Printable View
Μαράκι...εγώ όπως σου έχω χιλιοπεί πρέπει να φύγεις. Για μένα το πρόβλημα δεν είναι ο πατέρας σου αλλά η μητέρα σου. Εκείνη πρέπει να κάνει επανάσταση και όχι εσύ.
Συμφωνώ απόλυτα με ότι έχεουν γραψει η Σοφία και η άγη. Φύγε......φύγε και θα δεις πως το σκηνικό είτε θα αλλάξει, ή η μαμά σου θα πάψει να έχει δικαιολογία.............
deleted
Συγγνωμη για αυτο το ποστ τα ειχα πιει χθες το βραδυ με κατι φιλους...και ηταν μια εκρηξη συναισθηματος που δεν αρμοζει για αυτο το εσβησα.
Μίλησα με την δικηγόρο, ανεξάρτητα από το επίπεδο συμβαίνει να είναι κάποιος βίαιος όταν αισθάνεται ότι απειλείται, ότι αμφισβητείται πλήρως. Με την κακοποίηση νιώθουν συνήθως ότι ανακτούν τον έλεγχο κ όπως το γνωρίζω πολύ καλά ντρέπονται – φοβούνται μην μάθουν οι απέξω το τι συμβαίνει γιατί ακόμα κ εδώ διάβασα ορισμένους που εν ολίγοις θελαν να πουν ότι «τα θέλει κ τα παθαίνει» λες κ είναι απόλαυση. Ούτε μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν ορισμένοι που σκέφτονται έτσι. Προσωπικά βλέπω μια γυναίκα που έχει υποστεί πολλά έχει κλειστεί μέσα της στην σιωπή της κ καλύπτει όλο αυτό κάνοντας κακό στον εαυτό της κ το λιγότερο που της συμβαίνει είναι η μελαγχολία κ οι κρίσεις πανικού, δεν είμαι ειδική για να γνωρίζω παραπάνω, αλλά πέρασα κ περναω από το στάδιο που τα σωματικά δεν έχουν προφανής λόγους. Κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει την στάση της είναι να βρει δύναμη κ αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίσει την κατάσταση, όμως δεν βρίσκει το κουράγιο να φύγει. Όσο κ να προσπαθώ αν εκείνη δεν μιλήσει κ δεν καταλάβει ότι αυτό που συμβαίνει είναι λάθος, δεν γίνεται τίποτα, θα συνεχίζει να υπομένει αυτές τις καταστάσεις.
Όταν είχα πάει στην αστυνομία αντιμετώπισα μια αδιαφορία, ναι εντάξει τώρα που θα υποβάλλεις κ μήνυση σκέψου το κ ξαναέλα. Η δικηγόρος είπε ότι η καταγγελία είναι χρήσιμη στην περίπτωση που θελήσει για ασφαλιστικά μέτρα ή διαζύγιο. Εγώ να ενημερώσω τις αρμόδιες υπηρεσίες, όμως δεν ξέρω ποια θα είναι η αντίδρασή του κ αν γίνουν χειρότερα γιατί θα αισθανθεί ότι τον απειλούμε; Δηλ έτσι κ ξεκινήσω μια τέτοια διαδικασία πρέπει να την φτάσω μέχρι τέρμα κ φυσικά να είμαι σε αποστάσεις ασφαλείας. Αυτό που αποφάσισα να κάνω είναι να τον καλέσει η δικηγόρος κ να τον ενημερώσει για το τι μέλλει γενέσθαι αν συνεχίσει αυτό που κάνει, νομίζω ότι είναι μια κίνηση που θα του δείξει ότι δεν περνανε άλλο αυτά
Το πώς νιώθω κ αισθάνομαι μέσα από όλα αυτά είναι άλλο θέμα κ αν αποφασίσω να φύγω, δεν θα το κάνω σε καμία περίπτωση γιατί φταίει η μητέρα μου, έχει μερίδιο ευθύνης, αλλά μπορώ απόλυτα να καταλάβω πώς είναι να νιώθει κάποιος αδύναμος σε σημείο που να βιώνει τέτοιες καταστάσεις. Μπορώ να σταθώ δίπλα της με μεγάλη κατανόηση κ να της δώσω όσα στερήθηκε. Δεν μπορώ να επεμβαίνω πλέον στις επιλογές τους κ στις καταστάσεις που έχουν απόλυτα την ευθύνη εκείνοι. Αν φύγω κάποια στιγμή θα το κάνω για εμένα χωρίς να πάψω να νοιάζομαι για όλα όσα συμβαίνουν, ναι υπήρξα θύμα κακοποίησης αρκετές φορές γιατί δεν είχα επιλογές να αντιδράσω, όμως τώρα έχω την επιλογή κ σηκώνομαι κ να φεύγω όταν συμβαίνει κάτι. Θα το αντέξω κ αυτό, χωρίς να συνεχίζω να κάνω κακό σε μένα, γιατί όλα μου τα χρόνια αυτό έκανα, όσο δύναμη έχω να αντιμετωπίζω καταστάσεις την στρέφω πάνω μου για να με καταστρέφω. Αυτό που χρειάζομαι είναι να νιώσω εγώ καλά για να μπορώ να κοιτάξω εμένα.
Μαράκι μου....έχεις αρχίσει και παίρνεις την ζωή σου στα χέρια σου....αλήθεια είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό.....
Μαρία,
δεν εχω πολλά να πω...παρα μόνο μπράβο για τη δύναμη, την αξιοπρεπεια, το θάρρος, το καθαρό μυαλο, την ωριμοτητα.
Mαρια,
αλλαζεις, συνειδητοποιεισαι, ωριμαζεις....
Μπραβο σου! Δινεις κουραγιο και σε αλλους που ισως να περναν παρομοιες καταστασεις.
Nai Μαρακι μου Μπραβο...χιιλια μπραβο...κανεισ το σωστο..ειμαι κι εγω πολυ περιφανη για σενα...τα βλεπεισ και τα αντιλαμβανεται απολυτα σωστα ολα..
Ολα θα πανε καλα.
Ο τι θελεισ..αν μπορω..εδω ειμαι.
Σε φιλω..σου στελνω μια μεγααλη αγκαλια..
παιδία σας ευχαριστώ (μόνο εγώ δεν το βλέπω έτσι), αλλά δεν ξέρω πως συνεχίζω
Θελεις να μας πεις, πως βλεπεις εσυ αυτα τα βηματα που κανεις? Αν καταλαβεινεις το οτι εξελισσεσαι?Quote:
Originally posted by mmaria
παιδία σας ευχαριστώ (μόνο εγώ δεν το βλέπω έτσι), αλλά δεν ξέρω πως συνεχίζω
Ειπαμε, ειναι σημαντικο να παρακολουθουμε τα βηματα μας...
πως βλέπω εγώ αυτά τα βήματα;;;
το σημαντικό ήταν να αναγνωρίσω αυτά που με πονάνε, προσπαθω να δεχτω, πριν δεν μπορούσα ούτε καν να τα δώ κ σε όλα κατηγορούσα τον εαυτό μου, τώρα δεν τον έχω απαλλάξει, αλλά βλέπω ότι εχουν κ οι άλλοι ευθύνη.
εξέλιξη, αλλάγή δεν βλέπω προς το παρόν, εχω πολύ άσχημα πισωγυρίσματα κ ας γνωρίζω εν μέρει τι μου γίνεται. το μόνο που σκέφτομαι είναι, ότι έχω πολύ δουλειά ακόμη.. ας βρω κ δύναμη να συνεχίσω..
Εμαθες να βλεπεις οτι πρεπει να ανακτησεις δυναμεις και να φροντισεις εσενα.
Οτι δεν φερεις ολη την ευθυνη που παν να σε φορτωσουν.
Βλεπεις πια ποση πιεση σου ασκει η ολη κατασταση.
Αρχιζεις να απαλλασεις τον εαυτο σου απο τις ενοχες που εμποδιζουν την καθαρη αληθεια να φανει.
Και ναι, λες την αγαπω τη μανα μου ασχετως αν χρειαστει να φυγω για να προστατεψω εμενα.
Μπορεις κι απο μακρια να την στηριζεις και μαλιστα πιο αποτελεσματικα αφου εσυ θα εισαι καλυτερα.
Λιγα βηματα ειναι αυτα???
ΜΠΡΑΒΟ Μαρια μου.
Δες πως ξεκινησες να γραφεις, ποσο ηττημενα και ολη την εξελιξη στα λογια και τις πραξεις σου.
Κανε ενα στοπ, και εκτιμησε τα σωστα.
:)
etsi
Να σας πώ κ ένα άλλο βήμα;; νομίζω ότι έχω αρχίσει κ αισθάνομαι..
όσο κ αν τρομάζω όσο κ αν με φοβίζει.. όσο κ να μην θέλω να δεχτώ, αναγνωρίζω τι συμβαίνει.. αλλά όλα αυτά μου δημιουργούν τρομερό άγχος κ είμαι συνέχεια στην υπερένταση κ ξαφνικά.. σντουπ πέφτω κ με πλακώνει η θλίψη μου..
Οταν ξαφνικα παιρνεις ανασα, μετα απο μια μεγαλη βουτια που σου στερησε πολυ το οξυγονο, δεν το κανεις βιαια και αποτομα?Quote:
Originally posted by mmaria
Να σας πώ κ ένα άλλο βήμα;; νομίζω ότι έχω αρχίσει κ αισθάνομαι..
όσο κ αν τρομάζω όσο κ αν με φοβίζει.. όσο κ να μην θέλω να δεχτώ, αναγνωρίζω τι συμβαίνει.. αλλά όλα αυτά μου δημιουργούν τρομερό άγχος κ είμαι συνέχεια στην υπερένταση κ ξαφνικά.. σντουπ πέφτω κ με πλακώνει η θλίψη μου..
Οταν ξαφνικα απο το πολυ σκοταδι βγαινεις εξω στο φως, δεν τυφλωνεσαι απο αυτο που οταν ΤΟ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙΣ και εξοικειωθεις μαζι του θα βλεπεις ως πηγη ζωης?
Οταν θαβεις για καιρο τα συναισθηματα, δεν ειναι αναμενομενο να τα βιωνεις πιο εντονα, πιο υπερβολικα, πιο τρομαχτικα, πιο πονετικα στην αρχη?
Μπραβο Μαρια πολυ χαιρομαι με αυτα τα βηματα!
μαρακι λυπαμαι που σου συμβαίνει κατι τετοιο και που το βιώνεις κάθε μέρα μεσα στο πετσί σου.
Χαίρομαι όμως που εχεις το κουράγιο να της λες \"παμε να φύγουμε\".
Προσωπικη μου αποψη αν και δε θα επρεπε να εχω καν γνωμη για ενα τετοιο θεμα διοτι δεν μπορω καν να καταλαβω τι γινεται μεσα στο σπίτι σου, είναι να κανεις υπομονη ωστε εσυ να σταθεις στα ποδια σου με μια δουλειά και να την παρεις με το ζόρι απο εκει μέσα. Στο προτίνω ωστε αν νιωσεις εσυ δυνατη ως προς την ίδια την ζωή θα νιωσει κι εκεινη δίπλα σου.
Αν βρεις κι εναν συντροφο που να μπορει να σε στηριξει σε ολα τα παραπανω ακομη καλυτερα!
Οσο για τον πατερα σου.. αιμα σου ειναι.. δεν μπορεις να κανεις κατι παρα μονο να τον αγνοήσεις αφού αυτό τον πονάει περισσότερο.
υπομονη γλυκιά μου και πιστευε στον εαυτο σου.. μονο ετσι η μανούλα σου παίρνει κουράγιο