Απόγνωση...

Αγγελική, το "θέλω να βρω τον εαυτό μου" που σου έλεγε, μπορεί να σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα για τον καθένα. Μπορεί για τον άντρα σου να σήμαινε ότι θέλει να βγει από τις στενές σχέσεις (ζευγάρι, οικογένεια) και να επαναπροσδιορίσει τα 'θέλω' του, όπως ένα παιδί κάποια στιγμή νιώθει την ανάγκη να επανεξετάσει τα γονεϊκά πρότυπα.

Για την έκβαση των πραγμάτων ΑΝ είχαν γίνει κάπως αλλιώς (π.χ. περισσότερη υπομονή, άλλος ψυχολόγος), μην σκέφτεσαι μόνο τα ευνοϊκά σενάρια. Επίσης σκέψου ότι είχες κι εσύ δικαίωμα να θέτεις κάποια όρια και να έχεις τις δικές σου αντοχές.

Είπες πως δεν κατάλαβες γιατί ανέφερα / ή τι εννοούσα λέγοντας ότι κι εσύ θα ένιωθες καλύτερα αν άλλαζες παραστάσεις. Αυτό στο έγραψα γιατί αναρωτήθηκες πώς μπορεί να ωφελήσει ένα διαζύγιο μια κατάθλιψη / δυσθυμία. Και βέβαια μπορεί να βοηθήσει, με τον ίδιο τρόπο που η δικιά σου θλίψη θα βοηθηθεί με το να αλλάξεις π.χ. τη διακόσμηση του σπιτιού όπως σου έγραψαν παραπάνω. Κάποιες φορές χρειάζεται να αλλάζουμε και το περιβάλλον ή τις σχέσεις μας προκειμένου να νιώσουμε καλύτερα, ή απλά να νιώσουμε πιο απελευθερωμένοι για να δούμε πιο καθαρά τον εαυτό μας.

Και βέβαια δεν είναι 'παρηγοριά στον άρρωστο' όσα σου γράψαμε. Μάλλον κάτι ξέρουμε κι εμείς από επώδυνους χωρισμούς... :) :) Γνώμη μου είναι να μην καλέσεις τη μαμά στο σπίτι, απλά κάνε τις αλλαγές & τις επαφές με κόσμο που μπορείς, πήγαινε και σ' έναν ψυχολόγο, κι άσε χώρο και χρόνο στον εαυτό σου. Ο πόνος πολλές φορές μοιάζει να μεγαλώνει καθώς περνά το πρώτο σοκ και σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε όλα τα μικρά καθημερινά πράγματα που μας λείπουν ή έχουν αλλάξει μετά από ένα χωρισμό, είναι όμως και αυτό κάτι που περνάει!

και κατι που διαβασα προσφατα και μου αρεσε, για να ειναι ευτυχισμενα και τα δυο ατομα σε μια σχεση ωστε η σχεση αυτη και να αντεξει αλλα και να ειναι καλη, δεν χρειαζονται παραχωρησεις, χρειαζονται συμφωνιες. Δεν χρειαζονται διαπραγματευεσεις, χρειαζονται λυσεις. Αν διαμορφωνουμε μια σχεση αναλογα με τις διαφωνιες μας, υποχωρωντας, εθελοτυφλοντας, ωραιοποιωντας και εκλογικευοντας καταστασεις που στην πραγματικοτητα δε μας αρεσουν ουτε ικανοποιουν, δε μαθαινουμε να υπαρχουμε αληθινα σε μια σχεση, κοροιδευουμε τους εαυτους μας. Ειναι σαν να ριχνεις το τοξο στο δεντρο, και μετα να πηγαινεις να ζωγραφιζεις το στοχο. Και βουαλα, τι επιτυχια!!!

Και πάλι τα όνειρα με στοιχειώνουν... Ημασταν χαρούμενοι, σε εκδρομή, περνούσαμε υπέρχοχα, όπως σε όλες μα σε όλες τις εκδρομές που έχουμε πάει. Και ξαφνικά με παρατάει στα κρύα του λουτρού και φεύγει με μια topless τύπισσα. Τι όνειρο κι αυτό! Πόσο ζωντανο! Αν και έχουν περάσει τόσες ώρες το έχω στο νου μου συνέχεια.
Δε μπορώ να το πιστέψω πως τελείωσε βρε παιδιά, δεν είναι δυνατόν! Αυτός ο ίδιος ήταν που μου έλεγε πριν λίγους μήνες πόσο τυχερός είναι που με έχει στη ζωή του, πόσο ευτυχισμένο τον κάνω. Ολοι οι φίλοι και οι συγγενείς να μας έχουν πρότυπο, παράδειγμα για όλους τους υπόλοιπους και να λένε πως η δική μας η μεγάλη αγάπη, η οποία εκδηλονόταν και από τις 2 πλευρές 24 ώρες το 24ωρο, είναι φωτεινή εξαίρεση στην εποχή μας. Τόσος ρομαντισμός (από μέρους του κυρίως!) εκπλήξεις, όμορφες στιγμές. Και χάθηκαν γιατί συνειδητοποίησε ξαφνικά πως "δεν είναι ο εαυτός του";;;; Πώς γίνεται;;;
Για χρόνια ολόκληρα, ακόμα και μέχρι πριν λίγους μήνες (παρόλο που είχε αναφερθεί από αυτόν το όλο πρόβλημα, αλλά ήταν ακόμη "αρχή"), τις φορές που τύχαινε να είναι αυτός σπίτι πριν από εμένα, με το που άκουγε τα κλειδιά μου στην πόρτα, πεταγόταν από τον καναπέ και τη στιγμή που άνοιγα την πόρτα αντίκρυζα αυτόν, με τα χέρια ορθάνοιχτα να με αγκαλιάσουν και με ένα τεράστιο χαμέγελο στα χείλη. Και εγώ χωνόμουν εκεί μέσα και αισθανόμουν την απίστευτη ευτυχία... Και τώρα γυρίζω σε ένα σπίτι άδειο. Ο καναπές άδειος, στο cd player να μην παίζει το αγαπημένο του cd. Και όλα αυτά έγιναν χωρίς να κάνω κάτι κακό ώστε να τα αξίζω όλα αυτά (π.χ. αν τον απατούσα, αν πάνω σε καυγά του έλεγα πολύ άσχημα λόγια, αν προσπαθούσα να τον χτυπήσω, οτιδήποτε τέλος παντων). Αν γινόταν κάτι από αυτά, θα ήξερα ότι οκ, εσφαλλα, έκανα μαλακία και τώρα τα λούζομαι. Ομως τώρα;;; Γιατί από τη μια μέρα στην άλλη; Γιατί;;;;;
Ορισμένες στιγμές (αν και ξέρω πως αυτό που σκέφτομαι είναι αμαρτία, ύβρις) σκέφτομαι πως ίσως αν ήταν θάνατος να πονούσα λιγότερο από ότι τώρα... Δεν ξέρω, είμαι τόσο μα τόσο μπερδεμένη...

Αγγελικη προφανως ειναι επιπολαιος η τα λεει για να ξεφυγει..ειναι δυνατον να μπορει να σε πληγωνει ενας ανθρωπος που εκανε και ελεγε τοσα;ακομη και να του τελειωσε ολο αυτο που αισθανοταν, αν ηταν ΑΝΤΡΑΣ δεν θα σου μιλουσε τοσο σκληρα και θα σεβοταν αν μη τι αλλο τα δικα σου αισθηματα για να μην πω και τα χρονια που περασατε μαζι.

δεν σκεφτηκες οτι μπορει να ερωτευτηκε?
(η τοπλες που λεγαμε...)
μπορει ολα αυτα που σου ελεγε να τα εννοουσε μια χαρα, για τον ανθρωπο που αγαπαει σε εσενα...
αν ερωτευτηκε ομως, η ενοιωσε την αναγκη να ερωτευτει, καμια αγαπη και καμια συνηθεια δεν θα ακουσε...

Remedy, εννοείται και πως σκέφτομαι πολύ έντονα την ύπαρξη 3ου προσώπου (εξάλλου δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο το όνειρο - αντικατοπτρίζει τις σκέψεις μου). Κατά καιρούς είχα γενικότερα τέτοιες "φοβίες", πάντα όμως με καθησύχαζε.
Αν λοιπόν "ερωτεύτηκε", αυτό είναι ίσως το μαναδικό που με εξοργίζει! Γιατί κι εγώ "ερωτεύτηκα" μέσα σε αυτά τα 18 χρόνια, και μου ήρθε κι εμένα να τα πετάξω όλα και να τρέξω πίσω από τον γαλανομάτη θεό που είχα γνωρίσει. Όμως το ξανασκέφτηκα, είδα τι θησαυρό είχα μεσα στα χέρια μου και επέλεξα να μην τον πετάξω. Και έσφιξα τα δόντια και έκανα προσπάθεια και αντί να βάλω σε όλα μπουρλότο, μετά από λίγους μήνες, με μεγάλη προσπάθεια, κατάφερα να νιώθω όπως τις πρώτες μέρες τις σέσης μας.
Και αυτός λοιπόν δεν τα σκέφτεται όλα αυτα και τα πετάει στα σκουπίδια για χάρη μιας γκομενίτσας;;; Εμένα; Τη ζωή μας; Τα αισθήματά μου; Το γάμο μας;;;
Ε, όχι, αυτό είναι το μοναδικο που με θυμώνει στην όλη υπόθεση!!!!

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά συνήθως οι άντρες αποφασίζουν να χωρίσουν όταν υπάρχει άλλη γυναίκα. Αλλιώς, κάθονται και βολεύονται. Σπανίως οι άντρες χωρίζουν απλά για να "βρουν τον εαυτό τους". Βεβαίως, σε κάθε κανόνα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις...

Ναι, Μαρία, δίκιο έχεις, αλλά κι εγώ ίσως "παραμυθιαζόμουνα" τόσο καιρό γιατί είχα πειστεί πως ο δικός μου ήταν διαφορετικός. Επράττε αντελώς διαφορετικά από όλους τους υπόλοιπους συγγενείς και φίλους άντρες, ήταν πολύ πιο ρομαντικός, πολύ πιο ευαίσθητος, με γενικότερα διαφορετικό τρόπο σκέψης από την (σε άλλους σε μικρότερο και σε άλλους σε μεγαλύτερο βαθμό) "καφρίλα" όλων των υπόλοιπων αντρών του περιβάλλοντός μου. Γι' αυτό και πίστεψα (και πιστεύω ακόμα - λες να είμαι πολύ ζωον;;;; ) στο ότι "θέλει να βρει τον εαυτό του" και θέλησα να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μπορέσει να τον βρει αλλά να είμαι και εγώ δίπλα του και να προσπαθήσουμε να τον βρούμε μαζί. Αλλά όπως έχει τονίσει πολλάκις, αυτό δε γίνεται, ότι είναι λεει μια διαδικασία την οποία πρέπει να περάσει μόνος του.

εισαι περισσοτερο θυμωμενη με σενα Αγγελικη;η ζωη παιζει περιεργα παιχνιδια αλλα δεν ειμαστε μαντεις να ξερουμε τι θα γινει στο μελλον ειδικα στην δικη σου περιπτωση που εβλεπες οτι ειχες θησαυρο οπως ειπες.
σου ξαναλεω οτι εισαι νεα και εχεις ευκαιριες ειναι πολυ σημαντικο ασχετα αν στην κατασταση που εισαι δεν μπορεις να το καταλαβεις.
σου ευχομαι να ξανασυναντησεις καποιον γαλανοματη θεο και ο θυμος να δωσει την θεση του στην απολυτη ευτυχια.

Οχι Γιώτα, δεν είμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου, μαζί του είμαι ΑΝ ισχύει το σενάριο αυτό που εξετάζουμε τώρα. Γιατί τόσα χρόνια, όλες αυτές οι εκδηλώσεις υπερβολικής αγάπης δεν ήταν αντάξιες της ευκολίας με την οποία τα γκρέμισε όλα μπροστά στον "νεό έρωτα". Είμαι θυμωμένη, γιατί αν ισχύει αυτό το σενάριο, όλα αυτά τα υπερβολικά ήταν τελικά κούφια λόγια. Γιατί η αληθινή αγάπη που την εκτιμούμε και τη φυλάμε ως θησαυρό δεν χρίζει τέτοιας αντιμετώπισης, δεν την πετάμε στα σκουπίδια με τόση ευκολία. Αν υποτίθεται ήταν αυτά αληθινα, έπρεπε να το αποδείξει στα δύσκολα, στον πειρασμό. Ωραία είναι η αγάπη στα λόγια. Στις πράξεις όμως τί γίνεται; Τόσο κούφια ήταν όλα;;;; Και το λέω γιατί το έζησα, και πόνεσα γι' αυτό! Και αν βρίσκω κάτι που θεωρώ εγώ ως Αγγελική ότι έσφαλλα και ότι τώρα το πληρώνω, είναι ότι τότε (πριν 6 χρόνια!) αφέθηκα έστω για 2-3 μήνες και η καρδιά μου παρασύρθηκε (προς Θεού, ούτε απάτησα ποτέ το συντροφό μου, δεν είχα ούτε καν "πλατωνική" σχεση με τον άνθρωπο που τότε με ξεσήκωσε). Και μου προσάπτω το ότι ορισμένες φορές, ακόμα και σήμερα, όταν ακούω 2-3 συγκεκριμένα τραγούδια, ο νους μου πηγαίνει αυτόματα σε εκείνον και για λίγα δευτερόλεπτα αναρωτιέμαι "τι θα είχε γινει αν....". Αμέσως όμως συνέρχομαι, κουνάω το κεφάλι μου και σταματάω αυτές τις σκέψεις.
Και θυμώνω πολύ μαζί του όταν μου λεει πως δεν είναι ερωτευμένος πλέον μαζί μου και ότι αυτό δεν είναι αναστρέψιμο! Θυμώνω γιατί ΞΕΡΩ (και του το είπα!) ότι είναι αναστρέψιμο!!! Αλλά είναι δύσκολο. Πρέπει να θέλεις να το αλλαξεις, πρέπει να θέλεις να ερωτευτείς ξανά τον άλλο. Και το έκανα!!! Προφανώς δεν θέλει, αλλά βρήκε τη μαγική φράση "δε γίνεται" και κρύβεται πίσω από αυτήν!

Το βασικό είναι ότι σου δήλωσε ξεκάθαρα ότι θέλει να χωρίσει. Αν υπάρχει άλλη ή άλλες, αν θέλει να βρει άλλη ή άλλες, δεν έχει και πολλή σημασία. Ο ένας και μοναδικός άνθρωπος που θα περάσουμε όλη τη ζωή μας μ' αυτόν και για πάντα ερωτευμένοι υπάχει μόνο στη φαντασία.
Στην πραγματικότητα, 18 χρόνια είναι πολλά για να είναι κάποιος πιστός σε ένα άτομο. Ειδικά, αν δεσμεύτηκε μικρός.

"Επισήμως" δε δεσμέυτηκε μικρός, 33 χρονών ήταν όταν το επισημοποιήσαμε. Κατά τα άλλα οκ, όταν πρωτο-ήμασταν μαζί αυτός ήταν 21.

Γιατί η αληθινή αγάπη που την εκτιμούμε και τη φυλάμε ως θησαυρό δεν χρίζει τέτοιας αντιμετώπισης, δεν την πετάμε στα σκουπίδια με τόση ευκολία. Αν υποτίθεται ήταν αυτά αληθινα, έπρεπε να το αποδείξει στα δύσκολα, στον πειρασμό. Ωραία είναι η αγάπη στα λόγια.



+++++++

Quote:

---

Originally Posted by aggelik

Και το λέω γιατί το έζησα, και πόνεσα γι' αυτό! Και αν βρίσκω κάτι που θεωρώ εγώ ως Αγγελική ότι έσφαλλα και ότι τώρα το πληρώνω, είναι ότι τότε (πριν 6 χρόνια!) αφέθηκα έστω για 2-3 μήνες και η καρδιά μου παρασύρθηκε (προς Θεού, ούτε απάτησα ποτέ το συντροφό μου, δεν είχα ούτε καν "πλατωνική" σχεση με τον άνθρωπο που τότε με ξεσήκωσε). Και μου προσάπτω το ότι ορισμένες φορές, ακόμα και σήμερα, όταν ακούω 2-3 συγκεκριμένα τραγούδια, ο νους μου πηγαίνει αυτόματα σε εκείνον και για λίγα δευτερόλεπτα αναρωτιέμαι "τι θα είχε γινει αν....". Αμέσως όμως συνέρχομαι, κουνάω το κεφάλι μου και σταματάω αυτές τις σκέψεις.
Και θυμώνω πολύ μαζί του όταν μου λεει πως δεν είναι ερωτευμένος πλέον μαζί μου και ότι αυτό δεν είναι αναστρέψιμο! Θυμώνω γιατί ΞΕΡΩ (και του το είπα!) ότι είναι αναστρέψιμο!!! Αλλά είναι δύσκολο. Πρέπει να θέλεις να το αλλαξεις, πρέπει να θέλεις να ερωτευτείς ξανά τον άλλο. Και το έκανα!!! Προφανώς δεν θέλει, αλλά βρήκε τη μαγική φράση "δε γίνεται" και κρύβεται πίσω από αυτήν!

---

Λοιπον μαλλον δεν θελει! Οπως εσυ τοτε ηθελες να μεινεις στη σχεση σας παρα τις σειρηνες, αυτος τωρα δεν θελει! Αυτος ο ανθρωπος που σου ειχε τραβηξει το ενδιαφερον τοτε, που βρισκεται τωρα; Τι θα ειχε γινει αν...; Μπορει εκεινος να ειναι ο ερωτας της ζωης σου!

Λοιπον τωρα θυμηθηκα μια αλλη ιστορια, ο συγκατοικος μου οταν σπουδαζα στο εξωτερικο ηταν 3 χρονια μαζι με μια κοπελια, απο Βορεια χωρα, οχι οτι εχει σημασια, εξ αποστασεως, και βρισκοντουσαν καθε τοσο σε διακοπες κι αυτος ειχε κανει τη διαδρομη με το αεροπλανο σαν την διαδρομη κουζινα μπανιο. 2-3 μηνες ειχαν κατι συννεφακια στη σχεση τους, αλλα τιποτα σοβαρα φαινομενικα, κανανε ονειρα οτι θα κανανε μαζι οικογενεια και παιδια και θα πηγαινανε να ζησουν μονιμα στην Ελλαδα, αυτη μαθαινε και ελληνικα!!! Λοιπον, ο συγκατοικουλης μου εψαχνε να της βρει μονοπετρο, τετοια εποχη ηταν πριν τρια χρονια, και κανονιζανε που θα πανε διακοπες το καλοκαιρι. Ενα πρωι τον ειχε πιασει μελαγχολια αυτον ηθελε να την δει, ηθελε να ερθει το καλοκαιρι, δεν αντεχε την αποσταση, και του ελεγε η κοπελια σε 2 μηνες θα ειμαστε μαζι σε ενα νησακι, και κανε υπομονη αγαπη μου και εμενα μου λειπεις κτλ κτλ. Και 7 ωρες μετα, το απογευμα, τον πηρε τηλεφωνο και του ειπε οτι θελει να χωρισουνε! Τελεια και παυλα! Ε ρε τι εγινε... Ο αλλος εκλαιγε μερα νυχτα την απρακαλαγε, του ειπε τελικα αυτη οτι νταραβεριζοτανε εδω και λιγο καιρο με αλλον, να μην στα πολυλογω, φινιτο. Τοσο ξαφνικα!