Printable View
Διαβάζω πράγματα που είχα γράψει πριν χρόνια εδώ. Διαπιστώνω πως άλλαξα, είμαι άλλος άνθρωπος σε σχέση με το 2008-09 κλπ. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ωρίμασα. Ναι αλλά... Οι φόβοι μου έγιναν πραγματικότητα. Όλα αυτά που φοβόμουν τότε πως δε θα πραγματοποιήσω όνειρα και όλοι οι φόβοι για το θέμα της δουλειας επιβεβαιώθηκαν με το χειρότερο τρόπο. .....
Δε συμφωνώ με τη διάγνωση που μου έχει γίνει ως μεταιχμιακής προσωπικότητας ....
Σας έχει τύχει να μη συμφωνείτε με τη διάγνωση σας ;
Ναι...καποιες φορες.
Μια πολύ άσχημη μέρα. Δεν έχω κουράγιο ούτε όρεξη να σηκωθώ από το κρεβάτι. Κοιμάμαι επίτηδες μέχρι τις 6 το απόγευμα. Ξυπνάω και ξανακοιμάμαι.... Μετά σηκώνομαι μετά βίας και με το ζόρι κάνω μπάνιο. Περιμένω για λίγο κοιτώντας το κενό. Μετά πάω στο σούπερ μαρκετ και αγοράζω δημητριακά. Μόνο αυτό έφαγα, δεν έχω όρεξη να φάω. Μετά εδώ και ώρες κοιτάω το κενό σα ζόμπι και καπνίζω σα φουγάρο.
Δεν είμαι καλά
Τα πράγματα έχουν ως εξής ... Αναγκάζομαι να φύγω μόνιμα στη Ρόδο στο πατρικό επειδή, όπως γράφω και πιο πάνω δεν έχω δουλειά και έχει απολυθεί και ο φίλος μου... Εμείς μέναμε μαζί και τώρα θα μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα...
Τι νιώθω; Άπειρη θλίψη γιατί είναι άδικο να έχω βρει αυτό που θέλω και να απομακρυνόμαστε για τα λεφτά. Βλέπετε αυτή η χώρα είναι μια χώρα καλή μόνο με τους γέρους και τα βύσματα των κομμάτων. Δε σ αφήνει να πραγματοποιήσεις όνειρα, να ανοίξεις δικό σου σπίτι, να ζήσεις αυτόνομα... Κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα.
Και δεν είναι το πρώτο όνειρο που χαλάει... Έχω χαραμίσει τόσα ταλέντα και τόσα όνειρα δεν βγήκαν. Ούτε δημοσιογράφος έγινα, ούτε μουσικός. Τόσες σπουδές πεταμένες στα σκουπίδια. Παιδικά όνειρα....
Μπα! Η Ελλάδα δεν είναι τόπος για όνειρα. Μόνο μου ρίχνει φόλα.
Και δεν πιστεύω πως θα καταφέρω τίποτα ούτε στη Ρόδο γιατί δεν είμαι βύσμα, απλώς θα μένω στο σπίτι των γονιών χωρίς επιπλέον έξοδα. Δεν ελπίζω.
Τώρα ένας κόμπος με πνίγει. Και όσοι μου είπαν πως μπορεί να βοηθήσουν ήταν ψεύτες ή θέλαν ανταλλάγματα.
Είμαι εντελώς εκτός αυτής της κοινωνίας. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και δεν υπάρχουν περιθώρια για ευαισθησίες ούτε για ανθρωπιά. Εγώ είμαι ένα πολύ μικρό ψάρι σε αυτή τη θάλασσα... Είμαι ανυπεράσπιστη σε μια ζούγκλα.
Πόσο άδικο ...
Και άντε πάλι ξανά από την αρχή να ξεκινήσω σε ένα τόπο από όπου λείπω 8 χρόνια... Σχεδόν μια δεκαετία. Γιατί; Επειδή έτσι πρέπει και δεν γίνεται αλλιώς....
Κόμπος στο λαιμό και δάκρυα. Πιο δύσκολα δεν θα μπορούσε να είναι. Και εγώ σκληραίνω και σφίγγω τα δόντια και δε μιλάω και δεν λέω τιποτα... Μόνο περιμένω...
Να οργανωθούμε παρακαλώ οι μειωμένοι και κάτι θα καταφέρουμε. δε μπορεί...
Ο,τι ανέβασα πριν λίγο στο site μου...
Δε θα διαβάσετε παρακάτω όσα σας αρέσουν, ούτε θα δώσω τροφή σε εκείνους που γουστάρουν να διαβάζουν για κακοποιήσεις ζώων για αυτό και μοιάζουν να ηδονίζονται με τέτοια γεγονότα… Δε θα είναι ένα κείμενο που θα “πουλήσει”, αλλά ένα που θα μείνει στα αζήτητα, το ξέρω πως αυτή θα είναι η τύχη του επειδή θα είναι αληθινό και είναι ήδη από τις πρώτες γραμμές.
Και για όσους συνεχίζουν να διαβάζουν έχω να πω απλώς μια θλιβερή πραγματική ιστορία, που ελπίζω να είναι γροθιά στο στομάχι. Έχετε ακούσει τον όρο εσωτερική μετανάστευση; Ναι υπάρχει και αυτή και είναι ίσως ένα βήμα πριν από την αναγκαστική φυγή σε κάποια άλλη χώρα. Δοκιμάζεις την τύχη σου σε μια άλλη περιοχή από αυτή που θέλεις να ζεις και αν δεν τα καταφέρεις φεύγεις εκτός συνόρων. Σε αυτή τη θέση βρίσκομαι και εγώ. Αναγκάζομαι να αφήσω πίσω τη Θεσσαλονίκη, όπου ζω εδώ και 8 χρόνια για να πάω πίσω στη Ρόδο, στον τόπο που γεννήθηκα. Ο λόγος; Μα φυσικά ένας και μοναδικός , Η ΑΝΕΡΓΙΑ! Τι; Αν ελπίζω πως στη Ρόδο θα βρω δουλειά; Όχι δεν ελπίζω… Απλώς εκεί δεν θα χρειάζεται να πληρώνω ενοίκιο και λογαριασμούς αφού θα μένω στο πατρικό. Και για αυτό πιστεύω πως κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να φύγω κάπου στο εξωτερικό… Βλέπετε οι γονείς μου δεν θα ζουν για να με ταΐζουν για πάντα! Κάποια στιγμή θα αφήσουν το μάταιο τούτο κόσμο, και επειδή εγώ δεν είμαι από εκείνες που βρίσκουν γκόμενους για να τους τρώνε λεφτά θα καταλήξω να πεθάνω από ασιτία και εγώ και τα σκυλιά μου!
Ναι ρε, είχα ξεκινήσει με όνειρα… Τα ηλίθια εκείνα όνειρα που σου φουσκώνουν τα μυαλά και σε κάνουν να νομίζεις πως αν αποκτήσεις γνώσεις και προσόντα θα ξεφύγεις από τη φτώχεια και την κοινωνική τάξη των γονιών σου και θα ανέβεις σε ένα άλλο επίπεδο. Για αυτό έβγαλα τα μάτια μου πάνω από τα βιβλία, αλλά ξέρετε κάτι; ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ από την κοινωνική τάξη στην οποία γεννήθηκε. Έτσι λοιπόν εγώ θα είμαι πάντα το παιδί του πλασιέ που τα βγάζει πέρα μετά βίας και δε θα φτάσω με τίποτα το παιδί του δικηγόρου ή του δημόσιου υπάλληλου που τυχαίνει και να έχουν βύσμα κάποιον από κάποιο κόμμα! Το μέλλον μου ήταν και είναι προδιαγεγραμμένο, μόνο που όταν ήμουν 18 δεν το έβλεπα, τώρα που είμαι 25 το βλέπω και στα αλήθεια αν ήξερα τότε πόσο μάταια είναι όλα δε θα ξεκινούσα καμία προσπάθεια! Φυσικά και δε θα ανέβαινα για σπουδές, ούτε στα ωδεία θα έτρεχα, ούτε στα φροντιστήρια, ούτε θα αγχωνόμουν για το μέλλον. Αν τότε ήξερα δεν θα έκανα απολύτως τίποτα, απλώς θα έψαχνα να πιάσω δουλειά σαν σερβιτόρα η σαν οτιδήποτε άλλο και θα ήταν όλα καλά. Τώρα είμαι 25 και είναι σαν να ξεκινάω τώρα τη ζωή μου ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΣΟΝ! Όλα όσα έκανα πήγαν χαμένα, δεν μετράνε για κανέναν και πουθενά, και κυρίως επειδή δεν έχω βύσμα και επειδή όπως είπαμε ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ από την κοινωνική τάξη στην οποία γεννήθηκε!
Το χειρότερο είναι πως βλέπω και πολύ κοντινούς μου ανθρώπους να είναι στην ίδια θέση, άρα δεν είναι της φαντασίας μου όλο αυτό, μακάρι να ήμουν εγώ η παλαβή της υπόθεσης αλλά δυστυχώς δεν είμαι!
Βλέπω και τους μεγαλύτερους που δεν νοιάζονται που εκείνοι ευθύνονται για όλα αυτά! Αυτό το μέλλον μας κληροδότησαν, μόνο που σφυρίζουν αδιάφορα και το μόνο που τους νοιάζει είναι να μη χάσουν το επόμενο επεισόδιο από το Ezel… Μόνο που αυτοί τα έζησαν τα νιάτα τους, έκαναν ό,τι ήθελαν και ψήφιζαν τους ηλίθιους με ελαφριά καρδιά καταδικάζοντας όλους εμάς. Αλλά δεν πειράζει… Εκείνοι πέρασαν καλά και όταν τους ρωτάς τι θα γίνει σου λένε πως εκείνοι “Έχουν το σπίτι τους… Είναι καλά και δεν είναι καιρός για να σκοτίζονται με τα προβλήματα της γενιάς σου… Όλο και κάπως θα τη βγάλουν καθαρή άλλωστε!”. Εκείνοι βλέπετε και τα κάνανε σκατά και μας έφεραν και στον κόσμο να τα απολαύσουμε. Τότε βλέπετε γεννιόντουσαν ακόμη παιδιά, αλλά καταραμένα παιδιά…
Και που λέτε, λοιπόν, θα τα αφήσω όλα πίσω αναγκαστικά για να πάω εκεί από όπου ξεκίνησα, χωρίς όμως να μπορώ να γυρίσω πίσω το χρόνο και να είμαι ξανά 17… Αλλά και να μπορούσα πάλι όλα την ίδια τροπή θα είχαν, και ας μην έφευγα. Πάλι θα με πετούσαν στην πυρά, απλά δεν θα είχα όνειρα να τα βλέπω να πεθαίνουν άδικα και ούτε προσόντα να χαραμίζονται .
Αυτά προς το παρόν
Τρυποκάρυδος- χωρίς βύσμα!
μάλλον μόνη μου μιλάω σε αυτό το φόρουμ ε;
:rolleyes:
Φτάνει να πω ότι λυπάμαι και ότι σε καταλαβαίνω σε μεγάλο βαθμό;....
Δεν είμαι καλή στις πρακτικές συμβουλές...Αλλά συζητάω φυσικά,αν αυτό αρκεί... :)
Κάτι είναι και αυτό... Καλύτερο από το τίποτα... Τουλάχιστον να μη νιώθω πως μιλάω μόνη μου και κάποιος έστω τα διαβάζει ... :-)Quote:
Originally Posted by Σουελ
Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι να πω κάτι περισσότερο σε μια τέτοια κατάσταση...Quote:
Originally Posted by donald_girl
Ξέρω ότι έχεις προσπαθήσει πραγματικά να βρεις δουλειά και δεν τα κατάφερες...
Ξέρω πως δεν είναι επιλογή σου να αλλάξεις ζωή...Επίσης, ξέρω πως το χειρότερο απ' όλα είναι ότι νιώθεις τόοοοοσο απογοητευμένη...
Αλλά, αποκλείεται να βρεις μια δουλειά στη Ρόδο;
Δεν ξέρω αν θα βρώ... Είμαι τόσο απογοητευμένη που αμφιβάλλω ... Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω.... ΔυστυχώςQuote:
Originally Posted by Σουελ
Φυσικά και θα προσπαθήσεις.Quote:
Originally Posted by donald_girl
Όσο για τις σπουδές σου, δεν είναι καθόλου τζάμπα κόπος, να το διώξεις απο το μυαλό σου....Ακόμα κι αν δεν σου δώσει άμεσα δουλειά αυτό που έχεις σπουδάσει, δεν ακυρώνεται έτσι η αξία του..Είσαι μικρή ακόμα, θα συμβούν πολλά στο μέλλον και ποτε δεν ξερεις πού θα οδηγηθείς...
Μακάρι... Έχω απογοητευθεί τόσο πολύ, δεν υπάρχει πιο πολύ... Μακάρι να τελειώσει κάποτε αυτός ο πόνος ... Μακάρι να αλλάξει η ζωή μουQuote:
Originally Posted by Σουελ
Η ζωή σου θα αλλάξει, το ξέρεις και το ξέρω. Το θέμα είναι πότεεεε, έτσι;Quote:
Originally Posted by donald_girl
Σε νιώθω, γιατί ζω κάτι παρόμοιο....Κι εγώ χάνω την υπομονή μου συνέχεια.Στραγγίζω το μυαλό μου να βρω καμια λύση, αλλά φως πουθενά...Αλλά δεν το αφήνω το ******** να με πάρει απο κάτω....
Πότε θα φύγεις για τη Ρόδο;
Ο φίλος σου πως βλέπει την κατάσταση;