Ο εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων...

Quote:

---

Originally posted by Darkness
Παιδια σας ευχαριστω πολυ ΟΛΟΥΣ.. με βοηθαει να ακουω τις αποψεις σας.Αισθανομαι οτι δεν ειμαι μονη..

Αποφασισα να το αφησω λιγο καιρο το θεμα μεχρι να ξεκαθαρησω τι θελω και τι μπορω..Θελω να ηρεμησω και λιγο..:(

Φοίβη δεν ξερω γιατι αλλα το μνμ σου μου προσφερε απίστευτη ηρεμία και γαληνη.σα να καταφερες να μπεις στο μυαλο μου και να βαλεις λιγη ταξη..σ ευχαριστω...

---

Σε ευχαριστώ κι εγώ darkness για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι που αισθάνεσαι οτι δεν είσαι μόνη καθώς και για την απόφασή σου να χαρίσεις στον εαυτό σου χρόνο. Σου εύχομαι ακόμα να βρεις την πολύτιμη ηρεμία που τόσο χρειάζεσαι.

Γεια σας παιδια!τι κανετε?

Εκανα αυτο που νομιζα σωστο..προσπαθησα να ηρεμησω λιγο..ματαια.Ειμαι αδυναμος ανθρωπος.Αλλοι τα χουν καταφερει απο πολυ χειροτερα και γω..νιωθω αχρηστη.
Ωρες ωρες πνιγομαι..τιποτα δεν μπορει να με κανει να νιωσω καλα..μου ρχεται να γραψω ενα γραμμα ,να πω ολες τις μλκ που εχουν γινει ,να τ αφησω και μετα να παω να πεσω πανω σε κανα αυτοκινητο να ησυχασω.να μην χρειαστει να δω τπτ αλλο πια.
Και μετα με πιανουν οι ντροπες μου..εγω και πεθαμενη παλι θα ντρεπομαι...
ειμαι χαλια..δεν αντεχω αλλο:(
Γραφω εδω και σας σας εχω ζαλησει..με βοηθησατε στον παρελθον αλλα παρολα αυτα μετα κολλαω, δν κανω τπτ, δεν μπορω να κρατησω την καλη μ διαθεσει πανω πο 2-3 μερεσ...
:(:(:(

Γεια σου Darkness,
Με λένε Ελίνα και είμαι επίσης 16!
Καταρχήν,δεν υπάρχει αδύναμος άνθρωπος!Όλοι κρύβουμαι μία τεράστια δύναμη μέσα μας,αρκεί να το πιστέψουμε!Με αυτήν μπορούμε να κάνουμε τα πάντα κσι να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες,γι αυτό πρώτα κοίτα να τα βρεις με σένα!
Τα προβλήματα επίσης δεν μπορούν να μπουν σε κλίμακα,γι αυτό μην σκέφτεσαι ότι άλλοι περνάνε και χειρότερα!Αυτός είναι ο Γολγοθάς σου και πρέπει να τον ανέβεις!Το να τον συγκρίνεις με άλλους δεν σου δίνει κουράγιο ίσα ίσα που σε αποκαρδιώνει!
Προσπάθησε να κρατήσεις ανθρώπους γύρω σου που να σε αγαπάνε,όπως η κολλητή σου,η οποία για να ειναι κοντά σου σημαίνει ότι θα σου στέκεται και στα κακά και καλά,οπότε πάντα θα θέλει να ακούει και να βοηθάει!
Η αυτοκτονία δεν είναι λύση!Στην ζωή μας πρέπει να διαλέγουμε τον δύσκολο δρόμο!Και εξάλλου σκέψου ότι δεν θα ήθελες καμία άλλη κοπέλα να πάθει τα ίδια από το συγκεκριμένο άτομο!
Όσο δύσκολο και αν σου είναι πρέπει να βρεις κουράγια και να πας σε ψυχολόγο εστω και στα κρυφά!Εμείς μπορούμε να δίνουμε συμβουλές,αλλά μόνο ένας ειδικός μπορεί να δώσει την λύση!Επίσης,αν και έχεις πει ότι δεν θα ήθελες,πρέπει να τον καταγγείλεις,γιατί σίγουρα δεν θα σε η τελευταία κοπέλα που θα έχει δεχτεί κακοποίηση από αυτόν και εξάλλου κάποτε πρέπει να τιμωρηθεί!!!

Ελπίζω να βοήθησα έστω και λίγο!
Καλή τύχη και αν χρειαστείς κάτι εδώ θα περιφέρομαι!!!

Καλησπέρα. Darkness διάβασα κυρίως τα δικά σου posts προσπαθώντας να καταλάβω σε τι περιβάλλον ζεις και πως αντιμετωπίζεις τα πράγματα. Υπογραμμίζω ότι δεν είμαι ειδικός.
Η σεξουαλική παρενόχληση/κακοποίηση σε παιδιά είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ. Φυσικά δεν περιμένατε εμένα να το επισημάνω αυτό. Αλλά για σκέψου Darkness, μήπως ο αδερφός σου δεν έχει εμμονή μόνο μαζί σου; Μήπως είναι γενικά παιδόφιλος (αν αυτός είναι ο σωστός χαρακτηρισμός) και έχει παρενοχλήσει κι άλλα παιδιά; Σου έχει περάσει από το μυαλό κάτι τέτοιο; Πως εκλαμβάνεις αυτό το ενδεχόμενο;
Όσον αφορά εσένα, ξέρω πως αντιμετωπίζεις έναν Γολγοθά, αλλά η αυτοκτονία δεν είναι λύση. Είσαι σε ηλικία που όσοι έχουμε περάσει από αυτή ξέρουμε τις δυσκολίες της. (Δεν απέχω πολύ, είμαι 20) Κι εσύ θα τις διακρίνεις με το που θα περάσουν δύο χρόνια και θα φύγεις από το σπίτι (λόγω σπουδών κ.λπ.) Με το που θα φύγεις, η κατάσταση θα ελαφρύνει, γιατί θα αλλάξει η καθημερινότητά σου, ο τρόπος ζωής σου, είναι πιο εύκολο να αποφεύγεις αυτά που σε ενοχλούν.
Το θέμα είναι ότι η οικογένεια καλώς ή κακώς είναι η ρίζα μας και τα προβλήματα που αναπτύσσονται στη ρίζα μας μας κυνηγούν μια ζωή (σου μιλάω εκ πείρας, δε θέλω να απογοητευτείς, αλλά να γνωρίζεις τι έχεις να αντιμετωπίσεις ακόμα και τότε). Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι που θα γυρνάς σπίτι σου, θα έχεις να αντιμετωπίσεις και τους γονείς σου και τον αδερφό σου φαντάζομαι. Ένας ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις ό,τι έχεις ζήσει, αλλά και το πως να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες των βιωμάτων σου κατά το παρελθόν.
Να ευγνωμονείς το Θεό που έχεις δίπλα σου δυο ανθρώπους να σε στηρίζουν, ακόμη και με τον τρόπο τους.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι: Από το ευρύτερο οικογενειακό σου περιβάλλον δεν υπάρχει κάποιος ενήλικας που να μπορείς να του εκμυστηρευτείς τι γίνεται με τον αδερφό σου (θείος, θεία, γιαγιά, παππούς, νονά, κάποιος;;;;) και να σε βοηθήσει να το αποκαλύψεις στους δικούς σου με τέτοιο τρόπο ώστε να σε πάρουν στα σοβαρά;
Αλήθεια, αυτά που του ξεφεύγουν όταν έρχεται σπίτι σας, τι είναι; Εννοώ, γίνονται αντιληπτά μόνο από σένα που γνωρίζεις ή μπορούν να βάλουν σε υποψίες και τους γονείς σας που δε ξέρουν τι συμβαίνει; Φαίνεται να νιώθει τύψεις από αυτά που του ξεφεύγουν;

Ελπίζω να βρεις τη γαλήνη που έχεις ανάγκη και να μη βασανίζεσαι πια.

Αγαπητή Darkness δεν είσαι αδύναμος άνθρωπος, είσαι ένα άτομο που του συνέβει κάτι που είναι γενικά και ασυνήθιστο και μή αποδεκτό και επίπονο.

Ασε τις αυτοκτονικές μαλακίες. Είμαι πολύ μεγαλύτερή σου και από την ηλικία των 9 χρόνων είχα πολύ επίπονες εμπειρίες σαν παιδί, μπορεί όχι από συγγενικό μου πρόσωπο αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι στις πληγές στην ψυχή μου.

Μία συμβουλή. Πες τα όλα κάντα όλα λίμπα. Όταν έφτασα στο αμήν έτσι έκανα και πίστεψέ με ούτε ο κόσμος χάλασε -τσάμπα οι φοβοι- και της *******ς έγινε και όλα φάνηκαν πώς ακριβώς είχαν συμβεί.

Η πληγή δεν έφυγε ούτε πιστεύω οτι θα φύγει ποτέ αλλά τουλάχιστον δικαιώθηκα.

Να σου πω κάτι? Τίποτα δεν είναι όπως ήταν και τα σημάδια είναι πολλά. Αλλά το να μην έχεις τύψεις και ενοχές και ντροπές είναι πολύ σημαντικό.

Αναρωτήθηκα και πάλεψα μέχρι να αποκαλύψω τα συμβάντα αλλά ξέρεις κάτι?

1. Εμείς θα τα κουβαλάμε μέχρι τέλους
2. Δεν θα ξεφύγουν με ελαφρα
3. Οι τύψεις δεν είναι δικό σου θέμα. Όσοι δεν το ψιλιάστηκαν. \'Όποιος το έκανε αυτονών θέμα είναι. Μην το φορτώνεσαι άδικα. Έτσι κι αλλιώς θα το θυμάσαι πάντα

Darkness διάβασα με προσοχή αυτά που έγραψες και ομολογώ πως είναι κάτι απαίσιο και φρικιαστικό. Κάποια στιγμή όταν βρω το κουράγιο θα γράψω κι εγώ την προσωπική μου εμπειρία από πολύ κοντινό συγγενη... Είναι πολύ καλό πάντως που το έβγαλες από μέσα σου. Εγώ δυστυχώς το κρατούσα πολλά χρόνια , το είχα σχεδόν διαγράψει Απο το μυαλό μου... Σου εύχομαι να μπορέσεις να βάλεις ολη σου την δύναμη, να κάνεις υπομονή ώσπου να περάσουν τα 2 χρόνια και να ξεπεράσεις όλα \'οσα σε βασανίζουν... Η ζωή είναι όμορφη και να ξέρεις ότι σίγουρα θα έρθουν καλύτερες μέρες.. Κράτα μόνο τα καλά και τα θετικά και κάποια στιγμή ζήτα βοήθεια από κάποιον ειδικό.. Είμαι σίγουρη πωε θα σε βοηθήσει αρκετά..

Καλησπέρα παιδιά! τι κάνετε?
kali_dinam, σε αυτά που με ρωτάς ελπίζω να μην εχει πειράξει και αλλα παιδιά.. ελπίζω.. θελω να ελπίζω πως όχι.
Το σκέφτηκα αυτό που μου αναφερεις και καταλαβα πως αν δεν ξεμπερδεψω με το παρελθον μου δεν θα προχωρήσω ποτε παρακάτω..
Καποιον μεγαλυτερο δεν εχω.. υπάρχει μια θεια που εχω πολύ καλη αλλα δεν την βλεπω καθόλου συχνα και την ντρεπομαι πολύ, οποτε αποκλείεται .
Αυτά που του ξεφεύγουν με τίποτα δεν μπορεί να καταλάβει καποιος που δεν ξερει. Δεν ξερς αν νιωθει τυψεις αλλα δεν νομιζω.. νομίζω ότι του είναι αδιάφορο το θεμα γιατι δεν νομιζει πως μπορς να κανω κατι.

MARLA εχεις απόλυτο δικιο… :(

Mpourmpoulithra θα περιμένω οποτε και αν θες..

Αυτό που ηθελα να σας πω και με εχει σοκαρει απίστευτα είναι το εξης: εχω μια κολλητη..της τα εχω πει όλα τωρα…την αγαπω πολύ και η μανα μου το ξερει αφου κάθε μερα ειμαστε μαζι.Περσι λοιπον όταν ειχα κανει 1 απόπειρα αυτοκτονίας, μετα από λιγες μέρες πηγε η μανα μ στην κολλητή μου να την ρωτησει αν ξέρει τιποτα γιατι ειμαι ετσι..Πρωτα απ όλα σοκαρίστηκα που ενδιαφέρθηκε αλλα περισοτερο γιατι γυρνα κάποια στιγμη και λεει στην φιλη μου «ότι και αν εχει γινει,ακομα και με το άλλο μου παιδι ,δεν θα βοηθησω το παιδι μου?(εμενα)» Εχω παθει σοκ. Ειπε στην κολλητή μου να μην μου πει τιποτα για αυτό αργησα να τα μαθω. Η φιλη μου λέει ότι την ρώταγε τοσο πολύ (η μανα την κολλητη μ) που κατάλαβε ότι δεν ξερει τιποτα.

Αρα μαλλον εχει καταλάβει την αντιπάθεια μου προς εκείνον…δεν μπορω να σκεφτώ τιποτε άλλο…:o

Επίσης προσπαθώ εδώ και καιρο να γραψω εκεινο το γραμμα, (γιατι προφορικά δεν νομιζω να γίνει ποτε να μιλήσω)και ουτε να αρχισω δεν μπορω..ειμαι αξιολύπητη…
:(:(:(

αλλος ειναι ο αξιολυπητος και οχι εσυ darkness.απο οσο καταλαβα απο τα 12 χρονια και μετα ο αδερφος σου δεν σε ξαναενοχλησε.πρωτη ερωτηση μου ειναι τι τον εκανε να σταματησει;μηπως το καταλαβαν οι γονεις σου (γιατι αν γινοταν κατι για τοσο μεγαλο χρονικο διαστημα κατι θα επεφτε στην αντιληψη τους) και τον αναγκασαν να σταματησει;αν εγινε κατι τετοιο τοτε σημαινει πως το ξεραν και το ξερουν,απλα θελουν να το κρυψουν για να μη βγουν οι αδυναμιες τους σαν γονεις στη φορα.(και ο λογος που ρωτουσε την φιλη σου ειναι για να δει ποσα ξερει).αν ισχυει αυτος ο συλλογισμος τοτε δεν υπαρχει καμια περιπτωση να δεχτουν αυτα που θα πεις,και θα σε βγαζουν ψευτρα,και οσο πιο γρηγορα αποφασισεις να τα ξεχασεις ολα αυτα τοσο πιο καλα για αυτους.αυτο που θελω να πω και κρινοντας απο τα λεγομενα σου,ειναι πως λιγο πολυ εισαι μονη σε αυτη τη μαχη,πιθανοτατα δεν προκειται να εχεις υποστηριξη τους δικους σου και δεν ξερω αν αξιζει να προσπαθεις να τους αποδειξεις κατι,για πραγματα που μαλλον ισως γνωριζουν εδω και πολυ καιρο.αυτο που αναρωτιεμαι ειναι τι μπορεις να κανεις απο δω και περα.ενα ειναι το σιγουρο,να μη το βαλεις κατω.λες πως εισαι αδυναμος χαρακτηρας,και εχεις και την δικαιολογια να εισαι.αλλα ....... μηπως ειναι καιρος να ξεκινησεις να βλεπεις τα πραγματα με λιγο διαφορετικο τροπο;να ξεκινησεις να εμπιστευεσαι τον εαυτο σου;να μη εχεις πανω απο ολα το τι σκεφτονται οι δικοι σου αλλα να σκεφτεσαι εσυ το τι ειναι καλο για σενα;το οτι μιλας στο φορουμ δειχνει πως προσπαθεις και αυτο ειναι καλο και πολυ ελπιδοφορο.δυσκολος και μεγαλος ο αγωνας σου,χρειαζεται να αλλαξεις τροπο σκεψης και αυτο θα γινει σιγα σιγα,αρκει να το καταλαβεις και εσυ,πως ο τροπος που σκεφτεσαι αυτη τη στιγμη δεν βοηθαει.

Darkness, διαβάζοντας την ιστορία σου είδα κάπου που ανέφερες ότι η μητέρα σου δεν είναι εντάξει απέναντί σου. Έλεγες μάλιστα πως σε μία κρίση πανικού που είχες πάθει αυτή γκρίνιαζε που αναγκάστηκε να αφήσει τη δουλειά της εκείνη τη μέρα. Ο πατέρας σου τι τύπος είναι? Μήπως είναι πιο ισορροπημένος, πιο συναισθηματικός?
Συμφωνώ με την άποψη που αναφέρθηκε παλιότερα, να απευθυνθείς στο Χαμόγελο του Παιδιού. Αυτοί είναι ειδικοί και ξέρουν πώς να το χειριστούν. Κατά τη γνώμη μου αξίζει να τιμωρηθεί ο αδελφός σου αλλά και η μητέρα σου που κάνει ότι δεν βλέπει και δεν ακούει. Σίγουρα όμως δεν πρέπει να τιμωρείσαι εσύ. Ούτε να καταπιέζεσαι, ούτε να φοβάσαι επειδή ήρθε ο αδελφός σου. Μη του κάνεις αυτή τη χάρη. Σίγουρα ο μόνος που δεν φταίει είσαι εσύ.
Είμαι σίγουρη πως τελικά θα βρεις τον τρόπο και θα βάλεις τα πράγματα στη θέση τους ώστε να ζήσεις τη ζωή που σου αξίζει!

Nature,
δεν μου αρεσουν οι λεξεις που χρησιμοποιεις,
Λεξεις οπως τιμωρια δεν προσφερουν κατ εμε εξιλεωση, προστασια, σιγουρια.

Η κοπελα πιστευω οτι χρειαζεται στηριξη (τι σοι αυτο ειναι ενα αλλο κεφαλαιο) και να βαλει το καθε τι που την στοιχειωνει στην σωστη του διασταση.
Δεν πιστευω στην τιμωρια των υπευθυνων οσο στην στηλιτευση των γεγονοτων προς πασα κατευθυνση εκει που αφορα τον καθενα.

Ειναι σαφες οτι σε μια ηλικια που εισαι εξαρτημενος ειναι παρα δυσκολο να σηκωσεις κεφαλι και να πεις αυτα που σε βασανιζουν.
Αμεσως θα ακουσεις απαντησεις υπο-τιμησης κυριως γιατι νιωθεις υπο.
Επισης σαφες ειναι οτι η κοπελα ζηταει δικαιωση και κατα συνεπεια εξιλεωση και να ελευθερωσει την ψυχη της απο τα βαρη που κουβαλαει.
Πρεπει ομως να συνυπολογισει κανεις την καθημερινοτητα την οποια ζει.

Με τα οσα εχω διαβασει φαινεται οτι δεν υπαρχει ορατο φως στο τουνελ.
Ωστοσο εχω ενα σκεπτικο για να μπορεσει να βελτιωσει την κατασταση της.


1.Βρες τους φιλους σου και μιλα τους η θα ελεγα κανε καινουριους αν χρειαζεται.
2. Ειναι πολυ σημαντικο να μοιραστεις οτι εχει συμβει με τον συντροφο σου.
Βεβαια υπαρχει η πιθανοτητα να μην εχεις την στηριξη ακριβως που θα ηθελες αλλα θα πρεπει να συμπεριλαβεις οτι τοσο μπορει - τοσο δινει και αυτο δεν ειναι κακο.
Ομως επειδη μιλησα για στηριξη συντροφου, στην ουσια το εννοω στη βαση του μοιραζομαι απλως και οχι του επιλυω προβλημα.
3. Ειναι πολυ σημαντικο να αποκτησεις την στηριξη ενος ατομου κοντινου περιβαλλοντως ενηλικα φυσικα που θα κατανοησει και δεν θα σε θεωρει ως η τυπισα που παραμιλαει.
4. Θα χρειαστεις συντομα την στηριξη ενος ψυχολογου, σε αυτο ισως να μπορεις να βρεις βοηθεια σε καποιο ψυχολογικο κεντρο καποιου δημου που νομιζω ειναι δωρεαν ειτε ελαχιστων χρηματων.
Εαν εισαι ενηλικη δεν εχεις να φοβηθεις τιποτα, εαν οχι πιθανον να εχεις προβλημα, για αυτο στειλε καποιο εμπιστο προσωπο σου (πχ το φιλο σου) να ανιχνευσει την κατασταση εαν δηλαδη μπορουν να σε βοηθησουν στη κατασταση που εισαι και τελικα θα ειναι αυτο που θελεις.


Τελος οταν ερθει η στιγμη της κρισης το πιο πιθανο ειναι να μην μπορεις να παρεις τις απαντησεις που θελεις.
Μην σε απασχολησει αυτο ομως.
Εσυ θα πρεπει να εχεις υποψη σου οτι θα πρεπει να πεις αυτα που εχεις μεσα σου και τα υπολοιπα αστα σε δευτερη μοιρα.
Το ζητουμενο σου ειναι να βγαλεις οτι εχεις απο μεσα σου και το τι θα τα κανουν αυτα οι υπολοιποι, αστους να το διαχειριστουν αυτοι και οχι εσυ.
Αλλωστε ειναι προβλημα τους να αποδεχτουν να μπουν σε μια τετοια κουβεντα.
Μην μπεις ποτε στο τριπακι να ειναι κρισιμο για σενα η αποδοχη του οτι νιωθεις.



Αυτα και καλα κουραγια....

Ποσο χρονων τωρα ειναι αυτο το πραγμα?(ο αδερφος σου ενοω?)

Krino,
Η κοπέλα θέλει στήριξη και δύναμη. Όλοι αυτό προσπαθούμε να της δώσουμε. Επειδή είμαστε απ’εξω και τα βλέπουμε με πιο καθαρή ματιά από την ίδια που τα βλέπει από μέσα.
Η λέξη τιμωρία δεν σου άρεσε. Σεβαστό. Και δικαίωμά σου.
Όμως στις οργανωμένες κοινωνίες υπάρχουν Νόμοι και με τους Νόμους προβλέπονται τιμωρίες ( ή ποινές αν δεν σου αρέσει η λέξη) για τους ανθρώπους που βλάπτουν άλλους συνανθρώπους τους.
Darkness άσχετα με τις λέξεις που χρησιμοποιεί ο καθένας μας, το θέμα είναι ότι είμαστε όλοι μαζί σου!

darkness, ούτε αξιολύπητη εισαι ούτε αδύναμη, σε καμία περίπτωση...προσωπικά δεν θα μπω στην διαδικασία να χαρακτηρίσω ή να ετυμηγορήσω για τον αδερφό σου και τους γονείς σου, και γιατί οι νόμοι είναι για τα δικαστήρια και αφορούν μία άλλη διάσταση του θέματός σου, αλλά, κυρίως, γιατί έχω την εντύπωση ότι η ένταση σε κάνει να φορτώνεσαι και συ ένα μερίδιο ευθύνης ή ντροπής όπως λες, το οποίο όμως δεν είναι δικό σου...νομίζω πως και συ ξέρεις ότι είσαι δυνατή, εμένα αυτό μου βγάζεις διαβάζοντάς σε. το πώς θα ξεμπερδέψεις με το παρελθόν σου θα το βρεις εσύ και μόνο εσύ, αλλά το θέμα δεν είναι να διαγράψεις τα βιώματά σου ( δεν νομίζω πως γίνεται άλλωστε ) αλλά να μάθεις να ζεις αρμονικά με αυτά ( θέλει μια διαδικασία αυτό βέβαια ).το γράμμα που λες ... είναι όντως δύσκολο να το κάνεις, αλλά θα είναι λυτρωτικό για σένα σε κάποιο βαθμό κι ούτε χρειάζεται να είναι δομημένο, μπορείς να γράψεις τις σκέψεις σου απλά και να το κρατήσεις για σένα σαν αρχή. ( μιλάω μόνο για το γράμμα, να βγάλεις τις σκέψεις σου και όχι τα υπόλοιπα που λες φυσικά !! ) επίσης...θα μπορούσες να πας σε κάποιον ειδικό όπως σου παν τα παιδιά, που το θεωρώ απαραίτητο, πχ εγω όταν αντιμετώπιζα προβλήματα στην εφηβεία μου το έκανα, υπάρχουν τέτοια κέντρα για εφήβους πέρα από τους ιδιώτες ψυχολόγους ( τουλάχιστον όταν ήμουν εγώ έφηβη υπήρχαν κι ήταν δωρεάν ή με ελάχιστη συμμετοχή, δεν θυμάμαι με βεβαιότητα ).θα σε βοηθούσε όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά και για το μέλλον, στις μελλοντικές σου σχέσεις και σε κοινωνικό αλλά και σε ερωτικό επίπεδο, που επειδή είσαι τόσο νέα για μένα έχει βαρυνουσα σημασία να τα δουλέψεις αυτά. βάλε στόχους κι αυτοί να ξεκινάνε και να καταλήγουν σε σένα, αυτό θα σου δώσει δύναμη και πίστη στον εαυτό σου.ξέρω πολύ καλά ότι δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται κι ίσως να έχεις βαρεθεί να τα ακούς αυτά...αλλά δεν έχεις κανένα λόγο να μάχεσαι τον εαυτό σου για πράγματα που δεν ήταν δική σου ευθύνη...βέβαια, οι γονείς μας υποτίθεται πως μας φροντίζουν και μας αγκαλιάζουν συναισθηματικά, μέχρι κάποια ηλικία έστω, αλλά και απο προσωπική πείρα σου λέω πως κανένας ρόλος δεν είναι αυτονόητος και αν δεν το καναν αυτοί, καλείσαι να το κάνεις εσύ, στο βαθμό που μπορείς βέβαια. άδικο και σκληρό ίσως...αλλά έτσι είναι και μπορείς να το κάνεις, όπως μπορείς και να το ζητήσεις μέσα από τις σχέσεις σου με άλλους και όχι την οικογένειά σου, γιατί ακόμα κι αν το δικαιούσαι, δεν μπορείς να ζητήσεις από κάποιον που για τον α ή τον β λόγο δεν είναι σε θέση να σου δώσει. ειλικρινά καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη σου αυτή, αλλά μην πέσεις στην παγίδα να ζητήσεις την δικαίωση μέσα από το κατά πόσο θα σε πιστέψουν οι δικοί σου, ίσως σου φαίνεται περίεργο αυτό που λέω, αλλά μπορεί να μην σε πιστέψουν για χίλιους δυο λόγους, γιατί δεν μπορούν οι ίδιοι να σηκώσουν αυτό το βάρος κι αυτό δεν εξαρτάται από σένα, οπότε μην το κάνεις σκοπό σου, γιατί ίσως φορτωθείς μια αποτυχία που πάλι δεν θα σου ανήκει ( ελπίζω να καταλαβαίνεις πως δεν σε παροτρύνω να μην μιλήσεις, απλά σου λέω πως το να μιλήσεις δεν συνεπάγεται και το ότι θα γίνεις πιστευτή και καλό θα είναι να το χεις και αυτό κατά νου, οι άνθρωποι έχουν μερικές φορές \"επιλεκτική ακοή\" ). το θέμα είναι να κάνεις αυτό που εσύ θεωρείς λυτρωτικό για εσένα, αυτό μπορείς να ελέγξεις και αυτό θα σου δώσει την ψυχική ηρεμία που χρειάζεσαι...

Γεια σας - ξέρω ότι έχει κάποιο καιρό να μιλήσει κάποιος σ\'αυτό το θέμα, αλλά ελπίζω δυνατά να δει η darkness τι θα πω..
Darkness μου, έχω και εγώ την απόλυτα ίδια εμπειρία. Μόνο που σε μένα άρχισε στα 8 και τελείωσε στα 10.

Κι εμένα ήταν μέσα στα περιθώρια της \"πλάκας\", θυμάμαι όλα αυτά τα ηλίθια επιχειρήματα που κατέβαλε εκείνος για να με πείσει να μην αντιστεκομαι, μάλιστα νομίζω πως σήμερα 14 χρόνια μετά πιο πολύ με πληγώνει όλη αυτή η διαδικασία του να είμαι το θήραμα, το αντικείμενο κι όχι η σεξουαλική πλευρά του πράγματος. Το σώμα άλλωστε πάντα ξεχνάει, τι γίνεται όμως όταν σε υποδουλώνουν, σε υποβιβάζουν, σε παγιδεύουν και καταλήγεις να ακολουθείς και να υπακούς από φόβο;

Εγώ μίλησα στους γονείς μου γιατί αφού με τσάκωσαν να αδειάζω δύο κουτιά παυσίπονα, με βρήκαν λιπόθυμη από το αλκοόλ έξω από την πόρτα, με τσάκωσαν να κόβω τα χέρια μου και να προσπαθώ να στραγγαλιστώ με ένα λάστιχο, δεν είχα λοιπόν πολλά περιθώρια γιατί είχαν αρχίσει να τρελένονται και να με βρίζουν, από την αγωνία τους (μερικοί γονείς νομίζουν ότι έτσι θα σε στρώσουν, με το να σε βρίζουν)
Η αντίδραση ήταν πολύ χειρότερη κι από το χειρότερο σενάριο που είχα μεσα στο μυαλό μου - στο οποίο έλεγα, να με πετάξουν απο το σπίτι και να πάω να ζήσω μόνη μου αλλού μακριά τους, κάτι που θα ήταν καλύτερο..
Η μάνα μου μου είπε ότι τον ζηλεύω, γιατί του έχει αδυναμία και είναι το αγαπημένο παιδί στο σόι. (ξάδερφος μου, γιος της αδερφής της). Γιατί αυτός είχε φίλους και ζωή ενώ εγώ είμαι άχρηστη και το μέλλον μου προδιαγραφόταν να πάρω ναρκωτικά και να πεθάνω \"επιτέλους\".
Ο μπαμπάς μου έκανε ένα σωρό ερωτήσεις του τύπου αν αυτός κατέβαζε τα πατελόνια του για να καταλήξει να προσπαθεί να με πείσει ότι εφόσον δεν υπήρξε βιασμός τότε δεν είναι πλεονασμός να παραπονιέμαι και να το θεωρώ πρόβλημα.
Αυτά έγιναν όταν ήμουν 12, που το είπα. Μέχρι να ξαναμιλήσω, στα 18, το περάσαμε στο ντούκου, αυτοί δηλαδή γιατί εγώ από τη μεριά μου υπέφερα, αλλά ποιος νοιαζόταν. Εσύ είσαι πολύ τυχερή που έχεις μία τόσο καλή φίλη. Πίστεψέ με. Εγώ σ\'όποια φίλη μου το είπα το πέρασε κι αυτή στο ντούκου. Ήμουν εγώ δηλαδή και μία στρατιά από άτομα σε άρνηση.
Στα 18 έμεινα κάποια στιγμή μόνη με τον πατέρα μου και του είπα, γιατί το είπες αυτό τότε, ειλικρινά νομίζω ότι μου είναι αδύνατον να σε συχωρήσω. Και αυτός μου είπε, \"γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό συνέβη στο παιδί μου. Κι έκανα ότι μπορούσα για να το απαλύνω. Ξέρω ότι δεν φέρθηκα σωστά αλλά σου είχα εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρεις\".

Τέλοσπάντων έχω ξεφύγει, αυτό που προσπαθώ μάλλον να σου πω είναι ότι αν τους βλέπεις να είναι σε φάση άρνησης από τότε που έκανες απόπειρα, καλύτερα να μην τους μιλήσεις. Ειδικά αν του έχουν αδυναμία... Κάντο σε κάποια φάση που να είσαι πολύ δυνατή, ικανή να χειριστείς οποιαδήποτε αντίδραση από μέρους τους. Στο συμβουλεύω απο προσωπική εμπειρία. Γιατί σου ορκίζομαι, προσωπικά αυτή η αδιαφορία και το γέλιο του στυλ \"τί μπορεί να κάνει αυτό το παιδί για να τραβήξει την προσοχή\", το να μην με πιστεύουν, μέχρι σήμερα με γεμίζουν οργή την οποία δυστυχώς εξωτερικεύω πάνω μου και δεν θα έπρεπε.

Επίσης κοίτα μην αυτός έχει κάνει και σε άλλο παιδί παρόμοια αίσχη. Εγώ ζω με αυτό το τρόμο, πώς θα αντικρύσω ένα άλλο του θύμα; Τι θα του πω, ότι ξέρεις ειχα κωλώσει τότε και δείλιαζα να τον καταγγείλω αργότερα; Ειλικρινά αν ανακαλύψω ότι κακοποίησε κάποιον άλλο δεν ξέρω κι εγώ τι θα κάνω, με φοβάμαι.

Προς το παρόν μην κάνεις το ίδιο λάθος με μένα, να γενικεύσεις, πως όλοι οι άντρες ίδιοι είναι, όλοι θέλουν ένα και μόνο πράγμα και θα το πάρουν είτε πεις ναι είτε όχι κλπ. Γιατί με αυτές τις γενικεύσεις στο μυαλό μου πέρασα την εφηβεία μου, οπότε πήραν κι αυτές τον δρόμο τους και μου έγιναν εμμονές. Δεν είναι όμως έτσι. Υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι διατεθειμένοι να σε αγαπήσουν, οπότε κοίτα να μην τους μισήσεις πρίν καν τους γνωρίσεις.

Να ξέρεις επίσης ότι το να μιλήσεις έστω και στο φόρουμ είναι η μισή σου γιατρειά. Όταν βλέπεις ότι οι άλλοι σε αντιμετωπίζουν με συμπόνοια ή ότι υπάρχουν και άλλοι με ίδιες εμπειρίες, είναι σαν να βγαίνεις από τη φυλακή σου λίγο, σαν να μην είσαι πια μόνος, κι αυτό το συναίσθημα είναι ανεκτίμητο. Και είναι και ένα πολύ ισχυρό όπλο ενάντια σ\'αυτούς που είναι σε άρνηση. Γιατί αντί να σε επηρεάσουν και να αρχίσεις να αμφισβητείς τον εαυτό σου και να προσπαθείς να τους πιστέψεις για να σταματήσουν να σε απορρίπτουν, καταλαβαίνεις πόσο αδύναμοι είναι, ανθρωπάκια, που κοιτάνε να προστατέψουν πρώτα τον εαυτούλη τους αντιμετωπίζωντας όχι το προβλημά σου σαν τον εχθρό αλλά εσένα τον ίδιο.

Ελπίζω να είσαι καλύτερα... Εγώ πάντως εδώ είμαι όποτε με θες :)

κάνε λίγο υπομονή μέχρι να φύγεις από το σπίτι. και βάλε στόχο να γίνεις παιδοψυχολόγος. εκεί που ζείς είναι δύσκολο να παλαίψεις τα πράγματα σε λίγα χρόνια με εφόδια η ζωή θα σου ανήκει και ότι σε πόνεσε θα το λύσεις.