Printable View
δυστυχως τα προτυπα της εφηβιας μας κυνηγανε...κ οταν ολοι σου λενε στην τρυφερη ηλικια "προσεχε κακομοιρα μου μη παχυνεις κ γεμισεις κυταριτιδα κ ραγαδες.."βεβαια ολα ηταν για το καλο μου το καταλαβαινω αλλα...εμενα αυτο μου κολλησε το μυαλο..
δεν λεω, καταφερα να εχω ωραιο σωμα χωρις ραγαδες αλλα με χαλασμενα δοντια...απο τους εμετους!!
με εσας εδω αισθανομαι για πρωτη φορα οτι δεν το αντιμετωπιζωμονη μου κ παιρνω δυναμη να το παλεψω..
Γεια σου Nat,
Μόλις το έγραψα και σε άλλο post αλλά το γράφω κι εδώ κατευθείαν σε εσένα. Θεωρώ ότι συζητώντας με τον σύντροφό σου για το "πρόβλημα" θα έχεις διανύσει ήδη πάνω από την μισή διαδρομή προς την θεραπεία. Το κλειδί σε αυτήν την εμμονή είναι η μυστικότητα. Μόλις την γνωστοποιήσουμε, απαλασσόμαστε από το τεράστιο φορτίο που κουβαλάμε τόσα χρόνια μόνες μας. Επίσης, το να ακούσεις τον εαυτό σου να μιλάει με λόγια για την βουλιμία, να της δίνει μία υπόσταση με τρομακτική μορφή, θα σε κάνει να θέλεις ακόμα περισσότερο να την βγάλεις από την ζωή σου. Και χρειάζεσαι έναν σύμμαχο στην προσπάθεια αυτή. Και θεωρώ ότι ο σύζυγός σου είναι ο καταλληλότερος σε αυτό, διότι έχει επιλέξει να είναι δίπλα σου "στα καλά και στα κακά". Πάντως προσπάθησε να μην κουβαλάς όλο αυτό το φορτίο τόσων ετών μόνη σου. Είναι πολύ βαρύ!!!
συμφωνώ,κ επίσης δεν ξέρω κανένα που να μπόρεσε να το ξεπεράσει μόνος του.όσοι έχουν ξεφύγει,το κατάφεραν με την βοήθεια των γονιών ,των σχέσεων φιλικών κ ερωτικών.
ειναι πολυ νωρις για μενα γιατι μολις το αποκαλυψα στον ιδιο μου τον εαυτο...ισως με βολευε αυτη η κατασταση...μου ειναι δυσκολο να του το πω γιατι θα πεσω στα ματια του,δεν θα μου εχει εμπιστοσυνη κ τετοια...
το οτι το μοιραστηκα μαζι σας ηδη με βοηθησε πολυ..εχω να τρεξω στην τουαλετα 3 μερες...κ εχω πολυ πεισμα για να συνεχισω!!! ισως το πω σε καποιον αλλον αλλα οχι στον αντρα μου!!φοβαμαι...
έχεις δίκιο σε αυτό τελικά, εγώ θα ήθελα, εχω ανάγκη να μιλήσω στους δικούς μου(μόνο) αλλά δυστυχώς η ζωή με πρόλαβε ακόμη μια φορά και η υγεία του πατέρα μου δεν πάει καλά..δεν αντέχει κ δν πρέπει να ακούσει απλά προβλήματα , όχι αυτό.Και η μάνα μου προσπαθεί να είναι δίπλα μου γενικά αλλά χρειάζεται στήριξη και αυτή , οπότε η κατάσταση δν ευνοεί κ βλέπω οτι με χρειάζονται περισσότερο απότι εγώ.Quote:
Originally posted by bouliana
συμφωνώ,κ επίσης δεν ξέρω κανένα που να μπόρεσε να το ξεπεράσει μόνος του.όσοι έχουν ξεφύγει,το κατάφεραν με την βοήθεια των γονιών ,των σχέσεων φιλικών κ ερωτικών.
εγω παλι οπως το ζω δε θα θελα τη βοηθεια καποιου,ισως επειδη ξερω οτι δεν θα μπορεσω να το μεταδωσω οπως ακριβως το ζω..αρκει να ξερω οτι με αγαπουν καποια ατομα..και δε νιωθω την αναγκη να ζητησω τη βοηθεια τους η να στηριχτω σε αυτην...το φορουμ με βοηθησε κι εμενα πολυ,οτι δεν ειμαι μονη,να παρω περισσοτερο κουραγιο,να παρω ιδεες,να μιλησω,να κανω μια αρχη...ας μη βασανιζομαστε πως θα το παρουν οι αλλοι και πως δεν εχουμε δυναμη να αντιμετωπισουμε καταστασεις.αν μας αγχωνει περισσοτερο το πως θα το πουμε και πως θα αντιδρασουν ας μην το πουμε...τουλαχιστον ενας τροπος εκτονωσης ειναι που γραφουμε εδω μεσα,ωστε το μπαμ να μη γινει μεσα μας..ειμαι σχεδον 3 βδομαδες με δυο επεισοδια μονο.δεν το ειπα σε κανεναν αυτη τη φορα,ουτε κλαψουρισα,απλα φοβηθηκα ειπα τωρα ειναι στη στιγμη.ειναι μια μαχη εμεις με εμας.nat μου,εχεις πεισμα και αληθεια νιωθω κι εγω καλυτερα να διαβαζω τετοιες λεξεις.μπορεις να συνεχισεις κι αν σε αγχωνει το να το πεις σε καποιον,μην το πεις,αν νιωσεις την αναγκη+πιστευεις οτι ειναι καθοριστικος παραγοντας να μιλησεις σε καποιον,καντο.ροζ μου εσυ εχεις τη δυναμη να στηριξεις την οικογενεια σου ακομα κι αν δε το πιστευεις,κι ισως ετσι αυτο που ζεις εσυ μονη σου να σου φανει πιο ευκολο καθως θα γινεσαι πιο δυνατη και πιο ανθεκτικη..οταν μπορεις για τους αλλους,σιγουρα μπορεις+για εσενα,απλα μας τρομαζει λιγο ολο αυτο.+ξεκιναει απ το μυαλο.τι αξιζουμε..??(ο καθενας την απαντηση του)ας το διεκδικησουμε τοτε,εκει,περιμενει.
σωστα τα λες γιατι κι εγω ξερω οτι δεν θα μπορεσω να τους το γιατι κ το πως κ φοβαμαι τις αντιδρασεις του καθενος..μεσα σ'ολα αυτα εχουμε κ μια πεερηφανεια!! σιγουρα πισω απο αυτες τις διαταραχες βρισκεται η καταθλιψη..το σιγουρο ειναι παντως οτι αισθανομαι πιο χαρουμενη οταν τρωω υγιεινα κ λιγο κι ας νομιζω οτι πειναω,παρα οταν τρωω ο,τι βρω κ μετα πεθαινω στις τυψεις. ακομη κ οταν τα βγαλω νιωθω τυψεις κ μεγαλη απογοητευση....αρα προτιμω την πρωτη εκδοχη κ αποφευγω τα επεισοδια..
εγώ κορίτσια πάντως επιμένω. δεν είπα να τα πούμε όλα με κάθε λεπτομέρεια κ σε όλους .απλά να βρούμε ένα άτομο που εμπιστευόμαστε κ ξέρουμε οτι μας αγαπάει κ να του πούμε τι συμβαίνει. ροζ αν πιστεύεις οτι δεν είναι η κατάλληση στιγμή να το πεις σε κάποιον στην οικογένειά σου,ίσως να το λεγες σε κάποια φίλη σου.
δεν λέω κορίτσια ότι μόλις το πει κάποιος ξαφνικά θα βρει αμέριστη συμπαράσταση κ κατανόηση.μάλλον το αντίθετο.μάλλον η αρχική αντίδραση δεν θαναι καλή κ αυτό μάλλον είναι που φοβόμαστε κιόλας.εμένα η μαμά μου έκανε υστερίες ,λες κ δεν τοξερε σάμπως' και μια φίλη μου τοπαιζε πολύ ανώτερη κ οτι σε αυτήν δεν θα συνέβαινε ποτέ.παρόλα αυτά το οτι το είπα κάπου κ το ξελάφρωμα που ένιωσα ήταν πολύ ωραίο.επίσης η μαμά μου κατάλαβε επιτέλους ,βέβαια μετά από καιρό που της το είπα ,οτι με ενοχλεί όταν μου λέει οτι πάχυνα ή οτι τρώω πολύ,κ με άφησε ήσυχη. η φίλη μου σταμάτησε να με φορτώνει με τα δικά της προβλήματα όλη την ώρα γιατί κατάλαβε οτι δεν είναι η μοναδική που δικαιούτε ναναι στεναχωρημένη κ καταλάβαινε οτάν της έλεγα οτι δεν θέλω να πιω ούτε να πάω έξω να φάω γιατί φοβάμαι μην δεν κρατηθώ.κ μέχρι τότε ήταν πολύ πιεστική.
επίσης δεν χρειάζεται να τα πείτε όλα.κάθε λεπτομέρεια που σας κάνει να ντρέπεστε.απλά να πείτε οτι έχετε κακή σχέση με το φαί,οτι όταν νιώθετε άσχημα ξεσπάτε εκεί,ότι μετά νιώθετε αφόρητες τύψεις,ότι αυτό σας κάνει δυστυχισμένες.
επίσης εμένα με βοήθησε το εξής.όταν κάποιος έλεγε παλιά κάτι για μένα αρνητικό,για την εμφάνισή μου κτλ κτλ τότε δέν έδειχνα ότι μενοχλούσε κ πήγαινα σπίτι κ άρχιζα τα βουλιμικά πάρτυ.τώρα πια απαντάω αναλόγος,δείχνω οτι στεναχωριέμαι η ένοχλούμε κ πιστέψτε με οι γνώμη των άλλων έχει καλυτερέψει κ εγώ δεν μαζεύω μέσα μου αρνητικά συναισθήματα.
αυτή η αρρώστια τρέφεται από τον εγωισμό,την ματαιοδοξία κ την μοναξιά.
επιτέλους κορίτσια πρέπει να αντιμετωπίσουμε κατάματα αυτό που έχουμε,η αρχή θαναι χειρότερη από αυτό που ίσως νιώθουμε τώρα.
εχεισ δικιο σ'αυτο που λες...σε βοηθησε αυτη η εξομολογηση; τςρα ποσα κιλα εισαι;
εγώ δεν έχω ανορεξία έχω βουλιμία.τα κιλά μου είναι λιγάκι πάνω από το φυσιολογικό.με βοήθησε πιστεύω γιατί δεν έκανα ξανά εμετό.τώρα δεν ξέρω αν με βοήθησε αυτό η άλλα πράματα.
το ειχα πει σε μια κοπελα που καναμε ελαχιστη παρεα χρονια πριν,κλασικη αντιδραση που νοιαζεται καποιος για σενα,αλλα τι να κανει,απλα με χαιδευε οταν εκλαιγα...οσο για τη μανα μου,το ψαξε λιγο στο ιντερνετ+μου αραδιασε 5 κουβεντες λες και δεν τα ξερα.αρχικα αντεδρασε λες κι εφταιγα εγω,απο τοτε απλα ειναι σαν θεμα ταμπου,εγω ξερω τι περναω.και σε μια αλλη φιλη το χω πει,αλλα το αποτελεσμα δεν αλλαζει.θελω να πω πως αυτο που εγινε ηταν να μου επιβεβαιωσουν οτι με αγαπανε,κι ειναι πολυ καλο..ειμαι πολυ καιρο μετα,κι εχω παλεψει με εφιαλτες μονη μου,εκεινοι απλα δεν το ζουν δε ξερουν τι να κανουν,αν δε κλαψουρισω δε θα το αναφερουν,αν κλαψουρισω θα πουν εγω ειμαι εδω.ηταν καλο που ξεσπασα τοτε.εδω μεσα ειναι αλλιως,δε σας ξερω και λετε αυτα που θα θελα ν ακουσω,αυτα που βιωνω,κι οσα δεν ξερω αλλα βοηθανε.η δυναμη ειναι μεσα μας.ο καθενας εχει αλλες αναγκες κ τροπους αντιμετωπισης,λογικο.κρατα με τη ζωη στα χερια μας και τη σφιγγουμε περισοτερο απ οτι χρειαζεται,να πεσουμε χοροπηδηχτα στο κρεβατι και να κοιταξουμε το χερι μας,ισως ακουγεται χαζο,αλλα φαντασια θελει η ζωη..να ξαπλωσουμε πανω στο 'ζουμερο'παπλωμα και να κοιταξουμε τα χερια μας...κραταμε τη ζωη :) σε αντιθεση με αλλους εχουμε την επιλογη να ζησουμε η οχι..αν ηταν θα τα ειχαμε παρατησει,δε θα γραφαμε καν εδω...βλεπουμε λοιπον ελπιδα,ξερουμε ακομα κι υποσυνειδητα οτι μπορουμε,κι αν στα λογια λεμε δε μπορω και τι να κανω,κατι μεσα μας καιει...η φλογα μεσα μας...να τα καψουμε ολα ρε σειςςςςςς....γιατι ειναι η στιγμη μας επιτελους,απο εμας για μας..κανεις αλλος...για οσα γουσταρουμε κι αξιζουμε.
εμένα δε με εχει βοηθησει σε τιποτα που το ειπα.
την προηγουμενη εβδομαδα πχ δεν ημουν πολυ καλα,επαθα κριση γιατι ειχα φαει ελαχιστα παραπανω απο το κανονικο,ενιωθα χαλια με το σωμα μου,τρομερη απογοητευση.
και αποφασισα να το εξωτερικευσω στην αδερφη μου,να της πω πως ενιωθα...
και η απαντηση που πηρα : (με πολυ νευριασμενο υφος παντα) να σταματησω να λεω βλακειες,οτι ειμαι πολυ αδυνατη και δε γινεται να μη το βλεπω,οτι αν θελω να μεινουν μονο κοκαλα ας το κανω,και να τα λεω απο μεσα μου γιατι δε μπορει να ακουει μαλακ...ιες.
τι εκνανα?πηρα το αυτοκινητακι μου,εκανα μια τεραστια βολτα και βαλαντωσα στο κλαμα.
απο τοτε ομως αποφασισα καποια ατομα που μου κανουν κακο να τα αφησω εξω απο τη ζωη μου,κι ας με αγαπανε,κι ας ειμαι αναγκασμενη να συμβιωνω...
πλεον δεν της μιλαω εκτος απο τα απαραιτητα,κλειδωνω παντα το δωματιο μου οταν φευγω,δεν την αφηνω να φοραει τα ρουχα μου και να παιρνει τις τσαντες μου και γενικα προσπαθω να της δειξω οτι δεν θελω και πολλα πολλα.
ίσως θα έπρεπε να κλάψεις μπροστά της για να καταλάβει οτι ο τρόπος της δεν είναι καλός κ πρέπει να σου φέρεται με περισσότερη ευγένεια.
Πολύ σωστή πάλι.Κοίτα εγώ έχω πει στους δικούς μου απο παλιά(πολύ πριν αρχίσω τους εμετούς) οτι όταν δεν είμαι καλά ή όταν έχω άγχος κτλ τρώω ακατάσχετα κ με έχουν δει κιόλας.Είναι γνωστό και το κάνω απο την εφηβεία χωρίς να το θεωρώ διατροφική διαταραχή πραγματικά.Οι άνθρωποι δεν ασχολήθηκαν ποτέ παραπάνω, δν τους είδα να ανησυχούν, η μάνα μου ακόμα και τώρα που μιλάμε στο τηλ. και της λέω πχ άσε έχω άγχος και έφαγα 5 σοκολάτες μου λέει οκ απο αύριο θα συμμαζευτείς..Πιο πολύ με ζαλίζουν για το ποτό ή το τσιγάρο.Το θέμα είναι οι εμετοί, αυτό πώς στο καλό να το πω?Εσύ βουλιάνα είπες κ για εμετούς?Εμένα μια κ μοναδική φορά που προσπάθησα να κάνω στο πατρικό μου, δν πρόσεξα και με κατάλαβαν..την έκφρασή τους μόνο να έβλεπες..ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.Τα μπάλωσα βέβαια αλλά δν ξέρω κατα πόσο το έχαψαν.Απο τότε μόνο που σκέφτομαι την εκδοχή να το μάθουν με πιάνει ταχυκαρδία.Ειδικά τώρα που υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο σπίτι, είμαι ολόκληρη γαιδούρα πια, τι?θα ασχολούνται οι άλλοι για το αν εγώ ξερνάω το φαγητό για να μην βάλω γραμμάριο?Φοβάμαι όπως κατάλαβες την ξεφτίλα του πράγματος..Quote:
Originally posted by bouliana
εγώ κορίτσια πάντως επιμένω. δεν είπα να τα πούμε όλα με κάθε λεπτομέρεια κ σε όλους .απλά να βρούμε ένα άτομο που εμπιστευόμαστε κ ξέρουμε οτι μας αγαπάει κ να του πούμε τι συμβαίνει. ροζ αν πιστεύεις οτι δεν είναι η κατάλληση στιγμή να το πεις σε κάποιον στην οικογένειά σου,ίσως να το λεγες σε κάποια φίλη σου.
δεν λέω κορίτσια ότι μόλις το πει κάποιος ξαφνικά θα βρει αμέριστη συμπαράσταση κ κατανόηση.μάλλον το αντίθετο.μάλλον η αρχική αντίδραση δεν θαναι καλή κ αυτό μάλλον είναι που φοβόμαστε κιόλας.εμένα η μαμά μου έκανε υστερίες ,λες κ δεν τοξερε σάμπως' και μια φίλη μου τοπαιζε πολύ ανώτερη κ οτι σε αυτήν δεν θα συνέβαινε ποτέ.παρόλα αυτά το οτι το είπα κάπου κ το ξελάφρωμα που ένιωσα ήταν πολύ ωραίο.επίσης η μαμά μου κατάλαβε επιτέλους ,βέβαια μετά από καιρό που της το είπα ,οτι με ενοχλεί όταν μου λέει οτι πάχυνα ή οτι τρώω πολύ,κ με άφησε ήσυχη. η φίλη μου σταμάτησε να με φορτώνει με τα δικά της προβλήματα όλη την ώρα γιατί κατάλαβε οτι δεν είναι η μοναδική που δικαιούτε ναναι στεναχωρημένη κ καταλάβαινε οτάν της έλεγα οτι δεν θέλω να πιω ούτε να πάω έξω να φάω γιατί φοβάμαι μην δεν κρατηθώ.κ μέχρι τότε ήταν πολύ πιεστική.
επίσης δεν χρειάζεται να τα πείτε όλα.κάθε λεπτομέρεια που σας κάνει να ντρέπεστε.απλά να πείτε οτι έχετε κακή σχέση με το φαί,οτι όταν νιώθετε άσχημα ξεσπάτε εκεί,ότι μετά νιώθετε αφόρητες τύψεις,ότι αυτό σας κάνει δυστυχισμένες.
επίσης εμένα με βοήθησε το εξής.όταν κάποιος έλεγε παλιά κάτι για μένα αρνητικό,για την εμφάνισή μου κτλ κτλ τότε δέν έδειχνα ότι μενοχλούσε κ πήγαινα σπίτι κ άρχιζα τα βουλιμικά πάρτυ.τώρα πια απαντάω αναλόγος,δείχνω οτι στεναχωριέμαι η ένοχλούμε κ πιστέψτε με οι γνώμη των άλλων έχει καλυτερέψει κ εγώ δεν μαζεύω μέσα μου αρνητικά συναισθήματα.
αυτή η αρρώστια τρέφεται από τον εγωισμό,την ματαιοδοξία κ την μοναξιά.
άχσετο αλλά το μόνο που έχω σκεφτεί να πω ξεκάθαρα, είναι οτι πέρασα νευρική ανορεξία, άλλωστε πάνω κάτω όλοι το είχαν καταλάβει αλλά δν έχω επιβεβαιώσει τίποτα.Και αυτό γιατί απο τότε που πήρα κιλά, πολύ συχνά ακούω, "τι ωραία που έκανες καμπύλες", "ξαναπάχυνες και έγινες άνθρωπος" κτλ και ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ, οτι το μόνο που κάνουν είναι να με φρικάρουν και να με ξανασπρώχνουν στην ανορεξία.
σκεψου λιγο αυτο που λες....
εχεις 3 επιλογες :
1) δεν τρως τιποτα,εισαι κοκαλο και αρρωστη.δεν αρεσεις σε κανεναν,μονο σε σενα.
2)τρως του σκασμου,κανεις εμετους,τα κιλααυξομειωνονται,εχεις φουσκωματα,νιωθεις χαλια και εισαι αρρωστη.
και μια τριτη...
3)τρως φυσιολογικα,εισαι υγιης,λεπτη.στην αρχη δεν σου αρεσει ο εαυτος σου,αλλα μετα θα συνηθισεις την νεα σου εικονα.
οι γονεις σου αγνοουν την 2 επιλογη, γι αυτο στα λενε αυτα....
δεν υπαρχει μονο η βουλιμια και η ανορεξια,αλλα και η ενδιαμεση κατασταση που μαλλον την εχουμε ξεχασει.
κοίτα κάθε άνθρωπος γύρω μας θέλει κ την ανάλογη αντίδραση από εμάς.θέλουν εκπαίδευση από εμάς τους ίδιους για το πως θα τους φερόμαστε. δηλ.η μαμά μου έπρεπε να μάθει για τους εμετούς γιάτί με έπριζε οτι έτρωγα πολύ κ μου δημιουργούσε ενοχές.κ έπρεπε να το σταματήσει. η κολλητή μου δεν έμαθε για τους εμετούς γιατί σαν άνθρωπος δεν είναι ευαίσθητος την αρέσει να κοροιδεύει κ να το παίζει καλύτερη από τους άλλους ακόμα κ αν κάνει τα ίδια,είναι έτσι το χιούμορ της κ ο τρόπος που αντιδράει.επίσης δεν είναι καθόλου ενημερωμένη γύρω από αυτά.το να της πω απλά ότι έχω θέμα με το φαγητό κ πως σκέφτομαι έφτανε.της είπα όμως οτι μικρή τα έβγαζα χωρίς να ξέρω τι κάνω.για να μη με πιέζει να τρώω μαζί της.
ο φίλος μου ξέρει για την βουλιμία,ξέρει για τα προβλήματα με την περίοδο,ξέρει πολλά αλλά επίσης όχι για τους εμετούς γιατί στην τελική τους έκοψα όταν τον γνώρισα.
η άλλη κολλητή μου,να τα ξέρει όλα από πολύ καιρό από τα 17 μου.είναι ενημερωμένη κ αντέδρασε φυσιολογικά αλλά πέρα από συζητήσεις που άνοιγα εγώ κ κατανόηση σε κάποια πράματα δεν έκανε κάτι.το θέμα είναι οτι υπάρχει ταμπού.όσο δύσκολο είναι να μιλάμε εμείς γιαυτά τόσο δύσκολο είναι κ για τους άλλους. \
δεν με νοιάζει τι στήριξη θα μου δώσουν οι άλλοι ,με ενδιαφέρει να δείχνω πια τα συναισθήματά μουστους δικούς μου ,κ την αχίλλειο πτέρνα μου.γιατί τόσο καιρό που την έκρυβα τι κατάλαβα?
κ εγω ενω συνεχιζα τους εμετουσ παχυνα!!οι γονεις μου μεσ στην καλη χαρα!!αυτο ειναι το χειροτερο. γιατι τοτε λες¨"ΕΧΕΙΣ ΠΑΧΥΝΕΙ"!!ΟΤΙ Κ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΧΟΝΤΡΗ!! εχτες ζυγιστηκα κ εδειχνε 49!!!!επαθα σοκ:punk:!! πωσ εγινε αυτο θα σκασω!!ο μεταβολισμος επιασε πατο!! κ μετα τι εκανα;;ξεσπασα στο φαγητο!!η αληθεια ειναι οτι θελω να αδυνατισω τωρα..αλλα με σωστη διατροφη κ γυμναστικη θα τα καταφερω χωρις τους εμετους...θα τα καταφερω;;;;ηδη εχω αγχωθει:thumbdown:
μα είσαι μόνο 49 κιλά.δεν χρειάζεται να αδυνατίσεις αλλά να παχίνεις.
Αλεξανδρίτα ναι όντως αγνοούν τη δεύτερη περίπτωση, αλλά να σου πω την αλήθεια συχνά την αγνοώ κ εγώ..ίσως είναι ένας τρόπος άμυνας για να μη τρελαθώ.Σήμερα μου έστειλαν κατι φωτό απο το Πάσχα, με έβλεπα και έκλαιγα με το πως ήμουν..το τζιν παντελόνι σαν φορμα.Πήγα το ξαναφόρεσα να δω τι παίζει και είναι πάλι στενό..απο τη μια ανακουφίστηκα που έπιασαν τόπο οι προσπάθειές μου, απο την άλλη άρχισα να νοσταλγώ την "ασφάλεια" του πολύ αδύνατου σώματος..θέλω δουλειά ακόμα, αλλά έχω κουραστεί πάρα πολύ να με πιέζω να σκέφτομαο σωστά, ελπίζω περνώντας ο καιρός απλά να ξανασυνηθήσω.
Βουλιάνα και εμένα οι κολλητές μου είναι σαν την 1η κολλητή σου, κάποια πράγματα που είναι μακριά απο αυτές απλά τα θεωρούν αδιανόητα και τα απορρίπτουν ασυζητητή.Και ούτως ή άλλως είχα την ευκαιρία να δω την αντίδρασή τους σε παρόμοια ιστορία με φίλη τους που είχε νευρική ανορεξία και σταδιακά απλά την ξέκοψαν, πέραν του κοινωνικού θαψίματος που της έριξαν για το αν είναι δυνατόν να είναι τόσο προβληματική.Εντάξει δν τις παρεξηγώ πια, άλλωστε δν είναι ψυχολόγοι οι κοπέλες και δεν είναι και υποχρεωμένες να γίνουν , αλλά έχω την συναίσθηση οτι το έδαφος δν είναι πρόσφορο για να συζητήσω και την δική μου ιστορία.Το μόνο που θυμάμαι να μου είχε πει η μια κατα το Πάσχα, είναι "πώς έχεις γίνει έτσι ρε μλκ, βάλε κανα κιλό σαν πρεζόνι έχεις γίνει, αν συνεχίσεις έτσι να ξέρεις θα τσακωθούμε κ κοίτα σύνηλθε γιατί εγώ δν πρόκειται να σε στηρίξω αν πέσεις κάτω"Αλεξανδρίτα...σου θυμίζει κάτι??!
Γεια σας και από εμένα...
Είναι όντως πάρα πολύ δύσκολο να μιλήσεις σε κάποιον "φυσιολογικό" για την βουλιμία. Το χαρακτηριστικό της ασθένειάς μας που είναι η απόλυτη μυστικοπάθεια μας δυσκολεύει στο να γίνουμε πιστευτοί όταν πάμε να μιλήσουμε ια αυτό. Εγώ όλα αυτά τα χρόνια έτρεμα στην ιδέα μην το ανακαλύψει κανείς. Κάποια στιγμή μόνο που είχα φτάσει στα όριά μου και προσπάθησα να το πω στον πρώην φίλο μου, η αντίδρασή του ήταν "πάλι κάτι βρήκες για να ασχοληθούμε μαζί σου"... Εκείνη την ημέρα έκλαψα ατελείωτα και ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναπροσπαθούσα να το πω ποτέ σε κανέναν. Πριν κανά χρόνο όμως το είπα αρχικά στον νυν φίλο μου και δήλωσε σύμμαχος. Και μετά σε γονείς και φίλες... Η εξομολόγηση προφανώς ήταν δύσκολη, με μισόλογα. Έλεγα τα μισά και άφηνα να εννοηθούν τα υπόλοιπα. Για τον εμετό δεν είναι εύκολο να το πεις. Εγώ το είπα εμμέσως συζητώντας για τις συνέπειες τις βουλιμίας, τα δόντια, τα στομαχικά, ... Από την στιγμή όμως που το είπα είχα συμμάχους. Κάποιον που να έρχεται μαζί μου στον εκάστοτε γιατρό, να λέω τις ανησυχίες μου, να μπορώ να πω ελεύθερα "ρε γαμώτο έχω παχύνει αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω". Και εκείνη την στιγμή κανένας δεν μου μιλάει για δίαιτα. Το μόνο που μου λένε είναι να φροντίζω να είμαι καλά και τα κιλά κάποια στιγμή θα έρθουν. Έχω πάρει τον φίλο μου 2.00 το πρωί τηλέφωνο για να μιλήσουμε μέχρι να φτάσω σπίτι και να μοιραστώ μαζί του τον φόβο μου μην παρασυρθώ και φάω. Και ήταν ο αποτρεπτικός παράγοντας... Η μυστικοπάθεια λειτουργεί αποθαρρυντικά. Το ενισχύει ακόμα περισσότερο. Είναι πολύ δύσκολο στην αρχή να βρεις το θάρρος και τις λέξεις να το πεις, αλλά το αποτέλεσμα σε ανταμοίβει...
...απο 42 εφτασα 47 με πολυ δυσκολια κ ειχα σταθεροποιηθει 46-47κ. τωρα φυσικα τα παντολονια μου ειναι τσιτα, δεν μου κανουν κ μολις ειδα το 49 σκεφτηκα οτι":τι καταλαβα τοσα χρονια; παλι η ζυγαρια δειχνει παραπανω απο αυτο που θεσ"λες κ ο οργανισμος μου με εκδικειται!!!
δεν τρωω πολυ το ξερω οτι δεν τρωω ποτε δεν θα ξεφευγα τοσο ωστε να παρω ξαφνικκα 2 κιλα!!
δεν επρεπε να ζυγιστω...τωρα το σκεφτομαι ολη μερα..:o:o
αχ μη μου το κανετε αυτο...
εγω περυσι τετοια εποχη δεν εβρισκα παντελονι να φορεσω,ηταν ολα σαν σακια... ακομα και το xs.και τωρα μου ειναι οχι τσιτα αλλα οπως πρεπει...
αλλα προσπαθω να σκεφτω για πιο λογο ακριβως εχω πεισει τον εαυτο μου οτι θα πρεπει να μου πλεει το μικροτερο νουμερο.
αααμ,δεν υπαρχει λογος,ειναι οι εμμονες μας και πως νιωθουμε εμεις καλα με τον εαυτο μας..εγω ειμαι 48 κιλα και τα παντελονια τα παιρνω πιο μικρο νουμερο με την ελπιδα οτι θα χασω 3-4- κιλακια...που πιστευω αν τα φτασω θα μου φυγει το πιο πολυ αγχος,αλλα εβαλα προτεραιοτητα να μην κανω εμετους και να επανελθει στα φυσιολογικα η ορεξη μου...κι ας με τρωει το ποσα πηρα και πως θα τα χασω,και με ριχνει κι αυτο...γαμωτο μου,δε γινονται ολα αμεσως με ενα κουμπι...εκει που θελω να μαι κομπλε σε μια βδομαδα,τοσο χρειαζομαι να συνηδητοποιησω οτι το πηρα αποφαση να αντιμετωπισω το 1 δεκατο απο τα προβληματα που μου χουν δημιουργηθει απο τη βουλιμια στο σωμα,το μυαλο,τη ψυχη...σε οσους το εχω πει μεχρι τωρα αρκει και περισσευει,οσον αφορα εμενα σαν χαρακτηρα...
εμένα πάλι η ορεξή μου δεν λέει να κλέισει ρε γμτ απο τότε που άρχισα να τρώω κανονικά..τρώω κυριολεκτικά τα διπλά απότι έτρωγα.
Αλεξανδρίτα εγώ παρατηρώ το εξής.Παίζει μεγάλο ρόλο η συνήθεια.Κάποτε ήμουν όπως τώρα, ίσως και 1-2 κιλά πάνω και με θεωρούσα-σαν αδύνατη.Μετά έγινα κόκκαλο και άλλαξαν τα πρότυπά μου για το αδύνατο.Είναι και ψυχολογικό επίσης.Συνήθησα τόσους μήνες να μου πλεουν όλα.Τώρα που είναι στενά, ότι κ να μου λένε εγώ δν νιώθω καλά.Είναι κ μερικά που πλεον δν μου μπαίνουν καν.Για μενα 2 λύσεις υπαρχουν.Ή ξαναδυνατίζω ή πάω και παίρνω μεγαλύτερα παντελόνια που δεν θα είναι τσίτα και θα μου δίνουν την ψευδαισθηση οτι δεν έχω πάρει γραμμαριο.Ψυχοπάθεια αλλά τι να κάνω..Και μου αρέσει που κάποτε απο τα μεγαλύτερά μου ατού θεωρούσα και εγώ αλλα και οι τρίτοι(κυρίως άντρες) τον κ..λο μου!Μετα έφτασα να είμαι σαν 12χρονο, και τώρα που ξαναγέμισα στο συγκεκριμένο σημείο απλά κρύβομαι με μακριές ζακέτες , παντελόνες και φόρμες..ΠΩΣ αλλαζει έτσι το μυαλό μας...Και κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό.Η σεξουαλική ζωή και ένας σωστός σύντροφος, βοηθάνε παρα πολύ στην ενίσχυση της θυληκότητάς μας, στο να καταλάβουμε απο την αρχή ποια είναι τα σωστά και όμορφα πρότυπα σε ένα γυναικείο σώμα.(εγώ τα λέω στον σκύλο μου κ εκείνος στην ουρά του βέβαια, αλλά...)
ξαναζυγιστηκα!!το αποτελεσμα;;; 50 ΚΙΛΑ!!
πηρα τηλ τη μαμα μου να της εξομολογηθω το φοβο μου για τα κιλα που εχω παρει..κι ενω περιμενα να μου φωναξει ο,τι επιτεελουσ εγινες φυσιολογικη..μου λεει"ωχ μην αρχιζεις να ξεφευγεις τωρα κ μη παρεις αλλα κιλα!!" βεβαια δεν ξερει τπτ περι βουλιμιας..
τωρα γιατι τα γραφω αυτα;; γιατι καπου πρεπει να τα πω κ οι μονοι που μπορω ειστε εσεις!!
αλλα το πηρα αποφαση οτι θα δρασω φυσιολογικα θα γυμναζομαι θα κοψω τα γλυκα αφου μονο κακο κανουν, και θα ξαναγινω 48κιλα:smug b:!!
2 κιλά δεν είναι τίποτα nat. 2 εβδομάδες και τα έχεις χάσει. Το θέμα είναι να μην έχουμε αποκλίσεις μεγαλύτερες των 2 κιλών γιατί μετά άντε να μαζευτούμε...Τι ύψος έχεις? Δεν είναι λίγα τα 48 κιλά?
πως σου φανηκε οτι αντι να πει οτι επιτελους γινεσαι φυσιολογικη, ειπε να προσεχεις μην ξεφυγεις?Quote:
Originally posted by nat
ξαναζυγιστηκα!!το αποτελεσμα;;; 50 ΚΙΛΑ!!
πηρα τηλ τη μαμα μου να της εξομολογηθω το φοβο μου για τα κιλα που εχω παρει..κι ενω περιμενα να μου φωναξει ο,τι επιτεελουσ εγινες φυσιολογικη..μου λεει"ωχ μην αρχιζεις να ξεφευγεις τωρα κ μη παρεις αλλα κιλα!!" βεβαια δεν ξερει τπτ περι βουλιμιας..
τωρα γιατι τα γραφω αυτα;; γιατι καπου πρεπει να τα πω κ οι μονοι που μπορω ειστε εσεις!!
αλλα το πηρα αποφαση οτι θα δρασω φυσιολογικα θα γυμναζομαι θα κοψω τα γλυκα αφου μονο κακο κανουν, και θα ξαναγινω 48κιλα:smug b:!!
αχ nat κ εμένα τέτοιες αντιδράσεις έχει η μάνα μου..δεν ξέρω, εμένα δν μου κάνει καλό αυτό.Η μαμά σου τι σχέση έχει με το φαί?Έχεις σκεφτεί μήππως σου έχει περάσει κάποια πρότυπα υποσυνείδητα?Quote:
Originally posted by nat
ξαναζυγιστηκα!!το αποτελεσμα;;; 50 ΚΙΛΑ!!
πηρα τηλ τη μαμα μου να της εξομολογηθω το φοβο μου για τα κιλα που εχω παρει..κι ενω περιμενα να μου φωναξει ο,τι επιτεελουσ εγινες φυσιολογικη..μου λεει"ωχ μην αρχιζεις να ξεφευγεις τωρα κ μη παρεις αλλα κιλα!!" βεβαια δεν ξερει τπτ περι βουλιμιας..
τωρα γιατι τα γραφω αυτα;; γιατι καπου πρεπει να τα πω κ οι μονοι που μπορω ειστε εσεις!!
αλλα το πηρα αποφαση οτι θα δρασω φυσιολογικα θα γυμναζομαι θα κοψω τα γλυκα αφου μονο κακο κανουν, και θα ξαναγινω 48κιλα:smug b:!!
καλημερα!!για να πω την αληθεια με ανακουφισε!!την αισθανομαι συμαχο στην προσπαθεια μου να τα ξαναχασω..γιατι η αληθεια ειναι οτι αν μου λενε ολοι μπραβο κ τετοια μπορει να παρω την ανοδο κ μετα να ξαναγυρισω στην βουλιμια με μανια,δλδ να τρωω κ να κανω εμετο. το γυμναστηριο που μολις ξεκινησα μου φτιαχνει την ψυχολογια κ δεν σκεφτομαι συνεχεια το φαγητο.
ο αντρας μου μου λεει συνεχεια ποσο ωραια εγινα κ οτι πρεπει να παρω κ αλλα κιλα!!ε, αυτος με νευριαζει...
Υ.Γ. η μαμα μου ειναι σε αλλη πολη κ δεν με ειδε,μονο ακουσε τον πανικο μου κ με συμβουλεψε να προσεχω...
αλλη μια μερα που πρεπει να παλεψω!!φοβαμαι σημερα γτ θα φαμε εξω κ φοβαμαι μη ξεφυγω..αλλα θα σκεφτομαι εσας κ την υποσχεση που σας εδωσα κ δεν θα ξεφυγω!!!
χρειαζεται πιστη στον εαυτο μας κ συγκεντρωση στο καθε τι που τρωμε.:puzzled:
Και εγώ θα φάω έξω πάλι σήμερα το βράδυ!Τι κακό κ αυτό μαυτή την παρέα..ΔΕΝ θα ξεφύγουμε το υποσχόμαστε τώρα εδώ!Όλα θα πάνε καλά!Και βασικά έχω δει οτι αν φάω κανονικά(μέχρι να χορτάσω) είτε έξω είτε μέσα μια χαρά είμαι ..εμένα με παχαίνει το οτι απτο άγχος που θα φάω έξω, ξεκινάω να τρώω νευρικά απτο σπίτι, δεν θέλει άγχος, ας προσπαθήσουμε να το δούμε ωε ένα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής μας!Όλα θα πάνε κακά σήμερα θ το δεις!
ΚΑΛΑ εννοούσα............!!!
πιστευεις οτι εχει καποια σχεση οτι μονο η μαμα σου που δε σε βλεπει, λεει να προσεχεις μην ξεφυγεις?Quote:
Originally posted by nat
καλημερα!!για να πω την αληθεια με ανακουφισε!!την αισθανομαι συμαχο στην προσπαθεια μου να τα ξαναχασω..γιατι η αληθεια ειναι οτι αν μου λενε ολοι μπραβο κ τετοια μπορει να παρω την ανοδο κ μετα να ξαναγυρισω στην βουλιμια με μανια,δλδ να τρωω κ να κανω εμετο. το γυμναστηριο που μολις ξεκινησα μου φτιαχνει την ψυχολογια κ δεν σκεφτομαι συνεχεια το φαγητο.
ο αντρας μου μου λεει συνεχεια ποσο ωραια εγινα κ οτι πρεπει να παρω κ αλλα κιλα!!ε, αυτος με νευριαζει...
Υ.Γ. η μαμα μου ειναι σε αλλη πολη κ δεν με ειδε,μονο ακουσε τον πανικο μου κ με συμβουλεψε να προσεχω...
επισης, θυμαμαι ειχες γραψει οτι πανικοβληθηκες οταν ειχε πει ο αντρας σου οτι δε θα σε θελει αν παχυνεις. τωρα που λεει οτι ομορφαινεις οσο παιρνεις κιλα και πρεπει να παρεις κι αλλα, πως σου φαινεται?
μμμμ...με βαζεις σε σκεψεις...η μαμα μου παντα μου ελεγε να προσεχω ...ισως γι'αυτο εφτασα ως εδω...ισως λεω γιατι εμεις φταιμε πανω απ'ολα κ κανεις αλλος!!! ε τωρα που ακουσε οτι μεσα σε 2μηνες πηρα 3κιλα προφανως τρομαξε κ η ιδια!!δεν ξερω...
οσο για τον αντρα μου μου αρεσει που του αρεσω, αλλα το θεμα ξερεις ποιο ειναι τελικα;;
να καταφερω να αρεσω κ σε μενα!! σευχαριστω για το ενδιαφερον σου!!
καλο ειναι αυτο η κακο?Quote:
Originally posted by nat
μμμμ...με βαζεις σε σκεψεις...
ουαου! και παρολαυτα την αποκαλεσες συμμαχο σου σε προηγουμενη δημοσιευση σου.Quote:
Originally posted by nat
η μαμα μου παντα μου ελεγε να προσεχω ...ισως γι'αυτο εφτασα ως εδω...
btw οχι δε φταιμε για ολα.
επηρεαζομαστε ανεπανορθωτα απο το οικογενειακο περιβαλλον μας. και γενικα απο ο,τι μας περιβαλλει
σωστο κι αυτο!Quote:
Originally posted by nat
οσο για τον αντρα μου μου αρεσει που του αρεσω, αλλα το θεμα ξερεις ποιο ειναι τελικα;;
να καταφερω να αρεσω κ σε μενα!!
πως θα σου αρεσεις? σαν εικονα εννοω να μου το περιγραψεις, οχι σαν αριθμο :starhit:
[quote]Originally posted by click
καλο ειναι αυτο η κακο?Quote:
Originally posted by nat
μμμμ...με βαζεις σε σκεψεις...
Quote:
Originally posted by nat
η μαμα μου παντα μου ελεγε να προσεχω ...ισως γι'αυτο εφτασα ως εδω...[/τελικά είναι σχεδόν βέβαιο πως καποιος άλλος φταίει πάντα ή σχεδόν πάντα αλλά οι καλές μας οι μανούλες ακόμη και άθελά τους φαίνεται ως συντελούν πάρα πολύ στην εικόνα που σχηματίζουμε για τον εαυτό μας. Εμένα μία ζωή η μητέρα μου έκανε δίαιτα γιατί ήταν λίγο ζουμπουρλή, και πάντα μου έλεγε 'για να δουμε, έχεις πάρει το σώμα μου ή τη γλίτωσες;;'. Πάντα με αυτό το άγχος και με τη σκέψη ότι η ζωή βασικά είναι δίαιτα και πάντα πρέπει να προσέχεις τί άκριβώς βάζεις στο στόμα σου....τυχαίο; δεν νομίζω!!quote]
ουαου! και παρολαυτα την αποκαλεσες συμμαχο σου σε προηγουμενη δημοσιευση σου.
btw οχι δε φταιμε για ολα.
επηρεαζομαστε ανεπανορθωτα απο το οικογενειακο περιβαλλον μας. και γενικα απο ο,τι μας περιβαλλει
σωστο κι αυτο!Quote:
Originally posted by nat
οσο για τον αντρα μου μου αρεσει που του αρεσω, αλλα το θεμα ξερεις ποιο ειναι τελικα;;
να καταφερω να αρεσω κ σε μενα!!
πως θα σου αρεσεις? σαν εικονα εννοω να μου το περιγραψεις, οχι σαν αριθμο :starhit:
το ξαναγράφω γιατί για κάποιο λόγο δεν γράφτηκε.....
εμένα η μητέρα μου μία ολόκληρη ζωή έκανε δίαιτα γιατί ήταν ζουμπουρλή και θυμάμαι να μου λέει 'νομίζω ότι το έχεις πάρει και εσύ το σώμα μου...για να δούμε..' Όπότε εγώ μεγάλωσα με το άγχος του τί σώμα έχω και τί τελικά δεν πρέπει να τρώω. Πάντα με την εμμονή ότι πάντα προσέχουμε τί τρώμε και πάντα ζυγιζόμαστε...(τυχαίο;;δεν νομίζω)
Τί να το κάνω τώρα που μου λέει ότι τελικά έμοιασα στον μπαμπά μου.......τώρα πια είναι αργά...
εγώ πάντως απο τα πρώτα πράγματα που διάβασα κ κατάλαβα όταν έψαξα πιο αναλυτικά τα αίτια της νευρικής ανορεξίας είναι το πόσο σημαντικό παράγοντα παίζει η σχέση με την μάνα , η συμπεριφορά της μάνας και τα πρότυπα που περνάει στην κόρη της.Κ εμένα η μάνα μου πάντα μου έλεγε πόσο τυχερή είμαι που έχω δεμμένο σώμα και όχι ξερακιανό όπως αυτή(!) και επίσης μέσα απο συζητήσεις τους τελευτ.μήνες μου εξομολογήθηκε οτι είχε βουλιμικά επεισόδια κ εκείνη σε μικρότερη ηλικία, τώρα για εμετούς δν ξέρω αλλά οτι της πήρε χρόνια να απενοχοποιήσει το φαγητό είναι σίγουρο κ παρότι τρώει κανονικά κ απόλα ποτέ δν την θυμάμαι να φάει ένα κομμάτι παραπάνω ή να λιγουρέψει κάτι, πάντα με μέτρο.