Printable View
Οκ, τουλάχιστον το πιο σοβαρό θέμα (αυτό της σωματικής μου ακεραιότητας) λύθηκε μιας κι ο πατέρας μου πήρε τηλέφωνο λίγο πριν και φαίνεται να ήρθε στα συγκαλά του αλλά μένει προς το παρόν τουλάχιστον να λύσουμε το θέμα της επανάκτησης της ηρεμίας μου, εξακολουθώ να είμαι πολύ ταραγμένη κι ας έχω πάρει ηρεμιστικό...αν μπορείτε κρατήστε μου παρέα, θα με βοηθήσει...
Πως μου βγηκε ετσι αναποδα το θεμα σου?
Συνηθως διαβαζω τους τιτλους, μετα με σειρα την πρωτη απαντηση κλπ κλπ
σε σενα ειδα καπου μια απαντηση σου,η οποια με οδηγησε στο ποστ,πηγα στην τελευταια σελιδα και κατεληξα στην πρωτη!
ηταν που διεκρινα σε αρκετα λογια σου την απεγνωσμενη αναγκη να σου δειξει η μητερα σου...την αγαπη της...και που μου θυμιζες την κορη μου (εκεινη φυσικα πολυ πιο σκληρη στα λογια της ) ?
ηταν ισως που προσπαθουσα να καταλαβω του λογους που μπορει να κανει μια μητερα να ειναι τοσο δοτικη κι ευαισθητη με το προβλημα του συνανθρωπου της και λιγοτερο με του παιδιου της?
Σαν μητερα να πω,με καθε εκτιμηση,πως σε βρισκω λιγο αδικη στο να "ακυρωνεις" τα συναισθηματα της απεναντι σου,κρινοντας την απο τετοια περιστατικα που αναφερεις ως τωρα.Συγχωρεσε με αν υπαρχουν πιο προσωπικα περιστατικα και κανω λαθος.
Ασφαλως και θα επρεπε να κοιταξει ΚΑΙ το δικο σου προβλημα περισσοτερο,αλλα το οτι δεν το κανει δε σημαινει απαραιτητα πως δεν σε νοιαζεται ή αγαπαει!Πολλοι λογοι ,που ισως δεν γνωριζεις,ή και δεν μπορεις να "δεις" λογω του προβληματος σου,μπορουν να την οδηγουν σε λανθασμενη συμπεριφορα.Εσυ δεν κανεις λαθη απεναντι της κι ας την αγαπας?απλα σκεψου το...
σκεψου μηπως η κακη σου ψυχολογια σε "θολωνει",ή σε κανει να "ξεχνας" πολλες αλλες καλες στιγμες που επιβεβαιωνουν την εννοια και την αγαπη της.
Σαν παιδι (που υπηρξα καποτε) να πω,οτι ναι δυστυχως ειναι επισης αδικο και πολυ ασχημο....να μην εχουμε την τυχη καποια παιδια,να εισπρατουμε οση αγαπη χρειαζομαστε....ομως η ζωη ειναι μπροστα σου!Μην μαυριζεις αλλο την καρδουλα σου για κατι που σιγουρα θα εισπραξεις αργοτερα απο καποιον/α που ισως δεν περιμενεις! Η αγαπη καλη μου δεν προυποθετει το "αλανθαστο"!
(χρειαζεται δουλεια φυσικα αυτο αλλα πραγματικα πιστευω οτι θα το καταφερεις,αν κι εσυ το πιστεψεις)
Κατερίνα, σ' ευχαριστώ για την απάντηση σου... :) Δεν σε ξέχασα απλά θέλω να την ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή που θα έχω καθαρό μυαλό για να την επεξεργαστώ σωστά...
Κι αυτή τη στιγμή δεν έχω γιατί πάλι έφυγε μόλις τώρα για την κλινική κι έχω αγχωθεί που θα μείνω μόνη με τον πατέρα μου...βέβαια στο δωμάτιο μου θα την βγάλω ως επί το πλείστον αλλά και πάλι νιώθω κάποια ανασφάλεια...
Πείτε τίποτα παιδιά μήπως κι ανακουφιστώ λίγο με τη συζήτηση...
Δεν αντέχω άλλο! Τώρα κλαίω...μια μέρα της ζήτησα να μείνει σπίτι γιατί δεν νιώθω καλά ψυχολογικά, μόνο σήμερα κι ας υποφέρω όλες τις μέρες κι ούτε πάλι δεν μπορεί...τώρα αρρώστησε κι ο παππούς μου και τρέχει κι εκεί...δεν μπορώ πια να με αγνοεί έτσι, της τα είπα ένα χεράκι...αλλά δεν παύω να πονάω...
Κύκνε μήπως θα μπορούσες να πηγαίνεις κι εσύ μαζί της στο νοσοκομείο και στον παππού σου; Έτσι κι εσύ θα αισθάνεσαι κοντά της και αυτή θα βοηθάει τους συγγενείς σας. Απλά μια ιδέα ρίχνω, δεν ξέρω αν είναι εφικτή κι αν αισθάνεσαι αρκετά καλά ώστε να βγαίνεις από το σπίτι.
Quote:
Originally Posted by Κύκνος
ΤΙΙΙΙΙΙΙ;;;;;;
Είπε κάτι τέτοιο....;;;;
Ακου. Καταρχην σταμάτα να σκέφτεσαι την αυτοκτονία. Το να κάνεις κάτι τέτοιο δεν θα πετύχεις ΤΙΠΟΤΑ!!!!!
Μην σε ξανακουσω να το λες, ουτε για αστείο, μάλιστα ουτε καν να το σκεφτείς ξανα γτ θα έχεις να κάνεις με εμένα!!!!
Δευτερόν. εχείς δίκιο. Το περιβάλλον είναι προβληματικό και θα ήταν καλυτερα για σένα να απομακρυνθείς. Πηγαινε να μείνεις κάπου αλλου, σε κάποιον φίλο/η ή εστω και μόνη σου.
Melissa, ευχαριστώ για την προσπάθεια σου να βοηθήσεις αλλά 1ον δεν αισθάνομαι όπως λες αρκετά καλά και 2ον το "άρρωστο" περιβάλλον με κάνει να νιώθω χειρότερα...Quote:
Originally Posted by melissa
Και τώρα χάλια νιώθω αλλά πάλι δεν είναι εδώ κι εγώ νιώθω υπερβολικά αδύναμη και σωματικά και ψυχολογικά και φοβάμαι...δεν έχω δύναμη ούτε να σταθώ όρθια καλά καλά...
Ναι, το είπε και με πλήγωσε... :(Quote:
Originally Posted by archangel
Όσο για την αυτοκτονία δεν είναι η μάνα μου ο μόνος λόγος που το σκέφτομαι κι αν το σκέφτομαι είναι για ν' απελευθερωθώ...μην με τρομάζεις κι εσύ τώρα, άσε με τουλάχιστον να εκφράζομαι γιατί έτσι φεύγει ένα μέρος του βάρους από την ψυχή μου...
Τώρα για να μείνω αλλού προς το παρόν είναι πρακτικά αδύνατον μιας και δεν έχω δουλειά άρα ούτε και την οικονομική άνεση να συντηρώ τον εαυτό μου...μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα... :(
Τελικά μερικά πράγματα δεν αλλάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν δυστυχώς... Κι έτσι επανέρχομαι δύο χρόνια μετά σ' αυτό μου το θέμα...
Νιώθω πολύ άσχημα τώρα σε βαθμό που θέλω να βάλω τα κλάματα και πήρα lexotanil μπας και νιώσω καλύτερα... Κι είμαι πολύ εκνευρισμένη... Τσακώθηκα πάλι με την μάνα μου, της είχα μαζέψει πολλά σήμερα και το ποτήρι ξεχείλισε όταν ενώ ήμασταν μαζί έξω πήρε τηλέφωνο ένας θείος μου και μιλούσε πόση ώρα αγνοώντας με... Επειδή ξέρω ότι ίσως ν' ακουστεί υπερβολικό αυτό μου την έδωσε γιατί ο συγκεκριμένος μόνο όταν θέλει κάτι μας θυμάται κι όμως η μάνα μου τσακίζεται ενώ εμένα με γράφει...