Συμφωνω με την κατερινα,\εγω ειχα νοσηλευτει και με βλεπαν τελειως παθητικα και ελαχιστα εδ μου προσφεραν κατι παραπανω...τωρα αν φτασω στο αμην ισως το ξανακανω αλλα μονο αν δω οτι κινδυνευω σοβαρα.
Printable View
Συμφωνω με την κατερινα,\εγω ειχα νοσηλευτει και με βλεπαν τελειως παθητικα και ελαχιστα εδ μου προσφεραν κατι παραπανω...τωρα αν φτασω στο αμην ισως το ξανακανω αλλα μονο αν δω οτι κινδυνευω σοβαρα.
συμφωνω μαζι σου κατερινα.. θεωρω γενικα οτι οταν το ατομο εχει επιγνωση της καταστασης του και της πραγματικοτητας,ακομα και αν αυτη ειναι αλλοιωμενη λογω καταθλιψης, αγχους κλπ πρεπει να το παλευει μονος του. και οταν λεω μονος του εννοω θεραπεια εκτος ιδρυματος με οποιον τροπο (φαρμακα, συνεδρειες κλπ).. κατι αλλο παραδοξο επισης.. οποιος θελει πραγματικα να αυτοκτονησει πιστευω δεν ζηταει απο κανεναν βοηθεια.. μπορει να κανω και λαθος δεν ξερω.. οταν ζητας βοηθεια απλα φοβασαι.. φοβαμαι μηπως αυτοκτονησω - φοβαμαι μηπως πεθανω - δεν θελω να πεθανω - θελω να ζησω.. αυτο απο μονο του λεει πολλα.. και δεν μιλαω εκ του ασφαλους.. μεσα στην ολη φαση που περναω αυτο το καιρο εχω καποιες ιδεες εκμηδενισμου των παντων.. της χαρας, της ευτυχιας, του να εχεις φιλοδοξιες.. σαν να μου φαινονται ολα ανουσια και αγευστα... και εκει πανω σκεφτομαι "λες να θελω να αυτοκτονησω??λες αυτο να σημαινει οτι εχασα το παραμικρο ενδιαφερον μου για τη ζωη?? " και εκει πανω φοβαμαι και θελω καποιον να με σωσει.. ομως πιστευω πως η χαρα και τα γιατρικα της ψυχης που βρισκονται εκει εξω δεν βρισκονται σε κανενα ψυχιατρειο.. οκ δε λεω, να παρεις καποια αντικαταθλιπτικα αν σε βοηθανε.. αλλα ακομα και σε κατασταση τρελης θλιψης,αγχους και πανικου και δεν ξερω εγω τι αλλου αυτα που μπορεις να εισπραξεις απο ανθρωπους που αγαπας και σε χρειαζονται δεν συγκρινονται με τιποτα.. το ξερω θα μου πειτε δεν ειναι τοσο απλο και θα εχετε δικιο.. πριν λιγο καιρο που παθαινα εντονη αποπραγματοποιηση συνεχεια ελεγα οτι ηθελα να μπορουσα να παω σε ενα νοσοκομειο και να με κανουν καλα οπως με κανουν καλα με μια εγχειρηση για παραδειγμα.. ομως το ξεπερασα σε μεγαλο βαθμο, το συμπτωμα ελαττωθηκε λιγο μετα απο μια πολυ βαθια συζητηση με τον ψυχολγο μου.. μου ερχοταν και δεν την φοβομουν, τα εβλεπα ολα παραξενα και δεν το φοβομουν.. και αυτο με οδηγησε στο να αρχισω σιγα σιγα να το ελαττωνω..φυσικα επειδη ειμαι πολυ επιρρεπης στα συμπτωματα, θεα ξαναερθει, το ξερω αλλα τουλαχιστον ειδα πως μπορει να φυγει για λιγο.. πιστευω πως δεν πρεπει να φοβομαστε τα συμπτωματα μας και αυτα που μας συμβαινουν.. υπαρχουν πολλα ομορφα πραγματα εκει εξω,απλα επειδη ειναι πολυ μικρα και καθημερινα, τα ξεχναμε και δεν τα βλεπουμε..