Originally Posted by
Sonia
Εγώ Γιώργο δεν το βλέπω έτσι. Γενικά είμαι ψύχραιμη και προσπαθώ να τα σταθμίζω τα πράγματα, δεν έχει προχωρήσει η επιστήμη τόσο για να σκεφτόμαστε μονίμως ότι οι εγχειρήσεις ή οι θεραπείες θα πάνε στραβά. Πολλοί γύρω μου σκέφτονται πάντα το χειρότερο, π.χ. επέμβαση στη σπονδυλικη στήλη=αναπηρία. Ε, αν σκεφτόμαστε πάντα το χειρότερο σενάριο δεν πάμε πουθενά. Το ρίσκο είναι πάρα πολύ μικρό και τα οφέλη τεράστια, εντάξει, αν είχα τέτοιο θέμα στα 85 μπορεί να το σκεφτόμουν αλλιώς, αλλά ένας νέος άνθρωπος δραστήριος που μπορεί να γίνει εντελώς καλά, γιατί να ταλαιπωριέται μία ζωή με φάσεις λίγο πάνω λίγο κάτω απλά από φόβο; Δεν πάει έτσι. Τα σταθμίζεις ψύχραιμα και λογικά τα πράγματα, βάζοντας το συναίσθημα στην άκρη. Κι αν δεν κάνεις ότι πρέπει όταν πρέπει, μετά είναι αργά, πολλοί την πατάνε. Το καθυστερούν μπας και την παλέψουν αλλιώς και πλέον η ζημιά δεν διορθώνεται. Αυτό μου το έλεγε και η γιατρός μου, η οποία ήταν πολύ σωστή, έλεγε σε κάποιους για επέμβαση και φεύγαν και ακούγαν όσους τους λέγανε ότι θέλανε να ακούσουν και γυρίζαν σε αυτή 3 και 5 χρόνια μετα. Και προς τιμήν της, τους έδιωχνε, δεν τους εγχείρηζε για να πάρει τα λεφτά. Τους έλεγε τώρα τι ήρθατε να κάνετε, οι ρίζες των νεύρων σας έχουν φθαρεί, η επέμβαση ζήτημα αν σας βοηθήσει ένα 20% τώρα, μην την κάνετε.
Από φόβο μην ταλαιπωρηθείς ένα εξάμηνο ξέρω κι εγώ, ταλαιπωριέσαι μία ζωή μετά, δεν το θεωρώ λογικό αυτό. Εντάξει, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί κάτι να γίνει και να πάθεις πάλι κάτι π.χ. σε 10 χρόνια, αλλά 10 χρόνια τα έζησες ποιοτικά κι αν ξαναχρειαστεί μία θεραπέια ή επέμβαση, πάλι το σταθμίζεις και το παλεύεις, τι άλλο να κάνεις; Έτσι πρέπει να κάνει και η boo, ότι είναι σωστό για αυτή μακροπρόθεσμα, να το κάνει!
