Quote:
Originally posted by Mak
Βασια, υπήρξα δέσμια για πολλά χρόνια των συνηθειών μου και της διατροφικής μου διαταραχής(συναισθηματικη υπερφαγία). Το κορμί μου υπεστη τη φθορά που επήλθε από τη διατροφή μου. Το κλουβί μου ήταν ο εθισμός μου στη σκουπιδοτροφή και τα κάγκελά μου το σώμα μου που φούσκωνε και φούσκωνε και εμπόδιζε πολλά που ποθούσε η ψυχή.. Σταμάτησα να χορεύω, σταμάτησα να περπατώ με την πλάτη ίσια γιατί ντρεπόμουν για το τεράστιο στήθος μου, σταμάτησα να έχω γυναικεία φιλαρέσκεια, ένιωθα ένοχη για όλες τις αμαρτίες του κόσμου επειδή δεν φρόντιζα ως όφειλα το δώρο του θεού, το σώμα μου. Όμως, αυτό που κατάλαβα με τον καιρό είναι ότι δεν φρόντιζα καταρχήν το αλλο δώρο του θεού, την ψυχή μου και τη γαλήνη της.. Η ανισορροπία εκεί ήταν. Εχεις δίκιο όταν λες πως πολλοί ισορροπημένοι άνθρωποι βλέπουν στους παχύσαρκους μια ανισορροπία, μια έλλειψη μέτρου, μια απουσία πειθαρχίας και ίσως ξενερώνουν, αποθαρρύνονται, απομακρύνονται.. Πολλοί παχύσαρκοι κουβαλούν τοξικά συναισθήματα που έρχονται από βιώματα που δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν και τα μετέτρεψαν σε φαγητό...Το τοξικό φαγητό μπορούμε να το κάνουμε ζάφτι, το τοξικό συναίσθημα δύσκολα..
Για να επιστρέψω στο βασικό σου ζήτημα όμως, αν δηλαδή η γύμνια της ερωτικής συνεύρεσης φέρνει στον παχύσαρκο άνθρωπο αμηχανία,ντροπή και ταπείνωση, θα σου πω ότι δεν υπάρχει στανταρ μηχανισμός που δουλευει αυτό το πράγμα. Ως παχύσαρκη έχω νιώσει θεϊκά , έχω νιώσει και φρικτά. Όλα εξαρτήθηκαν, από το σύντροφο και τη δικιά του ματιά πάνω μου.. Όταν ένιωθα ότι ήμουν πλήρως αποδεκτή και η ματιά είχε πάθος πριν βγάλουμε τα ρούχα μας, επιβεβαιώθηκα και όντως δεν ένιωσα ουτε στιγμη αμηχανα, αντιθετως νομιζα οτι ημουν το πιο ποθητό πλασμα στον πλανήτη. Οταν ένιωθα ότι η ματιά ήταν κριτική και διερευνητική, κόμπλαρα και με έβαζα στο αδυσώπητο μικροσκόπιο της κατάκρισης, οπότε ένιωθα φρικτά.
Εχοντας χάσει πια 54 κιλά, είμαι στα 62 τώρα, ναι είμαι πιο λεπτή, ναι με ρούχα φαίνομαι σούπερ, αλλά η γυμνή αλήθεια δείχνει την ταλαιπωρία που υπέβαλα τον εαυτό μου, αντιαισθητικές ραγαδες, κυτταρίτιδα, χαλαρωση. Όμως , ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΣΗΜΑ ΜΟΥ, είναι τα σημάδια όχι ντροπής αλλά υπερηφάνειας, γιατί τόλμησα να ζήσω βαθιά συναισθήματα που με καταρράκωσαν μεν, με έκαναν πιο ουσιαστικό άνθρωπο δε. Είναι σημάδια εμπειριών. Σημάδια πόνου, σημάδια της ζωής μου και της προσωπικότητας μου. Δεν ανήκουν μόνο στο κορμί μου τα σημάδια μου.Ανήκουν και στο μέσα μου. Αυτό το μέσα μου , όποιος το θελήσει, θα πρέπει να το θελήσει με πολύ πάθος, με πολύ φροντίδα, με πολύ σεβασμό για την ιστορία του. Και τότε είμαι σίγουρη ότι δεν θα τον ενοχλούν αυτά τα "ελαττώματα" μου.. Μπορεί να ακούγομαι ρομαντική και ανεδαφική ,ξέρω ότι για πολύ κόσμο το σεξ είναι λίγο φαστφουντ κατασταση και κυνήγι ακόμη μιας εμπειρίας, αλλά προσωπικά κρατάω την ερωτική συνεύρεση ως κάτι πιο μοναδικό που δεν διαπραγματεύεσαι ανάλογα με τα κιλά που ζυγίζεις ή με τη χαλάρωση που κουβαλάς. Πορεύομαστε με αυτό που έχουμε, κάνουμε ειρήνη μαζί του και διεκδικούμε η ματιά αυτού που μας ενδιαφέρει να χαϊδευει τις ατέλειες μας , όχι να τις ταπεινώνει..
Υποκλίνομαι.