ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

Καλημέρα knoulp,
παρακολουθώ το θέμα σου και αποφάσισα να σου γράψω τις σκέψεις μου..
Αυτα που περιγράφεις για μένα ξεκίνησαν στην προεφηβεία.Θυμάμαι πως αναρωτιόμουν σε μόνιμη βάση ΤΙ ΕΙΜΑΙ?ΤΙ ΝΙΩΘΩ?ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΩ?μεχρι τα 23 οι σκέψεις αυτες ειχαν πάρει χρώμα μαυρο,δεν με \"εφιαχνε\" τίποτα.Δεν ενιωθα την απόλαυση της ζωής.Εγραφα,εγραφα και κατέληγα πάντα στο ιδιο συμπέρασμα \"μια απο τα ιδια και σήμερα\",ειχα και εγω την αίσθηση της \"κακής\" διαφορετικότητας..
Ηξερα πως αυτο που ζω δεν μου αρεσει.Αποφάσισα να δωσω στο μυαλό μου ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ερεθίσματα.
Διάβαζα οτι η φυση θεραπευει..αλλα ποτε δεν αφησα να μου συμβεί..
Πέρασαν 3 χρονια ακόμα και ενα πρωινό καθως περπατούσα σε μια γέφυρα (Σταθμός Λαρίσης),πήρα την απάντησή μου!Θέλω να δω την αλλη πλευρά,σίγουρα θα υπάρχει,που πάνε όλοι αυτοι ,ποια μέρη εχω αφήσει ανεξερεύνητα,με ποιον τρόπο μπορώ να νιώσω το Διαφορετικό?
Την αλλη μερα πήρα το τρένο και πηγα τυχαία στο Ναύπλιο..Ηταν αλλιώς.Μέσα μου.Μια ελπίδα αναζοωγόνησης με γέμισε εστω για λίγο
και εμαθα να εκτιμώ αυτο το ΛΙΓΟ.Σταμάτησα να γυρευω απαντήσεις,μεχρι τοτε μόνο διάβαζα και εγραφα,εψαχνα να βρώ.ακόμα ψάχνω, αλλά με διαφοροποιημένη την ερώτηση..
Και πάλι καλημέρα!!

Quote:

---

Originally posted by knoulp
Βυθίζομαι στις σκέψεις και προσπαθώ απλά και με την βοήθεια της χημείας (χάπια), να ξεχαστώ. Να ξεχάσω ότι υπάρχουν και με ορίζουν.
Είναι θλιβερό αυτό που λεω. Έχω δημιουργήσει έναν άλλο εαυτό. Καθόλα αρεστό και αρκούντως επιτυχημένο.
Μέσα μου όμως κλαιω. Συναίσθημα κανένα. Αυθορμητισμός ανύπαρκτος. Όνειρα νεκρά.

---

Δεν γινεται να ξεχνας ετσι. Μονο να κοροιδευεις τον εαυτο σου. Οσο προσπαθεις κι εσυ και ολοι μας να ξεχαστουμε με κατι άλλο (πχ. με χαπια, με φαγητο, με τσιγαρο, με αλκοολ) τοσο αυτο που κρυβεται θα διογκωνεται. Ο πονος, ο θυμος, η απογνωση, η στεναχωρια.

Στεναχωριεσαι που δεν βρισκεις το νοημα. Το νοημα δεν το βρισκεις με την λογικη. Ουτε με ολη την γνωση του κοσμου, αν δεν αφησεις την ψυχη σου να μιλησει. Αν δεν αφησεις χωρο στο συναισθημα σου και αν δεν το ακουσεις. Λες πώς κλαις, λες πώς πονας, λες πώς εισαι σε απογνωση. Αυτα ολα ειναι συναισθηματα.Κ αρα κάτι δικο σου λενε.Και άρα εχει νοημα να ασχοληθεις μ αυτα. Κ ειναι πιο δυσκολο να ασχοληθεις με τα δικα σου, παρα με τα του συμπαντος.Οπου δυσκολο, βαλε οδυνηρο.

Αυτα πιστευω εγω...

Quote:

---

Originally posted by knoulp
Πόσο χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους να έχουν αφεθεί στα χέρια του θεού.
Όπως και εάν λέγεται αυτός ο θεός. Πόσο ηρεμία και γαλήνη πρέπει να νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι που δεν ψάχνουν παραπέρα.
Αρκούνται σε αυτά και βάζοντας μπροστά την φράση έτσι μας δημιούργησε ο θεός ασχολούνται με την καθημερινότητά τους. Προσπαθούν να ζήσουν την ζωή τους στο μέγεθος που τους ορίσθηκε και αφήνονται σε αυτή.
Πιο πολύ από όλους ζηλεύω τους καλλιτέχνες που αφήνονται στην τέχνη τους και όπου τους βγάλει. Δημιουργούν χωρίς αναστολές και όρια.
Πόσο πολύ λυπάμαι όταν επιστρέφω στην δική μου ταπεινή πραγματικότητα που τίποτα δεν έχει να προσφέρει ούτε σε εμένα ούτε και σε κανέναν άλλο.
Πόσο μάταιη μου φαίνεται μια ζωή που δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Μια διαρκής τύψη και ενοχή.
Κάποιες στιγμές απολαμβάνω την επικοινωνία με τα παιδιά μου και αφήνω να ζήσω κάποιες στιγμές χαράς. Όμως ξέρω βαθιά μέσα μου πως τα παιδιά δεν μου ανήκουν.
Είναι ξεχωριστές οντότητες που με την σειρά του θα παράγουν τα δικά τους όνειρα και οράματα. Τις δικές τους ανησυχίες και προβληματισμούς και το μόνο που εύχομαι είναι να ξεφύγουν από το καθιερωμένο της συμβατής ζωής και να ζήσουν μια διαφορετική από την δική μου ζωή.
Δεν ξέρω εάν μπορώ να τους το μεταδώσω αλλά προσπαθώ να είμαι λίγο αποστασιοποιημένος προκειμένου να μην τα επηρεάσω και πολύ.
Όσο είναι μικρά μαθαίνουν κάποιους βασικούς κανόνες και ελπίζω μεγαλώνοντας να γίνουν κάτι που εγώ δεν είμαι.
Ένας χοντρός βολεμένος μεσοαστός που παλεύει με την ύπαρξή του και το μόνο πρότυπο που μπορεί να προβάλει είναι αυτό του συνετού και νομοταγούς ρομπότ που παράγει.
Λίγο έξω από το γραφείο μου υπάρχει ένα πολύ απλό graffiti στο οποίο αναγράφεται αυτή η φράση. «ΉΣΟΥΝ ΚΑΛΟ ΡΟΜΠΟΤ ΣΗΜΕΡΑ».
Πόσο πολύ με εκφράζει όλο αυτό.

---

Δεν ξέρω αν είναι γαλήνιοι όσοι έχουν αφεθεί στα χέρια του θεού, ωστόσο όσοι μπορούν να το κάνουν και το πιστεύουν και νιώθουν καλά με αυτό, καλά κάνουν.
Δεν ταιριάζουν όλα τα πιστεύω σε όλους.

Κι εγώ από μικρή είχα τέτοιες ανησυχίες, γιατί υπάρχω, ποιο είναι το νόημα που το έβρισκα ανύπαρκτο...

Και υπήρχαν περίοδοι που το ξεχνούσα, είτε με το να πιέζω τον εαυτό μου με το να μη το σκεφτεί είτε γιατί συνέβαινε κάτι στη ζωή μου που το ζούσα έντονα, οπότε το ερώτημα αυτό σταματούσε για λίγο να με βασανίζει.
Όμως, όσο δε δίνει κανείς σε αυτό το ερώτημα μια απάντηση που να εκφράζει μόνο τον ίδιο και ίσως κανέναν άλλο, ακόμα και μια απάντηση τύπου δεν ξέρω και δε με νοιάζει, απολαμβάνω τη ζωή που ακόμα κι αν δεν είναι περιτυλιγμένη με κορδέλα, είναι δώρο (την οποία έχω δώσει κι εγώ και μου αρέσει), τόσο αυτό επιστρέφει βασανιστικό...

Αυτή η μαυρίλα, η ματαιότητα κνουλπ που νιώθεις μπορεί να οδηγήσει σε κάτι πραγματικά όμορφο... Στο να βρεις πως τελικά νιώθεις καλά, τι πρέπει να κάνεις για αυτό. Αν δεν βασανιζόσουν με αυτό, θα ζούσες ίσως όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, σαν ρομπότ, όπως χαρακτηριστικά έγραψες. Και δε θα έκανες τίποτα για να το αλλάξεις αυτό. Μπορεί και τώρα προς το παρόν να μην κάνεις κάτι ή να μην ξέρεις τι να κάνεις για να το αλλάξεις, αλλά η συνειδητοποίηση της καταστάσης και η θλίψη είναι το πρώτο και βασικό βήμα.

Τι είναι αυτό που διαχωρίζει το ρομπότ ή το σκουλήκι που ανέφερες από τον άνθρωπο που ζει τη ζωή του;
Τα συναισθήματα...οι αισθήσεις...οι σκέψεις...η πρωτοβουλία...η δράση...

Εξέφρασε αυτά που νιώθεις, ακόμα κι εδώ, στους γύρω σου, μέσα από την τέχνη που δε χρειάζεται για να την υπηρετήσεις όπως λες καμία εξωτερική αναγνώριση.

Νιώσε με όλες τις αισθήσεις σου τον κόσμο που σε περιβάλλει. Κλέισε την ομπρέλα σου όταν βρέχει ή χιονίζει... Ξέρεις τι όμορφα ανακουφιστικό, ζωντανό και τρελό είναι; :)

Επικοινώνησε με τους γύρω σου. Εϊναι πολύ όμορφο που επικοινωνείς με τα παιδιά σου... ΕΚτός όμως από πατέρας είσαι και άνθρωπος...Και όλες σου οι πλευρές ΄χρειάζονται τη δική σου φροντίδα.

Quote:

---

Originally posted by knoulp


Ξέρω ότι πολλοί θα διαβάσουν τα πιο πάνω και θα γελάνε, στην καλύτερη περίπτωση, μαζί μου. όμως έτσι έχω μάθει να υπάρχω.

Χαμένος στην μετάφραση θα έλεγα με μία μόνο φράση.

---

Μην σε νοιάζει... οι άνθρωποι χλευάζουν ή γενικώς υποβιβάζουν αυτό που δεν κατανοούν ή που δεν αποδέχονται ή που φθονούν.