Λοιπόν, ειλικρινά δεν ξέρω αν μπορεί να ειπωθεί κάτι και να πιάσει τόπο...
Όταν ήμουν κι εγώ χάλια, ήμουν και τρομερά \"ξεροκέφαλη\" οπότε αν κάποιος προσπαθούσε να μου πει μια καλή κουβέντα... από το ένα αυτί έμπαινε κι από το άλλο... έξοδος...
Δε θα ντραπώ να πω ότι έβλεπα και με περιφρόνηση όλα εκείνα τα μικρά ανθρωπάκια, με τις συνηθισμένες ζωές και τους προβληματισμούς του... Βόλου.
Δε μιλούσα σε κανέναν για ό,τι με προβλημάτιζε, γιατί απλά δε θεωρούσα κανέναν ικανό να με καταλάβει έστω και στο ελάχιστο. Προσποιούμουν ότι ήμουν \"μια χαρά\" και ένιωθα όλο και μεγαλύτερη απελπισία.
Δεν ήμουν καλά και μια μέρα κάτι συνέβει... Δεν είχα να αναπολώ μια \"χαμένη ευτυχία\". Κάθε πέρσι και καλύτερα ήμουν μέχρι που δεν άντεχα πια καν την προοπτική ακόμα μιας ημέρας.
Σήμερα είμαι καλά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι βλέπω έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. Αυτό που βλέπω είναι ότι ακόμα και σ\'αυτόν τον κόσμο, που είναι έτσι όπως είναι, μπορώ να κάνω πράγματα , μικρά και μεγάλα, που με ευχαριστούν.
Μόνο αυτό μπορώ να πω με σιγουριά ότι ισχύει για όλους.