ΨΥΧΩΣΙΚΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ Ή ΚΑΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ?

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Διαφωνώ. Δεν εξαρτάται από το αν εκτιμά κάποιος την βοήθεια που του δίνεις. Εξαρτάται από το πόσο θα εκτιμάς εσύ (κι ο καθένας μας) τον εαυτό σου μετά από την όποια στάση κρατήσεις. ΑΝ μιλάμε για ασθένεια, το πιο πιθανό είναι ο άλλος να μην μπορεί να καταλάβει την βοήθεια που του δίνεις, πόσο μάλλον να την εκτιμήσει.

Δεν είναι εύκολο θέμα φυσικά και ούτε είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να αντέχουμε να δίνουμε αυτή τη βοήθεια. Ούτε πρέπει να την δίνουμε από υποχρέωση ή ενοχές. Γιατιί τότε φυσικά και θα γκριζάρει την ζωή μας, φυσικά και θα μας τραβήξει στο κενό μαζί του. Δεν μιλάμε για εύκολες καταστάσεις και αποφάσεις.

Προσωπικά ο αδερφός μου βρίσκεται σε μια δύσκολη θέση. Δεν είναι ψυχολογικό/ψυχιατρικό το θέμα του αλλά δεν είναι σε θέση να φροντίσει μόνος του εξ ολοκλήρου τον εαυτό του. Δεν τον σκέφτηκα ποτέ ως βάρος κι ας μην δεν μπορεί να εκτιμήσει πάντα αυτά που του δίνω. Δεν σου κρύβω πως με σοκάρει πως χρησιμοποιείς για τον αδερφό σου την λέξη "κάποιος". Δεν είναι κάποιος, είναι ο αδερφός σου.

Δεν είναι ο σκοπός μου να σου δημιουργήσω ενοχές, δεν ευθύνεσαι εσύ για τον αδερφό σου, είναι ευθύνη των γονιών σου πρωτίστως είτε είναι θέμα χαρακτήρα η συμπεριφορά του είτε είναι θέμα ασθένειας. Απλά μου κάνει εντύπωση πως τόσα χρόνια δεν ενδιαφέρθηκε κανείς για αυτόν τον άνθρωπο επι της ουσίας ώστε να πάρει βοήθεια. Όσο αρνητικός κι αν είναι αν είχατε απευθυνθεί οι υπόλοιποι στην οικογένεια σε κάποιον ειδικό θα σας είχε δώσει μια ιδέα και θα σας είχε καθοδηγήσει για το τι πρέπει να κάνετε.

Πραγματικά αν έχεις αποφασίσει να απομακρυνθείς από αυτόν είναι δικαίωμα σου και το σέβομαι όμως τουλάχιστον πριν το κάνεις προσπάθησε να πείσεις τους δικούς σου να πάρουν την γνώμη ενός ειδικού.

---

Μα αυτό είναι το θέμα, ότι μετά αισθάνομαι το κορόιδο της υπόθεσης. Όταν μου ζητάει μόνιμα να τον εξυπηρετώ σε διάφορες υποχρεώσεις που έχει και μετά μου φωνάζει κι από πάνω και μου συμπεριφέρεται λες και είμαι η επίσημη δούλα του …όχι δεν θα γυρίσω και το άλλο μάγουλο που λένε. Ειδικά στη μητέρα μου της φέρεται σαν σκουπίδι και το ξέρει φυσικά και η ίδια.

Επειδή τον γνωρίζω καλά, δεν πιστεύω ότι είναι τόσο «άρρωστος» ούτως ώστε να μην είναι σε θέση να εκτιμήσει αν το θέλει.

Όσον αφορά που χρησιμοποίησα τη λέξη κάποιος. Είναι σχήμα λόγου και θέμα συντακτικού δηλ. να θες να μιλήσεις λίγο πιο θεωρητικά για κάτι και να χρησιμοποιείς τρίτο πρόσωπο σαν να θες να το αναλύσεις από απόσταση. Μάλιστα, σε προηγούμενη απάντησή μου χρησιμοποίησα τη λέξη «κάποια» και για μένα για τον ίδιο λόγο.

Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς; !!! Μόνο μαζί του ασχολούμαστε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το ότι δεν πήγαμε σε ψυχολόγο/ψυχίατρο δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφερθήκαμε.
Μη περιμένεις από τους γονείς μου που τώρα είναι 77 χρονών να έχουν μια πιο σύγχρονη νοοτροπία.

Θα μιλήσω και πιο γενικά… μη περιμένεις από τον μέσο Έλληνα γονιό στη δεκαετία του ’70 (ο αδελφός παιδάκι τότε) στην Ελλάδα να τρέχει σε ψυχολόγους τον γιό του. Δεν το ήξερε καν. Μη κοιτάς που τώρα έχει σπάσει το ταμπού αυτό. Οι προηγούμενες γενιές δεν το έχουν ξεπεράσει ακόμη.
Επιπλέον, αν και γονιός δεν είμαι, πιστεύω ακράδαντα ότι δεν έχουν 100% την ευθύνη οι γονείς για όλα!!! Σαφώς έχουν ευθύνες για πολλά αλλά όχι για όλα. Η ανατροφή των παιδιών δεν είναι συνταγή για κέικ. Δεν λες αν θα κάνω αυτό, θα κάνω εκείνο το παιδί μετά θα βγει έτσι!!

Πολλά πράγματα δεν τα έχει ο γονιός υπό έλεγχο, διότι ούτε στη φύση υπάρχει αυτό, ούτε στη κοινωνία. Εξαρτάται από τα γονίδια, εξαρτάται από το σχολείο δηλ. τι παρέες θα κάνει κλπ. Οι φορείς κοινωνικοποίησης είναι πολλοί, πολλά πράγματα θα επηρεάσουν την προσωπικότητά του που ο γονιός δεν φαντάζεται καν. Μεγάλο θέμα αυτό!!

Πάρε παράδειγμα τα αδέλφια μου. Είμαστε 3 αδέλφια. Τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες και μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι. Πιστεύω ότι και στα περισσότερα σπίτια με παιδιά αυτό θα συμβαίνει δηλ. τελείως διαφορετικές προσωπικότητες.

Quote:

---

Originally Posted by jock77

elisabet υποκλίνομαι! απο αυτα που λές φένεται πόσο καλή ψυχή έχεις και μακάρι και εγώ να είχα μια αδερφή σαν και σένα... μεγάλη πληγή για μένα αυτό..

---

Σ ευχαριστώ πολύ πολύ :))

Κάνε τον κόσμο άνω κάτω και βρες μια φίλη- αδερφή! Οι φίλοι είναι τα αδέρφια που επιλέγουμε :)

Quote:

---

Originally Posted by Cat

Μα αυτό είναι το θέμα, ότι μετά αισθάνομαι το κορόιδο της υπόθεσης. Όταν μου ζητάει μόνιμα να τον εξυπηρετώ σε διάφορες υποχρεώσεις που έχει και μετά μου φωνάζει κι από πάνω και μου συμπεριφέρεται λες και είμαι η επίσημη δούλα του …όχι δεν θα γυρίσω και το άλλο μάγουλο που λένε. Ειδικά στη μητέρα μου της φέρεται σαν σκουπίδι και το ξέρει φυσικά και η ίδια.

Επειδή τον γνωρίζω καλά, δεν πιστεύω ότι είναι τόσο «άρρωστος» ούτως ώστε να μην είναι σε θέση να εκτιμήσει αν το θέλει.

Όσον αφορά που χρησιμοποίησα τη λέξη κάποιος. Είναι σχήμα λόγου και θέμα συντακτικού δηλ. να θες να μιλήσεις λίγο πιο θεωρητικά για κάτι και να χρησιμοποιείς τρίτο πρόσωπο σαν να θες να το αναλύσεις από απόσταση. Μάλιστα, σε προηγούμενη απάντησή μου χρησιμοποίησα τη λέξη «κάποια» και για μένα για τον ίδιο λόγο.

Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς; !!! Μόνο μαζί του ασχολούμαστε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το ότι δεν πήγαμε σε ψυχολόγο/ψυχίατρο δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφερθήκαμε.
Μη περιμένεις από τους γονείς μου που τώρα είναι 77 χρονών να έχουν μια πιο σύγχρονη νοοτροπία.

Θα μιλήσω και πιο γενικά… μη περιμένεις από τον μέσο Έλληνα γονιό στη δεκαετία του ’70 (ο αδελφός παιδάκι τότε) στην Ελλάδα να τρέχει σε ψυχολόγους τον γιό του. Δεν το ήξερε καν. Μη κοιτάς που τώρα έχει σπάσει το ταμπού αυτό. Οι προηγούμενες γενιές δεν το έχουν ξεπεράσει ακόμη.
Επιπλέον, αν και γονιός δεν είμαι, πιστεύω ακράδαντα ότι δεν έχουν 100% την ευθύνη οι γονείς για όλα!!! Σαφώς έχουν ευθύνες για πολλά αλλά όχι για όλα. Η ανατροφή των παιδιών δεν είναι συνταγή για κέικ. Δεν λες αν θα κάνω αυτό, θα κάνω εκείνο το παιδί μετά θα βγει έτσι!!

Πολλά πράγματα δεν τα έχει ο γονιός υπό έλεγχο, διότι ούτε στη φύση υπάρχει αυτό, ούτε στη κοινωνία. Εξαρτάται από τα γονίδια, εξαρτάται από το σχολείο δηλ. τι παρέες θα κάνει κλπ. Οι φορείς κοινωνικοποίησης είναι πολλοί, πολλά πράγματα θα επηρεάσουν την προσωπικότητά του που ο γονιός δεν φαντάζεται καν. Μεγάλο θέμα αυτό!!

Πάρε παράδειγμα τα αδέλφια μου. Είμαστε 3 αδέλφια. Τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες και μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι. Πιστεύω ότι και στα περισσότερα σπίτια με παιδιά αυτό θα συμβαίνει δηλ. τελείως διαφορετικές προσωπικότητες.

---

Δεν στο είπα με κριτική διάθεση το "κάποιος" καθόλου. Αλλά πώς να στο πω... μιλάς κάπως αποστασιοποιημένα για αυτόν, ακόμα και στο παράδειγμα που έφερες με τον σύζυγο/σύντροφο. Δεν το λέω για να σε κρίνω, να σε καταλάβω προσπαθώ. Ίσως αυτή η αποστασιοποίηση που βγάζεις να οφείλεται στην μεγάλη διαφορά ηλικίας που λες οτι έχετε, αν δεν μεγαλώσατε μαζί , δεν έχετε κοινά βιώματα ως παιδιά είναι λογικό να υπάρχει αυτό, δεν χτίζονται οι σχέσεις απλά επειδή κάποιος είναι αίμα μας, το κατανοώ αυτό.

Φυσικά οι γονείς δεν ευθύνονται 100% για το παιδί ειδικά αν αυτό είναι ήδη 50 χρονών, δε το συζητώ αυτό. Και επίσης κατανοώ οτι οι άνθρωποι αυτής της γενιάς είναι εντελώς αρνητικοί στο θέμα ψυχολόγος/ψυχίατρος και δεν τους περνάει καν από το νου. Φυσικά και οι γονείς σου τον αγαπάνε, γιος τους είναι αλλά όπως σου είπα και σε προηγούμενο ποστ θεωρώ την στάση τους ανεύθυνη. Και προς τον αδερφό σου και προς εσένα.

Η ζημιά που του κάνανε, άσχετα από τι πρόβλημα έχει, είναι οτι συνεχίζουν ακόμα και του κάνουν όλα τα χατίρια, τον ξελασπώνουν συνεχώς και με αυτή τους την στάση δεν τον αφήνουν να ενηλικιωθεί και τον "φορτώνουν" σε σένα. Οπότε όχι, επι της ουσίας δεν ενδιαφέρθηκαν. Δεν ενδιαφέρθηκαν να δουν τι συμβαίνει μέσα του, γιατί φέρεται έτσι, τυχόν δικά τους λάθη στην ανατροφή του. Απλά τον ξελάσπωναν.

Πιστεύω πως και η ίδια πρέπει να ζητήσεις βοήθεια από ειδικό. Αντιλαμβάνομαι οτι και συ έχεις "παράπονα" από τους δικούς σου, ίσως σου είναι δύσκολο να τα εκφράσεις ή να τα δεις ξεκάθαρα τώρα, αλλά νομίζω ότι έζησες στην σκιά του αδερφού σου επειδή όλη η προσοχή των γονιών σου ήταν στραμμένη σε εκείνον. Ίσως γιαυτο νιώθεις τώρα οτι πάει να σου κλέψει και την υπόλοιπη ζωή που έχτισες μόνη σου και θες να απομακρυνθείς. Υποπτεύομαι πως ένιωθες πως σου έκλεψε μέρος των παιδικών σου χρόνων ή τους γονείς σου. Γιαυτο αισθάνεσαι κορόιδο και έχεις απόλυτο δίκιο να το νιώθεις αυτό αν όντως είναι έτσι τα πράγματα.

Συμβουλέψου έναν ειδικό να σου λύσει καταρχήν τις απορίες που έχεις για τον αδερφό σου αλλά και για σένα, να σε βοηθήσει να δεις πιο καθαρά μέσα σου, τι πραγματικά θες και να ξαλαφρώσεις.
Βγάζεις θυμό για τον αδερφό σου κι ο θυμός σχεδόν πάντα είναι για να καλύψει πόνο.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Σ ευχαριστώ πολύ πολύ :))

Κάνε τον κόσμο άνω κάτω και βρες μια φίλη- αδερφή! Οι φίλοι είναι τα αδέρφια που επιλέγουμε :)

---

Συμφωνώ απόλυτα!! Κλέβω και την ατάκα να έχω να τη λέω :-)

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Λυπάμαι αν σε έκανα να δακρύσεις, κάποια ευαίσθητη χορδή πάτησα φαίνεται άθελα μου. Δεν ξέρω αν έχεις μιλήσει για αυτό το θέμα εδώ, αλλά αν είναι κάτι που σε βαραίνει, άνοιξε ένα θέμα αν θες.

Χρειάζεται κι η λογική, μην την πετάς εντελώς, χρειάζεται για να μπορούν να μπουν σωστά τα όρια που πρέπει να μπουν. Η μεγαλύτερη υποχρέωση που έχουμε αν όχι η μόνη είναι απέναντι στον εαυτό μας, τα υπόλοιπα εθελοντικά τα κάνουμε αν τα κάνουμε. τον εαυτό μας οφείλουμε να φροντίζουμε πρώτα και να προστατεύουμε. Γιαυτό προσπαθώ να μην κρίνω αυτούς που επιλέγουν να τραβήξουν τον δρόμο τους, δεν μπορούμε όλοι να δώσουμε αυτή τη βοήθεια. Και για να είμαι ειλικρινής θεωρώ πιο έντιμη και πιο υγιή στάση αυτή του να φύγει κάποιος παρά να μείνει για τους λάθος λόγους. Αν είναι να μείνω δηλαδή γιατί νιώθω ενοχές ή γιατί θεωρώ πως είμαι υποχρεωμένη να το κάνω, και μέσα μου να καταπιέζομαι και να το βλέπω σαν θυσία, τότε χίλιες φορές καλύτερα να φύγω.

---

Καθόλου με την κακή έννοια. Απλά κάπως ανακουφίστηκα που κάποιο άλλο άτομο έχει τις ίδιες απόψεις και κρατάει την ίδια στάση. Ακριβώς αυτό που λες με την θυσία σκεφτόμουνα σήμερα. Κάνεις ό,τι κάνεις γιατί αυτό νιώθεις, δεν το βλέπεις καν σαν θυσία. Από 'κει και πέρα σε ό,τι είπες, ακόμα και γι' αυτό με τον θυμό, τον πόνο και την προσοχή των γονιών με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη γιατί το έχω ακούσει κι' εγώ, με την έννοια ότι άλλοι έτσι θα ένιωθαν. Το πέρασα μόνο ένα μικρό διάστημα σε φάση που ανησυχούσα πολύ για την ζωή μας, μα μετά αμέσως "συνήλθα"/επανήλθα στα αληθινά αισθήματα που ένιωθα. Δυστυχώς δεν έχει νόημα να το συζητήσω αλλά ευχαριστώ :)

Quote:

---

Originally Posted by Cat

53 χρόνια οι γονείς μου του κάνουν τα χατίρια και στο τέλος γίνεται το δικό του, αφού βέβαια έχουν προηγηθεί ομηρικοί καυγάδες.

Σ΄αυτό το σημείο έχει σημασία να πω ότι ο πατέρας μου από νωρίς ήθελε να κρατήσει μια πιο σκληρή στάση απέναντί του, είχε προτείνει πολλές φορές και γιατρό, αλλά πάντα η μητέρα μου τον υποστήριζε νομίζοντας ότι έτσι θα μετριάσει τους καυγάδες και θα κρατήσει τις ισορροπίες. Πράγμα που αποδείχθηκε λάθος.

Μάλιστα συνέχεια τσακωνόντουσαν γι αυτό το θέμα και κατηγορούσε η μητέρα μου τον πατέρα μου ότι έχει εμμονή με τον γιό τους και όλο μιλάει γι’ αυτόν. Κάθε φορά που ρωτάω τον πατέρα μου, γιατί έχουν αφήσει να γίνει η κατάσταση έτσι, μου απαντά ότι δεν είχε ποτέ σύμμαχο.

Λέω να φύγω, αλλά σκέφτομαι τους γονείς μου. Νιώθω τύψεις ότι αυτό μπορεί να είναι η εύκολη λύση. Θα νιώσω ότι τους εγκαταλείπω μόνους. Το έχω συζητήσει μαζί τους και με δικαιολογούν απόλυτα, αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν θα ήθελαν να φύγω.

---

Μαλλον υπαρχει και πολλη αγνοια, η παραπληροφορηση, πως να το πω...
ο γιατρος δεν ειναι σκληρη σταση ΑΝ υπαρχει και παθολογια.
σκληρη σταση, ειναι να κανουμε καποιου τα χατηρια απο παιδι , να τον αφηνουμε χωρις περιθαλψη ,και να τον βγαλουμε σε μια κοινωνια που δεν κανει χατηρια ποτε σε κανεναν και να διαπιστωσει ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ και με ασχημο τροπο, οτι μαυτα τα μυαλα και μαυτην την διαπαιδαγωγηση (ΑΝ ειναι θεμα διαπαιδαγωγησης και χαρακτηρα και οχι παθησης), δεν μπορει κανεις να διατηρησει σχεσεις με αλλους ανθρωπους.

το να φυγεις δεν σημαινει οτι εγκαταλειπεις τους δικους σου.
μπορεις να μενεις αλλου ωστε να εισαι ασφαλης, να δουλευεις αλλου ωστε να μην συνδεσεις το μελλον σου με τις αποφασεις του αδερφου σου και να τους βλεπεις καθημερινα, να τους βοηθας οπου μπορεις και να συμπαρασκεκεσαι.
οσο εισαι ΚΑΙ ΕΣΥ μεσα στο προβλημα, δεν μπορεις να βοηθησεις ουτε τον εαυτο σου, ουτε τους αλλους.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Δεν στο είπα με κριτική διάθεση το "κάποιος" καθόλου. Αλλά πώς να στο πω... μιλάς κάπως αποστασιοποιημένα για αυτόν, ακόμα και στο παράδειγμα που έφερες με τον σύζυγο/σύντροφο. Δεν το λέω για να σε κρίνω, να σε καταλάβω προσπαθώ. Ίσως αυτή η αποστασιοποίηση που βγάζεις να οφείλεται στην μεγάλη διαφορά ηλικίας που λες οτι έχετε, αν δεν μεγαλώσατε μαζί , δεν έχετε κοινά βιώματα ως παιδιά είναι λογικό να υπάρχει αυτό, δεν χτίζονται οι σχέσεις απλά επειδή κάποιος είναι αίμα μας, το κατανοώ αυτό.

Φυσικά οι γονείς δεν ευθύνονται 100% για το παιδί ειδικά αν αυτό είναι ήδη 50 χρονών, δε το συζητώ αυτό. Και επίσης κατανοώ οτι οι άνθρωποι αυτής της γενιάς είναι εντελώς αρνητικοί στο θέμα ψυχολόγος/ψυχίατρος και δεν τους περνάει καν από το νου. Φυσικά και οι γονείς σου τον αγαπάνε, γιος τους είναι αλλά όπως σου είπα και σε προηγούμενο ποστ θεωρώ την στάση τους ανεύθυνη. Και προς τον αδερφό σου και προς εσένα.

Η ζημιά που του κάνανε, άσχετα από τι πρόβλημα έχει, είναι οτι συνεχίζουν ακόμα και του κάνουν όλα τα χατίρια, τον ξελασπώνουν συνεχώς και με αυτή τους την στάση δεν τον αφήνουν να ενηλικιωθεί και τον "φορτώνουν" σε σένα. Οπότε όχι, επι της ουσίας δεν ενδιαφέρθηκαν. Δεν ενδιαφέρθηκαν να δουν τι συμβαίνει μέσα του, γιατί φέρεται έτσι, τυχόν δικά τους λάθη στην ανατροφή του. Απλά τον ξελάσπωναν.

Πιστεύω πως και η ίδια πρέπει να ζητήσεις βοήθεια από ειδικό. Αντιλαμβάνομαι οτι και συ έχεις "παράπονα" από τους δικούς σου, ίσως σου είναι δύσκολο να τα εκφράσεις ή να τα δεις ξεκάθαρα τώρα, αλλά νομίζω ότι έζησες στην σκιά του αδερφού σου επειδή όλη η προσοχή των γονιών σου ήταν στραμμένη σε εκείνον. Ίσως γιαυτο νιώθεις τώρα οτι πάει να σου κλέψει και την υπόλοιπη ζωή που έχτισες μόνη σου και θες να απομακρυνθείς. Υποπτεύομαι πως ένιωθες πως σου έκλεψε μέρος των παιδικών σου χρόνων ή τους γονείς σου. Γιαυτο αισθάνεσαι κορόιδο και έχεις απόλυτο δίκιο να το νιώθεις αυτό αν όντως είναι έτσι τα πράγματα.

Συμβουλέψου έναν ειδικό να σου λύσει καταρχήν τις απορίες που έχεις για τον αδερφό σου αλλά και για σένα, να σε βοηθήσει να δεις πιο καθαρά μέσα σου, τι πραγματικά θες και να ξαλαφρώσεις.
Βγάζεις θυμό για τον αδερφό σου κι ο θυμός σχεδόν πάντα είναι για να καλύψει πόνο.

---

Αυτό που λες, το έχω πει 100δες φορές στους γονείς μου, ότι του κάνουνε κακό με το να τον ξελασπώνουν συνέχεια. Αυτό όμως είμαι σίγουρη ότι δεν θ’ αλλάξει ποτέ. Να… σήμερα κιόλας πήγε μαζί με την μάνα μας να του πληρώσει τα κοινόχρηστα του σπιτιού του στην Αθήνα κάπου 400,00 ευρώ, ενώ είχε αποφασίσει να μην τα πληρώσει ποτέ επειδή και καλά δεν τον ένοιαζε και τώρα μαζευτήκανε πολλά. Δεν βγάζεις άκρη.

Ναι, δεν ένιωσα ποτέ κοντά του, σαν να μην μεγαλώσαμε μαζί. Η διαφορά ηλικίας σαφώς έπαιξε ρόλο. Ποτέ κι εκείνος δεν έχει ασχοληθεί μαζί μου. Από μικρό παιδάκι που ήμουν το μόνο που ήξερε να κάνει είναι να μου δίνει διαταγές και να μου φωνάζει. Θυμάμαι μια φορά όταν ήμουν μικρή, αρνήθηκα να πάω στο ψιλικατζίδικο να του πάρω τσιγάρα ή coca-cola. Μετά μου φώναξε, με έβρισε και αναποδογύρισε το τραπεζάκι του σαλονιού. Μετά μου λέει η μητέρα μου «Είδες τι έκανες»; Βρήκα και τον μπελά μου!!! Αλλά πόσο κοντά να νιώσω μαζί του, όταν έχει μια τέτοια στάση απέναντί μου. Νιώθω ότι έχω άσχημες εικόνες ως παιδί εξ αιτίας του. Επίσης ζούσα και ζω ακόμη με το να μην περνάει ο λόγος μου. Σίγουρα έχουν κάνει πολλά λάθη, θέλουν να βοηθήσουν αλλά το κάνουν με λάθος τρόπο.

Ένα θα σου πω και αυτό τα λέει όλα.
Γύρω στα 15 μου (στην ηλικία που αρχίζεις να σκέφτεσαι και να αναλύεις) πήρα την απόφαση να μη κάνω παιδιά, διότι φοβόμουν ότι υπάρχει η πιθανότητα να κάνω ένα παιδί σαν τον μεγάλο μου αδελφό. Είχα και την εικόνα της μητέρα μας που ποτέ δεν την είδα χαρούμενη εξ αιτίας αυτού του κλίματος που υπήρχε στο σπίτι. Την οικογένεια την έχω συνδέσει με άπειρα συνεχή προβλήματα που δεν σ’ αφήνουν να έχεις μια καλή ζωή (ό,τι είναι καλή για τον καθένα).

Ναι, σίγουρα θα ζητήσω βοήθεια από ειδικό. Πάντα το ήθελα αλλά δεν το έκανα. Έχω πολλά ζητήματα να λύσω και το πιο σημαντικό είναι ότι πολλές φορές νιώθω θλίψη, δεν έχω κίνητρα και όλα δεν έχουν κανένα νόημα.

Ευκαιρια λοιπον να ψαξεις τον εαυτο σου μεσα απο ψυχοθεραπεια και ταυτοχρονα να ζητησεις καθοδηγηση για το πώς να χειριστεις απο δω και περα πλεον το προβλημα που εχεις με τον αδελφο σου