Όταν οι δυσκολίες είναι κοινές και υπάρχει κατανόηση και θέληση για βοήθεια τότε πάνω κάτω γνωριζόμαστε φίλε μου.Quote:
Originally posted by stratosdr
Σε ευχαριστω και ας μην σε ξερω. ΣΤΡΑΤΟΣ Δ.
Φιλικά
Αλέξης
Όταν οι δυσκολίες είναι κοινές και υπάρχει κατανόηση και θέληση για βοήθεια τότε πάνω κάτω γνωριζόμαστε φίλε μου.Quote:
Originally posted by stratosdr
Σε ευχαριστω και ας μην σε ξερω. ΣΤΡΑΤΟΣ Δ.
Φιλικά
Αλέξης
Καλημέρα σε όλους,Quote:
Originally posted by alex30
Όταν οι δυσκολίες είναι κοινές και υπάρχει κατανόηση και θέληση για βοήθεια τότε πάνω κάτω γνωριζόμαστε φίλε μου.Quote:
Originally posted by stratosdr
Σε ευχαριστω και ας μην σε ξερω. ΣΤΡΑΤΟΣ Δ.
Φιλικά
Αλέξης
έχεις δίκιο Αλέξη. Είναι απίστευτο το πόσο κοντά μπορούν να φέρουν τους ανθρώπους τέτοιες καταστάσεις, σαν κι αυτές, που οι περισσότεροι σε αυτό το forum έχουμε περάσει και περνάμε ακόμη. Είναι καταστάσεις, στις οποίες νιώθεις ότι μιλάνε οι ψυχές και όχι το μυαλό και το στόμα. Καταστάσεις, στις οποίες γίνεσαι ένα με τον συνάνθρωπό σου που αντιμετωπίζει παρόμοιο πρόβλημα με σένα. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις αυτόν τον άνθρωπο, ακόμα και αν, το πιθανότερο, ποτέ δεν πρόκειται να τον γνωρίσεις από κοντά! Στράτο, να είσαι πάντα καλά..
Να είμαστε όλοι καλά,
Δημήτρης
Υ.Γ. annia, επισκέφθηκες, τελικά, ψυχολόγο? :-)
Καλημέρα Δημήτρη!! Καιρό έχουμε, έτσι να τα πούμε. Πως είσαι;
Φιλικά
Αλέξης
Καλημέρα σε όλους,Quote:
Originally posted by alex30
Καλημέρα Δημήτρη!! Καιρό έχουμε, έτσι να τα πούμε. Πως είσαι;
Φιλικά
Αλέξης
γεια σου Αλέξη. Πράγματι, είχα αρκετό καιρό να μπω στο forum λόγω πολλής δουλειάς αυτήν την περίοδο. :-) Μια χαρά είμαι, σε γενικές γραμμές. :-) Ελπίζω κι εσύ να είσαι καλά!
Κάποια στιγμή είχαμε ανεφερθεί στο φόβο περί ταξιδιών κλπ. Έχεις προσπαθήσει να κάνεις κάποιο ταξίδι από τότε? Απλά το θυμήθηκα επειδή ταξίδεψα αρκετές φορές με αεροπλάνο το τελευταίο διάστημα και συνειδητοποίησα, πλήρως πια, ότι ο συγκεκριμένος φόβος, τον οποίο βίωσα κι εγώ, δεν έχει καμμία υπόσταση. Και είμαι σίγουρος ότι, ακόμα κι αν δεν το έχεις κάνει ακόμη, θα το κάνεις σύντομα και θα το διαπιστώσεις κι εσύ! :-)
Να είμαστε όλοι καλά,
Δημήτρης
poios kserei na mou pei enan kalo psyxiatro?thessaloniki eimai ,alla an einai kalos as einai kai athina..exw akousei tosa kai skeftomai oti to kleidi einai o kalos giatros!! Kai i diki mas 8elisi fysika..
8a8ela na brw kapoion kalo thessaloniki na parw mia gnwmi..alla den kserw kanenan....
Δημήτρη πήγα πριν καιρό απόσταση 700χιλιομέτρων, μόνος και έκατσα και μια μέρα εκεί που είχα πάει. Εκεί είδα ότι αν έχει κάποιο κίνητρο, τότε στο μυαλό οι σκέψεις του πανικού δεν έχουν και τόσο θέση στο μυαλό σου. Μάλλον περνάνε αλλά δεν έχουν τη δύναμη να σε επηρρεάσουν γιατί είσαι προσηλωμένος στο κίνητρό σου. Επειδή λοιπόν εκεί που πήγα θα έβλεπα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο που είχα χρόνια να δω, αυτή η χαρά και η επιθυμία μου να το δω από κοντά με έκανε να βρω τη δύναμη και να ξεπεράσω κάθε σκέψη του στυλ (αν πάθω αυτό, ή εκείνο, να είμαι κοντά στο σπίτι μη γίνει τίποτα κ.λπ). Δεν ξέρω αν μπορώ να το ξανακάνω. Όταν κάθομαι και σκέφτομαι αυτό το ταξίδι, που το έκανα μόνος μου λέω \"πως πήγα τόσο μακριά!!\". Και να φανταστείς ότι μπορεί να πιάσει πανικός στα 10 χιλόμετρα μακριά από το χώρο που μένω!! Πήγα 1400 χιλιόμετρα σύνολα πήγαινε και έλα και δεν έπαθα το παραμικρό. Δεν αισθάνθηκα ούτε μία στιγμή το άγχος της απόστασης (ότι είμαι μακριά από το σπίτι μου). Τι να πω......Καμιά φορά τα λέω αυτά \"παιχνίδια του μυαλού\". Σου εύχομαι φίλε μου τόσο η υγεία σου, όσο και η δουλειές σου να πηγαίνουν όσο γίνεται καλύτερα. Μαρία δε γνωρίζω κάποιον ωυχολόγο ή ψυχίατρο στη Θεσσαλονίκη καθώς είμαι από επαρχία.
Φιλικά
Αλέξης
Υ.Γ.
Σε αεροπλάνο δεν έχω πρόβλημα να μπω. Αν δεν αισθανθώ καλά απλώς αν γίνεται να σταματήσει να κατέβω. Θα είμαι καλό παιδί και θα φοράω αλεξίπτωτο. Το υπόσχομαι :)
Αlex 30 είναι ακριβώς όπως τα λες. Αυτό κάνω και εγώ σε μόνιμη βάση. Προσπαθώ να έχω μπροστά μου στόχους ελκυστικούς, ώστε να μη με εγκλωβίζει ο πανικός. Το έχω ξαναγράψει, έτσι έκανα και υπερατλαντικό ταξίδι χωρίς ούτε ένα φάρμακο!!
Παιδιά, πριν μπω σ αυτό το φόρουμ δεν ήξερα πως υπάρχει τόσος κόσμος με διαταραχή πανικού!! Τελικά δεν είμαι μόνη !!
Φιλικά,
Τίνα
ισως πρεπει και εγω να γραψω σε αυτο το φορουμ ... ισως ειμαι ο καθειν αρμοδιος για το θεμα.....διαταραχη πανικου και αγοροφοβιες...
ισως ειναι ενα κεφαλαιο απο την ζωη μου που δυστιχως ακομα δεν εχει τελειωσει....
Δεν εχει τελειωσει και ετσι οπως παει τα βλεπω σκουρα τα πραγματα...
ειχα αρχισει ψυχοθεραπια και τα πραγματα ειχαν στρωσει στην ζωη μου αλλα....
Γιατι παντα υπαρχει ενα γαμ...νο αλλα, τα λεφτα τελειοσανε , οι υποχρεοσεις μου στην ζωη μου αυξηθηκαν
, εκανα οικογενεια .......και.... Η αρχη του τελους εφτασε παλι...
Ειμαι τυχερος γιατι απο τυχη γνωρισω εσας ολους , εδω , στο φορουμ . στο chat. Η ζωη μου αρχισε παλι να μου χαμογελα... σιγα - σιγα παλι αλλα σταθερα .
Το εχω πει πολλες φορες .....σας ευχαριστω.
Μακαρι να καταφερω να σας το ανταποδοσω .
Ψαχνω τροπο.
Στρατος Δ.
-Συγνώμη που το γράφω εδώ... αλλά Στράτο ακόμα δεν έχεις δει τα u2u και πώς λειτουργούν...-
Κάποτε κ εγώ πίστευα πως κανείς άλλος δεν υπήρχε σαν και εμένα.Νόμιζα πως ήμουν τρελή,ήθελα να πεθάνω και για 2ολόκληρα χρόνια σκεφτόμουν μόνο πως θα αυτοκτονήσω
Τι χαζή που ήμουν,σκέφτομαι τώρα!
Ακόμα παθαίνω κρίσεις πανικού,ακόμα έχω αγοραφοβία αλλά νιώθω καλά!:)
Περίεργο ε?:P
Εκείνο που συνειδητοποίησα είναι ότι μάλλον αυτά τα συμπτώματα θα τα έχω για μια ζωή οπότε ήρθε ο καιρός να συμβιβαστώ και να έχω ένα άλλο πλάνο για την ζωή μου.
Πλέον μπορώ να γελάω,να βγαίνω έξω με αυτούς που αγαπάω ,μπορώ να μιλάω για το πρόβλημά μου στους φίλους μου ακόμα και σε αγνώστους.Δεν ντρέπομαι πλεόν για τίποτα,και στην τελική ποιός είναι φυσιολογικός σε αυτή την ζωή?
Το μοναδικό πρόβλημα που βλέπω τώρα στην ζωή μου είναι μια παρατημένη σχολή που δεν μπορώ να την τελειώσω λόγω της ηλίθιας αγοραφοβίας.Φέτος πήρα πάλι την απόφαση να πάω να πάρω το πτυχίο μου αλλά από ότι βλέπω έχω αρχίσει να \"κλωτσάω\" μέσα μου.
Δεν γουστάρω να πηγαίνω σε αυτή την κωλοσχολή.Και μόνο στην σκέψη φρικάρω.Δεν ξέρω ίσως να φταίει το γεγονός ότι εκεί μέσα βίωσα 2πολύ έντονες κρίσεις πανικού με αποτέλεσμα να τα ξαναπαρατήσω και να με πιάσει κατάθλιψη κ εγώ στον φαύλο κύκλο της κατάθλιψης αρνούμαι να ξαναμπώ.
Από την άλλη είμαι 26 χρ. και δεν με παίρνει για χαζομάρες.Δεν θέλω να απογοητεύσω τους γονείς μου αν και αυτή την φορά δεν καταφέρω να πάρω το πτυχίο μου.Μου έχουνε φερθεί άψογα όλα αυτά τα χρόνια,αν δεν υπήρχαν αυτοί εχμ η θα είχα πεθάνει ή θα ήμουνα στο ΔΑΦΝΙ.
Ξέχασα να αναφέρω ότι την πρώτη μου κρίση πανικού την έπαθα το 2001 υπό την επίρρεια ναρκωτικών.
Θα ήθελα αν μπορείτε να μου πείτε πως θα ξεπεράσω αυτό το άγχος μου για την σχολή..ίσως να έχετε κάποια ιδέα που εγώ ακόμα δεν την έχω σκεφτεί.
Αγαπάω αυτό που σπουδάζω πολύ,έχω δουλέψει κιόλας πάνω στο αντικείμενο και συνεχίζω να δουλεύω αλλά συχαίνομαι την σχολή μου,το κτίριο,τις καφετέριες,τις συμφοιτήτριες που φωνάζουν σαν υστερικά.
γεια σου θελω να σε ρωτησω αν και διαβασα αρκετα πραγματα στο φορουμ ποια μεθοδο ψυχοθεραπειας ακολουθησες?και επισης ο χρονος θεραπειας μου φαινεται πολυ λιγος.
δημητρη προσπαθησα να στειλω u2u αλλα δεν τα καταφερα οπως βλεπεις.χαιρομαι παρα πολυ που τα καταφερες με την καταθλιψη και θελω να μου συμβει το ιδιο.βιωνω κοινωνικη φοβια και καταθλιψη,που νομιζω οσο περναει ο καιρος αυξανεται.
μακαρι ολοι να βρουμε τον δρομο........
φιλικα sandy
Καλημέρα σε όλους,Quote:
Originally posted by sandy25
γεια σου θελω να σε ρωτησω αν και διαβασα αρκετα πραγματα στο φορουμ ποια μεθοδο ψυχοθεραπειας ακολουθησες?και επισης ο χρονος θεραπειας μου φαινεται πολυ λιγος.
γεια σου sandy!
Η μέθοδος ψυχοθεραπείας που εφάρμοζε ο ψυχολόγος μου είναι η γνωσιακή συμπεριφορική. Πάντως, όπως έγραψα και σαν απάντηση σε ένα u2u πριν λίγο ...
\"...Ό,τι και να μου έλεγε ο ψυχολόγος, αν εγώ δεν είχα τη θέληση να τα εμπεδώσω, να ψάξω μέσα μου και να προσπαθήσω να αντιμετωπίσω το πρόβλημα, τίποτα δε θα γινόταν. Το σημείο, στο οποίο με βοήθησε πάντως πολύ, είναι στο να με πείσει ότι, το συγκεκριμένο πρόβλημα, δεν είναι κάτι τόσο τρομερό που θα έπρεπε να με κάνει να φοβάμαι. Ότι πολλοί συνάνθρωποί μου περνάνε από ανάλογο λούκι και δεν είμαι ο μόνος που αισθάνομαι έτσι.
Σίγουρα, ακόμα και τώρα, υπάρχουν στιγμές που πέφτω ψυχολογικά ή κάνω διάφορες από τις άσχημες σκέψεις που έκανα και τότε. Αλλά, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, μπορώ και τις αντιμετωπίζω με τα όπλα και τους μηχανισμούς που ανέπτυξα τότε. Και αν χρειαστώ κάποιο \"σπρώξιμο\", κάνω ένα τηλέφωνο και στον ψυχολόγο μου. Γνωρίζω, όμως, πια, ότι τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να μου κάνει κάτι κακό. Είναι απλά σκέψεις που, όπως έρχονται, έτσι φεύγουν.. Και το σημαντικότερο όλων, έχω μάθει πια να αποδέχομαι τα άσχημα συναισθήματα. Ακόμα και όταν νιώθω άσχημα κάποιες φορές, ξέρω, είμαι πεπεισμένος, ότι αυτό είναι κάτι φυσιολογικό. Δεν μπορώ να είμαι συνεχώς καλά. Και αυτή η αποδοχή των άσχημων συναισθημάτων και σκέψεων ως κάτι φυσιολογικό, ως κάτι ανθρώπινο και όχι ως κάτι \"ανώμαλο\", όπως πίστευα τότε, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να ζω την κάθε στιγμή, όπως πραγματικά πρέπει...\"
Σχετικά με τον χρόνο θεραπείας που ανέφερες, δεν ξέρω αν είναι λίγος ή πολύς. Ο χρόνος θεραπείας, κατά την γνώμη μου, δεν ορίζεται από τον αριθμό επισκέψεων σε κάποιον ψυχολόγο ή από το πόση ώρα διαρκεί η επίσκεψη κάθε φορά. Ο χρόνος θεραπείας εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Είναι ο χρόνος, μέσα στον οποίο θα περάσουμε από την αποδοχή του προβλήματός μας, στην εμπέδωση και εφαρμογή όσων μας έμαθε ο ψυχολόγος και στην ανάπτυξη μιας άλλης, διαφορετικής φιλοσοφίας για τη ζωή, η οποία θα εφαρμόζει καλύτερα στον τρόπο ζωή ς που εμείς θέλουμε να ζούμε.
Σου εύχομαι, ειλικρινά, το καλύτερο!
Να είμαστε όλοι καλά.
Δημήτρης
ένα κερί δε χάνει τίποτα αν χρησιμοποιηθεί για να ανάψει κάποιο άλλο
δεν έχω δει ωραιότερο σλόγκαν!
εύχομαι η φλόγα της καλοσύνης που βγαίνει, να σου ζεσταίνει πάντα τη ζωή!
Σε ευχαριστώ πολύ! :-)Quote:
Originally posted by τι-ποτέ
ένα κερί δε χάνει τίποτα αν χρησιμοποιηθεί για να ανάψει κάποιο άλλο
δεν έχω δει ωραιότερο σλόγκαν!
εύχομαι η φλόγα της καλοσύνης που βγαίνει, να σου ζεσταίνει πάντα τη ζωή!
Να είσαι κι εσύ πάντα καλά!
Δημήτρης
Καλησπέρα σε όλους.
Βρήκα αυτό το forum καθώς έψαχνα απαντήσεις γι\'αυτό που μου συμβαίνει, το οποίο είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Δημήτρης και τόσοι άλλοι, όπως διαπιστώνω. Νόμισα πως δεν υπάρχουν άνθρωποι να καταλάβουν αυτά που αισθάνομαι, αλλά ευτυχώς έκανα λάθος. Με επισκέφθηκαν λοιπόν όλα αυτά τα συμπτώματα των κρίσεων πανικού (δύσπνοια, τάση για λιποθυμία, νόμισα πως θα πεθάνω κλπ). Έκανα κι εγώ όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, οι οποίες έβγαιναν ευτυχώς καλές, ησύχαζα για κάποιο διάστημα, μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Τον τελευταίο καιρό όμως άρχισα να αισθάνομαι ένα διαρκή φόβο μέσα μου είχα συνεχώς άσχημη διάθεση και σκεφτόμουν πως θα πάθω κάτι, πως θα πεθάνω, πως είμαι ακόμη πολύ νέα για να μου συμβεί κάτι τέτοιο και άλλα τέτοια απαίσια συναισθήματα, για τα οποία ντρεπόμουν νόμιζοντας παράλληλα πως τρελαίνομαι. Πήρα την απόφαση να πάω σε ψυχίατρο,(ποιός, εγώ) ο οποίος μου είπε ότι έχω \'ελαφριάς μορφής κατάθλιψη\' και μου έδωσε ladose και centrac, τα οποία παίρνω σχεδόν ένα μήνα, ενώ η θεραπεία από ότι μου είπε θα κρατήσει για τρεις μήνες περίπου. Μπορώ να πώ ότι έχω δει διαφορά. Η απορία μου είναι εάν φεύγει οριστικά όλο αυτο μετά τη θεραπεία ή μήπως θα επανέλθει δριμύτερη η κατάθλιψη και θα αναγκάζομαι να παίρνω χάπια για μια ζωή?
Σας ευχαριστώ για την προσοχή και για την ελπίδα που μου δώσατε, διαβάζοντας όλα αυτά που γράφετε.
Νικολέτα
Nικολετα μου, ξεκινησα ακριβως οπως εσυ μα ακριβως, και πηγα και εγω σε κεντρο ψυχικης υγειας σε ψυχιατρο. Μου ειπε και μενα οτι ειναι μια ελαφρας μορφης καταθλιψη, ηπια καταθλιψη οπως το ειπε, αλλα δε χρειαζεται φαρμακα γιατι θα περασει απο μονη της. Απλα πηγαινω καθε βδομαδα μια φορα εκει του λεω πως ηταν η καθε βδομαδα, απο οτι εχω καταλαβει μου ειπε θελει παρακολουθηση μαλλον για να δει αν τελικα θα υποχωρησει η αν δεν υποχωρει και γινει πιο εντονη να μου δωσει τοτε καποια αγωγη. Μην ανησυχεις για την αγωγη καθολου, μη τη φοβασαι, και μη συγκρινεις που εμενα δε μου εδωσε και απλα παρακολουθει. Φαντασου κιολας οτι εγω οταν μου ειπε οτι δε χρειαζεται φαρμακα ειπα \"τι λεει τωρα ο τυπας, εγω νιωθω τοσο χαλια και θα φυγει απο μονο του?\". Αλλα ο καθε γιατρος πιστευω ξερει τι κανει, παντως η καταθλιψη δεν ειναι κατι που εχει φαρμακα εφ ορου ζωης...Μετα τη θεραπεια ολα γινονται καλα και απλα γνωμη μου καλο θα ειναι να κανεις και συνεδριες με ψυχολογο για να δεις τα πραγματα αλλιως και να αλλαξεις τα πραγματα που σε χαλανε αν δε μπορεις απο μονη σου. Εγω τωρα θα ξεκινησω και με ψυχολογο. Μη φοβασαι και οτι θες εγω και οποιοσδηποτε εδω ειναι στη διαθεση σου για βοηθεια,συμβουλες.
Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Εμένα ο ψυχίατρος δε μου είπε κάτι για συνεδρίες και ψυχολόγους και ότι θα το ξεπεράσω άμεσα. Μου είπε επίσης ότι είμαι πολύ συγκροτημένο άτομο κι ότι δεν θα με απασχολήσει πολύ αυτή η ιστορία. Απλά δεν ξέρω μήπως το λέει σε όλους αυτό για να τους κάνει να αισθανθούν καλύτερα! Χθες είχα μία κρισούλα μικρή μέσα στο super market αλλά νομίζω την ξεπέρασα ανώδυνα. Ελπίζω να είναι όπως τα λές τα πράγματα! Το θετικό είναι ότι αρχίζω να είμαι περισσότερο αισιόδοξη και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να με πειράξει. Ο ψυχολόγος βοηθάει?
Νικολεττα γεια και από μένα
Και εγώ βιώνω ήπια κατάθλιψη, και μπορώ να σου πώ ότι υπάρχει περίπτωση η κατάθλιψη να φύγει από μόνη της μετά άπό ένα αρκετό χρονικό δίαστημα. Δεν χρειάζεται όμως να βασανίζεσαι αφού σε πολύ σύντομο χρόνο η αντικαταθλιπτική φαρμακευτική θεραπεία σε κάνει να νιώσεις καλά, και παράλληλα να μειώσει τις πιθανότητες για επανεμφάνιση της νόσου. Αν κάποτε υποτροπιάσεις, μη φοβηθείς, απλά μάθε να το αντιμετωπίζεις με τις δυνάμεις που όλοι έχουμε μέσα μας. Να αθλείσαι τακτικά, να προσέχεις την διατροφή σου και να διασκεδάζεις, είναι τόσο απλό. Φιλιά
Νικολέτα, το δικό μου πρόβλημα ειναι διαφορετικό από το δικό σου -κοινωνική φοβία- ωστόσο ο ψυχιατρικός τρόπος αντιμετώπισής του είναι ο ίδιος. Με αντικαταθλιπτικά όπως τα ladose που παίρνεις και με ηρεμιστικά όπως τα centrac.Quote:
Originally posted by Νικολέτα
Πήρα την απόφαση να πάω σε ψυχίατρο,(ποιός, εγώ) ο οποίος μου είπε ότι έχω \'ελαφριάς μορφής κατάθλιψη\' και μου έδωσε ladose και centrac, τα οποία παίρνω σχεδόν ένα μήνα, ενώ η θεραπεία από ότι μου είπε θα κρατήσει για τρεις μήνες περίπου. Μπορώ να πώ ότι έχω δει διαφορά. Η απορία μου είναι εάν φεύγει οριστικά όλο αυτο μετά τη θεραπεία ή μήπως θα επανέλθει δριμύτερη η κατάθλιψη και θα αναγκάζομαι να παίρνω χάπια για μια ζωή?
Νικολέτα
Δεν θέλω να σε απογοητεύσω -μα το Θεό να βγω ψεύτης- αλλά αυτού του τύπου οι ασθένειες είναι χρόνιες...
Τα έχω ακούσει και εγώ από ψυχίατρο:
Θα παίρνεις ένα χάπι το πρωί για ένα χρόνο (αντικαταθλιπτικό) και θα το ξεπεράσεις...
Να \'ξερες πόσο όμορφα ένιωσα εκείνη την ημέρα!
Και τι απογοήτευση νιώθω ακόμη που δεν έχω καταφέρει να το ξεριζώσω από μέσα μου τόσα χρόνια μετά...
Πλέον το πήρα απόφαση. \'Εφτασα 35 χρονών. Θα ζήσω με το πρόβλημά μου. Θα το αντιμετωπίζω όπως μπορώ. Με φάρμακα, με ψυχοθεραπεία, με διαλογισμό και με ότι ακόμη προκύψει.
Η κατάθλιψη θα με επισκέφτεται, θα έρχεται θα φεύγει...
Άλλες φορές φορές θα είναι πιο ήπια, άλλες πιο έντονη.
Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι έκανεςτην σωστή κίνηση που πήγες σε ψυχίατρο.
Να ΄σαι σίγουρη ότι γλύτωσες από πολύ \"πόνο\"
Φιλικά
Μιχάλης
Βοηθάει!Quote:
Originally posted by Νικολέτα
Ο ψυχολόγος βοηθάει?
Γνωρίζοντας κοντινό μου άνθρωπο με κρίσεις πανικού που τις ξεπέρασε, τα φάρμακα βοηθούν στην αρχή αλλά αν δεν ακολουθηθεί ψυχοθεραπεία για κάποιο καιρό η απαλοιφή των συμπτωμάτων δεν θα είναι μόνιμη. Μετά έκοψε και τα φάρμακα και τελείωσε η ψυχοθεραπεία κι είναι ένας πολύ πολύ πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.
Ο ειδικός, αν είναι καλός, σε βοηθάει να ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα μέσα σου σχετικά με το πως σκέφτεσαι και γιατί... Για μένα έχει αποδειχθεί εξαιρετικά σημαντικό και ούτε που υπέφερα από κρίσεις πανικού. Πόσο μάλλον. Γενικά χάνει καιρό κάποιος που δεν πάει στον ειδικό... (στον καλό ειδικό). Αλλά δεν γίνεται αυτό απ\' έξω. Πρέπει ο ίδιος να το δει.
Quote:
Originally posted by pratsdim
Σεπτέμβριος 2004... Μόλις έφτασε στο τέλος του ένα καλοκαίρι από τα πιο επίπονα και ψυχοφθόρα της ζωής μου λόγω του απίστευτου όγκου δουλειάς που είχα επιφορτιστεί να φέρω εις πέρας... Είχα αφοσοιωθεί εκεί, στη δουλειά μου, με όλο μου το είναι από τη στιγμή που άρχισα να εργάζομαι, το 2001. Παράλληλα, \"τρέχανε\" και τα δύο μεταπτυχιακά μου. Προσωπική ζωή? Περιορισμένη, γιατί εγώ έδωσα προτεραιότητα αλλού, στην ...καριέρα μου. Σωστό? Έτσι πίστευα τότε, όντας απόλυτος σε αυτό, χωρίς να δίνω διεξόδους στον εαυτό μου να \"αδειάσει\", να \"στανιάρει\". \"Είμαι πολύ δυνατός άνθρωπος\" έλεγα, \"Δεν χρειάζομαι ξεκούραση, δεν χρειάζομαι διασκέδαση, τώρα προέχει η δουλειά μου..\"! Τι αφελές που το βλέπω πια.... Ο οργανισμός μου όμως μάζευε αθροιστικά όλη αυτή την πίεση και την κακομεταχείριση από τον ίδιο τον άνθρωπο, στον οποίο ανήκει!! Και ξαφνικά, τη στιγμή που η μεγάλη πίεση είχε φύγει, τις μέρες που αποφάσισα να δώσω χρόνο στον εαυτό μου, ήρθε η απαρχή της καταιγίδας... ʼρχισα να μη νιώθω καλά, το έλεγα, το φώναζα σε όλους τους γύρω μου! \"Δε νιώθω καλά!!! Δε μπορώ!!\"... \"Έλα ρε, δυο μέτρα παλικάρι και μας λες βλακείες..\" η συνήθης απάντηση... Εγώ, όμως, ΔΕΝ ΕΝΙΩΘΑ ΚΑΛΑ!! ʼρχισα να έχω ενοχλήσεις σε σωματικό επίπεδο, στο στομάχι μου, στα γεννητικά μου όργανα, στο στήθος μου, στο κεφάλι μου....
11 Νοεμβρίου 2004, το θυμάμαι σαν τώρα και ανατριχιάζω την ώρα που το γράφω... Ξυπνάω με την ίδια κακή διάθεση, όπως όλες τις μέρες από το Σεπτέμβρη και μετά... Όμως, εκείνο το πρωί, διαισθάνομαι ότι κάτι θα συμβεί, ο πόνος στην κοιλιά μου αφόρητος... Μία ώρα μετά, ευρισκόμενος στη δουλειά μου, ήρθε... Κόπηκαν τα πόδια μου, ένιωυα οτι ...πεθαίνω, ότι σβήνω, ότι έχω κάτι πολύ σοβαρό... Η πρώτη κρίση πανικού... Όλη μου ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου, όλες οι σημαντικότερες στιγμές, όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα... ΤΙ ΕΧΩ???
Αρχίζει ένας ατελείωτος και φαύλος κύκλος επισκέψεων σε γιατρούς και στα επείγοντα νοσοκομείων... \"Δεν έχεις τίποτα παθολογικό, χρειάζεσαι ξεκούραση και θα περάσει...\" ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ!! ΚΑΤΙ ΕΧΩ?? ΤΙ?? Δεν ζω, μένω μέσα, δε χαμογελάω πια, δε μπορώ να χαρώ, σα να υπάρχει ένα χέρι που με κρατάει από το να νιώσω καλά! Γιατί σε μένα Θέε μου... ΦΟΒΑΜΑΙ... Δεν υπάρχει επιστροφή... Πού είναι ο Δημήτρης γαμώτο?? ΠΟΥ??
Δεν έχω τον έλεγχο του εαυτού μου, νιώθω σα να εκρύγνειται ο ίδιος μου ο εαυτός και δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την ορμή του...
Διαβάζω κάπου για την ...κατάθλιψη... Θέμα απαγορευμένο για όλους σχεδόν που δεν το έχουν περάσει. Κατάθλιψη??? Όχι, με τίποτα. Δεν είναι αυτό, προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου. ΔΕΝ μπορώ, όμως, να νιώσω καλά με τίποτα. Σε μια στροφή του μυαλού μου, που αποδείχτηκε τελικά σωτήρια, παίρνω τηλέφωνο σε κάποιον ψυχολόγο... Δειλά, φοβισμένα... Με πείθει, όμως, με υπέροχο τρόπο να τα πούμε από κοντά. Και πράγματι, γίνεται. Μία, δύο, τρεις συναντήσεις, αρχίζω να καταλαβαίνω πράγματα και οι κρίσεις πανικού δε με επισκέπτονται ξανά από τότε... Όμως, εξακολουθώ να υποφέρω ψυχολογικά, να νιώθω ότι βρίσκομαι στο μηδέν, ότι δεν ξέρω αν μπορέσω να το αντέξω...
Ιανουάριος 2005, δεν άντεξα άλλο, παρατάω τα πάντα, δουλειά, μεταπτυχιακά, κοπέλα, φίλους και φεύγω στους δικούς μου... Ήταν οι μόνοι άνθρωποι, τους οποίους ήθελα εκείνη τη στιγμή και πιστεύω ότι θα μπορούσαν να με κατανοήσουν... Φευ... Δεν μπορούν να νιώσουν τι περνάω, ακόμα και αν με αγαπάνε παθολογικά. Επιβαρύνομαι ακόμα περισσότερο γιατί τους στενοχωρώ! \"Μήπως είμαι τρελλός? Μήπως θα τρελλαθώ? Τί είναι όλο αυτό Θέε μου? Γιατί σε μένα? Γιατί όλοι οι άλλοι να είναι χαμογελαστοί και εγώ έτσι? ΓΙΑΤΙ?\"...
Το μεγάλο μου πρόβλημα αρχίζουν να γίνονται οι σκέψεις μου οι ίδιες. Ανοίγω τα μάτια μου το πρωί και βομβαρδίζομαι από σκέψεις, άπειρες σκέψεις, ατελείωτες, βασανιστικές. Σα να περίμεναν εκεί όλο το βράδυ μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου... Προσπαθώ να το ξεπεράσω μόνος μου, πάντα εγωιστής γαρ, ωστόσο η ιδεά και η έννοια της κατάθλιψης αρχίζουν να μη μου είναι τόσο απόμακρες πια... Παίρνω την απόφαση να επισκεφθώ ψυχίατρο. Ποιός? Εγώ? Τρελάθηκα?... Όπως και να είχε, έπρεπε να αντιδράσω, να το αντιμετωπίσω. Ο ψυχίατρος μου διαγνώσκει κατάθλιψη και μου προτείνει αντικαταθλιτπικά (Seroxat). Τα έχω μια βδομάδα δίπλα μου, τα κρατάω, διαβάζω τις παρενέργειες, αρνούμαι να τα πάρω. ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ?? Εγώ? Εντωμεταξύ, έχω αρχίσει να χάνω τον ύπνο μου, να ..στροβιλίζομαι στο κρεββάτι μου, να είμαι ένας ...ζωντανός-νεκρός. Αρχίζω, όμως, να αντιλαμβάνομαι με κάποιον τρόπο ότι μόνο ΕΓΩ, ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ, μπορώ και πρέπει να το ξεπεράσω. Γιατί απλά, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!
Το επόμενο πρωί, σηκώνομαι, και έχω πάρει πια την απόφαση ότι \"Όπως με γ...ει, έτσι θα το γ....σω κι εγώ τώρα!\". Αποφασίζω να αρχίσω τη θεραπεία με τα αντικαταθλιπτικά έχοντας διαβάσει ...εκατομμύρια γραμμές κειμένων που αφορούσαν την κατάθλιψη και τους τρόπους θεραπείας της, μέσα σε αυτούς και ο τρόπος θεραπείας με αντικαταθλιπτικά. Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτά που διαβάζω διίστανται. ʼλλοι γράφουν ότι βοηθήθηκαν και άλλοι όχι. Ακόμα κι έτσι όμως, πρέπει να αντιδράσω. Αρχίζω ταυτόχρονα να κάνω και πράγματα που με ευχαριστούσαν πριν από την καταιγίδα, ακόμα και αν δε με ευχαριστούσαν τώρα. Έτρεχα όπως συνήθιζα, γυμναζόμουν, έβγαινα για καφέ, αλλά ακόμα δεν ένιωθα τίποτα όμορφο.. Ήξερα , ένιωθα, βίωνα, όμως, ότι είμαι στο σωστό δρόμο. Ότι ο τροχός πρέπει να γυρίσει υπέρ μου και ΘΑ γυρίσει. Έρχομαι πολύ κοντά στο Θεό, πάντα ήμουνα, αλλά τώρα τον νιώθω μέσα μου... Εϊναι εκεί, ακούει τις προσευχές μου να φύγω από το απόλυτο μηδέν... Έχω το Θεό μαζί μου, δε φοβάμαι τίποτα... Οι άσχημες σκέψεις εξακολουθούν να \"παρεμποδίζουν\" την πορεία μου προς τον ...πραγματικό Δημήτρη. Μιλάω πολύ συχνά με τον ψυχολόγο μου τηλεφωνικά και παίρνω ακόμα πιο πολλή δύναμη...
Μάρτιος 2005, 4 βδομάδες περίπου μετά την αρχή του ...πολέμου που έχω κυρήξει στην κατάστασή μου. Τα αντικαταθλιπτικά νιώθω να με βοηθούν πια. Έχουν φέρει τις ορμόνες μου σε σταθεροποιητικά επίπεδα, η οργανική φύση του προβλήματος αρχίζει να βρίσκει τη λύση της. Τώρα είμαι πιο ήρεμος να σκεφτώ πράγματα. Έχει καταλαγιάσει ο βομβαρδισμός σκέψεων, δεν έχει φυσικά εξαλειφθεί πλήρως.. Ακόμα.... Ακόμα, γιατί πια είναι στο χέρι μου όλα, τα φάρμακα κάνουν τη δουλειά τους, τώρα είναι όλα θέμα του μυαλού μου... Αρχίζω να χρησιμοποιώ τεχνικές που στόχο είχαν να αποκτήσω θετική σκέψη... Πάντα την είχα, αλλά είχε κλονιστεί μέσα σε όλη αυτή τη φρίκη. Γράφω τις σκέψεις μου σε χαρτί... \"Σκέφτομαι ότι είμαι τρελλός!\" γραφώ.. και γελάω με τις ...μαλακίες που σκέφτομαι!!! Αρχίζει η απομυθοποίησή τους! Θέε μου σε ευχαριστώ, αρχίζω να καταλαβαίνω. Αντιλαμβάνομαι ότι οι σκέψεις μου είναι απλά ...σκέψεις! Τί θα μου κάνουν? ΤΙΠΟΤΑ! Αργά αλλά σταθερά, αποκτώ μηχανισμούς σαν Δημήτρης που ποτέ δεν πίστευα ότι έχω μέσα μου. Έχω ξεκινήσει να προσπαθώ και κάποιες φορές να πετυχαίνω, να αποβάλλω τις άσχημες σκέψεις μου. Κι ακόμα και αν δε γίνεται αυτό, απλά να τις αφήνω, να τις καλωσορίζω χωρίς να ασχολούμαι μαζί τους. Όπως έρχονται, έτσι και φεύγουν!
Συνεχίζω να παλεύω, οι πιθανότητες πια είναι ΥΠΕΡ ΜΟΥ! Απίστευτο, το αισθάνομαι, το νιώθω, το βιώνω! Δεν μπορεί ούτε η κρίση πανικού, ούτε η κατάθλιψη να με νικήσει. Θα τις συντρίψω, το ξέρω πια. Αρχίζει και φαίνεται στο βάθος του τούνελ ο ...Δημήτρης. Όχι, όμως, αυτός που περίμενα να βρω. Δεν είναι ο Δημήτρης που ήξερα, αυτός ο Δημήτρης που βλέπω πια είναι ο Δημήτρης που αρχίζει να καταλαβαίνει πως ΝΑ ΖΕΙ! Πως να ξέρει να απολαμβάνει κάθε στιγμή της ζωής του πια, να δίνει χρόνο και διεξόδους στον εαυτό του, τίποτα δεν αξίζει περισσότερο. Βλέπω έναν Δημήτρη απίστευτα πιο ώριμο, πιο προσγειωμένο και με βίωμά του ότι πια δεν βάζει φραγές στα όνειρα του. Αφού ξεπεράσω τη συγκεκριμένη φρίκη, μπορώ να κάνω τα πάντα, αρκεί να έχω καλά τον ..Δημήτρη!
Απρίλιος 2006, έχω, εδώ και καιρό, επιστρέψει στον ..κόσμο, στην δουλειά μου, έχω τελειώσει και τα δύο μου μεταπτυχιακά και μόλις έφθασε στο τέλος της και η φαρμακευτική αγωγή με τα αντικαταθλιπτικά, το μόνο απομηνάρι που μου θύμιζε τη φρίκη... Πάει κι αυτό... Είμαι ελεύθερος πια, ΝΙΚΗΣΑ, νιώθω απίστευτη δύναμη, δύναμη που μπορώ πια να διοχευτεύσω και στους γύρω μου. Αποτελώ παράδειγμα για πολλούς πια. Αποτελώ παράδειγμα για τον ίδιο τον Δημήτρη πάνω από όλα.
Ακούγεται οξύμωρο, πολύ οξύμωρο, αλλά νιώθω απίστευτα τυχερός που πέρασα από μια τέτοια \"φουρτούνα\". Είναι σχολείο ζωής, ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΖΩ. Ειλικρινά, κατάλαβα ότι ποτέ μεχρι τότε δεν είχα ζήσει πραγματικά. Τώρα ΖΩ, το αισθάνομαι και το χαίρομαι. Δεν μπορεί να με ανακόψει τίποτα πια από το να είμαι χαρούμενος και να χαμογελάω πάντα.
Κι όταν βλέπεις πια τα πράγματα από \"μακριά\", καταλαβαίνεις πολλά. Κατάλαβα ότι με έσωσε το ότι μίλησα από την αρχή. Εξέφραζα το ότι δεν ήμουνα καλά. Το φώναζα, σε σημείο που να γίνομαι κουραστικός. Κι αυτό με οδήγησε τελικά, στο να αποδεχτώ ότι πράγματι, ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Θα ήταν αφελές να πω ότι ποτέ δεν πίστεψα ότι έχω πρόβλημα. ΝΑΙ, ΕΙΧΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, το παραδέχτηκα και αυτό συνεπάγεται και την αρχή του τέλους του προβλήματος. Είναι κομβικό σημείο. Η στιγμή της αποδοχής του προβλήματος από εσένα τον ίδιο είναι η στιγμή που ...ο τροχός θα αρχίσει να γυρνάει. Ο τροχός της επιστροφής στη ζωή...
Έχω βουρκώσει, με δυσκολία βλέπω τι γράφω, αλλά ένιωθα την ανάγκη να τα γράψω. Μακάρι, να βοηθήσουν έστω και έναν συνανθρωπό μου όλα αυτά. Όλοι έχουμε απίστευτη δύναμη μέσα μας! ΟΛΟΙ!
Δημήτρης
:P
Καλημέρα σε όλους.
Μιχάλη μακάρι να βγεις ψεύτης για όλους μας και να ξεπεράσουμε αυτή την κατάσταση οριστικά. Εάν όπως λεει ο Μιχάλης δεν ξεπερνιέται τόσο εύκολα, έχετε δει διαφορά στον τρόπο που το αντιμετωπίζετε όταν έρχεται? Δημήτρη εύχομαι να είσαι πάντα έτσι αισιόδοξος στη ζωή σου και να μεταδίδεις αυτή σου την αισιοδοξία σε όλους γύρω σου. Πόσο καιρό ακολουθείτε θεραπεία? Με βάση την εμπειρία σας μήπως οι τρείς μήνες που μου είπε ο γιατρός είναι μικρό χρονικό διάστημα? Σπύρο ξεκίνησες με τον ψυχολόγο? Εντυπώσεις?
Δεν θέλω να σας βομβαρδίζω με τις ερωτήσεις μου αλλά πιστεύω ότι έχετε πολλές απαντήσεις.
Ευχαριστώ και καλή εβδομάδα σε όλους μας.
Νικολέτα
Καλημέρα σε όλους,Quote:
Originally posted by Νικολέτα
Η απορία μου είναι εάν φεύγει οριστικά όλο αυτο μετά τη θεραπεία ή μήπως θα επανέλθει δριμύτερη η κατάθλιψη και θα αναγκάζομαι να παίρνω χάπια για μια ζωή?
Νικολέτα
Νικολέτα γεια σου και από μένα.
Αυτά που θα γράψω είναι απόρροια των προσωπικών μου εμπειριών, κατά τη διάρκεια και μετά το πρόβλημα που αντιμετώπισα. Πάμε, λοιπόν....
\"Φεύγει οριστικά?\"... Η απάντηση εξαρτάται από το πώς ορίζεις το \"οριστικά\". Αν εννοείς ότι θα γίνει κάτι \"μαγικό\" και θα νιώσεις καλά ξεχνώντας την εμπειρία της κατάθλιψης, τότε, όχι δεν φεύγει οριστικά. Γιατί, πολύ απλά, αυτό το \"μαγικό\" δεν γίνεται...
Η διαδικασία, το βίωμα της κατάθλιψης, θα σε αλλάξει ως άνθρωπο. Θα σε βοηθήσει να ωριμάσεις και να αναπτύξεις μηχανισμούς, οι οποίοι θα ενεργοποιούνται κάθε φορά που θα αντιμετωπίζεις κάποια άσχημη κατάσταση, που θα συνοδεύεται και από άσχημα συναισθήματα, στο μέλλον. Θα σε βοηθήσει να φιλοσοφήσεις έννοιες, θεμελιώδεις για την υπόλοιπη ζωή σου. Αυτό δε θα γίνει μόνο του βέβαια. Προϋποθέτει ότι αντιστέκεσαι στο πρόβλημά σου, \"ψάχνεσαι\" και το αντιμετωπίζεις σθεναρά.
Η κατάθλιψη, τουλάχιστον για μένα, έχει μείνει σαν μια πολύ άσχημη ανάμνηση. Σαν ένα βίωμα που, ναι μεν δε θέλω να θυμάμαι, αλλά δε γίνεται και να διαγράψω από το υποσυνείδητό μου. Υπάρχουν στιγμές, ακόμα και τώρα, ίσως και για όλη μου τη ζωή, που όλα αυτά που πέρασα τότε, με επισκέπτονται και θα με επισκέπτονται μέσω σκέψεων. Σε άσχετες στιγμές, σε στιγμές που ίσως δεν \"δικαιολογούνε\" αυτές τις αναμνήσεις. Όμως, το μυαλό είναι για να σκέπτεται. Το θέμα είναι το πόση σημασία δίνω εγώ στις σκέψεις μου. Και η απάντηση είναι ... καμία σημασία τώρα πια. Τότε, ναι ήμουν απίστευτα ευάλωτος. Κάθε μου άσχημη σκέψη με ισοπέδωνε. Όμως, πολεμώντας το, καταλαβαίνεις πάρα πολλά πράγματα ... Για σένα, για τους γύρω σου, για τη ζωή σου... Τώρα πια, οι σκέψεις έρχονται, όποτε και αν έρθουν, και όπως έρχονται έτσι και φεύγουν...
Ναι, η κατάθλιψη, σαν ανάμνηση, πιστεύω ότι δεν ξεπερνιέται ποτέ! Η κατάθλιψη, όμως, ως βίωμα ξεπερνιέται απόλυτα. Είναι η κατάσταση που με έμαθε να ζω πραγματικά. Κάθε στιγμή της ζωής μου... Είναι η κατάσταση που άλλαξε τη ροή της ζωής μου. Υπάρχει ο Δημήτρης π.κ. (προ κατάθλιψης) και ο Δημήτρης μ.κ. (μετά κατάθλιψης)! :-))) Αν με ρωτούσες αυτή τη στιγμή ποιον Δημήτρη επιλέγω, δεν υπάρχει αμφιβολία, τον Δημήτρη μετά την κατάθλιψη. Αυτόν που έχει μάθει να ζει, αυτόν που έχει ωριμάσει μέσα από όλο αυτό, ακόμα και έχοντας σαν απομηνάρι την άσχημη ανάμνηση της κατάθλιψης...
Το κέρδος μου από το πέρασμα μου από το τούνελ της κατάθλιψης είναι τεράστιο, συγκρινόμενο με το αν δεν την είχα ζήσει. Το μόνο αρνητικό, όπως έγραψα και πριν, η άσχημη ανάμνησή της. Τίποτα άλλο. Όμως, αναλογίσου ότι τέτοιες αναμνήσεις θα αποκτησουμε και άλλες στην πορεία της ζωής μας π.χ. αν, χτύπα ξύλο, χάσουμε κάποτε κάποιο δικό μας πρόσωπο. Γίνεται να το ξεχάσεις? Όχι βέβαια. Έτσι είναι και η κατάθλιψη. Ή μάλλον ΗΤΑΝ. Παρελθόν... Έχει μείνει μόνο η σκέψη της σαν κατάσταση. Αλλά, και η σκέψη του πολύ μεγάλου κέρδους που αποκομίζεις από όλο αυτό..
Άρα, ορίζοντας το \"οριστικά\", ως μια απλή ανάμνηση της τωρινής σου κατάστασης, η απάντηση βγαίνει αβίαστα... ΝΑΙ, το ξεπερνάς απόλυτα!
Να είμαστε όλοι καλά,
Δημήτρης
Δημήτρη καλησπέρα.
Χαίρομαι πολύ που μου απάντησες, καθώς το δικό σου βίωμα ήταν αυτό που διάβασα πρώτα και μου έδωσε την ώθηση να έρθω σε επαφή με όλους εσάς για να βρω απαντήσεις στα ερωτήματά μου αλλά και να βοηθήσω κι εγώ με τη σειρά μου τόσο τον εαυτό μου όσο και όποιον συνάνθρωπό μου μπορέσω. Το αίσθημα της προσφοράς ήταν και είναι πάντα μέρος του χαρακτήρα μου, όπως και το να ψάχνομαι γενικώς για να βελτιώνομαι. Είμαι σίγουρη πως δεν πρόκειται να φύγει η κατάθλιψη με μαγικό τρόπο, θα ήμουν αφελής αν πίστευα κάτι τέτοιο. Απλώς θέλω να νιώθω δυνατή και έτοιμη να την αντιμετωπίσω και να την ξεπεράσω. Είμαι αισιόδοξη ότι θα το κάνω αντλώντας δύναμη από εσένα και από όλους εσάς. Μετά από συζητήσεις με τον ίδιο μου τον εαυτό, πιστεύω ότι στην έναρξη του προβλήματος αυτού συντελλεί κατά πολύ η έλλειψη αυτοπεποίθησης που έχουμε. Βασικό επίσης είναι να μπορέσουμε να συμφιλιωθούμε με το θάνατο, όπως λες κι εσύ, δεν υπάρχει λόγος να τον φοβόμαστε. Ποιά είναι η γνώμη σου γι\'αυτά, μετά και από την επικοινωνία σου με τον ψυχολόγο?
Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον
Νικολέτα
Νικολετα σημερα θα τηλεφωνησω τωρα το απογευμα στον ψυχολογο και θα κανω την πρωτη επισκεψη οποτε κανονισουμε να δουμε. Ελπιζω απο το οικονομικο θεμα να ειναι καλα.. Πως εισαι Νικολετα? Εγω ακομα δε μπορω να νιωσω καλα μεσα μου, αλλα δεν ειμαι οπως και στις αρχες του προβληματος.. Βλεπω μια απαθεια, δε νιωθω καλα μεσα μου, νιωθω να εχω πολλα νευρα χωρις λογο και σαν να μη με χωραει ο τοπος καθολου και πουθενα.. Δε ξερω τι θελω και τι ειναι αυτο που θα με κανει να νιωσω καλα. Ακολουθω αυτο που μου ειπε ο ειδικος οτι θα το ξεπερασεις μονος αυτο, αυτη την ηπια καταθλιψη αλλα βλεπω οτι θελει καιρο και οτι φευγει σιγα σιγα... Αλλα ειναι οντως ετσι? Φευγει? Τι να πω, παντως δε μου εχει πει για αγωγη τιποτα. Περιμενουμε...
Σπύρο καλημέρα.
Ελπίζω το ραντεβού σου με τον ψυχολόγο να πάει καλά και να βρεις τις απαντήσεις που θέλεις σύντομα. Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου για να ξεπεράσει όλη αυτή την κατάσταση, φαντάζομαι δεν φεύγει από τη μια μέρα στην άλλη. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ. Όσο για μένα έχω δει διαφορά σε σχέση με το πώς ήμουν ένα μήνα πρίν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αισθάνομαι εντελώς καλά. Σήμερα π.χ. ξύπνησα με το γνωστό άγχος αλλά προσπαθώ να το ξεπεράσω και να μην του δώσω σημασία για να φύγει. Πιστέυω ότι τα καταφέρνω ως ένα βαθμό. Μεθαύριο θα τηλεφωνήσω στο γιατρό να τον ενημερώσω για την εξέλιξη μου και να δούμε τι θα μου πει. Θα σε ενημερώσω σχετικά. Σε ψυχολόγο δεν πήρα την απόφαση να πάω ακόμη. Μήν απογοητεύεσαι, πρέπει να είμαστε δυνατοί σε αυτή τη δυσκολία που μας παρουσιάστηκε αλλά και σε κάθε δυσκολία που θα συναντήσουμε στη ζωή μας. Θα περιμένω νέα σου για το πως νιώθεις, αλλά και για τη γνώμη του ψυχολόγου, σχετικά με το θέμα. Πού θα πάει, θα περάσει!
Νικολέτα
Καλησπέρα σε όλους,Quote:
Originally posted by Νικολέτα
Μετά από συζητήσεις με τον ίδιο μου τον εαυτό, πιστεύω ότι στην έναρξη του προβλήματος αυτού συντελλεί κατά πολύ η έλλειψη αυτοπεποίθησης που έχουμε. Βασικό επίσης είναι να μπορέσουμε να συμφιλιωθούμε με το θάνατο, όπως λες κι εσύ, δεν υπάρχει λόγος να τον φοβόμαστε.
Νικολέτα
συμφωνώ απόλυτα Νικολέτα!
Πράγματι, και η δική μου αυτοπεποίθηση είχε γκρεμιστεί στα αρχικά στάδια της κατάθλιψης. Και πώς να μη συμβεί κάτι τέτοιο αφού αυτά που βίωνα και αισθανόμουνα εκείνη την περίοδο απείχαν παρασάγκας και από τους χειρότερους εφιάλτες μου... Ήταν μια κατάσταση που ανέτρεψε, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, την (υποτιθέμενη) ισορροπία που υπήρχε στη ζωή μου. Όλα γκρεμίστηκαν \"μπροστά στα μάτια μου\", χωρίς εγώ να μπορώ να κάνω κάτι, να αντιδράσω.
Την αυτοπεποίθηση και τον εαυτό μου άρχισα να τον ξαναβρίσκω μετά από πολύ ψάξιμο μέσα μου, μετά από το \"ξεσκαρτάρισμα\" απόψεων και φιλοσοφιών που είχα μεχρι τότε στη ζωή μου. Η αλήθεια είναι ότι, αν όχι καμία, τότε ελάχιστες από τις απόψεις που είχα μέχρι τότε για τον εαυτό μου, για τη ζωή μου, για το θάνατο κλπ. έμειναν όρθιες! Όλες καταρρίφθηκαν.. Και όταν φτάνεις στο μηδέν, έχεις και την πολύ μεγάλη ευκαιρία να \"ψαχτείς\" και να θέσεις τη ζωή σου, τον εαυτό σου, πάνω σε άλλες, πολύ πιο στέρεες βάσεις. Βάσεις, οι οποίες δεν θα θρυμματίζονται με το ..πρώτο φύσημα, αλλά θα είναι αυτές πάνω στις οποίες θα αντιμετωπίζεις κάθε δύσκολη κατάσταση στη ζωή σου πια...
Αναφορικά με την αποδοχή του θανάτου ως τη φυσιολογική κατάληξη της ζωής μας, την άποψή μου την έχεις ήδη διαβάσει στο ίδιο post. :-)
Και ας μην ξεχνάμε, όπως διάβασα κάπου πρόσφατα, ότι \"για να βγούνε στη στεριά τα μαργαριτάρια, πρέπει να συμβεί μεγάλη φουρτούνα..\". Κι επειδή, ακριβώς, η \"φουρτούνα\" που περνάς τώρα είναι ..ζόρικη, θα βγάλει στη στεριά της ζωής σου τα μαργαριτάρια που σου ανήκουν! :-))
Να είμαστε όλοι καλά,
Δημήτρης
Καλησπέρα Δημήτρη.
Χαίρομαι που συμφωνείς μαζί μου. Εγώ πίστευα ότι είχα ανακτήσει την έλλειψη αυτοπεποίθησης που είχα από μικρό κοριτσάκι, μετά από σκληρή δουλειά με τον εαυτό μου, αλλά μάλλον ο Θεός θέλει να αποκτήσω ακόμη περισσότερη και ίσως γι\'αυτό περνώ αυτή τη φάση στη ζωή μου. Θέλω να βγώ πιο δυνατός άνθρωπος μετά από αυτή τη δοκιμασία και σε ευχαριστώ που καταλαβαίνεις και βοηθάς τόσο να γίνει αυτό μεταδίδοντας τη δύναμη που έχεις σε όλους. Σου εύχομαι καλό απόγευμα!
Νικολέτα
Αν και δεν ειχα την υπομονη να διαβασω ολοκληρο το ποστ ,εχω να πω στη Νικολέτα οτι κατα την αποψη μου η ελλειψη αυτοεκτιμησης μάλλον δεν ηταν το κυριαρχο και βασικο προβλημα της.Διοτι το προβλημα ηταν οτι κάπως χανοταν αυτη η αυτοεκτιμηση που με κοπο μαζευε.Αν προσπαθησεις συνειδητα και πιστευψεις οτι υπάρχει δυνατοτητα να γινεις καλα ,σύντομα θα έρθει η κάθαρση.
Καλημέρα σε όλους.
Οrion αν χάθηκε πάντως, πρέπει να την ξαναβρούμε επειγόντως!!! Αστειεύομαι. Πιστεύω και βάζω τα δυνατά μου να φτασω στο επιθυμητό αποτέλεσμα και το ίδιο εύχομαι σε όλους. Επικοινώνησα και με το γιατρό, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι σε λίγο θα το ξεπεράσω τελείως. Μακάρι! Μου είπε επίσης να σταματήσω τα αγχολυτικά και να συνεχίσω μόνο με τα ladose (αντικαταθλιπτικά). Έκλεισα ραντεβού μαζί του για το τέλος του μήνα. Χρόνια πολλά στο Μιχάλη και σε όσους γιορτάζουν σήμερα.
Νικολέτα
Καλημέρα σε όλους!
Σήμερα \"γιορτάζω\" τα πιο παράξενα \"γενέθλιά\" μου!
Συμπληρώνονται 2 χρόνια από την πρώτη κρίση πανικού μου! :-)))
11 Νοεμβρίου 2004 - 11 Νοεμβρίου 2006... Δύο χρόνια από τα πιο έντονα της ζωής μου, με τον άσχημο αλλά και με τον όμορφο τρόπο. 2 χρόνια, μέσα στα οποία πρόλαβα να πέσω στο απόλυτο μηδέν και να σταθώ και πάλι στα πόδια μου, πολύ πιο ώριμος, πολύ πιο προσγειωμένος, πολύ πιο ...Δημήτρης! :-)
Το μόνο που εύχομαι είναι να είμαστε όλοι καλά, όσοι περάσαμε και περνάμε από κάποια ανάλογη δύσκολη κατάσταση και να θυμόμαστε ότι η δύναμη κρύβεται μέσα μας, σε όλους μας..
Καλό μεσημέρι,
Δημήτρης
pratsdim άν και δεν εχουμε ξαναμιλήσει σου εύχομαι ολόψυχα να νοιώθεις πάντα έτσι όμορφα οπως τωρα και να \'γιορτάζεις\' καθημερινά την \'ανακάλυψη\' της δύναμης και της ωριμότητας που πάντα έκρυβες μέσα σου.
χρόνια πολλά λοιπον από μένα στον pratsdim του 2004 που
δεν το εβαλε κατω και πάλεψε και στον pratsdim του 2006 που απολαμβανει τη ζωη δυνατος οσο ποτε αλλοτε!:)
υγ.σε ευχαριστούμε για το κουράγιο που μας μεταδίδεις:)
Καλημέρα Δημήτρη και σε όλους σας.
Εύχομαι να γιορτάζεις κάθε χρόνο και καλύτερα αυτά τα γενέθλια και να φτάσουμε όλοι στο αποτέλεσμα που έχεις επιτύχει. Προσωπικά σε ευχαριστώ πολύ για τη δύναμη που μου δίνεις, δύναμη που δεν φανταζόμουν ότι έχω! Εύχομαι να συνεχίσουμε έτσι σε όλη μας τη ζωή! Να είσαι δίπλα μας γιατί σε χρειαζόμαστε!
Νικολέτα
Χρόνια πολλά Δημήτρη! Χρόνια πολλά και καλά!
Καλημέρα σε όλους, δεν \"βλέπω\" πολλά απ\' τα παλιά πρόσωπα... ελπίζω να είναι όλοι καλά...
Γεια σου Σπύρο, καλή αρχή...
Καλησπέρα Δημήτρη. Έχω καιρό να δω μήνυμά σου. Ελπίζω να είσαι πολύ καλά!
Νικολέτα
Καλησπέρα σε όλους,Quote:
Originally posted by Νικολέτα
Καλησπέρα Δημήτρη. Έχω καιρό να δω μήνυμά σου. Ελπίζω να είσαι πολύ καλά!
Νικολέτα
γεια σου Νικολέτα!
Αν εξαιρέσεις το ότι είμαι λίγο αγχωμένος λόγω του ότι πλησιάζει η ημερομηνία για να υπηρετήσω τη \"μαμά πατρίδα\", μια χαρά κατά τα άλλα. Αρκετό τρέξιμο με τη δουλειά, αλλά παρακολουθώ τα \"τεκταινόμενα\" στο forum. :-))
Σε ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον!
Να είμαστε όλοι καλά,
Δημήτρης
Καλημέρα Δημήτρη.
Χαίρομαι που είσαι καλά. Το ίδιο θα έλεγα και για τον εαυτό μου. Πηγαίνω πολύ καλά και είμαι αισιόδοξη. Όσο για τη \"μαμά πατρίδα\" να μην αγχώνεσαι καθόλου. Έδειξες τη δύναμή σου σε τόσο δύσκολες καταστάσεις που νομίζω αυτό θα σου φανεί παιχνιδάκι!!
Νικολέτα