-
Κηπ,
είμαι εδώ και εγώ όπως και τα άλλα παιδιά να σε ακούμε και να σου συμπαρασταθούμε.
Είναι δύσκολο να χάνεις τον εαυτό σου.
Είναι δύσκολο να περιμένεις απο έξω μια βοήθεια που δεν έρχεται. Εκείνη των φίλων, που θα έχουν το θάρρος να κοιτάξουν κατάματα το πρόβλημά σου και να μην κρύβονται, δήθεν για το καλό σου.
Είναι χαωδες να μην εμπιστεύεσαι την κρίση σου και να έχεις ανάγκη τους φίλους, για να σου υποδείξουν τα πραγματικό απο το φαντασιακό.
Δεν το έκανε ποτέ κανείς..
Δεν έσκυψε ποτέ κανείς να το συζητήσει. Κι αυτό είναι οδυνηρό.
Τόσα μπόρεσαν, τόσα έκαναν, όχι απαραίτητα απο κακή πρόθεση αλλά απο προσωπική αδυναμία...
καλέ μου κηπ, τι νομίζεις? Εχουν όλοι την ίδια εξοικείωση ή ευαισθητοποίηση με τα ψυχολογικά τους ή εκείνα των άλλων?
Δυστυχώς υπάρχει φόβος, φόβος μεγάλος.
Μίλησες όμως μαζί τους? Εστω, να εκφράσεις σε αυτους, που θα έπρεπε να είχαν διαφορετικά σταθεί δίπλα σου, το παράπονό σου?
Ξέρω πόσο άσχημη είναι η υπερπροστασία και η ειδική μεταχείριση, ειδικά όταν δεν την επιζητάς..
Ειδικά όταν αυτοί που νομίζουν οτι σε ωφελούν, σε βλάπτουν.
Ήτανε μακριά, σε άφησαν μόνο, αβοήθητο.
Αλήθεια, γιατί δεν κάνεις μια προσπάθεια, να τους απλώσεις το χέρι?
Να μοιραστείς μαζί τους, όλα αυτά που σε καίνε μαζί τους,να ξαλαφρώσεις.
Να τους ρωτήσεις, να τους ακούσεις και μετά να βγάλεις συμπεράσματα για το αν μπορείς να δώσεις δεύτερη ευκαιρία...
Ξέρω οτι δεν είναι εύκολο και οτι ίσως θα πρέπει να καταλαγιάσει πρώτα ο έντονος θυμός που νιώθεις για εκείνους.
Μα να είσαι σίγουρος, για την κατάστασή μας, ποτέ δεν φταίνε μόνο οι άλλοι.
Εχουμε κι εμείς συμβάλλει στο να διαμορφωθεί η κατάσταση όπως διαμορφώθηκε.
Γι αυτό, ανέλαβε κι εσύ έναν πιο ενεργητικό ρόλο, κάνε το βήμα.
Λες ακόμα οτι δεν χρειάζεσαι ειδικό.
Γιατί τέτοια άρνηση?
Αφού είσαι στα όρια της απόγνωσης, γιατί δεν κάνεις στον εαυτό σου αυτό το πολύτιμο δώρο της ψυχοθεραπείας?
Όλα θα πάνε καλύτερα, το Σύμπαν, όντως συνομωτεί, αλλά χρειάζεται και το χείρα κίνει μας ;)
-
κιπ
εχω την αισθηση οτι δεν εχεις την ιατρικη φροντιδα που σου αξιζει.
εισαι ενας σπουδαιος ανθρωπος, ενα πολυ δυνατο μυαλο, εσυ απο μονος σου με την πολυ δυνατη σου σκεψη, τραβας τον εαυτο σου εξω απο την αρρωστια οταν πεφτεις κι ειναι κριμα να παλευεις μονος σου με τον δρακο.
ενα κλικ μονο χρειαζεται ενας ανθρωπος σαν εσενα για να ειναι εντελως καλα και να μην εχει καμια αμφιβολια για το αν τον συζητουν η παρακουσε..
κι αυτο το κλικ, μπορει να σου το δωσει ενας θεραπευτης...
θα ευχομουν να βρεις εναν γιατρο που να εμπιστευεσαι σαν ανθρωπο πρωτα και μετα σαν επιστημονα...
οτι τετοιο που σε μπερδευει σου συμβαινει, να θελεις να το λες σε αυτον και να εισαι σιγουρος οτι αυτο που θα σου πει θα ειναι η αληθεια και να μην μπλεκεσαι σε ολες αυτες τις σκεψεις που σε εξαντλουν...
-
κιπ λες συνεχως οτι εισαι μονος...στην ουσια ολοι ειμαστε και εδω θα πω το κλισε μονοι μας γεννιομαστε μονοι μας πεθαινουμε.μην εχεις απαιτησεις απο τους αλλους.
απο την αλλη περιεργο ειναι το οτι λες οτι κανενας δεν σου εχει σταθει και οτι το περνας ολο αυτο μονος σου....μηπως αν ησουν πιο θετικος και οχι τοσο προκατηλλημενος βοηθουσε?εγω δεν εχω κανεναν κιπ να με αγαπαει,να μου το λεει εστω και για ψεμματα ενω εσυ εχεις και το απορριπτεις την ιδια στιγμη.μηπως στην πραγματικοτητα θες να μεινεις μονος σου?
-
Ok ειμαι \"σπεσιαλ\" δεν προκειται να ευτυχησω ευκολα.Ας πω εξαιρετικα ιδιορρυθμος και εχω τεραστια νοητικα προβληματα,κυριως οτι αφορα τη μνημη.Ελπιζω μονο να σταματησουν να μου πρηζουν τα παπαρια,με τρελλαινουν στο πονο.
-
Δεν μου το ελεγε κανεις απλως με υποβιβαζαν σε ολα τα επιπεδα αλλα εσεις μου σωσατε τη ζωη παμπολλες φορες.
-
Φταιω εγω που δεν εχουν νοημοσυνη?
-
Και δεν μπορουν να καταλαβουν οτι ημουν μονος μου...παντελως,κολασμενα μονος...τι να καταλαβω?
-
Τι να του πω του αλλου που με λεει Νικολακη...οτι δεν εχει σημασια για μενα δεν χρειαζεται να μου φερεσαι \"σπεσιαλ?\"
Να το παραδεχτω τι να κανω?
-
να το αγνοησεις και να κοιταξεις τι ειναι καλυτερο για εσενα μεσα σε ολο αυτο που περνας.
δεν θα τους αλλαξεις σου το ξαναλεω,το μονο που μπορεις να αλλαξεις ειναι η συμπεριφορα σου σε αυτους.ο τροπος που αντιμετωπιζεις τις καταστασεις.
-
Keep,
σκέψου ότι αυτό που βρίσκεις εδώ μέσα, τη στήριξη, θα το βρεις και με έναν ψυχοθεραπευτή. Ειλικρινά στο λέω!
Εκεί, θα είναι διαφορετικά. Γιατί δε θα μιλάς από τον υπολογιστή σου. Θα είναι ένας ανθρωπος με σάρκα και οστά δίπλα σου, που θα του λες ότι σε απασχολεί και θα σε βοηθά, εσύ να ξεμπερδέψεις το κουβάρι, εσύ να βρεις τις λύσεις, εσύ να πέφτεις αλλά να ξανασηκώνεσαι...
Στο λέω με όλη μου την καρδιά, θα βοηθηθείς...
Όσο για το ότι είσαι \"σπέσιαλ\" από μικρός, πολύ με άγγιξε αυτή η έκφραση...
Χμ, κοιτούσα κάτι φωτογραφίες από νηπιαγωγείο λίγες μέρες πριν ανοίξεις το θέμα και σκέφτηκα το ίδιο. Πόσο μόνη μέσα στο πλήθος των χαρούμενων παιδιών ήμουν. Κι αυτό αποτυπωνόταν στις φωτογραφίες.
Keep, υπάρχουν Άνθρωποι, μην απελπίζεσαι. Απλά δεν υπήρξαν και οι ευνοϊκότερες συνθήκες για να έρθετε κοντά. Και από τη μεριά σου και από τη μεριά τους.
Από τη μεριά τους λόγω της ασθένειας, που σε όποιον δεν ξέρει παρασύρεται από τις φήμες και την παραπληροφόρηση προκαλεί φόβο... ΄Άλλωστε μήπως κι εμείς κάπως έτσι να αντιδρούσαμε αν δεν ξέραμε, αν δεν βιώναμε εμείς οι ίδιοι αυτό το γολγοθά...;
Από τη μεριά σου ίσως δε στο \"δίδαξαν\" από παιδί... Ίσως σε άφησαν στη μοναξιά. Ίσως δε σου εκδήλωναν όσο θα έπρεπε ή με λάθος τρόπο την αγάπη...
Οπότε κι εσύ ίσως φοβόσουν τους ανθρώπους, φοβόσουν να ανοιχτείς, να ζητήσεις συμπαράσταση, στήριξη, όχι τίποτα σπουδαίο δηλαδή, κάτι απλό, απλά έναν άνθρωπο πρόθυμο να σε ακούσει και να σε δεχτεί όπως είσαι... Να σου πει: ρε φίλε είσαι σπουδαίος, πονάς, αλλά θα τα καταφέρεις και είμαι φίλος σου και θα είμαι εδώ για να με ακούς και να σε ακούω\".
Εδώ όμως Κeep έκανες το βήμα αυτό που δεν έκανες εκεί έξω...
Ξέρεις τι σπουδαίο είναι αυτό; Μπράβο ρε Keep!
Και συνέχισε...
Αλλά γνώμη μου...Μη μένεις μόνο στο εδώ...
Βρες ψυχοθεραπευτή keep...
Ο ψυχίατρος είναι για τη συνταγογράφηση που κι αυτή χρειάζεται.
Ο ψυχοθεραπευτής είναι ο \"γονιός\" που δεν είχαμε για να μας βοηθήσει να \"μεγαλώσουμε\" με τον ωφέλιμο τρόπο αυτή τη φορά και να φτιάξουμε τη σχέση με τον εαυτό μας και τους γύρω μας...
-
Ξέρεις κιπ, νομίζω οτι κάποιοι απ\' αυτούς είναι απλώς αμήχανοι και άτσαλοι - δεν ξέρουν πως να χειριστούν αυτά που (νομίζουν οτι) ξέρουν για σένα και έτσι σου \"παραχωρούν\" πράγματα που βασικά σε μειώνουν σαν άνθρωπο αντι να σε βοηθούν. Κι αυτό βέβαια είναι στα πλαίσια καθαρά της δικής τους αδυναμίας να αποδεχθούν τον άλλο, τον διαφορετικό. Και χώρια τα πραγματικά ντουβάρια του χωριού. Πιστεύω οτι σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο θα το αντιμετωπίζεις πολύ λιγότερο αυτό, δε θα σου τα σπάνε με τόσο γραφικό τρόπο δηλαδή.
Επίσης βρίσκω φυσιολογική την πλευρά σου που είναι ήρεμη, σιωπηλή, μετρημένη ακόμη και απόμακρη. Σπάνια, αλλά φυσιολογική (χωρίς να αρνούμαι τη σύνδεση που έχει με την ασθενειά σου. Απλώς οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντέχουν τη σιωπή γιατι δεν αντέχουν τον εαυτό τους και αρχίζουν αμέσως με τη νευρικότητα και την ανασφάλεια. Καταλαβαίνω επίσης οτι η κοινωνία γενικά χέστηκε τι επάνω μας είναι φυσιολογικό, τι παθολογικό κλπ - ο αποκλεισμός είναι πάλι η ίδια διαδικασία. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι εκεί έξω που και τη σιωπή εκτιμούν και ταιριάζουν με ανθρώπους σαν και εσένα. Δύσκολο να τους βρείς, όπως δύσκολο να έισαι και να έχεις κάτι σπάνιο... Πάλι πιστεύω οτι σ\' ένα νέο περιβάλλον έχεις περισσότερες πιθανότητες να συνδεθείς, έστω κι αν στην καθημερινότητα δεν εκφράζεσαι τόσο περιεκτικά όσο εδώ στο φόρουμ. \'Οχι σαν πανάκεια όλα αυτά βέβαια αλλά σαν κάτι νέο, θετικό, ουσιαστικό και ίσως τελικά απαραίτητο.
-
Ρε καλοι ειναι ολοι αλλα ειναι ηλιθιοι και μου γαμησαν το ειναι μου.
-
Κατανοώ την οργή σου και έχεις απόλυτο δίκιο... Δεν είναι δυνατόν να δέχεσαι σφαλιάρες καθημερινά και απλώς να τις αγνοείς.
-
Ευτυχως που υπαρχετε εσεις παιδια και ευτυχως που οταν γραφω σκεφτομαι ταυτοχρονα αυτα που γραφω και προχωραω ενα βημα παραπερα.
-
κιπ, γεια σου και σημερα. Αν και δεν κοιμηθηκα ολο το βραδυ γιατι σκεφτομουν διαφορα μετα την συζητηση που ειχαμε.
Ξερεις κατι. Σημερα ημουν εξω σε πελατες για την δουλεια. Ξερεις τι μου ειπε ενας που με ξερει απο πολυ μικρη?
\" Χριστινα, εισαι πολυ ιδιαιτερος ανθρωπος. Δεν ξερω πως να σε προσεγγισω. Ουτε προσωπικα ουτε για την δουλεια. Παρ\'ολα αυτα ξερω οτι αξιζεις πολλα. Το εμπνεεις. \"
Αυτα ηταν τα λογια του.
Η πρωτη μου σκεψη ηταν : Τον μ@@@κα!!! τι παει να πει ιδιαιτερος ανθρωπος και δεν μπορει ςνα με προσεγγισεις????
Μετα σκεφτηκα εσενα!! Αυτο ειναι. Απλα δεν μπορουν να μας φτασουν κιπ. Δεν εχουν την δυναμη να καταλαβουν και ισως δεν θελουν.
Οποιος θελει ομως προσπαθει. Και τα καταφερνει. Ο συγκεκριμενος ανθρωπος ποτε δεν τα παρατησε στην προσπαθεια να με προσεγγισει. Αυτο σημαινει κατι. Οσοι δεν προσπαθουν απλα δεν θελουν Εμεις τοτε γιατι να τους θελουμε διπλα μας???? Δεν υπαρχει κανενας λογος. Απλα παμε για αλλα. Ψαχνουμε εκει που αξιζει.
