Σχέσεις...

Αποφασισα από την αρχη, ανοιγοντας το θεμα αυτό, ότι θα υπαρχει μεγαλη εκθεση του εαυτου και της ψυχης μου. Αναλογιστηκα τους κινδυνους που θα περιεκλειε, και ειπα, νιωθω ετοιμη, ας το δοκιμασω.
Δυσκολευτηκα, δυσκολευτηκα πολύ. Ειδικα στα σημεια οπου περιγραφω τα συναισθηματα μου προς τον πατερα μου ένα σφιξιμο σε ολο μου το σωμα εδινε εντονα το παρον. Εξεθεσα όλα του τα μελανα σημεια, θελοντας ισως να σας βαλω καλυτερα μεσα στην ΕΠΙΡΡΟΗ που ασκησε επανω στον ψυχισμο μου. Να συνδεσω ολη αυτην την επιβολη του με την κοινωνικη φοβια, την αγοραφοβια. Με λιγα λογια να δωσω ΟΣΟ πιο αναλυτικα μπορω όλα εκεινα τα στοιχεια της ζωης μου που με επλασαν.
Τα συναισθηματα αφου τελειωνα το «ανοιγμα» ηταν διαφορα. Πρωτα από όλα, ανακαλυπτα πραγματα που τα συνειδητοποιουσα καθως τα εγραφα, μικρες μικρες αποκαλυψεις. Μετα ενιωθα ασχημα, καποια ενοχη, που εκθετω σε ένα δημοσιο, εστω ανωνυμα, φορουμ τοσα πολλα πραγματα για τη δικη μου τη ζωη και εκεινη των ατομων του περιβαλλοντος μου, κυριως του μπαμπα. Κι ενιωθα κι έναν ΦΟΒΟ, απροδιοριστο. Γιατι όμως ενιωθα φοβο? Αυτό δεν μπορουσα να το καταλαβω.
Ηρθε όμως η στιγμη, και το καταλαβα. Τελικα, γραφοντας, ειδικα όταν ξερεις ότι καπου απευθυνεσαι, γινεται μεσα σου δουλεια. Δουλευεις τα σημεια του εαυτου σου που εκθετεις. Δουλευεις τοσο μονος, οσο και μεσα από την αλληλεπιδραση σου με τον αλλον, που σε διαβαζει.
Κι ακριβως στο σημειο αυτό, ο φοβος αρχιζει να γινεται πιο ξεκαθαρος. Όταν ανοιγομαι , δεν ειμαι παντα διατεθειμενος να δουλεψω ΟΛΑ τα κομματια για τα οποια ανοιγομαι(κι εκει βρισκεται η ευθυνη μου ισως, να προσεχω ΤΙ θελω στα αληθεια να θεσω προς συζητηση). Δινω με αναγλυφο τροπο τα συναισθηματα μου απεναντι στον πατερα μου. Και προσωπικα, ηταν δυσκολο να το αποφυγω, ηταν κατι ΠΗΓΑΙΟ. Εστιαζω επισης από το πρωτο μου μηνυμα, το διλλημα στο οποιο βρισκομαι: Θα ικανοποιησω τα δικα μου θελω ή εκεινα του πατερα μου?


Μεσα στην πορεια των μηνυματων μου, φαινεται, τωρα που τα παρατηρω, το ποια πραγματα ειμαι ετοιμη να δουλεψω, και ποια όχι. Δεν εθεσα καποιο οριο από την αρχη, ηθελα να το ανακαλυψω στην πορεια, και το βρηκα! Εδώ κολλαει και ο φοβος. ΦΟΒΟΣ μην παω πιο βαθια από οσο αντεχω. Ενας φοβος που είναι διαχυτος εξαλλου στα οσα γραφω, οπου με έναν πολύ εμμεσο τροπο δειχνω τα ορια μου.
«Δεν μπορω να αναλυσω πληρως τα συναισθηματα, είναι κατι που ακομα δουλευω. Παντως ηταν πολλα, αναμεικτα, αντιφατικα, εντονα.


Υπαρχει απο πανω μου ενα συννεφο συναισθηματων που δεν εχω εξερευνησει, σιδερο που καιει δεν αγγιζεται, για τον πατερα μου.

Αλλα δεν νιωθω ετοιμη ακομα να απεξαρτηθω τελειως απο αυτον. Υπαρχουν ακομα πραγματα που δεν εχω δουλεψει.
ΕΙμαι καθοδον. Στην διαδικασιας αποκολλησης.
Δεν παριστανω την ετοιμη. Εχω ακομα πολυ δρομο. Ακομα εχω εξαρτηση απο τον μπαμπα.»

Μετα από ΠΟΛΥ ΠΟΝΟ λοιπον, κατεληξα ότι το θεμα των συναισθηματων που περιεγραψα ότι τρεφω για τον πατερα μου, φοβος, θαυμασμος, εξιδανικευση, αγαπη, μισος, είναι τοσο μα τοσο περιπλοκο να το επεξεργαστω γενικως, ειδικοτερα μαλιστα μεσα από το φορουμ(γιατι ΠΛΕΟΝ το βλεπω και αυτό σαν ένα εργαλειο δουλειας με τον εαυτο), θελει λεπτους χειρισμους γιατι μπορει να με διαλυσει..
Τι κανω τωρα? Βασικα βλεπω τα ορια μου.
Δεν θελω να τα επιβαλλω σε κανεναν, απλα τα βλεπω… Ουφ, είναι πολύ δυσκολο τελικα… Πολύ πιο δυσκολο από οσο νομιζα!
Δεν ξερω, εχει τυχει κατι παρομοιο σε καποιον? Να ανοιξει διαπλατα ένα θεμα και να διαπιστωσει ότι καποια σημεια του, του είναι πολύ επωδυνα να τα δουλεψει?

Τρομαξα, τρομαξα πολυ. Δεν θελω σε καμια περιπτωση να αρχισουν τωρα ολοι να παταν τα ευαλωτα σημεια μου. Να μου λενε με καποιον τροπο, μα καλα δεν βλεπεις τα στραβα του? Απομυθοποιησε τον επιτελους...
Αυτη η \"επεμβαση\" στο μεσα μου, μονο να με βλαψει μπορει, κι οχι να με βοηθησει...
Νομιζω οτι η πιο βολικη οδος για να εκδηλωνω καποιο ειδος θυμου απεναντι του τελικα, ειναι η αντιδραστικοτητα.

Quote:

---

Originally posted by marina38
weird, και ο δικός μου ο πατέρας με πίεσε πολύ για την επαγγελματική μου πορεία. Στην αρχή ήθελε να ακολουθήσω το δικό του επάγγελμα με κίνητρο τη στρωμένη δουλειά, τις γνωριμίες, την υποστήριξη που θα μπορούσε να μου παρέχει. Θυμάμαι πως το επιχείρημα του πατέρα μου (και όλης βέβαια της εκτεταμένης οικογένειας...) ήταν \'πέρνα πρώτα στη σχολή που λέω εγώ και όταν τελειώσεις, αν επιμένεις σπούδασε και αυτό που θέλεις εσύ\'. Δεν το έκανα. Η ζωή είναι μια σειρά από επιλογές και ήθελα αυτές να είναι οι δικές μου επιλογές. Εξάλλου, η ζωή είναι μικρή και απρόβλεπτη και η υποστήριξη που σήμερα κάποιος μου υπόσχεται, αύριο μπορεί να μην υπάρχει. Ακολούθησα λοιπόν το δικό μου δρόμο και χαίρομαι που έκανα αυτό που ήθελα τη στιγμή που το ήθελα.

Στην πορεία και αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές, ήρθαν άλλες εντάσεις, για την περίφημη \'ασφάλεια του δημοσίου\'. Ωραία, έκανες το κέφι σου με τις σπουδές, τώρα άκουσέ με...Δεν θα πω όλη την ιστορία, αλλά μια φορά που είπα \'οκ, σε ακούω\' και έκανα την περίφημη αίτηση (και τις σχετικές διαδικασίες) δεν έγινε τίποτα. Ξέρεις γιατί? Γιατί τη θέση για την οποία είχα όλα τα τυπικά προσόντα (και με το παραπάνω...) την πήρε κάποιος χωρίς τα προσόντα αλλά με ισχυρό μέσο...Χαχα...Άργησε λίγο η (ηθική) δικαίωση αλλά ήρθε: μου είπε τότε ο πατέρας μου \"Μη στενοχωριέσαι, εσύ τα καταφέρνεις μια χαρά και μόνη σου, δεν έχεις ανάγκη κανένα\". Αυτο το σημειο εδω, μου φαινεται πολυ συγκιντητικο:)

Τον είχα όμως ανάγκη κάποτε σαν πρότυπο και χαίρομαι που υπήρξε καλός σε αυτό το ρόλο. Χαίρομαι που τον έχω ακόμα στη ζωή μου γιατί είναι ένας δικός μου άνθρωπος. Τον αγνόησα όμως όλα αυτά τα χρόνια? Ναι. Μόνο στη λήψη αποφάσεων.
Φιλτραρεις ποια στοιχεια να κρατησεις και ποια να απορριψεις.. Μου αρεσει να ακουω να μιλουν ατομα που εχουν διαμορφωσει εμπιστοσυνη στην ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ κριση.. Ξέρω ότι νοιάζεται για εμένα και του το λέω (ξέρω επίσης ότι οι καλές προθέσεις δεν αρκούν, αλλά αυτό το κρατάω για τον εαυτό μου), όπως του τονίζω συχνά τα θετικά στοιχεία που πήρα από αυτόν,
Φαινεται να εχετε μια σχεση καλης επικοινωνιας αναμεσα σας, οπου μπορειτε να μιλατε ανοιχτα για το τι αισθανεστε! Σαν αξιοπεριεργο φαινομενο μου φαινεται... χε χε. Βασικα καλη μου, κι εγω καποτε του ειπα, \"ειμαι περηφανη που ειμαι καρη σου\". ως προς τον τρόπο σκέψης, ως προς την ανάπτυξη δεξιοτήτων, ως προς το χαρακτήρα (και εκείνος έκανε αυτό που ήθελε στη ζωή του αγνοώντας τις οικογενειακές πιέσεις και ξεπερνώντας τους πάσης φύσεως περιορισμούς).
Αυτο που λες περι τροπου σκεψης, και ποοοσα αλλα στοιχεια του πατερα μου διακρινω πανω μου, που νιωθω να με κανουν ξεχωριστη. Και μια μεγαλη ευγνωμοσυνη νιωθω, απεναντι του.
Τελικά μοιάζουμε σε αρκετά, άσχετα αν η επαγγελματική μας πορεία επιφανειακά μόνο διαφέρει. Αυτό λοιπόν το ξέρει και τον ικανοποιεί αφάνταστα, όπως επίσης χαίρεται ειλικρινά όταν με βλέπει χαρούμενη. Και είμαι χαρούμενη (παρά τα άγχη και τις ανασφάλειες τις καθημερινότητας) επειδή έκανα αυτό που ήθελα.
Συγκινουμαι..

Θα μου πεις, που ξέρεις ότι έκανες αυτό που ήθελες και δεν ήταν απλά μια αντίδραση. Η αντίδραση στην ταύτιση είναι ένα πρώτο βήμα για να ορίσουμε την ατομικότητά μας.

Πολυ μου αρεσει ο ξεκαθαρος τροπος με τον οποιον το διατυπωνεις.
Το ότι το ψάχνεις είναι δείγμα ότι αναγνωρίζεις και δεν επιθυμείς να παραμείνεις στην αντίδραση. Σε αυτό που λες παραπάνω ότι έχεις ένα στόχο, αλλά μπορεί να τον απορρίψεις επειδή ως μέσον παρεμβάλλεται ο πατέρας θα έλεγα διατήρησε το στόχο (αν πιστεύεις ότι ως αποτέλεσμα σε ικανοποιεί), δέξου τη βοήθεια αλλά μην βασίζεσαι σε αυτή.
Εδω μαλλον χρειαζεται να κανω, μεσω θεραπειας? μαλλον.. μια γερη επεξεργασια μεσα μου :OTAN δεχεσαι βοηθεια, αυτο ΔΕΝ σημαινει οτι εισαι αχρηστη.. Αυτη τη στιγμη εχω ανατριχιασει γιατι μου ηρθε φλασια.. Παντα δυσκολευομουν να ζητησω ανοιχτα βοηθεια, για ΚΑΘΕ ειδους θεμα. Ηθελα μονη μου, ολα να τα λυσω μονη, εγω.

Προσωπικά δεν σκέφτομαι πια \'ποιος με επηρέασε\' ή \'ποιος με βοήθησε\' αλλά εστιάζω στο ότι συνολικά δεν έχω αναθέσει την ευθύνη της ζωής μου στους γονείς και ελέγχω συχνά αν εγώ νιώθω καλά μέσα σε μια χ κατάσταση είτε είναι μόνο δική μου επιθυμία, είτε είναι ΚΑΙ δική τους.

---

Σ ευχαριστω πολυ, αληθεια.

καλή μου Weird,

διαβάζοντας τα οσα έγραψες για τον πατέρα σου, δεν μου δειχνουν οτι παρουσιαζεις εναν ανθρωπο με μελανα σημεια.Αλλα εναν ανθρωπο πετυχημενο, επιβλητικο, εναν μπαμπα με τα άγχη που εχουν πολλοι γονεις να \"τακτοποιήσουν\" το παιδί τους πριν φύγουν απο τον ματαιο κοσμο, αλλά κ εναν άνθρωπο με αδυναμιες. Αλήθεια, δεν επιτρέπεται να έχει? Ή δεν επιτρέπεται να ειναι ορατές? Σε σένα ή στους άλλους? ...Και Ειναι λοιπον τοσο σημαντικο πώς χαρακτηρίζει καποιος τον πατέρα σου μεσα απο τα οσα γράφεις ή λες? Νομίζεις πώς μπορεις να προστατεύσεις τον μπαμπά σου απο τυχον κακοβουλα σχόλια? Ομως αν αυτα τα σχόλια ειναι εγκωμιαστικά, τότε δεν θα χες εσυ την ευθύνη γιατί ο πατέρας σου ειναι απλά έτσι? Άξιος για αυτα?

Θέλω να πω πως ο πατέρας σου ειναι ενας άνθρωπος, που έτσι κ αλλιως σε εχει καθορίσει κ έχει διαδραματισει κορυφαιο ρολο στη ζωή σου.δικαιουται κ στο λάθος. οπως κ εσυ. και εχει δύναμη οπως λες. μερος της δυναμης του, την προσφέρεις εσυ.επικεντρώσου σ εσας. εμεις ειμαστε τοσο απ έξω....κ νομίζω πως ο τρομος που επικαλεισαι, μηπως σου πει καποιος \"απομυθοποιησε τον επιτέλους\", δεν ειναι ο τρομος μηπως σου το πει καποιος ξενος, αλλα εσυ που το ψιθιριζεις στον εαυτο σου σιγά σιγά....

... πανικός συναισθημάτων λοιπόν ...
κι \"Γή\" να τρίζει κάτω απ΄ τα πόδια , φόβος για τα \"θεμέλια\" για τις .. \"δομές\" για τις \"ρίζες\" ...
Νοιώθω αυτή την ταραχή , τη γνωρίζω τόσο καλά άλλωστε ...
είναι το \'όριο\', εκείνη η λεπτή, ευαίσθητη στιγμή της αποκόλλησης του ... \"ομφάλιου λώρου\" , η στιγμή της πρώτης απόπειρας ν΄ ανοίξει τα φτερά του ο νεοσσός χωρίς δίχτυ ασφάλειας ...
Ποιός τάχα θα θεωρούσε \"απόρριψη\" ή ‘απομυθοποίηση’ της μάνας , του γονιού όταν κόβεται ο λώρος , όταν ανοίγουν δειλά τα φτερά και κάτω χάσκει το κενό ... και όλα τα σενάρια επιτυχίας/αποτυχίας είναι ανοιχτά ... ;
Μη βασανίζεσαι καλή μου , Δεν απορρίπτεις , Δεν απομυθοποιείς , Δε μηδενίζεις τις αξίες σου , τους στύλους και τις ρίζες σου ...
Ο μπαμπάς σου μείνει πάντα \"εκεί\" που ήταν , εκεί \"ψηλά\" που τον είχες όταν μικρό παιδάκι σήκωνες ψηλά τα μάτια για τον δεις ... έστω κι αν τώρα ίσως τον έφτασες στο ύψος ή του ρίχνεις και κάνα κεφάλι ....
Απλά τώρα αυτό που άλλαξε είσαι ΕΣΥ ...
Μεγάλωσες πατώντας στις ρίζες που σου έδωσε , δεν έχεις ΜΟΝΟ ανάγκες (προφανείς) , αλλά και ΘΕΛΩ, ΑΠΑΙΤΩ, ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ...
Τώρα καταλαβαίνεις ... ΤΟΝ καταλαβαίνεις ...Είναι για σένα πια περισσότερο προβλέψιμος, είσαι σε θέση πια να εντοπίζεις \"λάθη\" , \"αστοχίες\" , \"αδυναμίες\" του .
Είσαι σε θέση να τον κρίνεις , να τον συγκρίνεις (και όχι κατ ανάγκη για να τον κατακρίνεις).
Αυτό είναι το τίμημα (κι ο πόνος) της ωριμότητας, της ενηλικίωσης, της γνώσης κι αυτό είναι κατάκτηση ... και δική ΣΟΥ και δική ΤΟΥ .
Ίσως κι αυτός να ... τρομάζει (κατά κάποιο τρόπο) αυτή τη στιγμή της αποκόλλησης , του πετάγματός σου ... και εκφράζει αυτό του το φόβο , την αγωνία του για το \"μετά\" σου με λάθος τρόπο ...
Ίσως χρειάζεται κι αυτός το χρόνο του για να προσαρμοστεί σε \"σένα\" .
Στο νέο , ώριμο , αυτόνομο εαυτό σου ...
Η πρόκληση είναι ΚΑΙ για τους δυό σας ...
Είμαστε άλλωστε σαν άνθρωποι ... \"δυναμικά συστήματα\" και όχι \"γραμμικά\" ... \"στατικά\" ...
Πάντα θα υπάρχουν παράμετροι που διαφοροποιούνται ή θα μεταλλάσσονται στο χώρο και στο χρόνο μέσα στον οποίον εξελίσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις και αυτό δε θα πρέπει να το ξεχνάμε ...
Πρέπει νάμαστε ευέλικτοι και άγρυπνοι να αντιλαμβανόμαστε αυτή τη δυναμική και να αναπροσδιορίζουμε συνεχώς όχι τις ρίζες μας αλλά τις σχέσεις μας ως προς τα νέα (μας) δεδομένα ...
Μια φράση που μου έκανε εντύπωση και τη σκεφτόμουν για καιρό ήταν : \"Δυό πράγματα πρέπει να προσφέρουμε στα παιδιά μας ... ΒΑΘΕΙΕΣ ΡΙΖΕΣ και ΓΕΡΑ ΦΤΕΡΑ \"
Και επί του πρακτέου ...
Η πρόκληση για σένα είναι να βρεις τον τρόπο να δείξεις στον πατέρα σου (υπό την προϋπόθεση οτι το νιώθεις βέβαια) πόσο σημαντικός ήταν για σένα που σου πρόσφερε τις ΒΑΘΕΙΕΣ ΡΙΖΕΣ που πάνω τους άνθισες και έφτασες εδω και ονειρεύεσαι να πάς ακόμα πιο πέρα ... αλλά πόσο επίσης ακόμα πιο σημαντικό είναι να σε στηρίζει να πετάξεις να δυναμώσεις τα φτερά σου με το δικό σου πέταγμα ... αυτόνομη ... ελεύθερη και με μεγάλη ευγνωμοσύνη και αγάπη για τις ρίζες , για κείνον ...
Η πρόκληση βέβαια για κείνον είναι να πάρει το μήνυμα και να χαρεί που αξιοποιώντας την παρουσία του στη ζωή σου , παλεύεις , τολμάς ... να την πάς παρακάτω ... να τον ξεπεράσεις ... επιβεβαιώνοντας τους νόμους τους αρχέγονους της φύσης ...να βελτιώνεται, να εξελίσσεται , να προχωράει ... να κάνει υπέρβαση ....
Και μή φοβάσαι ... Η αλήθεια νικάει το φόβο ... και θέλει ΑΡΕΤΗ και ΤΟΛΜΗ για νάσαι ελεύθερος να κατακτήσεις τη ΔΙΚΗ σου την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σου ΑΛΗΘΕΙΑ ...

Quote:

---

Originally posted by Sofia
καλή μου Weird,

διαβάζοντας τα οσα έγραψες για τον πατέρα σου, δεν μου δειχνουν οτι παρουσιαζεις εναν ανθρωπο με μελανα σημεια.Αλλα εναν ανθρωπο πετυχημενο, επιβλητικο, εναν μπαμπα με τα άγχη που εχουν πολλοι γονεις να \"τακτοποιήσουν\" το παιδί τους πριν φύγουν απο τον ματαιο κοσμο, αλλά κ εναν άνθρωπο με αδυναμιες. Αλήθεια, δεν επιτρέπεται να έχει? Ή δεν επιτρέπεται να ειναι ορατές? Σε σένα ή στους άλλους? ...Και Ειναι λοιπον τοσο σημαντικο πώς χαρακτηρίζει καποιος τον πατέρα σου μεσα απο τα οσα γράφεις ή λες? Νομίζεις πώς μπορεις να προστατεύσεις τον μπαμπά σου απο τυχον κακοβουλα σχόλια? Ομως αν αυτα τα σχόλια ειναι εγκωμιαστικά, τότε δεν θα χες εσυ την ευθύνη γιατί ο πατέρας σου ειναι απλά έτσι? Άξιος για αυτα?

Θέλω να πω πως ο πατέρας σου ειναι ενας άνθρωπος, που έτσι κ αλλιως σε εχει καθορίσει κ έχει διαδραματισει κορυφαιο ρολο στη ζωή σου.δικαιουται κ στο λάθος. οπως κ εσυ. και εχει δύναμη οπως λες. μερος της δυναμης του, την προσφέρεις εσυ.επικεντρώσου σ εσας. εμεις ειμαστε τοσο απ έξω....κ νομίζω πως ο τρομος που επικαλεισαι, μηπως σου πει καποιος \"απομυθοποιησε τον επιτέλους\", δεν ειναι ο τρομος μηπως σου το πει καποιος ξενος, αλλα εσυ που το ψιθιριζεις στον εαυτο σου σιγά σιγά....

---

...και επαυξάνω λέγοντας πως στη διάρκεια της ζωής σου θ\' ανακαλύψεις πως πέρα από την οικογένεια, είναι πολύ δύσκολο και θέλει πολύ ψάξιμο και πόνο μέχρι να βρεις-αν βρεις-ανθρώπους που θα ενδιαφερθούν-όχι τόσο όσο η οικογένεια-αλλά πραγματικά για σένα.

Κατά τη γνώμη μου, τα μελανά σημεία στη σχέση σας είναι πολύ λίγα και έχουν να κάνουν περισσότερο με τον τρόπο που δείχνει ο πατέρας σου το ενδιαφέρον και την αγάπη του.
Εσύ το εκλαμβάνεις ως πίεση και μπαίνεις στη διαδικασία της αντίδρασης.
Σκέψου το λίγο και αν βρεις το κουράγιο, προσπάθησε να κανεις μια κουβέντα μαζί του...

Quote:

---

Originally posted by Sofia
καλή μου Weird,

διαβάζοντας τα οσα έγραψες για τον πατέρα σου, δεν μου δειχνουν οτι παρουσιαζεις εναν ανθρωπο με μελανα σημεια.Αλλα εναν ανθρωπο πετυχημενο, επιβλητικο, εναν μπαμπα με τα άγχη που εχουν πολλοι γονεις να \"τακτοποιήσουν\" το παιδί τους πριν φύγουν απο τον ματαιο κοσμο, αλλά κ εναν άνθρωπο με αδυναμιες. Αλήθεια, δεν επιτρέπεται να έχει? Ή δεν επιτρέπεται να ειναι ορατές? Σε σένα ή στους άλλους? ...Και Ειναι λοιπον τοσο σημαντικο πώς χαρακτηρίζει καποιος τον πατέρα σου μεσα απο τα οσα γράφεις ή λες? Νομίζεις πώς μπορεις να προστατεύσεις τον μπαμπά σου απο τυχον κακοβουλα σχόλια? Ομως αν αυτα τα σχόλια ειναι εγκωμιαστικά, τότε δεν θα χες εσυ την ευθύνη γιατί ο πατέρας σου ειναι απλά έτσι? Άξιος για αυτα?

Θέλω να πω πως ο πατέρας σου ειναι ενας άνθρωπος, που έτσι κ αλλιως σε εχει καθορίσει κ έχει διαδραματισει κορυφαιο ρολο στη ζωή σου.δικαιουται κ στο λάθος. οπως κ εσυ. και εχει δύναμη οπως λες. μερος της δυναμης του, την προσφέρεις εσυ.επικεντρώσου σ εσας. εμεις ειμαστε τοσο απ έξω....κ νομίζω πως ο τρομος που επικαλεισαι, μηπως σου πει καποιος \"απομυθοποιησε τον επιτέλους\", δεν ειναι ο τρομος μηπως σου το πει καποιος ξενος, αλλα εσυ που το ψιθιριζεις στον εαυτο σου σιγά σιγά....

---

Χτες, οταν με \"κραταγες\" στην αγκαλια σου, και ησουν διπλα μου, να με στηριξεις παρα τις δικες σου δυσκολιες αυτον τον καιρο, μιλησαμε πολυ πανω σε αυτο. Στο ποσο εκτεθειμενη ενιωσα, σαν καποιος να ειχε εισβαλλει σε χωρους που δεν ηθελα, δεν αντεχα- με εβλεπες!.. Και ξερω, οτι σημερα, με εχεις καταλαβει. Κι αυτο με κανει να νιωθω υπεροχα.
Κατι αλλο δεν νομιζω οτι χρειαζεται να πω, μονο οτι σε φιλω.

είναι το \'όριο\', εκείνη η λεπτή, ευαίσθητη στιγμή της αποκόλλησης του ... \"ομφάλιου λώρου\" , η στιγμή της πρώτης απόπειρας ν΄ ανοίξει τα φτερά του ο νεοσσός χωρίς δίχτυ ασφάλειας ...

καλη μου Adzik, τοσο ομορφα τα λογια σου, πως μπορω να μην λιωνω? τοσο αγγιχτικα. Νιωθω σαν να εχω ενα σιδερο μεσα μου που καιει, κι εγω δεν μπορω να το πιασω ακομα, ζεματαει, μα θα ρθει, εχρεται η στιγμη...
Θα ξεδιαλυνει αραγε ποτε το κουβαρι των συναισθηματων μου? Ποτε δεν μπορεσα να καταλαβω αν τον αγαπω πιο πολυ ή τον μισώ πιο πολυ.. Κι ειναι κι εκεινη η απωλεια στη μεση. Πραγματα για τα οποια δεν εχω τολμησει να μιλησω στην ψυχοθεραπεια παρα μονο φευγαλεα...
Και ειδα τωρα που μιλησα σε σας, το αποτελεσμα...Πανικοβληθηκα μην αρχισετε να τον κακολογειτε ή να τον κρινετε.. Δεν περιεγραφα απλα την εξαρτηση μου ή τον θαυμασμο, ολο αυτο το υπερβολικο τελοσπαντων, τα βιωνα κιολας!
Χτες ημουν σαν αρρωστη...Γυρισα σπιτι αποκαμωμενη και με κοιταξα στον καθρεπτη. Μου φανηκα σαν αδυνατισμενη! Κι αυτος ο πονος στο προσωπο? Πολυ με λυπει, οταν τον βλεπω τοσο εντονα, ολοζωντανο μπροστα στον καθρεπτη μου.
Κοιταξα ολο μου το σωμα. Και το βρηκα πολυ αδυναμο, αδυναμο μπροστα σε ενα συναισθημα που μπορει να το ισοπεδωσει....να το λιωσει για την ακριβεια.
Παντα το φοβομουν το συναισθημα γιατι το αισθανομουν σαν κατι το γιγαντιαιο... θεορατο. Ετσι το εχω σαν εικονα στο μυαλο μου. Κατι κυκλικο, που ολα τα τυλιγει.
Το σιδερο ομως ακομα καιει... θελω λιγο χρονο. Και θελω να το νιωσω πρωτα, για να τ αγγιξω.
Σ ευχαριστω..

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by Sofia
καλή μου Weird,

διαβάζοντας τα οσα έγραψες για τον πατέρα σου, δεν μου δειχνουν οτι παρουσιαζεις εναν ανθρωπο με μελανα σημεια.Αλλα εναν ανθρωπο πετυχημενο, επιβλητικο, εναν μπαμπα με τα άγχη που εχουν πολλοι γονεις να \"τακτοποιήσουν\" το παιδί τους πριν φύγουν απο τον ματαιο κοσμο, αλλά κ εναν άνθρωπο με αδυναμιες. Αλήθεια, δεν επιτρέπεται να έχει? Ή δεν επιτρέπεται να ειναι ορατές? Σε σένα ή στους άλλους? ...Και Ειναι λοιπον τοσο σημαντικο πώς χαρακτηρίζει καποιος τον πατέρα σου μεσα απο τα οσα γράφεις ή λες? Νομίζεις πώς μπορεις να προστατεύσεις τον μπαμπά σου απο τυχον κακοβουλα σχόλια? Ομως αν αυτα τα σχόλια ειναι εγκωμιαστικά, τότε δεν θα χες εσυ την ευθύνη γιατί ο πατέρας σου ειναι απλά έτσι? Άξιος για αυτα?

Θέλω να πω πως ο πατέρας σου ειναι ενας άνθρωπος, που έτσι κ αλλιως σε εχει καθορίσει κ έχει διαδραματισει κορυφαιο ρολο στη ζωή σου.δικαιουται κ στο λάθος. οπως κ εσυ. και εχει δύναμη οπως λες. μερος της δυναμης του, την προσφέρεις εσυ.επικεντρώσου σ εσας. εμεις ειμαστε τοσο απ έξω....κ νομίζω πως ο τρομος που επικαλεισαι, μηπως σου πει καποιος \"απομυθοποιησε τον επιτέλους\", δεν ειναι ο τρομος μηπως σου το πει καποιος ξενος, αλλα εσυ που το ψιθιριζεις στον εαυτο σου σιγά σιγά....

---

...και επαυξάνω λέγοντας πως στη διάρκεια της ζωής σου θ\' ανακαλύψεις πως πέρα από την οικογένεια, είναι πολύ δύσκολο και θέλει πολύ ψάξιμο και πόνο μέχρι να βρεις-αν βρεις-ανθρώπους που θα ενδιαφερθούν-όχι τόσο όσο η οικογένεια-αλλά πραγματικά για σένα.
καλη μου Θεοφανια, δινεις πολυ μεγαλη βαση στην ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, στους δικους μας ανθρωπους... Εχεις παρει στηριξη, εχεις νιωσει κοντα, εγω αυτο εισπραττω απο εσενα. Αληθεια, πιο κοντα ενιωθες στη μαμα ή στον πατερα σου? Αν θελεις.. μου απαντας.

Κατά τη γνώμη μου, τα μελανά σημεία στη σχέση σας είναι πολύ λίγα και έχουν να κάνουν περισσότερο με τον τρόπο που δείχνει ο πατέρας σου το ενδιαφέρον και την αγάπη του.
Εσύ το εκλαμβάνεις ως πίεση και μπαίνεις στη διαδικασία της αντίδρασης.
Πολυ μου αρεσει ολη αυτη η εκλογικευση που κανεις. Κι επισης η απλουστευση.. Ειναι η γνωμη σου διαφορετικη απο την δικη μου, γιατι τα βλεπω ολα να συνδεονται και με κατι αλλο, και με κατι αλλο, και τα νιωθω ΤΟΣΟ ΣΥΝΘΕΤΑ! Ωστοσο, κρατω αυτο που μου λες, σαν συμβουλη το να μιλησω μαζι του. Αν και εχω καταλαβει οτι μεσα στο κεφαλι του, παιζει μια κασετα, που επαναλαμβανεται και απλως την ακουω να μου τη μεταδιδει με το στομα του... Σαν να εχει κολλησει σε μια επαναληψη που δεν σηκωνει νεες εγγραφες. Δεν ξερει να ακουει ο πατερας μου..Τι να πω, ισως βρω καποιον τροπο. Να σαι καλα Θεοφανια.
Σκέψου το λίγο και αν βρεις το κουράγιο, προσπάθησε να κανεις μια κουβέντα μαζί του...

---

Quote:

---

Originally posted by psychangel
..... είναι το \'όριο\', εκείνη η λεπτή, ευαίσθητη στιγμή της αποκόλλησης του ... \"ομφάλιου λώρου\" , η στιγμή της πρώτης απόπειρας ν΄ ανοίξει τα φτερά του ο νεοσσός χωρίς δίχτυ ασφάλειας ...
....

---

Quote:

---

Originally posted by weird
είναι το \'όριο\', εκείνη η λεπτή, ευαίσθητη στιγμή της αποκόλλησης του ... \"ομφάλιου λώρου\" , η στιγμή της πρώτης απόπειρας ν΄ ανοίξει τα φτερά του ο νεοσσός χωρίς δίχτυ ασφάλειας ...


καλη μου Adzik, ....

---

Αχ βρε Adzikούλα ... τί τραβάς ... !
για νάχεις ... \"εύκολο\" νικ ! (\'οχι σαν το δικό μου ... μακρυνάρι .. :) )

(.. just for fun ... ;) )

Τωρα μου κολλησε μια φραση στο μυαλο, οταν αγαπας καποιον, τον πονας...
Φοβαμαι πως αν νιωσω την αγαπη που του εχω, και με αφησω να νιωσω τον πονο του(η ταυτιση μου δινει ευκολα προσβαση σ αυτο, δεν ξερω πως να το εξηγησω, μου ειναι πολυ ευκολο να νιωσω σαν να ειμαι αυτος, που εχασε τη γυναικα του, που γερνα και φοβαται..ΠΟΛΥ ευκολο, σε σημειο που χανω εμενα, τη δικη μου σκοπια), θα καταρρευσω.. Τον δικο του πονο μπορω να τον νιωσω καλυτερα κι απο τον δικο μου!
Ειναι αυτο, που σκεφτομουν ολα αυτα τα χρονια και του τα δικαιολογουσα ολα ή σχεδον ολα..
Αραγε για να αποστασιοποιηθεις, χρειαζεται να αγαπας λιγοτερο?

Psychangel συγνωμη!
Καλα τι συνειρμο εκανα και σας μπερδεψα? Δεν ξερω.. Μαλλον η μορφη του κειμενου με παρεπεμψε... Αλλη φορα, θα προσεχω:)

Quote:

---

Originally posted by psychangel
... πανικός συναισθημάτων λοιπόν ...
κι \"Γή\" να τρίζει κάτω απ΄ τα πόδια , φόβος για τα \"θεμέλια\" για τις .. \"δομές\" για τις \"ρίζες\" ...
Νοιώθω αυτή την ταραχή , τη γνωρίζω τόσο καλά άλλωστε ...
είναι το \'όριο\', εκείνη η λεπτή, ευαίσθητη στιγμή της αποκόλλησης του ... \"ομφάλιου λώρου\" , η στιγμή της πρώτης απόπειρας ν΄ ανοίξει τα φτερά του ο νεοσσός χωρίς δίχτυ ασφάλειας ...
Ποιός τάχα θα θεωρούσε \"απόρριψη\" ή ‘απομυθοποίηση’ της μάνας , του γονιού όταν κόβεται ο λώρος , όταν ανοίγουν δειλά τα φτερά και κάτω χάσκει το κενό ...
Αυτο το κενο ειναι τρομακτικο... το μονος, ειμαι μονος..
και όλα τα σενάρια επιτυχίας/αποτυχίας είναι ανοιχτά ... ;
Μη βασανίζεσαι καλή μου , Δεν απορρίπτεις , Δεν απομυθοποιείς , Δε μηδενίζεις τις αξίες σου , τους στύλους και τις ρίζες σου ...
Ο μπαμπάς σου μείνει πάντα \"εκεί\" που ήταν , εκεί \"ψηλά\" που τον είχες όταν μικρό παιδάκι σήκωνες ψηλά τα μάτια για τον δεις ... έστω κι αν τώρα ίσως τον έφτασες στο ύψος ή του ρίχνεις και κάνα κεφάλι ....
θα μεινει? Αφου αμαυρωνω την εικονα του στα ματια μου, στα ματια σας...
Απλά τώρα αυτό που άλλαξε είσαι ΕΣΥ ...
Μεγάλωσες πατώντας στις ρίζες που σου έδωσε , δεν έχεις ΜΟΝΟ ανάγκες (προφανείς) , αλλά και ΘΕΛΩ, ΑΠΑΙΤΩ, ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ...
Αυτα τα δικαιουμαι, γιατι ειναι τοσο αορατα καμια φορα? Σπασμωδικες κινησεις, σαν να ψαχνεις χωρις να ξερεις τι ακριβως..
Τώρα καταλαβαίνεις ... ΤΟΝ καταλαβαίνεις ...Είναι για σένα πια περισσότερο προβλέψιμος, είσαι σε θέση πια να εντοπίζεις \"λάθη\" , \"αστοχίες\" , \"αδυναμίες\" του .
Και ποσο με ποναει ολο αυτο! Ειδικα οταν κατα ενα μερος, η υπαρξη του αντιπροσωπευει ασφαλεια για μενα.. Θελεις να πιστευεις ο ανθρωπος σου ειναι δυνατος..
Είσαι σε θέση να τον κρίνεις , να τον συγκρίνεις (και όχι κατ ανάγκη για να τον κατακρίνεις).
Αυτό είναι το τίμημα (κι ο πόνος) της ωριμότητας, της ενηλικίωσης, της γνώσης κι αυτό είναι κατάκτηση ... και δική ΣΟΥ και δική ΤΟΥ .
Ίσως κι αυτός να ... τρομάζει (κατά κάποιο τρόπο) αυτή τη στιγμή της αποκόλλησης , του πετάγματός σου ... και εκφράζει αυτό του το φόβο , την αγωνία του για το \"μετά\" σου με λάθος τρόπο ...

Τρομαζει... Αυτος που θελει να προστατευει καποιον διαρκως ειναι πιο αδυναμος απο εκεινον που προστατευεται καμια φορα..Εχει περισσοτερη την αναγκη να προστατευει, απο οτι ο αλλος, την αναγκη να προστατευεται.
Ίσως χρειάζεται κι αυτός το χρόνο του για να προσαρμοστεί σε \"σένα\" .
Στο νέο , ώριμο , αυτόνομο εαυτό σου ...
ακομα στη συνερευση μαζι του βρισκομαι. Υπαρχουν πολλες φουσκες που αιωρουνται μεσα μου, σαν σαπουνοφουσκες. Ειναι περιοχες κατακερματισμενης παιδικοτητας που μπαινει εμποδιο σε ολη αυτην την ωριμοτητα. Αναγκες και συναισθηματα ακατεργαστα, αλλα που θα παει, καποτε θα βρω τροπο να τις σκασω, να ολοκληρωθω...κι αλλο.. κι αλλο. Δεν τελειωνει ποτε, μονο αρχιζει.
Η πρόκληση είναι ΚΑΙ για τους δυό σας ...
Είμαστε άλλωστε σαν άνθρωποι ... \"δυναμικά συστήματα\" και όχι \"γραμμικά\" ... \"στατικά\" ...
Πάντα θα υπάρχουν παράμετροι που διαφοροποιούνται ή θα μεταλλάσσονται στο χώρο και στο χρόνο μέσα στον οποίον εξελίσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις και αυτό δε θα πρέπει να το ξεχνάμε ...
Ακινησια, απολυτοτητα, ακαμψια... Αυτα ειναι ολα στοιχεια που μας ζοριζουν, σε μια πραγματικοτητα τοσο ρευστη..
Πρέπει νάμαστε ευέλικτοι και άγρυπνοι να αντιλαμβανόμαστε αυτή τη δυναμική και να αναπροσδιορίζουμε συνεχώς όχι τις ρίζες μας αλλά τις σχέσεις μας ως προς τα νέα (μας) δεδομένα ...
Μια φράση που μου έκανε εντύπωση και τη σκεφτόμουν για καιρό ήταν : \"Δυό πράγματα πρέπει να προσφέρουμε στα παιδιά μας ... ΒΑΘΕΙΕΣ ΡΙΖΕΣ και ΓΕΡΑ ΦΤΕΡΑ \"
Και επί του πρακτέου ...
Η πρόκληση για σένα είναι να βρεις τον τρόπο να δείξεις στον πατέρα σου (υπό την προϋπόθεση οτι το νιώθεις βέβαια) πόσο σημαντικός ήταν για σένα που σου πρόσφερε τις ΒΑΘΕΙΕΣ ΡΙΖΕΣ που πάνω τους άνθισες και έφτασες εδω και ονειρεύεσαι να πάς ακόμα πιο πέρα ...
Λες πρωτα να μπορεσω να νιωσω εγω η ιδια ολοκαθαρα μεσα μου αυτην την ευγνωμοσυνη, να την αφουγκραστω, να δω που αρχιζει και που τελειωνει, και μετα να μπορεσω να του την δειξω? Μακαρι... Εχω μια περιεργη αισθηση. Καθε φορα που κανω μια χειρονομια αγαπης απεναντι του, θλιβεται. Ειναι σαν να με νιωθει πολυ αδυναμη μετα.

αλλά πόσο επίσης ακόμα πιο σημαντικό είναι να σε στηρίζει να πετάξεις να δυναμώσεις τα φτερά σου με το δικό σου πέταγμα ... αυτόνομη ... ελεύθερη και με μεγάλη ευγνωμοσύνη και αγάπη για τις ρίζες , για κείνον ...
Για το δευτερο αυτο πολλυ αμφιβαλλω, δεν εχω την πολυτελεια να τον \"αλλαξω\" στο ελαχιστο.. Ξερεις ποσες φορες μου ειπε:καλα δινεις εσυ συμβουλη στον πατερα σου?
Η πρόκληση βέβαια για κείνον είναι να πάρει το μήνυμα και να χαρεί που αξιοποιώντας ( μακαρι να μου προσφερει βοηθεια χωρις ανταλλαγματα και εκπτωσεις για την αξια μου αλλα δυσκολο..)την παρουσία του στη ζωή σου , παλεύεις , τολμάς ... να την πάς παρακάτω ... να τον ξεπεράσεις ... επιβεβαιώνοντας τους νόμους τους αρχέγονους της φύσης ...να βελτιώνεται, να εξελίσσεται , να προχωράει ... να κάνει υπέρβαση ....

Και μή φοβάσαι ... Η αλήθεια νικάει το φόβο ... και θέλει ΑΡΕΤΗ και ΤΟΛΜΗ για νάσαι ελεύθερος να κατακτήσεις τη ΔΙΚΗ σου την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σου ΑΛΗΘΕΙΑ ...
η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και η αυτοπραγματωση θελουν ολη την τολμη που καουβαλα ενας ανθρωπος μεσα του καμια φορα.

---

Χαρακτήρισα το μπαμπά σου. Δεν είχα το δικαίωμα, μακάρι να μπορούσα να το παρω πίσω.
Βέβαια ξέρω ότι δεν μπορώ να το πάρω έτσι απλά πίσω! Πάντως δεν έχω πρόβλημα να σβηστεί το ποστ μου αν συμφωνεί και ο Νίκος, πραγματικά.

Ανωνυμη, αν το ηθελα κατι τετοιο, θα το ειχα ηδη ζητησει...
Ελα, εχω ηδη αρχισει να συνερχομαι απο την φρικη μου και να το βλεπω πιο χαλαρα. Σου εχω στειλει μειλ, οπου σου εξηγω γιατι το οτι ησουν ειδικα εσυ, ισως με αιφνιδιασε λιγο παραπανω. Φιλια.