Printable View
Καθρέπτες
Παντού!
Μέσα μου, έξω μου
παντού.
Σπάω έναν
και ματώνει το χέρι μου
Αλλά η πληγή δε θα αιμορραγεί για πάντα
Θα κλείσει...
Μα εκεί που σπάω έναν
ανακαλύπτω έναν άλλο πίσω του...
Η πληγή δεν έχει ακόμα κλείσει
αιμορραγεί...
Θα την αφήσω να γιάνει
από κατακόκκινη
να γίνει ροζ
το ροζ που ποτέ δεν ξέχασα
Για να σπάσω τον επόμενο
και τον επόμενο...
ρε κοριτσια γαμωτο...μήπως να τα σταχυολογήσουμε και να τα εκδώσουμε;; με έχετε αφήσει άφωνη! είστε πολύ γενναίες που τολμάτα να εκφραζεστε έτσι! και είστε και έμπνευση !
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
anatara εγραψες!Quote:
Originally posted by antara
ρε κοριτσια γαμωτο...μήπως να τα σταχυολογήσουμε και να τα εκδώσουμε;; με έχετε αφήσει άφωνη! είστε πολύ γενναίες που τολμάτα να εκφραζεστε έτσι! και είστε και έμπνευση !
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
τελεια ερωτηση!
τι θα γινοταν αραγε?
Το θέμα είναι πως όλοι έχουμε κάτι ξεχωριστό μέσα μας αντάρα(που σήμερα είμαι εγώ μαντάρα...!)αλλά η ειρωνεία είναι πως το κρύβουμε!!!!!κ ενώ όλοι μας είμαστε τόσο ξεχωριστοί τείνουμε να θέλουμε να είμαστε ΄όμοιοι΄!Μήπως κ το ξεχωριστό θεωρηθεί αλλόκοτο...τουλάχιστον εγώ το παθαίνω!!!!!!Quote:
Originally posted by researcher
anatara εγραψες!Quote:
Originally posted by antara
ρε κοριτσια γαμωτο...μήπως να τα σταχυολογήσουμε και να τα εκδώσουμε;; με έχετε αφήσει άφωνη! είστε πολύ γενναίες που τολμάτα να εκφραζεστε έτσι! και είστε και έμπνευση !
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
τελεια ερωτηση!
τι θα γινοταν αραγε?
researcher,antara πιστεύω ότι καθημερινά ερχόμαστε αντίκρυ με ξεχωριστούς ανθρώπους,που θα είχαμε πολλά να ΄πούμε΄ αλλά δεν το παίρνουμε γραμμή....κλεισμένοι στα κλισέ της καθημερινής ζωής που είπε κ η αντάρα.....
εγω νομιζω πώς θα το καταλαβαινες. ειναι θεμα χρονου.Quote:
Originally posted by antara
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
Μην το λες Sofia.....Εκανα συστηματική παρέα με 2 άτομα για χρόνια(2 στη μια περίπτωση κ περισσότερα στην άλλη)κ πριν αποφασήσουν να μου ανοιχτούν δεν είχα καταλάβει τι κρύβαν μέσα τους.Quote:
Originally posted by Sofia
εγω νομιζω πώς θα το καταλαβαινες. ειναι θεμα χρονου.Quote:
Originally posted by antara
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
Αν δε θες να δειξεις τι κρύβεις μέσα σου,δεν το δείχνεις.Φαίνονται στοιχεία του χαρακτήρα,της προσωπικότητας αλλά ο ψυχικός κόσμος του καθενός μας κρύβει διάφορα που δε φαίνονται αν δε θέλουμε.
Αντάρα μου πάντως σ\'ευχαριστώ πολύ για τα υπέροχα κ κολακευτικά λόγια σου....Quote:
Originally posted by antara
ρε κοριτσια γαμωτο...μήπως να τα σταχυολογήσουμε και να τα εκδώσουμε;; με έχετε αφήσει άφωνη! είστε πολύ γενναίες που τολμάτα να εκφραζεστε έτσι! και είστε και έμπνευση !
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες.
οπως ειπα ειναι θεμα χρονου. Σου πηρε 2 χρονια, τους πηρε 2 χρονια για να ανοιχτουν. σε εναν κοινο χωρο που διαμορφωσατε μαζι. υπήρξατε εκει αυτα τα 2 χρονια που η μια εχτιζε τον κοινο τοπο μαζι με την αλλη.αλλα υπηρχαν κ συγκεκριμενες συνθηκες που ετρεχαν τοσο στη ζωη της μιας, οσο κ της αλλης...Quote:
Originally posted by Arsi
Μην το λες Sofia.....Εκανα συστηματική παρέα με 2 άτομα για χρόνια(2 στη μια περίπτωση κ περισσότερα στην άλλη)κ πριν αποφασήσουν να μου ανοιχτούν δεν είχα καταλάβει τι κρύβαν μέσα τους.Quote:
Originally posted by Sofia
εγω νομιζω πώς θα το καταλαβαινες. ειναι θεμα χρονου.Quote:
Originally posted by antara
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
Αν δε θες να δειξεις τι κρύβεις μέσα σου,δεν το δείχνεις.Φαίνονται στοιχεία του χαρακτήρα,της προσωπικότητας αλλά ο ψυχικός κόσμος του καθενός μας κρύβει διάφορα που δε φαίνονται αν δε θέλουμε.
Τα στοιχεια του χαρακτηρα κ της προσωπικοτητας φαινονται, αλλα οχι αμεσως. Κ ανεξαρτητα απο το ποσο φαινονται, παιζει ρολο κ ποσο εμεις μπορουμε κ θελουμε να τα δουμε. Ειτε τα θετικα ειτε τα αρνητικα.
Το θέμα είναι πως όλοι έχουμε κάτι ξεχωριστό μέσα μας αντάρα(που σήμερα είμαι εγώ μαντάρα...!)αλλά η ειρωνεία είναι πως το κρύβουμε!!!!!κ ενώ όλοι μας είμαστε τόσο ξεχωριστοί τείνουμε να θέλουμε να είμαστε ΄όμοιοι΄!Μήπως κ το ξεχωριστό θεωρηθεί αλλόκοτο...τουλάχιστον εγώ το παθαίνω!!!!!!Quote:
Originally posted by Arsi
τι θα γινοταν αραγε?
[/quote]
Ο φόβος του να μην είσαι όμοιος, του να μην ανήκεις στο κοπάδι. Ο φόβος του να αποδεχτείς την διαφορετικότητά σου, μην τυχόνκαι σε πουν αλλόκοτο ή τρελό...
Είναι πανανθρώπινο φαινόμενο.
Αντάρα, δεν είμαι κλειστή, αλλά δεν ξέρω τί μπορεί να \"δει\" ο κάθε άλλος που έχω απέναντί μου.
Συμφωνώ με την Αρσι οτι όλοοι έχουμε μέσα μας μια ξεχωριστότητα. Το θέμα είναι πόσο χώρο της δίνει ο καθένας να υπάρχει μέσα του, και πόσο την εξωτερικεύει. Ετσι, την επικοινωνεί και την εξελίσσει.
Ο ελύτης είχε πει δυο κορυφαίες φράσεις πάνω στο θέμα αυτό.
\"Πιάσει το \"πρέπει\" απο το \"π\" και γδάρε το ίσα με το \"ι\"\"
και
Ο καθένας κρύβει μέσα του μιαν αίσθηση μοναδική. Αυτήν πρέπει να βρει καλά, να εντοπίσει, και να να την κάνει πράξεις ορατές με τις οποίες να γεμίσει την ζωή του.
Η τελευταία φράση με σημάδεψε.
Ευτυχώς ή δυστυχώς είμαι εξωστρεφής.
Ετσι μου έχουν πει κιόλας πως αντέχω να δείχνω έτσι άφοβα την διαφορετικότητα΄μου και τον εαυτό μου (;)γενικότερα, κι οτι αυτό προκαλεί ( και το έχω δει) μεγάλες δυσκολίες.
Απο κοινωνικούς εξωστρακισμούς έως φθόνους και αντιζηλίες έως παρεξηγήσεις έως σχόλια , εικασίες κτλ.
Καμιά φορά, το τίμημα του να είναι κανείς όπως είναι, είναι βαρύ.
\"Το ροζ που ποτέ δεν ξέχασα\" αγάπη μου,Quote:
Originally posted by anwnimi
Καθρέπτες
Παντού!
Μέσα μου, έξω μου
παντού.
Σπάω έναν
και ματώνει το χέρι μου
Αλλά η πληγή δε θα αιμορραγεί για πάντα
Θα κλείσει...
Μα εκεί που σπάω έναν
ανακαλύπτω έναν άλλο πίσω του...
Η πληγή δεν έχει ακόμα κλείσει
αιμορραγεί...
Θα την αφήσω να γιάνει
από κατακόκκινη
να γίνει ροζ
το ροζ που ποτέ δεν ξέχασα
Για να σπάσω τον επόμενο
και τον επόμενο...
έχει μέσα του κάτι απο πόνο και κάτι απο ελπίδα.
Σαν κι αυτό που έχει μέσα του το όμορφο ποίημά σου.
Aνώνυμη κ γω όταν διάβασα το όμορφο ποιήμα σου σ\'αυτόν τον στοίχο κόλησα.....Quote:
Originally posted by weird
\"Το ροζ που ποτέ δεν ξέχασα\" αγάπη μου,Quote:
Originally posted by anwnimi
.........
να γίνει ροζ
το ροζ που ποτέ δεν ξέχασα
........
έχει μέσα του κάτι απο πόνο και κάτι απο ελπίδα.
Σαν κι αυτό που έχει μέσα του το όμορφο ποίημά σου.
Αυτή η φράση μου σφηνώθηκε...
Αρσι μου,
νομίζω, και ίσως κάνω λάθος, οτι αναφέρεται εδώ η Ανώνυμή μας στο βιβλίο \" το ροζ που δεν ξέχασα\" του Ξανθούλη.
Είναι ένα δυνατό απο συναισθηματικής απόψεως έργο, που μέσα του, ο βαρύς πόνος συμβιώνει με την ελπίδα :))
Δεν το ξέρω(έχω χάσει επαφή με το διάβασμα εδώ κ κάμποσο καιρό)αλλά να το έχω υπόψιν μου για όοοοοοταν μου ρθει ξανά η όρεξη...Quote:
Originally posted by weird
Είναι ένα δυνατό απο συναισθηματικής απόψεως έργο, που μέσα του, ο βαρύς πόνος συμβιώνει με την ελπίδα :))
Πρέπει να είναι ενδιαφέρον.
Πάντως διαβάζοντας αυτόν τον στίχο από ολόκληρο το ποιήμα εκεί κόλησα......
Αντάρα μου!Quote:
Originally posted by antara
ρε κοριτσια γαμωτο...μήπως να τα σταχυολογήσουμε και να τα εκδώσουμε;; με έχετε αφήσει άφωνη! είστε πολύ γενναίες που τολμάτα να εκφραζεστε έτσι! και είστε και έμπνευση !
αρση, weird, anwnymi, είστε πολύ ξεχωριστές κοπέλες. με κάνει να αναρωτιέμαι...αν γνωριζόμασταν σε άλλες συνθήκες , σε αληθινό κοινωνικό περιβάλλον , θα το καταλάβαινα; θα με άφηνα να καταλάβω πόσο ξεχωριστες είστε; εσείς θα αφηνόσασταν; ή θα κρυβόμασταν όλες πίσω από τα κλισε της καθημερινης ζωής;
Οι ερωτήσεις σου, τα λόγια σου είναι τόσο άμεσα, πηγαία, ευθή, αληθινά, ζητούν αλήθεια και μόνο αλήθεια!
Και είσαι ξεχωριστή κι εσύ - όπως και ο καθένας μας - για αυτόν ακριβώς το λόγο αλλά και για πολλούς άλλους ακόμα που μόνο εσύ και όσοι σε γνωρίζουν το ξέρουν:)
Η ερώτησή σου με πόνεσε...
Η αλήθεια είναι ότι δεν αφήνομαι όσο θα ήθελα, όσο θα λαχταρούσα. Το εδώ με βοήθησε να αφήνομαι και έξω περισσότερο... Αλλά θέλω μια μέρα να το κάνω οσο ονειρεύομαι!:)
Άρσι,τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των δύο στίχων ανήκουν στον Ξανθούλη:)
Κι εγώ δε θα το ήξερα, σαν και σένα έχω χαθεί με τα βιβλία :) η weird μου το είχε συστήσει το βιβλίο.
Το χρώμα της πληγής που δε μένει πάντα κόκκινο, αλλά κάποια στιγμή γίνεται ροζ. Μπορεί να μη γινει ποτέ όμοιο με το χρώμα του δέρματος, δε θα μείνει όμως για ΄πάντα κόκκινο, αλλά ροζ.
\"ΚΟΡΙΤΣΙ
Δύο συ και τρία γω
πράσινο πεντόβολο
μπαίνω μέσα στον μπαξέ
γεια σου κύριε Μενεξέ
Σιντριβάνι και νερό
και χαμένο μου όνειρο
Τζίντζιρας τζιντζίρισε
το ροδάνι γύρισε
Χοπ αν κάνω δεξιά
πέφτω πάνω στη ροδιά
Χοπ αν κάνω αριστερά
πάνω στη βατομουριά
Το \'να χέρι μου κρατεί
μέλισσα θεόρατη
τ\' άλλο στον αέρα πιάνει
πεταλούδα που δαγκάνει.
ΧΟΡΟΣ
Βότσαλο μέσα στα νερά
του κοριτσιού η αποθυμιά
Κύκλοι και πως ανοίγουνε
και με τα σένα σμίγουνε
ψηλά στη γλάστρα του βουνού
χρυσό γεράνι τ\' ουρανού
Ήλιε μου και τρισήλιε μου
ένα σου λόγο στείλε μου.
ΑΝΕΜΟΙ
ʼκου κι εμάς που μόλις εγυρίσαμε
νησιά και πολιτείες που γνωρίσαμε
Κρήτη και Μυτιλήνη Σάμο κι Ικαριά
Νάξο και Σαντορίνη Ρόδο Κέρκυρα
Σπίτια μεγάλα κι άσπρα σπίτια βουερά
πάνω στη μαύρη πέτρα πάνω στα νερά
Ξάνθη Θεσσαλονίκη Βέροια Καστοριά
Γιάννενα Μεσολόγγι Σπάρτη και Μιστρά
Καμπαναριά και στέγες μες στη συννεφιά
κι όλα μαζί μια λύπη και μιαν ομορφιά.
Ο ΗΛΙΟΣ
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Ωσάν αυτή που μου \'λαχε δεν είδα
Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά
Κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
Μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται
Κάνει να πάρει πέτρα τηνε παρατά
Κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
Μπαίνει σ\' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
Ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους
Πέντε μεγάλους βγάνει πάνω τους βαρεί
Να λείψουν απ\' τη μέση τους δοξολογεί. \"
To κορίτσι, ο χορός, οι άνεμοι κι ο ήλιος!
Συναντήθηκαν μέρες πολλές
στιγμές πολλές
μα κάποτε
πάνω σε κάτι άσπρα φύλλα χαρτιού
που γέμισαν με τις γραμμάτινες φιγούρες τους
αφού είχαν πρώτα παρελαύνει
μέσα στο όραμα μιας καθαρής ματιάς...
ποιητικής :)
ΔΩΡΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ
Ξέρω πως είναι τίποτε όλ\' αυτά και πως η γλώσσα που μιλώ δεν
έχει αλφάβητο
Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την
αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας
Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ\' επιστρώσεις διαδοχικές
φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς
για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή και δίνεις λόγο
Σ\' ένα πλήθος Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου πάντοτε
Όπως γίνεται για τις συμφορές
Όμως ας φανταστούμε σ\' ένα παλαιών καιρών αλώνι που μπορεί να
\'ναι και σε πολυκατοικία ότι παίζουνε παιδιά και ότι αυτός που χάνει
Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς
να πει στους άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια
Οπόταν βρίσκονται στο τέλος
όλοι να κρατούν στο χέρι τους ένα μικρό
Δώρο ασημένιο ποίημα.
Οδυσσέας Ελύτης
Βροχή
Βροχή μου εσύ
Μια μέρα κάποτε
ήθελα τόσο να σε νιώσω
που έκλεισα την ομπρέλα μου
να με λούσεις
με τα δάκρυά σου.
Να με κατακλύσεις
ενώ περπατούσα
γεμάτη χαρά
μα και λύπη
σηκώνοντας το πρόσωπό μου
να πέφτεις απαλά, μελαγχολικά
μα και ζωντανά
πάνω του.
Να με ξεπλύνεις.
Χωρίς να νοιάζομαι
για περίεργα παραξεμένα μάτια...
Τώρα σε κοιτώ
χωρίς να σε γεύομαι.
Προστατευμένη
κάτω από την ομπρέλα μου.
Μου λείπεις
βροχή μου εσύ...
Θεέ μου
που είσαι;
Σε ψάχνω
μέσα μου
έξω μου.
Δε σε βρίσκω στα κηρύγματα
στις δοξασίες
στα θέατρα
και τις παραστάσεις
των πολλών.
Σε ψάχνω
στις μελωδίες
στα ποιήματα
στους ανθρώπους
στο παλιό
στο καινούριο
στη θάλασσα
στον αέρα
στη βροχή
στον ήλιο
στον ουρανό
και στη ζεστή γη
αυτή που ολους τους αγκαλιάζει
στο τέλος...
Σε ψάχνω στην αγάπη.
Άλλοτε σε βρίσκω
και λάμπω
κι άλλοτε
τις πιο πολλές φορές
σε χάνω...
Αχ και να μουν μια θάλασσα,
μια απέραντη,
γαλάζια θάλλασα.
Να μπορώ να σε νιώσω
σαν πουλί
στο νέρινο δέρμα μου
σαν λάμψη
πάνω σε κύμα
Όλα να τα χώραγα
Κι όλα να τα κατάπινα
Να άντεχα να έχω μέσα μου
ερείπια και θησαυρούς
φύκια και αφρούς
και όλων των ειδών τα κοχυλάκια.
Κοπάδια ψάρια
κι αχινούς
Τη μυρωδιά του ιωδίου
και τ αλατιού
κι έναν γλάρο
να μου φιλά τη
χαίτη.
Αχ και να μουν θάλασσα
μια απύθμενη
άβυσσος
και μέσα μου
να βασίλευαν σε αρμονία
η μπόρα και η νηνεμία.
Γιατί
γαιτί
ακόμα
ρωτάω
ακόμα
πόσα χρόνια
ακόμα
και πόσες στιγμές
μικρές ή μεγάλες
θα ξεπληρώνω
το βαρύ χρέος
δάνειο
που ποτέ
δεν εζήτησα
ακάλυπτα όλα
στον άνεμο
πόση μέρα ακόμα
πόσες νύχτες ακόμα
θα σε καλώ
χωρίς απόκριση να παίρνω
πόσα αγνωστα
μονοπάτια ακόμα
πόσες θλίψεις ακόμα
πόσος πόνος
ακόμα;
Εσύ απο μέσα μου
ανάβλυζες
σαν το πικρό
φαρμάκι
που στάζει γλύκα
κι εγώ δεν ήξερα
ούτε απο που έρχεσαι
ούτε και που
πηγαίνεις
κι ας πορευόσουν πάνω μου.
Μεγαλώνω
σαν κι εσένα μικρή μου ψυχή
παρόλο που οι φορές που πρόλαβες εσύ να αντικρύσεις τον ήλιο και τα αστέρια
είναι πολύ λιγότερες από αυτές που έχω προλάβει εγώ...
Πολλές φορές
έχω τις ίδιες αγωνίες και τους ίδιους φόβους
με εσένα
μικρό μου αγγελούδι
τις ίδιες απαιτήσεις
μικρόψυχες ή ανώτερες
σαν κι εσένα
μόνο που παίρνουν άλλη μορφή
αλλά μοιάζουν
πολυ...
Πόσο μοιάζουμε!
Και με εκστασιάζει
το πόσο ενθουσιάζεσαι
όταν αντικρύζεις κάτι καινούριο
στον κόσμο αυτό.
Με εκστασιάζει
όταν κι εγώ
αντικρύζω κάτι καινούριο
μέσα στο παλιό
στο ήδη γνώριμο
στον κόσμο αυτό.
Και ενθουσιάζομαι
σαν κι εσένα.
Πόσο μοιάζουμε!
Λησμονιά
Κάποτε
ορκιζόμουν ότι θα σε επισκεπτόμουν κάθε μέρα ή όσο πιο συχνά γινόταν στο νέο και παντοτινό σου σπίτι.
Κάποτε
θλιβόμουν και ταραζόμουν με το κρύο χιόνι που σε σκέπαζε μες το καταχείμωνο κάνοντάς σε να παγώνεις ακόμα πιο πολύ...
Θλιβόμουν στην ανημποριά μου
να το εμποδίσω να σε σκεπάσει...
Κάποτε
ξέσπασα σε κλάματα όταν είδα τα ένα μικρό ζωύφιο να μπαίνει στο σπίτι σου.
Και τώρα
μετά απο τόσους μήνες ήρθα στο σπίτι σου.
Το αντίκρυσα γεμάτο αγριόχορτα και αγκάθια
τα φυτά της λησμονιάς.
Ήρθα αντιμέτωπη με την υπόσχεση που είχα δωσει κάποτε
και την καταπάτησα.
Λίγο πιο πέρα κατακόκκινες παπαρούνες
σε ένα άλλο σπίτι.
Αχ τι όμορφες που ήταν!
Γιατί δεν ήρθαν και σε μας;
Άρχισα να ξεριζώνω με μανία
τα φυτά της λησμονιάς.
Κι εκεί
ανάμεσά τους
ένα όμορφο
μωβ άγριο ανθάκι.
Δε σε λησμόνησα
Γιατί εκεί δεν είναι το σπίτι σου
ούτε ποτέ πια στη ζωή μου
αλλά μέσα στην καρδιά μου
μόνο...
και για πάντα...
Το ποτέ και το πάντα
πόσο ισοδύναμα μπορεί να είναι κάποιες στιγμές...
΄το καλό πρόσωπο του φόβου΄
Φεύγοντας από δω δεν ήξερα που θα πάω.Κοιτούσα τον ήλιο,ανέπνεα κ τα ποδια κινούνταν μακριά....Ο αέρας φυσούσε το πρόσωπό μου κ άπλωνε το δάκρυ στα μάγουλα....
Τι ηδονή όταν φεύγω,τι πόνος ο αποχωρισμός.......
Είχα πάρει μαζί μου όλη μου την περιουσία,τον εαυτό μου,την πληγή μου.Ότι έχω κ δεν έχω είναι αυτά.Το σπίτι μου,τα εφόδιά μου,οι επενδύσεις μου.Φίλοι μου αυτός εδώ ο ήλιος,η αγριεμένη θάλασσα,τόσα μάτια που προσπερνάω σ΄αυτό το ταξίδι χωρίς σταματημό.Με αρχές κ τέλη κ εμπειρίες....
Το βήμα μου είναι άπληστο.Το μυαλό μου διψάει να μάθει μέσα απ\'τη ζωή,τα συναισθήματα λαχταράνε να γεννήσουν κι άλλα,κι άλλα...να εξαντληθούν τα όρια τους.....να αισθανθώ ξανά το πρωτόγνωρο,το καινούριο,που πάντα υπάρχει.
Κάποια στιγμή ο φόβος ήρθε κ θέριεψε μπροστά μου.Στάθηκε ακριβώς μπροστά στον ήλιο.
Ορθώθηκε κ άρχισε να μου δείχνει το παρελθόν.Σταμάτησε το άπληστο βήμα μου κ άρχισε να με εξετάζει.
Τι έμαθα?Που πάω?Τι σκέφτομαι?
Ο φόβος με φόβισε.
Το ένστικτο κόπασε.
Θυμήθηκα όλους τους ήλιους αλλά κ τις καταιγίδες που κόντεψαν να με πνίξουν.Οι ήλιοι για να τους βρεις χρειάζονται ρίσκο...αλλά μήπως υπάρχει ένας πιο ασφαλής τρόπος?
Το βήμα σταμάτησε.Κάθησα σε μια δροσερή σκιά κι αποφάσησα να επεξεργαστώ τα όσα έζησα ως τώρα.
Κοιτάζω τον ορίζοντα κ πέρνω δύναμη ότι το νέο μου ταξίδι θα είναι πολύ πιο όμορφο απ\'τα προηγούμενα.
Αυτός ο ορίζοντας μου δίνει δύναμη γι΄αυτή την πολύτιμη στάση......
Άρσι
με άγγιξε πάρα πολύ!
...ίσως γιατί κι εγώ είμαι (μονίμως τον τελευταίο καιρό ) επί ποδος για ενα \"ταξίδι\".
Πολύ πολύ όμορφο και αισιόδοξο!
Κρατώ αυτές τις φράσεις...Πολύ δυνατές...
\"Τι ηδονή όταν φεύγω,τι πόνος ο αποχωρισμός.......\"
\"Το βήμα μου είναι άπληστο.Το μυαλό μου διψάει να μάθει μέσα απ\'τη ζωή,τα συναισθήματα λαχταράνε να γεννήσουν κι άλλα,κι άλλα...να εξαντληθούν τα όρια τους.....να αισθανθώ ξανά το πρωτόγνωρο,το καινούριο,που πάντα υπάρχει.\"
\"Θυμήθηκα όλους τους ήλιους αλλά κ τις καταιγίδες που κόντεψαν να με πνίξουν.Οι ήλιοι για να τους βρεις χρειάζονται ρίσκο...\"
Ελευθερία
Πόσο θα\'θελα
το όνομά μου να ήταν
...
ελευθερία!
Ελευθερία μου
Σε φαντάζομαι
σαν ένα δροσερό αεράκι
που δροσίζει και παρηγορεί το πρόσωπο
ένα ζεστό σούρουπο
Σε νιώθω
σαν μια ζεστή φλόγα
που καίει
τα σωθικά μου
Σε φοβάμαι
σαν ένα δυνατό αέρα
που ξεσηκώνει
πολλά στο διάβα του
και πολλά από αυτά
τα παίρνει για πάντα μακριά.
Φοβάμαι το τελευταίο,
το τίμημά σου.
Μα και διψώ
για όλα τα άλλα
τα όμορφά σου.
Δε θέλω να πιαστω από δεκανίκια
για να σ\'αποκτήσω.
Ελευθερία μου
έλα και λούσε με
σαν δυνατη
καθαρή
και υπέροχη
βροχή.
Σ΄ευχαριστώ ανώνυμή μου....χαίρομαι:)Quote:
Originally posted by anwnimi
Άρσι
με άγγιξε πάρα πολύ!
...ίσως γιατί κι εγώ είμαι (μονίμως τον τελευταίο καιρό ) επί ποδος για ενα \"ταξίδι\".
Πολύ πολύ όμορφο και αισιόδοξο!
κ εμένα μου άρεσε το ελευθερία....
Σ\'ένα ελεύθερο ταξίδι λοιπόν...!!!!
Ξέπλυνε από πάνω μου τους φόβουςQuote:
Originally posted by anwnimi
Ελευθερία μου
έλα και λούσε με
σαν δυνατη
καθαρή
και υπέροχη
βροχή.
διώξε τα φαντάσματα που στοίχειωσαν κ με διώχνουν μακριά σου
Καθάρισε με απ\'τα σύννεφα
Άσε την ορμή του νερού σου να διαλύσει ότι μαγκώνει τα πόδια μου
Θέλω να τα βλέπω να κυλάνε όλα μακριά μου
σ΄ένα ορμητικό ρυάκι
Να απομακρυνθούν για πάντα.
Το ποτάμι,δε γυρίζει πίσω.
Εκεί να πάνε να χυθούν.
Κι εγώ να χορεύω μαζί σου,ανέμελα
κάτω απ\'τον ήλιο......
...χαμογελώντας...
Έκανες την ευχή μου-μας ακόμα πιο όμορφη και περιεκτική!
Άρσι, σ\'ευχαριστώ!!!
ΜΕ ΡΟΥΧΑ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΑ.
Μια ζητιάνα
Ήτανε θαρρείς
Με ρούχα μεγαλόπρεπα ντυμένη
Από μικρή είχε βγει
Στα δρομάκια των ανθρώπων
Με πόδια ξυπόλυτα
Τότε.
Βρήκε στην διαδρομή της
Πέπλο ολοστόλιστο
Φανταχτερό
Να ντύνει την
Γύμνια της,
Του βλέμματος
Την λαχτάρα
Την σκοτεινή ικεσία της.
Θλιμμένη
Ήτανε θαρρείς
Όλο μάζευε
Κι όλο άδειαζε
Από λέξεις
Και χειρονομίες
Πετράδια των ανθρώπων
Πολύτιμα
Κανένα τους δεν ταίριαζε
Στο δικό της ένδυμα
Μα τι ωραία
Ένιωθε σαν
Τα κράταγε έστω
Για λίγο
Επάνω της
Εξασφάλιζε
Τουλάχιστον
Τροφή
Ένα εισιτήριο
Και λίγη πνοή
Τα στοιχειώδη.
Μα κάθε βράδυ
Το ατένιζε
Με πείνα
Και με δίψα
Γυρεύοντας του
Ύπνου το
Τραγούδι της
Περήφανη και μόνη.
Quote:
Originally posted by anwnimi
Ελευθερία μου
έλα και λούσε με
σαν δυνατη
καθαρή
και υπέροχη
βροχή.
Σαν δυνατή βροχή
γυαλιστερό χαλάζι
και άνεμος
κι ολοδιάφανα
γαλαζωπά αστέρια
Ελα και πάρε με
ψηλά ανέβασέ με
στου ήλιου τα ανάκτορα
να σε περιδιαβαίνω....
Μανούλα.
Πεθαίνοντας
μου έδωσες το μάθημα
το πιο σημαντικό απο όλα
αυτό υπο το φως του οποίου
αξίζει να ζει κανείς
την Ελευθερία.
Ετσι κι εγώ
έμβλημα της δικής μου ζωής,
θα κάνω την ελευθερία μου
και μέσα μου
στην καρδιά μου
για πάντα θα υπάρχεις.
Αχ καλή μου σε ευχαριστώ κι εσένα. Τι όμορφα που το στόλισες! Σαν να έχω την εικόνα αυτή μπροστά μου...Quote:
Originally posted by weird
Quote:
Originally posted by anwnimi
Ελευθερία μου
έλα και λούσε με
σαν δυνατη
καθαρή
και υπέροχη
βροχή.
Σαν δυνατή βροχή
γυαλιστερό χαλάζι
και άνεμος
κι ολοδιάφανα
γαλαζωπά αστέρια
Ελα και πάρε με
ψηλά ανέβασέ με
στου ήλιου τα ανάκτορα
να σε περιδιαβαίνω....
Άλλοτε την αισθάνομαι μακρινότερη, άλλοτε κοντινότερη.
Σε ευχαριστώ!
Ωραίο ποιήμα weird:)Quote:
Originally posted by weird
ΜΕ ΡΟΥΧΑ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΑ.
Μια ζητιάνα
Ήτανε θαρρείς
Με ρούχα μεγαλόπρεπα ντυμένη
Από μικρή είχε βγει
Στα δρομάκια των ανθρώπων
Με πόδια ξυπόλυτα
Τότε.
Βρήκε στην διαδρομή της
Πέπλο ολοστόλιστο
Φανταχτερό
Να ντύνει την
Γύμνια της,
Του βλέμματος
Την λαχτάρα
Την σκοτεινή ικεσία της.
Θλιμμένη
Ήτανε θαρρείς
Όλο μάζευε
Κι όλο άδειαζε
Από λέξεις
Και χειρονομίες
Πετράδια των ανθρώπων
Πολύτιμα
Κανένα τους δεν ταίριαζε
Στο δικό της ένδυμα
Μα τι ωραία
Ένιωθε σαν
Τα κράταγε έστω
Για λίγο
Επάνω της
Εξασφάλιζε
Τουλάχιστον
Τροφή
Ένα εισιτήριο
Και λίγη πνοή
Τα στοιχειώδη.
Μα κάθε βράδυ
Το ατένιζε
Με πείνα
Και με δίψα
Γυρεύοντας του
Ύπνου το
Τραγούδι της
Περήφανη και μόνη.
Σ ευχαριστώ Αρσι μου,
χαίρομαι που είσαι η εκτιμήτρια των γραφομένων μου,
επειδή τα νιώθεις....
κι αυτό μετρα ;)
Ελευθερία, ελευθερία....
Θα σε βρω
Το ορκίζομαι
θα σε βρω.
Ξέρω την όψη σου
ξέρω την μυρωδιά σου
ξέρω το βλέμμα σου
Τώρα μένει να σε κατακτήσω
αφού σε γεύτηκα.
ΦΥΓΑΜΕ ΑΓΑΠΑΚΙ ΜΟΥ!
Θα σε πιάσω
Θα σε ντύσω
και θα σε χρυσοστολίσω
Μ ένα βλέμμα
μια ικεσία
θα σε πείσω
να έρθεις πίσω.
Να γυρίσεις να με βρεις
να σε βρω
να κοιταχτουμε
αχ αγάπη μου
μόνο αυτό
τι ωραία θα περνούμε!
Και μετά να πούμε
Πάμε!
Στου ονείρου την ρότα
σε χρυσό γυαλό
σε ταξίδι ζουμερό
φεγγάρι ολόγιομο
στεφάνι του ήλιου
όλο ρόδα!
Πάμε για τον έρωτα
πάμε για το νιώσιμο!
Προς ολοταχώς
ευθεία και στρίψε
Πιάσε λίγο χαμόγελο
να πασπαλίσουμε με δαύτο
τους εχθρούς
της ευτυχίας
και ξαναστρίψε!
Οπλίσου με δύναμη
όρεξη
κι υπομονή
Είναι μεγάλο το ταξίδι αγαπάκι μου
κι Ακόμα
θάλασσα δεν πιάσαμε
Ούτε η ακτή φάνηκε
χρυσή.
Είναι μεγάλο το ταξίδι
χωρίς επιστροφή
Σε παίρνω αγκαλιά και
Τραγουδάμε
της νιότης την παραζάλη μας
το ανάλαφρο κεφάλι μας
και την ψυχή
που μυρίζει φωτιά!
O γνωστός άγνωστος τόπος.
Στη ρίζα του κακού.Στη ρίζα του κακού το κακό είναι τόσο δυνατό που δε μ\'αφήνει να πλησιάσω.Τινάζεται το είναι μου κ το πλημμυρίζει πόνο για να φύγει.Ναι,σαν να το πυροβολάει με πόνο,το πολεμάει να υποχωρήσει.
Θέλει να μείνει μόνο του.Εκεί εγκλωβισμένο,κρυμμένο,να μην το δει κανείς ποτέ.
Φτιάχνω σκέψεις,εξασκώ την αντοχή μου ν\'αντέξω αυτό το όπλο κ όμως είναι τόσο δυνατό.
Το νιώθω να με παίρνει ξώφαλτσα κ αποχωρώ ακόμα μια φορά.
Όλος μου ο πόθος είναι να το δω,να το πλησιάσω.Αυτό το άγνωστο μέρος.Το έχω μαζί μου,το κουβαλάω πάνω μου,χώνεται στις σκέψεις μου,στις κινήσεις μου,στις επιλογές μου,στο χαμόγελό μου στα μάτια μου,παντού.
Μύθος.Νομίζει ότι είναι κρυμμένο αλλά είναι τόσο φανερό.
Νομίζει ότι είναι άγνωστο κ όμως παρουσιάζεται παντού.
Κοροιδεύει ακόμα κ μένα πως δεν υπάρχει αλλά είναι αυτό που με γεμίζει πόνο όταν απειλείται η κρυψώνα του...
Με άγγιξε πολύ αυτό που γράφεις.Quote:
Originally posted by Arsi
O γνωστός άγνωστος τόπος.
Στη ρίζα του κακού.Στη ρίζα του κακού το κακό είναι τόσο δυνατό που δε μ\'αφήνει να πλησιάσω.Τινάζεται το είναι μου κ το πλημμυρίζει πόνο για να φύγει.Ναι,σαν να το πυροβολάει με πόνο,το πολεμάει να υποχωρήσει.
Θέλει να μείνει μόνο του.Εκεί εγκλωβισμένο,κρυμμένο,να μην το δει κανείς ποτέ.
Φτιάχνω σκέψεις,εξασκώ την αντοχή μου ν\'αντέξω αυτό το όπλο κ όμως είναι τόσο δυνατό.
Το νιώθω να με παίρνει ξώφαλτσα κ αποχωρώ ακόμα μια φορά.
Όλος μου ο πόθος είναι να το δω,να το πλησιάσω.Αυτό το άγνωστο μέρος.Το έχω μαζί μου,το κουβαλάω πάνω μου,χώνεται στις σκέψεις μου,στις κινήσεις μου,στις επιλογές μου,στο χαμόγελό μου στα μάτια μου,παντού.
Μύθος.Νομίζει ότι είναι κρυμμένο αλλά είναι τόσο φανερό.
Νομίζει ότι είναι άγνωστο κ όμως παρουσιάζεται παντού.
Κοροιδεύει ακόμα κ μένα πως δεν υπάρχει αλλά είναι αυτό που με γεμίζει πόνο όταν απειλείται η κρυψώνα του...
Ανατρίχιασα...
Στον τόπο εκείνο, στου κακού την ρίζα,
υπάρχει ένα όπλο αδιόρατο, που φτύνει πόνο.
Μικρές φλογίτσες, καυτερες, που σου λαβώνουν κατεύθείαν την ψυχή...
Κι εσύ τόσο ποθείς, να το γνωρίσεις, να τ αγκαλιάσεις, όσο άσχημο κι αν θα ναι, αυτό το τόσο δικό σου μέρος,
που διαποτίζει έντονα το είναι σου,
που κρύβεται πίσω απο το δάχτυλό του
με τις φαρμακερές του δαγκάνες...
Μα πώς να αντέξεις?
Τον πόνο
τη βουή
του μέσα
άγρια αγκυλώματα
γδαρσίματα
αναστεναγμοί
πώς να αντέξεις την κραυγή?
Σου εύχομαι ολόψυχα, μαζί με την εξάσκηση της αντοχής, να βρεις και μιαν ασπίδα, ή έναν πιστό ιππότη, έναν συνοδοιπόρο.
Μόνο ένα όπλο αντέχει τα βλήμματα του θεριού.
Λέγεται, \" η δύναμη του μαζί\".
:)
Xαίρομαι που σε άγγιξε weird μου.Μου δίνει δύναμη που με καταλαβαίνεις.Quote:
Originally posted by weird
Σου εύχομαι ολόψυχα, μαζί με την εξάσκηση της αντοχής, να βρεις και μιαν ασπίδα, ή έναν πιστό ιππότη, έναν συνοδοιπόρο.
Μόνο ένα όπλο αντέχει τα βλήμματα του θεριού.
Λέγεται, \" η δύναμη του μαζί\".
:)
Κ η συνέχεια που έγραψες μου άρεσε.
Μα πιο πολύ η ευχή σου.Είναι πολύ σημαντική για μένα κ ένιωσα πως την ένιωθες.Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου.:)