Ελισάβετ, κορίτσι μου, χαίρομαι πάρα πολύ που ο πατέρας σου πήγε καλά και έχει ελαττωθεί και ο πόνος.
Υπομονή και επιμονή!
Printable View
Ελισάβετ, κορίτσι μου, χαίρομαι πάρα πολύ που ο πατέρας σου πήγε καλά και έχει ελαττωθεί και ο πόνος.
Υπομονή και επιμονή!
Ευχαριστώ κορίτσια!
ΜΕ την υπομονή δεν τα πήγαινα ποτέ καλά, είμαι ανυπόμονη γενικά, αλλά από επιμονή έχω να φαν κι οι κότες! Όταν θέλω κάτι είμαι ικανή να χτυπιέμαι εκεί και να φέρνω τον κόσμο ανάποδα μέχρι να το πετύχω.
Έμαθα να κάνω κι ενέσεις που δεν είχα τολμήσει ποτέ στην ζωή μου ούτε να δω σύριγγα και μέχρι πριν μερικά χρόνια δεν έκανα ούτε εξετάσεις αίματος από τον φόβο μου. Και τώρα τόλμησα εγώ να κάνω ένεση και μάλιστα στον πατέρα μου! Αδιανόητο μου φαίνεται. Όχι πως δεν συνεχίζω να φοβάμαι, βαθιές ανάσες παίρνω όταν φτάνει η ώρα, αλλά τις κάνω. Όλα τα μπορεί ο άνθρωπος τελικά.
Όταν ήμουν 12 χρονών αρρώστησε ο πατέρας μου ξαφνικά και μπήκε στο νοσοκομείο για 15 μέρες περίπου.
Θυμάμαι τον περίμενα να έρθει να με πάρει από τα αγγλικά, είχε αργήσει και είχα υποθέσει πως θα είχε δουλειά στο μαγαζί και καθυστέρησε. Τον περίμενα ανυπόμονα στο συνηθισμένο μας σημείο ώσπου κάποια στιγμή είδα ένα ασθενοφόρο να περνάει με την σειρήνα να στριφογυρίζει. Δεν ξέρω γιατί αλλά τρόμαξα όταν είδα το ασθενοφόρο κι ασυναίσθητα έκανα τον σταυρό μου. Μετά από λίγη ώρα κι ενώ είχα βαρεθεί να περιμένω, αντί για τον πατέρα μου είδα έναν οικογενειακό φίλο να έρχεται να με πάρει πράγμα που μου φάνηκε πολύ παράξενο και κατάλαβα πως κάτι κακό είχε συμβεί. Αυτός μου είπε πως ο πατέρας μου κάτι έπαθε και πήγε στο νοσοκομείο και προσπάθησε να με καθησυχάσει.
Στο σπίτι βρεθήκαμε τρία παιδιά μόνα τους, με μένα την μεγαλύτερη στην ουσία στα 12, η μάνα μου μας είχε "εγκαταλείψει". Μιλώ για εγκατάλειψη γιατί έτσι το νιώσα τότε, σαν να μην την ένοιαζε τι κάναμε εμείς τρία παιδιά μόνα τους τόσες μέρες στο σπίτι. Υπήρχαν βέβαια συγγενείς και φίλοι, ερχόντουσαν που κ που, κάποιοι μας φέρνανε και φαγητό και η μάνα μου τηλεφώνησε κάποια στιγμή για να μου πει πού είχαν κρυμμένα χρήματα για ο, τι χρειαζόμασταν.
Θυμάμαι οτι τότε έγινα στρατιώτης. Υπήρχαν ένα σωρό πρακτικά θέματα που έπρεπε να λυθούν. Πώς θα πηγαίνουμε αγγλικά (που ηταν μακριά από το σπίτι), ποιος θα ταίζει τα ζώα (είχαν κάτι ζώα οι γονείς μου εκεί κοντά), ποιος θα πηγαίνει στο μαγαζί, πότε θα διαβάζουμε για το σχολείο, ποιος θα μαγειρεύει, πώς θα ξυπνάμε το πρωί στην ώρα μας, ποιος θα βγάζει βόλτα τον σκύλο, ποιος θα καθαρίζει... Κατά ένα περίεργο τρόπο μπήκαν όλα σε σειρά και καταφέραμε και τα κάναμε όλα. Μόνο τον σκύλο χάσαμε στην πορεία που από την μέρα που μπήκε ο πατέρας μου στο νοσοκομείο αρνιόταν να φάει και πέθανε μετά από μερικές μέρες.
Όταν γύρισαν οι δικοί μου απτο νοσοκομείο, ήταν η πρώτη φορά που είδα τον πατέρα μου με πιτζάμες. Μου φάνηκε τόσο παράξενο! Με ρώτησε η μάνα μου τι κάναμε τόσες μέρες, αν πήγαινε κάποιος την μικρή στο σχολείο κτλ, της είπα όλα καλά, δεν χάσαμε ούτε μέρα, ταίζαμε τα ζώα κάθε μέρα και ορίστε και τα χρήματα από το μαγαζί. Εκείνη σάστισε. Ποιο μαγαζι;; Ανοίγατε το μαγαζί αυτές τις μέρες;;;; Μα ναι, μόνο τα πρωινά που ήμασταν στο σχολείο δεν ανοίγαμε. Ποιος έκλεινε ταμείο τα βράδυ; Ποιος υπέγραφε επιταγές; Είχα τηλεφωνήσει σε έναν συνάδελφο του πατέρα μου που τον ήξερα, του εξήγησα τι συνέβαινε κι ο άνθρωπος είχε δεχτεί και ερχόταν κάθε βράδυ μόλις έκλεινε το δικό του μαγαζί, και μας βοηθούσε με τα τυπικά. Είχαν δουλέψει όλα ρολόι. ΟΙ γονείς μου είχαν σαστίσει.
Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να γίνει. ¨Ολα γίνονται όταν θελήσεις αρκετά και βάλεις όλο σου το είναι στην προσπάθεια.
Μόνο για το θέμα του σκύλου δεν τα καταφέραμε. Μας είχε πει η μάνα μου στο τηλέφωνο να μην το πούμε στον πατέρα μου και στεναχωρηθεί, αλλά μόλις εκείνος ρώτησε πού είναι το σκυλί, βάλαμε κι οι τρεις τα κλάματα με την μια και του τα ξεράσαμε όλα.
Μπραβο τεκνα μου το καταλαβατε
Σαν ταινία του νουβελ βαγκ κινηματογράφου ή των αδερφών Νταρντέν ακούστηκε η ιστορία σου Λίλιμπετ...Στυλοβάτης της οικογένειας ετων 12 χαχα!...Πόσο τυχερός είναι ο πατέρας σου που έχει μια κόρη να τον αγαπάει τόσο!
Διάβασα αυτό το πολύ ωραίο πρώτο σου μήνυμα, ζηλευτό να έχεις τέτοιον άνθρωπο δίπλα σου. Για το λόγο αυτό καταλαβαίνω πως, στο φόρουμ σε φέρνει το θέμα υγείας του και εσύ δεν έχεις καμία σχέση με τα θέματα που απασχολούν το φόρουμ, κι αυτό επίσης βγαίνει από το πρωτο σου μήνυμα, δλδ από την ανατροφή και την κοινωνική διαπαιδαγώγηση που περιγράφεις πως έλαβες.
Όταν συμβεί κάτι άσχημο σε προσφιλές μας πρόσωπο εκφραζόμαστε πάντα με συναισθηματισμό και αναγνωρίζουμε τα καλά που λάβαμε.
Εύχομαι με τη δύναμη που τον διακρίνει, αλλά και που διακρίνει εσένα, να πάνε όλα καλά, με υπομονή, κοντά σε αγαπημένα σας πρόσωπα και να χετε ελπίδες.
Κορίτσι μου η ζωή μας είναι πολύ άδικη..
Συμβαίνει κ στης δεμένες οικογένειες μου θυμίζεις τον πατέρα μου αλλά δεν θέλω να πω την δικιά μου ιστορία τώρα γιατί περνάς το δικό σου Γολγοθα...
Εύχομαι να βρείτε το σωστό δρόμο της θεραπείας και να σας φωτίσει ο θεός να είστε πάντα δεμένοι κ αγαπημένοι και να είστε το παράδειγμα για όλες της οικογένειες του κόσμου..
Δεν υπάρχει καλύτερη ευχαριστιση όταν υπάρχει γαλήνη και αγάπη στο σπίτι σου κ στην οικογένεια σου αυτό είναι δώρο θεού..
Συνέχισε να τον αγαπάς περισσότερο κ να νοιάζεσαι γιατί τώρα το έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ...
Μια ευχή για όλο τον κόσμο που δίνει την δική του μάχη ακόμα κ τα παιδιά θεέ μου βάλε το χέρι σου...
Εστάλη από Samsung S9
Τσαντίζομαι από την αντίδραση και τις ευχές μερικών. Καταλαβαίνω οτι συνήθως γίνεται με καλή πρόθεση κι ο άλλος προσπαθεί απλά να πει κάτι καλό, αλλά μερικά πονάνε.
Μου τηλεφώνησε μια συγγενής που έμαθε τα νέα κι αφού άρχισε τα "τι κακό σας βρήκε κτλ" μετά μου είπε πως δεν θα με ρωτάει συνεχώς γιατί δεν είναι και κρύωμα να με ρωτάει για να της πω οτι πέρασε. Προφανώς αυτό το είπε στην προσπάθεια της να μου πει πως δεν θέλει να γίνει ενοχλητική, αλλά σκάλωσα. Δηλαδή τι; Το αποκλείεις να περάσει; Μου επιτρέπεις τουλάχιστον εμένα να το εύχομαι; Στην συνέχεια έκλεισε με το "προσεύχομαι να φύγει ήρεμα χωρίς πόνους". Κι αυτό το καταλαβαίνω, κι εγώ το θέλω αυτό κι είναι το πρώτο που ευχόμουν από την αρχή αυτής της ιστορίας....αλλά μου αφήνεις λίγο χώρο σε παρακαλώ να ελπίζω πως δεν θα φύγει ακόμα;
Στην προσπάθεια τους μερικοί να συμπαρασταθούν, να δείξουν την λύπη τους κτλ, πετυχαίνουν τελικά το αντίθετο. Ποιος είναι Θεός και ξέρει πότε θα πεθάνει ο άλλος; Πώς ξέρουμε οτι εσύ που το λες αυτό ή εγώ, δεν θα βγω τώρα από το σπίτι και θα με πατήσει ένα αυτοκίνητο και θα πεθάνω πιο γρήγορα τελικά; Κι αν θεωρείτε ουτοπικό αυτό που εύχομαι και ελπίζω και περιμένω και δεν μπορείτε να μοιραστείτε τα ίδια συναισθήματα, γιατί δεν με αφήνετε εμένα να προσπαθώ για την ουτοπία μου τουλάχιστον χωρίς να μου θυμίζετε συνεχώς πόσο ουτοπία είναι; Νομίζετε πως δεν το ξέρω; Δεν έχω γνώση της ουτοπίας και θα έρθετε εσείς να μου ανοίξετε τα μάτια; Πώς στο καλό θα αποφύγω την δυστοπία αν δεν παλέψω και δεν πιστέψω στην ουτοπία; Θα το δεχτώ ο, τι κι αν γίνει....αλλά μέχρι να γίνει με αφήνετε σας παρακαλώ να βάλω όλες μου τις δυνάμεις για να το αποφύγω;
Μη το παίρνεις στραβά elisabet
Ήθελε να πει ότι δεν θέλει να γίνει φορτική και ότι είναι κάτι που θέλει τον χρόνο του για να ιαθεί και αγώνα. Προυποθέτει διάρκεια. Δεν προκατέλαβε το τελικό αποτέλεσμα αν κατάλαβα καλά από αυτό που αναφέρεις.
Απλά σε μια ίωση ήθελε να πει θα σε πάρω την πρώτη μέρα θα σε πάρω κ μετά 3-4 μέρες να δω αν έγινες καλά.
Είχε καλές προθέσεις και σεβάστηκε το οικογενειακό της υπόθεσης και της ιδιωτικότητας νομίζω.
Βασικά μου διέφυγε το απόσπασμα με το πως τελείωσε η συνομιλία σας...
Το παίρνω πίσω!!
Ελισαβετ βρηκα την ακετυλοκυστεινη λεει οτι βοηθαει στον καρκινο ετσι λεει δεν ξερω ψαξε το το συμπληρωμα οχι το φαρμακο
Ν-ακετυλοκυστεινη ψαξε το
Και με το απόσπασμα που σου διέφυγε, πάλι δεν το παρεξηγώ. Ξέρω οτι το είπε με καλή πρόθεση. Έναν ήσυχο και ανώδυνο θάνατο ευχόμαστε όλοι για όλους , και για τους εαυτούς μας, κανείς δεν θέλει να πεθάνει με πόνους. Απλά με ενοχλεί να το ακούω γιατί μου δείχνει πόσο τελειωμένο το θεωρείς. Και δικαίωμα σου να το κάνεις, αν εσύ για τον αδερφό σου, τον θείο σου ή οτι τον έχεις, το χεις πια αποφασίσει πως θα πεθάνει, καλά κάνεις, αλλά κράτα το για τον εαυτό σου γιατί εγώ για τον πατέρα μου δεν το έχω αποφασίσει ακόμα.Quote:
Originally Posted by serios
Και το είπα και στην ίδια πως καταλαβαίνω πως το λέει, αλλά αν δεν μπορεί να μοιραστεί την ελπίδα μου πως όλα θα πάνε καλά, καλύτερα να μην μου ξανατηλεφωνήσει.
Τα "τι κακό σας βρήκε" κτλ δεν τα καταλαβαίνω. Κανένα κακό δεν μας βρήκε. Συνέβει ο, τι συμβαίνει σε εκατομμύρια άλλους ανθρώπους που αρρωσταίνουν καθημερινά και το παλεύουν όπως μπορούν, δεν είχαμε υπογράψει κανένα συμβόλαιο πως θα είμαστε πάντα υγιείς, κανείς δεν υπογράφει. Όπως δεν υπογράφουμε και χρόνο θανάτου. Εγώ που περνιέμαι για υγιής αυτή τη στιγμή, μπορεί να πεθάνω πιο σύντομα απ' τον πατέρα μου και κανείς δεν με κλαίει προκαταβολικά. Ουτε αυτόν θα επιτρέψω να τον κλάψουμε προκαταβολικά και να του βγάλουμε το φύλλο πορείας.
Ελι ψαξε και γλουταθειονη