GROUP THERAPY!

Quote:

---

Originally posted by Sofia


To οτι βλεπεις τί γινεται ξερεις ποσο σημαντικο ειναι...! Εχεις κανει πολυ δρομο για να φτασεις να μπορεις να βλεπεις τί γινεται καθε φορα.

Τωρα λοιπον λες πώς κατι σε κανει να στρεφεις πώς τα μεσα σου αυτο που νιωθεις. Τον θυμο σου.

Σκεφτηκα αν ειναι φοβος, σκεφτομαι αν ειναι φοβος για απορριψη, απομακρυνση, μη αποδοχη

Απο προσωπικη εμπειρια, η εσωστρεφης σταση μου στα πραγματα περιελαμβανε φοβο: πώς δεν θα με καταλαβει αυτος για τον οποιο αισθανομαι το συγκεκριμενο συναισθημα, οτι θα απομακρυνθουμε, οτι δεν θα τα ξαναβρουμε, θα μεγαλωσει η αποσταση που ήδη μας χωριζει, οτι θα με αντιπαθήσει, ότι θα χασω τον ελεγχο πανω στα νευρα μου κλπ.

Η απομακρυνση ομως δημιουργήθηκε αντιστροφα. Μη εκφραζοντας αυτα που αισθανομουν καθε φορα.

Ολα αυτα με την προυποθεση οτι περιμενω καθε φορα κατι συγκεκριμενο. Κ ξερω περιπου τί ειναι αυτο....

Στη συγκεκριμενη περιπτωση, εκφραζοντας (υποθετικα εστω) τον θυμο σου στον πατέρα σου, εχεις σκεφτει τί περιμενεις?
Ειναι πολυ ιδιαιτερες οι σχεσεις με τους γονεις κ οι προσδοκιες μας απο αυτες, οσα ορια κ αν θεσουμε δυσκολα σβηνουν.....

Weird, εκφραση του θυμου ειναι να σηκωθω κ να φυγω απο την εστια του καυγα λεγοντας μια κουβεντα, βγαζοντας κ μια φωνη...Δεν ειναι παθητικοτητα το να φυγω, προστατεύοντας ισως τον εαυτο μου απο μια κουβεντα που πιθανοτατα δεν θα βγαλει πουθενα. Παρολα αυτα, ο θυμος που προκληθηκε μεσα σου, βρηκε καπου εδαφος. Ισως εχει αξια να δεις το έδαφος αυτο τί ειναι για σενα....

Αν σε εριξαν καποια σου συναισθηματα, ειμαι σιγουρη πώς θα σε βρουν άλλα να σε σηκώσουν...πολυ δικα σου συναισθηματα κ αυτα:)

---

Να βλέπω τιο γίνεται κάθε φορά... όσο κουραστικό και φοβερό έιναι αυτό το \"ξανά\".
Στην προκειμένη περίπτωση το θέμα είναι οτι δεν πρόκειται για συνειδητή εσωστρέφεια....

Είναι ένα πάγωμα Σοφία.
Κάτι που με κάνει να μην νιώθω βασικά πράγματα κάτι φορές.

Σαν να πρέπει να δω τον καπνό, για να καταλάβω οτι έπιασε φωτιά, γιατί δεν νιώθω την θέρμη...

Είναι σημαντικό που το βλέπω, αλλά πιστεύω θα λυθεί βιωματικά.

¨Βρήκε κάπου έδαφος\" όντως, κάπου που νόμιζα οτι είναι στέρεα, και τελικά πάλι , διαψεύστηκα.

Πολύ όμορφο αυτό που γράφεις.
Θα έρθουν άλλα συναισθήματα, να με σηκώσουν!
Θα ανοίξω τις πύλες του φωτός, να αφανίσουν το σκοτάδι :)

Quote:

---

Originally posted by giota
Εγώ πιστεύω ότι το να τα κρατάς μέσα σου είναι το χειρότερο κάτι που έκανα εγώ παλαιότερα.Τώρα αισθάνομαι ανακούφιση που μίλησα για πράγματα που παλιά μου δημιουργούσαν ενοχές χωρίς να φταίω και αυτό οφειλόταν στους γονείς μου.Ενα πρόβλημα υγείας μπορεί να είναι ντροπή; και όμως για πολλά χρόνια δεν μιλούσα.Οταν προσπαθούσα να βοηθηθώ αντί να με σπρώχνουν έμπαιναν εμπόδιο μην μάθει ο κόσμος τι;ένα δερματικό πρόβλημα

---

Γιώτα μου, να είσαι καλά.
Εχεις βρει γιατί τα κρατούσες μέσα σου?
Σε εμένα απουσιάζει η κατανόησή τους, η επαφή.

Σε σένα τι γινόταν?
χαίρομαι που δεν ισχύει πια πάντως.
Αμάν αυτά τα τί θα πει ο κόσμος πόσο μας σκλαβώνουν.

\"Η απώλεια του εαυτού ( και των συναισθηματων) έρχεται όταν μπορείς πιότερο να μπεις (να νιώσεις τον άλλο) στην θέση του άλλου, παρά σε εκείνη του εαυτού σου.\"

πολύ απόλυτο και δογματικό μου ακούγεται αυτό βρε συ weird μου! εκτος αν παλι δεν τα καταλαβα καλα ,οποτε να ριξω το φταιξιμο στο οξυζενε! γαι καντο μου πιο λιανα της ξανθιας! πως μπορει αυτο να ισχυει σε ενα εγκλημα παθους ας πουμε; ειμαι εκτος θεματος;

πρ

Quote:

---

Originally posted by vince

Quote:

---

Originally posted by weird
Το θέμα μου είναι, γιατί να μην έχω επαφή με τα σωστά συναισθήματα την σωστή στιγμή ( να τα εκφράζω και να ξεκαθαρίζω και την κατάσταση) αλλά ετεροχρονισμένα?
Και μάλιστα, αποκωδικοποιώντας τα ξεσπάσματά μου?

---

Έχεις σκεφτεί ότι αυτό μπορεί να έχει συμβεί μερικές/ ελάχιστες έστω φορές (να βγει αυτό συγχρονισμένα) και απλά να το μπερδεύεις με τον κανόνα (ότι δηλαδή συνήθως γίνεται ετεροχρονισμένα)?

Νομίζω πως καταλαβαίνω τον συναισθηματικό πόλεμο της ψυχής σου (που άλλωστε πολύ αναλυτικά περιγράφεις) αλλά το θέμα είναι καταρχάς να καταλάβεις εσύ τις δικές σου συναισθηματικές λειτουργίες.

Έχεις αναρωτηθεί αν έχουν υπάρξει έστω και ελάχιστες τέτοιες στιγμές συγχρονισμού?

Ίσως ανακαλύψεις πως υπάρχουν και έχουν υπάρξει και τέτοιες στιγμές στην ζωή σου.

---

\"ο συναισθηματικός πόλεμος μιας ψυχής\"
Μου άρεσε αυτο, το κρατάω ;)

Φυσικά και δεν είμαι πλήρως συναισθηματικά αποκομένη.

Εχω εντοπίσει οτι συμβαίνει κυρίως με το συναίσθημα του θυμού.
Και κυρίως με κοντινά μου άτομα. Εδώ μπαίνουμε βέβαια σε άλλο χωράφι, στην προβολή.( στις κοντινές μου σχέσεις αναφύεται κι ένα άλλο θέμα! Ο προβολικός θυμός, αυτός που έρχεται απο το παρελθόν).

Πω πω, νιώθω σαν να έχω ανοίξει το κουτί της Πανδώρας μου, και να προσπαθώ να αντικρύζω με ψυχραιμία το χάος που βλέπω μέσα μου.

Quote:

---

Originally posted by antara
\"Η απώλεια του εαυτού ( και των συναισθηματων) έρχεται όταν μπορείς πιότερο να μπεις (να νιώσεις τον άλλο) στην θέση του άλλου, παρά σε εκείνη του εαυτού σου.\"

πολύ απόλυτο και δογματικό μου ακούγεται αυτό βρε συ weird μου! εκτος αν παλι δεν τα καταλαβα καλα ,οποτε να ριξω το φταιξιμο στο οξυζενε! γαι καντο μου πιο λιανα της ξανθιας! πως μπορει αυτο να ισχυει σε ενα εγκλημα παθους ας πουμε; ειμαι εκτος θεματος;

πρ

---

Να σου εξηγήσω τι εννοώ.

Οταν κάποιος έχει τη συνήθεια να μπαίνει στην θέση του άλλου, αυτό δεν είναι πάντα καλό για τον ίδιο.
Μπορεί αντικρύζοντας την οπτική του άλλου να ξεχάσει να υπερασπιστεί την δική του.

Οχι πάντα, αλλά κάποιες φορές.

Quote:

---

Originally posted by antara
weird! weird!!! finally group therapy!
μην το ξαναπεις αυτό για το χωρο, υποτιθεται οτι αυτο κανουμε τελικα σε αυτο το τοπικ! μέσα στη συμπόνοια μου για την συναισθηματικη σου φορτιση , δεν μπορω να μη σου φανερωσω οτι χαρηκα πολυ που ανοιξες αυτη τη σελιδα του βιβλιου σου!θα ήθελα πιο συχνα να σε βλεπω να τολμας ετσι να εκθετεις αυτα που σε βασανιζουν...εχεις την ταση με τις σοφες σου συμβουλες να μας αποπροσανατολιζεις απο εσενα. (όπως η ίδια το εχεις εντοπισει)...


αυτό που με εκπλήσσει σε σενα είναι πως ενας ανθρωπος που εχει δυεισδησει τοσο βαθεια στον ψυχικο του κοσμο, που ανατεμνει με τοση ακριβεια τα συναισθηματα του, εξακολουθεί να \'εκπλήσσεται\" και να πελαγώνει μπροστα σε \"δουλεμένες\" αντιδράσεις του, επειδή δεν προέκυψαν όπως τις είχε θεατρικά προετοιμάσει μέσα του.

το συναίσθημα και ειδικά ο θυμός ή θλίψη και η απόγνωση , μπορούν άραγε να ιδωθούν σε μια θεωρητική βάση , σε μια μαθηματική εξίσωση , ώστε να περιμένουμε κάθε φορά να προκύψει το ίδιο , επιθυμητό, \"επεξεργασμένο\" αποτέλεσμα; περιμένεις από εσένα να μην καταρρεύσεις μπροστά στην ένταση των συναισθημάτων σου, να τα διαχειριστείς σαν μηχανή του κιμά και να τα βγάλεις πολτοποιημένα, ώστε να τους δώσεις ό,τι σχήμα θες; γιατί βάζεις στον εαυτό σου την ταμπέλα ότι δεν μπορείς να διαχειριστείς το θυμό σου και σου βγαίνει σε θλίψη , όταν πρόκειται για άτομα που σχετιζεσαι συναισθηματικά μαζί τους; γιατί πρέπει σωνει και ντε να εθαψες μεσα σου κατι που σου ειπε ο πατερας σου πριν μερες και να αντεδρασες ετεροχρονισμενα;

αποκλειεται να ΜΗ σε είχε πραγματι πειραξει τοσο πολύ; να μην ηταν το χ συναισθημα με το ψ ερεθισμα , αλλα το χ με το χ;

Θέλω να πω ότι αγνουμε λίγο εδώ τον ανθρώπινο παραγοντα, μια μεταβλητή, ένα αγνωστο χ , που ανάλογα με τη χρονική του στιγμή θα αντιφράσει τελείως διαφορετικά. μόνη σου ειπες οτι υπηρχαν πολλοι \"εμμεσοι\" παραγοντες που σε τσιτωσαν εκεινη την ημερα. γιατι λοιπον να μην ηταν απλως μια μερα που ηταν κακη για σενα, που ησουν ηδη φορτωμενη και δεν αντεξες να ακους και τη μιρλα του πατερα σου και πρεπει να αντεδρασες ετσι για κατι που ειπωθηκε πριν μια βδομαδα..; ποσες φορες δεν συμβαινε ακριβως πανω στο ιδιο ερεθισμα , στην ιδια κουβεντα που θα μας πουνε να αντιδρασουμε τελειως διαφορετικα;

πχ η ανταρα μετα απο 4 ωρες αβυσσσαλεου σεξ με ενα σουπερ γκομενο που την εχει απογειωσει , παει να φαει σπιτικο φαγητο στη μαμα. -πως τρως ετσι παιδι μου; εχεις παχυνει!
η ανταρα -τι να μας πεις κι εσυ τωρα ρε μανα! ασε να παρουμε καμια θερμιδ γιατι λιωσαμε

μετα απο καιρο, η ανταρα εχει φαει ηττα στη δουλεια , νιώθει αχρηστη , εχει να κανει σεξ δυο μηνες, ο γκομενος δεν την πλησιαζει...παει να δει τη μαμα της και της λεει \'πως παχυνες ετσι παιδι μου; προσεχε μετα τα 30 δε φευγουν τα κιλα.\" η ανταρα τα παιρνει παει να θυμωσει και να της την πει, μετα αισθανεται οτι ουτε καν η μαμα της δνε την αγαπαει , δεν τη \'θαυμαζει\" την πιανει υστερια...κλαει , τρεμει κοκ.

ειναι ετεροχρονισμενο συναισθημα;

(καλα εχω ρήξει τελειως το επιπεδο , λαικιζω σαν καρατζαφερης ...!)

επανερχομαι

weird, γλυκια μου...είναι κι ενα άλλο ζήτημα, πιο ουσιαστικό από τη μεταβλητή της διαθεσης . θελω να μου πεις κατι απο τα βαθη της καρδιας σου....αυτού του ειδους τη θλίψη, την απόγνωση που πνίγει το θυμό και σε αυτήν την ένταση , με ποιους συγκεκριμένους ανθρωπους τη νιωθεις;

μου μοιάζει πολύ οικείο το συναίθημα αυτό. και πολύ πρωτογενες. ίσως από τότε, που δεν ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ να θυμώσεις γιατί δεν σου έδιναν αυτό που είχες ανάγκη, την αποδοχή , την επιβεβαίωση, την αγάπη, την περηφάνεια, το θαυμασμό, δεν μπορούσες να θυμώσεις γιατί αυτός που έπρεπε να σου τα δώσει δεν ήταν εχθρός σου , ήταν κάποιος πολύ αγαπημενος σου , και τότε αντί για το θυμό γεννήθηκε η θλίψη, η απελπισία. σαν το μωρό που σπαράζει για το μητρικό γάλα.....πόσο θυμό μπορεί να εκφράσει ένα μωρό;

ίσως πάλι να κρίνω εξ ιδίων....

α...μια και είπα εξ ιδίων να σας πω τα νεα μου..

πηγα στο γαμο

πηγα και στο γλεντι

δεν χορεψα

ιδρωσα πολυ

ειχα πολυ ταχυπαλμια

στο τελος ομως γελασα αρκετα!

και καθησα 6 ωρες !

και μαντεψτε ποιος \"ξεχασε\" να παρει τα ζαναξ του σημερα!!! ω ναι it was a xanax free day! and I made it without them!

---

Τολμάω Αντάρα μου.
Συνήθως βέβαια, ανοίγω δικό μου θέμα. Αλλά τώρα, είπα να σου κάνω παρέα. Μην νιώθεις οτι είσαι η μόνη με εύθραυστα κομμάτια :PP

\"εξακολουθώ να εκπλήσσομαι και να πελαγώνω μπροστά σε δουλεμένες αντιδράσεις μου επειδή δεν προέκυψαν όπως τις είχε προετοιμάσει θεατρικά μέσα του\"
Αντάρα, πρέπει να σου πω οτι απο αυτή σου την φράση

κατάλαβα οτι μάλλον δεν έγινα κατανοητή. Και θέλω να σου δώσω αν μπορώ να καταλάβεις.
Ναι, εξακολουθώ να πελαγώνω γιατί έιμαι άνθρωπος και έχω δουλειά ακόμα. Κυρίως το παθαίνω στα αδούλευτα θέματα.
Το πρόβλημά μου με τα συναισθήματα, δεν είναι οτι δεν προκύπτουν όπως τα έχω προετοιμάσει θεατρικά.
Με κουράζει, αλλά θα το εξηγήσω.

Αυτό στο οποίο δίνω βάρος, δεν είναι αν το χ αντιστοιχεί στο χ1, όπως τα έχω προετοιμάσει (!!!) τί είμαι? ρομποτ?

Αυτό που με απασχολεί στην παρούσα φάση είναι ο ετεροχρονισμός του συναισθήματος. Και το μπούκωμα που συνεπάγεται. Και το πώς όλο αυτό με επηρεάζει αρνητικά.

Θα σου φέρω ένα πχ.

Κάποιος βρίζει την μάνα μου.
Τον κοιτάω χαμογελαστή, και λέω μέσα μου, έλα μωρέ, δεν ξέρει τι λέει. Νιώθω πολύ κουλ, οτι το θέμα δεν με αγγίζει καν.

Αργότερα, τον συναντώ και θέλω να του σπάσω το κεφάλι! Με την πρώτη ατάκα που θα μου πετάξει θα θιχτώ. Θα ξεράσω πάνω του όλον τον κρατημένο θυμό μου.

Αυτή όλη η αναντισοιχία, είναι κάτι που παρατηρώ στον ευατό μου επανειλημμένα εδώ και χρόνια. Καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου για το ασαφές και το ρευστό της ανθρώπινης ψυχής και φύσης ( και πού ξέρεις οτι όντως σε είχε πειράξει αυτό?) αλλά αναφέρομαι σε κάποια πολύ βασικά συναισθηματικά σχήματα. Σε περιοχές συγκεκριμένες.

Τότε, που δεν μπορούσα να εκφράσω τον θυμό μου, τον έθαψα βαθιά μέσα μου.
Μπορούσα πιο εύκολα να θλίβομαι, σαν ανήμπορο πλάσμα που ήμουν.
Μέγα λάθος για τώρα.
Σανίδα σωτηρίας για τότε.

Και φυσικά, όλος αυτός ο ετεροχρονισμός, σχετίζεται πιστεύω και με το τότε, που μπλέκει στα πλοκάμια του στο τώρα.

Ετεροχρονισμένα συναισθήματα.
Κι εγώ το παθαίνω αυτό πολλές φορές.

Ίσως, επειδή \"εκπαιδεύτηκες\" έτσι καλή μου, ασυναίσθητα επαναμβάνεις και στο παρόν την \"προγραμματισμένη\" συνήθεια, κάποιες στιγμές. Έχεις όμως τόσο επαφή, έστω και κάποιες φορές εκ των υστέρων με τα ετεροχρονισμένα συναισθήματα, που πιστεύω είναι θέμα χρόνου να σου συμβαίνει όλο και λιγότερο κάθε φορά.

Ο ετεροχρονισμός πότε μπαίνει σε λειτουργία;
Συνήθως όταν θα έπρεπε λογικά να θυμώσεις έτσι;
Άρα, μπαινει το κομμάτι ίσως του δε θυμώνω, γιατί έτσι θα δείξω στον άλλο ότι δεν με πτοεί, δεν με αγγίζει με τη συμπεριφορά του, είμαι υπεράνω, είμαι σκληρή.
Όμως, αν θυμώσεις, σημαίνει ότι τα παραπάνω ισχύουν; Ότι σε πτοεί, σε αγγίζει, δεν είσαι υπεράνω, είσαι αδύναμη; Παρόλο που λογικά ίσως να το ξέρεις ότι δεν ισχύουν, κάτι μέσα σου συναισθηματικά σε κάνει να πιστεύεις πως ναι;

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Ετεροχρονισμένα συναισθήματα.
Κι εγώ το παθαίνω αυτό πολλές φορές.

Ίσως, επειδή \"εκπαιδεύτηκες\" έτσι καλή μου, ασυναίσθητα επαναμβάνεις και στο παρόν την \"προγραμματισμένη\" συνήθεια, κάποιες στιγμές. Έχεις όμως τόσο επαφή, έστω και κάποιες φορές εκ των υστέρων με τα ετεροχρονισμένα συναισθήματα, που πιστεύω είναι θέμα χρόνου να σου συμβαίνει όλο και λιγότερο κάθε φορά.

Ο ετεροχρονισμός πότε μπαίνει σε λειτουργία;
Συνήθως όταν θα έπρεπε λογικά να θυμώσεις έτσι;
Άρα, μπαινει το κομμάτι ίσως του δε θυμώνω, γιατί έτσι θα δείξω στον άλλο ότι δεν με πτοεί, δεν με αγγίζει με τη συμπεριφορά του, είμαι υπεράνω, είμαι σκληρή.
Όμως, αν θυμώσεις, σημαίνει ότι τα παραπάνω ισχύουν; Ότι σε πτοεί, σε αγγίζει, δεν είσαι υπεράνω, είσαι αδύναμη; Παρόλο που λογικά ίσως να το ξέρεις ότι δεν ισχύουν, κάτι μέσα σου συναισθηματικά σε κάνει να πιστεύεις πως ναι;

---

anwnimi ακριβως αυτο παθαινω οταν αντιδρω ετεροχρονισμενα.
\"ειμαι δηθεν υπερανω, δε με αγγιζει, η συμπεριφορα του δε με αφορά, δεν αλλαζει πια ο ανθρωπος γιατι να χαλαστω εγω με τις μ..κιες..., \"

μονο που ο δικος μου ετεροχρονισμος ειναι πολυ συντομος συνηθως...δεν περιμενω την επομενη φορα για να γινει η εκρηξη..δε σηκωνομαι να φυγω...μοιαζω αναισθητη, αναισθητη...ακουω, κανω πως καταλαβαινω, κανω πως κατανοω, κανω πως δε με αγγιζουν ολα αυτα και στο τελος αν κρατησει πολυ η \"συγκρουση\" αντι για ξεσπασμα θυμου, ερχεται η υστερια ...κλαμα , βρισιες, ξεχναω καν γιατι ξεκινησε ολη η ιστορια κα μενω με τα χαλασματα , μια αισθηση κενού, απόρριψης, ματαίωσης, χαλια...

και τελικα μαλλον δεν εχω τα κοτσια να θυμωσω και ολο το παραμυθι που λεω στον εαυτο μου \"δε σε αγγιζει, τι να μας πει τωρα κι αυτος, μην του κανεις το χατιρι να δωσεις σημασια\" ειναι ενα ωραιο προπετασμα καπνου για την αδυναμια μου να εκφρασω το θυμο μου και στη θεση του να καταληφθω απο απελπισια....

great!

Καμιά φορά η απελπισία είναι ευκολότερη απο τον θυμό.
Οντως.
Και πολλές φορές μια μεγάλη θλίψη κρύβει έναν μεγάλο θυμό.

Ανώνυμη, μάλλον έτσι έμαθα.
Το θέμα είναι τώρα να ξεμάθω.

Και πιστεύω οτι θα το καταφέρω.

Σας ευχαριστώ όλους.

Αντάρα μου, να είσαι καλά κι όλα να πηγαίνουν καλά, στο εύχομαι μέσα απο την ψυχή μου.

Καλησπέρα Αντάρα μου! Σου έχω στείλει u2u.