με πιάσει φόβος λέω μέσα μου: Όχι, είναι άδικο! Είναι άδικο! Και το πιστεύω αυτό που λέω. Είναι άδικο! Και τελικά δεν με πιάνει φόβος.