εμενα μου αρεσες πολυ σε ολο αυτο Αλεξανδρε
πολυ ανθρωπινος πολυ συναισθηματικος πολυ ανδρικος πολυ ερωτικος πολυ αληθινος
ηθελα απλα να σου το πω
σε χαρηκα :)
Printable View
εμενα μου αρεσες πολυ σε ολο αυτο Αλεξανδρε
πολυ ανθρωπινος πολυ συναισθηματικος πολυ ανδρικος πολυ ερωτικος πολυ αληθινος
ηθελα απλα να σου το πω
σε χαρηκα :)
θελεις να το εξηγησεις αυτο?που αναφερεσαι?Quote:
Originally Posted by alexandros3
Τώρα το είδα άνεμε. Είναι ακριβώς κάτω από το μήνυμα σου.
Δεν αναφερόταν σε σένα ρε! Σ' αυτά που έγραψα εγώ σ' εκείνο το μήνυμα που έσβησα.
Γι' αυτό που είπες ότι φοβάσε μη γίνεις σαν κι αυτόν, δεν νομίζω...
Δεν είμαστε ίδιοι και πως εξάλλου αφού έτσι κι αλλίως δεν ήταν πραγματικό τμήμα της ζωής μας ο πατέρας μας. Ίσως κάτι που είχαμε φιάξει στο κεφάλι μας ότι θα ήταν.
Υπάρχουν πολύ μεγάλα προβλήματα φίλε. Ίσως αυτά να μην είναι τόσο σημαντικά όσο φαίνονται.
Θα προτιμούσες να ήταν συνέχεια στο σπίτι και συνέχεια μεθυσμένος για παράδειγμα...;
researcher, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια : )
Το τελευταίο το έσβησα όμως γιατί.... δεν ... αξίζει... να κλαις... πάνω... από χυμένο.. γάλα (αν το πω πολλές φορές θα το πιστέψω. Αν και τι είμαστε αν όχι οι αναμνήσεις μας, μερικές φορές δλδ μόνο αυτές υπάρχουν)
ρε συ αναρωτηθηκα σε καποια φαση για αυτο σε ρωτησα...
ο αλκοολικος ειναι εδω εκει και παντου,νομιζω οτι μιλαω για εναν πατερα ιδανικο σε αυτον αναφερομαι και εχεις δικιο σ αυτο που λες.Σαφως δεν ειμαστε οι ιδιοι φοβος ειναι και ο φοβος σχεδον παντα λεει ψεματα.
Ναι και υπαρχουν μεγαλα προβληματα τα βλεπω σε μενα καθε μερα και ειναι σημαντικα για μενα γιατι καθοριζουν μια παθολογια και η παθολογια καθοριζει την ζωη μου με ενα τροπο παρα την δουλεια που πιστευω οτι κανω με μενα.....νταξει ειναι αυτο το πραγμα που δυσκολευομαι να εμπιστευτω εναν ανθρωπο φοβαμαι οτι οταν θα τον αγαπησω απλα θα σηκωθει και θα φυγει ξερεις ειναι και η ενοχη εγραψα πιο πανω εφευγε για εμας ,αρχηδια, θα εφευγε ετσι και αλλιως απλως εκει πληρωνοταν καλα και εκανε και τα κολπα του...
νομιζω οτι γραφω τα ιδια και τα ιδια αλλα καποια πραγματα οσες φορες και να τα γραψω ποτε δεν θα ειναι αρκετες............ισως γιατι ποναω ακομα απλα πολυ απλα χωρις πολλα πολλα.....
Δεν θυμάμαι αν διάβασα τα περί 'συγχώρεσης'...αλλά δεν ξέρω, εμένα δεν μου κάνει σαν λέξη. Ίσως και σαν έννοια. Αυτό μάλλον έχει να κάνει με δικά μου θέματα :) Όχι σε σχέση με πατέρα-μητέρα, όσο για άλλα άτομα από το 'σόι'.Quote:
Originally Posted by alexandros3
Όμως είμαι σε ρομαντική διάθεση τελευταία. Και θέλω να πιστεύω πως ναι κάποιοι νοιάζονται, όχι μόνο καταλαβαίνουν τις προσωπικές ιστορίες. Νομίζω κι εσύ κάπου ανέφερες ότι υπήρχε μια κοπέλα που - τουλάχιστον - καταλάβαινε. Αλλά δεν είναι κι αυτό αρκετό. Εμένα ήταν μάλλον παράπονο πάντως, ότι πολύ λίγοι μπορούσαν να αντιληφθούν το συνδυασμό πολλών στοιχείων, ίσως και δυο άκρων μέσα μου. Μάλλον έχει να κάνει με το τι υπερισχύει κάθε φορά κι αν όντως υπάρχει melange ή πάλη.
Αλήθεια, τι είναι η αυτονομία? Προφανώς όχι η αντίδραση. Αλλά ναι, οι ανατροπές συχνά χρειάζονται πριν την ισορροπία, πριν τον ουσιαστικό αυτοπροσδιορισμό.
Ξέρεις αναρωτήθηκα...ποιος θα έπρεπε να ξέρει? Ο πατέρας σου ή ο ψυχοθεραπευτής (πολύ μοιάζουν...στον τρόπο με τον οποίο προκάλεσαν ανατροπές)
Συμφωνώ με όλα τα καλά λόγια της researcher...και ναι δεν αξίζει να κλαις πάνω από χυμένο γάλα, αλλά έλα που δεν είναι κάπου εκεί έξω χυμένο... Το θέμα της 'προστασίας' το έχεις έντονο, αλλά δεν θέλω να κάνω ανάλυση... έχει όμως και πολύ θετική χροιά (πέρα από το βάρος που δίνει) κι αυτό είναι νομίζω καθαρά δικό σου δημιούργημα.Quote:
Originally Posted by alexandros3
Ο πατέρας μου Μαρίνα σε εκείνο το θέμα απλώς επιχείρησε να προφυλάξει τα κεκτημένα του, να μη χάσει τη γυναίκα του. Νομίζω δεύτερος χωρισμός γι' αυτόν θα ήταν πανωλεθρία. Μάλλον έγινε όμως.
Όμως στο συγκεκριμένο, το θέμα για μένα ήταν πολύ απλό, συμβολικό (κυρίως) αλλά και ουσιαστικό (δευτερογενώς, πολύ λιγότερο αυτό). Ήταν όλα μαζί. Βασικά ήταν μια έκκληση για βοήθεια (που θα επηρέαζε όμως την οικογένεια του), ο τρόπος που απαντήθηκε αυτό ήταν ένα "χαστούκι" που θάμπωσε τον ουρανό κι έκανε το κόσμο κόκκινο.
Δεν κακίζω. Ο καθένας προφυλάσσει τα συμφέροντα του. Απλώς θα μπορούσε να γινόταν μ'έναν άλλο τρόπο.
Αυτή η άρνηση, ο τρόπος με τον οποίο έγινε εμένα με σκύλιασε. "Δεν υπάρχει πιο άγριο θηρίο από το αγόρι" είχε πει ο αριστοτέλης και μου το κοπάναγε ο πατέρας μου μερικές φορές.
Απλώς δεν είχε καταλάβει πόσο με είχε πληγώσει. Κι όταν προσπάθησα μια δεύτερη φορά να τον πλησιάσω το μαχαίρι χώθηκε δεύτερη φορά, πιο βαθειά.
Από 'κει και πέρα ξεκινάει μια περιπέτεια, ένας μονοσκοπός από την πλευρά μου, που για χάρη του εγώ θυσίασα κάτι που αγαπούσα πάρα πολύ και πλέον είναι πολύ δύσκολο να το αποκτήσω πάλι.
Και ξέρεις αν έλεγε πάρ'το, δεν θα το έπαιρνα. Όπως σε μερικά πρώτα ραντεβού, αρκεί η κοπέλα να κάνει την κίνηση για το πορτοφόλι, μη φοβάσε, εγώ πληρώνω λολ. (απλά κάτι σκέφτηκα τώρα)
Ο ψυχοθεραπευτής ήταν στη κοσμάρα του. Με βοήθησε, πραγματικά σε μερικά πράγματα και τον ευχαριστώ (αν μπορείς να ευχαριστήσεις κάποιον όταν εμπλέκονται χρήματα, μάλλον μπορείς όμως).
Αλλά αν κάποιος υποτίθεται ότι με ήξερε από μέσα κι έξω θα έπρεπε να είναι αυτός. Σαν πάντα να έπονταν των γεγονότων. Αποτυχίες τελικά είχε αρκετές (δυστυχώς έμαθα).
Όμως ναι. Νομίζω ότι έκανε μια προβολή πάνω μου, με αυτό του γιού που είπε. Εκεί μάλιστα είχα γελάσει γιατί λέω, ρε μαλάκα η σχέση μου με τον πατέρα μου δεν είναι και η καλύτερη. Πραγματικά νομίζεις ότι αυτό που είπες θα με κάνει να σε βλέπω οικιότερα;
Μερικές φορές αποτυχίες σε προσωπικό επίπεδο γίνονται μεγάλες νίκες σε επαγγελματικό. Νομίζω κάτι τέτοιο προσπάθησε, αλλά δεν τα κατάφερε. Ένας άνθρωπος τόσο περιχαρακωμένος.
Μια φορά του είχα πει, δεν μπορώ να κάνω ένα πράγμα. Μου λέει γιατί δεν μπορείς; Φυσικά μπορείς! - Μα αν μπορούσα θα ερχόμουνα εδώ?!
Το πράγμα έγινε αστείο από ένα σημείο και μετά.
Δεν αμφισβητώ ούτε δευτερόλεπτο, την ειλικρινή του προσπάθεια να βοηθήσει.
Μα κανένας δεν φεύγει για τους άλλους...αντίθετα μερικές φορές φεύγει από τους άλλους. Αυτό μου θύμισε μια ιστορία, γνώριζα κάποιον που ήταν απίστευτα εργασιομανής σε σημείο που επηρεάστηκε η υγεία του. Μου είπε ότι αυτό το είχε μάθει από τον πατέρα του, που πάντοτε δούλευε τρελά ωράρια, για να μπορεί να τους συντηρεί όπως πίστευε. Το ενδιαφέρον είναι πως ανακάλυψε τελικά, ότι ο πατέρας του έφευγε για άλλους λόγους και δεν υπήρχε καμιά απολύτως οικονομική ανάγκη. Αυτό τον σόκαρε, γιατί συνειδητοποίησε πως ταυτίστηκε με ένα χαρακτηριστικό (εργασιομανία) που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε, και μάλιστα ως 'θετικό' όπως νόμιζε. Επίσης, επειδή λόγω της απουσίας του πατέρα του, η μητέρα του έμενε μόνη, ο άνθρωπος της ιστορίας μου, προσπαθούσε να κάνει πάρα πολλά πράγματα μαζί με τη δική του γυναίκα (για να μην μοιάσει στον πατέρα του που τους παραμελούσε). Φυσικά μέσα σε όλο αυτό (να παρέχω στη γυναίκα, να παρέχω στον εργοδότη, να μην μοιάσω στον πατέρα, να φανώ και αντάξιος του πατέρα), εκτός από τα προβλήματα με τη σωματική υγεία, αρχισε να παθαίνει κρίσεις πανικού....Αναμενόμενο μάλλον ε?Quote:
Originally Posted by ανεμος
Πάντως άνεμε, νομίζω πως όλοι λίγο-πολύ ζητάμε μια ασφάλεια στις ερωτικές σχέσεις (για την εμπιστοσύνη, την αγάπη και τη φυγή που λες). Το κακό είναι πως στην εποχή μας είναι πολύ αβέβαιο αν θα...πάρουμε σύνταξη, οπότε πάει σαν τα ασφάλιστρα, τα πληρώνεις μεν, αλλά δεν είναι κι επένδυση για το μέλλον :)
Χμ, τώρα ξέρεις τι θυμήθηκα? Ένα άλλο θέμα όπου είχε συζητηθεί το 'ταξίδι' και το 'αποτέλεσμα'... Το αποτέλεσμα μετράει.... Μετράει? :)Quote:
Originally Posted by alexandros3
Αν τα πάρουμε ψυχρά, εδώ είμαι, λειτουργικός, "εξασφαλισμένος" (τι αστεία λέξη) και αντικειμενικά με ένα ορίζοντα δυνατοτήτων μπροστά μου.
Όλοι όσοι μπλέχτηκαν, συμμετείχαν στη ζωή μου, μοιράζονται αυτό το αποτέλεσμα. Δεν θα αποκλείσω ούτε εκείνον λοιπόν.
Όμως επειδή όπως είπες μερικές φορές στη ψυχανάλυση σαν τα πάντα να συμβαίνουν στο μυαλό, ενώ δεν είναι έτσι, απέτυχε τρομαχτικά πολύ στο να με αποτρέψει από κάτι που πολύ δύσκολα θα ξαναπάρω. Έξω στον κόσμο, που είναι και η ουσία.
Και νομίζω ότι καθυστέρησε. Καθυστέρησε πάρα πολύ.
Η ευτυχία μου, η πληρότητα μου, η ηρεμία και δημιουργικότητα μου, βασίζονταν σε δύο πόλους, που τους είχα. Μία γυναίκα που αγαπούσα και μια δουλειά που αγαπούσα. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για αυτή την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Αν ο ειδικός υποτίθεται ότι προφυλάσσει, σ' αυτό πραγματικά βαθμολογείται με πολύ μικρό βαθμό.
Από τον πατέρα μου δεν περίμενα και πολλά, από ένα σημείο και μετά. Ο άνθρωπος ουρλιάζει από μέσα του, δεν μπορεί ν' ακούσει. Αλλά καταλαβαίνει τη σκοτεινή μου πλευρά καλύτερα από τον καθένα, αυτό πρέπει να το παραδεχτώ.
Όμως αυτό ήταν κάτι που εγώ ήθελα να σβήσω.
Ήταν και η κύρια διαφωνία μας με την κοπελιά μου τότε. Εκείνη την αγκάλιαζε, εγώ την άφηνα έξω.
[QUOTE=alexandros3;231733] Αν και τι είμαστε αν όχι οι αναμνήσεις μας, μερικές φορές δλδ μόνο αυτές υπάρχουν) [/QUOTΕ]
ποσο μα ποσο αληθινο! οταν με ρωτανε αν ειμαι ελληνιδα, απαντω πια, οχι, ειμαι το παρελθον μου, οι αναμνησεις μου, τπτ λιγοτερο κ τπτ περισσοτερο απο αυτο!
ειναι ο καλυτερος ορισμος ταυτοτητας που εχω ανακαλυψει!
οπως λεει κ ενας μοντερνος ποιητης ο Χαρης ο Βλαβιανος, "ο,τι χανεται διασωζεται μεσα μας ως αυτο που χανεται"
Κάτι που εσύ ήθελες να σβήσεις...κι αυτό έκανες λοιπόν με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας. Προσπάθησες να κάνεις μάλλον...Quote:
Originally Posted by alexandros3
Ταυτίστηκα με την κοπελιά σου εδώ. Κάπως έτσι διαφωνούσα κι εγώ κάποτε και κάπως έτσι τέλειωσε μια πολύ σημαντική σχέση...
Ουσιαστικά τη σχέση την τελείωσα εγώ, δυστυχώς Αυτός ο μονοσκοπός που σου έγραψα πλησίαζε τότε και δεν υπήρχε τίποτα άλλο.
Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω για ποια σκοτεινιά μιλάς εδώ. Υπάρχουν ειδών και ειδών :)
Θα έλεγα πάντως ότι αυτή η σκοτεινιά που η κοπέλα μου αγκάλιαζε, την έκανε πιο ανοιχτή στον κόσμο αλλά και πιο "σκόρπια" (με την καλύτερη δυνατή έννοια του όρου, αρνητική μόνο στο ότι δεν κρατάς πράγματα και για σένα, ότι δίνεσαι, υπερβολικά). Όταν ήμασταν μαζί όλα ήταν γεμάτα κι όμορφα (και με δουλειές δύσκολες και απαιτητικές). Δυστυχώς όμως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι στον κόσμο λολ.. άλλες προσδοκίες που πρέπει να εκπληρώσεις. Ανθρώπους να προστατεύσεις ( και ήμασταν και οι δύο προστάτες, μη το ξεχνάς αυτό : )
Άνεμε, αυτός είναι και ο δικός μου φόβος. Η εγκατάλειψη δηλαδή. Και το δύσκολο να κερδηθεί, η εμπιστοσύνη.Quote:
Originally Posted by ανεμος
Ο πατέρας μου, μου είχε πει, "η γυναίκα θα προσπαθεί πάντα να σε σπάσει κι όταν σε σπάσει θα φύγει".
Αυτός είναι πολύ φοβικός τρόπος να βλέπεις τα πράγματα.
Κι ένα άλλο, "ποτέ μη δείχνεις τις αδυναμίες σου γιατί μετά θα σε τσακίσουνε μ' αυτές".
Η ζωή μου έχει δείξει ότι υπάρχουν περιπτώσεις που τα πράγματα δεν είναι έτσι. Είναι ακριβώς το αντίθετο.
(και μερικές που είναι. λολ)
Και κάθε σχέση έχει δύο άτομα... μην κάνεις το λάθος να νομίζεις ότι τα ΠΑΝΤΑ περνάνε από το χέρι σου. Μερικά περνάνε. Εμπιστεύσου το ένστικτο σου (για να μη σου πω την πρώτη εντύπωση που είναι και καθαρή) και κυρίως δες πως νοιώθεις εσύ μέσα στη σχέση. Σε κάνει και νοιώθεις όμορφα; Ε δεν μπορεί να είναι κάτι στραβό μ' αυτό. Σε κάνει να νοιώθεις χάλια; Μάλλον δεν χρειάζεται.
Αλέξανδρε, καλημέρα. Σκέφτομαι το γιατί άραγε ακύρωσες τους δύο εξισορροπιστικούς σου πόλους, όπως τους περιέγραψες εσύ, και δεν μπορώ να το καταλάβω. Όπως και δεν είμαι σίγουρη για το ότι "δεν υπήρχε λόγος για τέτοια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά". Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι αλλά να υπήρχε λόγος. Και να ήταν κρυμμένος από τα δικά σου μάτια. Ίσως να λειτούργησες κάνοντας μία επιλογή υποκινούμενη από την οργή απέναντι στον πατέρα σου, ψάχνοντας έναν τρόπο να τον τιμωρήσεις για την έλλειψή του από τη ζωή σου και το τραύμα/τα που σου προκάλεσε αυτή η επιλογή εκ μέρους του, της εγκατάλειψης της οικογενειακής εστίας. Μπορεί αυτός ο θυμός και να στρεφόταν έμμεσα σε σένα, στερώντας σου ο ίδιος ό,τι αγαπούσες και έκρινες ως απαραίτητο για να λειτουργείς στην καθημερινότητά σου. Γιατί έγραψες και πως τις δύο αποφάσεις, για το σταμάτημα της σημαντικής εκείνης σχέσης σου και την αλλαγή επαγγελματικού τομέα, τις πήρες εσύ, τις χρέωσες δλδ με κάποιον τρόπο σε σένα. Νομίζω πως ο θυμός σου για τον ψυχολόγο σου έχει κάποια σχέση και με τον πατέρα σου, δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει κάτι τέτοιο, ούτε μπορώ νομίζω να στο κάνω εντελώς κατανοητό. Αλλά σκέφτηκα το εξής: ίσως ο ψυχολόγος σου, διακρίνοντας πως υπήρχε εκείνο το κομμάτι σου που ήταν μισό, ήθελε κάποιο συμπλήρωμα για να "κλείσει" το παρελθόν σου, να προσπάθησε στην θεραπευτική σας σχέση να λειτουργήσει ως ένα μοντέλο πατρικό για σένα, και μέσα σε ένα πιο ασφαλές πλαίσιο να "χτίσετε" τη σχέση εκείνη με όλα της τα φορτία τα βαριά και επώδυνα, να ξορκίσεις εκείνο το φάντασμα που σου ήταν βάρος, και τελικά να μη λειτούργησε καθόλου όπως το σχεδίασε. Αλλά να του έβγαλες το θυμό που ένιωθες και για τον μπαμπά σου και να τον μίσησες με τη σειρά του κι εκείνον? Λέω, δεν ξέρω, κάτι τέτοιο μου ήρθε ως σκέψη.
Και επιπρόσθετα να του χρέωσες και το τέλος του άλλου σου πόλου, του επαγγελματικού, που για να σου στοιχίσει τόσο, κάτι είχες επενδύσει εκεί για τη δική σου εικόνα και ύπαρξη, κάτι πολύ σημαντικό και που σου γέννησε τα συναισθήματα μίας τόσο μεγάλης ακύρωσης, τόσο τεράστιου κενού, δυσαναπλήρωτου για σένα απ' ό,τι καταλαβαίνω, όπως το περιέγραψες.
Αλέξανδρε, να σου κάνω μία ερώτηση? Σου έδινε την αίσθηση του μεγαλείου η δουλειά εκείνη? Σου παρείχε δύναμη? Σου φάνταζε σαν εξουσία, που μετείχες σε αυτήν και την χρειαζόσουν με αυτή ακριβώς τη μορφή της? Γιατί έγραψες για social status (αλλά μετά προσπάθησες να το "χαμηλώσεις" και αυτό. Και έγραψες και για το φόβο σου για τους τρομοκράτες. Έχεις κάποιες ενοχές στο πώς χρησιμοποιούσες στο παρελθόν τη δύναμη που σου παρείχε η δουλειά σου? Η εμμονή αυτή με τη δύση, κάτι αγγίζεις εκεί, κάτι βαθύτερο, ίσως να θέλει το ψάξιμό του και αυτό, σκέψη μου. Πώς αισθάνεσαι ότι η πορεία προς τη δύση θα παρέχει ασφάλεια, όταν η ίδια η δύση είναι αυτή που έκανε τη δύναμη πρότυπο και γέννησε το θυμό των ανθρώπων ενάντια σε τέτοιους χειρισμούς? Παρείχε προστασία από την οργή για την αδικία ενάντια στην αμερική ας πούμε? Η 9η Σεπτεμβρίου απέδειξε πως όχι, δεν υπάρχει καμία ασφάλεια στο δυτικό πολιτισμό όταν αυτός βασίζεται στην υποβάθμιση των λαών ως mere instruments for gain. Τέσπα, ας μην το πάμε εκεί, ας μείνουμε στο ζουμί όσων έγραψες, στο προσωπικό επίπεδο.
Χαίρομαι για το άνοιγμά σου (δεν το βλέπω ως χαστούκι, you know, λολ). Το βλέπω ως απόφαση για διείσδυση σε θέματα που καίνε και φοβίζουν και ό,τι καίει και φοβίζει θέλει την προσοχή μας, πολύ σημαντική απόφαση αυτή. Και μπράβο που την πήρες και δρας με τρόπο που να μη σε εγκλωβίζει. Μία ένσταση, δεν πειράζει το κλάμα, κακώς το αναίρεσες έτσι. Δεν σου ήταν επιτρεπτό για τόσο καιρό, ούτε αυτό να σου το αρνείσαι τώρα. Το χρειάζεσαι Αλέξανδρε κι αυτό. Μη σε τρομάζει πια. Έχεις μία αγκαλία από μένα σήμερα για το θάρρος σου και όλες σου τις ευαλωτότητες που φέρνεις στο προσκήνιο. Καλώς τις φέρνεις. Μην το τρέμεις, θα σε βοηθήσει να σε ξαναβρείς, να έρθουν στο φως κομμάτια σου που δεν είχαν ως τώρα το δικαίωμα να αναπνεύσουν. Όλα σου τα κομμάτια έχουν την αξία τους, όχι μόνο όσα εξυπηρετούσαν την επιβίωση. Αυτά τα παραμελημένα κομμάτια είναι τα πιο σημαντικά να τους δοθεί το δικαίωμα να υπάρξουν.
Όσο για τη σχέση με τη μητέρα σου, καταλαβαίνω πως το κενό του πατέρα, δε σου είχε δώσει άλλη επιλογή. Ήταν η μοναδική που είχες τότε, να καλύψει εκείνη το χάσμα, έγινε για σένα ένα σύμβολο σχεδόν, ένα κομβικό πρόσωπο που σήκωνε το βάρος δύο γονέων. Και από εκείνην έπαιρνες την αποδοχή, την προσοχή και το αίσθημα ασφάλειας που είχε καταρρακωθεί από την απουσία του πατέρα. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ούτε γιατί τη σωτηρία την έψαχνες πάντα μέσα από μία γυναικεία παρουσία. Αν κάνεις τις αναγωγές, θα το δεις κι εσύ (ίσως να το βλέπεις ήδη). Όπως δεν είναι τυχαία η σχέση που σε σημάδεψε, ήταν μέσα στο σχέδιο της ζωής σου, μέσα της αναβίωνες παραστάσεις των παιδικών σου χρόνων (κι εκείνη το ίδιο). Χρειαζόσασταν ο ένας τον άλλον πολύ εκείνη την εποχή φαντάζομαι. Όμως σέρνεις ενοχές και για την έλλειψη στη ζωή της μητέρας σου ενός άντρα να τη στηρίζει. Γιατί εσύ είχες αναλάβει κι εκείνον το ρόλο. Και για εκείνη, τη μητέρα σου, έγινες διπλά σημαντικός. Όμως δίνεις διπλά μηνύματα στον εαυτό σου και για τους δυο σου γονείς. Αυτό το βλέπεις πως το κάνεις? Μοιάζει να θαυμάζεις και να ακυρώνεις και τους δύο ταυτόχρονα. Εκείνη καλόκαρδη και ναρκισσίστρια, εγωίστρια αλλά και με ενδιαφέρον για σένα και τα εφόδιά σου (μόρφωση κτλ). Κι εκείνος, ένας που του μοιάζεις, ποίηση και ποτό, του σαλονιού και του λιμανιού. Σκέψου το αυτό και μη σε τρομάζει. Νομίζω πως μερικά του χαρακτηριστικά τα κουβαλάς σαν ένα τρόπο σύνδεσης μαζί του, υιοθέτησες ένα μέρος του για να μη σε πονάει τόσο η έλλειψή του. Το έχεις σκεφτεί έτσι ποτέ?
Νιώθεις ενοχές πως μπορεί εσύ να τον έστειλες με τη συμπεριφορά σου στο ταξίδι αυτό που είναι τώρα? Θα ξανάρθει. Και έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου να δεις πώς θέλεις να διαμορθωθεί η σχέση σας απ' την αρχή.
Καλό ταξίδι Αλέξανδρε στα νέα σου μονοπάτια. Καλή συνέχεια σου εύχομαι στο δρόμο αυτό/ να σε βρεις ξανά, εκείνο το ατάιστο παιδί να το ταίσεις μέσα σου, να το φροντίζεις.:)