Αγαπητό e-μερολόγιο...

Σήμερα είμαι των παρομοιώσεων.

Θυμάσαι τον Τιτανικό? Ο καπετάνιος είχε χαράξει πορεία και ήταν μια χαρά ικανοποιημένος με την πρόοδο του. Έρχεται ο Mr.Ismay όμως και του λέει συνοπτικά "Ρε συ, μπορείς και καλύτερα, τις έχεις τις extra μηχανές, δώσε γερά να φτάσουμε μια ώρα αρχύτερα". Το σκέφτεται ο καπετάν Μιχαλιός και σου λέει, αφού θέλω και μπορώ, ας ανάψω τους τελευταίους 4 λέβητες και να υπέρ-ικανοποιήσω τους στόχους μου. Και όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που τους βούλιαξε ένα επιπλέον παγάκι.

Αυτό με ενοχλεί ρε συ Researcher. Ότι δεν μου είναι αρκετό τίποτα πλέον, ότι δεν αφήνω τον εαυτό μου να ησυχάσει με αυτά που κατάφερε αλλα συνεχίζω να τον πιέζω για παραπάνω, πιο καλά, πιο γρήγορα, πιο πολύ. Αν δίνω το 100%, μπορώ να δώσω και 110%. Αν μπορώ να πάρω A, μπορώ να πάρω και A+. Αν μπορώ να το κάνω σε 3 μέρες, μπορώ να το κάνω και σε 2. Και επειδή ξέρω ότι μπορώ, δεν δέχομαι ότι δε θα το κάνω επειδή δε θέλω... γιατί ποιος δε θα προτιμούσε κάτι καλύτερο, αν είχε την δυνατότητα να το πετύχει;
Και φοβάμαι ότι, χειρότερα από τον Καπετάνιο, ούτε που θα το πάρω είδηση όταν με χτυπήσει το παγόβουνο ώστε να εκκενώσω γυναικόπαιδα πρώτα... και θα συνέλθω μονο όταν βρεθώ στον πάτο του ωκεανού, χωρίς δυνατότητα διάσωσης. Μονο τότε θα μου πω "ok, αυτό ΔΕΝ μπορείς να το κανεις"... Η τελειομανία μου εξελίσσεται σε μαζοχισμό :(

ψυχαναγκαστικη συμπεριφορα ! ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω ναιαιαιιαιαιαιαιιαιαιαι!!!!

ειναι μια συμπεριφορα

που δεν θελουμε να την κανουμε

αλλα βιωνουμε απιστευτο αγχος εαν δεν την κανουμε

δεν εχει σημασια τι ειναι

σημασια εχει οτι γινεται για να μειωσει αυτος που την κανει το αγχος

στην αρχη γινεται γιατι δεν βρισκει αποδοχη οταν ο οργανισμος του

σαν μικρο παιδακι του υποδεικνυει αυτο που ειναι να κανει

μετα γινεται γιατι ο οργανισμος εχει ενσωματωσει τοσα πολλα εξωγενη στοιχεια κτλ

που τα χει κανει κουλουβαχατα

βαριεμαι να γραψω παρακατω

γκεγκε το ζουμι????

αυτη ειναι η γνωμη μου

βαρβατη ψυχοθεραπεια και εισαι σενια!!!!!

μια φιλη μου το χει με το ζηταω

εαν δεν ζητησει πραπανω απο αυτο που της δινεις δεν ησυχαζει με τιποτα! ολο το σοι της μου λεει ετσι ειναι! αυτο εχει διδαχθει!

οτι για να ειναι ενταξει και οχι του πεταματου πρεπει οχι μονο να αρπαξει τη ευκαιρια απο τα μαλλια αλλα να την ξεμαλλιασει κιολας!

Quote:

---

Originally Posted by DissolvedGirl

Ότι δεν μου είναι αρκετό τίποτα πλέον, ότι δεν αφήνω τον εαυτό μου να ησυχάσει με αυτά που κατάφερε αλλα συνεχίζω να τον πιέζω για παραπάνω, πιο καλά, πιο γρήγορα, πιο πολύ. Αν δίνω το 100%, μπορώ να δώσω και 110%. Αν μπορώ να πάρω A, μπορώ να πάρω και A+. Αν μπορώ να το κάνω σε 3 μέρες, μπορώ να το κάνω και σε 2. Και επειδή ξέρω ότι μπορώ, δεν δέχομαι ότι δε θα το κάνω επειδή δε θέλω... γιατί ποιος δε θα προτιμούσε κάτι καλύτερο, αν είχε την δυνατότητα να το πετύχει;(

---

Γεια χαρα Dis:)

μ αρεσει καθε φορα να διαβαζω τον τροπο που περιγραφεις τις ανησυχιες σου...

Λοιπον, διαβαζωντας σε ειχα την αισθηση οτι ειναι σαν να παλευεις να γεμισεις ενα βαρελι τρυπιο...οτι ριχνεις, ριχνεις, ριχνεις κ αυτο αδειαζει κι ολο αδειαζει. Και οσες ειναι οι κατακτησεις σου, σε αριθμο ή σε μεγεθος το βαρελι παραμενει αδειο. Σαν δλδ να μην ικανοποιεισαι με τίποτα ή μονο για λιγο, μεχρι την επομενη φορα. Σαν να χρειαζεσαι συνεχως μια νεα κατακτηση ή ενα νεο επαθλο για να καλυψεις αραγε τι?Ασφαλεια? Αναγνωριση? Αναγκη για μοναδικοτητα? Ιδιαιτεροτητα? Ειναι αυτο το κυνηγι νεων πραγματων τροπος για να αποδειξεις οτι αξιζεις? οτι μπορεις? οτι εισαι δυνατη κ αξιολογη? Αφου περάσει ολο αυτο...αφου περάσει η προσκαιρη ικανοποιηση τί ειναι αυτο που σου μενει?

Ειναι αληθεια οτι εχει περασει το εξης: αυτος που εκουσια δεν συμμετεχει σε εναν αγωνα αντιστοιχο μ αυτον που περιγραφεις, θεωρειται απο τη μαζα ως κοροιδο,περιεργος ή εκτος κοινωνικου καθωσπρεπισμου. Ειναι ομως ετσι? Ειναι αυτος που απλα ειναι χαρουμενος ή ικανοποιημενος με οσα μπορει να καταφερει αβιαστα χαζος? Ειναι αυτος που δεν τα θελει ολα, κοροιδο? Ή απλα αυταρκης κ ενταξει με τον εαυτο του? Κ κατι ακομα: δεν τα μπορουμε ολα κ κανεις μας. Κ φυσικα οποιος μπορει τα περισσοτερα δεν ειναι κ καλυτερος ανθρωπος αυτοματως. Το "καλυτερος" εχει να κανει με το προσωπικο μας συστημα αξιων. Εξαρταται το τελευταιο ποσα στραπατσαρισματα θα δεχτει απο το κοινωνικο κατεστημενο.

Ετσι τελικα Dis, αυτο που θα αναρωτιομουν πιστευω στη θεση σου, ειναι τί μου λειπει κ δεν ικανοποιουμαι? Τί με κανει να τρεχω ολο κ περισσοτερο για κατι ολο κ "καλυτερο"...

Ντισουλίνι μου σου είχα γράψει ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ, λολ , κείμενο, που όμως μου το έφαγε λόγω διακοπής του ίντερνετ. Επιφυλάσσομαι να σου γράψω ένα ανάλογου μεγέθους και εξίσου αμφίβολης ποιότητας χαχαα από το σπίτι όμως, γιατί έχω να σου πω πολλά. Με συγκίνησες και με άγγιξες κατάβαθα όπως συνήθως, γιατί ταυτίζομαι με αρκετές από τις φάσεις σου, έχω περάσει από ψυχαναγκαστικές δραστηριοποιήσεις που με βασάνιζαν μια εποχή και σε νιώθω μανάρι μου. Τα λέμε λοιπόν διαδικτυακά το βραδάκι κορίτσι μου, να έχεις μία υπερφανταστίκ μέρα ρε!

Εγω θα ελεγα εαν εισαι ευχαριστημενη με αυτη την κατασταση γιατι δεν συνεχιζεις?
Αντλεις ευχαριστηση απο την επιτευξη των στοχων σου, εαν το Α γινει Α+ ή οτιδηποτε καταφερνεις?
Και τι ειναι αυτο που σε ωθει να αλλαξεις αυτο το χαρακτηριστικο? Αισθανεσαι οτι δεν περνας καλα ετσι ή βλεπεις καποια προτυπα σε αλλους ή οποιοι ειναι πιο "μουχλες" και ζηλευεις + λιγη ματαιοτητα σε οτι και να πετυχουμε?
Εγω θα ελεγα οτι εισαι νεα κοπελλα γεματη ενεργεια και δεν βλεπω το λογο να φρεναρεις εκτος εαν δεν περνας καλα. Μπορει αργοτερα να μετανοιωσεις για πραγματα που δεν εκανες (σιγουρα υπαρχουν πραγματα που δεν θα κανεις , δεν μπορουμε να τα κανουμε ολα λολ αλλα καλα ειναι να ζεις στο επακρο).

Προσωπικα ζηλευω αυτη την ενεργεια αυτη την περιοδο γιατι αισθανομαι καπως βαλτωμενος:)

και γω την ζηλευω κηπ! η αληθεια ειναι αυτη! γιατι και γω νιωθω βαλτωμενη!

σεβομαι ομως πως εαν της ειναι ενοχλητικο φυσικα και της ειναι ενοχλητικο παει και τελειωσε!

εγω νιωθω να την καταλαβαινω καπως τη ντις γιατι ανα περιοδους, οχι παντα ομως, νομιζω οτι ημουν πολυ δραστηριο ατομο κ εκανα παρα πολλα πραγματα κ η ικανοποιηση που επαιρνα ηταν πολυ λιγη. κ ψυχολογικα αυτο ειναι τεραστιο προβλημα να μην μπορεις να παρεις ικανοποιηση ακομα κ αν ξεσκιζεσαι. ακομα κ αν κανεις τα πραγματα πολυ καλα. κ μετα απο τετοιες περιοδους με περιμενε η κριση στη γωνια! καταθλιψη κ η αισθηση οτι τπτ δεν αξιζει κ οτι δεν εχω διαθεση κ ενεργεια για τπτ! κ με τις πανελληνιες το επαθα αυτο, κ στην αμερικη, που ξεζουμιστηκα σε πανεπιστημιο απο τα πολυ καλα κ μετα ειχα προβλημα!

επισης μ αρεσε πολυ το μνμ της Σοφιας!

Sofia
Αυτό το "τι θέλω να καλύψω" είναι που προσπαθώ να ανακαλύψω Σοφια, και ελπίζω μετά να βρω και το πως. Θα γράψω το Σαββατοκύριακο τι νομίζω πως το ξεκίνησε όλο αυτό γιατί τώρα είμαι λίγο στην τρεχάλα (και θέλω να δω και το post τις RaW) αλλα ήθελα να σταθώ σε κάτι που είπες, για την πρόσκαιρη ικανοποίηση.

Ούτε αυτό δεν νιώθω πλέον. Πράγματα που στην αρχή με ενθουσίαζαν ακόμα και ως ιδέες, βλέπω ότι τα έχω μειώσει σε απλές ασχολίες (όχι αγγαρείες ευτυχώς, δεν έφτασα στο άλλο άκρο). Για παράδειγμα, μου αρέσει να ζωγραφίζω. Βλέπω πλέον ότι, ενώ ξεκινάω ένα καινούριο σκίτσο με ενθουσιασμό και χαρά, όταν κουράζομαι και λέω "ας συνεχίσω αργότερα" πετάγεται ένα άλλο μέρος του εαυτού μου και μου λέει "NON! CE N'EST PAS BON, αφού το ξεκίνησες πρέπει να το τελειώσεις. Τι, μισές δουλειές θα κάνουμε;" Συνεχίζω λοιπόν τη ζωγραφική, εξακολουθεί να μου αρέσει που το κάνω, αλλα νιώθω πλέον ότι κάτι άλλαξε, δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι, αλλα περνάω σε άλλη φάση της ψυχολογίας μου: δεν προσπαθώ πλέον να καλύψω μια ανάγκη χαλάρωσης μέσω της ζωγραφικής, αλλα μια ανάγκη... κάποιου αλλου πράγματος. Και δεν ξέρω ακόμα τι μπορεί να είναι αυτό :(

Για το υπόλοιπο μήνυμα σου, υπόσχομαι να απαντήσω αργότερα, γιατί μου δημιούργησε πολλές και ποικίλες σκέψεις!

RainAndWind
Αχ να'σαι καλά RaW μου γιατί τουλάχιστον, αφού ταυτίζεσαι έστω και με κάποια από όσα λέω, μπορεί να ακουστεί πολύ εγωιστικό, αλλα δεν αισθάνομαι και τελείως μονη, φτερό στον άνεμο, βελόνα στα άχυρα και άλλες παρομοιώσεις. Περιμένω το post με αγωνια!

keep_walking
Να σου απαντήσω για αυτό το "γιατί να το σταματήσεις εάν περνάς καλά" διότι νομίζω εκεί είναι ο λάκκος της φάβας.
Από μια εντελώς αποστασιοποιημένη ματια, είμαι μια χαρά. Οι βαθμοί μου είναι super, οικονομικά την βγάζω, σπουδάζω κάτι που μου αρέσει, και έχω και φίλους για να ξεσκάω. Αντικειμενικά, δεν μπορώ να πω ότι δεν "περνάω καλά" (τουτ'έστιν, αν ρωτούσες την μητέρα μου θα σου έλεγε ότι είμαι στα καλύτερα μου).
Εγώ από την άλλη, συνειδητοποιώ ότι πλέον, δεν καταβάλω την προσπάθεια για να τα πετύχω όλα αυτά από 100% συνειδητή επιλογή, αλλα... από ψυχαναγκασμό θέλεις; Από κεκτημένη ταχύτητα θέλεις; Από κάτι άλλο τέλος πάντων. Εξακολουθώ να κάνω πράγματα της επιλογής μου, αλλα όπως έγραψα και στη Σοφια... κάτι άλλαξε, δεν ξέρω τι. Και αυτό που με φοβίζει είναι ότι δεν μπορώ να σταματήσω. Δεν ζηλεύω τους μούχλες, αλλα θέλω να μπορώ να κάτσω και εγώ 1-2 ώρες την ημερα χωρίς να κάνω τίποτα. Εδώ καλά καλά δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί, εκτος του ότι δεν με παίρνει ο ύπνος εύκολα λόγω προγραμματισμού, το θεωρώ και άσκοπο!

researcher
Εγώ πάλι εσένα ζηλεύω και σε αγαπάω και παρα πολύ και μου λείπεις με έναν πολύ περίεργο τρόπο και χαίρομαι που μιλάμε και μέσω forum, και να μη ζηλεύεις γιατί, για να ξεφύγεις από τον βάλτο, το μονο που θέλει είναι προσπάθεια και θέληση, και δεν πληγώνεσαι στο τέλος, ισα ισα που είναι για καλο... για προσπάθησε να σταματήσεις μια χιονοστιβάδα χωρίς να γίνεις χίλια κομμάτια στο μεταξύ :(

Lou!
Lou! μου μόλις είδα το μήνυμα σου. Είσαι και εσύ συμ-παθούσα από Αμερικανικο πανεπιστήμιο; Λες να φταίει αυτό; Γιατί έχω μια ιδέα για το τι μπορεί να προκάλεσε όλη αυτή την αντίδραση, και όλως παραδόξως, έχει να κάνει μάλλον με το Uni. Θα το παραθέσω αργότερα, keep in touch!

Quote:

---

εκτος του ότι δεν με παίρνει ο ύπνος εύκολα λόγω προγραμματισμού, το θεωρώ και άσκοπο!

---

Ειναι ασκοπος...επρεπε να με δεις στα νιατα μου...μπορει να μην ημουν αριστος μαθητης γιατι ειχα αλλα ενδιαφεροντα...αλλα ο υπνος παντα ηταν κατι ασκοπο:)
Και τωρα αμα μου λεγαν παρε το ταδε φαρμακο και δεν θα ξανακοιμηθεις ποτε θα το παιρνα:)
Αυτα για το συγκεκριμενο επιχειρημα...αλλα οπως νοιωθεις οπως ειπε και η researcher.

αγαπητη e-Dissolvenia

χαιρομαι πολυυυυυυυυυ για την αγαπη σου!!!!


πολυ πολυ!

σε ευχαριστω που την εξεφρασες ετσι απροκαλυπτα!

φιλια πολλα οπου κι αν εισαι! οπως κι αν εισαι :)

Dis μου, θέλω να σου γράψω και τα δικά μου, αλλά επειδή νομίζω πως μέσα στο απόσπασμα που θα σου βάλω ίσως να βρεις πολύ περισσότερα απ' όσα θα σου έλεγα εγώ και πολύ καλύτερα διατυπωμένα, σήμερα θα σου βάλω αυτό και αύριο άμα θες το συζητάμε, το επεξεργάζεσαι, μου λες τις σκέψεις σου.

"Έτσι, μέσα από τον τρόπο που μας ορίζουν οι συγγενείς μας και την ανάγκη που νιώθουμε για την αγάπη και την αποδοχή τους, μπορεί να δημιουργήσουμε μια εικόνα για τον εαυτό μας που τη θεωρούμε κακή, μοχθηρή, απαράδεκτη για μας και για τους άλλους.

Από τη στιγμή που το κάνουμε αυτό, γινόμαστε ευάλωτοι στην απειλή της εκμηδένισης. Ως εξωστρεφείς νιώθουμε ότι μας αξίζει η απόρριψη, ενώ ως εσωστρεφείς αισθανόμαστε ανίκανοι να αποφύγουμε την αποδιοργάνωση. Είμαστε αναγκασμένοι να αμυνόμαστε εναντίον αυτής της απειλής. Αν είμαστε εξωστρεφείς σκεπτόμαστε "αν δεν μπορώ να κάνω τους άλλους να με αγαπήσουν, θα τους κάνω να με χρειάζονται" , κι έτσι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γίνουμε απαραίτητοι, φορτώνοντας τον εαυτό μας με ένα σωρό υποχρεώσεις και φτάνοντας σε σημείο να γινόμαστε έξαλλοι με τις απαιτήσεις που έχουν από μας όσοι μας χρειάζονται, φοβούμενοι όμως να εκφράσουμε αυτόν το θυμό, μήπως και τους διώξουμε από κοντά μας. Ζούμε βυθισμένοι στο άγχος.

Αν είμαστε εσωστρεφείς, σκεπτόμαστε "Αφού δεν μπορώ να επιτύχω τους στόχους μου, θα βάλω ως στόχο τον έλεγχο και την οργανωτικότητα" , κι έτσι αγωνιζόμαστε συνεχώς να ελέγχουμε και να οργανώνουμε κάθε πλευρά της ζωής μας, χωρίς να ανεχόμαστε την αταξία, απαιτώντας τελειότητα, θυμώνοντας με τις ανεπάρκειες των άλλων, φοβούμενοι το θυμό μας και την αδυναμία μας να επιβάλλουμε τον απόλυτο έλεγχο. Τη ζωή μας την κυβερνάει ο φόβος.

Εξωστρεφείς και εσωστρεφείς, όπως αυτοί που αναφέραμε, εφόσον είναι αρκετά δυνατοί και υγιείς και η ζωή δεν τους έχει πλήξει με πολλά χτυπήματα, μπορεί να δίνουν εξωτερικά την εντύπωση του επιτυχημένου. Ωστόσο εκείνοι μόνο γνωρίζουν την αίσθηση του εξωτερικού κενού και της αποδιοργάνωσης.

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο της D.Rowe και μου έκανε ένα κλικ, γιατί ανέφερες το φόβο σου στο σταμάτημα της ψυχαναγκαστικής δραστηριότητας, αυτό το τέλμα που έγραψες. Ο φόβος της εκμηδένισης για τον καθένα μας μπορεί να πάρει άλλη μορφή, και να τον περιγράφουμε διαφορετικά, για παράδειγμα εγώ τον έχω περιγράψει κάπου σε παλιότερο ποστ μου ως εξής "ένας άδειος κόσμος από ανθρώπους, από επαφή, από συντροφικότητα και από οικειότητα, ένας έρημος πλανήτης που εγώ θα ήμουν μόνη σε αυτόν", κάπως έτσι το είχα γράψει, μετά κάθισα και σκέφτηκα τι αποτύπωνε αυτή η φράση μου για μένα την ίδια σε εσωτερικό επίπεδο και όταν έπεσα πάνω στο απόσπασμα της Rowe, συνειδητοποίησα ότι περιέγραφα με κάθε λεπτομέρεια ποιος είναι ο δικός μου φόβος εκμηδένισης.

Μπορείς να μάθεις τον εαυτό σου να χαλαρώνει αλλά θέλει το χρόνο του αυτό, κυρίως θα χρειαστεί να καταπολεμήσεις την ανάγκη τελειότητας που σε διακρίνει και δεν είναι στραμμένη εξωτερικά προς τους άλλους, αλλά επιτίθεται σε σένα από ΜΕΣΑ σου, κάνοντάς σε να κυνηγάς το άπιαστο, και να σου βάζεις ολοένα και μεγαλύτερους στόχους, ολοένα και περισσότερες υποχρεώσεις απόδοσης, που ενώ ξέρεις πως είσαι ικανή να ανταπεξέλθεις, γιατί δεν πάσχεις από έλλειψη αυτοπεποίθησης, πάσχεις από perfectionistic tendencies, μάλιστα -είναι προσωπική μου άποψη αυτή- της μορφής που είναι self oriented, ενώ κατά κάποιον τρόπο οι φίλοι σου που αναγνώρισαν αυτές σου τις τάσεις στο επεσήμαναν, αχ αυτοί οι φίλοι μας, πόσες φορές βλέπουν πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να τα δούμε ακόμη καθαρά, με εκείνο το Miss-i-can-do-it.

Oπότε, καταλαβαίνεις πως είναι ανάγκη, κατ' εμέ, να επεξεργαστείς, αν το αποφασίσεις φυσικά με τη βοήθεια ειδικού αυτή την προσωπική σου απειλή, το νόημά της, τις αντιστάσεις σου, θα χρειαστεί μάλλον μία τέτοια διαδρομή, που ήδη την ξεκίνησες κοριτσάκι με δική σου εξερεύνηση! και διάφορες μεθόδους εκπαίδευσης στο να αποδέχεσαι την έλλειψη τελειότητας από εσένα, να αγκαλιάσεις το δικαίωμά σου να μην είσαι η σούπερ γούμαν, το γουόντερ γκερλ μας, γιατί σε φθείρει ρε συ αυτό, σε τρίβει μάτια μου λίγο λίγο. Και τώρα είσαι νέα και έχεις τα κουράγια αλλά τα κουράγια δεν είναι παντοτινά. Να σε προσέχεις για να σε έχεις!

Quote:

---

Originally Posted by DissolvedGirl

Σήμερα είμαι των παρομοιώσεων.

Θυμάσαι τον Τιτανικό? Ο καπετάνιος είχε χαράξει πορεία και ήταν μια χαρά ικανοποιημένος με την πρόοδο του. Έρχεται ο Mr.Ismay όμως και του λέει συνοπτικά "Ρε συ, μπορείς και καλύτερα, τις έχεις τις extra μηχανές, δώσε γερά να φτάσουμε μια ώρα αρχύτερα". Το σκέφτεται ο καπετάν Μιχαλιός και σου λέει, αφού θέλω και μπορώ, ας ανάψω τους τελευταίους 4 λέβητες και να υπέρ-ικανοποιήσω τους στόχους μου. Και όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που τους βούλιαξε ένα επιπλέον παγάκι.

Αυτό με ενοχλεί ρε συ Researcher. Ότι δεν μου είναι αρκετό τίποτα πλέον, ότι δεν αφήνω τον εαυτό μου να ησυχάσει με αυτά που κατάφερε αλλα συνεχίζω να τον πιέζω για παραπάνω, πιο καλά, πιο γρήγορα, πιο πολύ. Αν δίνω το 100%, μπορώ να δώσω και 110%. Αν μπορώ να πάρω A, μπορώ να πάρω και A+. Αν μπορώ να το κάνω σε 3 μέρες, μπορώ να το κάνω και σε 2. Και επειδή ξέρω ότι μπορώ, δεν δέχομαι ότι δε θα το κάνω επειδή δε θέλω... γιατί ποιος δε θα προτιμούσε κάτι καλύτερο, αν είχε την δυνατότητα να το πετύχει;
Και φοβάμαι ότι, χειρότερα από τον Καπετάνιο, ούτε που θα το πάρω είδηση όταν με χτυπήσει το παγόβουνο ώστε να εκκενώσω γυναικόπαιδα πρώτα... και θα συνέλθω μονο όταν βρεθώ στον πάτο του ωκεανού, χωρίς δυνατότητα διάσωσης. Μονο τότε θα μου πω "ok, αυτό ΔΕΝ μπορείς να το κανεις"... Η τελειομανία μου εξελίσσεται σε μαζοχισμό :(

---

ντις, νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι θα σε ζηλεύανε.
όταν προσπαθείς για το 10 κ πας για το 10+ , σημαίνει πως θέλεις να γίνεις όσο πιο επιτυχημένη γίνεται.
αν τελικά δν τα καταφέρεις, εκεί είναι το πρόβλημα για σένα όμως.
γιατί όμως φοβάσαι πως θα πιάσεις πάτο?
είναι σίγουρο αυτό?
γιατί δν σκέφτεσαι πως απλά θα μείνεις στο 10.
δν το παρακολούθησα όλο το θέμα σου κ ίσως δν έχω καταλάβει καλά.

Αφού ξύπνησα νωρίς νωρίς και ας είναι και Σάββατο, είπα να γράψω ένα από τα γνωστά μου κατεβατά. Sorry προκαταβολικά για το μέγεθος της απάντησης… αλλα αν δεν τα γράψω εδώ που αισθάνομαι ότι κάποιος με ακούει, που να τα πω;

Quote:

---

Originally Posted by Sofia

Ειναι αληθεια οτι εχει περασει το εξης: αυτος που εκουσια δεν συμμετεχει σε εναν αγωνα αντιστοιχο μ αυτον που περιγραφεις, θεωρειται απο τη μαζα ως κοροιδο,περιεργος ή εκτος κοινωνικου καθωσπρεπισμου. Ειναι ομως ετσι? Ειναι αυτος που απλα ειναι χαρουμενος ή ικανοποιημενος με οσα μπορει να καταφερει αβιαστα χαζος? Ειναι αυτος που δεν τα θελει ολα, κοροιδο? Ή απλα αυταρκης κ ενταξει με τον εαυτο του? Κ κατι ακομα: δεν τα μπορουμε ολα κ κανεις μας. Κ φυσικα οποιος μπορει τα περισσοτερα δεν ειναι κ καλυτερος ανθρωπος αυτοματως. Το "καλυτερος" εχει να κανει με το προσωπικο μας συστημα αξιων. Εξαρταται το τελευταιο ποσα στραπατσαρισματα θα δεχτει απο το κοινωνικο κατεστημενο.

---

Λοιπόν Σοφια το σκέφτηκα παρα πολύ αυτό, και έκανα μια νοητή λίστα για τους τύπους ανθρώπων που, με τα δικά μου δεδομένα, ανήκουν σε κάποιες κατηγοριες. Αποτυχημένος για εμενα είναι κάποιος που δεν προσπαθεί καν να βελτιώσει ή απλά να αλλάξει μια δυσάρεστη κατάσταση, κατηγορεί συνεχεια τους άλλους για την κατάντια του αντί να σκληρύνει λίγο με τον εαυτό του, και στο τέλος συμβιβάζεται με τη μοίρα του και περνάει μια ζωή δυστυχισμένος, απλά και μονο για να αποφύγει λίγη προσπάθεια και να κάνει μια στοιχειώδη αυτοκριτική. Κορόιδο θεωρώ κάποιον που, ενώ ξέρει ότι έχει δυνατότητες, ότι αξίζει περισσότερα, ότι μπορεί να ξεφύγει από μια δυσάρεστη κατάσταση στην οποια βρίσκεται, πείθεται ότι αυτό είναι ο,τι καλύτερο μπορεί να κάνει, ότι αυτά είναι τα όρια του, και στην ουσία στερεί από τον ίδιο του τον εαυτό την πιθανότητα προόδου, απλά και μονο γιατί φοβάται την αποτυχία ή την κοινωνική κριτική, και καταδικάζει τον εαυτό του σε μια ζωή που δεν τον ικανοποιεί, για να μην προκαλέσει αντιδράσεις από τρίτους. Μίζερο θεωρώ κάποιον που, ενώ είναι αρκετά έξυπνος ώστε να προσδιορίσει τι και πως θα μπορούσε να αλλάξει ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση του, βρίσκει συνεχεια δικαιολογίες για να το αναβάλει και αντεπιχειρήματα για να το αντικρούσει, ενώ την ίδια στιγμή γκρινιάζει για την κατάντια της ζωής του, μονο και μονο επειδή μέσα του έχει συμβιβαστεί αλλα ντρέπεται να το παραδεχτεί έστω και στον εαυτό του. Περίεργος και εκτος κοινωνικού πλαισίου… νομίζω όλοι είμαστε έστω σε μια από τις πτυχές τις ζωής μας, έστω και λίγο, αλλα αυτό είναι που μας κάνει ξεχωριστούς ή και μοναδικούς, έτσι δεν είναι; :D

Στην τελική, αν είσαι εσύ ευχαριστημένος με τον εαυτό σου, ανεξάρτητα του ποσο “ψηλά” έχεις φτάσει στην “κοινωνική σκάλα της αναγνώρισης”, λίγο ενδιαφέρεσαι για την ταμπέλα που θα σου φορέσει κάποιος άλλος. Εάν ξέρεις ότι έχεις πετύχει τους δικούς σου στόχους με την πορεία της ζωής σου, δε χρειάζεται καν να φορέσεις εσύ ταμπέλα στον εαυτό σου. Εάν εσύ αισθάνεσαι καλά, τελειωσε το παιχνίδι, είσαι καλά και αέρας στα πανιά σου. Το θέμα είναι όταν ξέρεις ότι ΔΕΝ είσαι καλά, όταν ΔΕΝ αισθάνεσαι ικανοποιημένος, όταν ΔΕΝ τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, όταν αυτά που καταφέρνεις αβίαστα ΔΕΝ επαρκούν, αλλα επίσης ΔΕΝ θέλεις να κανεις τίποτα ώστε γίνεις “καλύτερος άνθρωπος” με την πιο ευρεία έννοια της λέξης… αυτό είναι που δεν μπορώ να δεχτώ. Διότι πιστεύω ότι πάντα μπορείς να κανεις ΚΑΤΙ, οτιδήποτε, όσο μικρό και αν είναι: ακόμα και οι μεγαλύτερες κατολισθήσεις ξεκινούν από ένα μικρό χαλίκι. Το ότι δεν αλλάζει τίποτα είναι επειδή κατά βάθος δεν θέλεις να αλλάξεις, και συμβιβάζεις το σύστημα αξιων σου με το τι σε βολεύει και με μηδαμινές απαιτήσεις. Αυτό είναι για εμενα η επιτομή της αποτυχίας.

Κάθομαι λοιπόν να σκεφτώ, είμαι ευχαριστημένη με τον εαυτό μου; Αναλύω τους παράγοντες, τις παραμέτρους, την πορεία μου και τις προοπτικές μου, και καταλήγω ότι ναι, είμαι ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Και με το που το σκέφτομαι αυτό, τσουπ, νιώθω ψωροπερήφανη, αλαζόνας και αποτυχημένη. Γιατί αισθάνομαι σαν μόλις να μου είπα ότι μέχρι εδώ μπορώ να φτάσω, αυτές είναι οι δυνατότητες μου, αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να επιτύχω, έφτασα στα όρια μου και δεν έχει παραπέρα. Και την επομενη στιγμή αισθάνομαι ότι με αδικώ, ότι σαφώς και δεν είναι εδώ το τέλος, μπορώ και περισσότερο, και καλύτερα, έχω και άλλες δυνατότητες, δεν πρέπει να συμβιβαστώ με την ικανοποίηση που νιώθω τώρα γιατί είναι λειψή, δεν είναι η μεγιστη που μπορώ να επιτύχω. Και μετά από αυτό μου έρχονται στο μυαλό όλα όσα μπορούσα να είχα κάνει αλλιώς για maximum απόδοση, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά το ότι, αν αισθανθω αυτάρκης και ικανοποιημένη τώρα, θα έχω συμβιβαστεί με κάτι χειρότερο από αυτό που μπορώ να επιτύχω… και θέλω να το ξεριζώσω αυτό το κομμάτι-ατμομηχανή του εαυτού μου, γιατί δεν φαντάζεσαι ποσο μου λείπει η αίσθηση της ολοκλήρωσης, γιατί μόλις τελειώνω κάτι, αυτό το κομμάτι ξεκινάει αυτόματα κάτι άλλο, και δεν μου αφήνει χρόνο. Θέλω να το πνίξω με ένα μαξιλάρι μήπως και ησυχάσω και μπορέσω να κοιμηθώ σαν κανονικό παιδί και εγώ, χωρίς να βάλω ξυπνητήρι μια φορα, χωρίς να έχω προγραμματίσει την επομενη μέρα μέχρι τελευταίου λεπτού.

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Μπορείς να μάθεις τον εαυτό σου να χαλαρώνει αλλά θέλει το χρόνο του αυτό, κυρίως θα χρειαστεί να καταπολεμήσεις την ανάγκη τελειότητας που σε διακρίνει και δεν είναι στραμμένη εξωτερικά προς τους άλλους, αλλά επιτίθεται σε σένα από ΜΕΣΑ σου, κάνοντάς σε να κυνηγάς το άπιαστο, και να σου βάζεις ολοένα και μεγαλύτερους στόχους, ολοένα και περισσότερες υποχρεώσεις απόδοσης, που ενώ ξέρεις πως είσαι ικανή να ανταπεξέλθεις, γιατί δεν πάσχεις από έλλειψη αυτοπεποίθησης, πάσχεις από perfectionistic tendencies, μάλιστα -είναι προσωπική μου άποψη αυτή- της μορφής που είναι self oriented, ενώ κατά κάποιον τρόπο οι φίλοι σου που αναγνώρισαν αυτές σου τις τάσεις στο επεσήμαναν, αχ αυτοί οι φίλοι μας, πόσες φορές βλέπουν πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να τα δούμε ακόμη καθαρά, με εκείνο το Miss-i-can-do-it.

---

Αυτή η παράγραφος RaW είναι all the money. Την διάβασα και την ξαναδιάβασα, και δεν μπορώ παρα να συμφωνήσω. Φοβάμαι όμως. Γιατί ξέρω ότι είμαι άστατη πολύ (και όπου θέλω θα πηγαίνω) και είμαι επίσης των άκρων, ή του ύψους ή του βάθους. Φοβάμαι ότι αν με επιβραβεύσω και ικανοποιηθώ από κάτι, θα σταματήσω την προσπάθεια εντελώς. Βλέπω τόσον καιρό ότι ήταν η πάντοτε ανικανοποίητη κριτική της μητέρας μου που με πείσμωνε και με ωθούσε να μην εγκαταλείπω ποτε, και φοβάμαι μήπως μου πέρασε υποσυνείδητα το μήνυμα ότι, οποιος δεν προσπαθεί στο απόλυτο maximum, είναι αποτυχημένος από τον εαυτό του (αν βγάζει νόημα αυτό). Να παραθέσω όμως και το γεγονός που κατ’εμέ τα ξεκίνησε όλα, μήπως και βγει πιο εύκολα πόρισμα.

How it all began...
Πριν από κάμποσο καιρό, ο επικεφαλής καθηγητής/πρύτανης του τμήματος μας έκανε μια περιπλοκη παρουσίαση για τις αλλαγές που έγιναν στο τμήμα, και του curriculum για το επόμενα εξάμηνα (διάρθρωση του μαθήματος, των εργασιών, της ακολουθίας των παρουσιάσεων κτλ). Μετά τη διάλεξη είχαν μαζευτεί αρκετοί για ερωτήσεις, εγώ ήθελα να κάνω μια πρακτική ερώτηση για μια υποτροφία, αλλα ήταν εκεί μια κοπέλα που δεν καταλάβαινε τις αλλαγές και τον είχε πιάσει μονοπώλιο. Ο κακόμοιρος της τα εξηγούσε κάθε φορα και με λίγο διαφορετικό τρόπο μήπως και το κατανοήσει. Πρέπει να της το είπε και 10 φορες, ένας ένας οι περισσότεροι έφυγαν, και εγώ είχα αρχίζει να αφρίζω που είχα κολλήσει να περιμένω την κοπέλα να πιάσει το νόημα. Μετά το ενδέκατο "Συγγνώμη, δεν κατάλαβα καλά, εννοείτε ότι..." που τα είχε καταλάβει ΞΑΝΑ λάθος, επενέβην πριν προλάβει ο καθηγητής να της απαντήσει ΞΑΝΑ τα ίδια, και της εξήγησα το σύστημα σε 50 δευτερόλεπτα, με απλά λόγια αλλα φανερά εκνευρισμένη, σίγουρα πέταξα και κανένα fuck στο λογύδριο μου. Το κατάλαβε επιτέλους (έχω αποφύγει να την αποκαλέσω βούρλο σε αυτό το post κάπου 20 φορες, ακόμα και τώρα τσαντίστηκα που την θυμήθηκα) και ξεκουμπίστηκε, οποτε έμεινα εγώ και ένας άλλος με τον καθηγητή και τον βοηθό του. Αφού συστήθηκα και πριν προλάβω να πω τίποτα άλλο, γυρνάει ο καθηγητής και μου λέει με ένα μειδίαμα "Δεσποινίς, με τέτοιο μυαλό, είναι απαράδεκτο που δεν είστε επικεφαλής της τάξης και μόλις τώρα έμαθα το όνομα σας". (“Miss, with your mind, it’s unacceptable you’re not the head of your class and I just learned your name” λέξη προς λέξη)

E από τότε, έχω χάσει τον ύπνο μου (και αυτό το “τότε” είναι στην αρχή του προηγουμενου εξαμηνου). Κάθομαι ώρες ολόκληρες και τσεκάρω το πρόγραμμα μου, τα ωράρια μου, τον ελεύθερο χρόνο μου, να βρω που έχω κάνει λάθος και δεν αποδίδω όσο μπορώ. Σταμάτησα να βγαίνω όσο θα ήθελα, να τρώω όσο θα ήθελα, να ασχολούμαι με άλλες δραστηριότητες που με ενθουσίαζαν, να χαλαρώνω και να κάνω μικρές καθημερινές τρελες και αυθορμητισμούς για να ξεσκάσω, και το έχω ρίξει στο διάβασμα, και όχι μονο για το δικό του μάθημα. Στην αρχή προσπάθησα να το δω ως κοπλιμέντο, αλλα δεν μου κολλάει κοπλιμέντο με τη λέξη “unacceptable” μέσα. Μετά είπα να το προσπεράσω και να το ξεχάσω, αλλα κάθε φορα που βρίσκομαι στην αίθουσα του, κάθομαι όσο πιο πίσω γίνεται από ντροπή μήπως και με αναγνωρίσει (έχω κόψει και την καλημέρα στον κακόμοιρο που ήταν μαζί μου όσο περίμενα). Μετά πείσμωσα και λέω “κατάλοιπο από την μητέρα μου θα είναι, που μου λέει συνεχεια ότι είμαι άχρηστη κτλ, και επειδή κάποιος μου είπε ότι έχω περισσότερες δυνατότητες από όσες εφαρμόζω, το συνέδεσα ότι με είπε αποτυχημένη”… αυτό ίσως παίζει ως σενάριο. Επίσης σκέφτομαι μήπως απλά είμαι κακομαθημένη και με ενοχλεί που δεν είμαι επικεφαλής του τμήματος μου –δηλαδή ότι υπάρχουν άλλοι καλύτεροι από εμενα- αλλα δεν ήμουν και ποτε η πρώτη στο σχολειό, ούτε είχα ποτε βλέψεις για να είμαι πρώτη στο τμήμα. Δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα με αυτό, ούτε που με απασχολούσε, μην σας πω ότι μάλλον στενοχωριόμουν λίγο για τους πρώτους, γιατί θεωρούσα ότι έχουν θυσιάσει πολλές από τις απολαύσεις της ηλικίας… είναι και το κακομαθημένη μια θεωρία πάντως.

Τον θυμάμαι να μου το λέει, και το ύφος που είχε, και με πιάνει μια μανία απόδειξης. Και το κακό είναι ότι δεν νομίζω να θέλω να αποδείξω τίποτα σε εμενα, ήμουν αυτάρκης και ικανοποιημένη μέχρι τώρα από την πορεία μου, και τους βαθμούς μου, και όπως έβλεπα να διαμορφώνεται σιγά σιγά η ζωή μου γενικά... Αλλα επειδή απλά και μονο κάποιος έκανε έναν υπαινιγμό ότι δεν αποδίδω όσο μπορώ, με έχει καταβάλει μια υπέρτατη ανάγκη κάλυψης του κενού, που καταλαβαίνω και όσο το γράφω, ότι ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να καλυφθεί κιόλας. Μπορεί και να μην είμαι σε θέση να γίνω το πρώτο όνομα στην τάξη, ε και τι πειράζει; Και ενώ γράφω αυτό το "τι πειράζει" μια φωνούλα μέσα μου λέει "πειράζει πειράζει, αφού στο είπε ο πρύτανης σου, που θεωρείται ειδικός επί του θέματος, ποια είσαι εσύ που θα το σνομπάρεις" και όσο και να προσπαθώ να την αγνοήσω και να συνεχίσω κανονικά, όσες φορες κάθομαι το βραδυ άγρυπνη για να τελειώσω εργασίες ή απλά μέχρι να με πάρει ο ύπνος, έρχεται πάλι η φωνή του τύπου και με αναστατώνει. Πεισμώνω με τον εαυτό μου και με κατσαδιάζω, γιατί σκέφτομαι “να, κάποιος άλλος που με βλέπει αντικειμενικά και δεν επιτρέπει επιείκειες, μου επέδειξε ότι δεν αποδίδω όσο μπορώ, άρα δεν προσπαθώ αρκετά”.

Ok πολλά έγραψα, ποιος έβγαλε νόημα;

Quote:

---

Originally Posted by DissolvedGirl

Μετά πείσμωσα και λέω “κατάλοιπο από την μητέρα μου θα είναι, που μου λέει συνεχεια ότι είμαι άχρηστη κτλ, και επειδή κάποιος μου είπε ότι έχω περισσότερες δυνατότητες από όσες εφαρμόζω, το συνέδεσα ότι με είπε αποτυχημένη”… αυτό ίσως παίζει ως σενάριο.

---

Ε ναι, λιγακι θα παιζει... Βασικα μου κανει μπαμ για φαση οπου "το ξερεις" αλλα δεν το εχεις ακομα συνειδητοποιησει.

Χμμ. Γενικα πως αντιδρας οταν σου κανουν καποιο κοπλιμεντο? Περισσοτερο για τις "δυνατοτητες" που ειπες κι εσυ αλλα αν θελεις πες και για αλλα =Ρ