Πρώτα κοινονικοποιείσαι σε πολλούς και διαφορους χώρους και παίρνεις εκει πρωτοβουλια να γνωρισεις άτομα και να συνδεθεις με αυτα με τα οποία πιστευεις πως ταιριαζεις. Ανταλλάζεις τηλέφωνα. Μετά τους προτεινεις να πάτε για κανα καφε. Αν δεχτούν καλώς. Εκεί γίνεσαι ενδιαφερον άτομο με τα λόγια, το ύφος και τα θεματα προς συζητηση.
Το ιδανικό, ο επιτυχημένος στις δημόσιες σχέσεις κάνει παρέα με άτομα του επιπέδου του και καλύτερους του. Αυτος που εχει προβλημα, δυστυχώς βρίσκει ατομα που μπορει να μην ειναι του επιπέδου του, ίσως να ναι και κατωτερα του και με τα οποια δεν ταιριαζει ιδιαιτερα από πλευρας ενδιαφερόντων, απλα για να καλύπτει το κενό παρέας, να νιωθει τουλάχιστον ευχαριστα πως εχει καποιους στη ζωη του με τους οποιους θα βγει για καφε. Δεν το υποτιμω πλήρως αυτο, φτανει να μην μιλάμε για αρνητικους ανθρωπους οι οποιοι θα σου τα πρήζουν με τα προβλήματα τους.
Εδώ νοείται μιλάμε για παρεα και όχι φιλίες χωρις βεβαια να αποκλειεται το πρωτο να εξελιχτει στο δευτερο. Νοειται επίσης πως με παρεες δεν ξανοιγομαστε όσον αφορά προσωπικά μας θεματα.
