Quote:
Originally posted by weird
Και τώρα κορίτσια ετοιμαστείτε!!!!
Μιας και ταιριάζουμε τόσο πολύ στους διαλόγους μας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα θέμα που με απασχολεί και ο καθένας να βάλει τη δική του πινελιά.
Λοιπον, το θέμα αυτό σαν αφορμή ξεκίνησε, εν προκειμένω, ως εξής :
Εγραψα στην Αντάρα ( και επίτηδες δεν το έσβησα) αυτούσια την συναισθηματική μου σκέψη , όταν είχα βυθιστεί στο να την σκέφτομαι.
\" αυτός ο ηλίθιος ο γιατρός δεν μπόρεσε...!\"
Αφού το έγραψα, προβληματίστηκα.
Επρεπε να της το γράψω έτσι?
Κι αφού, όπως έιπαμε, για την εξέλιξη της θεραπείας έχουν και τα δύο μέρη ευθύνη.... οπότε, δεν ήταν ορθολογικό αυτό που έγραψα.
Μήπως να της το έφερνα πιο απαλό?
( πχ. Και δυσανασχέτησα με τα λάθη που ενδεχόμενα έκανε.....)
Και ιδού, ο πυρήνας του προβληματισμου΄.
( Κορίτσια, αυτό δεν το έχω πει ποτέ δε κανέναν, γιατί ξέρω, οτι είναι κάτι που δεν θα γίνει κατανοητό απο τον καθένα).
ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ?
Αλλο μου βγαίνει, όταν τα πετάω αφιλτράριστα απο το μυαλό μου, κι άλλο όταν τα επεξεργαστώ.
Συνήθως, πάνω στην επεξεργασία, μπαίνουν σε κλάσματα δευτερολέπτου, πολλοί παράγοντες ( γιατί μιλάει έτσι, είναι φορτισμένος, πως θα ήταν καλύτερο να του το σερβίρω, πώς θα με κατανοήσει, θα βγει άκρη απο το να εκφραστώ άμεσα, μπα δεν νομίζω, πως να του το δέιξω για να το καταλάβει) και αναλόγως, υιοθετώ εναν ΤΡΟΠΟ εκφοράς του μέσα μου.
Πάνω σε αυτήν την εκφορά / επεξεργασία που τα κίνητρά της είναι πάνω κάτω το σώσιμο της επικοινωνίας, η φροντίδα του άλλου και.... καμιά φορά και η αδυναμία μου να μιλήσω λεγοντας το συναίσθημά μου ευθέως, γίνεται μια αλλοίωση.
Αλλιώνεται η φυσικότητα με την προγραμματισμένη αντίδραση....
Κι όμως, και τις δύο αντιδράσεις μου, τις νιώθω αληθινές. Τις νιώθω αυθόρμητες ( δεν το σκέφτομαι πριν μου βγούν, γίνεται ασυναίσθητα).
Ωστόσο πολλές φορές, ειδικά στο παρελθόν, ένιωθα ανελεύθερη, γιατί θα το ήθελα να αντιδρούσα πιο \"αφιλτράριστα\".
Την πιο άμεση αντίδρασή μου, που έβλεπα συχνά στους γύρω, εμένα σε χρόνο dt την είχα φιλτράρει ένα κάρο σταθμίσεις νοητικές και έβγαινε κάτι άλλο....Ο άλλος δεν προλάβαινε, απλά άνοιγε το στόμα του και μίλαγε. Εγώ αν το έκανα αυτό, έτσι απλά, θα ένιωθα τύψεις, διότι πριν ανοίξω το στόμα, θα είχα προλάβει να με ανακόψω και να βρω έναν τρόπο πιο λειτουργικό και για τους δυο μας να εκφράσω το ότι ένιωθα.
Εδώ σε καβγά με την αδερφή μου, έβλεπα οτι είχε άδικο, κατάλαβα όμως γιατί θεωρούσε οτι είχε δίκιο, ποιά απωθημένα οδηγούσαν την τσιρίδα της. πως διαστρέβλωνε τα πράγματα και δεν μπορούσα παρά..... να μην θυμώσω. Προσπάθησα να παριστάνω την θυμωμένη, ατύχησα γιατί είναι πανέξυπνη στο να αντιλαβάνεται συναισθηματικά τον άλλο.
Κι έτσι, ω ναι!!! Βγήκε για άλλη μια φορά απο πάνω.
Αυτη η κατανόηση του θυμού των άλλων που τελικά απαλύνει το δικό σου θυμό γιατί δικαιολογείς τη φορτισμένη αντίδρασή τους weird μου την έχω κι εγω καλή μου. Κάποιες φορές, σε σημείο δυσλειτουργικό.
Γιατί και ο θυμός είναι χρήσιμος. Πως θα εκτονωθείς; Και αν εσύ νιώθεις τον άλλο, τελικά αν δεν εκφράσεις κι εσύ τη δική σου πλευρά, το δικό σου δίκιο (και ο θυμός ένας τρόπος έκφρασης από τους πολλούς) πως τελικά να σε νιώσει και ο άλλος; Εκεί είναι τελικά που μένεις μόνος... Μόνος ψηλά, ανώτερος, να έχεις νιώσει τον άλλο, αλλά μέσα σου το δίκαιο που τελικά που δεν διεκδικήθηκε από εσένα, να σου βγαίνει ως εσωτερικός θυμός με αποδέκτη τελικά τον εαυτό σου.
Όσον αφορά τα πρώτα τα οποία περιγράφεις, σχετίζονται ως ένα βαθμό με το θέμα της γνήσιας έκφρασης του θυμού αλλά νομίζω πως γενικότερα σχετίζονται με την αφιλτράριστη όπως λες έκφραση των σκέψεών μας.
Πόσο αυθόρμητοι είναι ωφέλιμο να είμαστε τελικά; Και πόσο εκλογικευμένοι;
Χμμ, δύσκολα και βαθιά νερά καλή μου! Θεωρητικά και πρακτικά εξαρτάται από το πλαίσιο (διαπροσωπικό, ψυχοθεραπευτικό ή εργασιακό για παράδειγμα), το ποιον έχουμε απέναντι μας αλλά το θιγόμενο θέμα (είναι κάτι πολύ λεπτό για τον άλλο πχ;)
Ωραία βέβαια η θεωρία (μου) αλλά η πράξη και η επιλογή της εκάστοτε συμπεριφοράς πάντα πιο δύσκολη:)
Απο την άλλη, ώρες ώρες είμαι πολύ παρορμητική και μετά τα περνάω κ των υστέρων, απο πολλά φίλτρα αυτά που είπα και τότε, βρίσκω οτι έκανα αρκετά λάθη, και ανησυχώ. Θυμώνω που φέρθηκα τόσο παρορμητικά. Χωρίς καν να σκεφτώ το οτιδήποτε! ( πχ. σηκώνομαι και φεύγω, κλεινω την πόρτα κατάμουτρα κτλ).
Αρα βγαίνει σαν αντίδραση αυτό το παρορμητικό και κάπως μεγεθυμένο.
Κάποτε, είχα πει στη θεραπεύτριά μου. Βαρέθηκα να σου φέρομαι ώριμα και να ζυγιάζω την κάθε μου κουβέντα. Δεν με νοιάζει θα φερθώ όπως να ναι!!! Δεν μπόρεσε να το συλλάβει, αλλά εγώ επέμεινα να της φέρομαι άκρως σπασμωδικά και χωρίς δεύτερες σκέψεις ( βγήκα βέβαια απο το ρολάκι της αγαπητης θεραπευόμενης) κι αυτό με ωφέλησε.
Ξέρεις Αντάρα, όταν έγραψες \" εδω μέσα γράφω χωρίς να σκέφτομαι\" πήγε ο νους μου σ αυτό το θεματάκι.
Παλιότερα, κατηγορούσα τον εαυτό μου, οτι είμαι διπρόσωπη.(;)
Μετά κατάλαβα, οτι και λόγω του εσωτερικού διχασμού ανάμεσα στο συναισθηματικό και το νοητικό μου κομμάτι, και λόγω άλλων πραγμάτων, απλά έτσι λειτουργώ.
Δεν μπορώ να με κατηγορώ γαι ένα φιλτράριμα που γίνεται ασυναίσθητα ή κάποιες φορές εκ των υστέρων.
Τώρα όλο αυτό έχει αμβλυνθεί πάρα πολύ, στα πλαίσια της γενικότερης διαδικασίας \"ενοποίησής \" μου.
Μάλλον καλή μου, περνώντας από τον ένα τρόπο αντίδρασης στον άλλο και ξανά, με τη δοκιμή, το τεστάρισμα, καταλήγουμε εκεί, στην πιο ειρηνική ενοποίηση των διαφορετικών μας κομματιών...
