ΕΙΜΑΙ Ο/Η ... ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!!!

smoke08 πολύ χάρηκα όταν διάβασα το μήνυμα σου. Ξέχνα τα 2 κιλάκια το ΣΚ γιατί έχω έγκυρες πληροφορίες ότι τα χανιά είναι ήδη σε καλοκαιρινό mode και σίγουρα θα περάσεις τέλεια. Κοίτα να περάσεις καλά και όταν γυρίσεις με το καλό και με ανανεωμένη ψυχολογία θα δεις όι όλα θα είναι πιο εύκολα, ειδικά τώρα που ξέκανες την ζυγαριά και απελευθερώθηκες!

ratataplan είμαι σε μια τέτοια περίοδο, ψάχνω μέσα μου και ίσως γιαυτό να με παίρνει από κάτω αλλά ακόμα ελπιζω σε σκαλλύτερες μέρες, καλύτερες για την Ελπίδα όχι για την ζυγαριά της

Ελπιδακι keep searching. Είναι μακρυς ο δρομος για την ?Ιθάκη αλλά πάντα κάτι στο τέλος βρίσκεται

smoke μου απλα ΜΠΡΑΒΟ....ετσι..δεν σου προσφερει τιποτα...μονο δυστυχια σου φερνει!...προχωρα...εισαι αδυνατη και ομορφη..αλλαξε ροτα...ξεγραψε το παρελθον,το βασανιστικο παρελθον!...

Δεν είμαι καλά.... είμαι ένα βήμα πριν μπω στο ψυγείο και καταβροχθίσω ότι βρς μπροστά μου.Σκέφτηκα να κάνω κάτι να ξεχαστώ, να μπω εδώ, να γραψω κάτι μήπως και μαζέψω δύναμη.... Έχω τρομερό εκνευρισμό, τα πόδια μου κουνιούντε ανεξέλεγκτα, έχω ιδρώσει το κεφάλιμου καίει.... έχω νεύρα ναι, και γιαυτό θέλω να φάω... να φάω πολύ, όσα στερούμε τόσες μέρες για να γίνω απνέμορφη γιαυτόν.... γιαυτόν που δεν έχω ιδέα αν νοιάζεται, που με πάιζει με χαζά μυνήματα επίτηδες και παρόλο που το ξέρω τον αφήνω να με εκνευρίσει..... Δεν είμαι καλά.... μου φτάιει η δουλειά μου, τα κιλά μου, το καλοκαίρι που πλησιάζει απειλητικά, το άσπρο δέρμα μου, η σχέση μου, η δίαιτα μου, το ελλειπτικό που με περιμένει, ο αστράγαλος που πάλι πονάει και δεν με αφήνει να γυμναστώ όσο και όπως θέλω, ο καιρός, το μέλλον, το παρελθόν, το παρόν...... να κρυφτώ σε ένα δωμάτιο, με απίστευτες ποσότητες πίτσας με σάλτσα barbeque και να΄φάω σαν γουρούνι, να λερωθώ, να στάξει πάνω μου να αισθανθώ το λίπος... να τα βγάλω και μετά πάλι και όταν δεν θα χωράει αλλο να μάσάω και να φτύνω..... τραμπάλα.... αν είμαι αδύνατη θα είμαι ευτυχισμένη....... αν φάω μέχρι σκασμού θα είμαι ευτυχισμένη..... αν κάνω εμετό θα είμαι δυνατή.... θα το έχω νικήσει.... θα έχω εγώ τον έλεγχο.... αν δεν φάω θα έχω εγώ τον έλεγχο..... ΠΟΙΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ;
Παραλληρώ, αλλά δεν θέλω να σταματήσω να γραφω μέχρι να μου περάσει..... ή μέχρι να φύγω... στον δρόμο για το σπιτι δεν θα μπορώ να φάω..... Δεν είμαι καλά, έχω αρρωστήσει... αρρώστησα την πρώτη μέρα που μεκοίταξα και είπα πως είσαι έτσι... και τώρα τρέμω να με κοιτάξω γιατί η ερώτηση πια είναι πως κατάντησες έτσι; όλα μέσα στο μυαλόμου φαίνονται σωστά και όλα φαίνονται λάθος.... λεπτή η γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, λάθος και σωστού... τόσο λεπτή που μπορείς να χαθείς στην μάχη να την βρείς....
Μήπως χάνομαι κι εγώ; Μήπως έχω χαθεί ήδη; Θεέ μου, ακούγομαι σαν τρελή! Δεν θα το κάνω, όχι τώρα, εγώ αποφασίζω, δεν με ορίζει το φαγητό... εγώ με ορίζω... θα με νικήσω

Σκέφτομαι ότι δεν έπρεπε να το γράψω το προηγούμενο μύνημα.... φοβάμαι ότι μπορεί κάποιος να το δει σαν προτροπή..... Δεν ήθελα αυτό. Απλά ξεκίνησα να γραφω αυτά που σκεφτόμουν, ότι μου πέρναγε από το μυαλό... Συγνώμη

Καταρχήν, νομίζω πως δε υπάρχει λόγος να ζητάς συγγνώμη.Δεν υπάρχει προτροπή για κάποια καταστρεπτική τακτική.Το αντίθετο θα έλεγα!

Υπάρχει μια ειλικρινή κατάθεση ψυχής που, ενδεχομένως σε σένα να λειτουργεί ως μέθοδος αποφόρτισης, και σε μας, που σε διαβάζουμε, ως αποτροπή για να λειτουργήσουμε ομοίως - όσοι δεν λειτουργούμε ήδη.

ʼλλωστε, θα ήταν αληθινή υποκρισία για κάποιον, που έχει όμοιο πρόβλημα με σένα, να σε κατηγορήσει για τις σκέψεις σου καθότι αυτές δεν απέχουν και πολύ από τις δικές του.

Μόνο κατανόηση και συμπαράσταση μπορούμε να δείξουμε.Τίποτε άλλο.

Καλή συνέχεια στην προσπάθεια.

μην ζητας συγνωμη, δεν υπαρχει κανενας λογος..ολοι/ες εδω μεσα βρισκομαστε αν οχι στην ιδια, σε παρομοια φαση με εσενα...ψαχνουμε να βρουμε που ειμαστε κρυμμενοι...ο αληθινος μας εαυτος φυσικα!..κανεις δεν μπορει να σου στερησει το δικαιωμα να ζησεις,.,ουτε ΑΥΤΟΣ ουτε κανενας...η ζωη ειναι δικη σου..γιατι παραιτεισαι??..μην αφησεις να σε καταστρεφει ολο αυτο..ποιος ο λογος για 10 χαζοκιλα να χανουμε εμας..ειναι σημαντικοτερο?..και αδυνατη, κοκκαλο να γινεις αρρωστη θα εισαι αν συνεχισεις να σκεφτεσαι ετσι..η ζωη ειναι μικρη και οταν θα αναλογιστεις ποσα χρονια εχασες για μια ουτοπια , για ενα παραμυθι, για μια εικονα στην τελικη τοτε θα μετανοιωσεις οσα ελεγες, οσα σκεφτοσουν...γιατι τοτε θα καταλαβεις οτι παλευες για ολους τους αλλους, οτι εγκατελειψες τον εαυτο σου για καποιους τριτους που στην τελικη ποσος τους ενοιαζε αν εισαι 60 ή 70 κιλα...ολοι στην ζωη ερχομαστε μονοι και φευγουμε επισης μονοι..ειναι σκληρο αυτο αλλα ειναι η αληθεια και πρεπει να το συνειδητοποιησεις...ερχεσα� �, περνας καλα και φευγεις και καταληγεις σε ενα σημειο οπως ολοι οι υπολοιποι...στο χωμα...και συ παιδευεσαι..εχεις ηδη χασει χρονια ελπιδουλα μου..γιατι??...σταματα το ΤΩΡΑ....ΠΡΙΝ ΝΑ ΝΑΙ ΑΡΓΑ!...μπορεις να το κανεις...ειναι λογια μιας που το χει περασει σε πολυ χαλια μορφη και καταφερε τι τελικα??....να μην χαρει καποια απο τα ωραιοτερα χρονια της ζωης της τα οποια δεν γυρνανε πισω ΠΟΤΕ...και ναι μετανοιωνω αλλα τωρα ειναι αργα!δεν θελω να χασω αλλη...θελω να φτασω στο τελος και κανοντας εναν απολογισμο ζωης να δω οτι εχω κανει αξιολογα πραγματα για μενα, πραγματα που με εφτασαν σε ενα ανωτερο σημειο και οχι στον πατο..περασα πολυ δυσκολες στιγμες ωσπου να απαλλαχθω απο την βουλιμια...ισως να αξιζε ολο αυτο..ισως να ηταν μια δοκιμασια που με εκανε πιο δυνατη..βεβαια θα προτιμουσα να μην την ειχα περασει γιατι ηταν δραματικη εμπειρια αλλα αφου μου ετυχε οφειλα να την πολεμησω..ετσι και εσυ...ετσι και ολες μας...μην βαζουμε την ζωη μας κατω απο ολα!..δεν αξιζει...μην το συνειδητοποιησετε αργα!..ειμαι εδω ωσπου να γινετε ολες καλα...τα καταφερα..αρα και εσεις μπορειτε!

Ειμαι η dexa και ειμαι καλα.
Εχω πολυ καιρο να ειμαι καλα και το χαιρομαι.
Ελπιζω να συνεχιστει η χαρα μου και να μη μου βγει ξυνη.
Αυτο που εμπεδωσα ειναι οτι επειδη εχω χασει τα πρωτα κιλα ειμαι και γι'αυτο και ο αντρας μου και το παιδι μου ειναι καλα.Το ιδιο και οι γονεις μου.

Ποιος ειπε ομως οτι τα κιλα ειναι κινητρο μονο κακιας απο τους γυρω?
Εχουν φαγωθει γιατι εχω χασει.Απο την μια λενε :μπραβο βρε !!επρεπε να το κανεις!!!
Και απο την αλλη σκανε να μαθουν το πως και μην τυχον τις φτασω στα κιλα και δεν εχουν μετα παρηγορια για τα δικα τους που δεν θα εχουν να τα συγκρινουν με τα δικα μου!!!!!!

Συμπερασμα:Σ'ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΥΓΕΝΕΙΣ.ΑΣ ΘΥΜΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ!!!!!

ΦΙΛΙΑ!!!

Καλημέρα σε όλους!

Έχω αρκετό καιρό να σας γράψω, αλλά αν και καινούριο μέλος σας διαβάζω συνέχεια! Πέρασα μια περίοδο ακατάσχετης πολυφαγίας παρά την παροδική αισιοδοξία μου ότι μπορώ να καταπολεμήσω το προβλημά μου... Δυστυχώς αντί να κάνω διατροφή, φορτώθηκα και 2 κιλάκια... κλαψ!! Πάλι καλά βέβαια, γιατί με τόσα που έτρωγα...

Καινούρια αρχή λοιπόν και για μένα, με την παραδοχή αυτή τη φορά ότι δεν είμαι τέλεια και ότι θα υπάρξουν στιγμές αδυναμίας και παρέκκλισης από το πρόγραμμά μου, αλλά και στιγμές ανταμοιβής του εαυτού μου. Ξεκίνησα πάλι στο διαιτολόγο μου και αποφάσισα να μην τον αφήσω μέχρι να φτάσω το επιθυμητό μου βάρος. Είναι ο συντομότερος και υγιέστερος τρόπος επίτευξης του στόχου μου! Θα χρειαστώ πολλή δύναμη και βοήθεια από σας για να τα καταφέρω...

Πάντως νιώθω περήφανη σήμερα, γιατί παρ' όλο που ήταν η πρώτη μου μέρα και είχα έντονο το συναίσθημα να τα παρατήσω, εντούτις κατάφερα να επιβληθώ στον εαυτό μου!
Νιώθω καλά και κάθε μέρα θα νιώθω και καλύτερα!

Dance αυτή είναι η σωστή στάση για να ξεπεράσεις το πρόβλημα. Όλοι μας «υποφέρουμε» από τις «ατιμίες» που κάνει ο άλλος μας εαυτός. J)
Είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα τα καταφέρεις.
Καλή δύναμη και καλή συνέχεια.

οπως εχεια γραψει dance μου, τα εμποδια εμφανιζονται οταν παρεις τα ματια σου απο τον στοχο...συνεχισε δυναμικα!

ειμαι η free και ειμαι πολυ καλα..γιατι??...γιατι ετσι πρεπει..η ζωη ειναι για να την ζουμε,ειδαλως δεν θα λεγοταν ζωη αλλα αδρανεια!..συνειδητοποιω με το περασμα του καιρου οτι μου εδωσε καποιο μαθημα ολη αυτη η ιστορια που μισω, η βουλιμια μου...με εκανε δυνατοτερη, μπορεσα να καταλαβω πως ειναι να παλευεις με κατι το οποιο ΝΟΜΙΖΕΙΣ οτι ειναι πανω απο τις δυναμεις σου, καταλαβα ποια ατομα με αγαπανε πραγματικα για αυτο που ειμαι, μπορεσα και αγαπησα περισσοτερο και δυνατοτερα, γνωρισα εσας που ειναι πραγματικα πολυ σημαντικο, δοκιμασα τα ορια μου και εφτασα στο τελμα για να μπορεσω τελικα να ξανασηκωθω και να πω πως Η ΖΩΗ, ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ...ειναι δικη μου και την πλαθω οπως εγω θελω..ειμαι κυρια του εαυτου μου και της ζωης μου...μπορεσα και με αγαπησα..σιγα-σιγα με πολυ προσπαθεια και επμονη...αν εχω ασχημες στιγμες??..φυσικα και εχω, οπως ο κα8ενας μεχρι και ο πιο ''φυσιολογικος"..αλλα το ξεπερναω..το ξεπερναω γιατι καθε μερα πλεον ειναι μια καινουρια αρχη και εγω κατι θα πρεπει να μαθω απο αυτη...αδρανησα πολυ, κλειστηκα, εκλαψα, απομωνοθηκα..και τελικα ξαναβγηκα στο φως..αλωβητη...ευαισθητη αλλα αλωβητη..παντα ημουν ευαισθητη, παντα ολα τα εβλεπα και τα αντιμετωπιζα λανθασμενα..νομιζα οτι ποτε δεν επρεπε να κανω λαθη γιατι θεωρουσα τον εαυτο μου(μπορει και οι αλλοι) ΑΛΑΝΘΑΣΤΗ...καταλαβα αργα οτι κανεις μας δεν ειναι αλανθαστος...μεσα απο τα λαθη ξαναγενιομαστε...καθε λαθος και ενας θανατος, καθε αντιμετωπιση και μια νεα αρχη..εγω εβλεπα την ζωη μου στα 17 μου χρονια σαν ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ...η αρχη δεν υπηρχε πουθενα..και αυτο πιστεψτε με ηταν απαισιο..καθε μερα μου φαινοταν ιδια..μια βαρεμαρα, μια ατονια, μια καταθλιψη για απροσδιοριστο τελικα λογο...η οποια εμφανιζοταν με την μορφη βουλιμιας, ανορεξιας, αναλογα τα κεφια...πιστευα οτι οταν θα εχανα θα μουν ευτυχισμενη..ειχα γινει αδυνατη αλλα η ζωη μου παλι ηταν βυθισμενη στο σκοταδι...επρεπε να χασω αλλα 3 κιλα για να μαι καλα..τα χασα..και??...τοτε συνειδητοποιησα οτι ειχα πιασει πατο κυριολεκτικα...φως??..πουθεν� �...αυτο που τοσο ηλπιζα οτι θα μου δωσει χαρα και9 ζωντανια ηταν που τελικα με ειχε κλεισει ακομα περισσοτερο σενα δικο μου απομωνομενο κοσμο ο οποιος ηταν μονο δικος μου...και περα απο αυτον δεν υπηρχε τιποτα..δεν μπορουσα να αναγνωρισω κατι αλλο...ημουν εγω και τα κιλα μου..ολοι οι υπολοιποι ηταν εχθροι γιατι ηθελαν να με παχυνουν και να με κανουν παλι λυπημενη...αστειακι, ε???...ημουν πολυ πιο λυπνημενη απο πριν..πολυ πιο αντιπαθητικη..ολους τους εκρινα απο την εμφανιση και μονο..κοιτουσα ολες τις κοπελες στο σωμα και ζηλευα οσες ηταν πιο αδυνατες απο μενα...ή που απλα ΝΟΜΙΖΑ οτι ηταν πιο αδυνατες..ειχαν κουραστει ολοι, το εβλεπα, το αντιλαμβανομουν καποιες στιγμες που εβγαινα απο αυτο τον μιζερο αυτοσχεδιασμο μου...αλλα δεν μπορουσα να αντιδρασω...ή μαλλον δεν ηθελα τελικα να αντιδρασω...μου αρεσε μηπως αυτος ο κοσμος ο μοναχικος και πονεμενος?..δεν ξερω..το μονο που ξερω ειναι οτι δεν προσπαθουσα καν να γινω καλα, να πιστεψω σε μενα, να ΖΗΣΩ...και το αστειο της υποθεσης ειναι πως νομιζα οτι εκανα τα παντα για να βγω...ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ...ζουσα σε μια πλανη..ακριβως αυτο...η πλανη αυτη μου στερησε 3 χρονια(και λιγο παραπανω) απο την ζωη μου...χρονια λυκειου που δεν ξαναγυρνανε πισω..θα μου πεις, η ζωη ειναι μπροστα..ναι, το δεχομαι...αλλα οτι χανεται, χανεται..και πιστεψτε με ηθελα να τα ζησω, αξιζε να τα ζησω...δεν εχω να θυμαμαι τιποτα παρα μονο διαβασμα απο την σχολικη μου ζωη...μου αρεσε το διαβασμα για πολλους λογους..ακομα μου αρεσει αλλα παραλληλα το φοβαμαι λιγο..το φοβαμαι γιατι το διαβασμα ηταν ο βοηθος μου, με βοηθουσε να παραμενω βουλιμικη..κλεινομουν στο σπιτι και διαβαζα για να ξεχνιεμαι..ποσο λαθος εκανα τελικα?..ακριβως το αντιθετο γινοταν...η ζωη με ξεχνουσε και εγω το ιδιο...ειχα αφεθει...διαβασα, εκλαιγα, διαβαζα, εκλαιγα και ξανα την επομενη μερα τα ιδια..ηταν πολυ ωραια η ζωη αυτη,ε?...αμε...ειχα πολυ καλη μου φιλη την μοναξια οπου καποιες στιγμες μεχρι και αυτη με παρατουσε..αυτες τις στιγμες, δικες μου στιγμες, δεν ενιωθα τιποτα...δεν μπορουσα να νιωσω..και τοτε ετρεμα πολυ...ετρεμα γιατι καταλαβαινα οτι χανομουν ολο και βαθυτερα σε αυτο που ΕΓΩ Η ΙΔΙΑ ειχα επιλεξει...και τοτε θυμωνα με τον εαυτο μου, ετρωγα, εσκαγα, εκλαιγα, κουλουριαζομουν στο κρεβατι μου και για μαι βδομαδα μεσα ωσπου να κανω και αλλο βουλιμικο..ετσι περασε το προηγουμενο εξαμηνο της ζωης μου...ημουν πολυ χαρουμενη για την κατακτηση μου...ειχα καταφερει τελικα να χασω εμενα που ηταν το σημαντικοτερο οπλο μου..απαξ και χανομουν εγω, ποιος να παλεψει για μενα πια???...κανεις..ειμαι υπευθυνη για οτιδηποτε εχω κανει στον εαυτο μου ως τωρα..τον πληγωσα και πανω εκει που χαθηκα, με ξαναβρηκα..παλεψα ομως πολυ..πηρα κιλα..αυτο που τοσο φοβομουν...αλλα καταλαβα κιολας...καταλαβα οτι ειμαι ΕΓΩ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΛΛΗ επειδη παχυνα 20 κιλα...εχω τους ιδιους φιλους, φιλες, μαμα, μπαμπα, αδερφη, σοι...και με αγαπανε...και με αγαπησα...γιατι ετσι επρεπε...μπορουσα να το χα κανει νωριτερα..ναι, συμφωνω αλλα ποτε δεν ειναι αργα...ειναι πολυ δυσκολο να καταφερεις να σηκωθεις απο εναν βουρκο...εκανα τα παντα για να βγω, παλεψα, εδωσα μαχη με μενα, με ολους οσους μαγαπουν και βγηκα νικητρια...δεν εχει σημασια που εχω φορτωθει 20 κιλα και το βασικο τα αγαπαω τα κιλα μου...με εμαθαν να ΖΩ...αυτα ηταν που μου εδειξαν πως να βγω απο ολο αυτο το οποιο με ετρωγε μερα με την μερα..τα κιαλ ειναι η λυτρωση μου...βρηκα τον εαυτο μου και αυτο εχει σημασια..αν εχανα εμενα για λιγο μεγαλυτερο διαστημα, τοτε θα ταν πραγματικα δυσκολα τα πραγματα..αν χασουμε εμας, κανεις και τιποτα δεν μπορει να μας βοηθησει γιατι ο καθενας μας εχει την δικη του ζωη και την κατευθυνει οπως θελει...γιαυτο κοριτσακια μου παλεψτε..αξιζει...μου θυμιζει το ποιημα του ριτσου" την σονατα του σεληνοφωτος ολο αυτο"...παλευουμε και παλευουμε ωστε στο τελος να αναδειχθουν διαμαντια του παρελθοντος τα οποια ειναι κρυμμενα μεσα μας απλα εμεις δεν το εχουμε καταλαβει...και το λεω κυριως στα καινουρια μας κοριτσακια..οταν γραφτηκα σε αυτο forum ημουν 57 κιλα κοριτσακια μου...αξιζει τον κοπο να κανετε μια ανδρομη σε παλαιοτερα μηνυματα μου και να διαπιστωσετε και μονες σας οτι η ζωη μου τοτε ηταν ενα τιποτα...γραφτηκα γιατι ηθελα να βοηθησω...απο μικρο κοριτσακι μου αρεσε να βοηθαω γιατι αυτο με εκανε να αισθανομαι καλα, γεματη...αλλα πως??....πως να βοηθουσα οταν εγω ημουν με ψυχολογια υπο του μηδενος??...ευχαριστω τον Θεουλη που μου εδωσε αυτα τα κιλα...το λεω και το ξαναλεω...καταλαβα το νοημα της ζωης ή εστω προσπαθω...καθε μερα μια παλη ωσπου αν φτασω καποια στιγμη και να αντιληφθω οτι ειμαι νικητρια σε εναν ολοκληρο αγωνα...ολες μας ΠΡΕΠΕΙ να βγουμε νικητριες...καθε μερα εχει δυσκολιες αλλα καταφερα να μην βλεπω μονο τις δυσκολιες...υπαρχει παντα και η θετικη πλευρα την οποια ηθελημενα αποφευγαμε τοσο καιρο να δουμε...ειμαστε μαζι στον αγωνα αυτο..τα καταφερα..δεν ειμαι λιγοτερη δυνατη απο εσας..μπορειτε...και ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΟΤΙ ΤΟ ΘΕΛΕΤΕ...ειμαι μαζι σας...

υ.γ: σορρυ για το μακροσκελες γραπτο μου αλλα ενιωθα την αναγκη να μιλησω αναλυτικα καποια στιγμη για ολο αυτο το μονοπατι που εχω διανυσει και διανυω και θα διανυω!

FREE ΤΟ ΜΠΡΑΒΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ.
Εαν υπαρχει μια λεξη που να δηλωνει την ευχαριστηση που εχω νιωσει διαβαζοντας αυτο το ''γραμμα'' και που δειχνει οτι σ'ολα τα πραγματα σ'αυτο τον κοσμο οπως υπαρχει το αρνητικο και το ασχημο υπαρχει επισης και το θετικο και το ομορφο και μπορουμε να πιανομαστε απο αυτο για να περνουμε δυναμη,αυτη η λεξη σου αξιζει.
Εγω θα σου πω ενα απλο ευχαριστω.
ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!

Eίμαι ο υποφαινόμενος και μέ τόσες ασχολίες που έχω, δεν έχω χρόνο για κακές <<συνήθειες>>.

Όταν το μυαλό λειτουργεί συνεχώς, όταν κάνεις επαγγελματικές προσπάθειες, όταν αναλώνεις δημιουργικά το χρόνο σου, τότε δε βασανίζεσαι με αυτοκαταστροφικές σκέψεις και πρακτικές.Και απότοκος αυτής σου της προσπάθειας, είναι η ψυχική ικανοποίηση,η πληρότητα αυτής,Είναι κάτι που σε κάνει να νιώθεις πως δεν αξίζει να μένεις στην απραξία!Μπορείς να παράγεις έργο!Χαραμίζεσαι...Κρίμα δεν είναι;

Αναφορικά με τη μακροσκελή δημοσίευση της free:

Γενικότερα, μ' αρέσει αυτή η ψυχαναλυτική θεώρηση που κάνεις.Σίγουρα όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο!

Πιστεύω πως όταν διαταράσσεται η ισορροπία σ' έναν οργανισμό ή όταν τη διαταράσσει εκούσια κάποιος, τότε σίγουρα θα υπάρχει αντίδραση,ανασταλτικός μηχανισμός που θα προσπαθήσει να επαναφέρει την κατάσταση.Τι θέλω να πω με αυτό:

πχ:Ένας άνθρωπος που νιώθει καλά με την εξωτερική του εμφάνιση και έχει καβαλήσει το καλάμι,έχει φιλαρέσκεια, εγωπάθεια είναι σίγουρα εκτός ορίων.Τότε κάτι του συμβαίνει - παχαίνει,ασχημαίνει, κτλ - απλά και μόνο για να τον επαναφέρει στην τάξη και να τον συνετίσει.Ίσως να <<πρέπει>> να γίνει αυτό...Ίσως να είναι αναγκαίο για να γνωρίσει τον πραγματικό εαυτό του και να <<προσγειωθεί>>.

free, προσυπογράφω πλήρως τις απόψεις σου!

ΜΠΡΑΒΟ ΒΑΓΓΕΛΙΤΣΑ ΜΟΥ....
ΠΟΛΥ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.ΕΙΔΕΣ ΤΕΛΙΚΑ ΠΩΣ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ
ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΟΛΥΠΛΟΚΑ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΤΡΩΕΙ?
ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΙΣ ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ,ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΥΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ....
ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΠΟΥ ΣΚΟΝΤΑΨΕΙΣ,ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ...ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΠΟΣΤ ΣΟΥ...
ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΘΑ ΞΑΝΑΣΗΚΩΘΕΙΣ...ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΚΙ ΕΣΥ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ....
Σ'ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ.ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΝΑΤΗ ΠΟΥ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΑΝΤΛΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΣΕΝΑ!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!

Γεια σε ολους!ειμαι 24 ετων φοιτητης και ειμαι βουλιμικος...πριν 10 χρονια ημουν 130 κιλα καταφερα να χασω 30 κιλα αλλα επρεπε να χασω αλλα 30.Λογω σπουδων και εφησυχασμου παρεμεινα για καιρο στα 95 κιλα-ΔΜΣ 30.τον τελευταιο χρονο παρα τα ανυπερβλητα προβληματα μου(οχι αστεια),εχασα περιπου 20 κιλα και για πρωτη φορα εφτασα τοσο κατω.Απο μικρος λογω υπερκαταναλωσης τροφης ειχα την δυνατοτητα να "ανεβαζω" ακομα και την πιο μικρη ποσοτητα χωρις προσπαθεια δηλ.τεχνητα.Ενιωθα σαν μυρηκαστικο αυτο το "ταλεντο" εγινε συνηθεια και ποτε δεν ακουσα την εννοια "βουλιμια".οταν ομως χανοντας τα κιλα(76Κ) το χρησιμοποιησα ως μεσο ελεγχου και μπηκα στο κυκλο εντονων και συνεχων βουλιμικων επεισοδιων καθως και ανορεξικων εξαρσεων.("αφου τρωω τα βγαζω και δεν παχαινω").τελευταια αντιληφθηκα την εγκληματικη αγνοια μου και τις καταστροφικες συνεπειες της βουλιμιας και με εχει καταλαβει τρομος...απο την μια ειναι το παχος και ο ψυχο-κοινωνικος ολεθρος και απο την αλλη ο σταδιακος αυτοκαταστροφικος θανατος.φοβαμαι οτι δεν το ελεγχω.αν μπορουσε καποιος να μου πει σε ποσο καιρο βγαινουν οι συνεπειες και αν ειναι μη αναστρεψιμες...

din σου απαντησα στο αλλο θεμα που εχεις ανοιξει..εκει νομιζω θα δοθουν και οι υπολοιπες απαντησεις των αλλων μελων..

Είμαι κι έγω ένας από τους εκδρομείς του τριημέρου. Πήγα στα Χανιά για να περάσω τις μέρες αυτές με το αίσθημα.Κακοδιάθετη καιρό τώρα, με τρομερές τύψεις για την εμφανισή μου και γι όλες τις φορές που έσπασα τη δίαιτα. Εχθές το βράδυ πήρα το καράβι της γραμμής για την επιστροφή με την ίδια χάλια διάθεση και σήμερα το πρωί σηλώθηκα μια ώρα νωρίτερα΄πριν δέσει το καράβι να πιω έναν καφέ να λειτουργήσει ο εγκέφαλος. Στην δεύτερη γουλιά μου είπε μια κυρία να κοιτάξω έξω την κοπέλα... μηχανικά και χωρίς να έχω καταλάβει τι μου λέει κοίταξα έξω απο το παράθυρο και είδα μιακοπέλα καθισμένη στην κουπαστή του καραβιού. Περίπου στην ηλικία μου ίσως και λίγο πιο μικρή, όμορφη, μπουλούκα ντυμένη στα μαύρα με υπέροχα μαύρα μακρυά μαλλιά και με μια απροσδιόριστη ηρεμία στο πρόσωπο της. Κοιτούσε το λιμάνι που πλησίαζε και ήταν τόσ ήρεμη που δεν με τρόμαζε το ότι καθόταν στα κάγκελα με τα πόδια της να κρέμοται απέξω. Η κυρία της έκανε νόημα να κατέβει και αυτή έγνεψε όχι προς το μέρος μας. Και εκεί κατάλαβα γιατί είχε ανέβει η κοπελίτσα στα κάγκελα... σηκωθήκαμε, φωνάξαμε τον πρώτο καμαρώτο που πέρασε από μπροστά μας ο οποίος βγήκε της μίλησε λίγο και μπήκε πάλι μέσα να φωνάξει και άλλους για βοήθεια, τον κοίταξα και μέχρι να κοιτάξω πάλι την κοπελίτσα αυτή είχε βγει από την έξω μεριά του πλοίου ζύγιζε με το σώμα της την απόσταση, στήλώσε το κορμί της και με την ίδια ηρεμία στο πρόσωπο της πήδηξε. Ήταν ακριβώς εκεί, μπροστά μου και μετά πήδηξε. Βγήκαμε έξω, κάποιος της πέταξε ένα σωσίβιο αλλά εκείνη δεν το επιασε, προσπαθούσε να τελειώσει αυτό που ξεκίνησε.... Δεν έχω σταματήσει να την σκέφτομαι από εκείνη την ώρα, τι μπορείνα είναι αυτό που να την ώθησε να το κάνει. Όλοι έχουν προβλήματα αλλά πως φτάνεις σε αυτό το σημείο... και μετά σκέφτηκα ότι δεν χρειάζεσαι ένα μεγάλο πρόβλημα, πολλά μικρά προβλήτα αρκούν να σου κλέψουν στιγμιαία την ελπίδα, κι εγώ την έχω χάσει πολλές φορές. Σκέφτηκα πόσο μπορει να μου μοιάζει και να της μοιάζω και πόσο εύκολα θα μπορούσα να βρεθώ σε μια τέτοια στιγμή κι εγώ, χωρίς ελπίδα για την επόμενη μέρα.Έχουν υπάρξει στιγμές που είχα ευχηθεί να μην ξυπνήσω την επόμενη μέρα, ίσως το ίδιο να είχε κανει κι εκείνη χθες το βράδυ και σημερα το πρωί να μην άντεξε το ότι ξύπνησε και πρέπει να παλέψει με τον εαυτό της για ακόμα μια μέρα.... Με επηρέασε πολύ αυτή η κοπέλα, άκουσα ότι σώθηκε, ότι είναι ζωντανή και χάρηκα γιαυτήν, μπορεί τώρα να της φαίνονται πιο όμορφα τα πράγματα αλλά πανω από όλα θα ήθελα να ήξερα το όνομα της γιατί με άλλαξε, μου έδωσε δύναμη μέσα στην αδυναμία της, δύναμη να μην αφήσω τίποτα να με νικήσει, δύναμη να στέκομαι στα πόδια μου, ακο΄μα και στα χειρότερα μου να μην ξεχνάω να κοιτάω τον ήλιο και να σκέφτομαι ότι έρχονται και όμορφες μέρες φτάνει να είμαι εκεί. Ετσι είμαι η Ελπίδα και είμαι καλά, και θα είμαι καλά καθε μέρα που έρχεται ακόμα και όταν όλα φαίνοντα μαύρα θα χαμογελάω και θα λέω πως ναι είμαι η Ελπίδα και είμαι καλά. Τα κιλά χάνονται, οι μέρες κυλάνε, οι φίλοι και εραστές εναλλάσονται στην ζωη μας και όλοι αφήνουν το στόγμα τους, όλα αλλάζουν και όλα διορθώνονται φτανει να είμαστε εκεί και να παλεύουμε τον σκοτεινό μας εαυτό, αυτόν που τρέφεται με τις αδυναμίες μας. Μπορούμε να νικήσουμε και μπορούμε να είμαστε καλά, απο εμάς εξαρτάται.

οκ μόλις διάβασα ότι τελικά πέθανε η κοπέλα αυτή.....

Αουτς!!! Μου ήρθε κάπως απότομα το προηγούμενο ποστ με την κοπέλα που αυτοκτόνησε....Και πάνω που χάρηκα ότι όλα πήγαν καλά παρά την απόπειρά της... Σοκαριστικό όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου. Πωπω..... :(

Μπήκα αρχικά στο topic αυτό για να γράψω ότι ΌΧΙ ΔΕΝ είμαι καλά, και έχω απίστευτα νεύρα με τη μαμά μου που επιμένει να με εξευτελίζει μπροστά σε φίλους και γνωστούς μου με αηδιαστικές ατάκες λες και είναι ο χειρότερος εχθρός και εφιάλτης μου... Και της λέει με τόση κακία και καυστικότητα, έτσι, λες και θέλει να σε κάνει να πονέσεις... ΓΙΑΤΙ????

Χθες χτύπησα κόκκινο, το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι μου και λίγο έφτασα πριν πω "ε, αϊ στο διάολο πια!"
ποτέ, ποτέ δεν έχω βρίσει τη μητέρα μου, ούτε πρόκειται... Δε θα ήταν για εκείνη εξάλλου, αλλά για τις ανηλεείς ατάκες της που της ξεστομίζει με κακία... ΓΙΑΤΙ??
Καθόμουν με μία φίλη φίλης στο σπίτι, που την κοπέλα λίγο την ξέρω, όχι δλδ δικιά μου φίλη... Ήδη έχω προσφερθεί να προσφέρω κάτι στο κορίτσι αλλά εκείνη δεν ήθελε. Επιστρέφει η μαμά μου από δουλειά, μπαίνει στο δωμάτιο και επίσης ρωτάει την κοπελιά να της προσφέρει κάτι.... απαντά το κορίτσι και πάλι"όχι ευχαριστώ δε θέλω τίποτε" και μετά η μαμά μου, με τη μεγαλύτερη δόση ειρωνίας και κακίας, λέει κοιτώντας εμένα "ε, ναι, αλλιώς δε θα ήσουν αδύνατη κορίτσι μου"... (υπονοόντας ότι ¨ενώ εσύ που τρως σαν τη γουρούνα κοίτα πώς είσαι!")
Το μόνο που είπα ήταν "ε, αϊ παράτα μας" και τα μάτια μου αν μπορούσαν εκείνη την ώρα θα την είχαν κάψει....
ρε γαμώτο, με πονάει που της αρέσει να με μειώνει μπροστά σε όλους!!! νομίζει ότι αν με ντροπιάει και με εξευτελίζει μπροστά σε κόσμο θα με κάνει να καταλάβω πώς είμαι!!! Πόσο στενόμυαλός είναι ο κόσμος...

Λοιπόν όχι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ. Είμαι η Kyveli, έχω απίστευτα νεύρα, τρώω προσεγμένη διατροφή τα μεσημέρια και και μετά από ώρες έχω κανα δύο βουλιμικά επεισόδια με παγωτό και άλλες βλακειούλες.... light καταστάσεις με σχέση παλιά μου... Ναι έχω χάσει 2 κιλά, ναι θα χάσω και άλλα 7... ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ τα σχόλια των άλλων.. ειδικά όταν αυτοί οι άλλοι είναι η μαμά σου....

με βλέπει να τρώω, με κοιτάζει με μίσος και με προπερνάει κοιτώντας με φθονερά και λέγοντάς μου "γουρούναααα"... Κομπλεξικιά γυναίκα Θέε μου.

Κυβέλη μου σόρρυ!!!!
Αλλά θα ήθελα πάρα μα πάρα πολύ να χώσω 2 χαστούκια στην μάνα σου και να της πω: "Βούλωστο επιτέλους μωρή άσχετη! Με ποιό δικαίωμα μιλάς? Ποια νομίζεις ότι είσαι και τι ξέρεις?"

Συγγνώμη για τον αυθορμιτισμό μου, αλλά νοιώθω πως καταλαβαίνω απόλυτα το πως αισθάνεσαι καθώς όπως σου έχω εξηγήσει σε παλαιότερο ποστ, ακριβώς τα ίδια περασα κι εγώ με την δικιά μου μαμά (αν αξίζει να την λέω έτσι)....

ελπίδα πραγματικά η ιστορία είναι συγκλονιστική . Το γεγονός οτι αφορά σε πραγματικό γεγονός μας βάζει όλους σε σκέψη. Δεν είναι δυνατόν υγιείς άνθρωπος σωματικά να επιτρέψει στον εαυτό του τέτοιο ατόπημα . Αλλά αυτό το καταλαβάινεις με τα χρόνια . Μπορώ να καταλάβω ότι είσαι συγκλονισμένη . τελεία .
Κι εγώ θέλω να ευχηθώ για μια ακόμη φορά σωματική και ψυχική υγεία σε όλους σας για να μπορώ να σας συναντώ . Δύναμη για να αντέχει η ψυχή μας να επικοινωνεί γυμνή και να γιατρεέυει τα πάθη της έτσι όπως εμείς εδώ , απλά και ανθρώπινα προσπαθούμε να κάνουμε . Δεν είναι αδυναμία ελπίδα έχεις δίκιο . Είμαστε υπέρ του δέοντος δυνατοί άνθρωποι απλά ..... δεν μας αντέχουμε . Κουράγιο κορίτσι ....ποτέ δε θα φύγει απο τη μνήμη σου η εικόνα . Ηταν συγκλονιστικό ,απάνθρωπο ,για μας που τη ζωή τη βλέπουμε ξανθή .Καλή συνέχεια .

Τι να πεις???
Τι μπορεις να πεις για αυτο που ειδε με τα ματια της η ελπιδα??
Ειτε για την ελπιδα ειτε για την κοπελα που το εκανε.Το μονο που θα μπορουσα να πω ειναι μακαρι η κοπελα να ζουσε και μακαρι η ελπιδα να μην χρειαζοταν να αντικρυσει κατι τοσο φοβερο και σοκαριστικο.

Ας πουμε οτι βγηκε και κατι καλο απο ολο αυτο .Ειναι η αλλαγη σου ελπιδα προς το καλο.Τερμα η απαισιδοξια και η μιζερια!!!!!!!Ζητω η καινουργια ελπιδα!!!!!!!

kyveli πρωτα ρωτα την μαμα σου μηπως σε εχει υιοθετησει?
Και εαν σου πει οχι δωστης μια μπατσαρα και εαν σε ρωτησει ''γιατι''? πες της ''ξερεις εσυ''!!!!
Και εαν παλι δεν το εχει καταλαβει πες της οτι ειχες μια ελπιδα και σου την γκρεμισε και αυτη.Γιατι εαν η σουν υιοθετημενη τουλαχιστον θα ειχε μια δικαιολογια εστω και τραβηγμενη αλλα τωρα τι αλλο μενει να σκεφτεις?????????
Σου ευχομαι να ερθει εκεινη η μερα που θα εισαι οικονομικα ανεξαρτητη και να εχεις την ευχερεια και την πολυτελεια να μπορεις να μεινεις μονη σου και να μην εισαι αναγκασμενη να την αντιμετωπιζεις ολη μερα αλλα οποτε επιλεγεις εσυ!!!!!
Μην το βαζεις κατω!!!!!!!!!!
ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!!!1

Εδώ και 5 χρόνια που ήμουν Πάτρα φοιτήτρια μόνη μου έμενα... τώρα γύρισα και θα είμαι με τη μαμά μου μέχρι τέλος καλοκαιριού, μετά και πάλι μόνη...(επιτέλους)
Όχι υιοθετημένη δεν είμαι, μοιάζουμε καταπληκτικά και γενικά έχω πολλά αποδεικτικά ότι δεν είμαι. Εξάλλου το έχουμε συζητήσει (όταν είχαν πριν πολλά χρόνια βγει οι ιστορίες με τα υιοθετημένα παιδιά που ξαφνικά το ανακάλυπταν, με είχε πιάσει η εμμονή ότι είμαι, επειδή είμαι μοναχοπαίδι)... Τέλος πάντων, αυτό δεν έχει σημασία, εξάλλου το υιοθετημένο πιστεύω το αγαπάς διπλά, γιατί εκεί και αν είναι επιλογή σου να έχεις ένα παιδάκι...

Το πρόβλημα είναι ότι η μαμά μου το κάνει για να.. με ξυπνήσει!!!
Το θέμα το έθιξα, ακριβώς μετά που έγραψα το ποστ, προχθές, και σε ένα ξέσπασμα θυμού μπροστά της, όπου είδε όλη μου την οργή σα φουρτούνα να με καταλαμβάνει, της είπα ότι είναι κομπλεξικιά. Το γελοίο είναι ότι με έβρισε και με είπε αχάριστη και αγνώμονα!!!!!(έλεος)
Και μετά μου ήταν θυμωμένη 2 μέρες... μου είπε και τα εκπληκτικά ότι "ε, εσύ που είσαι η ακομπλεξάριστη και είσαι έτσι όπως είσαι γιατί θίγεσαι με το τι σου λέω εγώ" και άλλα τέτοια θεϊκά που μέσα μου έλεγα "Θέε μου δίνε μου δύναμη να μην εκραγώ τώρα και το τσουναμι του θυμού μου την παρασύρει!!!"

Της είπα να πάμε σε ψυχολόγο μαζί, εγώ για τη βουλιμία μου και εκείνη για τα κόμπλεξ της, αλλά εκείνη μου είπε "εγώ έτσι είμαι, άμα σου αρέσω, εσύ να πας". Τι να πεις... Δεν καταλαβαίνει, δεν υπάρχει περίπτωση μου φαίνεται να αλλάξει. Είναι πάντα της επιφάνειας σε κάποια πράγματα.

Το οικονομικά ανεξάρτητη και γενικώς αποστασιωποιημένη είναι κάτι που θέλω και εύχομαι.. και σιγά σιγά έρχεται, αλλά πάντα θα είναι η μαμά μου, η μαμά που αγαπάω και η μαμά που με πληγώνει με τη συμπεριφορά της και μου δημιουργεί τα μεγάλα ΓΙΑΤΙ??.

δεν είναι το αν με αγαπάει... Ξέρω ότι το αγαπάει το παιδί της... αλλά ξέρω ότι παράλληλα μπορεί να με σιχαίνεται όταν παχαίνω. Τόσο αντιφατικά αυτά μεταξύ τους...

Όπως όταν στα 11 μου η νονά μου με είχε παχύνει μου έλεγε(η μαμά μου) "ντρέπομαι να κυκλοφορώ μαζί σου, ντρέπομαι να λέω ότι είσαι κόρη μου και σε μισώ" και μου περιέγραφε τα όνειρα οργής που έβλεπε εναντίον μου...
Τα συναισθήματά της είναι αντικρουώμενα τόσο πολύ....

Kyveli παιρνω το θαρρος να σου πω καποια πραγματα γιατι εχω μια αναλογη σχεση με την μητερα(ετσι την λεω και τσατιζεται),αγαπης-μισους,οχι ομως τοσο για τα κιλα ,αλλα για πασης φυσεως θεματα.Για να καταλαβεις συνηθως εαν μιλησουμε πανω απο 5 λεπτα θα τσακωθουμε στο τελος και το κακο ειναι οτι η δικια μου κανει γενικη ανασκοπηση και μου υπενθυμιζει οτι λαθος εχω κανει δτη ζωη μου απο τα 15μου(τωρα ειμαι 32).Στο τελος καταληγουμε αυτη να φωναζει,εγω να κλαιω και να με προτρεπει να παω σε καποιον ψυχολογο γιατι ειμαι μονιμως ταραγμενη!!!Τωρα προσπαθω να μην ανοιγω συζητησεις οπου μονιμως διαφωνουμε ή να την κανω γρηγορα οταν αναμενεται μπορα.Μενουμε πανω κατω και αυτο κανει πιο δυσκολα τα πραγματα ομως το παλευω γιατι ξερω οτι με αγαπαει κι εγω της εχω αδυναμια ομως ειμαστε δυο εντελως διαφορετικοι ανθρωποι που σε αλλη περιπτωση δεν θα ταιριαζαν ουτε για παρεα.ΟΠΟΤΕ ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΚΙ ΕΣΥ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΝΑ ΣΕ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΑΛΛΩΣΤΕ ΤΑ ΚΙΛΑ ΔΕΝ ΕΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ Ή ΟΧΙ ΑΞΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕΤΡΑΝΕ ΠΕΣ ΤΗΣ ΧΑΡΕΤΙΣΜΑΤΑ.ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΛΛΑ ΚΟΜΠΛΕΞ & ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΕΣΥ;;;;;;;;;;;;;;;;;ΑΝ ΠΑΛΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΕ "ΞΥΠΝΗΣΕΙ" ΕΞΗΓΗΣΕ ΤΗΣ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΠΟΛΥ ΛΑΘΟΣ ΤΡΟΠΟ.ΤΙ ΝΑ ΠΩ;ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

κyveli καλημερα.
Νομιζω οτι καταλαβα τι συμβαινει με την μαμα σου.
Εσυ καλος η κακος εζησες στην ουσια με δυο μαμαδες.Την ΜΑΜΑ και την ΜΑΜΑ ΄΄ΝΟΝΑ''.
Σκεψου δυο μαμαδες δυο διαφορετικες διατροφες δυο διαφορετικα σωματα δυο διαφορετικες συμπεριφορες.
Εχω την εντυπωση οτι αυτες οι δυο μαμαδες ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ φανταζομαι ανταγωνιστικες μεταξυ τους και ο λογος ΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ!!!!!
Αυτο πληρωνεις μανα μου!1
Γιατι για να ειμαστε ειλικρινεις μεταξυ μας τα κιλα σου δεν ειναι κιλα που να αξιζουν τοση φασαρια και κακια !!!!!!!!!
Θα μας κοροιδευει ο κοσμος εαν για 5 και 7 κιλα σκατωνονται οικογενειες
Να πεις την μανουλα σου γιατι μανουλα σου ειναι και καταλαβαινω οτι καταβαθος την πονας και την αγαπας,οτι θεωρει οτι μεσα στο σπιτι σας τα εχεται ολα λυμενα και τακτοποιημενα και εμειναν τελευταια να τακτοποιησετε τα κιλα σου ??????????
Εαν ΝΑΙ ειστε απο εκεινες τις σπανιες και τυχερες οικογενεις που δεν εχουν σοβαρα προβληματα!!!!!!!!!!
Αυτα με πολυ αγαπη απο μενα!!!!!!!!1
Δεν θελει κανεις εδω να κατηγορησει την μαμα σου .Τις μαμαδες οτι και να ειναι πρεπει να ειναι αντικειμενο σεβασμου και αγαπης!!!!!!!
Απλα σε νιωθουμε σχεδον ολοι γιατι οι μαμαδες θυμιζουν και ειναι ''ΣΤΟΡΓΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΕΡΜ'' αλλα αμα θελουν ειναι και ''ΑΓΑΠΗΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ'' και το γνωριζουμε οι περισοτεροι.
Εσυ μην μασας!!!!Και οταν γουσταρεις να ερχεσαι εδω και να ξεσπας .
ΕΜΕΙς ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ!!!!!!!!!
ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!!!!

ΚΥΒΕΛΗ ΜΟΥ συμφωνω με την δεχα..εχει απολυτο δικιο..λογικα δεν εχετε προβληματα σαν οικογενεια και ψαχνετε να δημιουργησετε..καοως ετσι γινοταν και με εμενα απλα εμενα η μητερα μου δεν μου εδειχνε τοσο αμεσα την αποριιψη της, ουτε καν δηλαδη...απλα ειχαμε και εχουμε κατι σαν ανταγωνισμο μεταξυ μας..ουσιαστικα βεβαια δεν το καταλαβεινει καμια μας..ουτε το κανουμε επιτηδες..μια υποσυνειδητη αντιδραση..βλεπεις εχω μια πολυ αδυνατη, ομορφη και μικρη σε ηλικια μαμα...την λατρευω, την υπεραγαπαω..αλλα παντα υπαρχει κατι που κατα καιρους μας χαλαει την σχεση..μια ζηλια..κατι απροσδιοριστο το οποιο με κανει να νιωθω πολυ ασχημα...δεν το χουμε παραδεχτει ποτε οτι η μια "ζηλευει" κατα καποιον τροπο την αλλη και δεν μπορω να καταλαβω αναδρομικα απο που εχει προκυψει αυτο...ποτε δεν ειχαμε παρα μικρα προβληματα σαν οικογενεια και ομως τα καναμε να φαινονται τοσο μεγαλα και σημαντικα..δεν ειναι ετσι...πιανομαστε απο μικροπραγματα και τα αναλυουμε ωσπυ να γινουμε μαλλια-κουβαρια!και αυτο τους το εχω πει..τωρα εχουν αρχισει και το συνειδητοποιουν καπως θα ελεγα!..το πως κατεληξα βουλιμικη δεν ξερω..ισως επειδη τα ειχα ολα και ελειπε κατι απο την ζωη μου για να την αποδυναμωσει, για να με κανει να επαναπροσδιορισω την αξια μου, να με φτασει στα ορια μου, σε ενα απιστευτο τελμα...ωστε να δω τελικα τι αξιζω, για ποιους παλευω, τι ειμαι!...δεν ξερω..ολα αυτα ειναι απλες υποθεσεις...εχω παψει να δημιουργω προβλημα εκει που δεν υπαρχει, να αγανακτω και να τα βαζω με ολους επειδη ετσι μου την καρφωνει σαν κακομαθημενο...αξιολογω τα πραγματα σε διαφορετικη βαση, στην αληθινη τους κατασταση και σημασια..ετσι πρεπει να κανουμε..με το να τα πολυζοροζουμε δεν βγαινει ακρη...
ΕΛΠΙΔΑΚΙ η ιστορια σου με εκανε να δακρυσω γιατι μου θυμισε μια παρομοια δικη μου ιστορια την οποια θελω να διαγραψω απο το μυαλο μου γιατι με ειχε στοιχειωσει κυριολεκτικα...ειχα κανει ενα απο τα συνηθη βουλικα και με ειχε πιασει το στομαχι μου..πηγα στο νοσοκομειο γιατι δεν αντεχα και με εβαλαν διπλα σε μια κοπελα η οποια ειχε κανει αποπειρα,,,αρχικα δεν μπορουσα να την δω καλα, εβλεπα μονο το πισω μερος του σωματος της..απλα μου ειχε τραβηξει την προσοχη το βλεμμα της οταν μπηκα μεσα στο δωματιο(πριν ακομα μαθω οτι ειχε κανει αποπειρα)..εν τω μεταξυ ημουν τοσο χαλια ψυχολογικα που δεν ειχα ορεξη εμφανη να κοιταξω καν..τα χα βαλει με μενα ως συνηθως εννοειται!..ξαφνικα γυρναει απο την μερια μου και με κοιταει με ενα υφος παιδια που δεν μπορειτε να φανταστειτε..σαν να μου ελεγε:" λυτρωσε με σε παρακαλω, ΘΕΛΩ να πεθανω"...εβλεπα οτι ικετευε τον θανατο να ερθει να την παρει..εβλεπα οτι δεν ειχε νοημα να ζει.,.ηταν εκει γεματη σωληνακια και ομως ηθελε να φυγει!...δεν ειχε κανενα νοημα η ζωη της και το καταλαβαινα(ξερω τι σημαινει αποπειρα δυστυχως)...ηθελα με ενα βλεμμα να της δωσω ζωη αλλα που???.,..μηπως μπορουσα??..τιποτα δεν μπορουσα, την παραμικρη δυναμη να την βοηθησω και ομως το ειχα τοσο αναγκη...δεν εμαθα αν αυτη η κοπελα βγηκε..λογικα ναι..δεν ξερω αν ειναι καλα, δε ξερω τιποα...θα ηθελα ομως να γυρισω τον χρονο πισω, να της πιασω το χερι και να της πω οτι θα ηθελα να πουν σε εμενα σε αναλογη ποεριπτωση:"κοριτσακι μου η ζωη ειναι μπροστα σου(μιλαμε για 19 χρονων κοπελα), ζησε την , δεν φταις εσυ για λαθη αλλων, πιασε την ζωη σου απο τα "μαλλια" και μην την αφησεις ποτε ξανα, σου αξιζει να ζησεις μονο και μονο γιατι τωρα ειναι η αρχη"...συγκινηθηκα παλι...ελπιδα μου κανε υπομονη...αυτη η στιγμη θα αργησει να φυγει απο το μυαλο σου..ητανν ακομα εντονοτερη απο την δικη μου...αλλα ολα κατι μας μαθαινουν..ολα συμβαινουν για καποιο λογο...ας μην αφηνουμε τα σημαδια να πηγαινουν χαμενα..σας αφηνω γιατι ταρακουνηθηκα παλι :(...

πωπω... Τελικώς υπάρχουν, δυστυχώς αρκετοί αυτόχειρες. :(
Οι εμπειρίες που περιγράφετε παιδιά είναι δυνατές και συγκλονιστικές. Και σκεφτείτε αν είναι έτσι για άτομα που απλώς τις βιώνουν για κάποιες στιγμές ως απλοί θεατές, πώς είναι για τους φίλους και συγγενείς.

Σκέφτομαι από την άλλη ότι από προσωπική εμπειρία, βλέπω ότι η αυτοκτονία, νομίζω, έχει δύο στάδια άρνησης... Το ένα είναι το ίδιου μας του εαυτού και το άλλο είναι της ζωής μας. Όταν είχα κατάθλιψη και ήθελα να με καταστρέψω θυμάμαι ότι ναι μεν με μισούσα και ήθελα να με εξαφανίσω και να με καταστρέψω ώστε να μην επηρεάζω πλέον κανέναν και τίποτε, αλλά από την άλλη δε μπορούσα να αυτοκτονήσω γιατί εκτιμούσα το αγαθό της ζωής. δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Είναι τελικώς σα δύο διαφορετικές αξίες μέσα μας, ο εαυτός μας, και η ζωή μας.

Στεναχωριέμαι για τα άτομα που τελικώς απορρίπτουν και το δεύτερο αγαθό, την αξία της ζωής και προσπαθώ να σκεφτώ τι τους οδηγεί σε τέτοιες δυνατές αποφάσεις. Τι άραγε να είχε συμβεί στην κοπελίτσα που πήδηξε από το πλοίο, γιατί τίποτε δε μπόρεσε να το ανατρέψει όλο αυτο γαμώτο? Και η άλλη η κοπελιά στο νοσοκομείο, γιατί?? :( :(

Και πάω πάλι στη μαμά μου και στη... μαμά μου. Οι δυό τους, ναι πάντα είχαν κόντρα, και πάντα το θέμα ήμουν εγώ, γιατί μόνο αυτό τις ένωνε, αλλιώς δεν είχαν καμία σχέση συγγενική ή φιλική. Μεγάλη ιστορία, περίεργη οικογενειακή ζωή... Το μόνο που τις ένωσε ήταν η αρρώστια. Μόνο εκεί φάνηκε πόσο εκτιμούσε η μία την άλλη. Η νονούλα μου πέθανε δυστυχώς, μέσα σε πολύ άσχημες καταστάσεις, όπου χάνεις την αξιοπρέπειά σου και σε κάνουν να αγανακτείς για τη ζωή γιατί βλέπεις ότι δεν έχει νόημα πια... Ο άνθρωπος που της στάθηκε, τη φρόντισε και την πόνεσε ήταν η μαμά μου. Ήταν σαν ένα τελευταίο "ευχαριστώ" από μέρους της για όσα έκανε νονα μου για το δικό της παιδί. Και ακόμη όταν η νονά μου έφυγε πριν 4 χρόνια, η μαμά μου ήταν εκείνη που δεν έλειψε ούτε μία μέρα από το νεκροταφείο επί 3 χρόνια, Χριστούγεννα, Πάσχα, πάντα εκεί.
Η μεγάλη τους κόντρα ήταν ΠΑΝΤΑ το ... φαΐ! Μη γελάτε καθόλου. Η νονά μου με τάιζε γιατί τα κιλά δεν την άγχωναν, προτιμούσε να ξέρει ότι παίρνω όλα όσα χρειάζομαι σαν παιδί, και ότι θα τα χάσω σαν κοπέλα αν έχω παχύνει, δεν ήθελε να στερούμαι και όντως εγώ φούσκωνα και φούσκωνα....
Και η μαμά μου πάθαινε απανωτά εγκεφαλικά γιατί η νονά με μετέτρεπε σε αυτό που η μαμά μου ΠΑΝΤΑ απεχθανόταν, τους παχουλούς ανθρώπους.

So.. that's all, it's all about food!!! Γελοίο ε? γελοίο πως το πάχος μπορεί να καθορίζει τη σχέση μάνας και κόρης, αλλά έτσι είναι.
Η μαμά μου έχει μία αποστροφή για το πάχος και τα περιττά κιλά και μια εμμονή για προσεγμένη εμφάνιση. Μπροστά σε αυτό δε βλέπει και δεν υπολογίζει τίποτε.
Για αυτό και όταν πλέον είχα ξεπεράσει τη βουλιμία μου, την πρώτη φορά, και της το είπα, δεν αντέδρασε καθόλου. Ούτε με ρώτησε αν είμαι καλά ψυχολογικά, ούτε τίποτε. Νομίζει ότι είμαι δυνατός άνθρωπος και μπορώ να τα χειριστώ όλα και απαξ και δείχνω οκ, τότε είμαι οκ. Δεν κάθεται να ψάξει και να ασχοληθεί.
Θέλει να νιώθει περήφανη για την κόρη της και ότι περπατάω στο δρόμο και όλοι με θαυμάζουν για το σώμα μου, και όταν με προσεγγίζουν, για την καλλιέργειά μου, οπότε για αυτό είναι έτοιμη να γίνει ΑΝΗΛΕΗΣ και σκληρή. Και γίνεται... γιατί αυτό είναι το μόνο που ξέρει, ο μόνος τρόπος, να είναι σκληρή με το παιδί της και όχι να του χαϊδεύει τα αυτια. Αλλά δεν καταλαβαίνει τι κακό μου κάνει με τον τρόπο της....

Τέλος πάντων, ΧΙΛΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ που σας έπρηξα με τη φλυαρία μου, τη μαμά μου και το πόσο με εξοργιζει αυτό που κάνει(να με εξευτελίζει)... το σταματάω εδώ, μέχρι.. την επόμενη κρισάρα μου! (ε, εκεί θα το καταλάβετε από το μανιτάρι πυρηνικής έκρηξης στον ουρανό... θα είμαι εγώ που θα έχω εκραγεί από τον συσσωρευμένο θυμό μου!!)

κυβελι μου εγω εφυγα απο τη πατρα πολλα χρονια τωρα και τους αφησα πισω ,ειμαστε αγαπημένοι γιατι ειμαστε μακρια
δε ξερω εαν ζουσαμε μαζι τωρα τι ψυχοσωματικα θα εβγαιναν στην επιφανεια .
σε καταλαβαίνω , όπως επίσης οτι η ελπιδα διαλογου εχει χαθει
δε δοκιμαζεις κατι πιο δραστικο?
κανε την αρρωστη , για μεγαλο χρονικο διαστημα , οτι κατι εχεις βρε παιδι μου δεν αισθανεσαι καλα και τετοια ωστε να χει πραγματικο προβλημα τοτε και να την αποπροσανατολησεις . λιγο αισχρο αλλα μπορει να φερει αποτελεσμα θα σε αφησει λιγο υσηχη απο τη κριτικη και τον ελεγχο και θα εχεις χωρο να αναπνευσεις .......αλλη δραστικη λύση ειναι να ζησεις μονη σου ως ανεξαρτητο κοριτσι με οτι δυσκολιες εχει αυτο .....βλεπε κομμενο ρευμα τηλ ανα διαστηματα και υποχρεωτικη διαιτα :)
τι να πω ?
κουραγιο

Ξέρετε τι σκέφτομαι μερικές φορές; Αν δεν ήταν το φαγητό θα ήταν τα ναρκωτικά... Ή τα ξυραφάκια... Ή οτιδήποτε άλλο προκαλεί πόνο, σωματικό και ψυχικό...

Το παλεύω τόσο καιρό και δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Πάνω που περνάει μία βδομάδα χωρίς επεισόδιο και χαίρομαι, εκεί έρχεται αυτή η απαίσια αίσθηση του "κενού" και η ανάγκη να το γεμίσω με οτιδήποτε βρω μπροστά μου... Μερικές φορές αηδιάζω με αυτά που τρώω, πρόκειται για πράγματα που ούτε θα έβαζα στο στόμα μου υπό κανονικές συνθήκες...

Αφήστε που τώρα τελευταία έχω αρχίσει να έχω και σωματικά συμπτώματα, κάτι που δε με είχε απασχολήσει στο παρελθόν. Μόλις φάω έστω και λίγο παραπάνω (μιλάμε για φυσιολογικές ποσότητες, που μπορεί να φάει ο οποιοσδήποτε αν το "ρίξει λιγάκι έξω"), μέ πιάνει ανακάτεμα και αισθάνομαι το φαγητό να ανεβαίνει προς τα πάνω (πράγμα παράξενο, αφού έχω γύρω στα 10 χρόνια να κάνω εμετό). Χθες φοβήθηκα πως θα ξεράσω στη δουλειά και πανικοβλήθηκα!

Αισθάνομαι πως πάω να τρελαθώ...Σήμερα είχα πάει να αγοράσω ένα φόρεμα και η πωλήτρια μου είπε (κατά λέξη): "θα σου βρω κάτι σε στενή γραμμή, γιατί είσαι πολύ αδύνατη και διαφορετικά θα μοιάζει ξένο πάνω σου". Την περασμένη βδομάδα είδα την ξαδέρφη μου μετά από πολύ καιρό και μου λέει:"καλέ, εσύ έχεις γίνει κόκαλο"! Δεν μπορώ να καταλάβω! Γιατί όταν κοιτάζομαι εγώ στον καθρέφτη βλέπω ένα βόδι; Για τα κιλά μου δεν έχω ιδέα πλέον, από τότε που έσπασα τη ζυγαριά... Ξέρω ότι δεν είμαι χοντρή, αλλά δεν μπορώ να μην αηδιάζω με τον εαυτό μου τη στιγμή που με πιάνει και τρώω σαν γουρούνα. Σα να σκέφτομαι ότι, αφού τρώω τόσο πολύ, άρα είμαι χοντρή. Ανεξάρτητα με το αν όντως είμαι ή όχι. Κανονική ΠΑΡΑΝΟΙΑ!

Ξέρετε τι σκέφτομαι μερικές φορές; Αν δεν ήταν το φαγητό θα ήταν τα ναρκωτικά... Ή τα ξυραφάκια... Ή οτιδήποτε άλλο προκαλεί πόνο, σωματικό και ψυχικό...

Το παλεύω τόσο καιρό και δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Πάνω που περνάει μία βδομάδα χωρίς επεισόδιο και χαίρομαι, εκεί έρχεται αυτή η απαίσια αίσθηση του "κενού" και η ανάγκη να το γεμίσω με οτιδήποτε βρω μπροστά μου... Μερικές φορές αηδιάζω με αυτά που τρώω, πρόκειται για πράγματα που ούτε θα έβαζα στο στόμα μου υπό κανονικές συνθήκες...

Αφήστε που τώρα τελευταία έχω αρχίσει να έχω και σωματικά συμπτώματα, κάτι που δε με είχε απασχολήσει στο παρελθόν. Μόλις φάω έστω και λίγο παραπάνω (μιλάμε για φυσιολογικές ποσότητες, που μπορεί να φάει ο οποιοσδήποτε αν το "ρίξει λιγάκι έξω"), μέ πιάνει ανακάτεμα και αισθάνομαι το φαγητό να ανεβαίνει προς τα πάνω (πράγμα παράξενο, αφού έχω γύρω στα 10 χρόνια να κάνω εμετό). Χθες φοβήθηκα πως θα ξεράσω στη δουλειά και πανικοβλήθηκα!

Αισθάνομαι πως πάω να τρελαθώ...Σήμερα είχα πάει να αγοράσω ένα φόρεμα και η πωλήτρια μου είπε (κατά λέξη): "θα σου βρω κάτι σε στενή γραμμή, γιατί είσαι πολύ αδύνατη και διαφορετικά θα μοιάζει ξένο πάνω σου". Την περασμένη βδομάδα είδα την ξαδέρφη μου μετά από πολύ καιρό και μου λέει:"καλέ, εσύ έχεις γίνει κόκαλο"! Δεν μπορώ να καταλάβω! Γιατί όταν κοιτάζομαι εγώ στον καθρέφτη βλέπω ένα βόδι; Για τα κιλά μου δεν έχω ιδέα πλέον, από τότε που έσπασα τη ζυγαριά... Ξέρω ότι δεν είμαι χοντρή, αλλά δεν μπορώ να μην αηδιάζω με τον εαυτό μου τη στιγμή που με πιάνει και τρώω σαν γουρούνα. Σα να σκέφτομαι ότι, αφού τρώω τόσο πολύ, άρα είμαι χοντρή. Ανεξάρτητα με το αν όντως είμαι ή όχι. Κανονική ΠΑΡΑΝΟΙΑ!

Ειμαι σε κατασταση εκτακτου αναγκης...........!!!!!!!!!!1
Με εχει πιασει τρελλα...!!!!!!!!!1
Θελω να φαω σημερα οτι ειναι ανεξαρτητα σχηματος χρωματος γευσης.....!!!!!!!
Ελπιζω αυριο να ειμαι καλυτερα ,γιατι τα νευρα εχουν γινει κροσσια!!!!!!!
ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!

ξερετε τι σκεφτομαι..?..οτι οποιος/α ηταν, ειναι βουλικος/η ποτε δεν ξεπερναει σε απολυτο βαθμο αυτην την παρανοια..σημερα ειναι μια μερα κακοδιαθεσιας και για μενα...σε οποιαδηποτε αναποδια, η βουλιμια ειναι εκει και παραμονευει..την μισω ομως...με εχει καταστρεψει και το πιστευω αυτο...τα χρονια που χω χασει(και χανω?), ειναι πολυ σημαντικα..μου φαινεται οτι εχω χασει μια ζωη..λεω ας πουμε,,,αν ερωτευτω δεν θα το σκεφτομαι..μπουρδες...παντα το σκεφτομαι,,,πρωι, μεσημερι, βραδυ, μεσανυχτα, ξημερωματα, οταν τρωω(???), οταν κανω μπανιο, οταν προχωραω, οταν τρεχω, οταν μιλαω, οταν ειμαι σχολη, οταν πινω καφε..ΠΑΝΤΑ...πιστευω πως ειμαι καταδικασμενη να ζω με αυτο...λεω οτι ειμαι καλα για να το πιστεψω και εγω η ιδια...αλλα η ζωη μου θα ταν καλυτερη αν ημουν ηδη αδυνατη..και ας ημιυν βουλιμικη..προτιμω να ζω μαζι της αδυνατη, παρα να ζω χωρια της και παχουλη..και βασικα δεν ζω χωρια της..αν ζουσα χωρια της, δεν θα ημουν παχια τωρα...λυπαμαι που κανω τοσο κακο στον εαυτο μου...ειμαι μακρια απο καθεαυτο βουλιμικο επεισοδιο αλλα μονο η σκεψη αρκει...
ξερετε δεν ειναι βουλιμικος(κατα την γνωμη μου) μονο οποιος κανει εμετους, ληψη καθαρτικων κ.τ.λ αλλα και οποιος εχει ΟΛΗΗΗΗΗ ΤΗΝ ΩΡΑ αυτο το απαισιο σκεπτικο το οποιο σε εγκλωβιζει σε μια παρανοια..σε κανει μονοχνωτο επειδη εσυ εμμεσα το επιλεγεις και αυτο ειναι που μου την δινει...η ζωη μου εγινε μαυρη στις 19/4/2004...την σιχαινομαι αυτη τη μερα πραγματικα...και ολες τις μερες των βουλιμικων, και ολες τις μερες απο τοτε γενικα..ξερετε τι ειναι να πεφτει ενα αστερι και εγω να κανω ευχη να αδυνατισω?..εχω δει περιπου 15 αστερια να παεφτουν και εγω εχω κανει την ιδια μ@λ@κισμενη ευχη...να αδυνατισω...να πηγαινω στην εκκλησια και να αναβω κερι ορκιζομενη οτι θα αδυνατισω και οτι θα ειναι η τελευταια φορα που κανω λαθος στην ζωη μου...λαθος=αποκλιση απο την διαιτα...βαρεθηκα ειλικρινα να παλευω με κατι το οποιο ειναι πιο δυνατο απο μενα...μπορει να με καταλαβει μονο οποιος το περναει στον βαθμο που το περναω εγω...κουραστηκα...συγνωμη κοριτσια...

free σε καμια περιπτωση δεν χρειαζεται να ζητας συγνωμη.
Εισαι το πιο ισοροπημενο και συνηδειτοποιημενο ατομο εδω μεσα.
Εχεις γραψει κατα καιρους τα καταπληκτικααααα!!!!!!!!
Και ξερω οτι τα εννοεις ,και δεν γραφεις ετσι απλα.
Ξερω επισης οτι εισαι απο τους πιο δυνατους ανθρωπους που υπαρχουν,και αυτο δεν σημαινει οτι δεν δικαιουσε τα ξεσπασματα σου,ισα ισα θα ελεγα οτι αυτο ειναι υγιεις αντιδραση.
Φαντασου ολα αυτα να τα κρατουσες μεσα σου.ΦΑΝΤΑΣΟΥ..........!!!!!!!!1
Εδω ειμαι...........!!
ΦΙΛΙΑ!!!!!!!!

dexa,κρατησου!!!!!!!!!!!!!Πρέπει επειγόντως να πας στον γιατρό κι εγώ πρέπει κατεπειγόντως να πάρω laptop για να μιλάμε τα βράδια για να μην σκέφτεσαι το φαγητό.Εως τότε είμαι σίγουρη οτι με την δύναμη του φεγγαριού (μου το κόλησες τελικα χα!χα!)όλα θα πάνε καλά γιατί είσαι πολύ δυνατή ,ΦΙΛΗ ΜΟΥ!!!!ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!!!!!!!!

Smoke08,προσπάθησε να χαλαρώσεις βρε κορίτσι μου!Σίγουρα και δεν είσαι γουρούνα ,για όνομα!!!!!!!Μήπως θα βοηθούσε τελικά να πας σε έναν καλό ψυχολόγο;Εμένα με είχε βοηθήσει πολύ σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου.Φιλάκια και να θυμάσαι ότι είμαστε αυτό που εκπέπμουμε.Είσαι κούκλα,δεν χρειάζεται να αδυνατήσεις άλλο(ίσως να πάρεις κάποια κιλά)το μόνο που μένει είναι να "δουλέψεις" τον εαυτό σου και να απομακρύνεις από την ζωή σου ό τι σ'ενοχλεί!!!!!!!

Σόφη, πηγαίνω σε ψυχολόγο τακτικά εδώ και 7 μήνες... Από τότε έχω σταματήσει να κάνω κακό στον εαυτό μου με το να μην κάνω εξαντλητικές νηστείες, αλλά έχω περιορίσει και τα επεισόδια υπερφαγίας. Το πιο δύσκολο όμως και το πιο βασανιστικό είναι αυτές οι σκέψεις που δε σταματάνε με τίποτα... Το να τρέφομαι σωστά μπορώ να το κάνω, με λίγη προσπάθεια και προτροπή από την ψυχολόγο και τους δικούς μου. Όμως αυτή τη φωνή που μου επαναλαμβάνει συνέχεια ότι μόνο εάν χάσω λίγο ακόμα όλα θα είναι καλύτερα, δεν μπορώ να τη σταματήσω. Αυτή τη φωνή που, κάθε φορά που βλέπω αδύνατη κοπέλα στο δρόμο (ακόμα κι αν είναι το ίδιο αδύνατη με μένα) μου λέει ότι πρέπει να γίνω ΕΤΣΙ. Αυτή τη φωνή που μου λέει ότι το αγόρι μου, το οποίο σημειωτέον είναι καταπληκτικό και μου συμπαραστέκεται απίστευτα, θα είναι ακόμα πιο περήφανο για μένα αν αποκτήσω το τέλειο σώμα.

Όσο και να προσπαθώ να σκεφτώ λογικά, τρελαίνομαι όταν ακούω τους άλλους να μου λένε ότι είμαι αδύνατη, όταν αγοράζω ρούχα XS, όταν το αγόρι μου μου λέει ότι έχω το καλύτερο σώμα από κάθε άλλη κοπέλα με την οποία είχε σχέση και εγώ κοιτάω στον καθρέφτη και βλέπω ένα στρουμπουλό κορίτσι... Προσπαθώ να ακούσω τους άλλους και να σταματήσω να σκέφτομαι έτσι, αλλά δεν αισθάνομαι ικανοποιημένη με το σώμα μου και αυτό με περιορίζει σε πολλούς τομείς.

Πριν δυο χρόνια αισθανόμουνα θεά και είχα πάρα πολλή αυτοπεποίθηση. Είχα μεγάλη ευκολία να γνωρίζω ανθρώπους, είχα μεγάλη άνεση με τα αγόρια κτλ. Τώρα που αντιμετωπίζω αυτή τη διαταραχή έχω εξελιχτεί σε ένα υπερβολικά ντροπαλό και ανασφαλές πλάσμα. Ακόμα και στη δουλειά μου, που απαιτεί μια άλφα δυναμικότητα και κοινωνικότητα (δημοσιογράφος) είμαι υπερβολικά κλειστή. Βγαίνω έξω μια στις τόσες, ενώ παλιότερα δεν περνούσε μέρα που γυρνούσα στο σπίτι μόνο για να κοιμηθώ λίγο...

Σκατά! Θέλω τον παλιό μου εαυτό πίσω! Ή ακόμα καλύτερα, θέλω έναν ακόμα καλύτερο εαυτό! Που δεν έχει καμία σχέση με τα ανασφαλή κοριτσάκια που μετράνε τις μπουκιές τους και γκρινιάζουν όταν δεν τους μπαίνει το τζην νούμερο 24!

Anyway, σε ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου.

Den eimai kala giati kapoios me erwteythke gia ola osa 8a mporousa na hmoun kai ennoei apokleistika to swma mou.... kai sorry gia ta latinika alla exei epanastathsei to pliktrologio mou

Ελπιδάκι,μήπως πρέπει να αρχίσεις να κρατάς στο πλάι σου αυτούς που πραγματικά αξίζουν;ʼλλαξε γιατί πραγματικά εσύ το θέλεις ,όχι για να γίνεις κάποια άλλη,επειδή το θέλουν οι άλλοι.Αυτοί που σ'αγαπούν,αγαπούν την ΕΛΠΙΔΑ γλυκιά μου ,όπως είναι:τρυφερή κι ευαίσθητη κι ας έχει κάποια κιλά παραπάνω!!!!!!!!O ANΘΡΩΠΟΣ ΑΓΑΠΙΕΤΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ,ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ!!!!!!!

Η σοφία έχει δίκιο ελπίδα. Αλίμονο αν μας αγαπάνε γιαυτο που οι άλλοι θα ήθελαν να είμαστε και όχι για αυτό που πραγματικά είμαστε.
Πρόβλημα έχει αυτός που αγαπά έτσι κορίτσι μου και ΟΧΙ ΕΣΥ.