Θα τα ξεκινήσω αυτές τις μέρες....φοβαμαι λιγο δεν ξέρω......ο ψυχίατρο σου είπε να μην ξαναπάρεις ή ο ψυχολόγος? Γτ έχει διαφορα.....
Printable View
Θα τα ξεκινήσω αυτές τις μέρες....φοβαμαι λιγο δεν ξέρω......ο ψυχίατρο σου είπε να μην ξαναπάρεις ή ο ψυχολόγος? Γτ έχει διαφορα.....
Ο ψυχίατρος. Μου είπε να δοκιμάσουμε για μερικές μέρες μόνο αγχολυτικό κι αν δεν αντέχω προχωράμε σε πλήρη αγωγή. Απλά μου είπε να δουλέψω κι άλλο με την ψυχοθεραπεία (γνωσιακή - συμπεριφορική), αν κι εγώ θεωρώ ότι δεν έχει κάτι άλλο να μου προσφέρει και δεν βλέπω αποτέλεσμα. Αν κάποιος με ιδψ διαβάζει, που έχει δουλέψει αυτήν την μέθοδο, ας μας πει αν καταφέρνει να τη διαχειριστεί αποκλειστικά με αυτά τα νοητικά τρικ που διδάσκει. Γιατί εμένα όλο αυτό μου κάνει πολύ θεωρητικό και μολονότι προσπαθώ, όταν με πιάσει, δεν πα εγώ να λέω από μέσα μου ότι θέλω...Quote:
Originally Posted by marouliw
Οταν σε πιασει οντως ειναι σαν να το βιωνεις πρωτη φορα και να μην εχεις εμπειρια πανω του.Αυτο που θα καταφερεις με την γνωσιακη ειναι απλα με το να μην του απαντας να σε ενεχλει κι αυτο λιγοτερο κι αρα να σου δημιουργει λιγοτερα τετοια τρανταγματα.Οπως μου πε κι η ψυχολογος,οι ιδεοληψιες δεν θα φυγουν ποτε...απλα σιγα σιγα θα αρχισουν να γινονται ολο κι πιο αδυναμες χωρις αυτο να σημαινει πω με το πρωτο ταρακουνημα δεν θα ξαναφουντωσουν.Παντως κακα τα ψεψαματα,χωρις φαρμακα πιστευω στην δικη μας παθηση δεν γινεται δουλεια.Και εμενα τα φαρμακα με εσωσαν οταν ημουν ενα βημα πριν πω στους δικους μου να με στειλουν στην σουηδια για ψυχοχειρουργικη με λειζερ.Τελικα καταλαβα πως αν ο εγκεφαλος παθει την ζημια που ειναι γενετικα προγραμματισμενος να παθει,σπανια επανερχεται...Ε τι να κανουμε,τουλαχιστον σκεφτομαι οτι κι ο Τεσλα ειχε την παθηση μας και παιρνω δυναμη.
Ναι η γνωσιακη ειναι πολυ επιφανειακή.....πρεπει να ψαχτεις και πιο βαθιά μέσα σου για να δεις τι φταίει......παρελθόν, ατμόσφαιρα στην οικογένεια κλπ......ολα επηρεάζουν.....απλα το νόημα με τη γνωσιακη ειναι με το που σου έρθει η σκέψη εκτός απτό να μην της απαντας ειναι και να μην την επεκτείνεις περεταίρω στο μυαλό σου κάνοντας υποθέσεις και φτάνοντας στο χειρότερο σενάριο.....πχ κανεις τη σκέψη " μου φαίνεται θα αρχίσω να τρελαίνομαι " λες τοτε οκ έκανα αυτή τη σκέψη και την προσπερνάς και όχι να λες οπα και θα τρελαθώ και μετα θα αρχίσω να βλέπω διαφορα και μετα θα με κλείσουν μέσα κλπ......λες απλά οτι έκανες μια σκέψη που όλοι κάνουν.....απλα οι άλλοι την κάνουν πάνω στο άγχος τους ως τρόπος του λέγειν ενώ εμεις την φοβόμαστε.......ναι προσπάθησε το με τον ψυχολόγο αλλα ψάξτε και βαθύτερα κατά τη γνωμη μου.....
Άγγελε ποσο κοστίζει η επέμβαση? Για να μαζεύω απο τώρα λεφτά...χαχα :)
Δεν ξερω...παντως πρεπει να ειναι ακριβη
Τελοσπαντων καλά να είμαστε όσο μπορουμε και να περνάμε καλά πάνω απολα παρα το προβλημα μας....Εμένα με έχει πάρει πολυ απο κάτω όλο αυτό διότι κάνω και σχέδια για το μέλλον τα οποία αποτι φαίνεται δεν θα πραγματοποιηθούν...ξερετε συντροφος, γάμος, παιδιά...πράγματα τα οποία είμαστε γεννημένοι να κάνουμε και τα θέλω καποια στιγμή και γω....βλεπω και την αδερφη μου τώρα που γέννησε και με εχει πιάσει τρομερή μελαγχολια διότι είναι κάτι που πάντα ονειρευόμουν, για αργότερα βεβαια, αλλα θεωρώ οτι θα πιεστω πολυ για να το καταφερω κάποτε...το εχω σχεδόν αποκλείσει...γτ λέω εδώ τον εαυτό μου δεν κάνω καλά....τι να πω μελαγχόλησα πάλι.....
Παροδικα ειναι αυτα τα συναισθηματα της απελπισιας.Κι παιδια θ κανεις κι τα παντα...Ποσο εισαι κι εχεις αγχωθει ετσι?
24 ειμαι απλα απελπίζομαι διότι κάθε μέρα ειναι ιδια: Μέσα στις ιδεοληψίες...μου τσιγκλανε το μυαλό και δεν μαφηνουν σε ησυχία.....ειπα να βγω σήμερα δεν άντεχα να ειμαι και μεσα.....αλλα το κεφάλι μου πάει να σπάσει....του πάω κόντρα αλλα με κουράζει ρε που@@η.....πέρυσι ήμουν σκ@τα λόγω της αρρωστοφοβιας και της αποπροσωποιησης, φετος εκει που ήμουν τέλεια και ελεύθερη απολα τσουπ ήρθαν οι ιδεοληψίες ε του χρόνου τι θα έχει σειρά ποια....ελεος....φοβίες ειναι ολα ρε γαμωτο ποτε θα το πάρω χαμπάρι....ενα τίποτα ειναι ολαυτα εμείς τους δίνουμε αξία και τα θρεφουμε όταν τους δίνουμε σημασία και τα φοβόμαστε......
Σκέφτομαι απο τώρα την οικογενεια διότι φαντάσου να ειμαι έτσι και τοτε και να εχω και ένα κουτσουβελακι να παλεύω......
Μααλιστα...απο οτι κταλαβα ολοι νεα παιδια ειμαστε που μας τρωνε τα νιατα οι ιδεοληψιες...εισαι πολυ μικρη για να σε νοιαζει τι θα κανεις με παιδια σε χρονια απο τωρα..αραξε.Οι περισσοτερες κοπελες που χω γνωρισει ως τωρα και ηταν 22 χρονων δεν ειχαν καμια αλλη προοπτικη στην ζωη τους
Ναι ρε γαμωτο....απλα βλέπω εδώ ατομα που παλεύουν πολλα χρονια με αυτή τη διαταραχή και τρομάζω λιγο...
Αλλα έχεις δίκιο ας αραξω και ας απολαυσω την μπυριτσα μου.....
Σευχαριστω για τις απαντήσεις :)
ΜΑρουλιε υπαρχουν ατομα με σχιζοφρενειες που κανουν οικογενειες...ολα καλα θα πανε...υπομονη μεχρι να περασει η μπορα
Marouliw φιλικά σου λέω πως αυτή η ιστορία (η χαρά τιμωρείται) δεν σχετίζεται απαραίτητα με τους γονείς μας. Κατά τεράστια πιθανότητα σχετίζεται καθαρά και μόνο με την ΙΔΨ.Quote:
Originally Posted by marouliw
Αν η διαγνωσή σου ειναι απο ψυχίατρο και ειναι ΙΔΨ, ειναι δύσκολο να προκύπτει απο κακή, περίεργη ή δε ξέρω και γώ τι, συμπεριφορά των γονιών μας.
Αυτό που σου είπε ο άνθρωπος, δεν αμφιβάλλω οτι ισχύει ΓΕΝΙΚΑ, ισα ίσα που ακούγεται πολύ λογικό.
Ενας ιδεοψυχαναγκαστικος όμως τιμωρεί τον εαυτό του για λογούς που αφορούν και καταδεικνύονται απο την ΙΔΨ. Π.χ Ανάγκη για τιμωρία, Ενοχή και πληρωμή, αμφιβολία, υψηλή ηθική κ.α Τα γνωστά δηλαδή...
Όλα αυτα βέβαια δε σημαίνει οτι δεν αφυπνίζονται και εν τέλει εφαρμόζονται (για την τιμωρητική στάση μιλάω) μέσα απο καταστάσεις, ερεθίσματα και συμπεριφορές της οικογένειάς μας και του κοινωνικού μας περίγυρου αλλά ποτέ όλοι αυτοί δεν αποτελούν την γεννεσιουργό αιτία.
Όπως και να χει πάντως το πράγμα, όλα αυτα το ζορικά που μπορεί να συμβαίνουν στον καθένα, έχουν έδαφος το θυμό που θα γίνει στην πορεία οτιδήποτε άλλο.
Αν δηλαδή ιδανικά κατευνάσουμε το θυμό που έχουμε και παράλληλα αποδεχτούμε οτι αυτό που ειμαστε ΕΙΜΑΣΤΕ και ειμαστε μια χαρά με αυτό, θα αρχίσουν να υποχωρούν
και όλα αυτα τα δυσάρεστα που νιώθουμε.
Muzzy σε αυτην την διαιστωση καταληγω και εγω οσο προχωραει ο καιρος...με ρωτησε και η ψυχολογος τετοιες ερωτησεις σχετικα με τον θυμο προσφατα...στην αρχη νομιζα ηθελε να με βγαλει μαζοχιστη
Ωραία. Aς συζητήσουμε.Quote:
Originally Posted by aggelos11
Συμφωνούμε καταρχήν οτι οι ιδεοψυχαναγκαστικοί εχουν σε μεγάλο βαθμό το ενοχικό στοιχείο?
Η ενοχή πως μπορεί να προκύπτει? Μόνο ύστερα απο κρίση, έτσι δεν ειναι? Ποιος μας κρίνει? Μας κρίνει κανείς απο τους γύρω μας? Οχι! Εμείς κρίνουμε τον εαυτό μας.
Τι ειναι η ενοχή ? το αποτέλεσμα μιας κρίσης / ενός δικαστηρίου δεν ειναι? Ναι ειναι η απάντηση. Το δικαστήριο λοιπόν ήδη στήθηκε και βγήκε και το αποτέλεσμα.
Ένοχος ο κατηγορούμενος.
Η ωρα της ποινής...
Η ποινή λοιπόν ειναι το πλύσιμο των χεριών για 1 ωρα, το τσεκάρισμα του θερμοσίφωνα 10 φορές, Ιδεοληψίες περί υπαρκτών και ανύπαρκτων ασθενειών,
ιδεοληψίες και φόβοι μήπως σκοτώσουμε, τεμαχίσουμε, κανουμε κύβους κανέναν άνθρωπο. Μήπως ειμαι παιδόφιλος? Αν δεν ειμαι παιδόφιλος μήπως γουστάρω κατσίκες?
...και εεεενα σωρό φόβοι και ιδεοληψίες φούσκες στην πραγματικότητα, που γίνονται με σκοπό.... την εξιλέωση. Ο ανώτερος σκοπός. Με υπομονή και καρτερικότητα τελικά θα βγούμε πιο καθαροί. Πιο ΣΩΣΤΟΙ, πιο ΗΘΙΚΟΙ, πιο ΣΟΒΑΡΟΙ σαν άνθρωποι. <--- Πολυ κακές αυτές οι 3 λέξεις για εναν ιδεοψυχαναγκαστικό. Μακάρι να τις αποβάλλουμε όλοι και να μην τις χρησιμοποιούμε ποτέ!
Δε μοιάζουν όμως όλα αυτα λίγο με αυτοτιμωρία? Αν ναι, μήπως όλα γίνανε για να μειωθούν οι ενοχές? Αυτοτιμωρία και μαζοχισμός. Μήπως έχουν σχέση τελικά αυτα τα δυο?
Μεγάλη προσοχή! Δεν ειναι του τύπου "πονάω και μ αρέσει". Καμια σχέση. Ειναι ηθικός μαζοχισμός.
και για του λόγου το αληθές, ενα ερώτημα εδώ....
Αλήθεια, απο τι ακριβώς ορίζεται το στήσιμο του παραπάνω δικαστηρίου στην εκάστοτε περίπτωση? Ποιές ειναι οι κατηγορίες? Ο δικαστης ειπαπε. ΕΜΕΙΣ.
Δεν ανέφερα. Ας αναφέρω τώρα. Ειμαι στην παραλία και κοιτάζω αριστερά ενα 3χρονο παιδί που παίζει γυμνό με την άμμο.
Το κοίταξα 2 φορές γιατί τυχαία έπεσε η ματιά μου εκεί. Η 3η φορά όμως, ειναι καλός οιωνός και εξιλέωση ταυτόχρονα μιας και το 3 ειναι ιδανικός αριθμός.
Αναγκαστικά λοιπόν ΕΠΡΕΠΕ, να το κοιτάξω 3η φορά. Η 3η φορά έπεσε όλως τυχαιως (οχι τυχαία, το εξηγω παραπάνω) στον πισινό του μωρού. Σα δε ντρέπεσαι παιδόφιλο έκτρωμα.
Πάμε μαστιγιές.
Τι ορίζει λοιπόν στην προκειμένη, το στήσιμο αυτού του δικαστηρίου ? Προφανώς η ηθική. Το σωστό και το λάθος.
Το παράδειγμα αυτό ίσως δεν ειναι και το πιο βοηθητικό ως προς το ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ πρέπει η δεν πρέπει ενας μέσος άνθρωπος να νιώσει ένοχος ή όχι μιας και ειναι λίγο ακραίο.
Νοσηρή και σοβαρή κατάσταση, Πέρα απο ηθικές και τα συναφή.
Όμως, αυτό που θέλω να πώ, σε σχέση με τους ιδεοψυχαναγκαστικούς, ειναι οτι υπάρχουν τόσα και τόσα παραδειγματα απο την καθημερινότητα τους, στα οποία διαφένεται
μια ηθική ανύπαρκτη και υπέρμετρη, σχεδόν εκτός ορίων, που στην ουσία ορίζεται μόνο απο τους ίδιους.
Πήξαμε στην αυστηρότητα μου φαινεται εμένα.
ΥΓ. Ενα τελευταίο αλλά σημαντικό. Το γράφω προκειμένου να μην το πάρουμε βαρέως. γιατι απλούστατα δεν υπάρχει λόγος.
Εν ολίγοις ο μαζοχισμός ειναι απλά ενα χαρακτηριστικό, τίποτα παραπάνω. Μη τρομάξουμε με τις λέξεις. Στα @@ μας ειτε λέγεται έτσι, είτε λέγεται αλλιώς.
Στην τελική , σχέση με κυριολεκτικά μαστιγώματα και δεσίματα δεν έχει καμία. Αυτοί έχουν άλλα θέματα.
Και ακόμα ενα τελευταίο. Δε ξέρω αν αφορα όλους αυτη η ιστορία. Επιφυλάσσομαι όπως πάντα κάνω. Δε μ αρεσουν οι γενικεύεσεις.
Κοιτα η αληθεια ειναι οτι έχει να κάνει και η ιδιοσυγκρασία του καθενός....πχ εγώ εχω μια ταση να βοηθάω πολυ τους άλλους, να προτιμώ την ευτυχία τη δικη τους απο την δικη μου και έτσι να παραμελώ τις ανάγκες μου.....οταν όμως ένας τέτοιο άνθρωπος μεγαλώνει σε περιβάλλον τσακωμων αλλα δεν θέλει να φυγει από αυτό διότι νομίζει οτι θα γίνουν δυστυχισμένοι οι γονείς και άρα κάθεται και υπομένει το κλίμα αυτό για να διασφαλισθει η ευτυχία τους( με τη λογική οτι τσακώνονται που τσακώνονται, άρα ειναι δυστυχισμένοι, άρα αν φυγει και το παιδί τους απο το σπίτι θα γίνουν ακομη πιο δυστυχισμένοι....αρα το παιδί θυσιάζεται) αυτό δημιουργεί τρομερές παραλογες ενοχές στο παιδί....οτι αυτό δεν αξίζει την χαρά διότι γιατί αυτο να είναι χαρούμενο όταν οι γονείς ειναι δυστυχισμένοι....έτσι λοιπόν αυτό το σκεπτικό περνάει υποσυνείδητα στο παιδι και το εφαρμόζει σε όλες τις πλευρές της ζωής του.....εγω πάντα ήμουν έτσι και πριν την ιψδ...
Ποτε όμως δεν κατηγορησα τους γονείς μου.....Τους κατηγορησα όμως οταν καβγαδιζαν μπροστά μου χωρίς να τους νοιάζει και όπως και τώρα που ενώ ήθελα να φυγω απο το σπίτι ο πατέρας μου έκανε πως δεν καταλαβαινε οτι εμένα με έφθειρε αυτό το σπίτι......λοιπον, λιγο πριν εξελιχθεί η ιψδ μου είχα πολλές διαμάχες μαζι τους για να μεινω αλλου, ο πατέρας μ έκανε την πάπια, ενώ ειναι πολύ καλος άνθρωπος και εγώ είχα απίστευτο θυμό μέσα μου και έλεγα θα δείτε θα αρρωστήσω......λες και το ξερά...και τελικα ολαυτα τα συναισθηματα υπερχειλησαν και ξέσπασαν μεσω της ιψδ.....τέτοια έξαρση δεν έχω ξαναζήσει....ποτε δεν ήμουν όμως τέρμα ιψ/κή....πολυ λίγα πράγματα όπως όλοι.....Αρα φταίει και ο έντονος θυμος βεβαίως έχεις δίκιο.....αλλα για μένα ειναι και οι ενοχές......
Άρα ειναι ένας συνδυασμός παραγόντων για μένα: Ακατάλληλο περιβάλλον οικογενειας, ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία ατόμου με πολλές ενοχές και θυμος μέσα του που συνήθως, για μένα, έχει την τάση να τον κρατάει μέσα του για να μην στεναχωρεσει τους άλλους.........α και κάτι τελευταίο.... Θεωρώ οτι όλοι εμείς είμαστε πολυ υπευπευθυνα άτομα........
Μαρουλιώ γεια,
Δες λίγο τις λέξεις και τις φράσεις που χρησιμοποιείς γιατί έχουν ενδιαφέρον.
να διασφαλισθει η ευτυχία τους --> Άρα το παιδί θυσιάζεται.
είχα απίστευτο θυμό μέσα μου και έλεγα θα δείτε θα αρρωστήσω.
Βέβαια είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων. Συμφωνούμε.
Φυσικά και είναι οι ενοχές και ο θυμός ναι. Θυμός με σένα και ενοχές δικές σου.
Για να μη σου πω πως ακόμα και όταν τους κατηγόρησες άμεσα, παράλληλα ίσως κατηγορούσες και εσένα για όλες τις ΘΥΣΙΕΣ του παρελθόντος που γράφεις που έκανες και ποιο το ευχαριστώ? Αγνωμοσύνη? Αδιαφορία? Τελικά δεν είδαν τίποτα. Ποιο το όφελος τελικά? Ίσως όλα αυτά. Δε ξέρω πως ένιωσες. Ίσως να κάνω και λάθος.
Δες λίγο και το ‘Θα δειτε, θα αρρωστήσω’
Εμένα μου φαίνεται ότι αυτή η φράση έχει πολύ ζουμί.
Έχεις εξηγήσει ποτέ γιατί μπορεί να είπες ΕΙΤΕ στον εαυτό σου ΕΙΤΕ σε εκείνους αυτή τη κουβέντα?
Μοιάζει με κρύο πιάτο και από, ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου (να γίνω χίλια κομμάτια για τους άλλους ΚΑΙ ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ), μπορεί να γίνεις και βασανιστής.
Θα κάνω επικόλληση ένα απόσπασμα από ένα κομμάτι κειμένου που αφορά ένα χαρακτηριστικο. κάποιων προσωπικοτήτων.
Δε θέλω να πετάξω αυτούσιο το λινκ της σελίδας.
Σύμφωνα λοιπόν με την έννοια του ηθικού μαζοχισμού, η μαζοχιστική προσωπικότητα χαρακτηρίζεται «από πρότυπα οδύνης, διαμαρτυρίας, στάσεις αυτοκαταστροφικότητας και αυτοϋποτίμησης, καθώς και από μια ασυνείδητη επιθυμία να βασανίζει τους άλλους μέσω του προσωπικού πόνου». Το άτομο νιώθει ανάξιο, ένοχο και απορριπτέο και ότι του αξίζει να τιμωρηθεί. Ωστόσο, είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι για έναν μαζοχιστή δεν είναι η θλίψη και η οδύνη τα βασικά στοιχεία που συνοδεύουν τις επιλογές και τη συμπεριφορά του… Απλά ο ίδιος θεωρεί, σε συνειδητό ή ασυνείδητο επίπεδο, ότι υπομένοντας όλο αυτόν τον πόνο θα μπορέσει να επιτύχει ένα σημαντικότερο όφελος για τον ίδιο. Υπάρχει ένας ανώτερος σκοπός, ένα μεγαλύτερο καλό για το οποίο αγωνίζεται. Η ύπαρξη ενός ανώτερου σκοπού αλλά και η έννοια της καρτερικότητας αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά και τη βάση της αυτοεκτίμησής του. Όσα πιο πολλά υπομένει τόσο αυξάνεται η αυτοεκτίμησή του γι’ αυτό και, όταν απαιτείται να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, το μεταφράζει αυτό ως «εγωιστικό» ή «συγκαταβατικό» ως προς τον εαυτό του και το αποφεύγει συστηματικά.
Εν τω μεταξύ, γράφει και πολλές φορές τη λέξη θυσία αλλά και άλλα πολλά χαρακτηριστικά που τουλάχιστον εγώ βλέπω ως κοινά στοιχεία.
Όλα αυτά δε στα γράφω για να σου πω πως βρήκα ένα κείμενο στο δίκτυο που φαίνεται να έχει συσχετισμούς. Η ιστορία παραπάνω (το επικολλημένο κείμενο) είναι μια ιστορία που σε εμένα προσωπικά αναφέρθηκε κατά τη διάρκεια ψυχοθεραπείας μου. Θα μου πεις ΝΑΙ αλλά εγώ είμαι εγώ και εσύ είσαι ΕΣΥ. Αυτό ισχύει αλλά ξέρεις τι βλέπω από τις ιστορίες εδώ? Ότι μεταξύ μας οι ΙΔΨ έχουμε πολλά γαμημένα κοινά υπαρξιακά και προσωπικότητας θέματα. Δεν θα συμφωνήσω ότι είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας ή θέμα χαρακτήρα. Νομίζω πως είναι και πάλι ocd.
Ο θυμός πάντως και οι ενοχές είναι το μετά. Η έκφραση είναι μια από τις βαθύτερες αιτίες σ αυτά που μας συμβαίνουν. Εγώ σ αυτό έχω καταλήξει. Όλα τα άλλα έρχονται μετά.
Ας εκφραστώ και ας με μισήσει όλη η ανθρωπότητα…
Ας χέσω καταμεσής στο σαλόνι της ηθικής και της υπευθυνότητας.
Βασικά συμφωνώ σε πολλά απο αυτά που γράφεις παραπάνω απλά διαφωνώ στο οτι οι ενοχές και ο θυμός έρχονται μετα...για μένα ειναι λάθος διότι η ιψδ ειναι μια "άμυνα" του οργανισμού απέναντι στο στρες.Δεν είναι τυχαίο οτι πριν την πάθω δεν είχα ποτε κάποια τρανταχτά συμπτωματα της διαταραχής αυτής.....πριν την ιψδ είχα κρίσεις πανικού....ομως μετα που έμαθα να τις διαχειρίζομαι το στρες δεν ειχε πως αλλιώς να ξεσπάσει και βγηκε μέσω κακών και ενοχλητικών σκέψεων.....και όλο αυτό το έκανε ο οργανισμός μου για να ξεφύγει απο την δυσάρεστη καθημερινότητα που περνούσα....ετσι λοιπόν αντί να ασχολουμε με τα προβλήματα μου ασχολιομουν με τις σκεψεις μου.....
Συνοψίζοντας οι αποψεις μου για την ιψδ ειναι οι εξής:
- Το αγχογονο περιβάλλον συμβάλει στην εξέλιξη της διαταραχής αυτής. Δεν πιστεύω τόσο οτι παίζει ρόλο η κληρονομικότητα..Μπορει να παίζει αλλα θεωρώ σε πολυ μικρό βαθμό...Γιαμενα οι εμπειρίες του ατόμου και ο τρόπο που αντιδρά σαυτες παίζουν καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της διαταραχής αυτής. Δεν φταίνε μόνο οι γονεις αλλα όλοι οι παράγοντες μαζι..το κλίμα στο σπίτι όμως ειναι πολυ βασικό....δεν είναι τυχαίο που όλοι εμεις εδώ που έχουμε ιψδ δεν μεγαλώσαμε και στο καλύτερο κλίμα....
- Πιστεύω ότι τα άτομα που εκδηλώνουν ιψδ ειναι ατομα ευαίσθητα και υπερυπευθυνα.....Το βλέπω απο μένα και το βλέπω και από αλλα παιδιά εδώ.....απο μικρή θυμάμαι οτι εγώ πάντα προσπαθούσα να σώσω τους γονείς μου απο τους καβγάδες τους, ενώ η αδερφη μου πάντα έφευγε ανενόχλητη.....αρα ειναι και η ιδιοσυγκρασία γιαμενα. Επίσης οι περισσότερες ιδεοληψίες ενέχουν το στοιχείο της υπερυπευθυνοτητας αν κάτσουμε και τις αναλύσουμε...
- Όλοι εδώ λοιπόν έχουμε κοινα στοιχεία: Άγχος, υπερευαισθησία, ενοχές, θυμό, υπερυπευθυνοτητα, αισθημα του δεν αξίζω πολλά κλπ...Ειναι ολαθτα τα στοιχεία σε συνδυασμό και ποτε μονα τους..Αυτά για μένα δεν έρχονται μονα τους αλλα αποκτώνται μέσω των εμπειριών...θα σας πω σε εμένα πως πιστεύω ότι αποκτήθηκαν..
Μετα όμως...
- Η ιψδ για μένα ειναι άμυνα του οργανισμού απέναντι στο στρες....Δεν είναι τόσο κληρονομημενη όπως η διπολική και η σχιζοφρένεια οσο θέμα διαχείριση του άγχους.....δεν είναι τυχαίο που η ιψδ εκδηλώθηκε πάνω σε μια αγχωτική περίοδο της ζωής του ατόμου....οπως και οτι έχει έξαρση όταν έχουμε πολυ άγχος...και γιατί γίνεται αυτό? Μα για να μην σκεφτόμαστε αυτά που μας αγχώνουν ο οργανισμός μας "πετάει" δυο τρεις σκεψεις που κάνουν όλοι και εμείς λόγω της ευαίσθητης μας φάσης τις πιστεύουμε ως δικες μας.... Επίσης, αν ήταν κληρονομημένη θα την είχαμε συνεχεια( δεν ξέρω μπορεί να κάνω και λάθος αλλα έτσι πιστεύω )..
- Η ιψδ πατάει πάνω στις ανασφαλειες και τους φόβου του ατόμου με τον πιο μεγάλο φόβο κατά την αποψη μου αυτό της εγκατάλειψης...Κατα τη γνωμη μου οι περισσότεροι εδώ είμαστε κάπως προσκολλημένοι στην οικογένεια μας και εξαρτιωμαστε απαυτους....γιαυτο και οι περισσότερες ιδεοληψίες έχουν ως μεγαλύτερο μας φόβο αυτόν της εγκατάλειψης ( σε κάνα τρελάδικο δλδ)....
Τελος θα σου πω πως εμένα προέκυψαν η ανασφάλεια, ενοχές, ο θυμός και το αίσθημα του δεν αξίζω και κατά συνέπεια εκει πάτησε η ιψδ....
Απο μικρή οι γονείς μου τσακωνονταν και εγώ πάντα έδινα σημασία στους καβγάδες προσπαθώντας να τους χωρίσω....κάποιες φορές πετύχαινε....αρα εγινα υπερυπευθυνη διότι λειτούργησε κάποιες φορές έτσι το επαναλάμβανα....μετα και στη ζωή μου το έκανα αυτό...να μην στεναχωρώ τις φιλες μου τους γκόμενους κλπ.....κρατουσα μεσα μου τον θυμο μου...Στην οικογένεια μου λοιπόν νόμιζα ότι κάτι φταίει μεμενα ( ενοχές) και οτι εγώ δεν αξίζω να ειμαι καλά γτ και οι γονείς μου δεν είναι......Στη συνέχεια άρχισα να κανω κολλητή παρέα με την ξαδέρφη μου που είμαστε συνομιληκες.....οι γονείς της πάντα της εκδήλωναν την αγάπη τους σαυτην με την πρώτη ευκαιρία μέ αγγαλιες, φιλια, λόγια κλπ...εγω τα έβλεπα ολαυτα και θυμάμαι οτι έλεγα μα γιατί εμένα δεν μου φέρονται έτσι οι γονείς μου?! Κάτι εχω κάνει ( ενοχές) και άρα δεν αξίζω σαν άνθρωπος (ανασφαλεια)....Έτσι λοιπόν το υποσυνείδητο μου έμαθε οτι ειμαι το εξής άτομο: Πρέπει να βοηθάω τον κόσμο και να ειμαι υπεύθυνη για την ευτυχία τους, όταν κάτι πάει στραβά κάτι φταίει μεμενα, δεν αξίζω πολλά σαυτη τη ζωή γτ δεν μου εδιξε κάποιος οτι αξίζω ( έτσι νμζ δλδ)......Αρα εκει πάτησαν οι ιδεοληψίες.......
Αυτά....ελπιζω να μην σας κουρασα
Τι να σου πω Μαρουλιώ. Δεν ξέρω, δεν θεώρησα ποτέ για τον εαυτό μου ότι ‘επαθα’ ΙΔΨ από ένα σημείο της ζωής μου και μετά. Ή ότι θα «το έχω» μέχρι τότε.
Ζεις και πεθαίνεις με ΙΔΨ από όσο γνωρίζω. Αυτό έχουν δείξει και επιστημονικές μελέτες. Επίσης έχουν δείξει οτι ειναι οικογενής και τα γονίδια διαδραματίζουν ενα σημαντικό ρόλο.
Αυτό δε σημαίνει οτι οι γονείς ή ο ένας γονίος πρέπει να ειναι σωνει και ντε ιδψ. Μην το παίρνουμε τοσο κυριολεκτικά. Στην δική μου περίπτωση
οι γονείς μου δεν ειναι ΙΔΨ. Ειναι όμως ΑΡΚΕΤΑ ψυχαναγκαστικοι σαν άνθρωποι. Στο σοι μου γενικά ΔΕΝ παιζουν διαταραχες προσωπικότητας.
Απλώς όποτε αυτά ξεσπούν (συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι σε στρεσογόνες και προβληματικές κατάστασεις ξεσπάει), το κοιτάζουμε προκειμένου να κατευνάσουμε τα συμπτώματα, μαθαίνουμε πράγματα σε σχέση με την πάθηση και όσο αγαπάμε τον εαυτό μας τόσο τα πράγματα γίνονται καλύτερα και γινόμαστε όλο και πιο λειτουργικοί. Σε βαθμό που να μην ενοχλείσαι καθόλου. Και αν επανεμφανιστούν? Το κοιτάς ξανά με ψυχοθεραπεία και ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ. Και όχι πρόχειρες και εύκολες λύσεις.
Με προσπάθεια λύνονται αυτά.
Απλώς πυροδοτούνται τα πρώτα εμφανή συμπτώματα σε ένα ευρώ φάσμα αυτών των ανθρώπων περίπου μετά το 10ο – 11ο έτος της ζωής τους.
Και είναι λογικό. Καθώς μέχρι τότε τα χρόνια συνήθως είναι ανέμελα σχεδόν για όλους τους ανθρώπους. Οι ευθύνες είναι ελάχιστες και τα γράφουμε όλα εκεί.
Μετά όπως λες μπαίνει η ΥΠΕΡ-υπευθυνότητα και η σοβαρότητα (συμπληρώνω εγώ). Η ψυχαναγκαστική λογική δηλαδή και κάνει τις ζωές των ΙΔΨκων, μπουρδέλο. Ωραια λέξη η υπερυπευθυνότητα. Μ αρέσει. Θα την χρησιμοποιώ και ΄γω απο δω και πέρα. αλλά μόνο στο γραπτό λόγο. Κατα τα άλλα, στη λεκάνη και καζανάκι.
Στη δική μου περίπτωση πάντως, δεν είχα ποτέ προβλήματα στο σπίτι. Έζησα σε ένα πολύ ‘’’υγιές’’’ περιβάλλον χωρίς προστριβές και προβλήματα. Έχω ρωτήσει άπειρες φορές τη μάνα μου σε σχέση με τιμωρίες και αυτά δεν υπήρχανε. Και επιβραβεύσεις φυσικά και υπήρχανε. Θα τα θυμόμουν και εγώ ο ίδιος δηλαδή αν υπήρχανε τιμωρίες … του πούστη!
Αυτό που πάντα μου έκανε εντύπωση, είναι που η μάνα μου μου έχει πεί πως όταν ήμουν 1-2 ετών και με τάιζε με το κουταλάκι, εγώ πάντα της έπιανα το χέρι να δω τι έχει το κουταλάκι πριν το βάλει στο στόμα μου. Ο δε αδερφός μου το καταβρόχθιζε χωρίς να το τσεκάρει. Εμένα κάτι μου λέει αυτό. 2 ετών έτσι? Και πριν τα δέκα έτη η μάνα μου μου έχει περιγράψει παράξενα περιστατικά και συμπεριφορές που σήμερα ως ενήλικας (και ειδικά ύστερα από ψυχοθεραπεία) μπορώ να ερμηνεύσω.
Ναι υπήρξε bullying στο γυμνάσιο. Υπήρξε και σχετικό στο λύκειο. Ήμουν και ‘γω στο κότερο! Ναι με στεναχωρούσε αρκετά και με θύμωνε αυτή η κατάσταση αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Θυμός! Αιτία? Όχι! Σύμπτωμα. Γιατί θύμωνα? Γιατί με πείραζαν! Και γιατί δεν έκανα κάτι για να αλλάξει αυτό? Γιατί δυσκολευόμουν να εκφραστώ (ως Ιδεοψυχαναγκαστικός και εγώ). Επίσης ίσως αμφέβαλλα πως (και πάλι ΙΔΨ και εμπόδιο) αν με το να αντιδράσω θα έφτιαχνε η κατάσταση ή θα γίνονταν χειρότερη. Και κάπως έτσι ο θυμός προς τους άλλους έγινε θυμός και προς εμένα. Για ποίο λόγο? Γιατι δεν μπορούσα να εκφραστώ για κάποιο λόγο. Ενοχεεεεεες. Εδώ είμαστε. Τώρα γίναμε! Συγκρούσεις με τον εαυτό μου. Άγχος, αβεβαιότητα για το μέλλον αλλά και για την επόμενη μέρα ολότελα. Αυτές φέρανε τις ιδεοληψίες (το πήρατο πρωτάθλημα δηλαδή) και πάει λέγοντας. Η σκληρότητα και η αυτοήττα στη ζωή μου. Για την ιστορία πάντως, καταναγκαστικός πάντως δεν ήμουν ποτέ και σε τίποτα. Ίσως πιτσιρικάς για πράγματα μικρής έντασης και σε μικρά διαστήματα. Με ιδεοληψίες ναι, αλλά πάλι όχι της φάσης θα πεθάνω, θα σφάξω, θα νοσήσω θα θα θα. ¨Αλλου τύπου ΙΣΩΣ και ΜΗΠΩΣ που αφορούν κοινωνικές συμπεριφορές.
Στο μέσο αυτής εδώ της σελίδας (στη μέση) υπάρχει μια φωτογραφία (τομογραφία) που δείχνει τις διαφορές μέσω κάποιων χρωματισμών μεταξύ των εγκεφάλων ενός ΙΔΨ και ενός ‘’’’’’’’’’νορμαλ’’� �’’’’’. Υπάρχουν σημαντικές διαφορές, πράγμα που σημαίνει ότι ούτε άμυνα είναι (εκτός και αν αναφέρεσαι και μόνο στο κομμάτι των ιδεοληψιών και των τελετουργικών που ναι πολύ πιθανόν να ειναι αντίδραση του οργανισμού - της ψυχολογίας για την ακρίβεια) ούτε έρχεται ξαφνικά στη ζωή μας σαν σπυρί στο κούτελο και φεύγει μετά από καιρό.
http://www.stress.gr/disorder.php?id=13
Νιώθω πως απλά χανόμαστε στη μετάφραση αλλά να λέμε το ίδιο πράγμα. Αν εννοείς ότι τα τελετουργικά γίνονται για να καταπραύνουν το άγχος, Ναι φυσικά για αυτό είναι. Όλη η διαδικασία όμως είναι ένα τιμωρητικό τελετουργικό. Πως τους λένε εκείνους τους μοναχούς που αυτομαστιγώνονται ΓΙΑ ΝΑ…?
Απλώς μαθαίνουμε να το διαχειριζόμαστε αλλά και εκτός από supermen (χωρίς λόγο και αιτία) που έχουμε κάνει τους γύρω μας (κάνοντας διαρκώς τη μητέρα Τερέζα) μαθαίνουμε πάλι μέσα από ψυχοθεραπεία, σιγά σιγά να ορθώνουμε το ανάστημά μας και να κοιτάμε τους άλλους σαν ίσος προς ίσο. Ούτε θυμώνοντας και ξεσπώντας πάνω τους είναι καλή ιδέα. Φταίω, φταίει φταίς, φταίνε φταίμε, γεμίσαμε μπατσο-λογικές, αυστηρότητες, υπεύθυνους και δικαστήρια. για ποιο λόγο? Τα χρειαζόμαστε όλα αυτά ή μας κάνουν δυστυχισμένους? Και αν δε καταφέρουμε να εκδικηθούμε? Να σκάσουμε από το κακό μας τότε? Ακόμα κι αυτά κατευνάζει μια σωστή θεραπεία.
ΥΓ. Η ΙΔΨ δεν είναι μόνο καταναγκασμοί και ιδεοληψίες.
Είναι παράλληλα πολλές πανίσχυρες άμυνες που προκαλούν εμπόδια στις ζωές μας.
Στη δική μου περίπτωση, δεν ασχοληθήκαμε κάν με το κομμάτι της «έκθεσης» που αφορούσε την λεγόμενη παρεμπόδιση αντίδρασης καθώς δεν είμαι καθόλου καταναγκαστικός. Ασχοληθήκαμε όμως με το πρώτο μέρος της που αφορά τις άμυνες και τη συμπεριφορά γενικότερα. Και αυτή η ιστορία έχει το ζουμι!!
Συνέχεια του ίδιου μηνύματος γιατι κόπηκε στα δύο...
Ίσως απλά να χανόμαστε στη μετάφραση αλλά να λέμε το ίδιο πράγμα. Αν εννοείς ότι τα τελετουργικά γίνονται για να καταπραύνουν το άγχος, Ναι φυσικά για αυτό είναι. Όλη η διαδικασία όμως είναι ένα τιμωρητικό τελετουργικό. Πως τους λένε εκείνους τους μοναχούς που αυτομαστιγώνονται ΓΙΑ ΝΑ…?
Απλώς μαθαίνουμε να το διαχειριζόμαστε αλλά και εκτός από supermen (χωρίς λόγο και αιτία) που έχουμε κάνει τους γύρω μας (κάνοντας διαρκώς τη μητέρα Τερέζα) μαθαίνουμε πάλι μέσα από ψυχοθεραπεία, σιγά σιγά να ορθώνουμε το ανάστημά μας και να κοιτάμε τους άλλους σαν ίσος προς ίσο. Ούτε θυμώνοντας και ξεσπώντας πάνω τους είναι καλή ιδέα. Φταίω, φταίει φταίς, φταίνε φταίμε, γεμίσαμε μπατσο-λογικές, αυστηρότητες, υπεύθυνους και δικαστήρια. για ποιο λόγο? Τα χρειαζόμαστε όλα αυτά ή μας κάνουν δυστυχισμένους? Και αν δε καταφέρουμε να εκδικηθούμε? Να σκάσουμε από το κακό μας τότε? Ακόμα κι αυτά κατευνάζει μια σωστή ψυχοθεραπεία.
ΥΓ. Η ΙΔΨ δεν είναι μόνο καταναγκασμοί και ιδεοληψίες.
Είναι παράλληλα πολλές πανίσχυρες άμυνες που προκαλούν εμπόδια στις ζωές μας.
Στη δική μου περίπτωση, δεν ασχοληθήκαμε κάν με το κομμάτι της «έκθεσης» που αφορούσε την λεγόμενη παρεμπόδιση αντίδρασης καθώς δεν είμαι καθόλου καταναγκαστικός. Ασχοληθήκαμε όμως με το πρώτο μέρος της που αφορά τις άμυνες και τη συμπεριφορά γενικότερα. Και αυτή η ιστορία έχει το ζουμι!!
Η μητέρα μου πάσχει από αυτη τη διαταραχή..οταν ημουν μικρο κοριτσάκι και ζούσα μαζί της με ανάγκαζε να επαναλαμβάνω κινήσεις για να νιώθει καλύτερα και εγώ δεν ήμουν αρκετά δυνατή για να φωνάξω ένα ΟΧΙ και δίσταζα να μιλήσω σε κάποιον άλλο για αυτό με αποτέλεσμα να υοθετώ κι εγώ παρόμοιες συμπεριφορές, φοβίες, σκέψεις...και έπειτα από χρόνια φτάνωω στο τώρα όπου είμαι μια χαρά..κανένα ίχνος πάνω μου...και τώρα αναρωτιέμαι...το ότι υπήρχε εκείνο το διάστημα που είχα παρόμοιες συμπεριφορές ήταν επειδή ζούσα μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ή είχα εγώ η ίδια την ασθένεια..
Δεν ξέρω γιατί μετά από τόσο καιρό ξεθάβω μια τόσο παλιά ιστορία...νομίζω ότι ζητάω μερικες απαντήσεις..
muzzy η ψυχοθεραπεία που έκανες ήταν γνωσιακή? Για πόσο χρονικό διάστημα? Παράλληλα με φαρμακευτική αγωγή? Ακούγεσαι να έχεις βοηθηθεί πολύ και να έχεις ξεδιαλύνει τα πράγματα αρκετά μέσα σου. Εγώ κάνω γνωσιακή 1 χρόνο και δε θεωρώ ότι με την συγκεκριμένη ψυχοθεραπεύτρια έχω βοηθηθεί αρκετά αφού εμμένει αποκλειστικά σ' ένα καθαρά επιφανειακό τρόπο διαχείρισης, ο οποίος στην περίπτωσή μου δεν αποδίδει. Θα ήθελα να ακούσω την εμπειρία σου ή στείλε μου πμ, καθότι φαίνεται να έχεις εμβαθύνει. Πάντως ο τιμωρητικός χαρακτήρας της πάθησης είναι γεγονός. Εγώ αναπτύσσω ολοένα και περισσότερες φοβίες προκειμένου να καθιστώ τον ευατό μου ανήμπορο. Κι απ' την άλλη τις πολεμάω...Θα ήθελα να πιστεύω ότι κάποια στιγμή όλο αυτό το πράγμα καταλαγιάζει και γίνεται διαχειρίσμο ευχερώς. Εγώ σε κάθε κρίση, ακόμα υποφέρω, με άλλη κάθε φορά μορφή. Αυτό θα ήθελα να ξέρω ότι μπορεί να αλλάξει. αν όμως είναι οργανικό, τα πράγματα δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικά...Πάντως κι εγώ μεγάλωσα σε νοσηρό περιβάλλον. Με πολύ θυμό για έναν πατέρα που πέθανε μυστηριωδώς και με μητέρα χρόνια καταθλιπτική....Quote:
Originally Posted by 1984muzzy
Καλά ναι ο θυμός που πρέπει να βγει προς τα έξω και να μην τον καταπιεζουμε φυσικά δεν σημαίνει εκδίκηση και οτι άλλο αυτό περιλαμβάνει.....ουτε και το γεγονος οτι είχαμε ενοχές οτι θα πρέπει να αρχίσουμε να κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα...απλα θα πρέπει να μάθουμε φυσικά όπως λες και εσύ:
- να διαχειριζόμαστε αυτά τα συναισθηματα εκφράζοντας το θυμό μας με το να λέμε στους άλλους αυτό που μας ενοχλεί χωρίς ντροπές και δικαιολογίες ( πχ εγώ πριν κάτι μήνες που έφυγα απο ενα μαγαζί που δούλευα έφυγα χωρίς να της πω ποτε της αφεντικινας μου αυτά που με ενοχλούσαν στη συμπεριφορά της, διότι αυτός ήταν ο λόγος που έφυγα απο κει, επειδή ντρεπόμουν) όμως αυτό έμεινε μέσα μου και σαν συναισθημα το καταπιεζα....και γενικα πάντα το έκανα αυτό...να κρατάω δλδ το θυμό μου και γενικά αυτά που με ενοχλούσαν για να μην στεναχωρήσω τους άλλους, οποτε εγώ θυσιαζομουν για την ευτυχία τους ή για να μην χάσω αυτά τα άτομα....
- να μην νιωθουμε ενοχές για κανέναν και για τίποτα παρα μόνο αν ηθελημένα κάνουμε κάτι εις βάρος κάποιου για να νιώσουν εμείς ωραία...κοιταμε λοιπόν την πάρτη μας αλλα μέχρι ενα σημείο όπως είπα.....οταν πχ βλεπουμε ότι θέλουμε κάτι αλλα νομίζουν οτι κάποιοι θα στεναχωρηθουν εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε αυτό που θέλουμε....τέρμα οι ενοχές δεν οδηγούν πουθενά...
- να κατανοήσουμε οτι όλοι αξίζουμε σαν άνθρωποι και κανεις δεν είναι ανώτερος η κατώτερος και σε κανέναν δεν αξίζει η τιμωρία..
- δεν χρειάζεται να σωσουμε όλο τον κόσμο. Ας αποβάλλουμε πια αυτή τη συνήθεια της υπερυπευθυνοτητας.
- δεν χρειάζεται να είμαστε τελειομανείς. Όλοι κάνουμε λάθη και η ταση μας να τα κάνουμε ολα τέλεια μας οδηγεί στο να χάνουμε την ουσία της ζωής : Την ευτυχία για απλά πράγματα....η προσέγγιση της τελειότητας φθείρει τον εαυτό μας...
Όταν λέω οτι οι ιδεοληψίες έρχονται για να ξεφύγουμε απο αυτά που πραγματικά μας αγχώνουν εννοώ οτι την θέση των πραγματικών προβλημάτων παίρνουν οι ιδεοληψίες και το άγχος απο τις οποίες πηγάζει το κατευναζουμε μέσω τελετουργικών....
Επίσης τι να σου πω.....έρευνες που να ισχύουν 100% για τα αιτια της ασθένειας αυτής δεν έχουν βγει ακόμη οποτε ίσως ειναι ένας συνδυασμός αυτών που λες εσυ και αυτών που λέω εγώ.....
Για πες μας λίγα πράγματα για σένα...πως την παλεύεις την ασθένεια, έχεις βαριά μορφή? Συγκεκριμένες ιδεοληψίες κλπ? είσαι καλά τώρα? Έχεις κανενα κολπάκι να προτείνεις?
Όχι δεν νομίζω να την έχεις και εσύ εφόσον τώρα είσαι καλά....απλα επηρεάστηκες απο το περιβάλλον σου.....αν όμως δεις τώρα οτι γίνεσαι ιδεοψυχαναγκαστικη μην το αφήσεις και καταπολέμησε το αμέσως.....Quote:
Originally Posted by anastasia1
Σαν άτομο γενικά είμαι καταναγκαστικοι αλλά σε φυσιολογικά πλαίσια, όπως ας πούμε με τη διατροφή ή με τις επιδοσεις μου σε κάποιο άθλημα..φοβίες όπως τότε πάντος δοξα το θεό δεν έχω, τότε ήμουν και μικρη και είχα αρκετη φαντασία πράμα που τροφοδοτούσε τις φοβίες...θυμάμαι είχα πάει και σε παπά για να μου διαβάσει μια ευχή..απο κει και μετα δεν θυμάμαι πολλά..πάντος θυμάμαι πως σχεδόν υπέφερα απο τη συμπεριφορά της μαμάς μου πάνω μου..δεν έβλεπα απλώς περίεργα πράγματα αλλά με έβαζε να περνάω από διάφορα τελετουργικά που δεν είχαν νόημα..δεν την κατηγορώ, όμως είναι θλιβερό να την βλέπω έτσι..ξέρω ότι και από το χαρακτήρα της δεν είναι αρκετα δυνατή για να το καταπολεμήσει..έχει παραμελήσει τον εαυτό της παντελώς...όλα αυτα υποθέτω εμφανίστηκαν μετά από έναν άγριο χωρισμό αφού έμεινε έγκυος σε μένα..
Part 1Quote:
Originally Posted by spr1980
Spr γεια,
Παρε ένα σεντόνι! Έτσι για να μάθεις να μη ρωτάς! :)
Να σου πω καταρχήν πως έχω διαβάσει πολύ πρόχειρα κάποια από τα μηνύματά σου σε αυτό το thread. Θα τα διαβάσω ξανά από την αρχή με προσοχή, έτσι ενημερωτικά για να δω την ιστορία σοy :)
Ok οσον αφορά εμένα.
Εγώ έκανα γνωσιακή-συμπεριφορική σε ψυχίατρο-ψυχοθεραπεύτρια που ειδικεύεται σε αυτά ακριβώς. Γενικότερα σε άγχη, ψυχοσωματικά κλπ.΄
Έκανα 9 μήνες, χωρίς όμως ουσιαστικά να έχω ολοκληρώσει. Απλά ήρθανε οι διακοπές και της λέω φεύγω. Τελειώσαμε. Μου είπε οκ και τέλος.
Μπορεί μεθαύριο να ξαναπάω αν χρειαστώ κάτι.
Κατά το 9μηνο, παράλληλα από την αρχή έπαιρνα ένα 60mg cymbalta (SNRI) αντικαταθλιπτικό. 1 ημερησίως.
Στον οργανισμό μου κουμπώνει απίστευτα. Δεν το πήρα όμως όλους τους μήνες. 6 μήνες κούμπωνα κανονικά, μετά μειώσαμε τη δόση παίρνοντας μέρα παρά μέρα και τέλος του 7ου το έκοψα για να παρατηρήσουμε συμπεριφορές χωρίς τη χημεία.
Τώρα πρέπει να ειμαι στο 4ο μήνα χωρίς.
Σχεδόν όλο το Σεπτέμβριο είχα σκαμπανεβάσματα διάθεσης. Καταναγκασμούς και τελετουργικά δεν είχα ποτέ. Τίποτα απολύτως. Άντε να τσεκάρω κάνα μάτι της κουζίνας 1 φορά. Τίποτα δηλαδή. Όσον αφορά ιδεοληψίες είχα (γιατί πλεόν δεν έχω – χτυπάω ξύλο μη ξανασκάσει) ένα φόβο σε σχέση με τη συστολή (ντροπή). Αυτό το πράγμα με ταλαιπώρησε 15-16 χρόνια. Ένα ατυχές και βλακώδες περιστατικό τότε και έκτοτε φοβόμουν μήπως το ξαναπάθω. Και τελικά ενεργοποιούσα το μηχανισμό και το πάθαινα. Έχω στερηθεί πολλά πράγματα, πολλές ευκαιρίες (για διάφορα πράγματα), πολλές εξόδους, πολύ ζοριλίκι γενικά για το φόβο μήπως μου συμβεί. Ο χειμώνας του 2011 φοιτητής στο ρεθυμνο, ήταν εφιάλτης.
Πέρα από την εμμονή που έμοιαζε να είχε φτάσει στο απροχώρητο (δεν πήγαινα στη λέσχη να φάω, δεν έβγαινα κλπ) και μέσα στην στεναχώρια μου, συμπαρέσυρα μέσα στην αυτοήττα μου και 2 πολύ κοντινούς φίλους μου τιμωρώντας τους (κι αυτούς και εμένα) που τους αποκάλυψα το πρόβλημα και την ιδεοληψία μου. Η αποκάλυψη στόχευε στην απομυθοποίηση. Ότι δηλαδή θα μίλαγα και θα ξαλάφρωνα. ΟΥΤΕ ΚΑΝ.
Μίλησα και ένιωθα γυμνός. Στο πίσω μέρος της τάξης όλοι. Τιμωρία τωρα.
Ευτυχώς σήμερα (μετά από την ψυχοθεραπεία φυσικά) ξαναπλησίασα τα παιδιά ξανά και είμαστε ακόμη καλύτερα. Να σημειώσω εν τω μεταξύ ότι ο ένας είναι ψυχολόγος γνωσιακής! Παίζει να κράταγε και στυλό και χαρτί την ώρα που του μίλαγα. Χαχαχα
Τελοσπάντων…
2014 Σεπτέμβρη και ύστερα από μια αποτυχημένη προσπάθεια να κάνω τον επιχειρηματία, επιστρέφω Αθήνα μόνιμα. Τότε όμως ήμουν αποφασισμένος όσο ποτέ! Έιχα πει στον εαυτό μου, φτάνει. Φοιτητής σε άλλη πόλη δεν μπορούσα να κάνω θεραπεία με τη γιατρό που ήθελα. Μέτα με το μαγαζί δεν μπορούσα πάλι. Πήγα Αθήνα. ΄Έβαλα στόχους και έσπασα φράγματα. Έσπασα μια πολύ καλή συλλογή που είχα (αν και μου ήταν τρομερά δύσκολο στην αρχή) και την πούλησα σιγά σιγά. Καθόλη τη διάρκεια του έτους ΔΕΝ ζήτησα καθόλου χρήματα από τους γονείς μου (αυτό δεν άφηνε περιθώρια ενοχής όπως καταλαβαίνεις, αφού ήμουν ανεξάρτητος) παρά μόνο για τις συνεδρίες. Επίσης συνειδητά ΔΕΝ δούλευα, ούτε έψαχνα για δουλειά. Χρήματα είχα από τις πωλήσεις μου. Ο λόγος ήταν ότι ήθελα να αφοσιωθώ στην ψυχοθεραπεία ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Να αφιερώνω χρόνο να σκέφτομαι τι συζητήσαμε, να γράφω κάτι αλληγορικές ιστοριούλες (με έναυσμα τις εργασίες για το σπίτι που μ έβαζε η ψυχιατ.) σε σχέση με ψυχολογικά ζητήματα, παράλληλα πήγα σε άλλο διαμέρισμα από αυτό των γονιών μου (άσχετα αν δεν τσακωνόμασταν) και γενικότερα απέφευγα καταστάσεις που μπορεί να μου δημιουργούσαν ψυχολ. αστάθεια. Ή αρνητικά ερεθίσματα. Η θέληση μου να αλλάξω εμένα ήταν πολύ μεγάλη. Ήξερα ότι αρμένιζα περίεργα μιας και ανέκαθεν «την έψαχνα» απλώς δεν ήξερα τις λεπτομέρειες. Επίσης πίστευα πολύ στη γιατρό μου.
Part 2
Οι ιδεοψυχαναγκαστικοι ξέρεις δεν είναι εύκολοι θεραπευόμενοι. Ο ειδικός ξέρει καλά ότι παρακολουθείται και τεστάρεται κάθε δευτερόλεπτο από τον ΙΔΨ. Ένα λάθος του ειδικού που ο ΙΔΨ θεωρήσει σημαντικό και μπορεί να χάσει την εμπιστοσύνη του. Αν έπαιζε άμυνες φερειπείν ή μου έδειχνε ότι σε κάτι αμφιβάλλει, θα ήταν πολύ δυσάρεστο νέο για μένα. Ή θυμάμαι να της λέω για κείνη και να ερμηνεύω συμπεριφορές της. Δεν τσίμπαγε όμως και άλλαζε θέμα συζήτησης χωρίς να θυμώνει. Αν θύμωνε για μένα θα σήμαινε κόμπλεξ ή ενοχές που έριξε στον εαυτό της στο παρελθόν για το συγκεκριμένο θέμα.
Αnyway, πάμε στα σημαντικά. Και τα σημαντικά όπως το καταλαβαίνω γιατί μπορώ να έρθω εύκολα στη θέση σου, καθώς τις ίδιες απορίες θα είχα – και έχω : Ποια είναι τα ακριβή εκείνα χαρακτηριστικά που μπορεί να συντελέσουν σημαντικά στην καλυτέρευση του θεραπευόμενου? Μπορώ να τα αριθμήσω ως χαρακτηριστικά. Από κει και πέρα δεν ξέρω. Μπορεί να είναι κι άλλα που μου διαφεύγουν.
1) Είχα πολύ θεληση να αλλάξω (σχεδόν το έβαλα σε εμμονικό μηχανισμό). Ή θα αλλάξω ή θα σκάσω. Αυτή θα ήταν μια ωραία ιδεοληψία για κάποιον!! Ένας φόβος που θα οδηγούσε σε κάτι που ωφελεί. Κάτι επικοδομητικό.
2) Είχα καλή χημειά με τη γιατρό μου. Μου άρεσε ο τρόπος της και πάντα (με τον τρόπο της) μου έδειχνε ότι της άρεσε και ο δικός μου.
3) Με είχε πείσει ότι έχει τον τρόπο να με βοηθήσει αν και ποτέ δε μου είπε θα ασχοληθούμε με την ντροπή σου. Όσες φορές και να της το πα. Δηλαδή να πηγαίνεις σε κάποιον γιατρό και να του λές ξέρεις γιατρέ έχω αυτό το πρόβλημα. Μπορείς να κάνεις κάτι? Και η απάντηση είναι, «Ναι μπορώ να κάνω και θα κάνω, αλλά με αυτό καθαυτό όπως εσύ το έχεις πλάσει στο κεφάλι σου, όχι δεν θα ασχοληθώ».
4) Δεν έκρυβα ποτέ τίποτα. Τις έλεγα τις πιο απόκρυφες σκέψεις μου ή κάποια τραυματικά περιστατικά που σε κανέναν άλλο δεν έχω πει. Βγήκαν πολύ σημαντικά συμπεράσματα από τη συγκεκριμένη εξομολόγηση.
5) Την ‘έψαχνα’ και καιγόμουν πάντα με το να παρατηρώ τον εαυτό μου. Το κάψιμο πάντα κακό είναι αλλά η παρατήρηση στην περίπτωση της ψυχοθεραπείας δεν είναι απλώς εποικοδομητική. Είναι σοβαρή υπόθεση. Ο ειδικός στηρίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε σένα και σ αυτά που θα του πεις. Δε πρόκειται να στα βγάλει όλα με το τσιγκέλι ή με πλάγιες ερωτήσεις. Είναι ΠΟΛΥ σημαντικό να καταλαβαίνεις καταρχήν ΠΟΤΕ έχεις σκαμπανεβάσματα και με τι σχετίζονται. Δεν είναι ανάγκη να δώσουμε εμείς οι ίδιοι τις απαντήσεις σε αυτά που μας συμβαίνουν αλλά μπορούμε τουλάχιστον να παρατηρήσουμε τι προηγήθηκε από το σκαμπανέβασμα και ποιες ήταν οι συνθήκες. Αυτό περιμένει να το ακούσει ο ειδικός από σένα. Ειδάλλως δεν τον βοηθάς, και κατ επέκταση δεν βοηθιέσαι.
6) Ίσως και το ότι δεν πίεσα τον εαυτό μου ή δεν πιέστηκα καθόλη τη διάρκεια της ψυχοθεραπείας. Πχ δεν είχα ένα αφεντικό πάνω απ το κεφάλι μου να μου ζαλίζει τον έρωτα ένα 8ωρο σε μια δουλειά. Ξυπνούσα 2 η ώρα και έφτιαχνα φραπεδάρα. Σιγά τις έγνοιες που είχα.
7) Ποτέ δεν ήμουν αυτό που θα έλεγε καποιος «βαριά περίπτωση ΙΔΨ». Μόνο ίσως το 2011 που ήμουν χάλια και μου ‘δωσε dumyrox. SSRI βαρύ και ειδικά για εμμονικές καταστάσεις. Αυτό βέβαια το κρίνω καθαρά και μόνο σε σύγκριση με άλλες ιστορίες που έχω διαβάσει εδώ. Δεν ξέρω πως οι γιατροί ορίζουν τη βαριά από την ελαφριά. Υποθέτω από τη λειτουργικότητα του καθενός.
Μπορεί να υπάρχουν κι άλλα χαρακτηριστικά αλλά τώρα αυτά μπορώ να σκεφτώ…
Part 3
Στο σήμερα και τελειώνω εδώ….
4 μήνες χωρίς αντικαταθλ.
Το θέμα με το κοκκίνισμα μοιάζει να είναι παρελθόν! Δε ξέρω τι διάολο συνέβη και δε με ενδιαφέρει να ψάξω. Υποθέτω πως αγάπησα λίγο περισσότερο τον εαυτό μου + το ότι η ψυχοθεραπεία με βοήθησε στο κομμάτι του Απρόοπτου! Αυτό μου το είπε αυτή στην τελευταία συνεδρία αλλά εγώ δεν κατάλαβα καθόλου πως έγινε. Μάλλον το ότι η έκθεση σε βγάζει από τα ψυχαναγκαστικά κουτιά.
Αν θές κάποια διευκρίνιση στο απρόοπτο πες μου, να εξηγήσω λίγο περισσότερο.
Δεν είναι όλες οι μέρες εύκολες. Αλλά πραγματικά δεν έχει να κάνει με ΙΔΨ αυτή η ιστορία.
Απλώς αγωνιώ για 1-2 θέματα για το μέλλον. Για τα επαγγελματικά και τα προσωπικά.
Άντε βαριά, να εντάξω ένα συχσετισμό ως προς την αμφιβολία. Της ΙΔΨ. Και αν αυτό? Και αν εκείνο? Μήπως δε μου πάει αυτό?
Μου αυτά τα 2 φέρνουν έντονη δυσφορία ώρες ώρες. Για μια βδομάδα είχα ένα πλάκωμα στο στήθος και δεν έκανα καλό ύπνο. Μέτα είπα στον εαυτό μου.
«κοίτα! Ότι είναι να ρθει θε να ρθεί. Μη τρελαίνεσαι για το αν και πότε θα ‘ρθει. Δε βγαίνει με αυτή την αγωνία». Και από τότε ηρέμησα και κάνω και καλύτερο ύπνο.
Σε ύφεση ως ανυπαρξία δηλαδή για την ώρα….
Αυτό θα στο πούν κι άλλα μέλη εδώ στο σαιτ. Όχι για μένα. Για τους ίδιους. Ζουν και χωρίς φάρμακα κάποιοι. Αλήθεια SPR! Γίνεται. Και είναι μια χαρά. Το παλεύουν και βγαίνει.
Γι αυτό σου λέω με απλά λόγια ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙΣ. γιατί το πράγμα αλλάζει, καταλαγιάζει με τις σωστές τακτικές και με θέληση. Τι σου λέω τώρα ε? Άσε τα γονιδιακά κατά μέρος. Μη βάζεις με το μυαλό σου διάφορα. Μου φαίνεται μαλακία έκανα που έδωσα το λίνκ με την εικόνα. Να στο πω διαφορετικά.
Μελέτες επίσης επίσημες έχουν δείξει ότι το 90% αν θυμάμαι καλά των Ιδεοψυχαναγκαστικων που κάνουν Γνωσ / Συμπερ. με φαρμακοθεραπεία παράλληλα, πάνε πολύ καλά. Φαντάζομαι σου είναι γνωστά αυτά.
Λοιπόν αυτά από μένα και ΧΩΡΙΣ υπερβολές!
Κάτσε να δω κάποια από τα μηνύματά σου γιατι και γω θέλω να σε ρωτήσω κάποια πράγματα.
Ουφ! Καταραμένη ανεργία.
Σε σχέση με μένα απαντώ με το κατεβατό.Quote:
Originally Posted by marouliw
Έτσι όπως τα λές ειναι! :)
Και συμπληρώνω οτι ειμαστε πολλά στο ΥΠΕΡ. Υπερυπευθυνοι, Υπερλογικοί, Υπεραναλυτές αλλά και υπέρβολικοι που πιστευουμε οτι θα μας συμβεί το ένα το άλλο.
Σε σχέση με το θυμό, θυμάμαι είχα ρωτήσει τη γιατρό στην τελευταία συνεδρία για το σάκο του μπόξ. Αν αυτη η ιστορία που λένε ισχύει.
Η ιστορία οτι ξεθυμαίνεις κοπανώντας τον. Ε και μου είπε οτι φυσικά και ισχύει. Αυτο θα ήταν μια πρόταση ίσως, πρακτική και απλή.
Βέβαια εσένα κρητικόπουλο θα σε δεί ο πατέρας σου με το σάκο του μπόξ να τον κοπανάς μες το σπίτι και θα σου πεί.
Ήντα καλιμέντα μωρε μαριώ καμεις πάε, εκουζουλάθηκες?
Να μας εδείρεις παε ούλους πολεμάς, κορίτσι πράμα?
Χαχαχα μαρεσει πολυ ο τρόπος που γράφεις..με έκανες και γέλασα....και που το ξέρεις οτι ειμαι από Κρήτη? Και μάλιστα να σου πω οτι ειμαι και από Ρέθυμνο....εδώ...εχω σαπίσει....ειναιησυχη πολη και θα σου είχε κάνει καλό πιστεύω.....οσο για το σάκο βέβαια και μετράει ως μέσο εκτόνωσης....στην Κινα φαντάσου ενα μαγαζί πρωτοπόρησε και μπορείς να πας εκει και να σπάσεις οτι γουστάρεις για να ξεθυμανεις....αλλα όσα βάζα και να σπάσεις περισσότερο καλό θα μας κάνει να λέμε αυτά που μας ενοχλούν...ουτε σάκοι ούτε βάζα μόνο λογιαααα....
Τέλος σε έκοψα οτι δεν ανήκεις στις βαριές περιπτώσεις της ιψδ και είσαι τυχερός....εμεις εδώ αν σου πούμε τι έχουμε σκεφτεί και ποσο βασανιζουμε τη ζωή μας και τον εαυτό μας θα σε τρελάνουμε πριν την ωρα σου και δεν το θελουμε......χαχαχα...οποτε άραξε και ζήσε τη ζωή σου και κρατα αυτό το χιούμορ.... :) ολα και θα πανε bye!!!!
Κάτι οτι σε κρούβει το σπίτι έγραφες σε κάποιο μήνυμα και το κατάλαβα απο τη λέξη. Μετα το επιβεβαίωσα γιατι απάντησες σε κάποιον οτι εισαι απο Κρητη.Quote:
Originally Posted by marouliw
Και εμενα η καταγωγή μου απο εδω Κρήτη ειναι αλλά έζησα και μεγάλωσα αθηνα. Εκτός απο σπουδές καμια 8ρα χρόνια στο ρεθυμνακι.
Ααα! συμφωνω για τα λόγια οταν πρέπει και όπου πρέπει και την κατάλληλη στιγμή.
Για το σάκο περισότερο θα το πρότεινα για τον θυμό που έχει ήδη συσσωσρευτεί μέσα σε όλα αυτα τα χρόνια και που δεν βγήκε.
Πρέπει κάπως να βγεί να ξεκουμπιστεί όλη αυτή η μαυρίλα.
Έσυ έχεις κάνει ψυχοθεραπεία? Ασε θα δω κανα μηνυμά σου απο το thread.
Μαρουλιώ γεια,
ζόρικη μοιάζει και η δική σου κατάσταση αλλά δε καταλαβαίνω γιατι να ταλαιπωριέσαι με το να μη παίρνεις τα φάρμακα.
Σημερα τα έχεις ξεκινήσει ή ακόμα? Σου έγραψε λαντοζ αν θυμαμαι καλα εδώ κι ενα μηνα απλά εσυ φοβάσαι μηπως σου σκάσουν κι άλλα οπότε δεν πήρες ακόμα?
ΕΝ τω μεταξύ, τα φαρμακα τα γράφει γιατρός. Πας σε ψυχολόγο. Πας και στους 2? ή ο ψυχιατρος ηταν μονο για να στα γράψει?
Καθε πότε κάνεις συνεδρία σε ψυχολόγο? Και κάτι άλλο. Ειναι γνωσιακος-συμπεριφ. ? Ειδικεύεται κάπου συγκεκριμένα εννοω?.
Καλημερες!!! Όλο λέω θα τα ξεκινήσω και όλο το αναβάλλω...φοβαμαι μην μου γράψει και αντιψυχωτικα δεν ξέρω τι με εχει πιάσει....γέννησε και η αδερφη μου και δεν έχουμε βοήθεια απο κανέναν και δεν τα παίρνω ακόμη λόγω και αυτού του γεγονότος, μην εχω δλδ καμια περίεργη παρενέργεια.....
Ωστόσο βλέπω το ψάξαμε καλά το ιστορικό μου...χαχα έτσι για να μην κάθομαι να τα λέω απο την αρχή..... :)
Ξέχασα να σου πω οτι σε ψυχολόγο πάω και σε ψυχίατρο πήγα απλά για διάγνωση και για να τον ρωτησω αν χρειάζεται φάρμακα η περίπτωση μου...ε μουπε οτι χρειάζεται και μου έγραψε και ταχω εκει μπροστά μου και σκοντάφτω πάνω τους κάθε μέρα με την ίδια αμφιβολία: Να τα πάρω? Η να μην τα παρω....πηρα κάποιες μέρες αγχολυτικό μόνο....
Χμ, μάλλον βυθισμένη μες την ocd σου αυτη την περίοδο αμφιβάλλεις για το αν ειναι καλή ιδέα. Αφού ολα τα βλέπεις και τα καταλαβαίνεις, δε νομίζεις πως δεν ειναι καλή ιδέα να το αναβάλλεις περισσότερο? Υπάρχει λόγος να ταλαιπωριέσαι? 23 είπαμε? Καμία περιεργη παρενέργεια τωρα με το μωρο της αδερφής σου ειναι πιο πιθανό να έχεις τώρα, που εισαι χωρίς φάρμακα. Οχι παιρνοντας τα.Quote:
Originally Posted by marouliw
Σε σχέση με την ψύχωση να υποθέσω σε απασχολεί αυτό που απάσχολεί τόοοσο κόσμο σε όλο τον κόσμο? Η ταμπέλα?
Τα πράγματα όμως έχουν προχωρήσει και αυτά τα ταμπού όσο περνάει ο καιρός ξεπερνιώνται. Όσο τα ξεπεράσουμε και εμείς, τόσο βοηθάμε τον εαυτό μας.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, να ξέρεις πως αντιψυχωσικά παίρνουν διάφοροι άνθρωποι που δεν εχουν συμπτώματα ψύχωσης.
Εσυ αυτό που φοβάσαι ειναι: μην πάρεις λαντοζ, μήπως μακροπρόθεσμα σου το γυρίσει και πάρεις ΚΑΙ αντιψυχωσικό? Εγώ πάλι, τα αγχολυτικά θα προσπαθούσα να αποφύγω στη θέση σου.
Απο οτι εχω διαβάσει απο εδώ, αυτα ειναι που ειναι φουλ εθιστικά.
Επίσης θα σου πρότεινα να πας σε ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή και οχι σε ψυχολόγο.
Ο ψυχολόγος που πας τι γνώσεις έχει, γνωρίζεις? 'Εχει ειδικεύτει σε κάτι συγκεκριμένο? Πόσο θα διαρκέσει η ψυχοθεραπεία σου?
24 ειμαι λάθος είχα γράψει σε εκείνο το σχολιο.....το αναβάλλω επίσης για το λόγο οτι θελω να χάσω ακόμη κάποια κιλά γτ την είχα πατήσει στο παρελθόν που είχα ξαναπάρει για κρίσεις πανικού και είχα γίνει βόδι......και αυτά θα με παχυνουν πάλι ρε γαμωτο...ζοριστηκα πολυ να τα χάσω....
Άλλος ένας λογος που δεν τα ξεκινάω ακομη ειναι και το γεγονός οτι μπορεί να βολευτω με αυτά ( αν και δεν νομίζω να δω την τέλεια διαφορα ) και μετα μολις τα κόψω να ξαναθελω και έτσι να πρέπει να τα παίρνω μια ζωή.....
Αλλα να σου πω και κάτι,... Πολλές φορές λέω χε@@κα θα ταρχισω και ας γίνει οτι ειναι να γίνει...ας γίνω και τέρας....αλλα πάλι με πιάνουν οι αμφιβολιες.
Οσο για τη φαση που ειμαι τώρα φαντάσου αμφέβαλλα μέχρι και για τους ψυχολόγους....σε ποιον απολους να πάω δλδ....φαντασου εχω αλλάξει 3 μέχρι στιγμής και ελπίζω να μεινω σταθερή στον τωρινό....χαχα
Με τον τωρινό κάνουμε ψυχοθεραπεία εις βάθος και τώρα θα προσθέσουμε και γνωσιακη σιγά σιγά.....ειχα κάνει όμως γνωσιακη και πριν απαυτον λίγες συνεδρίες όμως.....Ο ψυχολόγος μου τώρα ειναι αρκετά ψαγμένος με το πως επηρεάζει το παρελθόν και οι εμπειρίες του ατόμου την ψυχοσύνθεση και το χαρακτήρα του....δεν είναι πολυ μεγάλος όμως διαρκώς ασχολείται με σεμινάρια, διαλέξεις, νέες τεχνικές κλπ, κάνει και μαθημα στο Πανεπιστήμιο, έχει και στο Ηράκλειο γραφείο αλλα πάνω απολα αυτο που με νοιάζει σαν ψυχολόγος μου είναι να αισθάνομαι ανεση μαζι του.....και χωρίς να με κρίνει η να είναι ξινός και ειρωνικος.......γτ με άλλους αυτο το θεμα ειχα
Τα αντιψυχωτικα τα φοβάμαι και για το ταμπού και για τις παρενέργειες αλλα άμα χρειαστεί θα πάρω τι να κάνουμε τώρα.....ετσι λέω στον εαυτό μου για να καλμάρει λιγο... :) Πάντως το ξερω οτι δεν χρειάζεται να έχω ψύχωση για να τα πάρω.....
Εσυ τώρα την παλεύεις χωρίς αγωγή?
Αν, αν, αν αν ... η γνωστή ιστορία ε? Πρέπει να κάνεις μια υπέρβαση και να δοκιμάσεις και οτι γίνει. Αλλά όπως και να χει,Quote:
Originally Posted by marouliw
οτι και να γίνει, τι μας πειράζει.
Εγώ αυτή την περίοδο έχω ενδοιασμούς σε σχέση με τα επαγγελματικά. Υπάρχει μια πρόταση βοηθειας απο μια φίλη στη Γερμανία
αλλα οχι συγκεκριμένη δουλειά. Να πάω εκεί και να ψαξουμε μαζι... και στο διαστημα μεχρι να ορθοποδήσω να μένω σ αυτην.
Εχει τη δικη της οικογενεια αυτή. Τα αγγλικα μου ειναι καλά, απο γερμανικά όμως δε ξέρω γρί. Οπότε καταλαβαίνεις ποσα ΑΝ έχω
να σκέφτομαι. Ειναι και η συγκεκριμένη χώρα αυτή που ειναι και θα μας εχουνε στη μπούκα με την προπαγάνδα που έχουνε υποστεί κι αυτοί
και δε θέλω το καθε μαλακα να μου τη λέει. Κατάλαβες? Γενικά βγάζω σπυριά με κομπλεξικούς ανθρώπους, ε και εκεί θα συναντήσω λεφούσι.
Αν και οι Βαυαροί απ οσο ξέρω ειναι ψιλοφιλέλληνες.
Σκέφτομαι επίσης οτι αν έφευγα για έξω, αν ποτέ χρειαζόμουν εκτάκτως να δω τη γιατρό μου, αυτό δε θα ηταν δυνατό.
Αν, αν, αν και εγω οπως καταλαβαίνεις. Αυτο ας πούμε ΙΔΨ ειναι. Αλλά και εγώ καλλούμαι να κάνω το κάτι παραπάνω. Δεν γίνεται διαφορετικά.
Κατα τα άλλα χωρίς αγωγή ειμαι ναι. Μια χαρά την παλεύω ναι, κουλ.
Χαχα αυτο με το αν αν αν αλλα και το θα θα θα πάντα το είχα.....
Να φυγεις από εδώ αφού βρήκες ευκαιρία.....γτ εδώ δεν είμαστε κομπλεξικοί μεταξύ μας ειδικά?! Εκει ειναι πιο σοβαροί άνθρωποι θεωρώ...αν πάλι δεν την παλεψεις γυρνάς πίσω...οπως είπες ότι και να γίνει δεν πειράζει....γερμανικα δεν νομίζω να είναι απαραίτητο να ξέρεις...αγγλικα όμως ναι......πας και βλέπεις....
Τη γιατρό θα την βλέπεις μέσω Skype συνεδριων χαχα καλό?! Διαδυκτιακο ραντεβού, θα βάζεις το 50,100ρι η όσα παίρνει στο λογαριασμό της και κομπλέ...
Ας δοκιμασουμε λοιπόν και ας αφήσουμε τα αν και τα θα....
Μπα συνεδρίες μεσω skype ουτε θα έκανα, ουτε η δικιά μου κάνει.Quote:
Originally Posted by marouliw
Κοιτα στη Γερμανία όλο και και κανένας Έλληνας ψυχίατρος θα υπάρχει....ψαξε το αυτο πριν πας.....