Ανικανη να κανω σχεση ή απλα να αγαπησω.

Ίσως σου ακουστούν σκληρά αυτά που θα σου πω, αλλά αυτό μου βγαίνει διαβάζοντας τα μηνύματά σου.
Νομίζω ότι ο πατέρας σου είναι αυτός που κυριαρχεί στη ζωή σου και δεν αφήνει χώρο για άλλον άντρα.
Δυστυχώς, βλέπω ότι έχεις θεοποιήσει έναν άνθρωπο -με τις δικές του ευλογίες -, που είναι αρκετά ανώριμος ώστε να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες του απέναντί σου. Ναι,δεν έχει καμία ευθύνη που τον φοβάσαι και τον ντρέπεσαι, έτσι γεννήθηκες, ελαττωματικιά!
Δεν σου έχει αφήσει κανένα περιθώριο αμφισβήτησής του, μιας και αν τον αμφισβητείς, αμφισβητείς και τον ίδιο τον εαυτό σου, αφού μοιάζετε τόσο και συμφωνείτε σε όλα.
Σε χειρίζεται -άθελά του, δε λέω- όταν σου λέει πόσο σ'εμπιστεύεται και σε ξεχωρίζει από τ' αδέρφια σου.
Σίγουρα δεν μπορεί να μπει κάποιος άλλος άντρας ανάμεσά σας. Καταρχήν, θα πρέπει να δώσει μια τελείως άνιση μάχη.
Να συναγωνιστεί τον πατέρα σου.

Υ.Γ. Τη μητέρα σου δε βλέπω πουθενά.

Ο πατέρας δηλαδή ξεσπάει με θυμό κι η μητέρα με απόσυρση του ενδιαφέροντός της. Τιμωρεί με το να παίρνει τον εαυτό της μακριά από τον πατέρα σου όταν τη θυμωνει. Μετά έμενες εσύ να συζητάς μαζί του? Σου μίλαγε για τον καβγά τους πχ?

cocomero εγω θα σου πω κατι αλλο και αν θελεις να το θυμασαι αργοτερα. Οταν ερθει η ωρα και ερωτευτεις και κανεις μια σχεση που θα πηγαινει καλα , μην εξαρτηθεις απο αυτην. Προσπαθησε να μαθεις να εισαι ανεξαρτητη για να μην περασεις απο τη μια σχεση εξαρτησης με τους γονεις στην αλλη, της εξαρτησης απο καποιον αλλο ανθρωπο.

Oταν μαλωνουν δε μπορω να πω οτι το συζηταμε...εκτος κι αν ρωτησω "τι εγινε παλι και δε σου μιλαει η μαμα?" ε τοτε θα πει "να εγινε αυτο ή της ειπα αυτο και κανει ετσι" αλλα ποτε με σοβαρο υφος οτι δηλαδη εγινε κατι τραγικο..συνηθως το γυρναει στην πλακα.
Τη μαμα μου επισης την λατρευω εχουμε πολυ καλη σχεση αλλα δε ταιριαζουμε σε γουστα και ενδιαφεροντα οπως με τον πατερα μου...αυτη μικρη ήταν το ακρως αντιθετο απο μενα, επαναστατρια, καπνιζε στις γωνιες του σχολειου, εβγαινε κρυφα κτλ.

Δηλαδη το οτι μου φαινεται εξωπραγματικο να εχω σχεση οπως ολες οι φιλες μου, να κανω σεξ, να εχω τη συμπεριφορα της σχεσης, ολα αυτα εχουν να κανουν με τον πατερα μου?

Quote:

---

Originally Posted by cocomero

Oταν μαλωνουν δε μπορω να πω οτι το συζηταμε...εκτος κι αν ρωτησω "τι εγινε παλι και δε σου μιλαει η μαμα?" ε τοτε θα πει "να εγινε αυτο ή της ειπα αυτο και κανει ετσι" αλλα ποτε με σοβαρο υφος οτι δηλαδη εγινε κατι τραγικο..συνηθως το γυρναει στην πλακα.
Τη μαμα μου επισης την λατρευω εχουμε πολυ καλη σχεση αλλα δε ταιριαζουμε σε γουστα και ενδιαφεροντα οπως με τον πατερα μου...αυτη μικρη ήταν το ακρως αντιθετο απο μενα, επαναστατρια, καπνιζε στις γωνιες του σχολειου, εβγαινε κρυφα κτλ.

Δηλαδη το οτι μου φαινεται εξωπραγματικο να εχω σχεση οπως ολες οι φιλες μου, να κανω σεξ, να εχω τη συμπεριφορα της σχεσης, ολα αυτα εχουν να κανουν με τον πατερα μου?

---

αυτό θα σου το πει η ψυχολόγος.
αλλά φοβάμαι πως κάπου εκεί είναι το πρόβλημα.

επίσης να σου πω πως το σκηνικό με τη φούστα σου είναι χειρότερο κ από ένα χαστούκι!
μακάρι να σε είχε χαστουκίσει, αντί γι' αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by cocomero

Δηλαδη το οτι μου φαινεται εξωπραγματικο να εχω σχεση οπως ολες οι φιλες μου, να κανω σεξ, να εχω τη συμπεριφορα της σχεσης, ολα αυτα εχουν να κανουν με τον πατερα μου?

---

Καλώς ή κακώς, από τους γονείς μας ξεκινάνε όλα. Εμείς αρχικά είτε θα ταυτιστούμε είτε θα επαναστατήσουμε, μέχρι να βρούμε τον δρόμο μας.

cocomero,

γεια χαρα κ απο μενα.

Θα ηθελα να σου πω, πώς διαβαζοντας καταλαβαινω οτι οι σημαντικοι αλλοι ή οσοι εσυ θες να γινουν σημαντικοι στη ζωη σου καταλαμβανουν πολυ χωρο, δυσαναλογο με τον χωρο με που φαινεται να καταλαμβανεις εσυ στην ολοδικη σου ζωη. Ειναι σαν να εχεις ενα σχημα που αφηνεις στους αλλους να το διαμορφωσουν οπως θελουν. Αυτο μπορει να μας συμβει πολλες φορες, εχοντας την αναγκη να νιωσουμε αποδεκτοι, αγαπητοι. Αλλωστε ποιος απο μας δεν θελει αγαπη,προσοχη κ νοιαξιμο???? Ομως αληθεια εχεις δοκιμασει να διαφωνησεις πχ με τις φιλες σου, τον πατερα σου...ή οποιον αλλο αγαπας? Νιωθεις οτι μπορεις να σταθεις στη θεση σου χωρις να χρειαζεται να την προσαρμοσεις κατα πώς επιθυμουν οι αλλοι? Πιστευω πώς δεν μας αγαπαει κανεις επειδη συμφωνουμε συνεχως μαζι του ή για να κανουμε τα χατηρια του. Μήπως κατι τετοιο νομιζεις οτι εχει περασει σαν πεποιθηση στο σπιτι σου, εστω αθελα απο τους γονεις σου? Νομιζεις οτι η διαφωνια εχει χωρο στην οικογενεια σας? Εισαι εξισου σεβαστη απο τους γονεις σου οταν δεν εισαι "μαζι" τους σε οτι πιστευουν?

Κατι αλλο τωρα: εισαι μολις 21 κ μοιαζει να εχεις αγχος ή αγωνια για την απουσια ερωτικου ενδιαφεροντος ενω στο παρελθον υπηρχε απο μερους σου. Πολλα σεναρια μπορει να παιζουν:ισως να αλλαζουν οι προσδοκιες σου, ισως να εισαι αλλου επικεντρωμενη κ να μπλοκαρεις στο συγκεκριμενο κομματι, ισως να μην εχει βρεθει πολυ απλα αυτος που σε ελκυει. Εισαι 21, οχι 51. Χαλαρωσε λιγο....εισαι ακομα στην αρχη:). Παρολα αυτα εγω στη θεση σου θα αναρωτιομουν γιατι η αγωνια αυτη, γιατι ο φοβος του "ειμαι μονη", γιατι η αναγκη συγκρισης με φιλες, πώς ερχεται η αναγκη να βαλεις σε κουτακια/ταμπελες τους ανθρωπους. Πώς πας δλδ απο το ασπρο στο μαυρο. Κ γιατι η αναγκη "θεων" (εμφανισιακα) στη ζωη σου. Επαναλαμβανομενα απο οτι καταλαβα...Οτι επαναλαμβανεται δεν ειναι τυχαιο.Και χρειαζεται την προσοχη μας συνηθως.

Τελος θα σου πω κ κατι ακομα: μια καταθλιψη αντιμετωπιζεται με φαρμακευτικη αγωγη στα 21 (αν κανω λαθος διορθωσε με)? γιατι? πολυ πιο αποτελεσματικη κ με μακροχρονια αποτελεσματα ειναι η ψυχοθεραπευτικη διαδικασια. Εκει θα εχεις ολο τον χρονο κ τον χωρο να ανοιξεις τα θεματα των σχεσεων που τοσο σε απασχολουν κ οχι μονο. Θα σου δωθει η ευκαρια να σε καταννοησεις καλυτερα κ να ενηλικιωθεις.

Συμφωνω και επαυξανω με Σοφια, Μαριαν_μ και Βροχη.... ΕΠισης θα πω, οτι αν ηταν ολα τοσο καλα στην οικογενειακη σου ζωη οσο μας τα περιγραφεις, δε θα ειχες παθει καταθλιψη απο καποιες ερωτικες απογοητευσεις και χαλασμενες φιλιες. Αυτο δειχνει οτι εχεις απωθησει πραγματα που σε πονανε και εχεις ωραιοποιησει μια κατασταση για να αισθανεσαι εσυ καλα, αλλα αυτα ποτε δε μενουν θαμενα, καπως θα μας σκασουν μπροστα μας, καταθλιψη, προβληματα στις σχεσεις κτλ κτλ κτλ. Εγω απο την αρχη που ειπες οτι επαθες καταθλιψη και ετρεχες στους γιατρους, δεν πιστεψα με τπτ οτι ολα ειναι τοσο ειδυλλιακα, γιατι γονεις φταινε για αυτα που μας συμβαινουν.

Quote:

---

Originally Posted by cocomero

Και κατι αλλο...απο την καταθλιψη και μετα που δεν αφορουσε μονο την ελλειψη σχεσης με αγορι αλλα και μεγαλη απογοητευση απο φιλες που εγω ημουν προσκολλημενη σ αυτες ενω αυτες οχι (ειχαν τα αγορια τους, εγω εμπαινα σε δευτερη μοιρα) και δεν εβγαινα κλτ

---

Εδω μπορεις να μαθεις τι σημαντικο πραγμα ειναι η ισορροπια. Ειχες μαθει να εχεις ολη την προσοχη πανω σου και συ να εισαι απανω στον εναν γονιο, και αυτο επαναλαμβανες εσυ με αλλα ατομα σημαντικα για σενα οπως οι φιλες, τους εδινες ολη την προσοχη και περιμενες ολη την προσοχη. Αλλα δεν υπαρχει πουθενα αυτο γραμμενο οτι πρεπει να ειναι ετσι. Και αμα μαντευα αυτο θα ηταν ότι δεν ησουν και τοσο δοτικη ή ανοιχτη με τις φιλες σου, απλα ησουν γαντζωμενη απο αυτες, ουτως ή αλλως θεωρεις τον εαυτο σου πολυ διαφορετικο, ψαγμενο, κουλτουρε και ισως καλυτερο κτλ κτλ, γιαυτο κι αυτες βρισκανε κατι καλυτερο και πιο διασκεδαστικο να κανουνε. Γιατι αυτες δεν ειναι ο πατερας σου και δεν ειναι υποχρεωμενες να σε κανουν παρεα..

Δεν ειπα ποτε οτι ειμαι κατι καλυτερο, αλλωστε τις ζηλευω που δεν εχουν τα προβληματα μου, όποια κι αν ειναι τα γουστα τους. Αλλα ναι διαφορετικη και πιο ψαγμενη ειμαι...αυτες ειναι προσκολλημενες στη ζωη του χωριου μας και δε τις νοιαζει να γνωρισουν πραγματα. Εμενα με νοιαζει και το κανω αρα ναι ειμαι πολυ διαφορετικη...επισης ο μεγαλυτερος κριτης του εαυτου μου ειμαι εγω, πιστεψτε με αν δεν εκρινα τοσο πολυ τον εαυτο μου και δεν περνουσα χρονο να με αναλυω δεν θα ημουν στο σαιτ ψαχνοντας απαντησεις.
Εξαλλου και ποιος δεν θελει την προσοχη στον εαυτο του? Σε ποιον αρεσει να ειναι μη του δινουν σημασια και να παραχωρει ολο το ενδιαφερον στους αλλους? Ναι ειπα οτι μου αρεσει η προσοχη χωρις ομως να την επιδιωκω κραυγαλεα...απο μεσα μου την ηθελα αλλα παντα εκανα υποχωρησεις...παντα εγω εκανα πισω για να μη χαλαω χατιρια. Ποτε δεν προσπαθησα να κανω πραγματα που θα με βαλουν στο επικεντρο της προσοχης παντα ημουν η ησυχη...αλλα απο τις φιλες μου ΝΑΙ ΗΘΕΛΑ ΠΡΟΣΟΧΗ. Οντως μπορει να μην ημουν και πολυ δοτικη αλλα αυτες προς εμενα ηταν λιγοτερο..εφτασα σε σημειο να πω "τελος δε θα τα περιμενουν ολα απο μενα" γιατι εγω ημουν που εκλαιγα πολυ και πληγωνομουν οποτε μαλλωναμε. Απο καποια φαση και μετα, κατα το λυκειο βασικα, ειπα οτι μου δειχνουν θα δειχνω...εγω ειχα την ευαισθησια παντα να μη πω ή κανω κατι που θα τις πληγωσει, οταν ειμαστε με ξενα ατομα να ειμαι μαζι τους και να μη τις παραταω...και στο κατω κατω αν δεν ταιριαζαμε και το βλεπανε ας μου το ελεγαν κι οχι να θυμωναν οτα μια φορα τις αγνοουσα κι εγω επειδη συνεχεια αυτο κανανε σε μενα. Τελοσπαντων...νομιζω οτι εχω πολλα θεματα.
Θα ξαναρωτησω, εχει κανεις να μου προτεινει ψυχολογο στη Θεσσαλονικη? Καποιον με ικανοτητες θελω εναν και καλο.

"Ναι ειπα οτι μου αρεσει η προσοχη χωρις ομως να την επιδιωκω κραυγαλεα...απο μεσα μου την ηθελα αλλα παντα εκανα υποχωρησεις...παντα εγω εκανα πισω για να μη χαλαω χατιρια"

Aυτο τα συνοψιζει ολα.

Δεν ξερω τπτ για Θεσσαλονικη, αλλα ολο και καποιος θα βρεθει να σου πει