Printable View
οταν δεν ειχα να αποδειξω, βαλτωσα...εκανα σκορπιες κινησεις προσπαθωντας να κανω πραγματα αλλα δεν ειχα αποτελεσμα και τα παρατουσα...Quote:
Originally Posted by kutchunie
Κενο ενιωθα. Και τωρα τι?? πως το λεει ο Καβαφης για τους βαρβαρους οτι οι ανθρωποι αυτοι ησαν μια καποια λυσις, και τωρα τι θα απογινουμε? καπως ετσι.
Τι φοβαμαι?? απολυτα ομως την αποτυχια.
Αγαπητή και συμπαθή Μάρα :p όταν δίνεις εδώ μέσα συμβουλές σε εμάς,θεωρώ ότι είσαι εντελώς στην κοσμάρα σου με καμμιά επαφή με την πραγματική κατάσταση της ζωής σαν εξωγήινη ένα πράμα όπου στον δικό σου happy planet όλα είναι πανεύκολα...
Αλλά όταν μιλάς για τα δικά σου,καταλαβαίνω το ακριβώς αντίθετο..
Eίναι οξύμωρο να λες πως φοβάσαι την αποτυχία αλλά να μην παλευεις για την επιτυχία. Η επίτευξη ενός στόχου είναι η επιτυχία, όχι η ματαίωση και η φυγή. Καταλαβαίνεις πιστευω τι εννοώ. Το βάλτωμα και οι σκόρπιες κινήσεις είναι αυτό που φοβάσαι, η αποτυχία. Μάλλον ο πραγματικός σου φόβος είναι άλλος απλώς παραμυθιάζεσαι με την ταμπέλα της αποτυχίας. Είχα κι εγώ το ίδιο πράγμα. Βέβαια ήμουν καταδικασμένη να "επιτύχω" σε διαφορα πράγματα όπως το πανεπιστήμιο, γιατί από αυτό εξαρτιώταν η επιβίωσή μου. Καταλάβαινα μεσα στο όλο παράλογο πως δεν αν και ήμουν σε τρελή άρνηση λόγω φόβου να τελειώνω διάφορες εργασίες ή α εκπληρώνω στόχους, αν δεν το έκανα θα έπρεπε να επιστρεψω στην πατρική εστία και κάποια πολύ hardcore γεγονότα με έβαλαν να σκεφτω πως ισως να κινδύνευε και η ζωή μου σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και από εμένα την ίδια και από την "οικογένεια". Δεν ηταν ανώδυνο πάντως, μου βγηκε σε κατναγκασμό και σε εξαρτήσεις/καταχρήσεις ο φοβος της αποτυχίας. Πιστεύω πως δεν είναι ο πραγματικός φοβος η αποτυχία, συγκαλύπτεται από άλλον. Τουλάχιστον με εμένα αυτό γινόταν.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Το αυτό που λες και τώρα τι, με παραπέμπει σε ελάχιστη αυτογνωσία και μηδενική συναισθηματική οριμότητα. Δεν ξέρεις τι νοιώθεις για το κάθε πράγμα δεν ξέρεις τι σου αρέσει, γιατί δεν ακους το υποσυνείδητο σου. Για να σου αρέσει κάτι περιμένεις να μπεις στη θέση της μανας σου, αν θα άρεσε σε εκείνη δεν θα αρέσει σε εσένα και θα το επιδιώξεις από αντίδραση, αν αρέσει σε εσένα θα το απορρίψεις γιατί δε θα το ενέκρινε η μάνα σου και βαλτώνεις. Θες να βαλτώσεις στην ουσία γιατί οι πράξεις σου αυτό δείχνουν. Θες να βαλτώσεις και να κλαίγεσαι και να την κατηγορείς για την κακομοιριά σου γιατί ολο αυτό τον πόνο που σου προκάλεσε δε τον έχεις πληρωθεί, αφου ούτε μια συγγνώμη δεν προλαβες να εισπράξεις. Κι εγώ τα ιδια έκανα. Το να δεις την αληθεια και πολύ περισσότερο να την παραδεχτείς, είναι πολύ δυσκολο, 5 χρόνια ψυχαναλυσης μου πήρε συν πολλά συναισθηματικά ταρακουνήματα.
Ο παρατηρητής είναι πάντα πιο αντικειμενικός. Επίσης πιστεύω πως δεν είναι στον κόσμο της, κάνεις λάθος και αυτό όχι επειδή φταίς εσύ, αλλά επειδή έχουμε μάθει να κοιτάμε την απάντηση, η ουσία όμως τις περισσότερες φορές βρίσκεται στην ερώτησηQuote:
Originally Posted by admforall
Αυτό είναι χαρακτήρας, όπως ο δικός μου, εντάξει ο χαρακτήρας είναι και από βιώματα , είναι και γονίδια....αλλά εσύ στην πορεία που λες προσπάθησες για κοινωνικοποίηση κλπ άλλαξες χαρακτήρα? δηλαδή τώρα θα περιέγραφες το ίδιο τον εαυτό σου ή όχι?Quote:
Originally Posted by Mara.Z
νομιζω ο χαρακτηρας στην ουσια του, στον πυρηνα του, δεν αλλαζει, μονο εξελισσεται...Quote:
Originally Posted by cube
Aρα στην ερωτηση σου τωρα σαφως οχι δεν θα περιεγραφα ετσι τον εαυτο μου διοτι διενυσα χιλιομετρα ως τωρα με πολλα λαθη, εσπασα τα μουτρα μου, επαθα κι εμαθα...
Αλλα εγω απο χαρακτηρα θεωρω οτι ημουν πολυ κοινωνικη, μιλουσα αρκετα, ημουν ανοιχτη, αλλα λογω των συνθηκων κλειστηκα υπερβολικα στο καβουκι μου. Απο φοβο. και εξαιτιας του φοβου περασα τις φασεις που αναφερω πιο πανω. Οταν ας πουμε βρηκα καποιες απαντησεις για τα ερωτηματα που με βασανιζαν, εγινα πιο κοινωνικη.
εγω για τον εαυτο μου θα το εθετα αλλιως... ειναι η αλαζονεια επιβιωσης του survivor φιλε μου.Quote:
Originally Posted by admforall
Και ο survivor ειναι σκληρος. Γιατι η ζωη ετσι τον εμαθε. Σταθηκε σκληρος πρωτα στον εαυτο του για να σταθει στα ποδια του και να σηκωθει ορθιος.
Ο syrvivor είναι σκληρός με όλους κ με όλα το λέω κι εγώ
Quote:
Originally Posted by kutchunie
Γραφεις τοσο to the point που πραγματικα με αφηνεις αφωνη, με πιανεις αδιαβαστη. Νιωθω σα να με στηνεις στον τοιχο και δεν ξερω τι να πω...
Θελω την επιτυχια ως μεσο να αποδειξω κατι, οχι την επιτυχια απλα για την επιτυχια... αυτο αντιλαμβανομαι. Θελω την επιβραβευση, την ανταμοιβη, χαιρομαι να ακουω μπραβο για την προσπαθεια κλπ. Επομενως αν ειναι να μην εισπραξω το μπραβο, ποιο το νοημα να πετυχω??
Μα και μενα μου βγηκαν καταναγκασμοι παλιοτερα, τρελο αγχος, αλλα αυτομαστιγωθηκα να αποδωσω και θελοντας και μη προχωρησα. Αλλα η ζωη στην εχει στημενη στη γωνια εκει που νομιζεις οτι ξεφυγες...
Αν δεν ειναι ο φοβος της αποτυχιας ή των σκορπιων κινησεων, ποιος ειναι ο φοβος?? μηπως ο φοβος οτι θα αναβιωσει το παρελθον και θα αναγκαστω να ξαναπερασω τα ιδια??
Αν αρεσε κατι σε μενα, και το απερριπτε η μανα μου, ενιωθα οτι ουσιαστικα απορριπτει εμενα. Γιατι ζουσα για να αποδεικνυω ποια ειμαι για να κερδισω την αποδοχη= αυτο ηταν το καλουπι στο οποιο μπηκα. Δεν υπηρχε αποδοχη χωρις αποδειξη...Quote:
Originally Posted by kutchunie
Kαποτε φιλτραρα τα παντα, οπως ακριβως περιγραφεις το φαυλο κυκλο. Τωρα δεν βρισκω το λογο, δεν εχω κατι να αποδειξω... πχ θελω απλως να βλεπω τη θαλασσα και να την απολαμβανω, οχι να ανεβω στη βαρκα μου, να παλαιψω με τα κυματα και τςι φουρτουνες για να αποδειξω οτι ειμαι καλος ναυτης....
Εμένα Μάρα αυτό που λες το υπάρχω=αποδεικνύω μου βγήκε ως νιώθω χρήσιμος=υπάρχω και γιαυτό αντλώ μέγιστη ικανοποιηση απο πράγματα και καταστάσεις που με κάνουν να νιώθω χρήσιμος πχ εργασία
Εμένα ποτέ δε με αποδέχτηκαν ότι και να έκανα από δουλειά και γενικά εσένα τουλάχιστον σ έβαζαν δοκιμασίες εμένα ποτέ
Άλλη παπαριά στην οποία πιστεύουμε ή την δέχονται άσχημα οι ψυχολόγοι και αναλυτές, είναι πως ο καταναγκασμός σε περιπτώσεις κακοποίησης είναι κακός. Είναι απίστευτα οδυνηρός ο καταναγκασμός, το δηλαδή να επιζητούμε σε κάθε εκφανση της ζωής να κακοποιηθούμε ξανά και ξανά με τον ίδιο τρόπο ή παρόμμοιο τελοσπάντων, μέσα σε καταστάσεις που υποσυνείδητα σκηνοθετήσαμε, για να βιώσουμε να καταλάβουμε και τελικά να ξεπεράσουμε με αποδοχή το οποιοδήποτε απωθημένο συναίσθημα. Αν δεν υπήρχε ο καταναγκασμός, ακόμη και ως οδυνηρή διαδικασία και αυτοκαταστροφική πολλές φορές, δεν ξέρω αν το δικό μου υποσυνείδητο θα είχε τρόπους να γιατρέψει το διαστρευλομένο κάτοπρο θεασης της πραγματικότητας που είχα για τον εαυτό μου και κατά συνέπεια για τον κόσμο ολόκληρο.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Για εμένα προσωπικά, θα σου πω τι φόβος ήταν. Στην αρχη πιστευα πως επειδή όπως ανέφερα και πιο πάνω, επρεπε να επιτυχω και στη φοιτητική μου καριέρα και στην επαγγελματική γιατί δεν θα ήταν δυνατό να επιβιώσω στο περιβάλλον το οικογενειακό. Φοβόμουν πως αν επέστρεφα σπίτι είτε θα με σκότωναν είτε θα αυτοκτονούσα. Σε δευτερο επίπεδο θεώρησα ότι φοβάμαι να απο΄τύχω γιατί ως αποτυχημένη θα με εγκατέλειπαν κιολας αφου δεν αξίζω για τίποτε άλλο. Αρα φόβος εγκατάλειψης. Ως παιδί όμως που φοβόταν την εγκατάλειψη, ελεγα θα με παραδεχτουν όταν επιτύχω και καταλάβουν πως αξίζω αρα δε θα εγκαταλειφθώ. Από εκει μου κόλλησε το σκάλωμα με την επιτυχια ή την τελειομανία. Βαθύτερα όμως, ήταν άλλος ο φόβος. Η εγκατάλειψη στην βρεφική και παιδική ηλικία συνεπάγεται και την βιολογική επιβιωση δηλαδή την ζωη και τον θάνατο. Όταν βρέθηκα τυχαία σε φαση να κυνδινευσει η ζωή μου, μαζί με τα δυο μου παιδια σε κάποιο τροχαίο, συνειδητοποίησα πως τους κέρδισα. Κέρδισα τους βασανιστές μου, γιατί πλέον δεν έχω να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν, κέρδισα την ζωή μου, όποια κι αν είναι αυτή, για εμένα γεμάτη για αλλους αδιαφορη ίσως, δεν εχει σημασία. Κέρδισα τον θάνατο μου και τον βιολογικό και τον πνευματικό γιατί και ζω και είμαι υγιής και δεν πεθανα συναισθηματικά, αφού δεν ξέγινα ιδια με αυτούς, δεν αφομοιώθηκα.
Πλέον ο φόβος μου είναι ο ίδιος ο φόβος. Δε θελω ποτέ ξανα να με υποτιμήσω κ να αρχισω να φοβάμαι. Όποτε αντιλαμβάνομαι να νιώθω φοβο για κάτι, δε θα το αφηνω να περνά, θα ρίχνομαι πάνω του για να μην με κυριεύσει.
κουτσούνι πρέπει να είσαι απο τα λίγα άτομα παγκοσμίως που κατάφεραν να φτιάξουν τη ζωή τους μετά απο χρόνια παιδική κακοποίηση και γιαυτό σου αξίζει μπράβο..Τουλάχιστον εδώ μέσα θεωρώ πως είσαι μοναδική περίπτωση!!
Εlis η αποδοχή έρχεται μέσα απο προσπάθεια.Και εμένα με έχουν διώξει απο δουλειές και εγώ έχω φύγει απο δουλειά.Quote:
Originally Posted by elis
Τι έκανες εσύ για να σε αποδεχτούν? και μου φαίνεται παράξενο να μην σε έχουν αποδεχτεί ποτέ κανείς.Γιατί πολύ απλά τότε θα είχες πεθάνει απο την πείνα..Για να επιβιώνεις και να είσαι εδώ να γράφεις,σημαίνει κατ`εμε ότι κάποιος σου δίνει την επιβίωση τουλάχιστον.Τα χρήματα για να ντύνεσαι,τρως,το σπίτι για να μένεις,το ιντερνετ στη τελική για να γράφεις εδώ.
Αυτό είναι η αποδοχή ;Γτ εγώ νόμιζα αποδοχή είναι κάτι σαν αγάπη σαν ειλικρινή επικοινωνία σαν δέσιμο που δεν έχω με κανέναν πλέον και επειδή παλιά είχα η έτσι ένιωθα τώρα ζοριζομαι να ζήσω άμα ή δουλειά μου είχε λεφτά θα ήμουν χαρούμενος αλλά τώρα ζοριζομαι