SOS

Quote:

---

Originally Posted by Broken_DoLL

αυτο που λες οτι οσα βλεπεις σε κανουν να νιωθεις ασχημη το βλεπω καθημερινα εδω και 15 χρονια. ακομα και αντιδρασεις αντρων σε παρεα εξω μολις δουνε μια κοπελα προκλητικα ντυμενη εξυπνα να κρυβει επιμελως ατελειες μου την δινει. μπροστα στην μουρη μου αυτοι οι σχολιασμοι......

---

δεν καταλαβα,οι αντρες κραζουν την κοπελα η λες οτι μια μπορει να ντυνεται προκλητικα και εφοσον ντυνεται προκλητικα στους αντρες δεν τους πειραζει αν ειναι οντως ωραια η οχι?Με τους αντρες δεν εχω προβλημα,τους θεωρω πιο ακομπλεξαριστους,μονο κατι καγκουρες μπορει να αντιδρασουν περιεργα αλλα τους εχω χεσμενους.Δεν νομιζω οτι οι αντρες ενδιαφεροντε για τα ρουχα,ουτε για το 'σοβατισμα',οι γυναικες ειναι που κρινουν τον αλλον κατ'ευθειαν με βαση την εμφανιση.(δεν βγαζω τον εαυτο μου απ'εξω..δυστηχως)

μα το ιδιο θα κοιταξουν μια ομορφη κοπελιτσα με ενα μπλουζακι που δεν ειναι απαραιτητα προστιχο αλλα ειναι ομορφο και σεξι δειχνοντας μονο τους ωμους της και με ενα τζινακι, κ το ιδιο μια με τσιτα κολιτο σορτς , θεοκοντο μπλουζακι,12 ποντη γοβα, πλατινε μαλλι, ροζ κραγιον και μπλε ιριδιζον σκια? τι μυνηματα στελνει η καθεμια ξεχωρα?

αναλογα τι αντρας ειναι,αν καποιος ενδιαφερεται για καποια οπως την δευτερη,δεν νομιζω να ενδιαφερεσαι ουτε εσυ για αυτον,εννοω,εγω προσωπικα δεν θα κοιταζα καποιον με μπλουζα με βαθυ βε,ζελαρισμενο μαλλι,i.q. 80 εστω και αν ηταν ωραιος αντικειμενικα,οχι επειδη απλως δεν ειναι ερωτευσιμοι τετοιοι τυποι(κενοι)αλλα δεν τους θεωρω και ελκυστικους,ειναι μια ηλιθια μοδα για τον πολυ κοσμο που προσπαθει να προβαλλει τετοια προτυπα ομορφιας και τους εχει πεισει οτι οντως αυτοι ειναι ωραιοι.Οπως εγραφε η Φελισιτι στην αρχη,οτι της αρεσε το ροζ μικρη και επαιζε με κουκλες και λοιπα αυτος ειναι λογος για να βγει θηλυπρεπης,δεν υπαρχει κατι στο D.N.A. σου που να σου λεει 'αα εισαι θηλυκια,οποτε πρεπει να παιζεις με μπαρμπι για να βγεις νορμαλ',οι γιαγιαδες σας τι καναν?Υπαρχουν καποια χαρακτηριστικα ναι,τα οποια επιστημονες και ανθρωποι του μαρκετινγκ εκατσαν κατω και εκμεταλευτηκαν και εισηγαγαν τετοια προτυπα στα παιδια μας,οταν ημουν μικρη επαιζα με κουκλες,ναι τις λατρευα,αλλα επαιζα και με τα φορτηγα του αδερφου μου,απλως ο τροπος μου ηταν διαφορετικος,π.χ. εγω μπορει να εκανα το φορτηγο να προχωραει απλως,και το θεωρουσα παιχνιδι να το βλεπω να μετακινειται,ενα αγορακι μπορει να το εβαζε να ετρεχε πιο γρηγορα,η να χρησιμοποιουσε διαματικους ηχους με το παιχνιδι του για να το ζωντανεψει('βρουμ βρουμ') σαν σε περιπετεια,ακομα και αυτα τωρα πλεον εχουν 'κουκλες',ακσιον μαν και δεν συμμαζευεται,δεν θα τον ντυσει με ρουχα φυσικα,θα προσδωσει αλλες ιδιοτητες,αλλα αυτο ειναι που εχει σημασια..η σημασια που δινουν τα παιδια στα παιχνιδια τους,τελος οπως ειπα μου αρεσαν πολυ οι μπαρπι,αλλα μου αρεσε και να παραμιλαω κιολας(φανταστικους φιλους)το κοριτσακι μπορει να εχει ορεξη για πιο πολυ μπλα μπλα,εφοσον της δινονται μπαρμπι το χρησιμοποιει σαν μεσο.Αλοιμονο αν αγορια και κοριτσια διαφεραν τοσο,η οτι η αρρενωποτητα και θηλυκοτητα αντιστοιχα εξαρτιοντουσαν απο τοσο υλιστικους,επιφανειακους παραγοντες.

Έχει δίκιο ο/η Σουέλ...έχω δοκιμάσει και νευροανάδραση και κάθε είδους θεραπεία....η νευροανάδραση αργεί και δεν λύνει το πρόβλημα. Απλά επικουρική είναι. Φάρμακαι και ψυχοθεραπεία έχεις κάνει; το γιατρό τον τσέκαρες; είναι σίγουρο ότι έχεις ΙΨΔ (αν και έτσι φαίνεται)

Quote:

---

Originally Posted by Σουελ

Εννοείς ότι ηξερες ότι είσαι ομοφυλόφιλη ή στρέιτ;
Λογικό σε μια αγχώδη διαταραχή μαζί με ιδψ να σε βομβαρδίζουν έτσι οι σκέψεις....Οι οποίες συχνά είναι και διαστρεβλωμένες και πιο έντονες φυσικά...
Φελίσιτι, δεν γνωρίζω πώς λειτουργεί ακριβώς η νευροανάδραση αλλά νομίζω ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι υπομονή...
Γιατί διάλεξες αυτή τη θεραπεία και όχι την πιο συνηθισμένη-φάρμακα & ψυχοθεραπεία;

---

ναι, του έχω εμπιστοσύνη. είναι απόλυτα σίγουρος ότι αύτο έχω. σκέψου πώς σήμερα..πήγα πανεπιστήμιο και μια φίλη μου είπε ότι έχω χαθεί, δεν την ψάχνω όπως παλιά. και μένα τώρα μου έχει καρφωθεί από χθες ότι είμαι ομοφυλόφιλη, και ότι την ερωτε'υτηκα. πώς γίνεται να την ερωτεύτηκα και όταν με παίρνει να μιλήσουμε, να πούμε τα νέα μας μέσω κάμερας κάποιες φορές να μην το απαντώ επειδή βαριέμαι? είναι κάτι σαν φωνή μέσα μου που με βασανίζει και μου λέει "όταν θα σε πάρει τηλέφωνο, να αγχωθείς γιατί έτσι είναι οι ερωτευμένοι" δεν ξέρω πως λέγεται αυτό, ίσως καταναγκασμός. έχω ερωτευτεί πραγματικά αγόρι και ξέρω πως είναι. δεν είναι έτσι. δεν είναι μέσα στο μυαλό σου σαν βασανιστική σκέψη. σου αρέσει. φαντάζεσαι να περνάς χρόνο μαζί του. ενώ τώρα βρίσκεται αυτό μες το μυαλό μου σαν να προσπαθεί να με τρελάνει. σαν να πρέπει να σκέφτομαι έτσι και με πιάνει ακόμη περισσότερο το άγχος και η δυσφορία. και σκέψου πως πάντα η κοπέλα αυτή με γυρέυει. σχεδόν ποτέ δεν την έψαξα και ακόμα και όταν ήταν να πάμε για καφέ κάποτε βαριόμουνα και το ακύρωνα τελευταία στιγμή. κάποιος που είναι ερωτευμένος καίγεται να δει αυτόν που αγαπά με κάθε τίμημα. για παράδειγμα, όταν είμουν ερωτευμένη, έχανα μαθήματα, έχανα τα καφέ με τις φίλες μου, τα ψώνια μόνο για να τον δω. με κάθε τρόπο! τώρα δεν είναι έτσι. τώρα είναι σαν να θέλει να με βασανίσει και να με τρελάνει. αφού και πριν αυτές τις σκέψεις σκεφτόμουν ότι έχω μεγάλο κεφάλι και δεν ήθελα να βγαίνω από το σπίτι. και πάλι ήταν σαν μια φωνή να μουν λέει "είσαι άσχημη, σταμάτα. μην βγεις απ' το σπίτι, πέθανε γιατί είναι καλύτερα από το να ζεις έτσι. και είχα τα ίδια αισθήματα που έχω και τώρα. με όλα αυτά εσύ δεν είναι σίγουρος/ή ότι είναι ΙΔΨ? γιατί αν δεν είναι αυτό σημαίνει πως είμαι τρελή .. . . . .

Μάλλον έχει δίκιο ο γιατρός σου...ακολούθησε την αγωγή και με ψυχοθεραπεία μαζί, θα στρώσει, που θα πάει;;; στο χέρι του είναι;;;;; χεχε...
Κανένα όμορφο αγορι στο πανεπιστήμιο????

ε μα πότε θα στρώσει? έχω κουραστεί! αναρωτιέμαι..αυτοί που το έχουν χρόνια πώς αντέχουν? για παράδειγμα, σήμερα στο πανεπιστήμιο έπρεπε να μπούμε σε ομάδες, η φίλη που σου είπα ήταν σε άλλη και εγώ σε άλλη. είχα την επιλογή να αλλάξω ομάδα για να είμαστε μαζί ενώ δεν το έκανα γιατί το συγκεκριμένο φροντιστήριο θα είναι άλλη ώρα πιο αργά και εγώ θέλω να πηγαίνω δουλειά. μετά που το συνειδητοποίησα είπα από μέσα μου "αν όντως ήθελα να είμαι μαζί της θα έκανα τα πάντα για να αλλάξω γκρουπ και όμως αυθόρμητα δεν το έκανα!" και σε μια στιγμή που στο μάθημα κουράστηκε και έγυρε επάνω μου δεν μου άρεσε και της είπα να σηκωθεί..κανονικά εάν είμουν ερωτευμένη όπως λένε οι σκέψεις μου, θα την άφηνα έτσι δεν είναι? ή απλώς τα λέω για να παρηγορηθώ?

Λοιπόν...θα στρώσει. Θέλει υπομονή και κουράγιο, αλλά θα στρώσει. Και ναι, είναι πολύ κουραστικό. Και όσοι αντέχουν χρόνια, αντέχουν γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή. Ψάξε, διάβασε, ενημερώσου γι αυτό. Εγώ το έκανα αργά, αν το είχα κάνει νωρίς, θα είχα αντιμετωπίσει τη ζωή μου αλλιώς. Τώρα το έχω αποδεχθεί και είμαι πολύ καλύτερα. Διάβασα πολλά βιβλία, έχω δοκιμάσει (σχεδόν) όλες τις θεραπείες, έχω πάει σε τουλάχιστον 3 διαφορετικούς γιατρούς και 2 ψυχολόγους, έχω φάει άπειρες ώρες με καταναγκασμούς, έχω περάσει πολλές στιγμές να θέλω να αυτοκτονήσω. Μετά από όλα αυτά, έχω να σου προτείνω τα εξής:
1. Φάρμακα και την κατάλληλη για σένα ψυχοθεραπεία. Μην βαρεθείς να ψάξεις, κανένας ψυχοθεραπευτής δεν έχει δίκιο σε ότι σου πει. Αν δε νιώθεις καλά με κάποιον, απλά φύγε και ψάξε αλλου.
2. Ένα - δυο άτομα να παίξουν το ρόλο του κυματοθραύστη = όταν σε πιάνουν έντονα συμπτώματα και είσαι σε κρίση, να μπορείς να του μιλάς και να το βγάζεις από μέσα σου.
3. Αδιαφορία για τις σκέψεις. Όσο τις αναλύεις μόνη σου ή ζητάς να τις συζητάς μαζί μας ή με οποιονδήποτε, δικαιώνεις και διαιωνίζεις τον καταναγκασμό. Δεν έχει νόημα. Γι αυτό και δεν πρόκειται να σου απαντήσω. Ξέρεις πολύ καλά ότι οι επιλογές σου βασίζονται στα θέλω σου, στα ωράριά σου, στη δουλειά σου.
Είναι γενικώς αποδεδειγμένο, ότι όσο τις αναλύεις ή τις κοντράρεις, ισχυροποιούνται. Αγνόησέ τες. Δύσκολο στην αρχή, αλλά όχι ακατόρθωτο, σιγά σιγά γίνεται.
Και κουράγιο. Θέλει δουλειά, αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή...

δηλαδή εσύ πόσο καιρό το έχεις αυτό? έχεις θεραπευτεί εντελώς? και δεν μου απαντάς γιατί γνωρίζει ότι ξέρω την απάντηση απλά θέλω να βεβαιωθώ?

Σου εξήγησα, ότι αυτό το να ζητάς διαρκώς επιβεβαιώσεις είναι ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ, είναι καταναγκασμός, δεν το βλέπεις;; δεν έχει νόημα να στο ενισχύω καλή/έ μου....Εγώ είμαι 34 και διαγνωσμένο το έχω από τα 23....αλλά μετά διεπίστωσα ότι το πρώτο μπαμ το έκανε στα 17-18 και πιο μετά, διεπίστωσα ότι το είχα από πιο μικρή...όλα αυτά βέβαια τα κατάλαβα σε φάση ηρεμίας (όπως π.χ. τώρα) μετά από ψυχοθεραπεία και διάβασμα. Και αφού συμφιλιώθηκα με την ιδέα. Οπότε ναι, το έχω πολλά χρόνια...Και όχι, δεν έχω θεραπευτεί εντελώς, γιατί δε θεραπεύεται εντελώς και αυτό το ήξερα από την αρχή. Αυτά που σου προτείνω δεν είναι τυχαία. Αυτό "κοιμάται και ξυπνάει" για να το πω λαϊκά, είναι κάτι που αν πάρεις φάρμακα, κάνεις θεραπεία και φτιάξεις τον περίγυρό σου έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσεις το άγχος, περνάει και όσο το διατηρείς όλο αυτό, δεν ξαναεμφανίζεται. Δε θα παίρνεις φάρμακα για πάντα, ούτε θα κάνεις ψυχοθεραπεία για πάντα. Με τα φάρμακα θα ηρεμήσεις και θα υποχωρήσουν τα συμπτώματα, με τη θεραπεία θα δυναμώσεις και θα μάθεις να αντέχεις το άγχος περισσότερο και να λειτουργείς καλύτερα σε αυτό (γιατί τη σήμερον ημέρα, ζωή χωρίς άγχος μόνο στο Θιβέτ ή σε άσραμ στην Ινδία μπορείς να βρείς, κι αυτό με επιφύλαξη...). Με το να έχεις γύρω σου ανθρώπους που θα σε αγαπούν και θα σε στηρίζουν, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΣΟΥ, θα νιώθεις πιο ασφαλής. Και έτσι θα πορευεσαι, από κάποιο σημείο και μετά μάλιστα, χωρίς γιατρούς, φάρμακα κτλ.
Τα συμπτώματα είναι δυνατόν να εμφανιστούν ξανά μετά από καιρό ηρεμίας, αν υπάρξει κάτι που θα σε "ζορίσει" ιδιαίτερα συναισθηματικά. Και επειδή έχουμε αυτό το πρόβλημα, δε θα αναγνωρίσεις αμέσως αυτό που σου προκάλεσε άγχος (π.χ. ένας καυγάς, ένας χωρισμός, ένας γάμος, ένας θάνατος, ένα πτυχίο - τι κάνω μετα κτλ.) αλλά θα έρθουν τα συμπτώματα και θα νομίζεις ότι φταίνε αυτα (π.χ. μια γκόμενα που είδες και νομίζεις ότι τη γουστάρεις, ο γείτονας που θες ξαφνικά να μαχαιρώσεις κτλ). Αλλά δε θα φταίνε τα συμπτώματα, γιατί είναι απλά ΙΔΕΕΣ δεν τα θες πραγματικά. Θα φταίει αυτό το κάτι σημαντικό που σε ζόρισε και δεν αναγνώρισες.
Προσπάθησε να δεις τα συμπτώματα, τις ιδέες ή τους καταναγκασμούς σα καμπανάκια, σα δείκτες που σε προειδοποιούν ότι κάτι άλλο στη ζωή σου σε βαραίνει...και όταν αντιμετωπίσεις αυτό, θα φύγουν και τα καμπανάκια. Άκου με. Δε στα λέω επειδή είμαι η έξυπνη...στα λέω επειδή εγώ άργησα, και όποιον μπορώ να βοηθήσω να θεραπευθεί νωρίτερα, τόσο πιο χαρούμενη θα νιώσω.
Γιατρός, ψυχοθεραπεία, αγαπημένοι, αδιαφορία για τις σκέψεις. Λειτουργεί.

να σου πω την αλήθεια..για περίπου 2 ή και τρεις βδομάδες είχα ηρεμήσει..είχαν φύγει απ' το μυαλό μου αυτές οι σκέψεις και μετά ενώ είμουν ήρεμη και χαρούμενη να σου πάλι οι ιδέες. όπως είπες κι εσύ κάτι πρέπει να με πείραξε και γι αυτό να μου ήρθαν πάλι. αυτό όμως που είπες ότι δεν έχεις θεραπευτεί εντελώς με αγχώνει..έχω ακούσει περιπτώσεις που έγιναν εντελώς καλά και μου έδιναν μια ελπίδα..ξέρεις εσύ..δεν είναι και ότι πιο εύκολο σαν η ζωή σου ήταν γεμάτη ευτυχία..ξαφνικά να γίνονται όλα αυτά μετά από μια κρίση πανικού..ξαφνικά τα όνειρα σου να πέφτουν στο κενό και μετά πάλι δύναμη για να σηκωθείς και καθώς σηκώνεσαι να πέφτεις ξανά..και μετά πάλι..και πάλι..θέλει πολλή δουλειά..πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι είμαστε τυχερή οικογένεια γιατί δεν είχαμε και πολλές στεναχώριες, είχαμε αγαπημένα μας πρόσωπα κοντά μας και είμασταν ήρεμοι. δεν το πιστεύω ότι τώρα μου συμβαίνει αυτό και νιώθω η πιο άτυχη κοπέλα στον κόσμο..αλλά θα δείξει..ίσως γίνω καλά..

Φελισιτι,συνεχιζεις να τα υπεραναλυεις και να δινεις πολυ σημασια σε καθε τι σχετικο,και τους δινεις τροφη.Σου ειπα να αποφευγεις να κανεις τετοιες αναλυσεις,και να μπαινεις σε τετοιες διαδικασιες..Ειναι κατι σαν ψυχαναγκασμος αυτο που κανεις,και τρεφεις και δινεις πραγματικη διασταση σε μια μαλλον ψευτικη ιδεα.Εμενα οι αναλυσεις μου κανανε κακο γι αυτο και στο λεω..Ρωτησε και το γιατρο σου σχετικα να δεις τι θα σου πει..Ρωτα τον να σου πει και σωστους τροπους να εξουδετερωνεις τις σκεψεις οταν σου ρχονται.,Γιατι αυτο που κανεις σιγουρα δεν ειναι ο σωστος..Το μονο που καταφερνεις ειναι να διαιωνιζεις τη σκεψη.Ακουσε με και προσπαθησε να το ακολουθησεις αυτο..ΜΗΝ ΠΕΦΤΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΝΑ ΑΝΑΛΥΕΙΣ ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ.

Σε καποια θεματα ελεγε ενα μελος, ο Ιωαννης, διαφορους τροπους αντιδρασης οταν ερχονται οι παραλογες ιδεες..Πανω κατω θα σου πω.Καταρχην να μαθεις να ξεχωριζεις τις σωστες σου σκεψεις απ τις παραλογες κι αυτες που βρισκονται στα πλαισια της παθησης.Επειτα την αφηνεις να ρθει αντιμετωπιζοντας την ως τετοια και χωρις να σε αγχωνει αυτο.,..Τη σταματας,και τελος την αντικαθιστας με μια αλλη σκεψη που να στεκει.Αυτα εχω καταλαβει πανω κατω..φυσικα ολη αυτη την διαδικασια δεν θα μπορεσεις να την κανεις απ τη μια στιγμη στην αλλη.Θελει κι αυτη οπως καθετι καινουριο εξασκηση και επαναληψη.
Σου ξαναλεω οτι αν ησουν ομοφιλοφιλη θα το καταλαβαινες απο αλλα πραγματα.Θα σε ελκυαν σεξουαλικα γυναικες,κι αυτο το ερωτημα δεν θα το εθετες με το ζορι στον εαυτο σου.Θα ερχοταν αυθορμητα..επειτα ξερεις οτι μεχρι στιγμης σεξουαλικα εχεις επιθυμησει μονο αντρες..Αυτα τα δυο αρκουν για να ξερεις οτι εισαι στρειτ.Απο εκει και περα οι περαιτερω αναλυσεις πιστευω οτι σε κανουν να χανεις την μπαλα..

Μολις διαβασα και την απαντηση της/του κοκο που στα λεει πολυ ωραια.κι απο οτι καταλαβαινω εχει ηδη κανει αρκετα βηματα..Εγω ειμαι σχετικα στην αρχη της αντιμετωπισης..αποτε ακου καποια πιο εμπειρη..
Εσυ σε τη φαση εισαι κοκο? ειναι σπανιες πλεον αυτες οι ιδεες ?

Κοίτα, το Δεκέμβρη-Γενάρη δεν ήθελες να με δεις πως ήμουν....τόσο χάλια που πήρα άδεια από τη δουλειά και πήγα να μείνω στη μάνα μου, γιατί από τα πολλά πλυσίματα δε μου έμενε χρόνος ούτε να μαγειρέψω. Με τα φάρμακα έστρωσα (αν και μου έδωσε αντιψυχωσικό και με ψόφησε στις παρενέργειες, ευτυχώς το έκοψα σχετικά σύντομα), ψυχοθεραπεία έκανα από πριν. Τώρα είμαι πολύ καλύτερα, παίρνω βέβαια dumyrox μόνο, ούτε αγχολυτικό, φυσικά άλλαξα γιατρό, πήγα σε ένα φίλο μου, που τον εμπιστεύομαι πολύ, και οι ιδέες σταδιακα αραιώνουν, όσο πάει και περισσότερο. Όταν αγχώνομαι, επιστρέφουν, οι καταναγκασμοί κυρίως. Αλλά τώρα ξέρω. Για μένα το πιο σημαντικό είναι όταν το αποδέχτηκα, σταμάτησα να ντρέπομαι γι αυτό, το είπα στους φίλους μου (δεν το έκανα ντουντούκα, δεν είναι ανάγκη να βγάλουμε και παράρτημα) στους κολλητούς δηλαδή και διάβασα πολλά γι αυτό (τι το προκαλεί, πως αντιμετωπίζεται κτλ.). Έτσι αποφάσισα ότι θα βλέπω τα συμπτώματα απλά σαν δείκτες και θα ψάχνω το γιατί εμφανίστηκαν πάλι. Μεγάλη βοήθεια και η ψυχοθεραπεία μου, πολύ καλή η θεραπεύτρια. Και μεγάλη βοήθεια και οι γονείς και η θεία μου. Ο "κυματοθραύστης" όταν σε πιάνει κρίση, κάνει θαύματα....

τι ακριβώς κάνεις στην ψυχοθεραπεία? απλά συζητάς με τον άλλο?