Quote:
Originally posted by siga_siga
ναι Φοίβη, αυτό πιστεύω.
έπειτα από 4 χρόνια περίπου χωρίς να πω ναι σε μία σχέση,
και βλέποντας αυτόν τον άνθρωπο να με ενοχλεί συνέχεια. να μιλάει συνέχεια σε μία κοινή μας φίλη για εμένα, έπειτα που έκανε κάποια βήματα να γνωρίσει τους δικούς μου από μόνος του. έπειτα από τόσα που έδειξε έντονα για εμένα, ναι τα πίστεψα.
νόμιζα οτι ξέρω να ξεχωρίσω,
με πήγε σπίτι του. γνώρισα τους δικούς του.
το σχεδόν 2χρονο ανηψάκι του με έμαθε ως θεία, έτσι με αποκαλούσανε μπροστά του η οικογένεια του. να κοιμάμαι εκεί. να μην μπορέι να κοιμάται αν δεν τον έχω αγκαλιά.το λιγότερο είναι για εμένα που ήθελε να παντρευτούμε, ήθελε να έρθει να μείνει σε σπίτι κοντά στο δικό μου. να τρελλαίνεται αν δεν με ακουσει κάθε 3 ώρες.
και την τελευταία εβδομάδα, μετά που χωρίσαμε την πρώτη φορά, και ένιωσα τα πρωτόγονα συναισθήματα της εγκατάλειψης και οτι είμαι εκτεθημένη, όπως όταν ήμουνα σε νηπιακή ηλικία. και ήθελα να τον δω, να τον ακούσω πριν κοιμηθώ το βράδυ. και γυρνάει και μου λέει θέλω να τον ελέγξω; και οτι δεν το ανέχεται;όταν εκείνος με έπαιρνε άνω των 40 κλήσεων την ημέρα είχαμε what\'s up.
και διάφορα άλλα που έκανε. να μην πω από έξοδα, και στην τελική;
εγώ το έχαψα το παραμύθι, όλο αυτό ναι.
γιατί είχα να δεθώ με άνθρωπο 3-4 χρόνια. ήθελα σύντροφο. όχι έναν εραστή όπως και του είπα οτι μπορούσα να βρω ανα πάσα στιγμή. γυναίκα είμαι θα βγω έξω, θα βρω. αλλά δεν είμαι τέτοια.πήγα 25 και τον πίστεψα. παραμυθιάστηκα. νόμιζα οτι μπορώ να ξεχωρίσω.
με κοίταγε στα μάτια μου έλεγε σε αγαπάω, έκλαιγε μερικές φορέ ςπου μου το έλεγε. και γυρνάει και μου λέει από το τηλ οτι δεν με αγαπάει και οτι κάποιες στιγμές με θέλει.
εν κατακλείδι, ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ.ΑΝΩΡΙΜΟΣ,ΕΚΜΕ ΤΑΛΛΕΥΤΗΣ.ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ.ΕΓΩϊΣΤ ΗΣ.ΑΧΑΡΙΣΤΟΣ.
και σε οικονομική κρίση που δέχθηκε τον στήριξα, ψυχολογικά. κατάλαβε οτι δεν είμαι γυναίκα που θέλωνα ξοδεύω, να μείνω σπίτι; ναι να μείνω σπίτι αγκαλιά να βλέπουμε ταινίες, το τί ντροπή νιώθω που μας έφερνε η μητέρα του φαγητό; το τί ντροπή νιώθω που έκατσα σε τραπέζι και έφαγα μαζί τους;
θέλει κάποιος να με πει υπερβολική,δραματική κ.α; ας με πεί. ας με πείτε.
την ψυχή μου όμως που την νιώθω εγκαταλελειμένη, εκτεθημένη, προσβεβλημένη, τα νιώθω εγώ. όλα αυτά από άλλον άνθρωπο όμως. δεν αναφέρομαι για την πίστη μου στον θεό μου.
και βρίσκομαι εδώ. να συνεχίζω τα αντικαταθληπτικά μου, τα αγχολυτικά μου. και αυτός εκεί στην δουλειά του λέγοντας μου οτι έχει κάνει νέες γνωριμίες και οτι δεν αισθάνεται τίποτα για εμένα.
ναι έκανα λάθη.
του είπα οτι φοβάμαι, σε φοβάμαι, οτι έχω καιρό να κάνω σχέση και φοβάμαι, δύσκολα θα σε εμπιστευθώ. ναι του μιλούσα απότομα, γιατί φοβόμουνα. δεν τον έβρισα όμως. δεν τον προσέβαλα. του μιλούσα κόσμια. ευγενέστατα.
και αυτή την στιγμή δεν μπαίνω καν στην διαδικασία να σκεφτώ κάτι παραπέρα, του στυλ πωπω τί έγινε; και να βρω λεπτομέρειες, θα τρελλαθώ. δεν θα αντέξει άλλη κρίση το μυαλό μου.
πού είναι η αλήθεια του κόσμου;
η αλήθεια μίας σχέσης;
η αλήθεια μεταξύ δύο ανθρώπων;
εγω τωρα θα κανω τον συνηγορο του διαβολου...