απο την αρχη

Να πω κι εγώ την δική μου ιστορία να γελάσουμε; Λοιπόν, έχω βιαστεί απο τον πατέρα μου και έχω κακοποιηθεί σε πολύ άσχημο βαθμό. Αν σας πω σκηνικά θα ξερνάτε απο την αηδία. Πχ, όταν στην ηλικία 4 - 5 μετά απο φωνές των γονιών μου, για να μην κλάψω, ούρησα απο τον φόβο (το έκανα συχνά όταν φοβομουν) ο πατέρας μου κόλλησε πάνω στα γεννητικά μου όργανα το σίδερο που σιδερωνουμε τα ρούχα, καυτό και η μαμά μου με έδειρε γιατί λερώθηκα και νευρίασα και τον πατέρα μου και δεν με πήγαν σε γιατρό ούτε μου εβαλαν κάτι για μερικές μέρες για να πάρω το μάθημά μου. Αν απο τοσο μικρός νοιώθεις ενοχές ακομα και για το ότι έχεις την αναγκη να ουρήσεις, πως να μην νοιώθεις ενοχή για άλλα πράγματα που δεν είναι και φυσιολογικές αναγκες;;;
Κι εγώ έκανα αγωγή με χάπια και ψυχοθεραπεία όταν ούσα φοιτήτρια, με προτροπή του συγκατοίκου μου, πηγα σε γιατρό. ΑΛΛΑ μόνο με την στηριξη τυ άντρα μου άρχισα να νοιώθω άνθρωπος. Γι αυτό λέω και στο αλικάκι πως είναι πολύ σημαντική η στήριξη όταν ένας άνθρωπος ανεβαίνει τέτοιο γολγοθά. Εκανα ψυχοθεραπεία και επαιρνα χάπια αρκετα χρόνια, αλλά όταν είδα την αγαπη και την αποδοχή εκανα πρόοδο.

Αυτό με τις σπουδές κι εγώ το ένοιωθα ρέα. Κι εγώ εβλεπα τις σπουδές ως διεξοδο και διαφυγή και διάβασα πολύ χωρις φοντηστηρια ή στηρηξη και εφυγα. Θεωρουσα πως αν εμενα αλλο ενα χρονο εκει, θα αυτοκτονουσα, το είχα παρει αποφαση πως θα το έκανα.

συμφωνω σε οσα λες...πάλευα μια ζωη το "θυμα" εξωτερικα..να μην το καταλάβει κανεις ..προτιμουσα να με λενε "μποεμ" η"μουρλοκομειο" απο το να με πουν θυμα..επεισα ολον τον κοσμο στον ρολο της "δε γαμιεται" και επεισα και εμενα. το εχω σκεφτει και εγω για τις πανελληνιες αλλα ειλικρινα ειμαι χαμενη πια .. - δεν ξερω τι θελω να γινω οταν μεγαλωσω-
ναι η ψυχολογος ηταν για τα μπαζα αλλα τουλαχιστον με βοηθησε να τολμησω να ζησω 2-3 πραγματα ..στις αποπειρες μου να αποδρασω .
μην ξεχνας οτι οταν με ειχε αναλαβει ζουσα ακομα μεσα στην βια ..ο βασικος της ρολος ηταν να με πησει οτι δεν φταιω εγω..καθε φορα..δεν εκανε ποτε διαγνωση αλλα μου εφτανε μια φωνη λογικης ..οταν απο την ντροπη μου τα εκρυβα ολα απο ολους...ξερεις....
ποσο διαφορετικη θα ηταν τωρα η ζωη μου αν ειχα μια ψυχολογο της προκοπης...καλυτερα να μην το ψαχνουμε καν...!! για την αυθυποβολη επισης συμφωνω..πριν ξεκινησω να κανω ενα βημα εχω βιωσει ηδη τα χειροτερα σεναρια ..η μαυριλα ζει και βασιλευει! και ολα ειναι ενα κλικ του μυαλου μου μακρυα και αυτο με κανει να θυμωνω ακομα περισσοτερο αντι να μου δινει ελπίδες ..εχω στρεψει ολα τα κανονια εναντιον μου .. και ελπιζω καθε μερα οτι καποια στιγμη θα καταφερω να το αλλαξω αυτο και να καταφερω να απολαυσω το δωρο της ζωης πραγματικα στην ζωη μου.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Να πω κι εγώ την δική μου ιστορία να γελάσουμε; Λοιπόν, έχω βιαστεί απο τον πατέρα μου και έχω κακοποιηθεί σε πολύ άσχημο βαθμό. Αν σας πω σκηνικά θα ξερνάτε απο την αηδία. Πχ, όταν στην ηλικία 4 - 5 μετά απο φωνές των γονιών μου, για να μην κλάψω, ούρησα απο τον φόβο (το έκανα συχνά όταν φοβομουν) ο πατέρας μου κόλλησε πάνω στα γεννητικά μου όργανα το σίδερο που σιδερωνουμε τα ρούχα, καυτό και η μαμά μου με έδειρε γιατί λερώθηκα και νευρίασα και τον πατέρα μου και δεν με πήγαν σε γιατρό ούτε μου εβαλαν κάτι για μερικές μέρες για να πάρω το μάθημά μου. Αν απο τοσο μικρός νοιώθεις ενοχές ακομα και για το ότι έχεις την αναγκη να ουρήσεις, πως να μην νοιώθεις ενοχή για άλλα πράγματα που δεν είναι και φυσιολογικές αναγκες;;;
Κι εγώ έκανα αγωγή με χάπια και ψυχοθεραπεία όταν ούσα φοιτήτρια, με προτροπή του συγκατοίκου μου, πηγα σε γιατρό. ΑΛΛΑ μόνο με την στηριξη τυ άντρα μου άρχισα να νοιώθω άνθρωπος. Γι αυτό λέω και στο αλικάκι πως είναι πολύ σημαντική η στήριξη όταν ένας άνθρωπος ανεβαίνει τέτοιο γολγοθά. Εκανα ψυχοθεραπεία και επαιρνα χάπια αρκετα χρόνια, αλλά όταν είδα την αγαπη και την αποδοχή εκανα πρόοδο.

Αυτό με τις σπουδές κι εγώ το ένοιωθα ρέα. Κι εγώ εβλεπα τις σπουδές ως διεξοδο και διαφυγή και διάβασα πολύ χωρις φοντηστηρια ή στηρηξη και εφυγα. Θεωρουσα πως αν εμενα αλλο ενα χρονο εκει, θα αυτοκτονουσα, το είχα παρει αποφαση πως θα το έκανα.

---

κουτς!.. δεν εχω λογια!!...εζησες οτι χειροτερο θα μπορουσε να βιωσει ενα παιδι... και καταφερες παρολα αυτα να σταθεις στα ποδια σου... ειναι ολο δικο σου το κατορθωμα..σιγουρα βοηθησε και ο συντροφος σου αλλα κρατησες την αγαπη μεσα σου ..δεν διαληθηκες θα μπορουσε να περασει απο την ζωη σου αυτος ο ανθρωπος και εσυ να μην του δωσεις καν σημασια ...και να του κλεισεις την πορτα και τωρα να μην ησουν καν εδω... σου αξιζει η πιο ομορφη ζωη απο δω και περα κοριτσι μου γιατι ειχες τα κοτσια και την δυναμη να ελευθερωθεις απο ολα αυτα! και ειμαι σιγουρη οτι θα την εχεις και εσυ και η οικογενεια σου... η πραγματικη!! μου δωσες απιστευτη δυναμη σημερα και απέραντο υλικο για να δουλεψω μεσα μου..

Quote:

---

Originally Posted by rea

συμφωνω σε οσα λες...πάλευα μια ζωη το "θυμα" εξωτερικα..να μην το καταλάβει κανεις ..προτιμουσα να με λενε "μποεμ" η"μουρλοκομειο" απο το να με πουν θυμα..επεισα ολον τον κοσμο στον ρολο της "δε γαμιεται" και επεισα και εμενα. το εχω σκεφτει και εγω για τις πανελληνιες αλλα ειλικρινα ειμαι χαμενη πια .. - δεν ξερω τι θελω να γινω οταν μεγαλωσω-
ναι η ψυχολογος ηταν για τα μπαζα αλλα τουλαχιστον με βοηθησε να τολμησω να ζησω 2-3 πραγματα ..στις αποπειρες μου να αποδρασω .
μην ξεχνας οτι οταν με ειχε αναλαβει ζουσα ακομα μεσα στην βια ..ο βασικος της ρολος ηταν να με πησει οτι δεν φταιω εγω..καθε φορα..δεν εκανε ποτε διαγνωση αλλα μου εφτανε μια φωνη λογικης ..οταν απο την ντροπη μου τα εκρυβα ολα απο ολους...ξερεις....
ποσο διαφορετικη θα ηταν τωρα η ζωη μου αν ειχα μια ψυχολογο της προκοπης...καλυτερα να μην το ψαχνουμε καν...!! για την αυθυποβολη επισης συμφωνω..πριν ξεκινησω να κανω ενα βημα εχω βιωσει ηδη τα χειροτερα σεναρια ..η μαυριλα ζει και βασιλευει! και ολα ειναι ενα κλικ του μυαλου μου μακρυα και αυτο με κανει να θυμωνω ακομα περισσοτερο αντι να μου δινει ελπίδες ..εχω στρεψει ολα τα κανονια εναντιον μου .. και ελπιζω καθε μερα οτι καποια στιγμη θα καταφερω να το αλλαξω αυτο και να καταφερω να απολαυσω το δωρο της ζωης πραγματικα στην ζωη μου.

---

Αυτό το "εξωτερικά" που λες είναι μεγάλη φόλα για όλους μας. Απο εκεί ξεκινούν οι καταναγκασμοί. Όλα από αυτήν την ντροπή για τα συναισθήματά μας. Λες και είναι έγκλημα να νοιώθουμε το οτιδήποτε. Απενοχοποίηση μηδέν δεν σου προσέφερε. Εγώ αυτό βλέπω. Επίσης η φάση του δεν "φταίω" απο μόνη της, είναι δώρο άδωρο. Σου δίνει μια ελευθερία τ ότι δεν φταις, αλλά αν δεν εντόπισες τον λόγο που επέλεξες να φταις και πως θα διορθώσεις τη συμπεριφορά αυτή (την θυματοποίση σου δλδ και την αυτολυπηση) τι να την κάνεις την ελευθερία αυτή;
Θα την καταναλώσεις εκ νέου σε καταναγκασμούς. Για τα μπάζα ήταν Ρέα. Δεν ήταν 8 συνεδρίες, 8 χρόνια ήταν.
Σαφως και όλα είναι ένα κλικ του μυαλού. Δεν είναι τυχαίο πως δεν αντέχουν όλου οι άνθρωποι στις ίδιες πιέσεις. Αλλά είσαι τόσα χρόνια στην κατάθλιψη, ζεις την νοσηρότητα, πιστεύεις πως είναι τόσο απλό να γίνει το κλικ χωρίς τις κατάλληλες διεργασίες;; Οχι! Αν δεν ξεριζώσεις απο μέσα σου όλες τις λάθος συμπεριφορές, δεν προκειτε να γίνει.
Εγώ με αγαπη ξεπέρασα τους καταναγκασμούς μου. Όταν ένοιωσα πραγματικά σημαντική, σημαντική ακόμα και όντας κακοποιημένη ή με καταθλιψη ή με καταναγκασμούς και άσχημα ξεσπάσματα. Οσο καλή και να είναι η θεραπεία, αν δεν διδαχτείς την αγάπη, πως να την νοιώσεις;
Δεν θα πρέπει να περιμένεις να ξυπνήσεις ένα πρωί και να γίνεις καλά Ρεάκι, δεν πρόκειται να συμβεί. Εχεις 2 βασικά θέματα. Δεν ξέρεις πως να αγαπάς. Δεν αγαπάς εσένα αρα δεν ξέρεις να αγαπάς γιατί δεν το διδάχτηκες. Είτε πρέπει να πείσεις τους γονεις σου να μάθουν να σε αγαπούν φυσιολογικά είτε να μην αποδέχεσαι το είδος της αγάπης που σου δίνουν. Και δεύτερον πρέπει να ψαξεις γιατί έχεις αυτές τις αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, πως δημιουργήθηκαν. Εσύ πήρες τις αποφάσεις να το κάνεις. Πως θα διεκδικήσεις τη ζωη σου; τι πρέπει να πάρεις απόφαση; Το να λέμε δεν θα χαλαστω, ετσι αόριστα, δεν κάνει τιποτα. Βιωσε τα συναισθήματά σου, πόνεσε, σκέψου. Το κουκούλωμα δεν είναι λύση. Εγώ χαίρομαι που πονάς, γιατί τελικά ο πόνος μας κανει να ξυπνάμε. Εύχομαι να πάρεις σοβαρά την Ρέα και τις επιθυμίες της και να μην λογαριάσεις τπτ άλλο παρά μόνο εσένα και μετά να διεκδικήσεις.

Quote:

---

Originally Posted by rea

κουτς!.. δεν εχω λογια!!...εζησες οτι χειροτερο θα μπορουσε να βιωσει ενα παιδι... και καταφερες παρολα αυτα να σταθεις στα ποδια σου... ειναι ολο δικο σου το κατορθωμα..σιγουρα βοηθησε και ο συντροφος σου αλλα κρατησες την αγαπη μεσα σου ..δεν διαληθηκες θα μπορουσε να περασει απο την ζωη σου αυτος ο ανθρωπος και εσυ να μην του δωσεις καν σημασια ...και να του κλεισεις την πορτα και τωρα να μην ησουν καν εδω... σου αξιζει η πιο ομορφη ζωη απο δω και περα κοριτσι μου γιατι ειχες τα κοτσια και την δυναμη να ελευθερωθεις απο ολα αυτα! και ειμαι σιγουρη οτι θα την εχεις και εσυ και η οικογενεια σου... η πραγματικη!! μου δωσες απιστευτη δυναμη σημερα και απέραντο υλικο για να δουλεψω μεσα μου..

---

Λάθος κάνεις Ρέα. Μετά απο ένα χρόνο γνωριμίας και τρελού έρωτα, εγώ τον άντρα μου τον έδιωξα. Με πιάσαν τα σκυλιά της κατάθλιψης και οι έμμονες ιδέες και τον θαυμαζα τόσο πολύ που θεωρούσα ότι δεν γίνεται να μείνει με μια σαν εμένα. Θεωρούσα πως θα ήταν κατάρα για εκεινον να με έχει δίπλα του και εξαφανίστηκα με πολύ άσχημο τρόπο για 6 μήνες. Ολο εκεινο το εξάμηνο ήταν το χειρότερο της ζωής μου, όμως δεν ημουν η πραγματική εγω ήταν οι καταναγκασμοί μου. Τον πλήγωσα φρικτά και νόμιζα πως του κάνω καλό, πως τον προστατεύω. Αυτη την αγαπη είχα μάθει. Και εκτός του ότι βασανισα τον άνθρωπό μου, βασανιζα κι εμένα την ίδια. Οταν με βρήκε τελικά με έκανε να με αγαπήσω. Μου είπε πως ότι και αν του έκανα αυτος αγάπησε εμένα. Αποδέχτηκε όλη μου την "σκατίλα" που είχα κληρονομήσει απο τους δικούς μου. Αυτό με έκανε να έχω λόγους να αλλάξω. Το ότι με αγάπησα, μου έδειξαν τον τρόπο, πως να στο πω.

Ηταν ότι πιο σημαντικό έκανε ανθρωπος για εμένα. Για εμενα ο αντρας μου είναι ο πρίγκιπας που με έσωσε απο το τέρας. Γι αυτό σου λέω πως είναι βασικό να διεκδικήσεις το είδος της αγάπης που σου αξίζει. Σε νοιώθω. Είναι πολύ δυσκολο, δεν ξέρεις απο που να το πρωτοπιάσεις, αλλά υπ΄ρχει ελπίδα Ρέα. Είμαι σιγουρη

οσο ζουμε ελπιζουμε....οντως δεν ξερω απο που να το πιασω... σιγουρα μια υγειης αγαπη θα με βοηθουσε..αλλα δεν υπάρχει και ποτε δεν υπήρξε... η αυθυποβολη εβαλε και εκει το χερακι της.ενα ολοκληρο χρονο τρελος ερωτας και πάθος??? αυτο και αν ειναι σεναριο επιστημονικης φαντασιας....
οντως δεν ξερω απο που να το πρωτοπιασω..δεν ξερω τι ειναι αληθινο και τι ψυχαναγκασμος επανω μου..τι ειναι για μενα και τι για τους αλλους...ακομα και η απολαυση εχει νοθευτει.. πως κανεις ρισετ στα 35 σου.. .. βεβαια δεν εχω αλλη επιλογη... δεν θελω να ειμαι αλλο ετσι... αλλα χαρις εσενα θυμηθηκα κατι απο αυτο που ειμαι βαθια μεσα μου.. ειναι μια αρχη...

Quote:

---

Originally Posted by rea

οσο ζουμε ελπιζουμε....οντως δεν ξερω απο που να το πιασω... σιγουρα μια υγειης αγαπη θα με βοηθουσε..αλλα δεν υπάρχει και ποτε δεν υπήρξε... η αυθυποβολη εβαλε και εκει το χερακι της.ενα ολοκληρο χρονο τρελος ερωτας και πάθος??? αυτο και αν ειναι σεναριο επιστημονικης φαντασιας....
οντως δεν ξερω απο που να το πρωτοπιασω..δεν ξερω τι ειναι αληθινο και τι ψυχαναγκασμος επανω μου..τι ειναι για μενα και τι για τους αλλους...ακομα και η απολαυση εχει νοθευτει.. πως κανεις ρισετ στα 35 σου.. .. βεβαια δεν εχω αλλη επιλογη... δεν θελω να ειμαι αλλο ετσι... αλλα χαρις εσενα θυμηθηκα κατι απο αυτο που ειμαι βαθια μεσα μου.. ειναι μια αρχη...

---

Πρέπει κάθε μέρα να θυμάσαι πια είσαι και με κάθε τρόπο και να το επιβάλεις και σε εσένα και στους άλλους. Απο την ώρα που θα ξυπνήσεις, μέχρι να κοιμηθείς και απο την μικρότερη κινηση μέχρι τη μεγαλύτερη. Αυτή πρέπει να είναι η προτεραιότητά σου.
Δεν ξέρω πως ξεπερνούν την κατάθλιψη οι άνθρωποι που δεν έχουν κακοποιηθεί. Δεν μπορω να καταλάβω πως τους συνέβει. Είμαι ανίκανη να δώσω την παραμικρή συμβουλή σε αυτες τις ψυχές.
Ξερω όμως καλά τι είναι να βλέπεις φωτογραφίες σου όταν ήσουν πιτσιρίκη και να σκέφτεσαι ότι μεχρι μια ηλικία τουλάχιστον, το πιτσιρίκι αυτό το βασάνισες και το πρόδοσες με τον χειρότερο τρόπο, με την ανικανότητα σου να το υπερασπιστεις και να το αγαπήσεις όπως του άξιζε.
Αρχισε να βάζεις όρια. Πριν το οτιδήποτε, σκέψου πια επιλογή θα σε ικανοποιήσει πραγματικά, όχι πια θα είναι η πιο εύκολη ή αποδεκτή απο τους γύρω σου. Αυτά προσπαθούσα να κάνω όταν άρχισα να "ξυπνάω" και να συνειδητοποιώ πόσο με έχω αδικήσει. Έκανα λάθη, αλλά τουλάχιστον έμαθα να με σκέφτομαι και να με υπολογίζω. Στην πορεία το βρήκα. Μπορεί να συγκρούστηκα, αλλά ήξερα πως κάνω το καλύτερο για μένα και η ένταση δεν επηρέασε τόσο αρνητικά την ψυχολογία μου. Κανε μια πυραμίδα στο μυαλό σου και βαλε εσένα πάνω. Ξέρω πόσο μεγάλο βουνό είναι να προσδιοριστείς. Δε γινετε απο την μια μέρα στην αλλη. Επίσης, όταν διαπιστώσεις πως σε "επνιξες" με μια επιλογή κατέγραψέ την, κατέγραψε και την επόμενη. Σε κάποια ήρεμη φάση διαβασε τες. Προσπάθησε να βρεις κοινά στοιχεία. Θα μπορέσεις να δεις απο που προήλθαν, πότε ήταν η 1η φορά που το έκανες και γιατί. Θα φτασεις στη ρίζα του προβλήματος έτσι, θα φωτιστείς.
Ετσι ενοιωθα οταν ανακάλυπτα εναν καταναγκασμό, ακόμα και σε άσχετες φάσεις, ένοιωθα σα να "φωτιστηκα" και το να διορθωθώ ηταν "αυτόματο".
Επίσης, αυτό που λες για την αγάπη, είναι βασικό. Δεν φταις για την συμπεριφορά των δικών σου, ούτε πρέπει να βασιστείς στην αλλαγή τους. Αυτό σιγουρα στο είπε η ψυχοκούκου σου. Δεν σου αποκάλυψε όμως πως πρεπει να διεκδικήσεις αυτο που θέλεις; πχ το να μην σε φορτώνουν ενοχές; Αυτοί κανανε ότι έκαναν, εσύ πως διαχειρίζεσαι την βία τους;; την διαιωνίζεις! τιμωρείς τον εαυτό σου. Αυτό σταματά και με το να σταματήσεις να το κανεις εσυ αλλά και να μην τους επιτρέπεις να το συνεχίζουν. Πχ σου την είπε η μανα σου για τον χαρακτήρα σου. Ναι, αυτη είμαι. εσυ σαν μανα πως με βοηθας βλεποντας με σε επεισόδιο; είμαι δημιούργημά σου, αν φταίω 1 φταις 10. Δλδ, συγκρουση.

Ps. θα κοιμηθώ πρωί, αν κουραστείς, πες μου να μην σε ζαλίζω ρέα

δεν με ζαλιζεις καθολου.. !! πονεσε το κεφαλι μου απο ολο αυταο αλλα ειναι για καλο.. γινοντε τιτανομαχιες στο κεφαλι μου!! γιατι θα κοιμηθεις πρωι? σε ξενυχτανε απο τωρα τα μπεμπινια σου?

Ο μπαμπάς τους :P Τον περιμένω να σχολάσει

ωωω τι γλυκοοο!!!... αληθεια με τα δικα σου τερατα τι εκανες? σε τι φαση ειστε τωρα πια?

Xmm, πάλι με πιάνει μελαγχολία πολλές φορές. Το σημαντικότερο είναι πως δεν κρύβομαι πλέον. Μπορεί στη δουλειά να το κρυβω, αλλά στο σπίτι όχι. Το συζητώ με τον αντρα μου. Δεν το παίζω καραγκιόζης. Βοηθάει πολύ αυτό.

Εχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Πχ, αν έρθουν τα μικρά δεν ξέρω πως θα διαχειριστώ την ευθύνη, εχω ακόμα φόβο ως προς αυτό. Αλλά μπορώ να διαχειριστώ τις καταστάσεις πλέον. Με παρατηρώ και όταν είναι να μου σκάσει μελαγχολία ή φοβία, προσπαθώ να το αντιμετωπίσω άμεσα με τον ψυχαναλυτή για να μην εξελιχθεί. Κάποιες φορές μπορεί να οδηγηθώ και στο να εντοπίσω την αιτία, άλλες όχι.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ζήσω δίχως την αναγκη του ψυχαναλυτή, αλλά είμαι ευγνώμον για όσα έχω. Θέλω φυσικά το καλύτερο, να είμαι σε θέση να μην τα χάνω, να μπορώ να αντεπεξέλθω χωρίς την βοήθεια του ειδικού. Αλλά και ποτέ να μην γίνει, θεωρώ πως είμαι ευτυχισμένη με όσα έχω. Δε θα σταματήσω να προσπαθώ, αλλά είμαι ηρεμη.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Να πω κι εγώ την δική μου ιστορία να γελάσουμε; Λοιπόν, έχω βιαστεί απο τον πατέρα μου και έχω κακοποιηθεί σε πολύ άσχημο βαθμό. Αν σας πω σκηνικά θα ξερνάτε απο την αηδία. Πχ, όταν στην ηλικία 4 - 5 μετά απο φωνές των γονιών μου, για να μην κλάψω, ούρησα απο τον φόβο (το έκανα συχνά όταν φοβομουν) ο πατέρας μου κόλλησε πάνω στα γεννητικά μου όργανα το σίδερο που σιδερωνουμε τα ρούχα, καυτό και η μαμά μου με έδειρε γιατί λερώθηκα και νευρίασα και τον πατέρα μου και δεν με πήγαν σε γιατρό ούτε μου εβαλαν κάτι για μερικές μέρες για να πάρω το μάθημά μου. Αν απο τοσο μικρός νοιώθεις ενοχές ακομα και για το ότι έχεις την αναγκη να ουρήσεις, πως να μην νοιώθεις ενοχή για άλλα πράγματα που δεν είναι και φυσιολογικές αναγκες;;;
Κι εγώ έκανα αγωγή με χάπια και ψυχοθεραπεία όταν ούσα φοιτήτρια, με προτροπή του συγκατοίκου μου, πηγα σε γιατρό. ΑΛΛΑ μόνο με την στηριξη τυ άντρα μου άρχισα να νοιώθω άνθρωπος. Γι αυτό λέω και στο αλικάκι πως είναι πολύ σημαντική η στήριξη όταν ένας άνθρωπος ανεβαίνει τέτοιο γολγοθά. Εκανα ψυχοθεραπεία και επαιρνα χάπια αρκετα χρόνια, αλλά όταν είδα την αγαπη και την αποδοχή εκανα πρόοδο.

Αυτό με τις σπουδές κι εγώ το ένοιωθα ρέα. Κι εγώ εβλεπα τις σπουδές ως διεξοδο και διαφυγή και διάβασα πολύ χωρις φοντηστηρια ή στηρηξη και εφυγα. Θεωρουσα πως αν εμενα αλλο ενα χρονο εκει, θα αυτοκτονουσα, το είχα παρει αποφαση πως θα το έκανα.

---

Kutchunie και εγω δεν εχω λογια! συγχαρητηρια που ξεπερασες ολα αυτα που περασες και ενα μεγαλο μπραβο στον συντροφο σου που σε στηριζει τοσο πολυ!

καταλαβαινω... ειναι νωρις ακομα να ξεφυγεις απο τις μνημες..το παραμικρο μπορει να επαναφερει τους εφιαλτες. δεν εχετε πια επαφη..λογικα?

Βέβαια δεν είμαι πλέον καθολου αυτοκαταστροφική. Οχι γιατί προπαθώ να μην είμαι, αλλά γιατί δεν με αφορά πλέον το σπορ. Κατάλαβα πως η αναγκη για αυτοκαταστροφή πήγαζε από την αναγκη για αποδοχή. Οταν με "κατεστρεφαν" με καθε είδους βασανισμό οι δικοί μου, ήταν απο "αγάπη". Ε κι εγώ ετσι συνέχισα να με αγαπώ, καταστροφικά. Αυτό τελείωσε αυτόματα όταν συνειδητοποίησα ποσο λάθος ήταν να καταστρέφομαι και ότι μέσω της καταστροφής δεν θα έρθει καμία ουσιαστική αποδοχή, παρα μόνο οίκτος και απο τους άλλους και απο μένα

Quote:

---

Originally Posted by rea

καταλαβαινω... ειναι νωρις ακομα να ξεφυγεις απο τις μνημες..το παραμικρο μπορει να επαναφερει τους εφιαλτες. δεν εχετε πια επαφη..λογικα?

---

Ο πατέρας μου δεν ζει. Η μάνα μου θεωρεί πως όλα όσα της καταλόγισα, ήταν διαβάλματα του άντρα μου και πως ήταν στη φαντασία μου και οι βιασμοί και το ξυλο και η εγκατάλειψη και όλα. Φοβάμαι να έχω σχέσεις μαζί τους. Δεν θα ήθελα τα παιδιά μου να αλληλεπιδράσουν με την μάνα μου και αν ο πατέρας μου ζούσε, ούτε καν που θα τους γνώριζα την οικογένεια μου.
Δεν αξίζει Ρέα να έχω επαφες μαζί τους. Δεν με χαρίζω πλέον. Δεν πρόκειτε να υποχωρήσω αν δεν παραδεχτεί και αν δε μου ζητησει συγγνωμη εστω κι αν δεν την πιστεύει. Ειμαι τυπική, γιατί ποτέ δεν τους εκλεισα την πόρτα, αλλά η επικοινωνία θα γίνει ουσιαστική όταν αποδεχτουν τους όρους μου και αν τους αποδεχτούν ποτε. Δλδ να παραδεχτεί η μανα μου τα όσα εγιναν κ να ζητησει μια συγγνώμη. Μέχρι τότε δεν θελω κάτι αλλο. Αρκετά με πρόδωσα εξαιτίας τους. Θέλω να είμαι καλά και για μενα και για τους ανθρώπους που με αγαπουν και αγαπω.