Δε συμφωνώ.Δεν είναι αμαρτία η ανάγκη να νιώσεις καλύτερα
με τον τρόπο,που εγγυημένα σε παρηγορεί κι ανακουφίζει.
Δεν είναι παρά ένα μέσο άμεσης φροντίδας του εαυτού μας.
Το να φάει κάποιος μέσα σε διάστημα τριών μηνών
λίγα μπισκότα και κέικ,δε σταματά καμία προσπάθεια,
ώστε να χρήζει ενθάρρυνσης να συνεχίσει και πάλι.
Είναι απλά μέρος μιας πορείας,απόλυτα συνειδητοποιημένης,
όπου κυριαρχεί η νέα επιλογή ζωής ακόμα και στα δύσκολα.
Οι τύψεις δεν έχουν θέση στην συμφιλίωση με τον εαυτό μας.
Η παρατήρηση κι η σύμμετρη προσαρμογή στις επιλογές μας
μόνο μ'αισιοδοξία φωτίζουν μια βελτιωμένη σε ποιότητα ζωή.