Printable View
το γιατί δεν μπορεί να στο πει κανένας....
ψάξε μέσα σου και βγαλτω....και μόνο ότι είδες τον πατέρα σου να σωριάζετε στο πάτωμα δεν είναι λίγο....κατά την ταπεινή μου γνωμη εκεί πρέπει να επικεντρωθείς
κι εγώ όταν είχα τον πατέρα μου στο κρεββάτι ταυτιζόμουν πολλές φορές κι έφερνα τον εαυτό μου στην θέση του
δίωξε όλες της άσχημες εικόνες απ το μυαλό σου...
έχεις πάει σε 100 γιατρούς και δεν έχεις τίποτε με το ζόρι δεν αρρωσταίνεις
Χαχαχ ευτυχως να λεμε! φτου φτου φτου φτου (ιδψ :P )Quote:
Originally Posted by giang
Οταν λες να επικεντρωθω εννοεις να επικεντρωθω στο να το αποβαλλω;
ναι....Quote:
Originally Posted by NickosDark
άσχημη εμπειρία....
να σου στείλω μια φωτο μου να βλέπεις να τρομαζεις να σου φεύγει η κρίση.....
Quote:
Originally Posted by giang
Αντε μωρε! Γενικα οχι αλλος τρομος σας παρακαλω!!!!
χαχαχαχα ο εφιάλτης στον δρόμο με της λεύκες.....Quote:
Originally Posted by NickosDark
... ο ψυχισμος μου το τελευταιο 2 μηνο :P
Σημερα μυστηρια μερα...
Ξυπνησα με πολυ αγχος γιατι ηταν μεγαλη μερα αλλα με το που μπηκα στο αμαξι αλλαξε η ψυχολογια μου...
Γυρισα σπιτι ηρεμος, μετα ξεκινησα να μιλαω με καποιο παιδι που μου τραβηξε το ενδιαφερον. Καταληξαμε να μιλαμε μεσω σκαιπ και ξαφνικα εκλεισε η καμερα... Καμια απαντηση.
Οσο μιλουσαμε ειχα αγχος και φυσικα με πιασαν τα ψυχοσωματικα μου αλλα με το που εγινε αυτο και διακοπηκε η συνομιλια οσο περναει η ωρα απλα νιωθω πως κατι βγηκε στην επιφανεια απο μεσα μου, κατι που μαλλον το ειχα κρυψει πολυ καλα. Την θλιψη που μου δινει η απορριψη ειδικα η χωρις αιτια απορριψη (μπορει απλα να επεσε λογω νετ δεν το αποκλειω βεβαια) και νιωθω παραλληλα ηρεμος-σε υπερενταση απλα και οχι επιφανειακα στεναχωρημενος αλλα πολυ μα πολυ μελαγχολικος μεσα μου και πικραμενος, ισως και με μια δοση θυμου... Αι σιχτηρ πια
Καλησπέρα, :) λοιπόν βλέπω σημαντικά βήματα από εσένα για εσένα και χαίρομαι πολύ, βλέπω ότι δίνεις χρόνο στον εαυτό σου, ότι του προσφέρεις ηρεμία και σκέφτεσαι πιο λογικά και ήρεμα, είναι τεράστιο βήμα αυτό! Η απόρριψη και ποιον δε πονάει ή στεναχωρεί έστω? ακόμα κι από κάποιον που ξέρουμε ελάχιστα ή καθόλου όταν αισθανόμαστε ότι υπάρχει μια χ επικοινωνία και αυτή η επικοινωνία είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί γενικά και ξαφνικά την χάνουμε από τη μεριά του άλλου είναι δυνατό πλήγμα όποιος κ αν είναι ο άλλος. Το να μην υπάρχει και μια εξήγηση είναι δυο φορές πιο δυνατό πλήγμα γιατί δεν ξέρουμε αν κάναμε κάποιο λαθος ή όχι, ή είπαμε κάτι ή απλά δε του άρεσε η φάτσα μας. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δε θα μπουν στη διαδικασία να εξηγήσουν γιατί απλά είναι μια δύσκολη και ψυχοφθόρα διαδικασία που απαιτεί να ξέρουν κι εκείνοι τι ζητάνε απ'τον καθένα μας και πραγματικά ο περισσότερος κόσμος απλά δε ξέρει. Το να μάθει είναι επίσης μια επίπονη διαδικασία που απαιτεί μοναξιά, αυτοκριτική, απομόνωση και γενικά αυτοβελτίωση που οι περισσότεροι δε διατίθενται να κάνουν γιατί αυτό προφανώς μειώνει την καλοπέραση. Δεν αναφέρομαι στο παιδί που μιλάτε βέβαια αλλά γενικά, αυτος πιθανόν να έχασε και το σήμα, να μην έχει καλό υπολογιστή , να μπήκε κάποιος γονέας, συγγενής, φίλος απότομα και διάφορα άλλα που θα δεις στην πορεία αν ισχύουν.Quote:
Originally Posted by NickosDark
Το πιο δύσκολο βήμα είναι να μάθουμε να μη μας επηρεάζει τόσο γιατί άλλο τα λόγια άλλο οι πράξεις.. απλά θα σου πω ότι σίγουρα εαν για κάποιο λόγο σε απέρριψε και δε σου δίνει και την ευκαιρία να μάθεις δεν αξίζει αν και το ξέρεις ήδη μέσα σου αυτό. Η μελαγχωλία θα περάσει εν καιρώ.. ο θυμός βοηθάει να πεισμώσεις και την επόμενη φορά να είσαι λίγο πιο έτοιμος και δυνατός. Πάντως γι'ακόμα μια φορά δεν είσαι μόνος σε αυτό. Το αισθάνομαι κι εγώ καθώς το έζησα πρόσφατα με μια κοπέλα όπως κ εσύ. Είμαστε εδώ όμως να τα συζητάμε και να νιώθουμε λίγη ζεστασιά.. :)
Σε ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον σου.Quote:
Originally Posted by treasure_octopus
Σαφως και εγω ο ιδιος χαρην σε σας βρισκω μια καποια βελτιωση, αλλα συναμα και καποια διαφοροποιηση, πχ. ειχαν καιρο να με πιασουν τα ψυχοσωματικα-συγχυση στο σπιτι, τωρα τα παθαινω που και που οταν κανω-σκεφτομαι κατι στρεσογονο, σιγουρα ομως δεν ειναι το ιδιο εντονα- δεν τα δινω τοση σημασια. Οσο για τις γνωριμιες ναι σαφεστατα και ισχυουν αυτα που λες, απλως δεν τα δινω πλεον ιδιαιτερη σημασια καθως ειναι το ψωμι και το βουτυρο της ζωης κακα τα ψεματα... Προσπαθω γενικα να εκλογικευω τους φοβους μου και να μην τους δινω σημασια, αλλα τις τελευταιες μερες που συζηταω με τον εαυτο μου αντιλαμβανομαι οτι σε μεγαλο βαθμο με καποιον τροπο εχω κλειδωσει τα συναισθηματα μου μακρυα και εν μερει ισως ειναι ενας λογος που παθαινω τις κρισεις... Δηλαδη εαν θυμωσω δεν νιωθω τιποτα απο φοβο η εαν λυπηθω. Σημερα στον δρομο για την σχολη ακουγα στο ραδιοφωνο οτι παλι κανουν εργα στην εξωτερικη περιφερειακη και ηταν το δευτερολεπτο που εμπαινα στην εξωτερικη περιφερειακη. Αμεσως βουρκωσα και ηθελα να αρχιζω να κλαιω γιατι σκεφτομουν ποση ταλαιπωρια θα φαω παλι στα μουτρα...Μετα ομως προσεξα οτι το αγχος που ειχα να φτασω στην ωρα μου με εκανε να προσπαθω να απορριψω υποσηνειδητα το συναισθημα της θλιψης (δηλαδη σιγα σιγα εφευγε η αναγκη να κλαψω και διακατεχομουν απο υπερενταση και αγχος ξανα και κοιτουσα μηχανικα το ρολοι του αυτοκινητου).
Παντως οποτε τα σκεφτομαι λεω ξεκολλα δεν εχεις τιποτα αδραξε την μερα οπως επισης καταλαβαινω οτι τις περισσοτερες φορες τα μπουρδουκλωματα που κανω καμια φορα με τα χερια ποδια μου εχουν να κανουν με το μυαλο μου που ειναι μπουρδουκλωμενο και οχι με τα ακρα ως εχουν (δηλαδη μπορει να θελω να βαλω χ δυναμη σε κατι, να το ξανασκεφτομαι και να λεω οχι θα βαλω λιγοτερη και εν τελει να γινεται ενα μιξ και να το διαβαζω σαν ''κινδυνο'', οτι κατι εχω κλπ). Τωρα παλι θελω να παω γυμναστηριο σημερα και παλι διακατεχομαι απο την ηλ***α πρεμουρα του αντε να παω να τελειωνω και βρισκομαι σε συγχυση...
όσα περιγράφεις, τα καταπιεσμένα συναισθήματα που θες να βγουν, τα έχεις ανάγκη να φύγουν αλλά δε βγαίνουν είναι η πίεση που λέγαμε. Έχεις πιεστεί τόσο μα τόσο πολύ τόσα χρόνια που είναι απίστευτα δύσκολο να βγει ότι νιώθεις γιατί έχεις μάθει να το βάζεις σε δεύτερη ίσως και τρίτη και τέταρτη μοίρα. Ξαφνικά έχεις στραφεί προς εσένα με αγάπη και προσπαθείς να εκφραστείς και να ασχοληθείς μαζί σου αλλά το βάθος που έχεις βάλει τον εαυτό σου και όσα αληθινά νιώθεις δεν σε αφήνει. Μάχη λοιπόν αλλά προσοχή όχι πόλεμος με τον εαυτό σου. Μάχη να τον βγάλεις προς τα έξω ώστε να μπορείς να τον δεις, να δεις τι αισθάνεσαι πραγματικά και να μπορείς να το εκφράσεις. Είτε είναι κλάμα, είτε χαρά, είτε μελαγχωλία, οτιδήποτε. Και όπως λέμε χρόνος... μη περιμένεις να γίνει σύντομα.. συνέχισε να σου αφιερώνεις λίγο χρόνο, να φτιάχνεις μια μικρή γωνίτσα που θα μπορείς να σε δεις καθαρά και σιγά σιγά θα ανθίσεις. Δηλαδή θα μπορείς και να εκφραστείς και να ανακουφιστείς. Γιατί επειδή ακριβώς αφιέρωνες τα πάντα στους άλλους το να εκφραστείς είχε εξαφανιστεί, δεν υπήρχε χρόνος και χώρος για σένα και αυτό είναι που δε σε αφήνει ακόμα. Η ενοχή που νιώθεις εαν εκφραστείς γιατί αφορά εσένα και όχι άλλους. Σιγά σιγά θα νικηθεί και θα βγει προς τα έξω ότι νιώθεις :) αν λέω κάτι λάθος, πολλά ή ένα πες μου πως αισθάνεσαι, διόρθωσέ με ώστε να βρούμε εαν γίνεται τι συμβαίνει.Quote:
Originally Posted by NickosDark
Σωστα τα περισσοτερα και ισχυουν, βεβαια ειναι απλα και ο φοβος του μηπως εχω κατι παθολογικο παρα τα οσα μου λενε αφενος (γιατι εχω μαθει πλεον να υποφερω και σε καθε σκεψη χαρας που κανω ειλικρινα φοβαμαι οτι θα τιμωρηθω) + δεν εχει να κανει μονο με την δικια μου εκφραση αλλα μηπως και αυτη η εκφραση ακουστει-ειναι εγωιστικη, αχαριστη (πχ να λεω οτι η ζωη μου ειναι χαλια ενω μπορει καποιος στο διπλα τετραγωνο να περναει ακομα χειροτερα απο μενα)...
Εχω παντως και φασεις που νιωθω εντελως καλα πλεον, δηλαδη που θα εχω καλη διαθεση και θα σκεφτομαι ''καθαρα''. Μικρες αλλα υπαρχουν.
κάθε μέρα και από λίγες στιγμές θα το γεμίσεις το 24 από καθαρές σκέψης......
μικρά και σταθερά βήματα κάθε μέρα...
δεν είναι κρύωμα να πέραση σε 5 μέρες....
θέλει δουλειά χρόνο και δύναμη ψυχής κι εσύ τα έχεις δεν συμβιβάζεσαι παλεύεις.... :)
αυτό ακριβώς που περιγράφεις εννοώ ενοχή. Φοβάσαι να εκφραστείς όπως θες μήπως γίνεις αχάριστος ή εγωιστής και κοινώς μήπως οι άλλοι πάνε πίσω αλλά στην πραγματικότητα μόνο εσύ πας. Έχω κι εγώ αυτό το συναίσθημα του φόβου εαν χαρώ ότι θα τιμωρηθώ με το να πάθω κάτι άσχημο κι αυτό οφείλεται στο ότι σε πολλές στιγμές χαράς μου συνέβαινε κάτι απίστευτα άσχημο, κάτι έχανα και γινόμουν κομμάτια. Επίσης φοβάμαι και να πω ότι είμαι χάλια μήπως πάθω κάτι χειρότερο. Είναι απαίσια συναισθήματα και αυτοί οι δύο φόβοι. Αλλά αυτό που μου λέει και η ψυχολόγος μου ειναι ότι είναι απολύτως φυσιολογικό και να παραπονεθούμε και πολύ μάλιστα αλλά και να χαιρόμαστε φυσικά αλλιώς γεμίζουμε πίεση και κάποια στιγμή σκάμε πολύ άσχημα πραγματικά. Δηλαδή τελικά με αυτή την καταπίεση θα πάθουμε κάτι ψυχολογικά άσχημο και όχι με την έκφραση όσων νιώθουμε. Απλά σιγά σιγά που λέει και ο giang χρειαζόμαστε χρόνο..δε θα γίνει με τη μία..Quote:
Originally Posted by NickosDark
Ναι μεσα απο τα λεγομενα σου καταλαβαινω ακομη περισσοτερο ποσους φραγμους θετω στον εαυτο μου χωρις να το καταλαβαινω. Τωρα πχ ειμαι σφυγμενος χωρις ουσιαστικο λογο. Γενικα οταν εκφραζω πως ''δεν υπαρχει λογος να σκεφτομαι-νιωθω ετσι'' αμεσως απελευθερονομαι καπως. Σημερα εχω και γω ραντεβου με την ψυχολογο μου, για να δουμε...
@giang μου το ειπε και μια φιλη τις προαλλες, για μενα σε τετοιες καταστασεις η μονη επιλογη ειναι η λυση τους. Αδυνατω να αποδεχτω οτι θα ζω με κατι το οποιο με βαραινει τοσο πολυ. Εδω περα δεν μπορω να κρατησω το στομα μου κλειστο εαν παρεξηγηθω απο κατι που μπορει να κανει-πει καποιος φιλος, θα το πω απευθειας οτι με εκνευρισε-προσεβαλε. Σκεψου δηλαδη ποσο θελω να διωξω αυτη την κατασταση απο μεσα μου που ειναι και μακροχρονια. Να'σαι καλα και οντως και με λιγα ενθαρυντικα λογια νιωθω καπως καλυτερα.
Σκεφτομαι ποσο πιο αποτωμες ηταν οι κρισεις και μη ελεγχομενες στις αρχες τους... Το σκεφτομουν και στο αμαξι που καποιες στιγμες σφυγγομουν-εκανα παλι αρνητικες σκεψεις. Ενιωθα λιγο το ποδι μου να μουδιαζει πχ αλλα μεχρι εκει, δεν τρομαζα, δεν γεμιζα με πανικο. Προσπαθουσα να με ηρεμησω... Την περασμενη Τεταρτη αν θυμαμαι καλα, επαθα τετοια κριση που ημουν στο τσακ να παω στο νοσοκομειο που περνουσα εκεινη την ωρα τρεχοντας και να αρχιζω να φωναζω οτι δεν νιωθω καλα... Μεχρι και οι παλμοι μου εχουν μειωθει συγκρητικα με την περασμενη εβδομαδα...Οποτε σιγουρα αξιζω ενα μπραβο...Με νοιαζει να αρχισει να αποσωματοποιειται και να γινει καθαρα ψυχολογικο να νιωθω δηλαδη την θλιψη που μπορει να κρυβω πισω απο τις κρισεις και να σταματησουν να συμβαινουν. Με εκνευριζει που κανω σκεψεις οτι υστερω σε σχεση με αλλους γιατι εξαιτιας του χ ψυχοσωματικου δεν μπορω να κανω την ταδε κινηση καλα... Κανω κατι τετοιες αφελης σκεψεις και απορω και με μενα τον ιδιο... Τρεχα γυρευε...
Μπράβο!!! πραγματικά όπως λες το αξίζεις!! Το πως ήσουν όταν είχες μπει σε σχέση με τώρα είναι μεγάλη διαφορά και οφείλεται όλη σε σένα και την προσπάθεια που κάνεις,είναι αξιοσημείωτο! Με έχεις εντυπωσιάσει γιατί εγώ ας πούμε δε μπορούσα να τα καταφέρω όπως εσύ τώρα και πραγματικά σε θαυμάζω. Μη βιάζεσαι να φύγει από το σώμα, αυτό ακριβώς που θέλει για να φύγει είναι χρόνος. Ξέρω πόσο σε δυσκολεύει και παραλύει και πας πίσω,το ξέρω. Δεν υστερείς, κι εγώ έχω μείνει πίσω σε πολλά σε σχέση με άλλους στην ηλικία μου, στη γενιά μου, αλλά από την άλλη έχω πάει μπροστά το μέσα μου κάτι που κάνεις και θα κάνεις κ εσύ. Και στην τελική αν είμαστε πιο πίσω από άλλους τουλαχιστον δεν είμαστε οι μόνοι. Είμαι κ εγώ και εσύ έτσι και άλλοι εδώ και αλλού. Αισθάνομαι όπως εσύ σε πολλά.Quote:
Originally Posted by NickosDark