Εγώ νιώθω ένα είδος κούρασης. Όχι κυριολεκτικά. Στο μυαλό μου. Απογοήτευση ίσως. Ή ίσως θλίψη. Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω.
Printable View
Εγώ νιώθω ένα είδος κούρασης. Όχι κυριολεκτικά. Στο μυαλό μου. Απογοήτευση ίσως. Ή ίσως θλίψη. Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω.
Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο.
Χειμώνας, κρύωνε.
Τι περιμένεις; του λέω.
Τον άλλον αιώνα, μου λέει.
Που να πάω…
Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων,
αλλά… αλλά ποιός σήμερα ν αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.
Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν
Αλλά μια μέρα δεν άντεξα…
Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.
Όχι, μου λένε.
Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.
Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι
Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά…
Τι έχετε, μου λένε.
Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν,
μ αυτόν τον τρόπο.
Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,
αλλά εκείνη αρνείται.
Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε,
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της ν ακουμπήσω,
μια μικρή ανεμώνη.
Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου,
ονειρεύτηκα πολύ
μια μικρή ανεμώνη.
Έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ ένα μυστικό που το χα μάθει από παιδί,
ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.
Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ όνειρα στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ τους αγγέλους.
Ζήσαμε πάντοτε αλλού.
Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.
Φυσάει απόψε φυσάει,
τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει,
κάτω από τις γέφυρες φυσάει,
μες στις κιθάρες φυσάει.
Φυσάει απόψε φυσάει,
μες στις κιθάρες φυσάει.
δωσ μου το χέρι σου φυσάει,
δωσ μου το χέρι σου…
Λειβαδιτης
Τι είναι καλύτερο. Να βουλώνεις το στόμα σου και να τα περνάς έτσι κάποια πράγματα. Ή να απαντάς; Στην πρώτη περίπτωση, έχεις την ησυχία σου αλλά μέσα σου βράζεις γιατί στην τελική σε περνάνε και για χαζό. Στην δεύτερη πάλι εσύ είσαι χαμένος αλλά τα έχεις πει έξω από τα δόντια και τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Και να υπερασπιστείς ποιόν; Αυτόν που παρακάτω θα σε βγάλει και φταίχτη; Οπότε καλύτερα να μην μιλάς; Δεν ξέρω. Θα ήταν καλύτερα να καταλάβαιναν τι λέω και να μην σκέφτομαι πόσες φορές το κάθε πράγμα πριν το ξεστομίσω.
Πολύ ωραίο αυτό το σημείο.Quote:
Originally Posted by iwannaaa
κοβω και μοιραζω
και απο μακρυα κοιτω ενα λιβαδι
γιατι ισως μιαζω
αγνωριστος μεσα στο βαθυ σκοταδι
εξω βρεχει
και φτιαχνω ριμες με οτι να ναι
ισως τρεχει
το μυαλο μου σε οτι ξεκινανε...
οι αλλοι μεσα στους στιχους κατι με μπερδευει
ισως στο μυαλο μου το φως ξαφνικα θεριευει
Οι στίχοι κάποιες φορές μπερδεύουν και έτσι μπαίνουμε στην διαδικασία να σκεφτούμε. Και κάποιες φορές διαφορετικό πράγμα αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος.
αλλα στη τσεπη μου κρατω τα κυαλια
που τα χρησιμοποιω σαν ματογυαλια
και τα μακρυα κοντα θα φερω
αν και το τι θα πεις δε ξερω
και αυτο το απεραντο λειβαδι
οταν το διαβω θα ειναι βραδυ
οταν ξημερωσει θα ερθει η μερα
και οτι θες θα παει παραπερα.
συνηθως σκεφτομαι οτι λεω οτι μου κατεβει
γιατι τη παρασταση παντα η τρελα κλεβει
και αν σκεφτεσαι οτι αυτο ισως σε φοβιζει
η δημιουργια θα ειναι το ματι που γυαλιζει
Μπράβο αλεκο
για να σοβαρευτω καπως δε με βοηθησε σχεδον κανενας να προσδιορισω καλυτερα τους ανθρωπους ετσι και εγω τα πακεταρα ολα σε πατεντες και αυτο που σιγουρα σκεφτομαι ειναι οτι αν πετυχει εχει καλως αλλιως δεν αξιζει εχω μαθει να εξαφανιζω τα συνασθηματα μου χωρις να καταναλωνω φαρμακα οχι δε θα κατσω να στεναχωρηθω γιατι τιποτα συναισθηματικη ματαιοπονια αι γοντ φορ ολ