Originally Posted by
elisabet
Να γιατί "φοβόμουν" να γράψω κάτι στο θέμα σου.
Όταν κάποιος βρίσκει το θάρρος να γράψει κάτι δημόσια που δεν έχει πει ποτέ και του είναι τόσο επίπονο...είναι σαν μια ανοιχτή πληγή ξαφνικά μπροστά σου. Όσο και να θες να βοηθήσεις εκείνη την στιγμή τον άνθρωπο με την πληγή, άθελα σου μπορεί να του κάνεις κακό αντί για καλό προσπαθώντας να τον βοηθήσεις αν δεν ξέρεις ακριβώς τι κάνεις.
Εδώ δεν είμαστε ειδικοί Γιώργο, μιλάμε όλοι με βάση τα όσα ξέρουμε από προσωπική εμπειρία και μόνο και σίγουρα μπορεί να πούμε και βλακείες χωρίς κακή πρόθεση.
Κράτα το θετικό της ιστορίας, άκουσες αυθόρμητα απτην ντιντι αυτό που πιθανόν καταλόγιζες κι ο ίδιος στον εαυτό σου κάποια στιγμή σαν ενοχή και μπόρεσες σήμερα ως ενήλικας και υπερασπίστηκες τον εαυτό σου απέναντι σε αυτή την ενοχή. Όχι δεν είσαι υποχρεωμένος να σώσεις κανέναν ούτε φταις που δεν μίλησες ως παιδί τότε ή που συνεχίζεις να μην μιλάς ως ενήλικας τώρα. Έχεις κάνει πολλά βήματα και πολύ κόπο για να φτάσεις μέχρι εδώ που έφτασες και εσύ και μόνο εσύ καθορίζεις το βήμα σου και τον ρυθμό σου.
Αν δεν σε τσιτώνει η ερώτηση θα θελες να πεις τι σχέσεις είχες μετά με αυτό τον άνθρωπο; Εννοώ, είστε συγγενείς, μένετε κοντά αλλά πόσες σχέσεις είχαν οι οικογένειες ή εσύ μαζί του; Τι ένιωθες για αυτόν; Μπορεί να είναι βλακεία οι ερωτήσεις αλλά επειδή είπες ότι πιο παλιά το είχες απωθήσει εντελώς σαν σκέψη απτο μυαλό σου.