Printable View
Παιδιά,
θα θελα να συμμετέχω σε αυτό το topic αλλά επειδή έχει 11 σελίδες (!) μου είναι αδύνατο να ακολουθήσω...
Ηθελα να ανοίξω θέμα με τις νευρώσεις αλλά είδα ότι ήδη υπάρχει κάτι...
Επειδή πάσχω πιστεύω από νευρώσεις, θα ήθελα σας παρακαλώ κάποιος να με βάλει στο πνεύμα του topic και να μου ξεκαθαρίσετε τους διάφορους όρους, ψυχαναγκασμός κτλ.
Επίσης θα μπορούσατε να μου συστήσετε κάποιο καλό βιβλίο πάνω στις νευρώσεις εάν γνωρίζετε;
Ευχαριστώ.
Κέλλυ
Να δωσω ενα link σχετικα με σχιζοφρενεια και ocd.
http://www.schizophrenia.com/sznews/archives/002116.html
νομιζω οτι εγω μαλλον την γλυτωσα απο αυτο γιατι δεν την καταλαβαινω καλα αυτην την διαταραχη....ευτυχως.
Those who have OCD are not more likely to develop schizophrenia, but those with schizophrenia are more likely to develop OCD
ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ ΝΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ.ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΚΛΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΚΛΑΨΟΥΜΕ. ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΓΧΩΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΧΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ. ΑΝ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ. ΟΠΟΤΕ ΡΑΨΩΔΕ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ.
Quote:
ΟΠΟΤΕ ΡΑΨΩΔΕ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ.
Χμ δεν συμφωνω και πολυ...επειδη εχει ζεστη σημερα θελω να βγω με το σωβρακο και να κοψω μια βολτα...χωρις να δωσω δεκαρα τι θα πουν οι αλλοι....λαθος σκεπτικο γιατι δεν μπορουμε να ζησουμε μονοι μας και πρεπει να υποστουμε τις συνεπειες των πραξεων μας.
Φυσικα εχεις και το δικιο σου δεν ζουμε για τους αλλους αλλα οι αλλοι ειναι μια σημαντικη παραμετρο...γιατι δεν ζουμε και μονοι μας...ο καθενας κανει τις επιλογες του.
ΟΤΑΝ ΕΓΡΑΦΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΕΞΩ ΜΕ ΤΑ ΕΣΩΡΟΥΧΑ...ΑΝΑΦΕΡΟΜΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΩΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ...ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ. ΕΠΙΣΗΣ ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΕΧΕΙ ΝΟΜΟΥΣ... ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΝΟΜΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΝΑ ΓΕΛΑΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ. ΚΑΝΕΙΣ ΝΟΜΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΝΑ ΚΛΑΙΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ...ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΝΤΥΘΟΥΜΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΟΥΜΕ...ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΟΙΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ....ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΠΟΥ ΟΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΜΑΣ ΒΕΒΑΙΑ.
Οχι δεν μπορεις να σκεφτεσαι ετσι...γιατι αν το φερσιμο σου προσβαλει τους αλλους πχ γελωντας ειρωνικα που ειναι μες τις ελευθεριες σου...πρεπει να εισαι διαθετειμενος να υποστεις τις συνεπειες...πχ ο αλλος να μη σου ξαναμιλησει.
Τα πλαισια μεσα στην κοινωνια ειναι πολυ πιο στενα απο οτι νομιζουμε....και φυσικα οπως προανεφερα δεν ζουμε για τους αλλους εχεις δικιο σε αυτο αλλα οι αλλοι ειναι μια τεραστια παραμετρος που πρεπει να λαμβανουμε υποψιν.
ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΛΟΓΩ ΜΙΛΗΣΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΔΩΣΑ ΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ...
Βασικα δεν ξερω και σε ποιο μυνημα αναφερεσαι κανε καμμια παραθεση (εννοω το πρωτο σχολιο σου):)
Δεν διαφωνουμε ουσιαστικα...απλως στο τετριμενο... μετρον αριστον.
Σωστός Νίκο.....Κι εγώ θέλω να φιλήσω τον όποιο περαστικό βρω γιατί μου βγήκε μια λίμπιντο αλλά δεν σημαίνει ότι δεν θα υποστώ τις συνέπειες...Quote:
Originally posted by keep_walking
Quote:
ΟΠΟΤΕ ΡΑΨΩΔΕ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ.
Χμ δεν συμφωνω και πολυ...επειδη εχει ζεστη σημερα θελω να βγω με το σωβρακο και να κοψω μια βολτα...χωρις να δωσω δεκαρα τι θα πουν οι αλλοι....λαθος σκεπτικο γιατι δεν μπορουμε να ζησουμε μονοι μας και πρεπει να υποστουμε τις συνεπειες των πραξεων μας.
Φυσικα εχεις και το δικιο σου δεν ζουμε για τους αλλους αλλα οι αλλοι ειναι μια σημαντικη παραμετρο...γιατι δεν ζουμε και μονοι μας...ο καθενας κανει τις επιλογες του.
Το ξερεις οτι καπου διαβαζα οτι τα ψυχοφαρμακα μπορουν να φερουν αυτο το γελιο...χαμογελο χωρις λογο κατανοητο για τους αλλους?
Συνηθως οταν χαμογεαλω και δεν καταλαβαινουν οι αλλοι γιατι με ρωτανε γιατι χαμογελας...και τους εξηγω φυσικα επακριβως την σκεψη μου που ειναι παντα λογικοτατη...τους λεω τι μου περασε απο το μυαλο και τους καθυσηχαζω.
ΘΑ νομιζουν οτι ειμαι ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος στον πλανητη:p
Παρόμοια εμπειρία δεν έχω αλλά προσπαθώ να καταλάβω πως νίωθετε. Σίγουρα είναι πολύ ενοχλητικό να σε κόβουν σκέψεις... Πάντως και εγώ νίωθω διαρκώς οτι με θάβουν και ενώ παλαιότερα ήμουν πολύ κοινωνική τώρα φοβάμαι πολύ να δημιουργήσω νέες σχέσεις με το φόβο οτι θα απογοητευθώ ξανά. Τους έχω βαρεθεί όλους, που σε μειώνουν, που δεν ξέρουν να φέρονται, που δεν τους νοίαζει τπτ και κανένας και το αν η συμπεριφορά τους θα πληγώσει κάποιον. Σαν αναίσθητοι φέρονται όλοι και μόνο να περνάνε καλά τους απασχολεί. Μόνο ο εαυτό τους. Βαρέθηκα!!!!!!!!!!!!! Φυσικά μπορεί να φταίω και εγώ που έτρεχα για όλους μην πάθει κανείς τπτ. Τέρμα πια. Κουράστηκα!!!!!! Και όχι τπτ άλλο αλλά έχω γίνει αυτό που απαιχθάνομαι\" να μου φταίνε όλοι και όλα.\" Εγώ πάλι τι έχω? Καταθλιψάρα??
Ένα πάρα πολύ ωραίο αφιέρωμα για την ΙΨΔ έχει το περιοδικό STRANGE του Σεπτεμβρίου το οποίο και παραθέτω πιο σμικρυμένο.....
Για τα τυπικά ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ \"STRANGE\" τεύχος: Σεπτεμβρίου
ΘΕΜΑ:\"ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ\"
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ:\"Αγγελική Ράδου\"
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΟΣ
Πάντα πίστευα πως το ανθρώπινο μυαλό είναι ικανό να γεννήσει τον άφατο πόνο,τη μεγαλύτερη φρίκη.Στις γραμμές του αγαπημένου μου Edgar Allan Poe συνάντησα για πρώτη φορά ανθρώπους να βασανίζονται από κάτι τέτοιο.Αλλά,όταν ανακάλυψα την Ιδεοψυχαναγκαστική Νεύρωση,διαπίστωσα πως ακόμα και η νοσηρή φαντασία μιας μεγαλοφυΐας δεν μπορεί να συναγωνιστεί τις αγωνίες που κρύβονται στους αιμάτινους λαβυρίνθους του εγκεφάλου.
Η OCD θεωρούταν πριν από είκοσι χρόνια σπάνια και ανίατη.Οι ιδεοψυχαναγκαστικοί,φοβού� �ενοι ότι θα χαρακτηριστούν τρελοί,κρατούσαν κρυφή την ασθένειά τους από φίλους,συγγενείς και κυρίως από τους γιατρούς.Αυτό γιατί,ψυχίατροι,ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί δυσκολεύονταν να αναγνωρίσουν τις έμμονες ιδέες.Σε σοβαρές περιπτώσεις μιλούσαν για παραισθήσεις.Έδιναν αντιψυχωτικά φάρμακα και έκαναν στους ασθενείς ηλεκτροσόκ.Έτσι,ακόμα και αυτοί που τολμούσαν να ζητήσουν επαγγελματική βοήθεια,εξαφανίζονταν σύντομα από την θεραπεία.Τα πράγματα σήμερα είναι πολύ διαφορετικά,τουλάχιστον για τους ειδικούς και τους ασθενείς που έχουν ενημερωθεί για τις ανακαλύψεις σχετικά με την προέλευση και τη θεραπεία της OCD.Οι τελευταίοι δεν έρχονται πια αντιμέτωποι με φροϋδικές θεωρίες που κάποτε την απέδιδαν σε εσωτερικές συγκρούσεις και καταπιεσμένες σεξουαλικές επιθυμίες.Μαθαίνουν ότι πρόκειται για βιολογική δυσλειτουργία που μπορεί να μην εξαλείφεται,αλλά τουλάχιστον αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά.
OCD: Η νόσος της αμφιβολίας
...Η νόσος της αμφιβολίας, όπως συνηθίζεται να λέγεται η OCD,γεννάει στους ασθενείς ερωτήματα και φόβους που ουδέποτε είχαν φανταστεί ότι θα τους απασχολούσαν.Έτσι,ένας άντρας που ως τα τριάντα του έχει μια ετεροφυλόφιλη σεξουαλική ζωή,αρχίζει ξαφνικά να αμφιβάλλει για τη σεξουαλική του ταυτότητα ή μια γυναίκα που έχει εμμονή με την καθαριότητα,αρχίζει να φοβάται ότι μπορεί να κολλήσει AIDS από το πόμολο μιας πόρτας.Γενικά,οι ιδεοληψίες είναι ακούσιες,αυτόκλητες,επίμον ες και επαναλαμβανόμενες πεποιθήσεις,παραστάσεις και παρορμήσεις που περιλαμβάνουν θέματα μόλυνσης,θανάτου,σεξ,επιθε� �ικότητας,ελέγχου και θρησκείας.Στην αρχή βιώνονται σαν εισβολή χωρίς νόημα και σιγά-σιγά ανεξάρτητα από εξωτερικές συνθήκες επιβάλλονται στη σκέψη του ασθενή παρόλο που τις θεωρεί γελοίες,απαράδεκτες και ασύμφωνες με τη λογική.Οι ιδεοληπτικές ιδέες κάνουν τον ιδεοψυχαναγκαστικό να συλλογίζεται πολλές φορές κάτι που έχει ήδη σκεφτεί,να διηγείται συνεχώς όσα έκανε,να διερωτάται κατ\'επανάληψη τι θα φάει ή ποια ρούχα θα φορέσει.Οι καταναγκασμοί που ακολουθούν τις ιδεοληψίες και έχουν σκοπό την μείωση του άγχους που αυτές φέρνουν στον ασθενή,τον τυραννούν επί ώρες με αποτέλεσμα να αδρανοποιείται,να απομονώνεται κοινωνικο-επαγγελματικά ή ακόμα και να τραυματίζεται σωματικά.Για παράδειγμα,κάποιος που υποφέρει από εμμονές μόλυνσης πλένεται συχνά κάθε μέρα,μερικές φορές ώρες ολόκληρες,φτάνοντας σε σημείο να εμφανίζεται με ερεθισμένα χέρια ή διάφορα άλλα μέρη του σώματος.Φοράει γάντια ενώ η θερμοκρασία είναι υψηλή,προσέχει τι θα αγγίξει και πλένει τα τρόφιμα με σαπούνι και νερό ή οινόπνευμα!Αν οι οικείοι του ασθενή παρεμποδίσουν την καταναγκαστική του συμπεριφορά,αυτός μπορεί να καταλήξει σε κρίση πανικού.Η αφόρητη κατάσταση που βιώνουν οι ασθενείς,η απαισιοδοξία για την εξέλιξη της διαταραχής,η καταπίεση και η θλίψη που νιώθουν δημιουργούν το ενδεχόμενο της αυτοκτονίας που υπολογίζεται στο 1% περίπου.
Χαρακτηριστική της απόγνωσης που νιώθουν οι ασθενείς είναι η μαρτυρία ενός ασθενή που μπορείτε να βρείτε στο site www.brainphysics.com :\"Ήμουν παράξενο παιδί.Από την ηλικία των έξι ετών είχα έμμονες ιδέες που με τρομοκρατούσαν.Φανταζόμου� � πως πέθαινα από διάφορες ασθένειες.Ένιωθα σίγουρος γι\'αυτό και συχνά έκλαιγα μόνος μου στο δωμάτιό μου.Οι εμμονές μου άλλαζαν θέμα ανάλογα με τις ανησυχίες και τις επιρροές μου.Όταν είδα για πρώτη φορά την ταινία Εξορκιστής,άρχισα να φοβάμαι,γιατί νόμιζα πως είχα σχέση με τον Αντίχριστο:Είχα ανακαλύψει στο μικρό δάχτυλο του δεξιού χεριού μου ένα μικρό σχηματισμό κάτω από το δέρμα μου που έμοιαζε με \"χ\".Αυτή ήταν για εμένα η πιστοποίηση των παράλογων φόβων μου.Το παιδικό μου μυαλό είχε πλάσει ένα καταστροφικό σενάριο,που ποτέ όμως δεν ζωντάνεψε στην πραγματικότητα.
Όταν ξεπέρασα και αυτή την ιδέα άρχισα να κάνω παράξενα πράγματα.Δεν γινόταν να βγω απ\'το σπίτι αν δεν άγγιζα ή δεν έφτιαχνα με έναν ορισμένο τρόπο όλα τα παπούτσια της οικογένειας,τα πόμολα από κάθε πόρτα,τις κουρτίνες και ό,τι άλλο έβρισκα.Όταν έβγαινα στον δρόμο,μέτραγα τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο και περπατούσα με ένα συγκεκριμένο τρόπο.Οι γονείς μου είχαν παρατηρήσει όλες αυτές τις τελετουργίες τακτοποίησης και με άφηναν να τις πραγματοποιώ,χαμογελώντας αμήχανα.Δεν ήξεραν γιατί το κάνω.Ούτε εγώ ήξερα.Απλώς έπρεπε να το κάνω.Σήμερα έχω τη συνήθεια να μετράω.Μετράω τις λέξεις στις φωτεινές επιγραφές,στις πινακίδες,ακόμα και στους υπότιτλους των ταινιών.Παράξενο;Για μένα είναι τόσο αυτόματο όσο η αναπνοή.
Η εναλλαγή εμμονών,ωστόσο,δεν μου δημιούργησε κανένα πρόβλημα μέχρι την ηλικία των 15 ετών.Ένα βράδυ όμως,καθώς ταξίδευα μαζί με την μητέρα μου,πρόσεξα πως ένας άντρας από το διπλανό κάθισμα με κοιτούσε επίμονα.Εκείνη την περίοδο ξεκίνησε η πιο οδυνηρή περίοδος που είχα ζήσει ως τότε.Μια τρομακτική διαπίστωση άρχισε να απασχολεί το μυαλό μου:Ήμουν ομοφυλόφιλος.Δεν είχα ποτέ τέτοια αισθήματα για άντρες και θυμάμαι πως από παιδί ερωτευόμουν κορίτσια.Το μυαλό μου όμως έλεγε άλλα.Υπέφερα περισσότερο από έναν χρόνο.Δεν μπορούσα να φάω και να κοιμηθώ.Απεύφευγα τους φίλους μου.
Παρ\'όλα αυτά κατάφερα να το ξεπεράσω.Έφτασα σε σημείο να γελάω με όσα είχα σκεφτεί για τον εαυτό μου.Δημιούργησα υγιείς ετεροφυλόφιλες σχέσεις και έζησα ευτυχισμένος αρκετά χρόνια.Ώσπου αυτό που κάποτε είχα φοβηθεί,εγκαταστάθηκε και πάλι στο μυαλό μου.Δεν μπορώ να ξεφύγω από τα ερωτήματα που προκαλεί αυτή η έμμονη ιδέα.Είναι σαν μια μάχη ανάμεσα στο μυαλό και στον εαυτό μου.Μια ατέρμονη αναζήτηση που γίνεται με κραυγές.Ο πόνος είναι πολύ μεγάλος.Όταν γίνεται αφόρητος, κόβω το δέρμα μου με ξυράφι.Έτσι,σταματάω να υποφέρω ψυχικά και πνευματικά.Υποφέρω μόνο σωματικά.Ο ψυχίατρος μού είπε πως είμαι ιδεοψυχαναγκαστικός.Αμφιβ� �λλω όμως και γι\'αυτό.Θέλω μια φυσιολογική ζωή.Λίγη γαλήνη.Δεν μπορώ να ζήσω άλλο με αυτές τις φρικτές σκέψεις.Σκέφτομαι κάθε μέρα την αυτοκτονία.ΠΑΡΑΚΑΛΩ,ΠΑΡΑΚΑ ΛΩ,ΠΑΡΑΚΑΛΩ,ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ.\"
Η ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ
...Δεν ήθελε να αυτοκτονήσει, αλλά αισθανόταν την ακατανίκητη παρόρμηση να το κάνει.(Σημ:Αφορά τον Γουίνστον Τσόρτσιλ).Αυτό ισχύει με όλους τους ιδεψυχαναγκαστικούς.Δεν θέλουν να πραγματοποιήσουν την εμμονή τους και,ενώ φοβούνται ότι οι ανήθικες και εγκληματικές τους σκέψεις θα γίνουν πράξεις,αυτό τελικά δεν συμβαίνει.Τον ίδιο πόνο ένιωθε και ο Μαρτίνος Λούθηρος που κατακλυζόταν από εικόνες λαγνείας και βλασφημίας.Εξαιτίας αυτών πίστευε πως δεν είχε εξομολογηθεί επαρκώς.Η εξομολόγηση του διαρκούσε ώρες,αφού συχνά το μυαλό του εξέταζε όλες τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας,για πιθανές αμαρτίες.Όταν τελείωνε,ζητούσε ειδικές συναντήσεις για να διορθώσει προηγούμενες ομολογίες του,μπερδεύοντας τους πνευματικούς του που τον απειλούσαν με τιμωρία.Οι δυο παραπάνω περιπτώσεις μελετήθηκαν και οδήγησαν μαζί με άλλες σε ένα σημαντικό συμπέρασμα.Οι άνθρωποι που πάσχουν από OCD,μοιράζονται ορισμένα χαρακτηριστικά.Μερικά από αυτά είναι η κατάθλιψη,η εσωστρέφεια,η μεγάλη ανάγκη επιβεβαίωσης από τους άλλους και οι ενοχές.Οι εμμονές τρέφονται από τις ενοχές,οδηγώντας τους ασθενείς σε μια φρενήρη κατάσταση κατά την οποία μπορούν ακόμα και να ομολογήσουν εγκλήματα που δεν έχουν κάνει.Κάθε γελοία σκέψη ή ανήθικη παρόρμηση που το άτομο θα απέρριπτε αυτόματα,μεγενθύνεται στο μυαλό του ιδεοψυχαναγκαστικού και αποκτά μεγάλη συναισθηματική αξία.Ο ασθενής νιώθει ότι μπορεί να προκαλέσει κακό στον εαυτό του και στους άλλους,γεγονός που θα αποφευχθεί μόνο αν λύσει το ζήτημα στο μυαλό του.Δυστυχώς,αυτή η τακτική έχει τα αντίθετα αποτελέσματα,Οι ιδεοληπτικές αμφιβολίες υπερεκτιμούνται και οι σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς αρχή και τέλος οδηγώντας τον ασθενή στην απελπισία.
Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ OCD
Όπως ανέφερα στην αρχή του άρθρου,οι θεωρίες για την Ιδεοψυχαναγκαστική Νεύρωση έχουν αλλάξει ριζικά τα τελευταία χρόνια.Εκτεταμένες μελέτες σε διάφορα πεδία της επιστήμης με σημαντικότερες αυτές στη ραδιολογία,στη φαρμακολογία,στη νευροχημεία,στη νευρολογία και στη γενετική αποδεικνύουν ότι η OCD έχει βιολογική προέλευση.Η σπουδαιότερη απόδειξη προέρχεται από μεθόδους όπως η τομογραφία με εκπομπή ποζιτρονίων,κατά την οποία οι επιστήμονες μπορούν να παρατηρήσουν ποιο μέρος του εγκεφάλου ενεργοποιείται κατά τις διάφορες καθημερινές του λειτουργίες.Με μεθόδους όπως αυτή,οι αντιλήψεις,τα αισθήματα και ο τρόπος που σκέφτεται κάποιος,εμφανίζονται στην οθόνη όπως εμφανίζονται οι καταιγίδες στις εικόνες από δορυφόρο που βλέπουμε στα δελτία καιρού.
Ιδιαίτερα από το 1987 και μετά πολλές μελέτες ασχολήθηκαν με τη βιοχημεία του εγκεφάλου των ιδεοψυχαναγκαστικών.Έτσι,α νακάλυψαν πως ο μεταβολισμός στα βασικά γάγγλια του εγκεφάλου και στους μετωπιαίους λοβούς είναι ιδιαίτερα αυξημένος ακόμα και σε ασθενείς που βρίσκονται σε ηρεμία.Το αξιοσημείωτο είναι ότι η ανωμαλία αυτή τίθεται υπό έλεγχο και κάποιες φορές εξαφανίζεται όταν η OCD θεραπεύεται αποτελεσματικά είτε από φάρμακα είτε με βαθμιαία έκθεση και αποτρεπτική τεχνική.Η OCD φαίνεται πως είναι μέχρι σήμερα η μοναδική διαταραχή που δημιουργείται από ταυτόχρονη ανωμαλία σε δύο περιοχές του εγκεφάλου.
Οι έρευνες στον τομέα της φαρμακολογίας ενοχοποιούν και τον νευροδιαβιβαστή που ονομάζεται σεροτονίνη.Στις περιπτώσεις που χρησιμοποιήθηκαν φάρμακα με ισχυρή δράση στο σεροτονινεργικό σύστημα οι ασθενείς ανταποκρίνονταν θετικά με αποτέλσμα 84%,ενώ το ποσοστό ανταπόκρισης στο φαινόμενο placebo ήταν μόνο 14%.Το τελευταίο ποσοστό αποδεικνύει από μόνο του πως η OCD είναι βιολογική διαταραχή του εγκεφάλου,καθώς οι περισσότερες ψυχιατρικές ασθένειες αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά με placebo σε ποσοστό 20-30%.
OCD ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
....Σήμερα είναι γενικά αποδεκτό πως η ψυχανάλυση όχι μόνο δεν ωφελεί,αλλά βλάπτει ανεπανόρθωτα όσους πάσχουν από Ιδεοψυχαναγκαστική Νεύρωση.Συγκρίνοντάς τη με τη θεραπεία της συμεριφοράς,διαπιστώνει κανείς σημαντικές διαφορές σε κρίσιμα σημεία.Κατ\'αρχήν,η ψυχανάλυση δίνει έμφαση στην ενδοσκόπηση,ενώ η θεραπεία της συμπεριφοράς στη δράση.Η τελευταία υποστηρίζει πως μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά μας,ενώ η πρώτη ξεκαθαρίζει πως έχουμε ελάχιστο ή καθόλου έλεγχο πάνω σε αυτή.Τέλος, η θεραπεία της συμπεριφοράς αντιμετωπίζει τις εμμονές ως τυχαίες σκέψεις χωρίς ιδιαίτερη σημασία,ενώ η ψυχανάλυση ως ενδείξεις που αποκαλύπτουν σοβαρά προσωπικά προβλήματα.
Εδώ θα πρέπει να πούμε πως πολλοί ειδικοί αγνοούν τις σημαντικές αυτές ανακαλύψεις που αφορούν την OCD,ενώ είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί ψυχίατρος που ειδικεύεται στον τομέα αυτόν,κυρίως στη χώρα μας.Επιπλέον,το ανυποψίαστο αλλά ενημερωμένο-για λάθος πράγματα-πλήθος αγνοεί την ύπαρξη αυτής της συνηθισμένης ασθένειας (υποφέρει το 1.9-3.3% του πληθυσμού!),άγνοια που χαρακτηρίζει και τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες και φυσικά τη δημόσια ασφάλιση,δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα σε ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων που αναγκάζονται να υποφέρουν σιωπηρά.Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα..
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ
Και ο Howard Hughes,χαρακτηριζόμενος από τις αμερικάνικες εφημερίδες ως εκκεντρική μεγαλοφυΐα, ήταν ένας ψυχαναγκαστικός,διαπίστωσ� � που ήρθε το 1976 μετά το θάνατό του.
η αλη8εια ειναι οτι και εγω κανω φανταστικες συζητησεις μονη μου και ιδιαιτερα οταν ειμαι μονη σε δημοσιυς χωρους και ακουω μουσικη με το mp3 μου.κατα καποιο τροπο περναει η ωρα μου ; ) ειναι σαν να βρισκεται το σωμα μου εκει και ενω το μυαλο και η ψυχη ειναι αλλου..καποιες φορες αυτο με ανησυχει χωρις βεβαια εγω οπως ειπες να ακους αλλους η να βλεπω αλλους που δεν υπαρχουν εκει, απλα φανταζομαι οτι εγω ειμαι εκει που 8ελω με αυτους που θελω...και ενω καποιες φορες με ανησυχει αλλες φορες σκεφτομαι οτι με το μυαλο μου μπορω να παω οπου θελω...η μηπως ολοι αυτοι που βλεπεις στο δρομο δεν ταξιδευουν γενικως.....τη φαντασια δεν μπορεις να την ελεγξεις και δεν ειναι κ τοσο ασχημα..κανεις τζαμπα ταξιδια....... ; )))
Η φαντασία είναι τόσο καλή όσο δεν την μπλέκεις με την πραγματικότητα και αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται περί φαντασίας!!!!
Αγαπητοί φίλοι, συνάδελφοι, συνοδοιπόροι σ΄αυτό το δύσκολο μονοπάτι της OCD γειά σας. Ανήκω σ΄αυτή την κατηγορία ανθρώπων που δύσκολα καταλαβαίνουν οι άλλοι τη συμπεριφορά τους, παρά μόνο όσοι πάσχουν από αυτή την ηλίθια νεύρωση. Οι προσπάθειες για ίαση πολλές. Στην αρχή φάρμακα (ladose, seroxat),και μετά γνωσιακή συμπεριφοριστική. Τα φάρμακα τα σταμάτησα, γιατί ενώ προσπαθούσα να τεκνοποιήσω, με τα κολοφάρμακα δεν είχα καθόλου σεξουαλική ζωή. Η γνωσιακή μου την έδινε στα νεύρα. Κλίμακες, μετρήσεις, και μου ζητούσαν να κάνω ηλίθια πράγματα για να ξεπεράσω τις φοβίες. Θα μου πείτε αφού αντιδράς σε όλα πως θέλεις να γίνεις καλά; Δεν ξέρω, έχω πεισμώσει φοβερά, θα κάνω τα πάντα. Γιόγκα, ρέικι, σιάτσου, αρωματοθεραπεία, φενκ-σουι, κρανιοθεραπεία, πιλάτες, ρεφλεξολογία, διαλογισμό, κολοτούμπες κτλπ. Για την ώρα όμως λέω να ξεκινήσω από ομοιοπαθητική. Αν και οι γιατροί της σχολής αυτής υποστηρίζουν ότι δεν έχει σημασία η ειδικότητα, αλλά η καλή γνώση της ομοιοπαθητικής, θέλω να βρω ψυχίατρο ομοιοπαθητικό. Θέλω να καταλαβαίνει τη γλώσσα της νεύρωσης και των συμπτωμάτων που ενδεχομένως δεν καταλαβαίνει ένας οδοντίατρος. Εδώ όμως ζορίζουν τα πράγματα. Οι ομοιοπαθητικόι απλά γράφουν στην ταμπέλα τους ομοιοπαθητικοί. Η ειδικότητά τους πετάχτηκε στα σκουπίδια. Μπορείτε να με βοηθήσετε συνάνθρωποι; Έχει κανείς παρόμοια εμπειρία; Αν ναι, μπορείτα να συστήσετε κάποιον; (αν δεν είναι εύκολο από εδώ στείλτε μήνυμα). Ευχαριστώ