Όχι έτρωγα ξύλο από ξένους όταν ήμουν σε ίδρυμα.
Εστάλη από Lenovo A6000 στο E-Psychology.gr Mobile App
Printable View
Όχι έτρωγα ξύλο από ξένους όταν ήμουν σε ίδρυμα.
Εστάλη από Lenovo A6000 στο E-Psychology.gr Mobile App
Πάντως, να ξέρετε, μέχρι πριν 30 χρόνια περίπου, το ξύλο θεωρούταν αποδεκτός και πολύ συνηθισμένος τρόπος διαπαιδαγώγησης παιδιών. Έδερναν και οι γονείς και οι δάσκαλοι.
Κι εγώ έχω φάει πολύ ξύλο από την μητέρα μου και λίγες φορές από τον πατέρα μου.
Η μητέρα μου με έδερνε με την ξύλινη κουτάλα ή με το πίσω μέρος, το τακούνι του πασουμιού της. Πάντα στα πόδια και στα χέρια μου είχα μελανιές και ακόμη θυμάμαι τον πόνο στα κόκκαλά μου, αν και είμαι πλέον 48 χρονών. Και δεν ήμουν ζωηρό παιδί, απλά ήμουν γκρινιάρα και επίμονη όταν ζητούσα κάτι.
Ο πατέρας μου με ειχε δείρει ελάχιστες φορές αλλά πολύ, με την ζώνη του και μια-δύο φορές είχα φάει χαστούκι αλλά τόσο δυνατό που ζαλίστηκα και στην κυριολεξία είδα αστεράκια!
Συνήθως όμως προσπαθούσε να με γλιτώσει από την μάνα μου και έμπαινε στη μέση και τις έτρωγε στο τέλος αυτός.
Η μητέρα μου είχε πρόβλημα με τα νεύρα της. Είχε πρόβλημα με τον θυροειδή, είχε μια πολύ καταπιεσμένη παιδική ηλικία, η μάνα της την έδερνε κι αυτήν μικρή, είχε απωθημένα και ξέσπαγε επάνω στα παιδιά της. Δηλαδή θυμάμαι οτι μας έδερνε με πολύ θυμό και μετά ένιωθε καλλίτερα. Ήταν συναισθηματικά ανώριμος άνθρωπος, είχε σαδιστικές τάσεις από μικρή και ήταν εντελώς ακατάλληλη για μητέρα. Αλλά οι κοινωνικές επιταγές της εποχής για μια γυναίκα σχεδόν αμόρφωτη, ήταν να παντρευτεί και να γεννήσει. Όχι οτι δεν μας αγαπούσε και δεν μας φρόντιζε. Απλά, της έβγαινε πρώτα να λύσει τα δικά της απωθημένα και αγνοούσε τα θέματα της ψυχικής υγείας των παιδιών της.
Ο δάσκαλός μου στο δημοτικό επίσης έδερνε, ήταν πολύ αυστηρός, αλλά μόνο όταν γινόταν φασαρία στην τάξη ή όταν κάποιο παιδί παραφερόταν ή δεν διάβαζε καθόλου. Εμένα δεν με είχε δείρει ποτέ παρά μόνο μια φορά θυμάμαι που κάναμε πολύ φασαρία και μας είπε σε όλη την τάξη να βάλουμε τα χέρια μας επάνω στο θρανίο μας, εκεί που καθόμασταν αλλά με τις παλάμες να ακουμπάνε στο θρανίο. Μετά, πέρναγε με τον χάρακα και έδινε σε όλους από μια ξυλιά πάνω στα δάχτυλα, αλλά δυνατή! Ακόμα θυμάμαι τον πόνο! Όμως σαν δάσκαλος ήταν πολύ καλός, ενδιαφερόταν πολύ να μάθουμε, είχε μεταδοτικότητα και οι περισσότεροι συμμαθητές και συμμαθήτριές μου πήραμε σωστές βάσεις και περάσαμε αργότερα σε ΑΕΙ.
Μέχρι που γέρασε και πέθανε αυτός ο άνθρωπος θυμόταν ένα-ένα τα παιδιά που είχε μαθητές και ρώταγε συνέχεια και μάθαινε γι αυτά.
Τώρα, ευτυχώς, στην εποχή μας το ξύλο θεωρείται απαράδεκτος τρόπος διαπαιδαγώγησης και συμφωνώ απόλυτα. Υπάρχουν άλλοι τρόποι να θέσεις όρια και τιμωρίες στα παιδιά.
συμφωνω με την κασσανδρα, οτι οσο περιεργο και απαραδεκτο κι αν φαινεται τωρα, παλιοτερα ηταν ο αποδεκτος τροπος διαπαιδαγωγησης το (λιγο υποτιθεται) ξυλο. το "οπου δεν πιπτει λογος, πιπτει ραβδος" δεν ηταν απλο ρητο, ηταν θεσμος.
και αποδειξη αυτου, οτι αυτα που εκαναν οι δασκαλοι τοτε (ουτε καν οι γονεις) και ολοι τους σεβονταν και τους εδιναν συχαρικια, σημερα θα τους εστελναν σε απολυση η στην φυλακη..
ετσι, οι καταπιεσμενες και συνηθως αμορφωτες νοικοκυρες ποιυ ηταν κλεισμενες στο σπιτι, ξεσπαγαν τα νευρα τους αντι να τα διαχειριστουν , πανω σε "ατακτα" παιδακια.
κι εμενα η μανα μου μας χτυπουσε σε καθε αταξια η ζημια. επεσε πολυ ξυλο. οχι σαδιστικα, αλλα με πολυ θυμο.
οπως το περιγραψε η κασσανδρα, ξεσπαγε τα νευρα της σε μας με αφορμη μικροζημιες που καναμε. ειμασταν και ψιλοφυτα, που να καναμε και τπτ σοβαρο... το πιο πολυ ξυλο που μπορω να θυμηθω, το εφαγα γιατι ενα απογευμα που ξυπνησε με βρηκε να κανω χαρτοκοπτικη σε εναν αυτοσχεδιο τηλεφωνικο καταλογο που κατασκευαζα, αντι να διαβαζω τα μαθηματα μου. μιλαμε για ΞΥΛΟ.
η αδερφη μου που δεν ετρωγε η καημενη, ετρωγε το ξυλο της αρκουδας για το φαγητο. ακομα και τωρα η μανα μας υποστηριζει οτι αν δεν εδινε τοσο ξυλο για το φαγητο, θα πεθαινε το παιδι.. (απο ασιτια)
ο μπαμπας, ποτε δεν μας εδειρε και πολλες φορες μας γλυτωσε/ ηταν αγιος ανθρωπος. ισως να ειχα φαει ενα χαστουκι στην ζωη μου, οχι δυνατο, και δεν θυμαμαι και τον λογο.
απο τους δασκαλους, πετυχα μεταβατικη περιοδο που μερικοι εδερναν και οι περισσοτεροι , οχι.
ειχαμε εναν ανδρα δασκαλο σε μια ταξη και μαλιστα σε ιδιωτικο σχολειο, που εδινε ΤΟΣΟ ξυλο στα αγορια, που ακομα και τωρα τοσα χρονια εμτα, οταν συναντιομαστε συμμαθητες του δημοτικου, θυμουνται το ξυλο με την βεργα απο αυτον τον ανθρωπο. εσπαγε μεγαλες βεργες πανω τους και εφερνε αλλες. ενας μαλιστα μας ειπε οτι οταν εμαθε οτι πεθανε ο δασκαλος, χαρηκε. τοσο μισος ετρεφε γι αυτον.
την εικονα "βαλτε ολοι τα χερακια στα θρανια να την φατε", την θυμαμαι, επισης. συνεβη και σε μας.
Ο αδελφός μου, ο 2 χρόνια μικρότερος, είχε φάει τόσο ξύλο από την μάνα μου επειδή ήταν πολύ άτακτος, που δύο φορές λιποθύμησε και τον πήγαν στο νοσοκομείο. Την δεύτερη φορά ο παιδίατρος απείλησε οτι αν ξανασυμβεί θα καλέσει την αστυνομία.
Στο τρίτο παιδί, τον αδελφό μου που γεννήθηκε μετά από πολλά χρόνια, οι γονείς μου επειδή ήταν πιο ώριμοι στην ηλικία και σε πιο σύγχρονη εποχή, δεν έριξαν σχεδόν καθόλου ξύλο.
Εμένα πάντως, η μάνα μου, τελευταία φορά με έδειρε που ήμουν 26 χρονών, δούλευα, ήμουν ανεξάρτητη οικονομικά και σε λίγες ημέρες παντρευόμουν. Επειδή βγήκα με τον άντρα μου, άργησα και δεν την ειδοποίησα και ανησύχησε λέει. Μόλις μπήκα στο σπίτι με πλάκωσε στα χαστούκια!
Στο γυμνάσιο, θυμάμαι στην πρώτη, δευτέρα και τρίτη γυμνασίου είχαμε έναν μαθηματικό που έδερνε, αλλά σχεδόν αποκλειστικά τα αγόρια που ήταν άτακτα και δεν διάβαζαν. Δυο-τρεις φορές που είχε χαστουκίσει κορίτσια, εκείνα έμπηγαν τα κλάμματα και δεν σταματούσαν και μετά ερχόταν σε αμηχανία και δεν ήξερε τί να κάνει.
προφανως, απο το τοσο ξυλο, ποτε δεν σου περασε απ το μυαλο να αντιδρασεις..Quote:
Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
εμενα, νομιζω οτι επιχειρησε κατι κοντα στα 15 η 16, αλλα την σταματησα..
ποτε δεν την χτυπησα αλλα της επιασα τα χερια, της ριχνω και ενα κεφαλι και καταλαβε οτι δεν την παιρνει πλεον για σωματικη βια. εκτοτε δεν ξανατολμησε..
ΟΜΩΣ, για τον λογο που λες, για καθυστερηση απο νυχτερινη εξοδο οταν ημουν ενηλικη και φοιτητρια, ξεκινησε το αλλο βιολι, να με κλειδωνει εξω απο το σπιτι, οταν η καθυστερηση δεν ηταν του γουστου της.
εγκατασταθηκα κι εγω σε ενα γραφειακι που ειχαμε σε ξεχωριστο οροφο και βρηκα την ησυχια μου. ποτε δεν ξανασχοληθηκε μαζι μου.
Κι εγω νομιζα οτι εκανες πλακα ......... ουτε οι Κινεζοι δεν θα σκεφτοντουσαν κατι τετοιο , επεται το μαρτυριο της σταγονας νερου ....Quote:
Originally Posted by Natalia_sups
Μα οι κινεζοι και οι κορεατες και λοιποι τα κανουνε αυτα :PQuote:
Originally Posted by Macgyver
http://www.flust.gr/σωματικές-τιμωρί...�λληνικ/ Αμα κανανε παλια τετοια οι δασκαλοι φανταστειτε τι θεωρουνταν οκ να κανουν οι γονεις...
Μπράβο, αυτό ήταν το καλύτερο που έκανες!Quote:
Originally Posted by Remedy
Το να αντιδράσω που λες δεν φοβόμουν, απλά με είχαν μεγαλώσει έτσι που να θεωρώ ασέβεια ακόμα και να αποφύγω το ξύλο. Βασικά είναι αυτό που λες, δεν μου πέρναγε από το μυαλό.
Γενικά όμως με άφηναν να βγαίνω, δεν ήμουν περιορισμένη στο σπίτι, εργαζόμουν κιόλας. Απλά, η μάνα μου ανησυχούσε αν αργούσα περισσότερο από την ώρα που είχα πει οτι θα επιστρέψω και η τιμωρία ήταν φωνές και ξύλο (εντάξει, όταν μεγάλωσα σπάνια με έδερνε).
Πωπω! Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για την σχέση μου με την μητέρα μου! Ήταν μια κακοποιητική σχέση αγάπης. Το ξύλο ήταν το λιγότερο πρόβλημα.
Έχει πεθάνει 6 χρόνια και ακόμα έχω θέματα να λύσω μαζί της. Μου λείπει όσο τίποτε άλλο και ταυτόχρονα την μισώ και την βρίζω. Θα ήθελα απλά να μην με είχε γεννήσει.
Το ξύλο είναι για την σόμπα και το ρύζι για το ταψί!
Εστάλη από Redmi 4X στο E-Psychology.gr Mobile App
Κασσάνδρα μου, ταυτίζομαι μαζί σου.......Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε τις ιστορίες σας......ελπίζω να σας έκανε καλό...........το να τα λέμε δεν είναι κακό.....το να μας τα κάνουν είναι κακό.........και ούτε τις κατηγορούμε 100%. Έφταιγαν οι γονείς τους και σε αυτούς οι δικοί τους γονείς και πάει λέγοντας.........Και εγώ μεγάλωσα με το ξύλο ως μέσο "διαπαιδαγώγησης", νόμιζα πως ήταν σωστό, τώρα καταλαβαίνω πως δεν είναι, και είχα δώσει μέχρι και σφαλιάρα σε πρώην όχι σαδιστικά ή από θυμό, απλά επειδή το θεωρούσα σωστό για να τον αλλάξω. Αλλά μια σφαλιάρα δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έχω τραβήξει. Δεν ξέρω αν είναι άρρωστη η μάνα μου, αν είναι κακιά η καλή, είμαι και σε υποτροπή, ξέρω όμως ότι πρέπει να την αποφεύγω γιατί μόνο κακό μου κάνει.
Αν δεν ξέρεις από ψυχολογικά καλύτερα μη μιλάς.Quote:
Originally Posted by oeo
Εγώ θυμάμαι την μάνα μου στα 6 μου να με φωνάζει, να με δέρνει, να μου δένει το αριστερό μου χέρι και να μου βάζει με το ζόρι το μολύβι στο δεξί και να προσπαθεί να με κάνει δεξιόχειρα!! Αλλά δεν πέτυχε τον σκοπό της. Ακόμη και σήμερα 32 χρόνια μετά ακόμη μπερδεύω το αριστερό με το δεξί.
και ισα-ισα που με έκανε να μην την σέβομαι καθόλου ως μάνα και να της πηγαίνω συνέχεια κόντρα. Και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να είμαστε συνεχώς μέσα στις φωνές και τους καυγάδες.Ακόμη και σήμερα δεν την έχω συγχωρέσει αν και εκείνη λέει ότι αυτό ήταν "ιδέα" της γιαγιάς μου, δηλαδή της μάνας του πατέρα μου που έμενε απο κάτω μας στη μονοκατοικία που μέναμε τότε. Προσωπικά δεν με νοιάζει ποιανού ιδέα ήταν
Απο την άλλη ο πατέρας μου είναι πολύ νευρικός και αρπαζόταν με το παραμικρό και γιαυτό φοβόμουν να του πάω κόντρα. Ενα σκηνικό που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν μια χειμωνιατική ημέρα που πήγαινα δημοτικό κάτι μου είπε και αντέδρασα και θυμάμαι ότι καθόμουν απέναντι του μπροστά απο την ξυλόσομπα (δεν είχαμε καλοριφερ και ζεσταινόμασταν με ξύλα που "κλεβαμε" απο το δάσος γιατί όντως δεν είχαμε πολλά χρήματα) και μου πέταξε τον μάσια που είχε δίπλα του. Για όποιον δεν ξέρει τι είναι αυτό, ας το googlarei.. Εγώ εντελώς αντανακλαστικά τραβήχθηκα και χτύπησε και έσπασε το τζάμι της σόμπας!!
Βλέπει το σκηνικό η μάνα μου και του φώναξε και εκείνος νευρίασε και άρχισε να λέει ότι φταίει εκείνη που το παιδι έγινε έτσι και κάτι τέτοια και στο τέλος αφου αντάλλασαν βρισιές για κανένα δεκαλεπτο για το ποιος φταίει που έγινα "ετσι", έφυγε και γύρισε στο σπίτι μετά απο 3 ημέρες. Ειχαμε βέβαια ένα κτήμα όπου πήγαινε και κοιμόταν και φυσικά το πρωϊ πήγαινε στο μαγαζί που είχε, αλλά στο σπίτι έκανε 3 ημέρες να εμφανιστεί.
Γενικά πάντως καυγάδες μεταξύ τους για χαζούς λόγους έχουν μέχρι και σήμερα και ώρες-ωρες απορώ πως αυτοί οι 2 άνθρωποι και για ποιο μαμημένο λόγο, έκαναν "χωριό".
Είμαι βέβαιος επίσης ότι και μέχρι σήμερα ακόμη αναρωτιούνται ποιος φταίει που έγινα "ετσι"..
Βρε παιδιά διαβάζω τις ιστορίες εδώ και μου φαίνονται εξωφρενικά! Οχι πως με ξαφνιάζουν, έχω ακούσει και πολύ πιο σοκαριστικά σκηνικά βίας με μικρά παιδιά στο περιβάλλον μου αλλά δεν ξέρω γιατί επηρεάζομαι τόσο όταν ακούω μια τέτοια ιστορία. Ωρες ωρες σκέφτομαι πως για να μαι τόσο ευαίσθητη στο θέμα αυτό, ξέρω γω.... κάποιος με έδερνε πολύ όταν ήμουν μικρή και δεν το θυμάμαι καν;! Γίνομαι πραγματικά έξαλλη όταν τύχω σε περιστατικό που να χτυπήσουν ένα μικρό παιδί ακόμα κι αν πρόκειται για ένα απλό χτύπημα στο χέρι ξέρω γω γιατί έκανε μια βλακεία. Έχει τύχει να τσακωθώ άσχημα με συγγενή μου που έκανε αυτό στον μικρό του και ήμουν μπροστά και θύμωσα τόσο που σηκώθηκα κι έφυγα απτο σπίτι του έξαλλη.
Ή ας πούμε ακόμα θυμάμαι το πιο "'εντονο σκηνικό " βίας που είχα ζήσει με τους γονείς μου όταν τους είχε έρθει η φαεινή ιδέα να βάλουν πιπέρι στο στόμα του αδερφού μου επειδή έβριζε άσχημα. Θυμάμαι οτι είχα σοκαριστεί τόσο που αν και μικρότερη είχα μπει στην μέση και ούρλιαζα να τον αφήσουν να πιεί νερό. Αυτό είναι κάτι που τους κοπανάω ακόμα και σήμερα ότι του είχαν κάνει και εξακολουθώ να μην μπορώ να το δικαιολογήσω.
Ελισάβετ είπες για το πιπέρι και μου θύμισες ένα σκηνικό που είχε κάνει η μάνα μου στον αδερφό μου. Ο αδερφός μου έχει ένα θέμα με τα φαγητά. Δεν τρώει πράσα, μπάμιες, κολοκυθάκια, πιπεριές, κρεμμύδια, μελιτζάνες, κουνουπίδι και άλλα τέτοια. Εγώ απο αυτά μόνο τις μελιτζάνες και το κουνουπίδι δεν τρώω.
Ετσι όταν η μάνα μου έκανε αυτά τα φαγητά, έκανε για τον αδερφό μου κάτι άλλο πρόχειρο. Μια μέρα λοιπόν θεώρησε ως καλή "ιδέα" να τον βάλει με τον ζόρι να φάει πράσα. Αυτό αν θυμάμαι καλά έγινε όταν πηγαίναμε γυμνάσιο. Ο αδερφός μου λοιπόν για να μην της χαλάσει το χατίρι είπε οκ θα φάω αλλά θέλω να πίνω και νερό μαζί. Ετσι πήρε ένα μεγάλο φλιτζάνι και έτρωγε το πράσο και το έφτυνε μέσα στο ποτήρι!! Κάποια στιγμή κατάλαβε ότι γινόταν αυτό η μάνα μου αλλά αντί να του φωνάξει, του είπε ότι οκ αφου δεν θέλεις να φας, μην τα τρως και δεν τα ξαναέφαγε απο τότε. Εγώ περίμενα να γίνει έξαλλη και να αρχίσει να φωνάζει αλλά με εξέπληξε θετικά που δεν το έκανε.