Επουλώνονται ολα τα τραυματα;

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Γαμω τη τρελλα μου γαμω. Αμα εβλεπα μπροστα μου ανθρωπο να μου λεει για θετικες σκεψεις θα τον χτυπουσα. Ξεγυρισμενη, ετσι απλα. Καλο το θετικο αλλα πρεπει να ειναι βασισμενο πανω στη πραγματικοτητα οχι πανω σε συννεφακια ελπιδας και ουρανια τοξα υπομονης. ς.

---

Δεν υπαρχει ανθρωπος που ναμην εχει αρνητικες σκεψεις , ουτε ειναι φυσιολογικο να χαμογελαει παντα καποιος .......εκτος βεβαια αν ειναι χαζοχαρουμενος :) .................το ζητουμενο ειναι να μην αφησεις τις αρνητικες σκεψεις να δυναμωσουν τοσο πολυ , τοσο ωστε να ' συνθλιψουν ' τις θετικες .......... και φυσικα οι θετικες σκεψεις πολλες φορες πρεπει να βασιζονται καπου , αλλιως εισαι ενας ονειριοπαρμενος , ανοητος , ενας χαρταταετος που χορευει στη θυελλα , που απλα θαθελε να τουρθουν ολα δεξια , χωρις ναχει καποιο σχεδιο γιαυτο ....otiδηοποτε σχεδιο , σαν εννοια , πραξη , η σκεψη .....

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Μαθαινεις να ζεις με αυτο..τι σημαινει αυτο στη πραξη; Συμφιλιωνεσαι με το να αρκεισαι σε μετριες καταστασεις αποφευγοντας το ρισκο; Γιατι το να μη τη ξαναπατας ενεχει το να μη παιρνεις και ρισκο. Αλλα Αλλα ετσι δε ζεις, καθεσαι σε μια αποστειρωμενη απο ρισκα και κινδυνους γυαλα. Απο την αλλη και το να τη πατας ξανα ειναι βλακεια...μπρος γκρεμος και πισω ρεμμα.

---

Tα σοβαρα ψυχικα δεν επουλωνονται ποτε , ειναι σαν ναχεις σπασει καποτε το ποδι σου , και παρ ολα αυτα να χορευεις ,ε , λιγακι θα σενοχλει, δεν πρεπει ομως να σταματησεις τον χορο .......................... δεν μπορεις ναποφυγεις το ρισκο κι τις κακοτοπιες , ειναι αδυνατον , η ιδια η ζωη ειναι ενα ρισκο , ειναι δυνατον ομως να μην ξαναπεσεις στα ιδια σφαλματα , ................οσο για την ζωη , που καπου αλλου αναφερεις , κανεις και τιποτα δεν θα σου φερθει τοσο σκληρα , οσο η ιδια η ζωη........εσο προετοιμασμενη , αυτην την ζωη εχουμε , μια ζωη , αλλα αν την ζησειςε ΄σωστα ΄, μια φτανει και περισσευει ........εμενα μαρεσει η ζωη , με τα καλα της και τα κακα της ,ταχω καλα με τον εαυτο μου , ομως ,μετα απο πολυ φιλοσοφια πανω σε αυτην .......μπορω ενιοτε να αποστασιοποιουμαι απο τα προβληματα της , και να την παρακολουθω ως τριτος ......αλλες φορες , δεν μπορω να το κανω αυτο ......θνητοι ειμαστε , με οτι αυτο συνεπαγεται .......αν εχεις νευρα , πολλα νευρα , η πολυ θυμο , αυτο ειναι σημαδι οτι δεν ταχεις καλα με τον εαυτο σου ..........γενικως το λεω .........
αυτα που σκεπτεσαι , που λες και που κανεις , πρεπει ναναι σε αρμονια μετααξυ τους , τοτε μπορεις να πλησιασεις την γαληνη .......η ευτυχια , οπως θες πεστο ........

Quote:

---

Originally Posted by Natalia_sups

Θα εστεκε αυτο που λες αλλα επεσες στη παγιδα να χαρακτηρισεις/ταμπελωσεις το ατομο σε αυτη τη περιπτωση "μαζοχιστικο χαρακτηρα" που γουσταρει τη κλαψα και ηττοπαθη. Λες ΕΙΝΑΙ ετσι το ατομο. Αλλα για τη τεμπελια λες δεν ειναι τεμπελης απο καπου πηγαζει αυτη η τεμπελια. Ε δεν γινεται απο καπου να πηγαζει και η μαζοχιλα; Τελικα αποφασισε απλα ειναι οπως ειναι το ατομο η για ολα υπαρχει δικαιολογια; Επισης αμα ΕΙΝΑΙ το ατομο ετσι πως μπορει να ξεφυγει απο αυτο οσο και αν συνειδητοποιει τη κατασταση του; Ας υποθεσουμε οτι αυτο ακριβως ειναι που θελει να αλλαξει.Τοτε τι; Θα καταληγει στην ηττοπαθεια πριν καν ξεκινησει, αφου δεν εχει τα εφοδια να μην ειναι κλαψομουνης να το πω ωμα. Η οξυδερκεια να αντιλαμβανεσαι καποια πραγματα δεν αρκει για τιποτα βασικα. Αν ηταν ετσι δεν θα χρειαζοταν κανενα αλλο ψυχικο/νοητικο εφοδιο για να πετυχεις κατι, ουτε επιμονη ουτε υπομονη ουτε συνεπεια ουτε εργατικοτητα ουτε συναισθηματικες αντοχες ουτε δημιουργικοτητα ουτε ουτε... Υπαρχουν πολλα χρησιμα πραγματα για να λειτουγει ενας χαρακτηρας παραγωγικα. Το να εχεις καλη αντιληψη ειναι η κορυφη του παγοβουνου, μονο του ειναι ενα τιποτα βασικα. Σκεψου το σαν προγραμμα σε υπολογιστη λοιπον. Αμα δεν εχει αναμεσα σε ολες τις εντολες και αυτες για το "πως να μην εισαι ηττοπαθης" πχ το λογισμικο στο κεφαλι του πως θα το κανει; Ο εγκεφαλος και ο ψυχισμος μας λειτουργει με ο,τι μεσα εχει, και αυτα τα μεσα ειναι πεπερασμενα. Κατα ειρωνια ο σκοπος λοιπον συμπιπτει παντα το μεσο. Οσο καθυστερημενο και αν φαινεται πχ ο τροπος για να καταφερεις να μην εισαι "ηττοπαθης" ειναι να εχεις τα μεσα στο χαρακτηρα σου για μην εισαι ηττοπαθης (που αν τα ειχες δε θα χρειαζοσουν να το βαλεις εξαρχης ως στοχο), ο τροπος για να μην εισαι τεμπελης ειναι να μην εισαι τεμπελης και ουτω καθεξης. Δεν υπαρχει αλλος τροπος.
Μπορουμε να προσποιουμαστε μονο. Να βλεπουμε πχ πως φερεται ενας που δεν ειναι μιζερος κλαψομουνης και να μιμούμαστε την αισιοδοξη συμπεριφορα. Το να καταβαλεις ομως συνεχεια νοητικη προσπαθεια για να ελεγχεις συνειδητα στοιχεια του χαρακτηρα σου που κανονικα λειτουργουν αυθορμητα και το να τα κατευθυνεις συνειδητα στη καθημερινη σου ζωη/συμπεριφορα ειναι εξαντλητικο και δε γινεται να διατηρηθει ως τακτικη μακροπροθεσμα.

Επισης δεν καταλαβα τι ηθελες να πεις με την εξης προταση σου και ειμαι βεβαιη πως ουτε εσυ εισαι σιγουρη τι εννοουσες:
"Αν εχεις αυτο τον βαθμο οξυδερκειας ειτε κανεις κατι ειτε αυτοκτονεις επειδη δεν αντιλαμβανεσαι τη πραγματικοτητα". Πως γινεται να εισαι οξυδερκης και να μην αντιλαμβανεσαι τη πραγματικοτητα; Καπου τα μπερδεψες, βοηθα με εδω να σε καταλαβω.

---

Μίλα καλύτερα όμως. Μπορώ να καταλάβω και χωρίς άσχημες λέξεις.

Δεν ταμπελώνω εγώ προσωπικά. Υπάρχει στη βιβλιογραφία χαρακτήρας, δομή προσωπικότητας ας πουμε που ονομάζεται μαζοσχιστικός χαρακτήρας και έχει 5 - 10 χαρακτηριστικά. Και δε μιλάμε για χαρακτήρα μη νοσηρό, ούτε ο μαζοχιστικός χαρακτήρας είναι υατό που έχουν οι περισσότερη, λανθασμένα, στο μυαλό τους, έναν περίεργο τύπο που κάνει πάρτυ αν τον δείρουν ας πουμε. Είναι πολλά περισσότερα που πρέπει κανεις να αχοληθεί να τα διαβάσει γιατί δυστυχώς και μεγάλο θέμα είναι για να το αναλυσω εδώ αλλα και επειδή δεν είμαι ψυχολόγος ή ψυχίατρος δεν έχω και την δικαιοδοσία να το κάνω.
Κι εγώ είχα στοιχεία ηττοπαθούς ή μαζοχιστικού χαρακτήρα (είναι σχεδόν το ίδιο, όπως ορίζεται από τους ψυχολόγους), λόγω κακοποίησης. Ετρεμα να πάρω πρωτοβουλία ή να κάνω πράγματα και όταν ήμουν αναγκασμένη να κάνω πραγματα για να επιβιώσω, ακόμη κι αν τα κατάφερνα μου έβγαινε καταναγκασμός και ενοχές με ότι αυτό συνεπάγεται. Κουράστηκα, κινδυνευσε η ζωή μου, πηγα σε γιατρό άρχισα χάπια και σταμάτησα να λέω αλλά να κάνω. Κανείς δε θα με έσωζε.

Από κει και πέρα, όλα είναι λάθος όσα λες. Μπορεί να βγάζεις ρίζες στον καναπέ, να κάνεις μέρες να σηκωθείς. Αν πάρει φωτια το σπίτι σου (δεν το ευχομαι) το ένστικτο θα λειτουργήσει και θα τρέξεις σαν τον κεντέρη να σωθείς.
Εποίσης, το ένστικτό σου είναι αυτό που σε βάζει στη διαδικασία να συζητάς εστω ή να προβληματίζεσαι έστω κι έμμεσα χωρί να λες ανοιχτά Β και Γ ασχημα που θέλω να αλλάξω. Επομένως αυτό που λέω, είναι πως κάθε συμπεριφορά που έχει παγιωθεί ως πρότυπη σε κάποια φάση της ζωής σου είναι αποτέλεσμα μαθησιακό, είτε κάποιου καλού ερεθισματος/γεγονότος΄, είτε κάποιου τραύματος.
Εάν η συμπεριφορά σε ικανοποιεί, τότε όλα καλά. Εάν όχι σημαίνει πως το ένστικτό σου, το υποσυνείδητο δεν την εγκρίνει. Να το κάνω πιο λιανά. Είμαι τεμπέλα, βαριέμαι ακόμα και να κάνω μπανιο. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Εχω φόβο όμως να το αλλάξω, κάτι με σταματάει από το να δραστηριοποιηθώ, ενώ το θέλω πολύ. Μπορεί κάτι να είχε συμβεί στην παιδική μου ηλικία που με έκανε να παγιωσω μια τέτοια συμπεριφορά, να είμαι τεμπέλα να λειτουργώ ως τέτοια, αλλά εγώ να θέλω να είμαι δραστήρια. Εκεί ερχεται το τραύμα το οποίο δεν επουλώθηκε. Μπορεί να είναι κάτι χαζό αλλά να ταλαιπωρεί. Πχ μπορεί ένα παιδί να έπαιζε και να εκανε φασαρία. Να ήταν δραστήριο. Κι επειδή εκανε φασαρία να κακοποιήθηκε από τον γονεα οποτε να αποφάσισε πως δεν θα είναι πλέον δραστήριο για να μην βιώνει πόνο κακοποίησης. ή ακόμα μπορεί να μην χρειαστηκε να κακοποιηθεί κάποιος. Μια αποτυχία να του άφησε την εντύπωση πως απογοήτευσε αγαπημένα προσωπο και να αρνήται να ξαναπογοητεύσει, μπορεί να τον εκαναν να κουμπώσει και να μην θελει ουτε να μπορεί να είναι δραστήριο, μπροστα στο φοβο την αναβίωσης κάτι τοσο τρομεερου για τα δεδομένα της παιδικής ηλικίας. Μπορεί να είναι πολλά που μπορεί να σε οδηγήσουν στο να εχεις μια νοσηρή συμπεριφορά.
Το θέμα είναι πως κανεις δεν γεννιέται ηττοπαθείς, αντικοινωνικός, καταθλιπτικός κτλ. Τα εξωτερικά ερεθίσματα και τα ενστικτα δομουν την προσωπικότητα. Από την στιγμή που σε κάνει να π[ιστεύεις πως μια συμπεριφορά είναι νοσηρή, τότε σιγουρα δεν εχει διαμορφωθεί από το ένστικτό σου, από τις πραγματικές επιθυμίες σου, αλλά αποφάσισες να την αποκτήσεις γιατί εξωρετερικοί παράγοντες σε ώθησαν. Βρες τους, αποδέξου το παράλογο και συνέχισε.
Επομενως όλα αυτά για μέσα και σκοπους δεν ισχύουν. Τα τραύματα πάντα θα υπάρχουν ως σημαδια, στην τελική ακόμα και τα τραύματα σε όρισαν, όσο άσχημα κι αν ήταν, είναι κομμάτι του εαυτού σου. Απλώς πρεπει να βρεις τρόπο να τα "εκμεταλλευτείς" και όχι να τα αφήνεις να καταστρεφουν τη ζωή σου καθημερινά μέσω του ίδιου σου του εαυτού.

Και όχι, το να μιμήσαι θέλει ενέργεια, το να χαράξεις δική σουθ ζωή θέλει και ενέργεια και θάρρος. Δεν είναι δυσκολο να το κάνεις. Μετα από 6 χρόνια θεραπεία λέω πως το καταφέρνω και εχω βιωσει βιασμό από γονέα και σκληρή κακοποίηση. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω κανέναν με λιγότερα στην καμπουρα του, στο να βελτιωθεί και να βρει τον εαυτό του. Εκτός κι αν μιλάμε για ψυχωση και σχιζοφρένεια, όπου δεν ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει.
Τελός, εάν υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι δεν αξίζει τίποτα απολύτως, προφανώς και έχει χάσει επαφή με την πραγματικότητα. Τα πάντα έχουν μια αξία και μία ποιότητα. Ακόμα και τα περιττώματα κατηγοριοποιούνται ποιοτικά και έχουν κάτι να πουν για την υγεία αυτού που τα παρήγαγε. Είναι εντελώς παράλογο και μη λογικό να πιστεύει κάποιος ότι δεν αξίζει κάτι και ισχυρό καμπανάκι για να κάνει κάτι. Είτε να πάει σε γιατρό είτε να αυτοκτονήσει αν δε θέλει να μπει στη διαδικασία. Το έχω ζήσει

Quote:

---

Originally Posted by Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα

Εκ πρώτης όψεως, αυτό είναι, η διαφορά πάντως είναι όταν πιεστεί ο άνθρωπος είτε από στεναχώρια, είτε από νεύρα ή θυμό με κάτι, αυτομάτως, "βγαίνουν" τα λεγόμενα "απωθημένα" που ήταν τόσο καιρό σε λήθη στο υποσυνείδητο. Δεν ξέρω πολλά πράγματα πάνω σε αυτό, λίγο έχω διαβάσει ψυχολογία κυρίως τον Φρόιντ, αλλά και από την μικρή μου εμπειρία, επειδή γνώρισα και γνωρίζω ανθρώπους, που ακόμα και χρόνια ψυχοθεραπείας που έκαναν, αν δεν πάρουν το χάπι από τον ψυχίατρο, βλέπεις έναν άλλον άνθρωπο. Στα παλαιότερα χρόνια που δεν ήξερε ο κόσμος από αυτά, ούτε η φαρμακευτική ήταν τόσο ανεπτυγμένη, τους έδεναν και τους έκαναν και άλλα που ευτέλιζαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, διότι δεν ήξεραν ακριβώς, τι να κάνουν. Η φαρμακευτική σήμερα κάνει θαύματα και άτομα που σε άλλη στιγμή θα είχαν μεγάλο πρόβλημα, κάποιοι από αυτούς έχουν ξεχάσει κιόλας ότι έχουν πρόβλημα και έχουν μία φυσιολογική και κανονική ζωή, δημιούργησαν κάποιοι από αυτούς και οικογένεια. Όλα αυτά μιλώντας για ακραίες περιπτώσεις.

---

κοιτα, οταν φτασεις στο σημειο να παιρνεις αγωγη, σημαινει οτι τα συμπτωματα εχουν επηρεασει σε βαθμο σημαντικο τις οργανικες σου λειτουργιες. Αρα για να βοηθηθεις χρειαζεσαι βοηθεια.
Αν εχεις υπερταση, δεν θα παρεις αντιυπερτασικο?

Δεν ελεγχονται τα οργανικα συμπτωματα τοσο ευκολα και απλα με διαλογισμο ή ψυχοθεραπεια.
Αυτο που εννοω οταν λεω οτι μαθαινεις να διαχειριζεσαι τις συνεπειες ειναι το εξης: πχ εχω τεραστιο θεμα με το θυμο. Το γνωριζω, γνωριζω ποτε προκαλουμαι, και ξερω που θα καταληξω αν αφησω τον εαυτο μου χυμα να αντιδρασει.
Αντι αυτου πχ εγω οταν προκληθω απο καποιο μακακα, δεν θα τον πλακωσω στο ξυλο, θα παρω μια βαθια αναπνοη και θα φυγω. Θα παω στο γυμναστηριο και οσο κανω διαδρομο ή kick boxing θα φανατσιωνομαι οτι τον πλακωνω στο ξυλο και τον βριζω! και το αρνητικο συναισθημα μου θα εκτονωθει και εγω δεν θα υλοποιησω μια πραξη επιληψιμη και αντικοινωνικη.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Μίλα καλύτερα όμως. Μπορώ να καταλάβω και χωρίς άσχημες λέξεις.

Δεν ταμπελώνω εγώ προσωπικά. Υπάρχει στη βιβλιογραφία χαρακτήρας, δομή προσωπικότητας ας πουμε που ονομάζεται μαζοσχιστικός χαρακτήρας και έχει 5 - 10 χαρακτηριστικά. Και δε μιλάμε για χαρακτήρα μη νοσηρό, ούτε ο μαζοχιστικός χαρακτήρας είναι υατό που έχουν οι περισσότερη, λανθασμένα, στο μυαλό τους, έναν περίεργο τύπο που κάνει πάρτυ αν τον δείρουν ας πουμε. Είναι πολλά περισσότερα που πρέπει κανεις να αχοληθεί να τα διαβάσει γιατί δυστυχώς και μεγάλο θέμα είναι για να το αναλυσω εδώ αλλα και επειδή δεν είμαι ψυχολόγος ή ψυχίατρος δεν έχω και την δικαιοδοσία να το κάνω.
Κι εγώ είχα στοιχεία ηττοπαθούς ή μαζοχιστικού χαρακτήρα (είναι σχεδόν το ίδιο, όπως ορίζεται από τους ψυχολόγους), λόγω κακοποίησης. Ετρεμα να πάρω πρωτοβουλία ή να κάνω πράγματα και όταν ήμουν αναγκασμένη να κάνω πραγματα για να επιβιώσω, ακόμη κι αν τα κατάφερνα μου έβγαινε καταναγκασμός και ενοχές με ότι αυτό συνεπάγεται. Κουράστηκα, κινδυνευσε η ζωή μου, πηγα σε γιατρό άρχισα χάπια και σταμάτησα να λέω αλλά να κάνω. Κανείς δε θα με έσωζε.

Από κει και πέρα, όλα είναι λάθος όσα λες. Μπορεί να βγάζεις ρίζες στον καναπέ, να κάνεις μέρες να σηκωθείς. Αν πάρει φωτια το σπίτι σου (δεν το ευχομαι) το ένστικτο θα λειτουργήσει και θα τρέξεις σαν τον κεντέρη να σωθείς.
Εποίσης, το ένστικτό σου είναι αυτό που σε βάζει στη διαδικασία να συζητάς εστω ή να προβληματίζεσαι έστω κι έμμεσα χωρί να λες ανοιχτά Β και Γ ασχημα που θέλω να αλλάξω. Επομένως αυτό που λέω, είναι πως κάθε συμπεριφορά που έχει παγιωθεί ως πρότυπη σε κάποια φάση της ζωής σου είναι αποτέλεσμα μαθησιακό, είτε κάποιου καλού ερεθισματος/γεγονότος΄, είτε κάποιου τραύματος.
Εάν η συμπεριφορά σε ικανοποιεί, τότε όλα καλά. Εάν όχι σημαίνει πως το ένστικτό σου, το υποσυνείδητο δεν την εγκρίνει. Να το κάνω πιο λιανά. Είμαι τεμπέλα, βαριέμαι ακόμα και να κάνω μπανιο. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Εχω φόβο όμως να το αλλάξω, κάτι με σταματάει από το να δραστηριοποιηθώ, ενώ το θέλω πολύ. Μπορεί κάτι να είχε συμβεί στην παιδική μου ηλικία που με έκανε να παγιωσω μια τέτοια συμπεριφορά, να είμαι τεμπέλα να λειτουργώ ως τέτοια, αλλά εγώ να θέλω να είμαι δραστήρια. Εκεί ερχεται το τραύμα το οποίο δεν επουλώθηκε. Μπορεί να είναι κάτι χαζό αλλά να ταλαιπωρεί. Πχ μπορεί ένα παιδί να έπαιζε και να εκανε φασαρία. Να ήταν δραστήριο. Κι επειδή εκανε φασαρία να κακοποιήθηκε από τον γονεα οποτε να αποφάσισε πως δεν θα είναι πλέον δραστήριο για να μην βιώνει πόνο κακοποίησης. ή ακόμα μπορεί να μην χρειαστηκε να κακοποιηθεί κάποιος. Μια αποτυχία να του άφησε την εντύπωση πως απογοήτευσε αγαπημένα προσωπο και να αρνήται να ξαναπογοητεύσει, μπορεί να τον εκαναν να κουμπώσει και να μην θελει ουτε να μπορεί να είναι δραστήριο, μπροστα στο φοβο την αναβίωσης κάτι τοσο τρομεερου για τα δεδομένα της παιδικής ηλικίας. Μπορεί να είναι πολλά που μπορεί να σε οδηγήσουν στο να εχεις μια νοσηρή συμπεριφορά.
Το θέμα είναι πως κανεις δεν γεννιέται ηττοπαθείς, αντικοινωνικός, καταθλιπτικός κτλ. Τα εξωτερικά ερεθίσματα και τα ενστικτα δομουν την προσωπικότητα. Από την στιγμή που σε κάνει να π[ιστεύεις πως μια συμπεριφορά είναι νοσηρή, τότε σιγουρα δεν εχει διαμορφωθεί από το ένστικτό σου, από τις πραγματικές επιθυμίες σου, αλλά αποφάσισες να την αποκτήσεις γιατί εξωρετερικοί παράγοντες σε ώθησαν. Βρες τους, αποδέξου το παράλογο και συνέχισε.
Επομενως όλα αυτά για μέσα και σκοπους δεν ισχύουν. Τα τραύματα πάντα θα υπάρχουν ως σημαδια, στην τελική ακόμα και τα τραύματα σε όρισαν, όσο άσχημα κι αν ήταν, είναι κομμάτι του εαυτού σου. Απλώς πρεπει να βρεις τρόπο να τα "εκμεταλλευτείς" και όχι να τα αφήνεις να καταστρεφουν τη ζωή σου καθημερινά μέσω του ίδιου σου του εαυτού.

Και όχι, το να μιμήσαι θέλει ενέργεια, το να χαράξεις δική σουθ ζωή θέλει και ενέργεια και θάρρος. Δεν είναι δυσκολο να το κάνεις. Μετα από 6 χρόνια θεραπεία λέω πως το καταφέρνω και εχω βιωσει βιασμό από γονέα και σκληρή κακοποίηση. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω κανέναν με λιγότερα στην καμπουρα του, στο να βελτιωθεί και να βρει τον εαυτό του. Εκτός κι αν μιλάμε για ψυχωση και σχιζοφρένεια, όπου δεν ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει.
Τελός, εάν υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι δεν αξίζει τίποτα απολύτως, προφανώς και έχει χάσει επαφή με την πραγματικότητα. Τα πάντα έχουν μια αξία και μία ποιότητα. Ακόμα και τα περιττώματα κατηγοριοποιούνται ποιοτικά και έχουν κάτι να πουν για την υγεία αυτού που τα παρήγαγε. Είναι εντελώς παράλογο και μη λογικό να πιστεύει κάποιος ότι δεν αξίζει κάτι και ισχυρό καμπανάκι για να κάνει κάτι. Είτε να πάει σε γιατρό είτε να αυτοκτονήσει αν δε θέλει να μπει στη διαδικασία. Το έχω ζήσει

---

Ετσι μιλαω και εκφραζομαι, με συγχωρεις αμα σε ενοχλει αλλα δε σκοπευω να λογοκρινω τον εαυτο μου οταν μου βγαινει αυθορμητα.
Απο εκει και περα εκτιμω τα οσα μοιραστηκες για τη δικια σου ιστορια και σεβομαι τη προσπαθεια που εκανες και τη θετικη αλλαγη που ειδες αλλα δεν μου λεει τιποτα. Γιατι δεν εφαρμοζει σε ολες τις περιπτωσεις το αντιστοιχο, ειναι πολυ εγωκεντρικη η ερμηνεια σου και θα σου εξηγησω και γιατι:
Ναι μπορει εσυ αυτα τα αρνητικα χαρακτηριστικα και την ηττοπαθεια να τα ειχες αποκτησει απο εξωτερικους παραγοντες αλλα κανεις μεγαλο λαθος αν νομιζεις οτι οι ανθρωποι γεννιουνται λευκο χαρτι η με τα ιδια χαρακτηριστικα, γιατι τα οσα λες αυτο προυποθετουν. Οι ανθρωποι εχουν ομως ηδη απο την βρεφικη ηλικια διαφορετικες προσωπικοτητες με διαφορετικες γεννετικες προδιαθεσεις και χαρακτηριστικα. Η θεωρια με το λευκο χαρτι εχει διαψευσθει εδω και αιωνες, δε θα βασισουμε συζητηση περι ψυχολογιας το 2017 σε θεωριες του Ρουσω. Επισης ναι υπαρχουν ανθρωποι με γεννετικη προδιαθεση για καταθλιψη και αρκει να τους παρεις το μπουκαλι με το γαλα για να εκφραστει και να γινει κομματι της προσωπικοτητας τους και του ψυχικου τους υποβαθρου για παντα. Επισης δε γεννιουνται ολα τα μωρα με τα ιδια θετικα χαρακτηριστικα/εφοδια στον χαρακτηρα τους, ολοι εχουν διαφορετικα, σορυ νοτ σορυ αλλα ειναι αληθεια. Βασιζω οσα λεω σε πραγματα που εχω διαβασει και εσυ στη προσωπικη σου εμπειρια. Ναι μπορει εσυ να ειχες γεννηθει με τα εφοδια μεσα στο χαρακτηρα σου και τις γενετικες σου προδιαθεσεις να εισαι πιο θετικη, για αυτο και ξεπερασες οτι προβληματα που προεκυψαν απο εξωτερικους παραγοντες αργοτερα, επειδη η μιζερια η δικια σου οντως διαμορφωθηκε απο εξωτερικους παραγοντες. Αλλα αυτο δε σημαινει οτι και η μιζερια του διπλανου διαμορφωθηκε με τον ιδιο τροπο, μπορει να γεννηθηκε με οχι τοσο βοηθητικες προδιαθεσεις.
Ναι υπαρχουν μωρα με προδιαθεση στη καταθλιψη, στις διαφορες ψυχικες παθησεις και γενικα σε πιο ευαλωτες ψυχικες καταστασεις. Επισης εχω δουλεψει με παιδια και θυμαμαι περιπτωσεις απο παιδια 7 και 8 χρονων που ηδη μου εκανε μπαμ τι προβληματα θα βαρανε μεγαλωνοντας, μονο και μονο λογω χαρακτηρα. Επισης δε ξερω ποσο εχεις συναναστραφει μωρα αλλα πολλες φορες ειναι η μερα με τη νυχτα μεταξυ τους. Ενα μωρο που ξερω ενα κομματι χαρτι να σκισεις μπροστα του κατουριεται απο τα γέλια. Ενα αλλο ειναι συχνοτερα σοβαρο και παρατηρητικο, συνοφρυωμενο. Τα ιδια εφοδια έχουν για τη ζωη θες να μου πεις αυτα τα δυο μωρα; Τον ιδιο χαρακτηρα; Οχι βεβαια.

Επισης εκει που λες για το ενστικτο δε στεκει, συγκρινεις το εκνστικτο της επιβιωσης με ασχετα πραγματα. Το ενστικτο της επιβιωσης οπως το περιγραφεις θα λειτουργησει ακομα και σε καποιον που σχεδιαζει αναλυτικα και με καθε σοβαροτητα να αυτοκτονησει αμα του συμβει κατι επικινδυνο τυχαια. Μπορει εκει που ετοιμαζει ο αλλος τη θηλια του να περασει ενα τραινο που θα κοντεψει να τον πατησει και αυτος θα κανει στην ακρη. Δεν λεει τιποτα αυτο για το πως βγαινει κανεις απο τον κυκλο "στοχος-μεσο" ο οποιος επιμενω οτι ισχυει επειδη ηδη παγιωσαμε πως δεν ειναι ο χαρακτηρας επικτητος οχι εξολοκληρου τουλαχιστον, σε μεγαλο βαθμο ειναι προδιαθεσεις που παγιωθηκαν απο την ηλικια που δεν εχουμε καν αναμνηση της πια.

Και με συγχωρειτε, πειτε με κυνικη αλλα η συγκριση αρνητικων εμπειριων μεταξυ τους δε μου λεει τιποτα, το οτι τα παιδακια στην αφρικη πεινανε δε σημαινει οτι ενα παιδακι στην ελλαδα θα σπαστει λιγοτερο επειδη δε του αρεσουν οι φακες. Μπορει να τις σιχαινεται και να κλαιει και να μη τις θελει και να μη τη παλευει. Και το αρνητικο του βιωμα ειναι εξισου αληθινο με οποιοδηποτε αλλο μεσα σε εκεινη τη στιγμη. Μπορει και να ειναι πιο δυστυχισμενο εκεινη τη στιγμη το παιδακι στην ελλαδα. Που ξερεις αν το παιδακι στην αφρικη δε παιζει εκεινη την ωρα; παιδακι ειναι μπορει και να παιξει.
Αμα εστεκε το επιχειρημα "υπαρχουν χειροτερα δεν εχεις δικαιωμα να μην εισαι καλα" θα βλεπαμε ολοι καποιον που ειναι χειροτερα απο εμας και θα νιωθαμε ολοι τελεια, δεν θα ειχε κανεις προβληματα, θα υπηρχε μονο μια τελικη ομαδα ψωριαρηδων στον αποπατο οι οποιοι απλα θα υπηρχαν για να νιωθουν οι υπολοιποι καλυτερα, δε θα ειχαν να κοιταξουν καποιον που τα εχει χειροτερα απο αυτους και θα τελειωνε εκει το πραγμα. Ακρως ηλιθιο σεναριο προφανως και ακυρο το επιχειρημα λοιπον...

Εν ολιγοις δε με νοιαζει που καποιος εχει καρκινο και παλευει και χαιρεται τη ζωη, δε με νοιαζει που καποιος ειναι γκαβος κουτσος ολυμπιονικης χορευτης και ο καλυτερος ανθρωπος του κοσμου, δε με νοιαζει που καποια εχει αυτισμο και παραλληλα στριμινγκ εκπομπη με διασημους, δε με νοιαζει που κατι κοπελες στην αφρικη εφηυραν μηχανημα που μετατρεπει το κατουρο σε νερο, αμα εγω νιωθω ασχημα εχω καθε δικαιωμα να νιωθω ασχημα και το βιωμα μου δεν ειναι λιγοτερο αληθινο απο κανενα αλλο. Ελπιζω να εγινα κατανοητη.

Οσο για το τι αξιζει και τι δεν αξιζει κανεις, αλιμονο...ολοι ειμαστε μια ξεχωριστη χιονονυφαδα.
Εγω ρωτω πως θα σπάσει η χιονονυφαδα τον φαυλο κυκλο "σκοπος-μεσο" αν τα κρυσταλλα στο σχημα της δεν εχουν τις οδηγιες.

Ναταλάκι δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά αλλά η ασθένεια της εποχής είναι να συμπεριφέρεσαι καλά οπότε θελεισ για να πετύχεις κάτι αυτό μόλις κανεισ παιδιά το αναθεωρεισ όσο μεγαλώνουν κ σιγά σιγά γύρω στα πενήντα βγαίνει ο εαυτός σου εγώ επειδή δουλεύω από μικρός μου βγήκε στα τριάντα πέντε αυτό είναι εξέλιξη όσο μεγαλώνεις παίζει ρόλο πως είναι φτιαγμένη η κοινωνία τι επιτάσσει κλπ καταλαβεσ τίποτα δεν ξέρω να στο εξηγήσω αλλιωσ αν αυτό είναι το πρόβλημα σου αν δεν είναι γράψε λαθοσ

Καταρχάς, λογοκρίνομαι σημαίνει να σκεφτώ κάτι και να μην το εκφράσω για κάποιο λόγο. Το να θέλω να μιλάω κόσμια σημαίνει πως σέβομαι τον συνομιλιτή μου, αλλά κυρίως σεβομαι τον εαυτό μου. Μου αρέσει ο σεβασμός και τον πρεσβεύω και τον διεκδικώ και είμαι σε θέση να τον αποδόσω.

Οσο για τα υπόλοιπα που λες. Δεν είμαι επιστήμονας που να έχει γνωστικό αντικείμενο την ψυχολογία ή την ψυχαναλυση ή την ψυχιατρρική. 6 χρόνια έκανα ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία, τα 5 ακολουθούσα φαρμακευτική αγωγή και το τελευταίο 6 μηνο πηγαίνω σε ομαδικες για άτομα που έχουν κακοποιηθεί όπου γίνονται διάφορα πράγματα που βοηθούν πολύ. Στα 6 αυτά χρόνια συν τον τελευταίο μισό εκτός του ότι ήμουν συνεπής και πειθαρχιμένη διάβαζα. Από πολύ βασικά θεωρητικά και εισαγωγικά μέχρι πολύ προχωρημένα πράγματα που είχαν να κάνουν με το δικό μου πρόβλημα που ήταν κυρίως το τραύμα.
Δεύτερον, νομιζα πως το θέμα αφορούσε τα τραυματα και όχι την διαγνωση του χαρακτήρα. Μέχρι τώρα απαντουσα για τα τραύματα και αν ένας άνθρωπος μπορεί να τα ξεπεράσει και εξέρφασα την άποψη πως εάν υπάρξουν κατάλληλες συνθήκες και δουλέψει συστηματικά σε εκεινη την κατευθυνση θα μπορεσει να το κάνει.
Και φυσικά κατέθεσα την εμπειρία μου. Όση θεωρία κι αν μου πεις, εάν δεν εφαρμοστεί επιτυχώς, δε θα στέκει ποτέ για 2 λόγους,. Η ζωή ξεπερνάει την θεωρία. Εγώ είμαι καταθλιπτικός άνθρωπος από τη φυση μου. Εχω την τάση να γίνομαι καταθλιπτική ακόμη και τώρα που είμαι πλήρως λειτουργική. Όμως πλέον είμαι σε θέση να ξεχωρίζω το πραγματικό από το μη πραγματικό που δημιουργεί η κατάθλιψη. Αυτό δε σημαίνει ότι η θεραπεία που ακολούθησα ή η προσπάθεια που έκανα είναι το απόλυτο. Εδώ αμυγδαλιτιδα εχουν δυο ανθρωποι και για να την ξεπεράσουν χρειάζονται διαφορετική ουσία ή ποσοτητα όυσίας. Πως να μαντρώσεις ανθρώπους με τοσο διαφορετικούς χαρακτήρες και διαφορετικ΄λα βιώματα τραύματα και συμπτώματα που ωστόσο μπορει να έχουν την ίδια ταμπέλα στην πάθηση και να τους κάνεις καλά;

Επειδή ενας διαταραγμένος νους σκέφτεται κάτι που του φαίνεται λογικό, δεν πάει να πει ότι είναι κιολας. Για όλους τους απέξω είναι ευκολο να γίνει καλά ο καταθλιπτικός, ο αντικοινωνικός ο ηττοπαθής κοκ. Όμως συνεχίζω εντελώς εμπειρικά να υποστηρίζω πως το να γίνει κάποιος καλά είναι εντελως προσωπική υπόθεση. Σιγουρα πρέπει να εχει μαζι του έναν καλό ψυχιατρο ή ψυχολογο και να είναι πειθαρχιμένος, αλλά το τι εφταιξε και εγω πχ είμαι καταθλιπτική ή εσυ ηττοπαθής ή ο άλλος τσιγουνης κοκ δε μπορεί να το ξέρει κανεις άλλος από εμας τους ιδιους. Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Μόνοι μας πρέπει να βγαλουμε τα καστανα από την φωτιά.

Όσο για το ενστικτο είτε της επιβίωσης είτε οποιοδήποτε, είναι το μόνο που σου χει μείνει από σένα όταν εχεις χάσει τον εαυτό σου και πρέπει να μάθεις να ακους τα ενστικτά και τις επιθυμίες και τα θέλω σου για να σε βρεις.

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Καταρχάς, λογοκρίνομαι σημαίνει να σκεφτώ κάτι και να μην το εκφράσω για κάποιο λόγο. Το να θέλω να μιλάω κόσμια σημαίνει πως σέβομαι τον συνομιλιτή μου, αλλά κυρίως σεβομαι τον εαυτό μου. Μου αρέσει ο σεβασμός και τον πρεσβεύω και τον διεκδικώ και είμαι σε θέση να τον αποδόσω.

Οσο για τα υπόλοιπα που λες. Δεν είμαι επιστήμονας που να έχει γνωστικό αντικείμενο την ψυχολογία ή την ψυχαναλυση ή την ψυχιατρρική. 6 χρόνια έκανα ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία, τα 5 ακολουθούσα φαρμακευτική αγωγή και το τελευταίο 6 μηνο πηγαίνω σε ομαδικες για άτομα που έχουν κακοποιηθεί όπου γίνονται διάφορα πράγματα που βοηθούν πολύ. Στα 6 αυτά χρόνια συν τον τελευταίο μισό εκτός του ότι ήμουν συνεπής και πειθαρχιμένη διάβαζα. Από πολύ βασικά θεωρητικά και εισαγωγικά μέχρι πολύ προχωρημένα πράγματα που είχαν να κάνουν με το δικό μου πρόβλημα που ήταν κυρίως το τραύμα.
Δεύτερον, νομιζα πως το θέμα αφορούσε τα τραυματα και όχι την διαγνωση του χαρακτήρα. Μέχρι τώρα απαντουσα για τα τραύματα και αν ένας άνθρωπος μπορεί να τα ξεπεράσει και εξέρφασα την άποψη πως εάν υπάρξουν κατάλληλες συνθήκες και δουλέψει συστηματικά σε εκεινη την κατευθυνση θα μπορεσει να το κάνει.
Και φυσικά κατέθεσα την εμπειρία μου. Όση θεωρία κι αν μου πεις, εάν δεν εφαρμοστεί επιτυχώς, δε θα στέκει ποτέ για 2 λόγους,. Η ζωή ξεπερνάει την θεωρία. Εγώ είμαι καταθλιπτικός άνθρωπος από τη φυση μου. Εχω την τάση να γίνομαι καταθλιπτική ακόμη και τώρα που είμαι πλήρως λειτουργική. Όμως πλέον είμαι σε θέση να ξεχωρίζω το πραγματικό από το μη πραγματικό που δημιουργεί η κατάθλιψη. Αυτό δε σημαίνει ότι η θεραπεία που ακολούθησα ή η προσπάθεια που έκανα είναι το απόλυτο. Εδώ αμυγδαλιτιδα εχουν δυο ανθρωποι και για να την ξεπεράσουν χρειάζονται διαφορετική ουσία ή ποσοτητα όυσίας. Πως να μαντρώσεις ανθρώπους με τοσο διαφορετικούς χαρακτήρες και διαφορετικ΄λα βιώματα τραύματα και συμπτώματα που ωστόσο μπορει να έχουν την ίδια ταμπέλα στην πάθηση και να τους κάνεις καλά;

Επειδή ενας διαταραγμένος νους σκέφτεται κάτι που του φαίνεται λογικό, δεν πάει να πει ότι είναι κιολας. Για όλους τους απέξω είναι ευκολο να γίνει καλά ο καταθλιπτικός, ο αντικοινωνικός ο ηττοπαθής κοκ. Όμως συνεχίζω εντελώς εμπειρικά να υποστηρίζω πως το να γίνει κάποιος καλά είναι εντελως προσωπική υπόθεση. Σιγουρα πρέπει να εχει μαζι του έναν καλό ψυχιατρο ή ψυχολογο και να είναι πειθαρχιμένος, αλλά το τι εφταιξε και εγω πχ είμαι καταθλιπτική ή εσυ ηττοπαθής ή ο άλλος τσιγουνης κοκ δε μπορεί να το ξέρει κανεις άλλος από εμας τους ιδιους. Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Μόνοι μας πρέπει να βγαλουμε τα καστανα από την φωτιά.

Όσο για το ενστικτο είτε της επιβίωσης είτε οποιοδήποτε, είναι το μόνο που σου χει μείνει από σένα όταν εχεις χάσει τον εαυτό σου και πρέπει να μάθεις να ακους τα ενστικτά και τις επιθυμίες και τα θέλω σου για να σε βρεις.

---

Με συγχωρεις αλλα μιλας για σεβασμο ενω υποδεικνυεις σε εναν ανθρωπο που δεν ξερεις πως να μιλαει, αυτο ελλειψη σεβασμου μου δειχνει και με προσβαλλει. Αυτα να τα εξηγησεις στα παιδια σου. Δεν εισαι σε θεση να μου υποδειξεις πως θα μιλαω εγω. Δεν χρησιμοποιησα ασχημο λεξιλογιο για να χαρακτηρισω εσενα, το χρησιμοποιησα χαρην γλαφυροτητας και συναισθηματικης εκφρασης στον λογο μου, που οταν το μοιραζεσαι με ανθρωπους δειχνει διαθεση να εισαι ανοιχτος και αυθεντικος, δημιουργει solidarity, εμπιστευτικη διαθεση μεταξυ των ανθρωπων. Δεν σε εβρισα, το χρησιμοποιησα για να δημιουργηθει εκμυστηρευτικη διαθεση, κακως ομως. Δεν με ενδιαφερει πως επιλεγεις να το ερμηνεψεις αλλα εγω πρεσβευω και διεκδικω την αυθεντικοτητα στην εκφραση μου που καθε αλλο παρα ελλειψη σεβασμου ηταν αλλα το αντιθετο, με το να σου μιλησω πηγαια σε σεβαστηκα αρκετα ωστε να θεωρησω πως θα καταλαβαινες πως εννοω την οποια "κακια" λεξουλα λεω, οτι δεν εισαι καμια χαζη. Τελοσπαντων εχεις καθε δικαιωμα να εστιαζεις άκριτα στις "κακες" λεξεις και να μην τις ερμηνευεις με βαση το πως με τι προθεσεις και σε τι πλαισια χρησιμοποιουνται αλλα κι εγω εχω καθε δικαιωμα να υπερασπιζομαι τη δικη μου αποψη οτι αυτο ειναι ανοητο. Ας συμφωνησουμε στο οτι διαφωνουμε.

Απο εκει και περα αν μιλαμε περι τραυματων ναι στεκουν τα οσα λες. Αλλα καποια στιγμη ρωτησα το αλλο: αν τα τραυματα σου τα εχεις παθει και τα παθαινεις επειδη εχεις καποια στοιχεια στη προσωπικοτητα σου που τα προκαλουν/τα επιτρεπουν/ελκυουν γυρω σου καταστασεις και συμπεριφορες που τα προκαλουν; Πρεπει λογικα για να το ξεπερασεις να αλλαξεις αυτο το στοιχειο της προσωπικοτητας σου. Και εκει προεκυψε η συζητηση για το κατα ποσο μπορει καποιος να αλλαξει θεμελιωδη στοιχεια της προσωπικοτητας του για να ξεφορτωθει ο, τι του προκαλει αυτα τα τραυματα. Εκει κολλαει η συζητηση περι τραυματων με τα της προσωπικοτητας.
Και το ξερω οτι αυτο που λεω θυμιζει σκεπτικο αυτοθυματοποιησης η ενοχικοτητας ξερω γω αλλα δεν το εννοω ετσι. Ισα ισα θεωρω θα μας εδινε δυναμη η αναγνωριση πως καθενας ειναι υπευθυνος του εαυτου του και να κοβαμε το προβλημα στη ριζα του (το οποιο δυσλειτουργικο κομματι της προσωπικοτητας μας). Και η απορια μου ειναι πως μπορεις ομως να το κανεις αυτο οταν ειναι κομματι σου και πεφτεις στον φαυλο κυκλο της ταυτισης σκοπου και μεσου που περιεγραψα πριν: ο μιζερος πρεπει να παψει να ειναι μιζερος για να μην ειναι μιζερος κλπ

Eγώ πιστεύω γονιδιακά ελάχιστα πράγματα είναι γραμμένα, έρχεται το περιβάλλον που σε κάνει μοναδικό..
Ξέρω ένα παιδάκι , εσωστρεφές, ντροπαλό, φοβάται αρκετά....δεν είναι σαν τα άλλα........αν αυτό το παιδάκι δυσκολευτεί να κάνει ένα φίλο στο σχολείο και δεν το βοηθήσει η δασκάλα, δεν του πει η μητέρα του ένα μπράβο , φάει μια φάπα από ένα συμμαθητή του, καθημερινά πράγματα δηλαδή όχι τίποτα ακραίο ίσως αναπτύξει 'ψυχολογικά', τα γονίδιά του μια χαρά μπορεί να ναι........Φαινομενικά μπορεί να μεγαλώνει καθώς πρέπει , και να μην είναι έτσι....και όλοι θα πουν ''φαινόταν από μικρός'' ε δεν είναι έτσι.....

Δεν νομίζω να είμαι γονιδιακά ηττοπαθής και τεμπέλης, μπορεί να μου έπλασαν αυτό το χαρακτήρα οι άλλοι.....η ηττοπάθεια είναι τρόπος σκέψης, δεν είναι στοιχείο του χαρακτήρα, εγώ λέω ότι μαθαίνεται......... αν είμαι ηττοπαθής, ψωνάρα, χειριστικός, αισιοδοξος , κλάψας η δεν ξέρω τι άλλο τα έμαθα, δεν μπορεί να ναι στο χαρακτήρα μου..μπορεί να κέρδιζα έτσι ως παιδί και να τα υιοθέτησα ας πούμε.......Και γονίδια να χω ,το περιβάλλον αυξάνει η μειώνει τις ''επιδράσεις'' τους......και δεν είμαι σε θέση να βρω όλες τις επιρροές όταν ήμουν 3......και τώρα μπορεί να επηρεαζόμαστε από ανθρώπους και γεγονότα και να μην το αντιλαμβανόμαστε......

Quote:

---

Originally Posted by cube

Eγώ πιστεύω γονιδιακά ελάχιστα πράγματα είναι γραμμένα, έρχεται το περιβάλλον που σε κάνει μοναδικό..
Ξέρω ένα παιδάκι , εσωστρεφές, ντροπαλό, φοβάται αρκετά....δεν είναι σαν τα άλλα........αν αυτό το παιδάκι δυσκολευτεί να κάνει ένα φίλο στο σχολείο και δεν το βοηθήσει η δασκάλα, δεν του πει η μητέρα του ένα μπράβο , φάει μια φάπα από ένα συμμαθητή του, καθημερινά πράγματα δηλαδή όχι τίποτα ακραίο ίσως αναπτύξει 'ψυχολογικά', τα γονίδιά του μια χαρά μπορεί να ναι........Φαινομενικά μπορεί να μεγαλώνει καθώς πρέπει , και να μην είναι έτσι....και όλοι θα πουν ''φαινόταν από μικρός'' ε δεν είναι έτσι.....

Δεν νομίζω να είμαι γονιδιακά ηττοπαθής και τεμπέλης, μπορεί να μου έπλασαν αυτό το χαρακτήρα οι άλλοι.....η ηττοπάθεια είναι τρόπος σκέψης, δεν είναι στοιχείο του χαρακτήρα, εγώ λέω ότι μαθαίνεται......... αν είμαι ηττοπαθής, ψωνάρα, χειριστικός, αισιοδοξος , κλάψας η δεν ξέρω τι άλλο τα έμαθα, δεν μπορεί να ναι στο χαρακτήρα μου..μπορεί να κέρδιζα έτσι ως παιδί και να τα υιοθέτησα ας πούμε.......Και γονίδια να χω ,το περιβάλλον αυξάνει η μειώνει τις ''επιδράσεις'' τους......και δεν είμαι σε θέση να βρω όλες τις επιρροές όταν ήμουν 3......και τώρα μπορεί να επηρεαζόμαστε από ανθρώπους και γεγονότα και να μην το αντιλαμβανόμαστε......

---

Ναι, ενα δικιο το χεις. Φανταζει απιστευτο το να εντοπισεις τι πηγε στραβα στα 2ή στα 3 αλλά γινεται. Φεν το κανεις μονος σου βεβαια, σε βοηθα ψυχοθεραπευτης.

επισης σημαντικο για να φυγει η ηττοπαθεια ειναι να αρχισει καποιος να προσδιοριζει τον εαυτο του μεσα στις καταστασεις. Να πεις δλδ μου ναθανε να αντιδρω ετσι, με ωθησε το περιβαλλον, αλλα εγω τι θελω? Εχω υποχρεωση απεναντι στον εαυτο μου να λειτουργω οπως θελω εγω κι οχι οπως μου εμαθαν και αν ναι τι θα κανω γι αυτο.

φαινεται χαζο κ μικρο κ ασημαντο αυτο αλλα ειναι τοσο σημαντικο κ θεραπευτικο, αλλα μοιαζει ακατορθωτο στην αρχη γιατι εχεις ξεχασει τι πραγματικα θελεις κ πολυ περισσοτερο πως να το πετυχεις. Με επιμονη ομως μπορει καποιος να βρει τον εαυτο του κ να κοιταζει τα σημαδια απο τις πληγες που εκλεισε με περιφανια, οχι με αηδια αποστροφη και ενοχη.

Δε δου ειπα ποτε πως να φερεσαι γενιτοτερα και πολυ περισσοτερο, δε σου ζητησα εξηγησεις. Αυτο που ηθελα να τονισω είναι πως αν ψαχνεις αλλαγη, πρεσβευσε την μεσω της συμπεριφορας σου κ μη την συζητας σε ενα φιλοσοφικο πλαισιο. Αν τα διαβασεις απο την αρχη τα περι κοσμιων κ μη εκφρασεων θα δεις πως εισαι απολογητικη συνεχεια χωρις να σου εχω ζητησει εξηγησεις χωρις να σε εχω μαλωσει, χωρις τελος παντων να ενδιαφερομαι να μαθω το γιατι. Μπορω να καταλαβω τι θες να πεις κ χωρις φαμφαρα.

Οσο για το αν αλλαζει ο χαρακτηρας, οχι δεν αλλαζει. Μπορει ενας ανθρωπος να οριμαζει αλλα δεν υπαρχει πιθανοτητα ξαφνικα απο εκει που ειναι καταθλιπτικος ας πουμε να γινει αντικοινωνικος. Αυτα εχω διαβασει τουλαχιστον.
Αν ενας χαρακτηρας ειναι νοσηρος, πχ ηττοπαθεις κ θελει να προκαλει τα τραυμαυα ας πουμε, αυτο που εχει να κανει ειναι να βρει απο που προκυπτει το οτι θελει να παθαονει κατι συνεχεια. Ισως νοιωθει πως ως θυμα αξιζει στοργη αγαπη κτλ και διαφορετικα δεν του αξιζει κατι. Πρεπει να συνδεθει με τξν πραγματικοτητα κ να καταλαβει πως οτι αξιζει σαν ανθρωπος ως θυμα αξιζει κ ως μη θυμα. Αν ενας τετοιος ανθρωπος συνειδητοποιησει αυτη την αληθεια θα καταλαβει πως το ποσο αξιαγαπητος ή αποδεκτος ειναι δεν εξαρταται απο την ανταντακλαση της κακης του μοιρας στη συμπονια των αλλων αλλα το τι κανει ο ιδιος για να κερδισει την αγαπη την αποδοχη κ την εμπιστοσυνη.
Απλα οταν πας για ψυχοθεραπεια δεν περιμενεις να φας μια φλασια σε καποια συνεδρεια κ να γινεις αλλος ανθρωπος απο την μια μερα στην αλλη. Δουλευεις εστω κ καταναγκαστικα να αλλαξεις μπουσουλες νοσηρους.
ειψα διαβασει καποτε πως και γιατι αναπτυσεται ο καθε χαρακτηρας και απο που αρχιζει ο καθε χαρακτηρας να ειναι νοσηρος

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Δε δου ειπα ποτε πως να φερεσαι γενιτοτερα και πολυ περισσοτερο, δε σου ζητησα εξηγησεις. Αυτο που ηθελα να τονισω είναι πως αν ψαχνεις αλλαγη, πρεσβευσε την μεσω της συμπεριφορας σου κ μη την συζητας σε ενα φιλοσοφικο πλαισιο. Αν τα διαβασεις απο την αρχη τα περι κοσμιων κ μη εκφρασεων θα δεις πως εισαι απολογητικη συνεχεια χωρις να σου εχω ζητησει εξηγησεις χωρις να σε εχω μαλωσει, χωρις τελος παντων να ενδιαφερομαι να μαθω το γιατι. Μπορω να καταλαβω τι θες να πεις κ χωρις φαμφαρα.

Οσο για το αν αλλαζει ο χαρακτηρας, οχι δεν αλλαζει. Μπορει ενας ανθρωπος να οριμαζει αλλα δεν υπαρχει πιθανοτητα ξαφνικα απο εκει που ειναι καταθλιπτικος ας πουμε να γινει αντικοινωνικος. Αυτα εχω διαβασει τουλαχιστον.
Αν ενας χαρακτηρας ειναι νοσηρος, πχ ηττοπαθεις κ θελει να προκαλει τα τραυμαυα ας πουμε, αυτο που εχει να κανει ειναι να βρει απο που προκυπτει το οτι θελει να παθαονει κατι συνεχεια. Ισως νοιωθει πως ως θυμα αξιζει στοργη αγαπη κτλ και διαφορετικα δεν του αξιζει κατι. Πρεπει να συνδεθει με τξν πραγματικοτητα κ να καταλαβει πως οτι αξιζει σαν ανθρωπος ως θυμα αξιζει κ ως μη θυμα. Αν ενας τετοιος ανθρωπος συνειδητοποιησει αυτη την αληθεια θα καταλαβει πως το ποσο αξιαγαπητος ή αποδεκτος ειναι δεν εξαρταται απο την ανταντακλαση της κακης του μοιρας στη συμπονια των αλλων αλλα το τι κανει ο ιδιος για να κερδισει την αγαπη την αποδοχη κ την εμπιστοσυνη.
Απλα οταν πας για ψυχοθεραπεια δεν περιμενεις να φας μια φλασια σε καποια συνεδρεια κ να γινεις αλλος ανθρωπος απο την μια μερα στην αλλη. Δουλευεις εστω κ καταναγκαστικα να αλλαξεις μπουσουλες νοσηρους.
ειψα διαβασει καποτε πως και γιατι αναπτυσεται ο καθε χαρακτηρας και απο που αρχιζει ο καθε χαρακτηρας να ειναι νοσηρος

---

Οχι δεν θα τα γυριζεις οπως σε βολευει, ειπες κατα λεξη "μιλα καλυτερα ομως" στην πρωτη σου απαντηση. Αυτο ειναι υποδειξη και απο την στιγμη που εγινε το βρηκα απαραδεκτο και εκτος οριων. Οπως και το "πρεσβευε την αλλαγη με τη συμπεριφορα σου". Μα ουδεποτε θελησα να αλλαξω εγω το λεξιλογιο μου, δικο σου γινατι ειναι αυτο και αποφασισες οτι εχεις δικαιωμα να μου πεις τι να κανω και πως να το κανω. Και ειναι και εμμεσο αρνητικο σχολιο για τη συμπεριφορα μου που ουδεποτε ζητησα να μου αξιολογησεις. Εσυ να πρεσβευεις οτι θες να πρεσβευεις αλλα μην μου υποδεικνυεις τι να πρεσβευω εγω χωρις να το εχω ζητησει, παραβιασες το οριο της προσωπικης μου αυτονομιας και εκφρασης, δε μπορω να το κανω πιο ξεκαθαρο και κατανοητο. Ουτε σου απολογουμαι, σε βαζω στη θεση σου και εξηγω οτι δεν εισαι σε θεση να μου υποδεικνυεις πως θα εκφραστω. Τοσο απλα. Μονη σου εβαλες τον εαυτο σου σε θεση κριτη και σου λεω ξεκαβαλα. Ακομα και το "δε σε μαλωσα εγω" το ιδιο δειχνει και ειναι απαραδεκτο....σκεψου λιγο τι καθεσαι και λες και ελα στα συγκαλα σου σε παρακαλω γιατι στο τσακ ειμαι να αρχισω να σου κανω αυτο που μου κανεις εσυ και δεν θα σου αρεσει καθολου αμα αρχισω τη λιστα με τις υποδειξεις και τα δασκαλεματα και τα "δε σε μαλωνω" για να γουσταρεις. Κρατιεμαι ομως και συνεχιζω να σε σεβομαι με τις μαλακιες που μου λες γιατι θα ηταν πολυ μικροτητα να σε χτυπησω με τετοια σχολια εκει που ποναει κι ολας.
Απο εκει και περα επελεξα να σου εξηγησω γιατι ειναι ανοητο να κρινεις απο τις λεξεις μονο και οχι απο τον τροπο που χρησιμοποιουνται και το γενικοτερο πλαισιο στο οποιο χρησιμοποιουνται επειδη σε σεβαστηκα ως συνομιλητη και θελησα να μοιραστω τη δικη μου οπτικη. Αλλα κακως, μιας και συμπεραινεις οτι σου απολογουμαστε κι ολας. Αλλο απολογουμαι αλλο υπερασπιζομαι τη θεση μου. Εγω καμια διαθεση δεν εχω να σου αποδειξω τιποτα, απλα δε θα κατσω και σιωπηλη οταν λες μαλακιες που με νευριαζουν και με αδικουν. Και συνεχιζεις και να μειωνεις το επιχειρημα μου χαρακτηριζοντας την εξηγηση μου "φανφαρα". Αλλο ειπα, αλλο καταλαβες, και το γαμησες και ψοφησε κι ολας (ω ναι). Τωρα εκφραζω την οργη μου βριζοντας αμα μας επιτρεπεις.
Και ενα θυμα δε θα κατσει να σε βαλει στη θεση σου. Ελπιζω να εγινα κατανοητη.

Σαφως κ ειπα μιλα καλυτερα σε εμενα. Απο την στιγμη που δεν μου αρεσει ο τροπος σου σου μιλω ομορφα κ μου αξιζει τουλαχιστον το ιδιο, πρεπει να μην πω οτι δε σου δωσα το δικαιωμα να μιλας ετσ σε μένα κ οτι με ενοχλει; δεν ηταν προσταγμΑ αλλα κ να ηταν οι αλλοι θες να λογοκρινονται αλλα το δικαιωμα στην ελευθερια του λογου ειναι μονο δικο σου; τι φασιστικα ειναι αυτα; κ μετα μ λες οτι χρησημοποιεις αγοραια γλωσσα για αλληλεγγυη???? Καπου τα χεις μπερδεψει.

Και γενικοτερα, αν δε σεβεσαι, κυριως δε σεβεσαι τον εαυτο σου. Εαν δε μπορεις εσυ να σεβαστεις τον εαυτο σου κανεις δε θα το κανει για σενα και παντα ετσι θα εισαι, θα προκαλεις για να προκαλεσεις γιατι φοβασαι να κανεις κατι αλλο και θα προσωποποιρις την οργη σου για την ανικανοτητα αυτη. Το ξερεις καλύτερα απο εμενα. Μεχρι λοιπον να αρχισεις να σεβεσαι, τα περι ορθης συμπεριφορας κ οι θεωριες κ τα διαβασματα που μεταφερεις μονο φαμφαρες θα ειναι.
Δε σε ειπα ποτε θυμα, αν το εκανα ηταν σχημα λογου, γιατι μπηκες στη διαδικασια να αποδειξεις κατι σε ενα αγνωστο ατομο, σκεψου το μομη σου, μονο εσενα αφορα. Συνεχιζω να θεωρω πως δεν ειμαι εγω η πηγη της οργης σου. Αν υπηρχε ισορροπια δε θα υπηρχε οργη

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Και γενικοτερα, αν δε σεβεσαι, κυριως δε σεβεσαι τον εαυτο σου. Εαν δε μπορεις εσυ να σεβαστεις τον εαυτο σου κανεις δε θα το κανει για σενα και παντα ετσι θα εισαι, θα προκαλεις για να προκαλεσεις γιατι φοβασαι να κανεις κατι αλλο και θα προσωποποιρις την οργη σου για την ανικανοτητα αυτη. Το ξερεις καλύτερα απο εμενα. Μεχρι λοιπον να αρχισεις να σεβεσαι, τα περι ορθης συμπεριφορας κ οι θεωριες κ τα διαβασματα που μεταφερεις μονο φαμφαρες θα ειναι.
Συνεχιζω να σε θεωρω θυμα

---

Στα αρχιδια μου τι με θεωρεις εσυ. Ουδεποτε ζητησα τη γνωμη σου, μια συζητηση εκανα και αμα δεν σου αρεσει ο τροπος που μιλαω και εκφραζομαι στο ΘΕΜΑ ΜΟΥ να φυγεις απο αυτο. Δεν σε βρηκα σε κανενα δικο σου θεμα ουτε πουθενα αλλου για να ΣΟΥ μιλησω ασχημα εσενα προσωπικα. Καταλαβες; Αντε γεια.